က်ဳပ္တို႔ ႐ြာထဲမွာပဲၾကည့္ဦး။ ေက်ာင္းဖြင့္တာမွ မၾကာေသးဘူး ဟို ေဘာ္ဒါကေျပးလာ ဒီေဘာ္ဒါက ေျပးလာ နဲ႔ ‘မိဘေတြမွာလည္း ေခြးဖင္ ပ်ားစြဲသလို'(စကားပုံ႐ိုင္းရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ) ေခြးေရာ ပ်ားေရာ ဘယ္မွာ အၿငိမ္ေနရ လို႔တုန္း။ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပ လိုအပ္တာေလးေတြ ဝယ္ျခမ္း ေပးၿပိးရင္ ျပန္လိုက္ပို႔ၾကနဲ႔။ ေနပူမွန္း မိုး႐ြာမွန္းကို မသိၾကေတာ့ဘူး။
“ဟဲ့ မပို႔လို႔က ျဖစ္မလား ဒီႏွစ္က ေမြးခြန္းေတြ ေျပာင္းမွာဆို”ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး။
“ရွိတာအကုန္ သူအတြက္ သုံးၿပီးမွ ေတာ့ တည္မိတဲ့ဘုရား ဠင္းတပဲ နားနား” ဆိုတာလည္း ပါေသးရဲ႕။
တကယ္ေတာ့ နယ္က ေက်ာင္းသား ေတြနဲ႔ မိဘေတြခမ်ာမွာေတာ့ မ်က္ကန္း တေစၧမေၾကာက္ ဆိုသလိုပါပဲ။ ေ႐ြးခ်ယ္ စရာ တစ္လမ္းပဲရွိတယ္။ ဆယ္တန္း ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ကိုပို႔ ဒီတစ္လမ္းပဲ၊ ႐ြာမွာ လည္း အ.ထ.က(ခြဲ) ေတြ တခ်ိဳ႕ အ.ထ.က ေတြရွိတာပါပဲ။ ဘယ္မွာ ေအာင္ခ်က္ ေကာင္းလို႔တုန္း (အဲ အားလုံးေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး အနည္းငယ္ေသာ ေဒသေတြမွာ ေတာ့ ေကာင္းၾကပါတယ္) က်ဳပ္တို႔႐ြာ မွာေတာ့ မႏွစ္က စာသင္ႏွစ္မွာ (၄၂)ေယာက္ေျဖတာ (၂)ေယာက္ပဲ ေအာင္တယ္။
ကဲ မရွက္ပါဘူး အမွန္အတိုင္းပဲ ဟာကို။
ဒီၾကားထဲ အခုႏွစ္ ၂၀၁၈-၂၀၁၉ မွာက ေမးခြန္းပုံစံေလး ေျပာင္းလိုက္ ျပန္ၿပီဆိုပဲ။ နည္းနည္းေလးပါ ဆိုေပ မယ့္ နယ္မွာက နည္းျခင္းနည္း မ်ားျခင္းမ်ား အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ေသာၾကာေန႔ဆိုရင္သာ ဆရာ^ဆရာမတခ်ိဳ႕ အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ လစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ေလးမွာ လိုက္မမီတဲ့ စာေတြကို က်ဴရွင္ေလးဘာေလးနဲ႔ ျဖည့္စြက္ရ ေအာင္ကလည္း က်ဴရွင္က မရွိဘူးေလ။
မိဘေတြရဲ႕ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပမႈေတြ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈေတြ စိတ္ကူးပုံရိပ္ ေတြက ဆရာဝန္တို႔ အင္ဂ်င္နီယာတို႔ စစ္ဗိုလ္တို႔ ျဖစ္ခ်င္တာ တခ်ိဳ႕သားသမီး ေတြက ခုအ႐ြယ္ထိ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ ဘာဝါသနာပါတယ္ဆိုတာ ကြဲကြဲ ျပားျပား မသိေသးဘူး မိဘျဖစ္ခ်င္တာကို သားသမီးဘ၀ေတြထဲ မဆန္႔မၿပဲ စိထည့္ ေနၾကေတာ့ ခံႏိုင္ဝန္နည္းတဲ့ သားသမီး ေတြခမ်ာ ျဗဳန္းစားႀကီး စည္းထဲ ေဘာင္ထဲ က်ဥ္းထဲ က်ပ္ထဲ အသြင္း အက်ပ္ခံလိုက္ ရေတာ့ ေဟာ ေျပးကုန္ၿပီ။
အဲလို ျဖစ္တဲ့အထဲမွာ ေနာက္တစ္ ခုက မိဘေတြရဲ႕ တလြဲ ေစတနာပဲ။
ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပဲေလ။ တစ္ခါ တစ္ခါ မိဘေတြရဲ႕ ေစတနာေတြဟာ သားသမီးေတြအတြက္ ခြန္အားမျဖစ္ဘဲ ဖိအားေတြ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးေတြ ျဖစ္ကုန္ ေရာ။ ေပါ့ေစခ်င္လို႔ ေၾကာင္႐ုပ္ ထိုးေပး ခဲ့ၾကေပမယ့္ ေဆးေၾကာင့္ ေလးခဲ့ၾက ရတယ္။
ကိုယ့္ေဒသမွာေတာ့ ေက်ာင္းေန ေပ်ာ္ေပမယ့္ စာေတာ္ဖို႔ ခက္ၾကရတယ္။ ေဟာ . . . ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေတြ ဆီပို႔ျပန္ ေတာ့လည္း ေက်ာင္းေန မေပ်ာ္ၾကျပန္ ဘူး။ ခက္ေတာ့ခက္ၿပီ။ မ်က္ရည္စက္ လက္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကဆိုၾက မိဘ ေတြက သည္းသည္းလႈပ္ေတာ့ သား သမီးေတြကလည္း တကဲကဲနဲ႔။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို အားကိုးခ်င္စိတ္ ႐ုံးထခ်င္စိတ္ ေတြ မရွိၾကေတာ့ ထစ္ကနဲဆို အေမ့ အားကိုး။
အဲတာ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ၊ ဘယ္က စတာလဲ အရင္းစစ္ေတာ့ ေျမမွာ အျမစ္ တဲ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔ ငယ္ငယ္က အေမကိုယ္ တိုင္ ေက်ာင္းအပ္ ေက်ာင္းပို႔ခဲ့တာပဲ။ တကယ္လိုအပ္တဲ့ မူလတန္း အဆင့္ တုန္းကပါ။ အလယ္တန္း အထက္တန္း ေတြမွာ အေမတေကာက္ေကာက္ မလိုက္ ေတာ့ဘူး။ သြားစမ္း လုပ္စမ္း လႊတ္ေပး ခဲ့တယ္။ ဥပကၡာျပဳတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အေမ့လက္ထဲမွာ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုး ေစဖို႔ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့ၾကတာပါ။ အဲတာ ေၾကာင့္လည္း တစ္နယ္တစ္ေက်းဆီ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ စိတ္ေတြ သူမ်ားအားကိုးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ကင္းကင္းနဲ႔ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ား စြာကို ခြန္အားအျပည့္နဲ႔ ျဖတ္သန္းႏိုင္ ခဲ့ၾကတယ္။
ခ်စ္တာေပါ့ဗ်ာ မိဘပဲ။ ဒါေပမယ့္ လြန္ကဲတဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ အလယ္ တန္းဆိုထားဦး၊ အထက္တန္းေတြ အဆင့္ထိ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္ မွာ လမ္းေလၽွာက္တတ္ေတာ့မွာလဲ။ ကမ္းလြန္ ပင္လယ္ျပင္ကို ေရာက္ရင္ ေကာ အဆိုးဆုံးအခ်ိန္ေတြမွာ ယုံၾကည္ ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးၿပီး ဘယ္လိုေလွာ္ ခတ္ၾကမလဲ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အရင္းအျမစ္ ေတြဟာ အေမ့ခ်ည္း အားကိုးေနရင္ အေမမရွိတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္လိုစြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ၾကမလဲ။
အေမကလည္း ခြာသင့္တဲ့အခ်ိန္ ခြာေပးမွ သားသမီးကလည္း မာသင့္တဲ့ အခ်ိန္ မာေပးမွ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ေရာက္မွာေပါ့။ အားေကာင္းေမာင္းသန္တဲ့ သားသမီးေတြျဖစ္မွာေပါ့။ အေမဆို တာကေတာ့ သားသမီးေတြကို ဘယ္ အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ စိုးရိမ္မိၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ေၾကာင့္ ေလာင္းရိပ္ မိမသြားဖို႔အတြက္ေတာ့ စိတ္ကိုေလၽွာ႔ ထားရဦးမယ္ေလ။
လက္ေရတစ္ျပင္တည္း ေနတတ္ ထိုင္တတ္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ ခြန္အားနဲ႔ ေလွာ္ခတ္ရဲေအာင္ အထက္တန္း အလယ္တန္း အဆင့္ေတြကတည္းက အစပ်ိဴးေပးခဲ့မွ တကၠသိုလ္ေတြ ေရျခား ေျမျခား ႏိုင္ငံရပ္ျခား ပညာေတာ္သင္ ေတြအထိ အေမစိတ္ေအး ရမွာေပါ့။ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ”တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားကိုးတတ္စြာႏွင့္ ေလာကကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ေၾကာင္႐ုပ္ထိုးေပးစရာမလို ေဆးေၾကာင့္လည္း မေလးရေအာင္ ဆရာ ေကာင္းတပည့္မ်ား ပန္းေကာင္း ပန္ႏိုင္ၾကပါေစခင္ဗ်ား။
