“ဂ်ိမ္း… ဂ်ိမ္း ..ဒလိန္း…ဂ်ဳန္း .. ဂ်ိမ္း… ဂ်ိမ္း”
မိုးၿခိမ္းသံတို႔ ဘဝဂ္ညံလ်က္ရွိ သည္။
ေလျပင္းတို႔တိုက္ခတ္ၿပီး မိုးသည္ “တေဝါေဝါ” ႏွင့္ ႐ြာခ်ေလေတာ့သည္။ ညေနေစာင္းဆိုလင့္ကစား ေကာင္းကင္ တစ္ခြင္ ၫိုေမွာင္လ်က္။ မိုးဦးဆိုေပသိ မိုးသီးမိုးေပါက္တို႔သည္ ဝါဆိုဝါေခါင္ အလား သည္းႀကီးမည္းႀကီး။
ေရး-ထားဝယ္ကားလမ္းမေဘး တစ္ေနရာ။ ႐ြာထိပ္စာသင္ေက်ာင္းက ေလးေရွ႕။
ေမာင္ထူးေအာင္တစ္ေယာက္ လြယ္ အိတ္ကေလးကို တင္းတင္းဖက္ၿပီး ကား လမ္းမႀကီးေပၚေငးေနတဲ့ ညီမေလးမိုး မစိုေစဖို႔ ထီးမိုးေပးရင္းရပ္ေနရဲ႕။ သူတို႔ ေက်ာင္းစိမ္းကေလးေတြ မိုးစိုလို႔မျဖစ္။ မဟုတ္ရင္ မနက္ျဖန္အတြက္ ဝတ္စရာ မရွိျဖစ္သြားမွာ။ မေန႔က ေက်ာင္းဝတ္စုံ ေတြ မိုးစိုလို႔ ေလၽွာ္ၿပီးလွမ္းထားရတာ ခုလို မိုးသည္းပုံနဲ႔ ေျခာက္ဦးမွာမဟုတ္။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တစ္စီးတေလေတြ႕ေပမယ့္ သူတို႔ ေမာင္ႏွမျပန္မယ့္႐ြာနဲ႔လားရာ မတူေတာ့ တားမစီးျဖစ္။ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ေရာက္လာ ေနက် ကုန္တင္ကားႀကီးေတြက ဒီေန႔မွ ဘာလို႔မ်ား ေနာက္က်ေနပါလိမ့္။ ေမာင္ထူးေအာင္ ေတြးေနတုန္း မိုးက လည္း ပိုပိုသည္းလို႔လာျပန္ပါရဲ႕။
တကယ္ေတာ့ ခုလိုညေန ေက်ာင္း ဆင္းခ်ိန္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္၊ ကား စသည္ အဆင္ေျပရာ တစ္စီးစီးတားစီးၿပီး ႐ြာကို လမ္းႀကဳံျပန္လိုက္ၾကတာက ေမာင္ထူးေအာင္တို Yေမာင္ႏွမေတြသာ မဟုတ္။ ေမာင္ထူးေအာင္တို႔႐ြာလို ႐ြာမွာ စတုတၳတန္းအထိသာရွိတဲ့ ေရး-ထားဝယ္ ကားလမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာရွိတဲ့ ႐ြာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကေလးေတြက ၈ တန္းအထိရွိတဲ့ ႐ြာႀကီးမွာ ေက်ာင္းလာ တက္ၾကရတာပါ။
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ရွိတဲ့ အိမ္က ကေလးေတြကေတာ့ သူတို႔မိဘေတြ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းကိုလာပို႔ၾကတာ မ်ိဳးေတြေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ေမာင္ထူးေအာင္ တို႔လိုအိမ္မွာ ဘာစီးေတာ္ယာဥ္မွ မရွိတဲ့ ကေလးေတြက်ေတာ့ မနက္ေစာေစာက တည္းက ႀကဳံရာယာဥ္တစ္စီးစီးနဲ႔ ေက်ာင္းကို လမ္းႀကဳံလိုက္စီးရတာပ။
ညီမေလးက ဒီႏွစ္ ၅ တန္းတက္မွာ ဆိုေတာ့ မႏွစ္တုန္းကလို ေမာင္ထူးေအာင္ တစ္ကိုယ္တည္း ေက်ာင္းသြားလို႔ မျဖစ္ ေတာ့။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ညီမ ေလးနဲ႔အတူတူျဖစ္ဖို႔ လိုလာတယ္။ ၿပီးခဲ့ တဲ့ႏွစ္က ၆ တန္းဆိုေတာ့ ခုလိုမိုးသည္း လည္း လမ္းႀကဳံမရွိရင္ ေမာင္ထူးေအာင္ တို႔ ေယာက္်m;ေလးသူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ၆ မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့႐ြာကို လမ္းေလၽွာက္ ျပန္ရင္ ျပန္ၾကေလရဲ႕။ ခုေတာ့ ေမာင္ထူး ေအာင္မွာ ညီမေလးကို ေစာင့္ေခၚရဖို႔ တာဝန္က ပိုလာၿပီ။
မနက္မနက္ဆို ေမာင္ထူးေအာင္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၄ နာရီခြဲေလာက္ အေမနဲ႔ အတူ တူ အိပ္ရာထၾကတယ္။
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အေမနဲ႔အတူ တူ ထမင္းကူခ်က္။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ျပင္ ထမင္းဗူးကိုယ္စီဆြဲၿပီး လမ္းႀကဳံကား တစ္စီးစီးတားစီးဖို႔ ေမာင္ထူးေအာင္တို႔ ကားလမ္းမေဘးေရာက္ခ်ိန္ဆို မနက္ ၅ နာရီခြဲစြန္းစြန္း။ ထားဝယ္ဘက္ကေန ကားလမ္းတစ္ေလၽွာက္ ႐ြာေတြမွာ ေဈး ပတ္ေရာင္းဖို႔ မနက္ေစာေစာထြက္လာတဲ့ ေဈးကားတစ္စီးစီး၊ တစ္ခါတစ္ေလ အေဝးေျပးခရီးသည္တင္ယာဥ္တစ္စီးစီး ဒါမွမ ဟုတ္ ကုန္တင္ကားတစ္စီးစီး ကေတာ့ ေမာင္ထူးေအာင္တို႔လို အေဝး ႐ြာေတြမွာ ေက်ာင္းတက္သြားမယ့္ ကေလးေတြကို တင္ေခၚသြားစၿမဲ။ အဲ မနက္ ၆ နာရီေက်ာ္မွ လမ္းေပၚ ေရာက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ယာဥ္မွ မီေတာ့မွာ မဟုတ္လို႔ အဲဒီေန႔အတြက္ ေက်ာင္းပ်က္ ဖို႔သာ မွန္းထားေတာ့။ ဒါကပဲ ေမာင္ထူး ေအာင္တို႔ကို မနက္ ၾကက္တြန္ခ်ိန္ အိပ္ရာ ထရဖို႔အေၾကာင္း ဖန္လာတာပါပဲ။
မနက္ဆို ႐ြကစုဌားထားတဲ့ ကား ေလးတစ္စီးေပၚ တက္ထိုင္ၿပီး ေက်ာင္း ကို စိတ္ေအးလက္ ေအးေငးၿပီးေရာက္ သြား၊ ညေနေတြကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာ လာျပန္ႀကိဳ။ အဲဒီလိုသာဆို လင္းၾကက္ တြန္ခ်ိန္ အိပ္ရာထဖို႔ မလိုေတာ့သလို ခုလို မိုး သည္းသည္းမွာ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာ မယ္မွန္းမသိတဲ့ ယာဥ္တစ္စီးစီးကို ေစာင့္ စီးဖို႔လည္း မလိုေတာ့။ ဒါက ေမာင္ထူး ေအာင္ စိတ္ကူးထဲက ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ အႀကိဳအပို႔အစီအစဥ္။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ေမာင္ထူးေအာင္တို႔လို ႐ြာကေလးမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳးစီစဥ္ေပးဖို႔ ဘယ္သူမၽွစိတ္ကူးမရွိ။ စိတ္ကူးရွိရင္ ေတာင္ လက္လုပ္လက္စား ေန႔စား အလုပ္သမားေတြသာ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ သူတို႔႐ြာကလူေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔လြယ္ပါ့ မလား။
ခုေတာင္ အေဖအေမေတြက ေလာ ကမွာ စာတတ္မွ လူရာဝင္မယ္ဆိုၿပီး အတင္း ေက်ာင္းတက္ခိုင္းလို႔သာ ေမာင္ထူးေအာင္ တက္ေနရတာ။ မဟုတ္ ရင္ ၄ တန္းေအာင္ကတည္းက ေက်ာင္း ထြက္ၿပီး ေတာတက္လိုက္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေရာ္ဘာၿခံေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အလုပ္လုပ္ေနေလာက္ ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ေမာင္ထူးေအာင္ အဲဒီလိုလုပ္ခ်င္မိပါရဲ႕။ ၁၃ ႏွစ္သားသူ႕ အဖို႔ တစ္ရက္လုပ္ခ ၃၀၀၀ ရတဲ့ သူငယ္ ခ်င္းေတြကိုလည္း တစ္ခါတစ္ေလ အားက်မိပါရဲ႕။ ဒီႏွစ္ ၅ တန္းတက္မယ့္ ညီမေလး အေဖာ္ရေအာင္ရယ္ မျဖစ္ မေနေက်ာင္း ဆက္တက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေဖအေမေတြရဲ႕ဆႏၵကို မလြန္ဆန္ ႏိုင္တာရယ္လို႔သာ ေမာင္ထူးေအာင္ ေက်ာင္းစိမ္းကေလး ဆက္ဝတ္ေနရတာ။
တေလာေလးဆီက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းႀကိဳ^ပို႔ယာဥ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စီစဥ္ေပးသူေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ အၾကား အဆင္မေျပမႈေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သတင္းကို ဆရာမေတြဆီကေန ေမာင္ထူးေအာင္ ၾကားမိပါရဲ႕။ ၿမိဳ႕ႀကီး ေတြမွာ ရပ္ကြက္ထဲကေန ေက်ာင္းကို ကေလး ေတြေရာက္ဖို႔ အစိုးရက ကားေတြ စီစဥ္ေပးတယ္ဆိုတာက ေမာင္ထူးေအာင္ အတြက္ ထူးဆန္းလြန္းေနတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကပဲ ေလ။ သူတို႔အတြက္ အစိုးရက အဲဒီလို အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေပးရင္ ေမာင္ထူး ေအာင္တို႔လို ေတာေက်ာင္းက ကေလး ေတြကိုလည္း တစ္ခုခုစီစဥ္ေပးဖို႔ ေကာင္း တာေပါ့။ ဒါက ဘယ္ေလာက္ လက္ေတြ႕ က်မက် ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ဆိုတာ ၇ တန္း ေက်ာင္းသား ေမာင္ထူးေအာင္ မေတြး တတ္။ ေမာင္ထူးေအာင္သိတာက ေက်ာင္းသားခ်င္းအတူတူ ေမာင္ထူး ေအာင္တို႔အတြက္လည္း တခုခုစီစဥ္ေပး ေစခ်င္တာ။ အေမ့လိုေပါ့။ မနက္ေက်ာင္း သြားတိုင္း ထမင္းဗူးထည့္ေပးရင္ ေမာင္ထူးေအာင္အတြက္ ဘဲဥဟင္းတစ္ လုံးဆို ညီမေလးအတြက္လည္း ဘဲဥဟင္း တစ္လုံးပါ။ ေမာင္ထူးေအာင္က အႀကီးမို႔ ပိုရတယ္မရွိ။
ေမာင္ထူးေအာင္တို႔အိမ္မွာ တီဗြီမရွိ ေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္လို႔ အားလပ္ခ်ိန္ ေတြမွာ ေဖ့စ္ဘြတ္ကလို႔ေျပာတဲ့ သတင္း ေတြကို ဆရာမေတြအခ်င္းခ်င္း ေျပာၾက ရယ္ၾကတာကို ေဘးနားကပ္ၿပီး နား ေထာင္ရတာကိုက ေမာင္ထူးေအာင္အ တြက္ အထူးအဆန္းေတြ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ဆို တာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေမာင္ထူးေအာင္လို ေတာ႐ြာကေလးက ၇ တန္းေက်ာင္းသား အတြက္ သူ႕ဆရာမေတြက သူ႕အတြက္ ေန႔စဥ္သတင္းစာလိုပါပဲ။ ေက်ာင္းစာ ၾကည့္တိုက္မွာ စာေတြဖတ္ရတာလည္း ေမာင္ထူးေအာင္ေပ်ာ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ေတြကို ေမာင္ထူးေအာင္အိမ္မငွား ရဲ။ မေန႔က စိုသြားတဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းေတြလို ေမာင္ထူးေအာင္ငွားသြားတဲ့ စာအုပ္ေတြ မ်ား ေရစိုသြားမလား စိုးတယ္ေလ။
ညေနပင္အေတာ္ေစာင္းလုၿပီ။ မိုး က သည္းေနဆဲ။ ေမာင္ထူးေအာင္ ထီးမိုး ေပးထားရင္းတန္းလန္းကေန ညီမေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစိမ္းကေလး မိုးေရတြဲ စိုစို႐ြဲေနၿပီ။ လြယ္အိတ္ကေလးကိုေတာ့ က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ ဖက္ထားဆဲ။ ညီမေလးစာအုပ္ေတြ ေရစိုသြားမွာ စိုးေနထင္ပါရဲ႕။ ေဖေဖက ေတာ့ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ ေရာ္ဘာၿခံကေန ေနာက္လ လခထုတ္ရင္ ေက်ာပိုးအိတ္က ေလးတစ္လုံးစီဝယ္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပး ထားပါရဲ႕။ ေႏြလို အလုပ္ေတြ သိပ္မေပါ ေတာ့လည္း မိုးတြင္းဆို ေမာင္ထူးေအာင္ တို႔ သားအမိသားအဖ ၄ ေယာက္စာကို ျခစ္ကုတ္စားရတာပါပဲ။ ခုလို မိုးတြင္း ဘက္ အလုပ္ေတြပါးခ်ိန္ဆို ၿခံပိုင္ရွင္ထံ မွာ အေမက ပိုက္ဆံေတြ ႀကိဳယူသုံးေနက်။ ေႏြဘက္က် ျပန္လုပ္ဆပ္ေပါ့။ အတိုးမယူ တဲ့ ၿခံရွင္ဦးေလးႀကီးကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရ ေသးတယ္။ေမာင္ထူးေအာင္လက္မွာပတ္ ထားတဲ့ ႀကိဳးအမည္းေလးနဲ႔ ေလးေထာင့္ ဃasငသ နာရီေလးကို ေထာင္ၾကည့္မိေတာ့ ညေန ၅ နာရီပင္ခြဲေတာ့မယ္။ ၅ တန္း တုန္းက ဒုတိယဆုရလို႔ ပညာေရးစုံညီပြဲ ေတာ္မွာရထားတဲ့ ဒီနာရီေလးက သူ႕ဘ ၀အတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ဆုံး တစ္ခု တည္းေသာ အဆင္တန္ဆာကေလး။
ေဟာ …ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လူလတ္ ပိုင္းအ႐ြယ္တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္းလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ေရွ႕မီး ႀကီးထြန္းၿပီး လာေနတာ။ မိုးေတြသည္း လို႔ထင္ပါရဲ႕။ သူဦးတည္ရာက ေမာင္ထူး ေအာင္တို႔႐ြာဘက္လမ္း။
ညီမေလးကို ထီးေပးလိုက္ၿပီး ေမာင္ထူးေအာင္ လမ္းမ ေပၚတက္လိုက္တယ္။ မိုးစက္ေတြ ေမာင္ထူးေအာင္ တကိုယ္လုံး႐ြဲ႐ြဲစိုေပါ့။ သူလွမ္းတားေတာ့ ဆိုင္ကယ္က ျငင္ျငင္ သာသာပဲ လမ္းေဘးခ်ရပ္ေပးတယ္။ ထားဝယ္ကိုသြားမယ္အစ္ကိုဆိုတဲ့ ဆိုင္ကယ္ ေပၚက လူလတ္ပိုင္းက သူတို႔ေမာင္ႏွမ ကို လြယ္လြယ္ကူကူ လမ္းႀကဳံလိုက္ ခြင့္ျပဳလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ထီးကိုပိတ္ လြယ္အိတ္ေတြကို ေရွ႕မွာ က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ပိုက္ၿပီး အဲဒီေန႔ညေနက သူတို႔ ေမာင္ႏွမအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စ ျပဳၿပီ။ သူတို႔ေက်ာင္းစိမ္းကေလးေတြက ေတာ့ မိုးေရေတြ႐ႊဲ႐ႊဲကိုစိုလို႔။ စာအုပ္ေတြ ေရာေပါ့။
ဒီတစ္ပတ္ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေမာင္ထူးေအာင္ ဆရာမ ေတြနားကပ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ဆိုတာကေန ဘာသတင္းေတြထူးသလဲ စနည္းနာရျပန္ တာေပါ့။ သူအၾကားရဆုံးက ထိုင္းက ဂူတစ္ခုထဲမွာ ပိတ္မိေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အေၾကာင္း။ ဆရာမတစ္ေယာက္ေျပာေန တာကို ေမာင္ထူးေအာင္ အာ႐ုံစိုက္နား ေထာင္မိတယ္။ သူတို႔ကို ဂူထဲဝင္ကယ္တဲ့ ေရငုပ္သမားေတြကိုေတြ႕ေတာ့ ကေလး ေတြေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြအေၾကာင္း။ အဲဒီ ထဲက ေမာင္ထူးေအာင္ ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိတဲ့ စကားစုေလးတစ္ခုရွိပါရဲ႕။ ဘာတဲ့ “ဖီးထစ္ ငါတို႔အိတ္ေတြအျပင္ မွာ ေတြ႕ခဲ့လားလို႔ ေမးၾကည့္ပါဦး”တဲ့။
ထိုင္းကေလးေတြေမးတဲ့ အဲဒီေမး ခြန္းေလးၾကားမိေတာ့ ေမာင္ထူးေအာင္ စိတ္ထဲ မိုးေရစိုသြားတဲ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမရဲ႕ ေက်ာင္းစိမ္းကေလးေတြအေၾကာင္း စိတ္ ေရာက္သြားမိတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ … ေရစိုသြားတဲ့ လြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္က ေလးေတြအေၾကာင္းေပါ့။
ဝန္ခံခ်က္ ။ ။ ေရး-ထားဝယ္ကား လမ္းမေပၚတြင္ လမ္းႀကဳံတင္ေခၚခဲ့ဖူး ေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ခံစားေရးဖြဲ႕သည္။ ေမာင္ထူးေအာင္သည္ စာေရးသူစိတ္ကူးသက္သက္ျဖင့္ ေပး ေသာ အမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
