ေဒါက္တာၿဖိဳးသီဟ၏ ပညာေရး ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုတြင္ ေျမေလၽွာက္ လိပ္ျပာေလးမ်ားအေၾကာင္းကို စတင္ သိခြင့္ႀကဳံခဲ့သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေျမေလၽွာက္လိပ္ျပာ ေလးမ်ားအေၾကာင္းက အေတြးထဲတြင္ အၿမဲစိုးမိုးေနသည္။ သူတို႔ေလးေတြ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္မေတြးဘဲ မေန ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျမ ေလၽွာက္လိပ္ျပာေလးမ်ားကို ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမၽွ ေတြ႕ေနရျခင္းက သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ ပိုၿပီး ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ေစသည္။
သူတို႔ေလးေတြကို ေျမေလၽွာက္ လိပ္ျပာဘ၀ ေရာက္ေစခဲ့သည့္ တရားခံ ေတြကေတာ့ နည္းနည္းမွ သိပုံမရ။
စာဖတ္သူတို႔အေနျဖင့္ ေျမေလၽွာက္ လိပ္ျပာဆိုသည့္ စကားလုံးႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး အနည္းငယ္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြား ႏိုင္သည္။ လိပ္ျပာဆိုသည္မွာ အေတာင္ပံ အစုံပါသည့္အမ်ိဳး။ ပ်ံသန္းသြားေနသည္ ကိုသာ အေတြ႕ရမ်ားသည့္ အမ်ိဳး။ ေတာင္ပံရွိလ်က္ႏွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေျမေပၚေလၽွာက္ရသနည္း။ မွန္ပါသည္။ ေလထဲတြင္ ပ်ံသန္းသြား လာတတ္သည့္ ဓေလ့သဘာ၀ရွိသည့္ ဘ၀မွေျမတြင္ ေလၽွာက္ရသည့္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရသည့္ လိပ္ျပာေလးမ်ားဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ၾကရ သည္။
ဤသည္မွာ လူသားတစ္စုံ တစ္ေယာက္၏ ေစတနာအမွားေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
လိပ္ျပာေလးမ်ားသည္ အသြင္ ေျပာင္း အင္းဆက္မ်ား ျဖစ္သည္။ သက္ငယ္ေကာင္ႏွင့္ သက္ႀကီးေကာင္ ပုံစံလုံး၀ မတူေပ။ အ႐ြက္စားခူဘ၀မွ ပန္းဝတ္ရည္စုပ္သည့္ လိပ္ျပာဘ၀သို႔ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ျပည့္စုံ ေသာ အသြင္ေျပာင္းျခင္းတြင္ ဥဘ၀၊ သားေလာင္းဘ၀၊ ပိုး႐ုပ္ဖုံးဘ၀၊ သက္ႀကီး ေကာင္ဘ၀ဟု အဆင့္ေလးမ်ိဳး ရွိသည္။
ပိုး႐ုပ္ဖုံးဘ၀တြင္ လႈပ္ရွားမႈမရွိ။ ဤအခ်ိန္တြင္ သက္ငယ္ဘ၀မွ ဆဲလ္ အမ်ားစု ပ်က္စီးကုန္ၿပီး က်န္ဆဲလ္မ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သက္ႀကီး ေကာင္တြင္ ပါးစပ္အစိတ္အပိုင္းမ်ား၊ ေတာင္ပံမ်ား၊ ေျခေထာက္မ်ားႏွင့္ မ်ိဳးပြား အဂၤါမ်ား ေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သက္ႀကီးေကာင္ဘ၀ ေရာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အခြံတြင္းမွ တိုးထြက္လာသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အခြံထဲမွ မိမိဘာသာ ႐ုန္းကန္ၿပီး တိုး ထြက္လာရျခင္းက သူ၏ေျခေထာက္ မ်ားႏွင့္ ေတာင္ပံမ်ားကို သန္မာေစသည္။
အခြံထဲမွ တိုးထြက္ရန္ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္တြင္ လူသားတစ္ဦးဦးႏွင့္ေတြ႕ၿပီး သနားစိတ္ ျဖင့္ အခြံထဲမွ ျမန္ျမန္ထြက္ႏိုင္ေစရန္ အခြံကို ခြာထုတ္ေပးမိပါက ေတာင္ပံမ်ား မသန္မာႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ပ်ံသန္းျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ေပ။ ထိုကဲ့သို႔ လူသား တို႔၏ ေစတနာျဖင့္ ကူညီေဖးမျခင္းကို ခံၾကရေသာ လိပ္ျပာေလးမ်ားသည္ မပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေျမတြင္ ေလၽွာက္ရသည့္ ေျမေလၽွာက္လိပ္ျပာဘ၀ ကို ေရာက္ၾကရေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္ အသိုင္းအဝိုင္းရွိ မိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔ ၏ သားသမီးမ်ားအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီး လြန္းသကဲ့သို႔ ေစတနာလည္း ပိုလွ သည္။ မိမိတို႔၏ သားသမီးမ်ား ပင္ပန္း ဆင္းရဲမည္ကို လုံး၀မလိုလားၾက။ သား သမီးမ်ား၏ကိုယ္စား မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ ကသာ အပင္ပန္းခံလိုၾကသည္။ သား သမီးမ်ားကို ပင္ပန္းမည့္ အလုပ္ဆိုလၽွင္ မည္သည့္အလုပ္ကိုမၽွ မခိုင္းလိုၾက။ မိဘ မ်ားၾကားတြင္ ဂုဏ္ယူေျပာၾကားတတ္ သည့္ စကားတစ္ခြန္း ရွိေသးသည္။
မိမိတို႔၏ သားသမီးမ်ားကို”ေျခေမြး မီးမေလာင္၊ လက္ေမြးမီးမေလာင္ထား သည္”ဆိုသည့္စကား။ ထိုေျခေမြး မီးမေလာင္၊ လက္ေမြး မီးမေလာင္ထား ျခင္းခံရသည့္ သားသမီးမ်ားသည္ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘ၀ကို မိမိတစ္ဦး တည္း ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းႏိုင္စြမ္းရွိမွ ရွိႏိုင္ပါ့မလားဆိုသည္ကို စိုးရိမ္မိသည္။
မိမိစားမည့္ ထမင္းေလး တစ္နပ္ ကိုမၽွ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ျခင္းငွာ မစြမ္းသည့္သူမ်ားကို ေတြ႕ဖူးၾက ေပမည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သားသမီးမ်ားသည္ အ႐ြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ မိမိေျခေထာက္ ေပၚတြင္မိမိ ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္း ရွိႏိုင္ပါ့ မလား။ ဆင္းရဲဒုကၡႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္တြင္ မိမိဘ၀ကို အလြယ္တကူ အေလၽွာ႔ေပး အညံ့ခံသြား ၾကမလားဆိုသည္ကို စိုးရိမ္ မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမိဘမ်ားသည္ သားသမီးမ်ားအေပၚတြင္ အစိုးရိမ္လြန္ ၾကသည့္ အခ်က္ကလည္း အ႐ိုးစြဲေနၾက ဆဲျဖစ္သည္။ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို မဆိုထားဘိ အ႐ြယ္ ေရာက္ၿပီးသည့္ သားသမီးမ်ား အတြက္ ပင္လၽွင္ အစိုးရိမ္ ပိုလြန္းၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ သမီးမိန္းကေလး ဆိုလၽွင္ သာ၍ဆိုးေပသည္။ မိမိတို႔၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွ လုံး၀လြတ္ကင္း မခံခ်င္ၾက။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ မိဘမ်ား၏လက္ေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းၾကရေသာ သားသမီးမ်ားသည္ မိမိဘ၀တက္လမ္း ကို ရွာေဖြလိုေသာအခ်ိန္တြင္ မိဘခြင့္ျပဳ ခ်က္ မရသျဖင့္ မ်ားစြာ အခက္ေတြ႕ၾကရ သည္။ တစ္နယ္တစ္ေက်းသို႔ သြားေရာက္ ၍ ပညာသင္လိုေသာအခါတြင္ျဖစ္ေစ၊ စီးပြားရွာလိုေသာအခါတြင္ျဖစ္ေစ မ်ားစြာအေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ၾကရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သားသမီးမ်ားသည္ ထူးခၽြန္သင့္သေလာက္ မထူးခၽြန္ၾက ေတာ့သလို၊ ေအာင္ျမင္ခ်င္သေလာက္ လည္း မေအာင္ျမင္ၾကေတာ့ေပ။ သူတို႔၏ အစြမ္းအစမ်ားသည္ မိဘမ်ား၏ စိုးရိမ္ စိတ္ေအာက္တြင္ ပ်ယ္လြင့္သြားၾကရ ေတာ့သည္။
မိဘအမ်ားစု၏ လြဲမွားေနေသာ အေတြးအေခၚတစ္ခုမွာ ပညာထူးခၽြန္ေန လၽွင္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ဘ၀တြင္ အားလုံး ၿပီးျပည့္စုံသြားၿပီဟု ထင္ေနၾက ျခင္း ျဖစ္သည္။ မူႀကိဳအ႐ြယ္ကတည္း ကပင္ စာေရး၊ စာဖတ္တတ္ေစခ်င္ ေနၾက သည္။ မူႀကိဳအ႐ြယ္မွာကတည္းက စာေရး၊ စာဖတ္တတ္ေနသည္ကို ဂုဏ္ယူ စရာတစ္ခုအျဖစ္ ထင္ေနတတ္ ၾကသည္။
ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ မူႀကိဳ အ႐ြယ္ဆိုသည္မွာ စာသင္ရမည့္အ႐ြယ္ မဟုတ္ေပ။ ကိုယ္ကာယပိုင္း အထူး သျဖင့္ လက္ေခ်ာင္းႂကြက္သားေလးမ်ား ကဲ့သို႔ေသာ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပး ရမည့္အ႐ြယ္ ျဖစ္ေပသည္။ မိမိကိုယ္ ကိုမိမိ အားကိုးရမည္ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္ မ်ိဳးကို ေမြးေပးရမည့္အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ သည္။ သူ႕အ႐ြယ္ႏွင့္သူ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိ သည့္ အလုပ္ကို မိမိဘာသာ လုပ္ကိုင္ တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမည့္အခ်ိန္ လည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ ေသာ မိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ကေလး မ်ားကိုKG, Grade-1, Grade-2 အ႐ြယ္ေရာက္ေနသည့္တိုင္ ထမင္းလိုက္ ခြံ႕ေကၽြးခ်င္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ ေက်ာပိုး အိတ္၊ ထမင္းခ်ိဳင့္မ်ားကို သယ္ပိုးေပး ခ်င္စိတ္ ရွိေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ အရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မိဘမ်ားက လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပး ခ်င္ တတ္ၾကသည္။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ ကေလးမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ အားကိုးလိုစိတ္နည္း လာၾကသကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကိုမိမိလည္း ယုံၾကည္မႈ အားနည္းလာတတ္ၾကသည္။ လူႀကီးမိဘမပါလၽွင္ ဘယ္ကိုမၽွမသြားရဲ၊ လူႀကီးမိဘမ်ား၏ လမ္းၫႊန္မႈ မပါလၽွင္ မည္သည့္အရာကိုမၽွ မလုပ္ရဲမကိုင္ရဲ ေတာ့သလို၊ မည္သည့္အရာကိုမၽွ မိမိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ မလုပ္တတ္၊ မကိုင္ တတ္ၾကေတာ့ေပ။
ထိုကဲ့သို႔ေသာသူမ်ားသည္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲသို႔ေရာက္လာခ်ိန္တြင္လည္း အထက္မွ ၫႊန္ၾကားခ်က္မပါလၽွင္ ဘာကိုမၽွ မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္ေတာ့ သလို၊ ဘာကိုမၽွလည္း မလုပ္ရဲမကိုင္ရဲ ေတာ့ေပ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သူမ်ားသည္ ေျမေလၽွာက္လိပ္ျပာေလးမ်ား၏ဘ၀ႏွင့္ ျခားနားမႈမရွိေပ။
ထိုထိုေသာ ေျမေလၽွာက္ လိပ္ျပာ ေလးမ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္၏ အနာဂတ္ ဆက္စပ္ၾကည့္သည့္အခါ စိတ္ကူး႐ုံျဖင့္ ပင္ ရင္ေမာရပါသည္။
