ဆလုံလူမ်ိဳးတို႔က သူတို႔အေၾကာင္း အား လူတို႔ေခတ္အဆက္ဆက္ ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့သည္မ်ားထဲမွ လြဲမွားစြာ ေကာက္ခ် ေရးသားေဖာ္ျပမႈ အခ်ိဳ႕ကို ျငင္းပယ္လိုက္ၾကသည္။
ၿမိတ္ခ႐ိုင္ႏွင့္ ေကာ့ေသာင္းခ႐ိုင္ အတြင္း ကၽြန္း ၈ ကၽြန္းမွ ဆလုံ႐ြာ ၁၀ ႐ြာမွ ဆလုံလူမ်ိဳးမ်ားအား သြားေရာက္ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းကာ ဆလုံတို႔၏ လူသိ လြဲမွားေနေသာအခ်က္မ်ား၊ လူသိနည္း ပါးေသးေသာ ဓေလ့စ႐ိုက္မ်ားကို တင္ ဆက္လိုက္ပါသည္။
အက်ႌဝတ္ပါသည္
ဆလုံဟုဆိုလိုက္လၽွင္ အမ်ိဳးသား ေရာ အမ်ိဳးသမီးပါ အေပၚပိုင္းဗလာျဖင့္ ေနတတ္သည့္လူမ်ိဳးဆိုသည္ကို ဆလုံတို႔ က ျငင္းဆိုၾကသည္။
သူတို႔သည္လည္း အျခားလူမ်ိဳးမ်ား နည္းတူ မေဖာ္အပ္သည့္ ခႏၶာကိုယ္အ စိတ္ပိုင္းမ်ားကို ဖုံးကြယ္တတ္ၾကၿပီး လွ ခ်င္ပခ်င္ ျပင္ဆင္ခ်င္စိတ္ရွိေသာ လူ မ်ိဳးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။
တစ္ေခတ္တစ္ခါက ကၽြန္းမ်ားတြင္ အဝတ္အထည္ဝယ္ရန္ ခက္ခဲျခင္း၊ ရွား ပါးျခင္း၊ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္ျခင္းတို႔ ေၾကာင့္သာ အက်ႌဝတ္လိုလ်က္ႏွင့္ မ ဝတ္ခဲ့ရသည္မ်ားရွိခဲ့ေၾကာင္း ကၽြန္းစု ၿမိဳ႕နယ္၊ ဒုံးေညာင္မႈိင္းကၽြန္းေန အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အ႐ြယ္ ဆလုံအဖြားအို ေဒၚခ်ိဳလပ္က ေျပာသည္။
“(တစ္ခ်ိန္က)အက်ႌက ဝတ္ခ်င္ တယ္၊ မဝယ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ မဝတ္ရဘူး”ဟု ေဒၚခ်ိဳလပ္က ေျပာသည္။
အသက္ ၃၅ ႏွစ္ရွိၿပီဟု ေျပာေသာ ဒုံးေညာင္မႈိင္းကၽြန္းသူ ဆလုံအမ်ိဳးသမီး ေဒၚအေထြးကလည္း သူမဘ၀သက္တမ္း တစ္ေလၽွာက္ အက်ႌမရွိဘဲ မေနခဲ့ဖူးဟု ဆိုသည္။
“အရင္တုန္းက အက်ႌမဝတ္ခ်င္တာ မဟုတ္ၾကဘူး၊ ဝတ္ခ်င္တယ္၊ အက်ႌမရွိ ဘူး၊ အခုေခတ္ကေတာ့ အက်ႌသူမ်ား ေရာင္းသေလာက္ ဝယ္မယ္။ ဒီေန႔ သူ မ်ား ဘာအေရာင္ဝတ္မယ္၊ သူမ်ားလည္း အလွအပနဲ႔ေနရင္ ကိုယ္လည္းသူမ်ားလိုပဲ ေနခ်င္တယ္”ဟု ေဒၚအေထြးက ေျပာ သည္။
လက္ရွိ တိုင္းရင္းသားပြဲေတာ္မ်ား၊ ဆလုံေရးရာပြဲလမ္းမ်ားတြင္ ဝတ္ဆင္ေန သည့္ “ဆလုံ႐ိုးရာဝတ္စုံ”ကိုမူ ဆလုံအ ခ်ိဳ႕က သူတို႔လူမ်ိဳး၏ သတ္မွတ္ဝတ္စုံဟု အသိအမွတ္ မျပဳေပ။ သူတို႔တြင္ သီးျခား သတ္မွတ္ထားေသာ ဝတ္စုံ မရွိေသးဟု ေျပာၾကသည္။
ထိုဝတ္စုံမွာ ထမီရင္လ်ားပုံစံျဖစ္၍ ႐ိုင္းသည္ဟုျမင္ေၾကာင္း ေကာ့ေသာင္း ၿမိဳ႕နယ္ မႀကဳံကလက္႐ြာမွ ဆလုံသမီးပ်ိဳ မ်ားက ေျပာသည္။
အခမ္းအနားတစ္ခုမွ ဆလုံ႐ိုးရာဟူ သည့္ဝတ္စုံဝတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ခ်ိဳ႕၏ ဓါတ္ပုံကိုျပရာ ” အမေလး၊ ရွက္စရာ ႀကီး”ဟု မႀကဳံကလက္႐ြာမွ ဆလုံသမီး ပ်ိဳမ်ားက ထေအာ္သည္။
လူစိမ္းမွန္သမၽွ ေၾကာက္ခဲ့ရစဥ္က ဂုံနီအိတ္မ်ားကို ပတ္၍ဝတ္ဆင္ျခင္း၊ ေစာင္ျဖင့္ ၿခဳံအိပ္ရျခင္း၊ အက်ႌရွိလၽွင္ ပင္ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးျမည့္သြားမည္စိုး၍ မဝတ္ရက္ျခင္းတို႔ ႀကဳံေတြ႕ခံစားခဲ့ရ ေၾကာင္း ဆလုံလူႀကီးသူမတို႔က ဖြင့္ဟ ၾကသည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္မူ အက်ႌမဝတ္သည့္၊ မဝတ္ႏိုင္သည့္ ဆလုံ မရွိေတာ့ေပ။
ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို မမွတ္သားပါ
ဆလုံလူလတ္ပိုင္းမွအထက္ မိမိအ သက္ကို မွန္ေအာင္ေျပာႏိုင္သူ မရွိပါ။
“တစ္ႏွစ္လား၊ ႏွစ္ႏွစ္လား မသိဘူး အသက္က”ဟု ကၽြန္းစုၿမိဳ႕နယ္ ဒုံးဒဟြန္း ကၽြန္းမွ သက္လတ္ပိုင္း ဆလုံအမ်ိဳး သမီးတစ္ဦးက ခန္႔မွန္းေျပာဆိုသည္။
ေမးမိသည့္ ဆလုံအားလုံနီးပါးက အသက္ကို မွတ္သားထားျခင္း မရွိဟု ေျဖၾကသည္။
“ခန္႔မွန္းေပါ့ေနာ္ အသက္ ၄၀ က၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ေတာ့ မသိ ဘူး”ေျပာသည့္ သေရာသတန္ႀကီးကၽြန္း၊ ဆလုံကုန္း႐ြာမွ ဦးပဒတ္မွာ ခန္႔မွန္း အသက္ ၇၀ အ႐ြယ္ခန္႔ ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီး ဆံပင္မ်ားပင္ ျဖဴေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို မွတ္သားရ ေကာင္းမွန္းသိေစရန္ သင္ျပေပးမည့္သူ မ်ား သူတို႔ေနထိုင္သည့္ကၽြန္းမ်ားတြင္ မရွိခဲ့ဟု ဆိုသည္။
“ေက်ာင္းမျဖစ္ေသးဘူး၊ ဆရာ ဆရာမေတြလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး၊ ဆလုံပဲဟာ ေက်ာင္းဘယ္လို သြားတက္ မွာလဲေလ၊ အမိအဖလည္း (ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမ ထားႏိုင္ဘူးေလ”ဟု ဆလုံမႀကီး ေဒၚေခ်ဝါး က ေျပာသည္။
လက္ရွိတြင္မူ ဆလုံမ်ားေနထိုင္ သည့္ကၽြန္းမ်ားတြင္ အစိုးရစာသင္ ေက်ာင္းမ်ား ရွိေနၿပီျဖစ္ကာ ဆလုံကေလး ငယ္တို႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
ေလာဘနည္းျခင္း၊ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္း
ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို မမွတ္သား တတ္ျခင္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းတြင္ ေလာ ဘနည္းျခင္းက ကပ္ပါလာသည္။
ဆလုံတို႔သည္ ေနာင္ေရးအတြက္ မဆိုထား မနက္ျဖန္အတြက္ပင္ ႀကိဳတင္ ေတြးပူတတ္သည့္ဓေလ့ မရွိတတ္ေၾကာင္း ဆလုံအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ သက္ ၁၈ ႏွစ္ၾကာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသည့္ ပေရာဝါးေက်း႐ြာတာဝန္ခံ ဦးဝင္းေအာင္ က ေျပာသည္။
“ရရင္စားမယ္၊ မ်ားမ်ားရရင္ မ်ား မ်ားစားမယ္၊ နည္းနည္းရရင္ နည္းနည္း စားမယ္၊ ဝင္ေငြမ်ားမ်ားရရင္ မ်ားမ်ား သုံးမယ္ အဲလိုမ်ိဳး၊ ေနာင္ေရးအတြက္ စဥ္းစားတာမ်ိဳး သိပ္ၿပီးေတာ့ မရွိဘူး၊ ထမင္းစားစရာ ေလးငါးမ်ိဳးရွိရင္ ေလးငါး မ်ိဳးလုံး ခ်က္စားတယ္၊ မနက္ျဖန္ ငါးပိ ေထာင္းနဲ႔ စားတဲ့အခါလည္း စားတယ္” ဦးဝင္းေအာင္က ေျပာသည္။
ဆလုံတို႔သည္ ကမ္းေျခမ်ားတြင္ ေနထိုင္ၿပီး တံငါလုပ္ငန္းငန္းကိုသာ တ စိုက္မတ္မတ္လုပ္ကိုင္ေနခ်ိန္တြင္ အျခား လူမ်ိဳးစုမ်ားက သူတို႔ေနထိုင္သည့္ကၽြန္း မ်ားသို႔ေရာက္လာကာ ဥယ်ာဥ္မ်ား တည္ ၾကရာ အခ်ိဳ႕ကၽြန္းႀကီးမ်ားတြင္ အုန္း ပင္၊ ကြမ္းပင္ စေသာ ဥယ်ာဥ္ႀကီးမ်ား ဟီးထေနသည္။ ယင္းကၽြန္းမ်ားသို႔ ယခင္ေရာက္ႏွင့္သည့္ ဆလုံတို႔တြင္ ဥယ်ာဥ္ရွိသည္ဟု မၾကားသိရေပ။
သူတို႔ထဲမွ အခ်ိဳ႕သည္ အသက္ႀကီး ရင့္သည္အထိ တံငါျဖင့္ပင္ အသက္ေမြး ၾကေလသည္။
“အိမ္က မနက္ေစာေစာထြက္လာ တယ္၊ သားသမီးေလွနဲ႔ (သူ႕ေလွငယ္ကို) တြယ္လာတယ္၊ သူတို႔က ဟိုနားမွာ ကင္းမြန္မၽွားေနတယ္၊ ေရႀကီးလည္း မနားဘူး၊ ေရဆုတ္လည္း မနားဘူး ဒီ အလုပ္ပဲရွိတာကို ဆလုံပဲဟာ၊ အရင္ကဆို ခရင္းထု ခ႐ုေကာက္ေပါ့၊ ေႏြေရာမိုးေရာ ေႏြေရာမိုးေရာ ဒီအလုပ္ပဲကို၊ လႈိင္းႀကီး မိုး႐ြာလို႔ လုပ္လို႔မရရင္ ထမင္းငတ္ၿပီ၊ အေကၽြး(ေတာကန္ဇြန္းဥ) စားရတာေပါ့”ဟု အသက္ ၈၀ ခန္႔ရွိ ေဒၚေခ်ဝါးက ေျပာသည္။
ေသသူကို ပစၥည္းခြဲေပး
ဆလုံတို႔ေသဆုံးပါက ေသဆုံးသူ ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ား၊ ပိုင္ဆိုင္သင့္သည္ မ်ားကို ခြဲေဝေပးေလ့ရွိသည္။ (ရွိလၽွင္)ေ႐ႊႏွင့္ အဖိုးတန္ပစၥည္းတို႔ပါ သခ်ႋဳင္းတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံေပးျခင္း၊ ထားေပးျခင္းမ်ိဳး ျပဳလုပ္ ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာဘသားတို႔ က ဆလုံသခ်ႋဳင္းမ်ားကို ျပန္ေဖာ္တတ္ၾက သျဖင့္ ဆလုံတို႔က သူတို႔၏ သခ်ိဳFင္း အား တာဝန္ရွိသူမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေပး ေစလိုၾကသည္။
ထို႔ျပင္ ေသသူမပ်င္းရိရန္ ေျမပုံ ေျခရင္းတြင္ တီဗြီမ်ား စင္ေပၚတင္ထား ေပးျခင္း၊ အခါအားေလ်ာ္စြာ အရက္ သြားတိုက္ျခင္းမ်ိဳး ျပဳတတ္ၾကေၾကာင္း သိရသည္။
ဆလုံတို႔အေခၚ တေစၧကုန္းတြင္ ေသသူႏွစ္သက္ေသာ ပန္းပင္မ်ား ေျမပုံ တစ္ဝိုက္ စိုက္ပ်ိဳးေပးျခင္းျဖင့္ ဆလုံ သခ်ိဳFင္းေျမတြင္ ပန္းတို႔ ေဝဆာေနတတ္ ပါသည္။ အခ်က္အျပဳတ္ဝါသနာပါသူ ေသဆုံးပါက ၎ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ ႏိုင္ရန္ အိုးခြက္ပန္းကန္းမ်ားလည္း အၿမဲ သြားေရာက္ထားေပးတတ္ေသးသည္။
“ခ်က္စားဖို႔နဲ႔၊ ထည့္စားဖို႔ အိုးမ ရွိခြက္မရွိ ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႔ ထားေပး ထားတာပါ”ဟု ပေရာဝါး(ဆလုံ)႐ြာမွ ဆလုံအမ်ိဳးသား ဦးဖိုးေရွာ့က ေျပာသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
