“ေနေရးထက္ ေသေရးခက္”ဟူသည့္ စကားပုံက တနသၤာရီတိုင္းတြင္း ေနရာ အခ်ိဳ႕အတြက္ ေခတ္မမီေတာ့ေပ။
ယခုအခ်ိန္တြင္ နာေရးကူညီမႈ ပရဟိတအသင္းမ်ား ၿမိဳ႕ေပၚရပ္ကြက္ တိုင္းနီးပါးရွိလာရာ ထိုအသင္းမ်ားက ေသေရးမခက္ရန္ တစ္တပ္တစ္အား ကူညီေပးလာၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
ထိုအသင္းမ်ားက လူတစ္ေယာက္ ေသဆုံးလၽွင္ သက္ဆိုင္ရာသို႔ ေသစာရင္း ေပးပို႔သည္မွစ၍ အသုဘအိမ္ႏွင့္ အသုဘအား ျပင္ဆင္ေနရာခ်ထားျခင္း၊ ပို႔ေဆာင္သၿဂႋဳဟ္ျခင္း စေသာ ကိစၥအဝ၀ အလယ္ ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္ျခင္းအဆုံး အသုဘရွင္ ေခါင္းမစားရေအာင္ အစ အဆုံး အခမဲ့ လုပ္ေဆာင္ေပးေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
လိုအပ္ပါက ထိုအသင္းမ်ားက အသုဘ ရွင္အား ရက္လည္ၿပီးမွ ျပန္သြင္းႏိုင္သည့္ အသုဘမတည္ေငြပင္ ထုတ္ေပးထားၾက သည္။
အခ်ိဳ႕အသင္းမ်ားက မိမိတို႔နာေရး အသင္း၏ အစအဆုံးကူညီႏိုင္မႈကို ေအာက္ပါအတိုင္း စေနာက္ ေႂကြးေၾကာ္ ၾကသည္။
“သင့္ဘက္က ေသဖို႔သာ တာဝန္ယူ ပါ။ က်န္တာ ကၽြႏိုပ္တို႔ တာဝန္ယူထား”ဟူ၏။
ၿမိတ္ၿမိဳ႕၏ ပထမဦးဆုံးေသာ နာေရးကူညီမႈအသင္းျဖစ္သည့္ ၀ဋံသက နာေရးကူညီမႈအသင္းသည္လည္း အေသ ခက္ေနသူမ်ားအတြက္ ရည္႐ြယ္ကာ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုက လြန္ခဲ့သည့္ ၁၄ ႏွစ္က စတင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ရာ အသင္း သက္ တမ္းအတြင္း ပုံစံမ်ိဳးစုံျဖင့္ အစအဆုံး အကူအညီေပးခဲ့သည့္ အသုဘေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းနီးပါး ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ယင္းအသင္း၏ အေထြေထြအတြင္းေရး မႉး ကိုခင္ေဇာ္က ေျပာသည္။
“ေသသူရဲ႕ မိသားစုအေနနဲ႔ မ်က္ ရည္ေလး စိုက္ထုတ္႐ုံပါပဲ။ မီးသၿဂႋဳလ္ ေျမက်ၿပီး သူတို႔အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ အစအဆုံး က်ေနာ္တို႔ အားလုံးလုပ္ေပး တယ္”ဟု ကိုခင္ေဇာ္က ေျပာသည္။
ၿမိတ္တြင္ ၀ဋံသကအသင္းတစ္သင္း တည္းသာရွိသည့္အခ်ိန္က တစ္လကို အသုဘ ၄၀ ႏွင့္ ၅၀ ၾကား ကူညီေပးခဲ့ရၿပီး ယခုခ်ိန္တြင္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ေပၚ၌နာေရးအသင္း က ငါးသင္းအထိ ရွိလာၿပီဟု သိရသည္။
ထားဝယ္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္လည္း ရပ္ကြက္ အလိုက္ နာေရးအသင္းမရွိသည့္ ရပ္ကြက္ ဟု မၾကားရေပ။ ထိုအသင္းတို႔၏ ကူညီႏိုင္မႈကို ထားဝယ္သားတစ္ဦးက ေအာက္ပါအတိုင္း မွတ္ခ်က္ေပးသည္။
“ေသခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြား မယ္”
ေကာ့ေသာင္းတြင္လည္း ရပ္ကြက္ တိုင္းနီးပါး နာေရးကူညီမႈအသင္းရွိသျဖင့္ ယခင္က ေသေရးအတြက္ဆို အစအဆုံး ကာယကံရွင္ေတြ ပူပင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ယခု အစစ စိတ္ေအးရသည့္ အေနအထား သို႔ ေရာက္လာၿပီဟု နာေရးကူညီမႈ အသင္း ( ေကာ့ေသာင္း)၏ တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉး (၂) ဦးယုႏိုင္က ေျပာသည္။
“ေျပာရရင္ ေကာ့ေသာင္းမွာ ေသေရး အတြက္ ပူစရာမလိုပါဘူး”ဟု ၎က ဆိုသည္။
ၿမိဳ႕နယ္အခ်ိဳ႕မွ ေက်း႐ြာနာေရး ကူညီမႈအသင္းတို႔၏ ေသေရးအတြက္ ကူညီႏိုင္မႈကလည္း မေခလွပါ။
ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္ မင္းရပ္႐ြာနာ ေရးကူညီမႈအသင္းက ႐ြာအတြင္း တစ္ ေယာက္ေယာက္ေသဆုံးက ပထမဆုံး အသုဘ ႀကိဳတင္ေငြ ၅ သိန္း လာထုတ္ႏိုင္ ေၾကာင္း အသင္းဥကၠ႒က ေျပာသည္။ ထိုေငြကို ရက္လည္ၿပီးမွ ျပန္အပ္ႏိုင္ သည္။
မင္းရပ္႐ြာ နာေရးကူညီမႈအသင္း သားမ်ားက ေခတ္ေပၚအေအးခန္းေခါင္း တလားျပင္ဆင္ေပးျခင္း၊ အေခါင္း႐ိုက္ ေပးျခင္း၊ နိဗၺာန္ယာဥ္ႏွင့္ အသုဘရွင္ မိသားစု၊ အသုဘပို႔ေဆာင္သူမ်ားအတြက္ ကားႏွင့္ သုံးဘီးမ်ားစီစဥ္ေပးျခင္း၊ သၿဂႋဳဟ္ေပးျခင္း၊ ေထာက္ပံ့ေငြ ေလးေသာင္း ေပးအပ္ျခင္း စသည္တို႔ကို ျပဳလုပ္ေပး ေၾကာင္း အသင္းဥကၠ႒ ဦးသန္းဦးက ေျပာသည္။
“႐ြာနီးတစ္ဝိုက္ေတာ့ အသင္းေတြ ရွိတာပဲ။ ကိုယ့္႐ြာနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ႏိုင္ၾက ရင္ေတာ့ ႐ြာတိုင္း႐ြာတိုင္းအတြက္ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ျမင္တယ္” ဟု ဦးသန္းဦးက ေျပာသည္။
တနသၤာရီတိုင္းအတြင္း ေက်း႐ြာ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ နာေရးကူညီမႈ အသင္းတို႔ ရွိလာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကူညီ ႏိုင္မႈစြမ္းက တစ္သင္းႏွင့္တစ္သင္း မတူ ၾကပါ။
အခ်ိဳ႕႐ြာအသင္းမ်ားက အသံခ်ဲ႕ စက္ဖြင့္ေပးႏိုင္႐ုံ၊ အလႉေငြ အနည္းက်ဥ္း ထည့္ဝင္ႏိုင္႐ုံ၊ လုပ္အားေပးႏိုင္ၾက႐ုံသာ။
ထို႔သို႔ေသာ ေက်း႐ြာမ်ားမွ ေငြေၾကး ခ်ိဳ႕တဲ့သူတို႔က ေနေရးထက္ေသေရး မခက္ ေတာ့ေသာ္လည္း အသုဘရက္ လည္ၿပီးခ်ိန္ အေႂကြးမ်ားျဖင့္ က်န္ေန တတ္ေၾကာင္း ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္ ကရင္ ႀကီး႐ြာမွ လူငယ္တစ္ဦးက ေျပာသည္။
ကရင္ႀကီး႐ြာ အသုဘအိမ္မ်ားက လူေသၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေန႔ေန႔ညည ထမင္း ဟင္းေကၽြးျခင္းမွအစ ရက္လည္သည္ အထိ ကုန္က်စရိတ္သုံးလၽွင္ သုံးသ ေလာက္ကုန္တတ္သည့္အတြက္ ေငြေၾကး စုမိေဆာင္းမိ မရွိသူတို႔ အသုဘတိုင္း အေႂကြးပတ္လည္ဝိုင္း က်န္ခဲ့တတ္ေၾကာင္း အထက္ပါလူငယ္က ေျပာသည္။
“အမ်ားႀကီးေပါ့၊ ေသေရး မခက္ ေပမယ့္ အေႂကြးနဲ႔ က်န္ခဲ့သူေတြ ႐ြာမွာ အမ်ားႀကီးေပါ့”ဟု ၎က ေျပာေလသည္။
