ထိုသတင္းၾကားၿပီးကတည္းက ကြိ ကြိႏွင့္ပိပိတို႔၏ မ်က္လုံးမ်ား ပိုအေရာင္ ေတာက္လာသည္။
ေမၽွာ္လင့္ခ်က္သည္ လူကို ပိုတက္ ႂကြေစသည္ မဟုတ္လား။
ကြိကြိဘ၀တြင္ ငယ္စဥ္ကတည္း ကေန ယခုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀အထိ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္သည့္ အတြက္ ေပ်ာ္႐ြင္ရသည့္အျဖစ္မ်ိဳး ယခု တစ္ႀကိမ္မွ တစ္ႀကိမ္တည္း။
အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ စည္းကမ္းခ်က္။
အင္မတန္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားရသည့္ စည္းကမ္းခ်က္။
သက္ဆိုင္သူမ်ား၏ အေျမာ္အျမင္ ကို ကြိကြိ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္။
မၾကာမီ ကြိကြိက ႏွစ္သိန္းရွာ တစ္ သိန္းစား ျဖစ္ေတာ့မည္မလား။
“ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာေတြ ျဖစ္ေပၚေနပါၿပီ”ဆိုတာမ်ိဳးေလ။
။ ။
ယေန႔သည္ ေသာၾကာည ျဖစ္သည္။
ခါတိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ကာ ဂိမ္းစုေဆာ့ၾကေပမယ့္ ယေန႔ညေတာ့ ကြိကြိMobile Legend မေဆာ့အားေပ။ လက္ဖက္ပန္းကန္နဲ႔ေကာ္ဖီခြက္ နံေဘး ခ်ၿပီး ဖုန္းအားအျပည့္သြင္းကာ ၿခံထဲ၌ အသင့္အေနအထားျဖင့္ ထိုင္ေနသည္။
မနက္ခင္းအခ်ိန္အခါမွာ လူသံ၊ ကားသံ၊ ဆိုင္ကယ္သံတို႔ျဖင့္ ဆူညံေန တတ္ေသာ ကြိကြိတို႔အိမ္လမ္းသည္ ည ဘက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္အသီးသီးတို႔မွ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသံမ်ားျဖင့္ စည္ကားျပန္ သည္။
ကြိကြိက သူတို႔အိမ္လမ္းကို “အာရွ ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္း”ဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚတြင္ ၏။ လမ္းတြင္းေန ႐ုပ္ရွင္ခ်စ္ပရိသတ္ မ်ားက အာရွတိုက္ႏိုင္ငံမ်ားမွ ႐ိုက္ကူး ထုတ္လႊင့္ေသာ ကိုးရီးယား၊ တ႐ုတ္၊ ဖိ လစ္ပိုင္၊ ထိုင္း၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ အိႏၵိယ စသည္ မည္သည့္ ဇာတ္ကားကို မဆို မလြတ္တမ္း အားေပးေသာေၾကာင့္ တည္း။
႐ုပ္ျမင္သံၾကားသံမ်ားအၾကား ဟို အိမ္ ဒီအိမ္တို႔မွ စကားသံမ်ား ကေလး ငိုသံမ်ား ရံဖန္ရံခါ ေလထဲေဝ့ပ်ံလာတတ္ သည္။
ညဦးယံမွ ညနက္လာသည္။
႐ုပ္ျမင္သံၾကားသံမ်ား တစ္စတစ္စ ေပ်ာက္ကြယ္ကာ တိတ္ဆိတ္ျခင္း ႀကီး စိုးလာသည္။ ကြိကြိသည္ကား ဟန္မ ပ်က္။ ေရွ႕တန္းေရာက္ေနေသာ စစ္သား တစ္ဦးႏွယ္ သတိအျပည့္ျဖင့္ ပတ္ဝန္း က်င္ကို စူးစမ္းေန၏။ ကြိကြိသည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူငယ္ပီပီ သြက္လက္သည္၊ စူးစမ္းေလ့လာအား ေကာင္း၍ တက္ႂကြသည္။
ထိုစဥ္ ကြိကြိဖုန္း၏ တုန္ခါသံသည္ ညဥ့္ယံတြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္ လာ၏။ ဖုန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ ဘက္လမ္းတြင္ေနေသာ ကြိကြိသူငယ္ခ်င္း ပိပိ၏ ဖုန္း။
အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာမ်ား ထူး ၿပီးလား သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ဖုန္းေကာက္ကိုင္ လိုက္သည္။
“ဟဲလို”
“ဟဲလို သိန္းငွက္မွ စာကေလး၊ သိန္းငွက္မွ စာကေလး ရဲေဘာ္ၾကားလား”ပိပိဘာေျပာေနမွန္း ကြိကြိ နားမလည္ပါ။ သိန္းငွက္လည္း ပါသည္။ စာကေလး လည္း ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ႐ိုး႐ိုးေျပာ။ ဘာထူး လဲ”
“ထူးတယ္ ထူးတယ္။ အထုပ္တစ္ ထုပ္ လူတစ္ေယာက္ တို႔အိမ္လမ္းထိပ္ တံတားအနား”
အိုး . . . . ။
ပိပိႏွယ္ သည္ေလာက္စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္႐ြင္ဖြယ္ေကာင္းသည့္သတင္းကို သိန္းငွက္ေတြ၊ စာကေလးေတြ လုပ္ေန သည္။
“ဟာ . . . .ပိ နင္ဆက္ေစာင့္ၾကည့္ ငါအခုလာခဲ့မယ္”
“အိုးေခ. . .”
ကြိကြိသည္ ၿခံတံခါးကို အသံ မျမည္ေအာင္ သတိထားပိတ္၍ တစ္ဖက္ လမ္းသို႔ တစ္ခ်ိဳးတည္း ေျပးေလေတာ့သည္။
ပိပိအိမ္နားေရာက္ေတာ့ ပိေျပာ သည့္အတိုင္း လမ္းထိပ္တံတားအနား လူတစ္ေယာက္ အထုပ္တစ္ထုပ္ကိုင္ကာ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနသည္။ တံတားသည္ လူေနအိမ္တို႔ႏွင့္ အတန္ ငယ္လွမ္း၍ လူမေနေသာ ၿခံႏွစ္ၿခံၾကား တြင္ရွိေလရာ အေမွာင္ထုအတန္ငယ္ စိုးမိုးထားေလသည္။
ပိပိသည္ ၿခံထဲမွ ထိုလူကို မ်က္ ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနသည္။
“ပိပိ”
သူ႕နာမည္ကို တစ္ကိုယ္ၾကားေခၚ ၿပီးေရာက္ေၾကာင္း သတင္းပို႔သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တံတား၏ မနီးမေဝးသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းသြား၍ အႏွီလူအား ေစာင့္ၾကည့္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ၾကည့္ေနတာကို ထိုလူကလည္း သတိထားမိသည္ထင့္။ အေဝးကေန ကြိနဲ႔ပိကို တခ်က္တခ်က္ ႐ႈိး၍ ဖုန္းတကိုင္ကိုင္ လုပ္ေနသည္။
“ပိ . အဆင္သင့္ေနာ္”
“အင္း . . .”
ႏွစ္ေယာက္စလုံး စိတ္လႈပ္ရွားေန သည္။
“ဒါဆို. .လႈပ္ရွားရေအာင္. ”
“ေနဦးေလ သက္ေသလိုတယ္၊ ဖုန္းအသင့္ ထုတ္၊ ကင္မရာ အသင့္ဖြင့္ ထား ကြိ”
စိတ္လႈပ္ရွားေန၍ ထင္သည္။ ကြိမွာ ဟိုေမ့သည္ေမ့။
“ဪ ေအး . . . ဟုတ္သား”
ဤသိုျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ဖုန္း တစ္လုံးစီကိုင္ကာ ထိုလူထံသို႔ သြားၾက ေလသည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ထိုလူက လက္ထဲက အထုပ္ကို နံေဘးသို႔ ခ် လိုက္သည္။
“႐ိုက္႐ိုက္ အဲ့ဟာကို အမိအရ ႐ိုက္ ပိပိ”
“စိတ္ခ် လုံး၀အလြတ္မေပးဘူး ေဟ့”
ေျပာလည္းေျပာ ႐ိုက္လည္း႐ိုက္ ၿပီးေနာက္ ဖုန္းတကားကားႏွင့္ေျပးလာ ေသာ ပိႏွင့္ကြိ။
ထိုလူသည္လည္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၿပီး တံတားေဘးရွိ ဓာတ္မီးတိုင္ရွိ တဲ့ဘက္ အနည္းငယ္ေ႐ႊ႕လိုက္သည္။
အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အထုပ္ခ်သူ ၏မ်က္ႏွာကို ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ရၿပီ။
“ဟင္ ေယာက္ဖ၊ အဲေလ ကိုႀကီးမိုး”
ကိုႀကီးမိုးသည္ ပိပိ ခ်စ္သူ၏အကိုႀကီး ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းၿပီးကာစ အလုပ္ရွာဆဲ ဘီးက်ဲ။
“ဟင္ ပိပိ ကြိကြိ မင္းတို႔ဘာလာ လုပ္ၾကတာလဲ”
“ဟိုဟာ လူဖမ္းတာေလ။ အမႈိက္ ပစ္တဲ့သူဖမ္းတာ”
“ေဟ”
“ကိုႀကီး ကေရာ”
“ငါလည္း လာဖမ္းတာ”
“ဗ်ာ”
“ေအး ဒီတံတားထိပ္က လူျပတ္ ေတာ့ အနားတစ္ဝိုက္က တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ လူေတြ အမႈိက္လာပစ္ေနၾကဆိုေတာ့”
“ဒါျဖင့္ ကိုႀကီးပစ္ခ်လိုက္တဲ့အ ထုပ္က . .”
“အဲ့ဒါ ငါ့အထုပ္ေလ အဲ့နား ညအိပ္ ေစာင့္မလို အဟီး”
“အမယ္ေလးဗ်ာ”
“ေနပါဦး မင္းတို႔ကေရာ ဘာကို တ႐ိုက္တည္း ႐ိုက္ေနၾကတာလဲ”
“ကိုႀကီးအထုပ္ပစ္ခ်တာ အမႈိက္ ပစ္ခ်တယ္ထင္ၿပီး ဟီးဟီး သက္ေသ ျပမလို”
“ဟား . . ဟား . .ဟား”
ကိုႀကီးမိုးက ညႀကီးသန္းေခါင္ အခ်ိန္ကိုေမ့ၿပီး ေအာ္ရယ္သည္။ ပိပိက လည္း တဟားဟားႏွင့္ လိုက္ရယ္သည္။
“ေဟာဗ်ာ သြားပါၿပီ။ ဆုေၾကးေငြ တစ္သိန္းလည္း လြဲပါၿပီဗ်ာ”
ရယ္သံမ်ားၾကားတြင္ ကြိကြိ၏စိတ္ ပ်က္လက္ပ်က္အသံက တိုးမေပါက္။
ညကား တိတ္ဆိတ္ၿမဲတိုင္း တိတ္ ဆိတ္သြားသည္။
ဓာတ္မီးတိုင္ႏွင့္ တံ တားၾကားရွိ “ေခ်ာင္းတြင္း အမႈိက္အပစ္ရ။ ဒဏ္ေၾကး က်ပ္ ၂ သိန္း၊ သတင္းေပးသူ ဆုေငြ တစ္သိန္း ခ်ီးျမႇင့္မည္။ ပုံ – စည္ပင္” စာသားပါ သတိေပးဆိုင္းဘုတ္နီနီတစ္ခု ကား ထိုသူ ၃ ဦးကို စိုက္ၾကည့္ေနသ ေယာင္။
