ကၽြန္ေတာ္ကိုႏိုင့္ အနားကပ္လို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကပ္လိုက္ ေမာင္း ထုတ္ခံရလိုက္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ အနားကို သီလို႔မရဘဲ ျဖစ္ေနတာ။ သူတိုက္ခၽြတ္ ေနတဲ့ စက္ဘီးကလည္း မွန္ၾကည့္လို႔ ရေအာင္ ေျပာင္လက္ေနၿပီ။ ခ်ိန္းႀကိဳးနဲ႔ ေျခနင္းေတြ ဆီထည့္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစား ၾကည့္တယ္။
“ကိုႏိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခနင္း လွည့္ေပး ရမလား”
သူ႕ဆီက ထုံးစံအတိုင္း “မလိုဘူး ရတယ္ ရတယ္”ဆိုတဲ့ စိတ္ပ်က္စရာ အေျဖပဲထြက္လာေတာ့ သူ႕စက္ဘီးကို ေရစေဆးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေရသုတ္၊ တိုက္ခၽြတ္၊ ဆီထည့္ ေနာက္ဆုံး လက္ကိုင္စြပ္၊ ဘားတန္းေတြအေပၚက ထပ္အုပ္ဖို႔ ပန္းပြားႀကိဳးေတြနဲ႔ အလွ ဆင္ထားတဲ့ ကတၱီပါစေလးက ႏွိပ္ၾကယ္ သီးေလး တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ႏွိပ္ၿပီး လက္စသတ္ခ်ိန္အထိ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီ ေလာက္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့၊ အထိမခံ ေ႐ႊပန္းကန္ ကိုႏိုင့္စက္ဘီး အဂၤလန္ရေလး (Raleigh)ကို ပြတ္သပ္ ထိေတြ႕ ကိုင္တြယ္ခြင့္ရေရး တို႔အေရး ဟာလည္း အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားရေလ သတည္းေပါ့။
ေျပာမယ့္ေျပာတာ အဲဒီအခ်ိန္က စက္ဘီးကလည္း ကေလးေတြ အကပ္ မခံ၊ ျခင္ေထာင္ထဲ ထည့္သိပ္ရေလာက္ ေအာင္ ရွားပါးအဖိုးတန္ ဇိမ္ခံပစၥည္း ေပကိုး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမွန္းသိတတ္စ အ႐ြယ္မွာ မိန္းကေလးေတြ စက္ဘီး စီးတာ သိပ္မေတြ႕ဖူးဘူး။ စက္ဘီးဆို ေယာက္်ားစီး ဘားတန္းနဲ႔ ဟန္းဘား၊ ရေလး၊ ေမာင္ဗမာေတြပဲ အေတြ႕ ရမ်ားတယ္။ အ႐ြယ္စုံဆိုဒ္စုံ ႀကိဳက္သလို ေ႐ြးဝယ္လို႔ရတဲ့ ခုေခတ္လို မဟုတ္ေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ စီးစရာက ျပည္တြင္း ထုတ္ ဗိုလ္အုန္းသီးသုံးဘီး ပဲရွိတာ။
စက္ဘီးစီး စသင္ၾကမယ္ဆိုရွိတဲ့ ေယာက္်ားစီးဘီးႀကီးေတြကိုပဲ လူႀကီးေတြ အလစ္မွာဆြဲ၊ ဘားတန္းေအာက္ေျခ ေထာက္တစ္ဖက္လၽွိဳၿပီး၊ သားသည္ မေအေတြ ကေလးခါးထစ္ခြင္ခ်ီသလို စက္ဘီးကို စီးရလို႔ ထားဝယ္သားေတြ အေခၚ “ထစ္ကႅိဳက္”စီးနည္းနဲ႔ ေဂါက္ ဂက္ေဂါက္ဂက္နင္းရင္း စသင္ၾကရ တာပဲ။ စက္ဘီးက လူထက္ႀကီး၊ မႏိုင္ မနင္းနဲ႔ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳသင္ၾကရေတာ့ မတတ္မခ်င္းမွာ ဒူးေတြ တံေတာင္ေတြဟာ ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႔ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးခ်င္း၅ေယာက္မွာ ညီအစ္ကို ၄ ေယာက္စလုံး အဲဒီ ဘားတန္းစက္ဘီး ႀကီးေတြနဲ႔ စက္ဘီး စီးတတ္သြားေပမယ့္ အစ္မအႀကီးဆုံးက် သင္ရမွာ အဆင္မေျပ ခြက်ေနခဲ့တာ သူအထက္တန္း ေအာင္ၿပီး ေကာလိပ္ စတက္ရမယ္ဆိုေတာ့မွ သူ႕ အတြက္ ဝယ္ေပးတဲ့ စတန္းဒတ္ (Standard) မိန္းမစီးစက္ဘီးေလးနဲ႔မွ စသင္ရေတာ့တယ္။ အေနာက္ကယ္ရီရာ ခုံကို တစ္ေယာက္က ထိန္းေပးၿပီး လိမ္ ဖယ္လိမ္ဖယ္နဲ႔ အနင္းသင္ရင္း ေနာက္ ဆုံးခါး လည္းၿငိမ္ ဟန္ခ်က္လည္း ထိန္း ႏိုင္ၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္ သူ႕အရွိန္ေလးနဲ႔သူ လႊတ္ထားေပးလိုက္တာ အေနာက္က “ေတာ့” လို႔ လွည့္အၾကည့္ ဘယ္သူမွ မရွိဘဲ သူ႕တစ္ေယာက္တည္း စက္ဘီး နင္းေနမွန္း သိတာနဲ႔ လန္႔ဖ်တ္ၿပီး ေျမာင္းထဲ ထိုးဆင္းသြားပါေလေရာလား။ တကယ့္ ဘ၀မွာလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာနဲ႔ တည္ၿငိမ္မႈပ်က္ အခက္အခဲေတြႀကဳံၿပီး ေျမာင္းထဲေရာက္ သြားတဲ့ လူေတြေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က စက္ဘီး အစီး သင္သလို ပါပဲလားလို႔ ဆင္ျခင္မိေသး ေတာ့တယ္။
စတန္းဒတ္ စက္ဘီးေလးခမ်ာမွာ လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကိုေရာက္လာ ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းအနား မရရွာေတာ့ဘူး။ အႀကီးက ေဒါက္ေထာက္လိုက္တာနဲ႔ အလတ္က ဆြဲသြား၊ အငယ္ျပန္ေရာက္ တာနဲ႔ တစ္ေယာက္က အျပင္ထြက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတာမ်ိဳးမို႔ ဝယ္ၿပီး သိပ္မၾကာ သူ႕ခမ်ာ ခ်ဳံးခ်ဳံးက်ရေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြတ္ေပါက္ဖာရတာ၊ တာယာပါးလို႔ ကြဲလို႔လဲရတာ၊ ဟိုေနရာဒီေနရာ မူလီေတြ နတ္ေတြေခ်ာင္၊ ခ်ိန္းႀကိဳး ေတြဝါး၊ စေပါ့ကက္ဝွီးလ္ ေခ်ာ္စတာေတြ တစ္မ်ိဳး ၿပီး တစ္မ်ိဳးေရာဂါစုံလာေတာ့ ျပင္ဆိုင္ ပို႔ရေတာ့တာေပါ့။ ကရပ္ျပင္ လမ္းဆုံက ဦးဟန္ေဖဆိုင္မွာ ပစၥည္း ကိရိယာပိုစုံ၊ တပည့္တပန္းေတြနဲ႔ မို႔ျပင္ရတာ ပိုျမန္ ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့အိမ္နဲ႔ ပိုနီးၿပီး လူခ်င္းလည္း ရင္းႏွီးတဲ့ ဦးစိုးျမင့္ဆိုင္မွာပဲ ျပင္ျဖစ္ တာမ်ားတယ္။
ေမြးရာပါ ခါးကုန္းႀကီးနဲ႔ မသန္ ေပမယ့္ စြမ္းတဲ့ ဦးစိုးျမင့္ႀကီးကို သနား သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မိတာလည္း ပါေပမေပါ့။ အပိုပစၥည္းဝယ္ဖို႔လည္း လမ္းဆုံက ဆရာဦးခင္ေဇာ္ဆိုင္တို႔၊ လူ႐ိုင္းေခါင္း ဆိုင္တို႔ ေျပးလိုက္႐ုံပဲ။ ျပင္ဆိုင္ေတြ အေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ ေန႔စဥ္သူေနတဲ့ အေနာက္ဘက္ကမ္းကေန ထားဝယ္ျမစ္ ျဖတ္ၿပီး တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚ ဇရစ္ ရပ္ပိေတာက္ေ႐ႊဝါလမ္းမွာ ဆိုင္ခန္းငွား စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ေလးဖြင့္ၿပီး ဝမ္းစာ လာရွာတဲ့ သြားေလသူႀကီး ဦးခင္ေစာကို လြမ္းမိေသးရဲ႕။ ျပင္ခသုံးရာေတာင္းတာ တစ္ရာေပးၿပီး ထြက္ေျပးလည္း စိတ္မဆိုး ခဲ့တဲ့သူကိုး။ သေဘၤာဆိပ္မွာေနတုန္းက သီတင္းကၽြတ္နီးရင္ ေဗ်ာက္ေဖာက္ဖို႔ စမုတ္တိုင္အေဟာင္းေတြ သြားသြား ေတာင္းရတဲ့ ႐ြာလယ္လမ္းက ဦးေက်ာ္ သိန္း စက္ဘီးျပင္ဆိုင္နဲ႔ ေမာင္းမကန္ တိုက္ မ်က္ေစာင္းထိုးက ဦးတင္ေငြဆိုင္ ေတြက ေဆးသုတ္ ေပါင္းတင္လုပ္တာ လက္ရာေကာင္းလို႔ လူႀကိဳက္မ်ားၾက တယ္။ လမ္းဆုံႀကီးက ကိုသိန္းဝင္းဆိုင္၊ ဘူးသီးဆိုင္၊ ေဈးေတာင္ဘက္လမ္းက ေ႐ႊအိုးစက္ဘီး အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ မိေက်ာင္း၊ ဖီးဆင့္၊ စတန္းဒတ္၊ ရေလး၊ ဆိတ္ငါးေကာင္၊ နတ္သမီး၊ ပန္းကမၻာ စတဲ့တံဆိပ္စုံအဆင္အေသြးစုံ စက္ဘီး ေတြကို မဝယ္ႏိုင္ေတာ့”ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္”ဝတၳဳထဲက ယမင္း႐ုပ္ေလးကို ေငးသလိုမ်ိဳး ေငးခဲ့ဖူးၿပီေပါ့။
လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္မွာ သူ႕အိမ္ ကိုယ့္အိမ္ ဘယ္သူ႕အိမ္ကျဖစ္ျဖစ္ စက္ဘီးတစ္စီးေလာက္ အားတာနဲ႔ဆြဲၿပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္နင္း၊ ကိုယ္ေႂကြတဲ့ ေကာင္မ ေလးေတြ အိမ္ေရွ႕ ေခ်ာင္းေပါက္ ေအာင္ နင္း၊ ရွိရွိသမၽွ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြကို အေမွာင္ ထဲမွာေတာင္မွ မက်ဘဲ နင္းႏိုင္ေအာင္ အလြတ္ရ၊ လမ္းထဲေနတဲ့ ေခြးေတြ မ်က္ ႏွာမွတ္မိ မေဟာင္ေတာ့တဲ့ အထိေျခ ေအးဝမ္းေရာင္ လုပ္ခဲ့ဖူးၾကေသးသေပါ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္း ေတြစု၊ ရွိသေလာက္ စက္ဘီးေတြနဲ႔ ႏွစ္ ေယာက္တစ္စီး၊ သုံးေယာက္တစ္စီးစီးၿပီး သံပုရာကန္၊ ဘဦးကန္၊ ေမာင္းမကန္ေရ ကူး၊ အမွတ္(၄)ေက်ာင္းကြင္း၊ ဘုန္းႀကီး ပ်ံကုန္း၊ တပ္ဦးကြင္းေဘာကန္၊ ေတာက်ဲ၊ ပခတ္၊ သရက္ေခ်ာင္း ေရတံခြန္အလည္၊ ပကာရီထမင္းၿမိန္၊ သေျပေခ်ာင္း ဝက္ေျခ ေထာက္ျပဳတ္၊ ဇလြန္း၊ ကြမ္းပုေတာ ထန္းရည္ ေသာက္သြားခဲ့ၾက။
အေဖာ္ အေပါင္းကလည္း စုံ၊ ညအိပ္ ညေနတည္း လို႔လည္း ရ၊ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔လည္း မပူရလို႔ ကနက္သီရိ ႐ြာအထိ ေတာင္စက္ ဘီးေတြနင္းၿပီး အုပ္စုလိုက္ေရာက္သြား ခဲ့ဖူးတာ လြမ္းစရာခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ လူငယ္ဘ၀အေရာက္မွာေတာ့ ဘုရားပြဲေတြ၊ လြတ္လပ္ေရးပြဲ၊ ျပည္ေထာင္စုပြဲ ေတြမွာ မီးသတ္ရန္ပုံေငြ၊ ဘာရန္ပုံ ေငြညာရန္ပုံေငြဆိုၿပီး ဝါးလုံး ေတြနဲ႔ တိုင္စိုက္ အကာအရံလုပ္ၿပီး စက္ဘီး လက္ခံသည္ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ေငြရွာလို႔ရတဲ့ေခတ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ၊ ဗီဒီယို႐ုံ ေတြမွာ လည္း ဇာတ္ကားေကာင္းရင္ စက္ဘီးေတြ ႁပြတ္ညပ္ က်ပ္သပ္ ေနေအာင္လက္ခံရၿပီး ႐ုံအနီးအနားက အိမ္ေတြေတာင္ စီးပြားေရးတစ္ခုအေနနဲ႔ လုပ္စားလို႔ရ ေအာင္ စက္ဘီးေတြေပါတဲ့ ေခတ္ေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႕ ေကာင္မေလးနဲ႔ သမီးရည္းစားဘ၀ ေလၽွာက္လည္ၾကရင္း ျဖစ္ပ်က္ပုံ ေျပာရဦးမယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ကေတာ့ အခ်စ္အတြက္ဆို ဓူဝံၾကယ္ႀကီး ဆြတ္ေပးႏိုင္တယ္၊ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး မီး႐ႈိ႕ျပမယ္ ဘာညာသာရကာေတြ သူေပးတဲ့ရည္းစားစာေတြထဲ ထည့္ေရး ခ်င္ေရးထားမေပါ့ေလ။ တကယ္တမ္း ႀကဳံရတာကေတာ့ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ဟားစရာပဲ။ ထားဝယ္ အာဇာနည္လမ္း ရွမၼလည္ဆြဲ အက်ဥ္းေထာင္နားက ေထာင္ေတာင္ တက္လို႔ ေခၚၾကတဲ့ေနရာက သိပ္ၿပီး မတ္ေစာက္လွတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကုန္းတက္က ေတာ္ေတာ္ရွည္တာမို႔ စက္ဘီးနဲ႔တစ္ေယာက္တည္း နင္းတာ ေတာင္ အေမာေဖာက္ ေအာင္နင္းရတာ။ ေနာက္ကယ္ရီယာခုံမွာ ေကာင္မေလးကို တင္ၿပီးနင္းရေတာ့ လၽွာထြက္ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ေကာင္မေလးကို ဆင္းေလၽွာက္ဖို႔ ေျပာတာလက္မခံဘဲ မူျပႏြဲ႕ျပေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႕အတြက္ ကံေကာင္းၿပီး ေကာင္မေလးအတြက္ ကံဆိုးမယ့္အခ်က္တစ္ခု ေပၚလာသတဲ့။ သူလည္း အဲဒီအခြင့္အလမ္းကို လက္ လြတ္မခံပဲ ဖင္ေလး အသာႂကြၿပီး ဘူက နဲေလလည္ပစ္လိုက္မွ ေကာင္မေလး လည္း ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး ဆင္းေျပးပါ ေလေရာတဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ ရည္းစားကို အဲလိုဆင္း ေလၽွာက္ဖို႔ တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ ကုန္းတက္ ေရာက္တာနဲ႔ ဘရိတ္ အသာေလးမွိန္းၿပီး ကိုယ္အရင္ ဆင္းလိုက္ေတာ့ သူလည္း စက္ဘီးေပၚ ဆက္ထိုင္ေနလို႔ မရေတာ့ ဘူးေလ။
စက္ဘီးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ခ်န္ခဲ့ လို႔ မရေအာင္ ေခါင္းထဲေရာက္ ေရာက္ လာတတ္တာက ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ ေရးၿပီး စိုင္းထီးဆိုင္ဆိုခဲ့တဲ့ ဘီးကေလး သီခ်င္းေတြ။
“နင္းလိုက္ရတာအျမန္ဆိုေတာ့ သိပ္ေမာသြားလား ေမာင္ရယ္တဲ့ ေမာ ေတာ့ ေမာတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မေမာဘူး”ဆိုတဲ့ “ဘီးကေလးကိုစီး”သီခ်င္း။
“သူကလည္း စကားေျပာဖို႔ လွည့္ အလာ ကိုယ္ကလည္း ေရွ႕ငုံ႔ၿပီးနား အေထာင္မွာ မေတာ္တဆ နဲ႔ႀကဳံႀကိဳက္ တဲ့ အနမ္းရယ္တမင္လို ျဖစ္သြားတယ္”ဆိုတဲ့ “ကယ္ရီယာ မပါတဲ့ဘီး”။
ဆရာေဒါက္တာ စိုင္းခမ္းလိတ္နဲ႔ ေဒါက္တာႏြဲ႕တင္တို႔ရဲ႕ အခ်စ္ခရီးလမ္း မွာ အေရးပါခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ဘီးကေလးေပ်ာက္သြားခဲ့ရာကေန ဆက္ၿပီး ဖန္တီးေရးဖြဲ႕ျဖစ္ခဲ့တဲ့ “အသစ္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အေဟာင္း ကိုေတာ့ မေမ့ မင္းသခင္မေလး ခမ်ာေလ သိပ္ကိုစြဲလန္းရွာတယ္ ျပန္ေ႐ြးလို႔ရခဲ့ရင္ ျပန္ေ႐ြးလို႔ ေပးလိုက္ခ်င္တယ္” ဘီးနံ ပါတ္ အိုေက ၀၁၂၂ အယ္လ္ဆိုတဲ့ “ဘီး နံပါတ္ OK0122L” နဲ႔ “သူငယ္ ငယ္က ဘီး သူပါလာတဲ့ဘီး အတူတူ လည္တဲ့ဘီး အတူတူေပ်ာ္တဲ့ဘီး တကယ္ တြယ္တာမႈနဲ႔ ယုယတဲ့ဘီး ေအာင္သြယ္ လိုပဲ အားထားရတဲ့ဘီး ကိုယ္တို႔ခ်စ္ခရီး ထဲအေရးပါတဲ့ဘီး”လို႔ ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ “ကိုယ္ တို႔သိပ္ခ်စ္တဲ့ဘီး”သီခ်င္းေတြဟာ စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔ အတူငယ္ဘ၀ ေန႔စြဲေတြထဲ လႊမ္းမိုးေနခဲ့တယ္။
