၁။
အမွတ္အရဆုံးက ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္တန္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီအလတ္က ေလးတန္း၊ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို အေဖက လမ္းႏွစ္သြယ္ ေ႐ြးခိုင္း တယ္။ စက္ျပင္ဝပ္ေရွာ့နဲ႔ တ႐ုတ္ကုန္စုံ ဆိုင္ ႀကိဳက္တာေ႐ြးတဲ့။ ကုန္စုံဆိုင္ အေရာင္းစာေရးဝန္ထမ္းအေနနဲ႔ ေႏြရာသီ မွာ အလုပ္လုပ္မလား၊ စက္ပစၥည္းျပင္တဲ့ ဝပ္ေရွာ့မွာ စက္ျပင္ပညာ သင္မလား ေ႐ြးခိုင္းတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အမွန္က အေဖ့ဆိုင္ မွာ ေဈးကူေရာင္းဖို႔ ေခၚရင္လည္းျဖစ္ေပမဲ့ သူတစ္ပါးအလုပ္ လုပ္ဖူးေအာင္၊ လုပ္ တတ္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ခိုင္းတာလို႔ ေျပာ ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔က အဲသည္ အခ်ိန္က အေတြးဝကၤဘာမွာ အေဖ ရက္စက္လိုက္တာလို႔ေတာ့ ေတြးမိသေပါ့ ေလ။
အေဖ့မိတ္ေဆြဆိုင္မွာ အပ္ေပးတာ သက္သာခိုဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ကို အ လုပ္လို ေလးစားတတ္၊ တန္ဖိုးထားတတ္ ေအာင္ ပညာေပးတာပဲျဖစ္တယ္။ အေဖ့ ဘက္က ငါ့သားသမီးကို အခြင့္အေရးေပး ပါ၊ ပါစားေပးပါလို႔ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို မေတာင္းဆိုပါဘူး။ စည္းကမ္းနဲ႔ သူ မ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္တတ္တဲ့ အေလ့ အက်င့္ရဖို႔ကိုပဲ အေဖေတာင္းဆိုခဲ့ပါ တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဆိုင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မနက္ဆို အေစာႀကီး ဆိုင္ေသာ့ကိုအပ္လို႔ ဆိုင္ရွင္ေတြ၊ ဝပ္ ေရွာ့ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ခ်ယုံၾကည္မႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရခဲ့ၾကတယ္။ အဲသည္ ေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကရခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတြရဲ႕ ေခၽြးနည္းစာနဲ႔ လုပ္အားခက အေတာ္ ခ်ိဳၿမိန္တာပဲေပါ့ေလ။
အဲသည္ ေက်ာင္းပိတ္ေလတိုင္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးက မ်ားလွ ပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးနဲ႔ အလုပ္ကို တန္ဖိုးထားတတ္႐ုံမက ေအာက္ေျခ အလုပ္သမားေတြရဲ႕စိတ္နဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာနာတတ္တဲ့ အေလ့ပါ ရသြားခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးလၽွင္ မေျပာမျဖစ္တဲ့ ပေရာ္ဖက္ ရွင္နယ္စိတ္ဓာတ္ကို အဲသည္အလုပ္က ႐ိုက္သြင္းသြားတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အေတာ္ခက္ခဲတဲ့အလုပ္ျဖစ္ေစကာမူ ေရ သာခို အေခ်ာင္လိုက္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္နားဖို႔ရာ အခြင့္အေရး မယူခိုင္း တတ္ဘူး။ မလြဲသာမေရွာင္သာ ေနမေကာင္း မွသာ ခြင့္ယူခိုင္းတတ္သလို အလုပ္ အေပၚလည္း သစၥာရွိဖို႔ အေဖ အၿမဲ မွာ တတ္တယ္။ နဂိုရ္ကတည္းကိုက တာဝန္ ေက်လိုစိတ္နဲ႔ အလုပ္ကို ေလးစားတတ္ တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုေတြ ခြင့္မယူဘဲ၊ မခိုဘဲမကပ္ဘဲ အလုပ္ကို အလုပ္လို ေလးေလးစားစား လုပ္တတ္ တဲ့အေလ့ အဲသည္အခ်ိန္ကေန ရသြား ခဲ့တယ္။
၂။
ညေန ထမင္းဝိုင္းကို အေဖတခုတ္ တရအခ်ိန္မီေအာင္ ျပန္လာတတ္ပါ တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ေတြမ်ား မ်ား အဲသည္ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလးကို သိုက္ဝန္းေအာင္ ဖန္တီးတတ္တယ္။ အဲ သည္ထမင္းဝိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မစား တတ္တဲ့ ဟင္းဆိုတာ မရွိရေအာင္ အကုန္ စားဖို႔ သင္ခိုင္းတတ္တယ္။ စစ္ျဖစ္လာ လို႔ ရွားပါးရင္ ထမင္းမငတ္ေအာင္ ဘာ အစားအစာျဖစ္ျဖစ္ စားတတ္ဖို႔ အေဖ သင္ေပးတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ ထမင္း စားရင္း ထမင္းနဲ႔ဟင္း ဖိတ္တာမ်ိဳးကို အေဖမႀကိဳက္ပါဘူး။ ဆန္ဆိုတာ တစ္ေစ့ ခ်င္းရလာဖို႔ လယ္သမားဦးႀကီးေတြ လယ္ထဲမယ္ ဘယ္ေလာက္အထိ ႐ုန္း ကန္ႀကိဳးစားရလဲဆိုတဲ့ ဆုံးမစကားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပဲ့ျပင္ဆုံးမတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲသည္ ထမင္းဝိုင္းမွာ အေဖ သူ႕ကိုယ္ေတြ႕ေတြကစလို႔ သူ႕အေတြး အေခၚနဲ႔ ခံယူခ်က္၊ သူ႕ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္း ေတြကို ေျပာျပဆုံးမတတ္တယ္။
မွတ္မွတ္ရရ အေဖ့တရား မနာခ်င္ ပါဘူးဆိုတဲ့ အေဒၚငယ္ေတြက ဗ်စ္ ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္လုပ္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ ေလာက္တဲ့ ဗဟုသုတ ဟင္းအိုးႀကီးသဖြယ္ အေဖ့မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးကို ေလး ေလးစားစား ေတာင့္တမိတတ္သလို သည္ေန႔အထိလည္း တမ္းတမိပါတယ္။
ေနာက္ ထမင္းစားရင္း စာအုပ္ဖတ္ တာတို႔ အျခားအလုပ္လုပ္တာတို႔ အေဖ မႀကိဳက္ပါဘူး။ သည္ေန႔ေရာ သည္လို မိသားစုလက္ဆုံစားၾကတဲ့ ထမင္းဝိုင္း ေတြ ရွိၾကတုန္းပဲလား။ ေခတ္နဲ႔စနစ္အ ေျပာင္း မိသားစုေလးငါးေယာက္မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ ဆုံၾကဖို႔ မလြယ္တဲ့ၾကား ထမင္း စားတဲ့အခိုက္ေလးမွာေသာ္မွ ဖုန္းေတြ ပြတ္လို႔ ေနၾကၿပီလား။ ေတြးစရာရယ္။
၃။
ကိုးတန္းေရာက္လာေတာ့ အရပ္ထဲ က ကာလသား၊ ကာလသမီးအေနနဲ႔ အရပ္အလုပ္ေတြ အရပ္အလႉေတြမွာ ကူညီၾကရပါတယ္။ အမ်ားနဲ႔လုပ္တတ္တဲ့ အေလ့ရဖို႔ အေဖကိုယ္တိုင္ကပဲ အဲသည္ အလုပ္ေတြ လုပ္ခိုင္းတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲ ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ ပူးေပါင္း အလုပ္လုပ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကို အဲသည္အလႉပြဲေတြမွာ ကူရင္းက ရခဲ့သ လို၊ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ့္တာဝန္ကို “ရွိန္မေနပါဘဲ ႂကြပါ ခင္ဗ်”၊ “သုံးေဆာင္ပါခင္ဗ်”၊ ဘာလိုအပ္ ပါေသးလဲခင္ဗ်ကစလို႔ ခ်ိဳသာတဲ့စကား ၿပဳံးလ်က္ ေစတနာထားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ နဲ႔ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးလာတတ္ဖို႔ အဲသည္ ပြဲေတြကေန အသိနဲ႔ပညာကို ရပါတယ္။
Service Provider အျဖစ္ ဝန္ ေဆာင္မႈေပးရင္လည္း ပီပီျပင္ျပင္ မာန္မာနကို ခဝါခ်လို႔ “မင္းဘာေကာင္ ငါဘာေကာင္”ဆိုတာေမ့ၿပီး ႐ိုင္းပင္း စိတ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တတ္တဲ့ အေလ့ကို အဲသည္က ရပါတယ္။ အပိုးက်ိဳးဖို႔ အေဖ ဆုံးမတယ္။
“ငါ့သား၊ အရပ္အလုပ္ဆိုတာက ပရဟိတအလုပ္ပါပဲ။ အတၱဟိတ အလုပ္ တာဝန္ေတြၿပီးပါမွ တာဝန္ေက်ၿပီးပါမွ အဲသည္ ပရဟိတအလုပ္ဆိုတာ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္ကြယ့္။ မင္းအိမ္က ဆန္အိုးမွာ ဆန္မျပည့္ဘဲ အဲသည္ အရပ္အလုပ္ေတြ ခ်ည္း လုပ္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ မေမ့နဲ႔။ ကိုယ့္ဝမ္း၀ ခါးလွေအာင္ အလုပ္ကိုလုပ္ပါ၊ အခ်ိန္ရရင္ ပရဟိတ အလုပ္ကို လုပ္ပါကြယ္”လို႔ အေဖက ဆို တယ္။
ဆိုလိုတာက ပရဟိတအလုပ္ကေန ရေစလိုတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြ ရေအာင္ သင္ၿပီး ျဖစ္သင့္တာကို ဆိုဆုံးမဖို႔ရာ အေဖ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါဘူး ။ မိမိအသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္နဲ႔ အရပ္အလုပ္မွာ အေရးႀကီးတာကို ေ႐ြးတတ္ဖို႔ အေဖဆုံး မဖို႔ရာ မပ်က္ကြက္တတ္ပါဘူး ။ မိမိရဲ႕ အသက္ကိုေမြးၿပီးဝမ္းကိုေက်ာင္းတဲ့ အလုပ္အေပၚ တာဝန္ေက်တတ္ဖို႔ အေဖ ဆုံးမပါတယ္။
၄။
ေနာက္ အရာရာတိုင္းမွာ ေလ့လာ သင္ယူတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိဖို႔ အေဖ ႐ိုက္သြင္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ ငယ္က အရပ္ေရတြင္းမွာ ေရဆင္းခ်ိဳးၾက ရတယ္။ ေရခ်ိဳးဖို႔သြားတဲ့လမ္းတစ္ ေလၽွာက္က ေျခတန္ရွည္အိမ္ေတြရဲ႕ အိမ္ တိုင္ေလးေတြကို ေရတြက္ရင္း အေဖ ဂဏန္းသခ်ၤာကို သင္ေပးတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလးႏွစ္အ႐ြယ္ မူႀကိဳမေနရ ေသးေပမဲ့ သူငယ္တန္းဖတ္စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အစအဆုံး ေက်ညက္ေနသည္ အထိ အေဖကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ေပးခဲ့ တယ္။ ေနာက္ မူလတန္းေရာက္လာေတာ့ ပန္းကမၻာစက္ဘီးေလးနဲ႔ ေဈးလမ္းက စန္းမာလာစာေပကို အပတ္တိုင္းသြား ေ႐ႊေသြး၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ ေတဇ၊ တို႔ ေက်ာင္းသားစာေစာင္ေလးေတြ ဝယ္ဖတ္ ဖို႔ အေဖမပ်က္မကြက္ စာအုပ္ဖိုးေပးၿပီး စာဖတ္ဝါသနာကို သြင္းေပးခဲ့တယ္။ စာ ဖတ္တတ္လာတဲ့အခါမေတာ့ စာကို အစြဲ ထားၿပီး မနားမေနဖတ္တာထက္ အခ်ိန္နဲ႔ ဖတ္တတ္ဖို႔ တစ္ဖန္အေဖျပန္ဆုံးမျပန္ပါ တယ္။
၅။
ခု အေဖဆုံးခဲ့တာ ငါးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ ေပမဲ့ အေဖရဲ႕ဆုံးမစကားနဲ႔ စည္းကမ္း ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ မ်က္ႏွာမငယ္ရ ေအာက္ မက်ိဳ႕ရပါဘူး။ အစိုးရအမႈထမ္းသက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ အခ်ိဳးေကြ႕နဲ႔ အလုပ္တာဝန္ေတြ၊ ေနရာေဒသေတြ အစုံအလင္ေရာက္ခဲ့သလို မတူကြဲျပားတဲ့ အလုပ္တာဝန္ေပါင္းစုံကို ထမ္းေဆာင္ ရပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ အလုပ္ကိုအလုပ္နဲ႔ တူေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြ အေဖ့ဆီက ရခဲ့ေလေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွာ မဆို လူလိုသူလိုလုပ္ေဆာင္တာဝန္ယူ ႏိုင္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။
အဲသည္လို လုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္နဲ႔ တာဝန္ယူတာဝန္ခံ တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ဟိုးငယ္စဥ္က တည္းကိုက ႐ိုက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ဆုံးမသြန္သင္ပဲ့ျပင္မႈေတြေၾကာင့္ရယ္ လို႔ ဆိုရပါမယ္။
မိတ္ေဆြေရာ၊ မိသားစုစိတ္ဓာတ္ ေလးနဲ႔ အခ်ိန္ေလးေပးၿပီး မိမိတို႔ရဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္ေတြ၊ ဖိစီးမႈေတြအၾကားက မိမိတို႔ ရဲ႕ရင္ေသြးအေပၚ အခ်ိန္ေပး ပဲ့ျပင္ဖို႔ မပ်က္မကြက္ လုပ္ျဖစ္ၾကပါရဲ႕ လား။ မိမိတို႔ရဲ႕ သားသမီးရင္ေသြးေတြ အေပၚ အလိုေတြလိုက္မိရင္း ကိုယ့္သား သမီးေတြကို လူလုံးမလွသည္အထိ မိမိ တို႔ပ်က္ကြက္ ေနမိၾကတုန္းလား။ မိသားစု အတြက္ ေငြဆိုတာ ရွာေပး႐ုံကာမၽွျဖင့္ တာဝန္မေက်ပါဘူး။
မိခင္၊ ဖခင္ဆိုတာ လက္ဦးဆရာ ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ လက္ဦးဆရာမည္ ထိုက္စြာ၊ ပုဗၺါစရိယမိႏွင့္ဘလို႔ ဆိုထား ၾကတာကိုး။
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ငယ္ကတည္းကိုက အေသြးထဲအသားထဲ ပ်ိဳးေထာင္သြင္းေပးခဲ့၊ သင္ၾကားေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါအတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ မိသားစုအတြက္ သားသမီး အတြက္ အခ်ိန္ကိုေပးၾကပါလို႔ တိုက္ တြန္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
