ဒိုင္ႏိုေဆာ၊ ပြန္ပီၿမိဳ႕သားႏွင့္ အငွားဆိုင္မ်ားသို႔ အလြမ္း

0
855

အလုပ္ကျပန္လာတဲ့ အေဖ့လြယ္ အိတ္ထဲ စားစရာ ဘာေတြမ်ားပါမလဲ စပ္စုၿပီး ႏႈိက္လိုက္ဖြလိုက္ေတာ့ ေဆး ေပါ့လိပ္စည္း၊ ဦးလြယ္မီးျခစ္နဲ႔ ဝတၳဳ စာအုပ္တစ္အုပ္ပဲ ေတြ႕တယ္။ အဲဒီတုန္း က အေဖက ထားဝယ္၊ ေကာ့ေသာင္း ကုန္ သယ္တဲ့စက္ေလွမွာ ပဲ့နင္း လုပ္ေနေတာ့ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းအားရင္ အပ်င္းေျပဖတ္ဖို႔ ထည့္ထားတာေနမွာေပါ့။
စာအုပ္ကို ျမည္းၾကည့္ေတာ့ ဖရီး ေမဆင္ဂိုဏ္း၊ ဘလက္ဘရားသားေတြ၊ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕၊ စြန္႔စားခန္းေတြနဲ႔ ဆ ရာႀကီးမင္းသိခၤရဲ႕ စေနေမာင္ေမာင္ဝတၳဳ ျဖစ္ေနတာမို႔ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ လက္က မခ်နိင္ျဖစ္ၿပီး
ဆက္တိုက္ဖတ္သြားလိုက္ တာ ဇာတ္သိမ္းခန္းလည္းအေရာက္ စာ အုပ္ကို ဘယ္သူလက္က ျမင္းထားမွန္း မသိ၊ ေနာက္ဆုံးစာမ်က္ႏွာ ေလးငါး႐ြက္ က ပါမလာေတာ့ ဒုကၡနဲ႔လွလွေတြ႕ပါေလ ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔တငန္႔ငန္႔၊ ဟတ္ေကာ့ ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဒုကၡကိုၿငိမ္းဖို႔ စာအုပ္အငွားဆိုင္ဆီ ေျပးရေတာ့တာ ေပါ့ဗ်ာ။

ငယ္ငယ္က စာအုပ္စငွားဖူးတာက သေဘၤာဆိပ္အမက(၁)အနားက မြတ္ဆ လင္လူမ်ိဳး မေအးသက္တို႔ ညီအစ္မေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္။ မေအးသက္တို႔က ေဈး ထဲမွာ ငွက္ေပ်ာသီးေရာင္းေတာ့ ဆိုင္ နာမည္ရွိေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္သြားမလဲ အိမ္ကေမးရင္ ငွက္ေပ်ာ သီးအိမ္ စာအုပ္သြားငွားမယ္ ေျဖလိုက္ တာပဲ။ ရတဲ့မုန္႔ဖိုးက ဆယ္ျပားတစ္မတ္၊ ဖတ္ခ်င္တာက ခပ္မ်ားမ်ားဆိုေတာ့ သူ တို႔ညီအစ္မေတြကို ကပ္ခၽြဲၿပီး စာအုပ္တစ္ အုပ္ကို နာရီဝက္တစ္နာရီအတြင္း ကုန္ ေအာင္ဖတ္၊ ေနာက္တစ္အုပ္ထပ္ဆြဲၿပီး ေလၽွာ႔ေဈးနဲ႔ မ်ားမ်ားဖတ္ရေအာင္ လုပ္ရ တယ္။ စာအုပ္ေ႐ြးသလိုလိုနဲ႔ ဆိုင္မွာတင္ တစ္အုပ္ေလာက္ ကတိုက္က႐ိုက္ဖတ္ၿပီး လူလည္က်ဥာဏ္မ်ားခဲ့ဖူးေသးတာေပါ့။

စာစဖတ္တဲ့ကေလးေတြ ထုံးစံအ တိုင္း သမိန္ေပါသြပ္၊ အာဖ်ံကြီး၊ အလ ကားေက်ာ္စြာ၊ အာတာလြတ္စားႀကီး၊ ဦးအာလူး၊ ရွင္ဂြမ္းဂြိဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ကာတြန္းေမာင္ဝဏၰ႐ုပ္ျပေတြ။
ေမာင္တီထြင္ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ ကာ တြန္းသစ္ထြဏ္း၊ ရွံစား၊ ဒိန္းေဒါင္၊ ဦးစိတ္တို ေမ်ာက္ၫို၊ ဇာတ္ေကာင္အတြဲ ေတြနဲ႔ ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္၊ ကာတြန္း ပိုးဇာရဲ႕ ေလးမြန္ေထြးမြန္အႁမြာညီအစ္မနဲ႔ လူပ်ိဳႀကီးေမာင္ေမာင္ဇာ၊၊ ကာတြန္း ေသာ္ကရဲ႕ အ႐ိုင္း၊ ကာတြန္းေအာင္ေအာင္ ရဲ႕ ေ႐ႊေဂါင္းေျပာင္၊ ကာတြန္းတင္ေအာင္နီ ရဲ႕ ကိုထူးဆန္း၊ ခင္ေခ်ာစြိ၊ ျပာဂေလာင္ ျပာလေခ်ာင္၊ ျပာေလာင္ ကိုေလးပြဇာတ္ ေကာင္ေတြပါတဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ။
ကာတြန္းေမာင္လြင္ရဲ႕ငတက္ျပား၊ ကာတြန္းေမာင္ေမာင္ရဲ႕ မုဆိုးေက်ာ္ဖိုး ေထာ္၊ ကာတြန္းသန္႔ဇင္ရဲ႕ ငုံးဥ စတာ ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတာေပါ့။

အဲဒီေနာက္အိမ္နားက တစ္ဝမ္းကြဲ အစ္မေတြ ငွားဖတ္တဲ့ ကာတြန္းဝင္းေမာင္ ရဲ႕ မိေမာ္ေမမ၊ ပန္းခ်ီေလးဝင္း၊ ပန္းခ်ီ ၿမိတ္ဝင္းထိန္၊ ေနေက်ာက္ခဲ စတဲ့ေအာ့ဖ္ ဆက္ဖလင္နဲ႔႐ိုက္တဲ့ အခ်စ္႐ုပ္ျပေတြကို သူတို႔ဖတ္တာေစာင့္ၿပီး ေတာင္းဖတ္ရ တယ္။ ဖတ္ေနတုန္း ပုခုံးေပၚကေက်ာ္ၿပီး မေအာင့္မအည္းႏိုင္ ဝင္ဖတ္ရင္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းတရွဲရွဲနဲ႔တိုးၿပီး စာအုပ္ပါ အဝွက္ခံရတာမို႔ ခိုင္းတာလုပ္ေပးၿပီး ေဖာ္လံဖားရပါေသးတယ္။
ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္လမ္းမွာ ျမဴနီစီပယ္ေဈးသစ္က ႀကီးပြားေရးနဲ႔ စႏၵာစာအုပ္ဆိုင္ေတြထဲ ေ႐ႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္းဂ်ာနယ္ေတြ ဝင္ဝင္ဖတ္ ေတာ့ ဆိုင္မွာလူက်လို႔ တစ္ဆိုင္က ေမာင္းထုတ္ရင္ ေနာက္တစ္ဆိုင္မေယာင္ မလည္နဲ႔ကူးၿပီး ဇာတ္လမ္းဆုံးေအာင္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာေတြ သတိရေသးေတာ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက ေ႐ႊေသြးဂ်ာနယ္၊ ေတ ဇစာေစာင္ေတြမွာ လက္စြမ္းျပခဲ့ၾကတဲ့ ပန္းခ်ီဦးဘၾကည္၊ ကာတြန္းဘေထြး၊ ကာတြန္းသန္းႂကြယ္၊ ကာတြန္းေမာင္စိန္၊ ကာတြန္းေအာင္ရွိန္၊ ကာတြန္းအကိန္း၊ ကာတြန္းေငြၾကည္၊ ကာတြန္းေျမဇာ၊ ကာ တြန္းေက်ာ္ထြဏ္းစသျဖင့္ ဆရာႀကီး ေတြရဲ႕လက္ရာေတြဆို ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာ တြန္းဆရာ လက္မွတ္ကိုဖုံးထားၿပီး ဘယ္ သူ႕လက္ရာလဲေမးရင္ေတာင္ မွန္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ၾကတဲ့အထိ လူငယ္ေတြ စြဲလန္းႏွစ္ သက္ခဲ့ၾကတာပါ။ အပတ္စဥ္ စေနေန႔ တိုင္း အသစ္ထြက္တဲ့ ေ႐ႊေသြးဂ်ာနယ္ကို ခရီးလမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္း ေသးတဲ့ထားဝယ္မွာ ဒီေန႔လာမွာလား၊ မနက္ျဖန္ေရာက္မွာလား ဗ်ာမ်ားၿပီး သစ္ ကုလားအုတ္လည္ပင္းျဖစ္ေအာင္ ေမၽွာ္ခဲ့ ၾကရဖူးတာေပါ့။

ေဖ်ာ္ေျဖေရးမီဒီယာေတြကလည္း အခုလို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဆန္းဆန္း ျပားျပား ဘာမွမရွိေသးဘဲ၊ လူေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား စာဖတ္ၾကတဲ့ေခတ္မို႔ ၿမိဳ႕ ေပၚရပ္ကြက္တိုင္းလိုလို စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြရွိခဲ့တယ္။ စီးပြားျဖစ္ သတ္ သတ္မွတ္မွတ္စိုက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္ သူေတြ လုပ္ၾကသလို၊ ဝါသနာအရင္းခံနဲ႔ တႏိုင္တပိုင္လုပ္ၾကတဲ့ ဆိုင္ငယ္၊ ဆိုင္ ေသးေလးေတြလည္း ရွိရဲ႕။”ႀကီးပြားေရး” နဲ႔”စႏၵာ”စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးေတြကေတာ့ အငွားမပါဘဲ ေရာင္းဝယ္ျဖန္႔ သီးသန္႔ လုပ္ၿပီး၊ ေဈးႀကီးနားက “ေ႐ႊျပည္ၫြန္႔”၊ အေနာက္ၿမိဳ႕တြင္းထဲက “ေအာင္စာေပ”ဆိုင္ေတြက အငွားေရာျဖန္႔ခ်ိတာပါ တြဲ လုပ္တယ္။

“စိန္ဓာတ္ပုံႏွင့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္”ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကတည္း ကေန အငွားဆိုင္ေတြ က်ဆုံးခ်ိန္အထိ သံမဏိသက္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ နာမည္ရစာအုပ္အငွားဆိုင္ႀကီးပါ။ ကရပ္ ျပင္ေျမာက္ ေ႐ႊေတာင္စားဘုရားလမ္းမွာ “ပါရမီ”စာေပအမည္နဲ႔ ဘာသာေရးစာေပ ခ်ည္း သီးသန္႔ငွားတဲ့ဆိုင္နဲ႔ အိုးလုပ္ရပ္ နိဗၺာန္လမ္း ပန္းခ်ီကရဝိက္ဦးလွေ႐ႊအိမ္ မွာ “ဒူကရ”စာေပဆိုၿပီး ဓာတ္ပုံပန္းခ်ီ ျပည္စိုးထြန္းရဲ႕ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လား မသိ ဖြင့္ခဲ့ဖူးေသးတာ ခပ္ေရးေရးမွတ္မိေန ေသးတယ္။

ေျမာင္းပုလဲအဝင္လမ္း အခု “ဟိုင္ဖိုင္”႐ုံးေနရာမွာ “နဂါးနီ”စာေပ၊ တလိုင္းထိန္ရပ္ ရတနာလမ္း ေ႐ႊက်ား ေဆးေပါ့လိပ္အိမ္ေရွ႕မွာ”ေ႐ႊအိုး”စာေပ၊ အာဇာနည္လမ္းတေလၽွာက္မွာက ကမ္း နားေဈးအနီး “ယဥ္ယဥ္”စာေပ၊ ကရပ္ျပင္ လမ္းဆုံမွာ “ယုေဝႏု”နဲ႔ “မင္း”စာေပ၊ ဦးအေကာက္အိမ္က “သစ္လြင္”၊ “ဖိုးလမင္း”စာေပ၊ ရွမၼလည္ဆြဲ ဟိႏၵဘု ရားေက်ာင္းအလြန္မွာ “သီဟ”စာေပ၊ ေက်ာက္ေမာ္ရပ္ ၿမိတ္လမ္းမွာ “လျပည့္ဝန္း”၊ ေဆး႐ုံႀကီးေရွ႕”တံခြန္” စာေပ၊ ဥတၱံတားႀကီးလမ္းဆုံက”ခ်ိဳဝင္း”စာေပ “မလိခ”စာေပ၊ ေျမာက္႐ြာရပ္ ေဆး႐ုံလမ္းမွာ”ဝတ္ရည္စမ္း”၊ သီရိလမ္း မွာ “ပပဝင္း”နဲ႔ ႐ြာလယ္ဇရပ္နားက ေမာင္ေမာင္ျမင့္တို႔အိမ္မွာ တစ္ဆိုင္၊ ဇရစ္ ရပ္ ပိေတာက္ေ႐ႊဝါလမ္းမွာ “ရတနာမြန္”၊ ကၫုံရပ္ ဒါနလမ္းမွာ “ျမေႏွာင္းၫို”၊ ဝဲကၽြန္းရပ္က “လဲ့လဲ့ စာေပ”၊ ၾကက္စား ျပင္ရပ္ ႐ြာလယ္လမ္းက “ျမစာေပ” ဘုေမၼာ္ရပ္အထက(၂)ေက်ာင္းေဘး လမ္းက”ၾကဴၾကဴ”နဲ႔ နာမည္ မမွတ္မိ ေတာ့တဲ့ ေတာင္ခြလမ္းဆုံ ပန္းခ်ီ ဦးဘထြန္းတင္၊ ပန္းခ်ီကိုေအာင္ဆင့္တို႔ အိမ္ကဆိုင္၊ တံငါရပ္ မဂၤလာလမ္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ သီတာေအး၊ ထြန္းထြန္းရွိန္တို႔ေမာင္ႏွမ အိမ္ကဆိုင္၊ ေဈးေတာင္ဖက္လမ္း ေဆာက္လုပ္ေရး႐ုံးေရွ႕ကဆိုင္၊ ကၫုံရပ္ ဆက္သြယ္ေရး႐ုံးေရွ႕ကဆိုင္စသျဖင့္ ဆိုင္ႀကီးဆိုင္ငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ စည္ စည္ပင္ပင္ထြန္းကားခဲ့တဲ့ စာအုပ္အငွား ယဥ္ေက်းမႈက တကယ့္လြမ္းစရာ။

၈၈ အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း ဇရစ္ ရပ္မဂၤလာလမ္းမွာ ကိုယ္တိုင္က ဝါသ နာႀကီးၿပီး စာအုပ္အစုအေဆာင္းလည္း ေကာင္း၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း တကၠသိုလ္ ေမာင္ယဥ္ေက်းကေလာင္နဲ႔ စာေတြေရးခဲ့ တဲ့ ဦးစိုးျမစ္က ကိုလိုနီေခတ္၊ ဖဆပလ ေခတ္က စာအုပ္အေဟာင္းေတြ၊ ဆိုရွယ္ လစ္ေခတ္မွာ အပိတ္ပင္ခံလိုက္ရတဲ့သိုက္၊ စုန္းကေဝစာအုပ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ ေတြတင္ၿပီး တျခားဆိုင္ေတြနဲ႔မတူတမူ ထူးေအာင္ “ေလာကနတ္စာေပ”ကို ပြဲ ထုတ္လာခဲ့တယ္။
စာအိုးေပအိုးေတြအတြက္ကေတာ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာသိုက္ႀကီးတစ္ခု လိုပါပဲ။ စာစုံကေလာင္စုံကို တစ္ေန႔တစ္ မ်ိဳးမ႐ိုးေအာင္ ငွားၾကဖတ္ၾကရေတာ့တာ ပါ။ ေလာကနတ္ဆိုင္ကေန ခြဲထြက္ၿပီး “ျမေၾကးစည္သံ”ဆိုတာလည္း ခုံဝင္းဒတ္ ရပ္ မဥၨဴလမ္းမွာ ဖြင့္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ေလာကနတ္စာေပမွာ အေဖ ဦးစိုးျမစ္ကအစ သားအငယ္ကိုထိုက္ အဆုံး တစ္မိသားစုလုံးကြမ္းဂ်ပိုးျဖစ္ခဲ့ ၾကတာလည္း မွတ္မိေနပါေသးရဲ႕။
ေခတ္ကာလအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ႀကံ႕ႀကံ႕ ခံၿပီး လုပ္ငန္းတူ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ အငွား စနစ္ကို ဆက္မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့အ ခ်ိန္မွာ ေပၚလာတဲ့အားကစားဂ်ာနယ္၊ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ ဖက္လွည့္၊ ေခတ္မီမီ ကမၻာၾကည့္ၾကည့္ျမင္ၿပီး အခုလက္ရွိ အခ်ိန္ထိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ ရပ္တည္ ေနႏိုင္ခဲ့တဲ့”ေအာင္စာေပ”ဆိုရင္လည္း တည္ေထာင္သူ ဦးေအာင္မင္းနဲ႔ မိသားစု အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပါ။

“နင့္အေဖက သိပ္အေျမာ္အျမင္ႀကီး တာကြ၊ သားေယာက္်ားခ်ည္း ေျခာက္ ေယာက္ေမြးထားေတာ့ သူ႕သားေတြေဝး ေဝးလံလံသြားစရာမလိုပဲ ဆိုင္လာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို ပိုးလို႔ရေအာင္ စာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္ေပးထားတာသာၾကည့္”ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ေအးမင္းေအာင္ကို စေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံ ဆဲၿပီးစိတ္ဆိုးျပတယ္။
ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္၊ ပြဲလမ္း သဘင္နဲ႔အေၾကာင္းျခင္းရာ မယ္မယ္ရရ မရွိဘဲ လမ္းထြက္လမ္းလည္တာမ်ိဳး လည္း သိပ္မရွိၾကေသးတဲ့ ေခတ္အေန အထားမို႔ တခ်ိဳ႕သမီးရည္းစားေတြဆို ညေနေစာင္းမွာ စာအုပ္ငွားဖို႔ ျပန္အပ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး စာအုပ္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္း အခ်က္လုပ္၊ အၾကည့္ေတြ အၿပဳံးေတြ ဖလွယ္၊ ရည္းစားစာကို စာအုပ္ၾကား ၫွပ္ၿပီး အေပးအယူ လုပ္ခဲ့ၾကတာမ်ိဳး ေတြကို ျဖတ္သန္းဖူးသူေတြေတာ့ သတိရ ေနၾကမွာပါပဲ။

ေဈးႀကီးထဲမွာ ဆိုင္ထိုင္တဲ့သူေတြ ကို စာအုပ္ေတြ ျခင္းထဲထည့္ဆြဲၿပီး ငွားတဲ့ လက္ေပြ႕စာအုပ္အငွား၊ ေ႐ြ႕လ်ား စာအုပ္ အငွားသည္ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူး ေသးတယ္။ အထည္တန္း၊ အေျခာက္ အျခမ္းေရာင္းတဲ့ အတန္းေတြမွာသာ အေတြ႕ရမ်ားၿပီး၊ သားစိမ္းငါးစိမ္းတန္း ေတြက်ေတာ “ေရစိုစုတ္ၿပဲပ်က္စီးလၽွင္ စာအုပ္တန္ဖိုးေပး ေလ်ာ္ရမည္”ဆိုတဲ့ မူနဲ႔သိပ္မကိုက္လို႔ ေျခဦးမလွည့္ၾကတာ ျဖစ္မွာ။ အငွားစာ ရင္းမွတ္တဲ့စာအုပ္ၾကား ထဲမွာ သုညသုံးလုံးကစ ကိုးသုံးလုံးအထိ ပါတဲ့ ခ်ဲထီစာ အုပ္ေလးၫွပ္၊ ႐ုပ္ျပ စာအုပ္ေတြ ဝတၳဳေတြကို အကာ အကြယ္ယူၿပီး ခ်ဲဒိုင္ကိုင္၊ ခ်ဲေကာ္မရွင္ စားေရာင္းတဲ့သူေတြလည္း ရွိခဲ့ၾကဖူး တယ္။

အခုေနာက္ပိုင္းမွာ အႏုပညာရွင္ ေတြဘက္ကလည္း ရသစာေပဖန္တီး ႏိုင္မႈ က်ဆင္းလာ၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္မီဒီယာ ေတြက ပုံႏွိပ္မီဒီယာေတြထက္ က်ယ္ က်ယ္ျပန္႔ ျပန္႔ထိုးေဖာက္ႏိုင္လာ၊ ရမ္ဘိုဂိမ္း၊ မာရီ ယိုဂိမ္းကေနစၿပီး ပီအက္စ္ဝမ္း၊ ပီအက္စ္ တူးဂိမ္းေတြကို လူငယ္ေတြ စိတ္ဝင္စား မႈျမင့္တက္လာ ေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ေတြအစား ဂိမ္းဆိုင္ ေလးေတြ အလၽွိဳလၽွိဳေပၚလာ၊ စာဖတ္မယ္ ကဗ်ာဖတ္မယ္ထက္ ဒိုတာခုတ္မယ္၊ ဖုန္းေလးတကိုင္ကိုင္နဲ႔ အားအားရွိ မိုဘိုင္းလီဂယ္ဂိမ္းေဆာ့မယ္ဆိုတာ ေတြပဲ အေတြ႕ရမ်ားလာၿပီး စာအုပ္ ဖတ္တဲ့ အေလ့အထဟာ ကမၻာဦးက ဒိုင္ႏိုေဆာ ေတြလို၊ မီးေတာင္ေခ်ာ္ ရည္ေအာက္ေရာက္ သြားတဲ့ ပြန္ပီၿမိဳ႕လို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မလား စိတ္ မသက္မသာနဲ႔ ေတြးပူ မိပါရဲ႕ဗ်ာ။