ဆလုံ နတ္ဆရာအို၏ ေနၫိုခ်ိန္

0
907

သူသည္ ဆလုံတို႔၏ ထုံးစံအတိုင္း မိမိအသက္ မည္မၽွရွိၿပီကို မသိပါ။ သူသိ သည္က သူႏွင့္႐ြယ္တူတို႔ ေသဆုံးကုန္ ၾကေလၿပီ။
တြန္႔႐ြေနေသာ သူ႕ပါးေရနားေရ မ်ားၾကားရွိ စိုစြတ္စြတ္ ရီေဝေဝ မ်က္ လုံးမ်ားက စူးစူး စိုက္ၾကည့္ႏိုင္ဆဲ။ သူ႕နားႏွစ္ဖက္ၾကားေစရန္ကား အေတာ္ ပင္ ေအာ္ေျပာေနရၿပီ။

သူသည္ ဆလုံတစ္စု၏ ေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္သည္။ တနသၤာရီတိုင္းႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတစ္ဝွမ္း ျပန္႔က်ဲေနေသာ ဆလုံမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားထဲမွ ဘုတ္ျပင္းၿမိဳ႕ နယ္ ခင္ျပည့္စုံကၽြန္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ိဳကၽြန္း တစ္ဝိုက္ရွိ ဆလုံတစ္စု၏ ေခါင္းေဆာင္။ သူ႕ အမည္က ကာရွား။ ဆလုံလူမ်ိဳးစု တစ္ခုလုံး၏ ေနာက္ဆုံးနတ္ဆရာ ျဖစ္ လာဖြယ္ရွိသူ နတ္ဆရာအိုႀကီး ကာရွား။

ဘ၀၏ အေပ်ာ္႐ႊင္ရဆုံးအခ်ိန္ မ်ားက တစ္ႏွစ္တစ္ခါ နတ္ကသည့္ တဒဂၤဟု ဖြင့္ဟေလသူ နတ္ဆရာအိုႀကီး ကာရွားတြင္ မေသမီ ျပဳလုပ္သြားလိုသည့္ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိသည္။ ယင္းအိပ္မက္ ကား သူ မူလေနထိုင္ခဲ့ရာ ပုလဲကၽြန္းတြင္ ျပန္ေခါင္းခ်ရန္။
‘အသက္ကလည္း ႀကီးၿပီေလ..၊ ငါေနခဲ့တဲ့ ပုလဲကၽြန္းကို ျပန္ေျပာင္းခ်င္ ၿပီ..’
ပုလဲကၽြန္းကား ကာရွား၏ေမြးရပ္။ သူ၏ မိဘဘိုးဘြားေဆြမ်ိဳးမ်ား အစဥ္ တစိုက္ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ကၽြန္း။ ယခု သူေန ထိုင္သည့္ ဘုတ္ျပင္းၿမိဳ႕နယ္ မႀကဳံက လက္႐ြာ(ဗိုလ္ခ်ိဳကၽြန္း)မွ ေျမာက္ဘက္သို႔ စက္ေလွငယ္ျဖင့္ တစ္ေန႔ခရီးမၽွ ဆန္တက္ ရသည့္ကၽြန္း။

ကာရွားငယ္စဥ္က ပုလဲကၽြန္းတြင္ တစ္ေန႔စားရန္ တစ္ေန႔ရွာရင္း မိသားစု အရိပ္၊ လူမ်ိဳးစုအရိပ္တြင္ ပူပင္ကင္းစြာ ႀကီျပင္းခြင့္ ရခဲ့သည္။ သိတတ္စ အ႐ြယ္ တြင္ မိဘမ်ားက ၿမိတ္သား ေထာင္ကယ္ (သူေဌး)ထံတြင္ ‘စားရိတ္ထုတ္ ပစၥည္း ျပန္သြင’စနစ္ျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာ လုပ္ကိုင္ ခဲ့သည္။ ပုလဲကၽြန္းတစ္ဝိုက္ ပင္လယ္ တြင္ ေစတီခ႐ု၊ ေမၽွာ႔၊ ငါးရွာေဖြ က်က္ စားသည္။ ကၽြန္းမ်ားေပၚတြင္ ပ်ား၊ ေတာဝက္စသည္တို႔ကို ရွာေဖြရင္း ႀကီး ျပင္းခဲ့သည္။ အ႐ြယ္ရလာေသာအခါ ကာရွားကလည္း ခ်စ္သည့္၊ မိဘမ်ား ကလည္း သေဘာတူသည့္ ဆလုံမေလး မာၾကည္ကို ေတာင္းရမ္းခဲ့သည္။ တင္ေတာင္းခဲ့သည့္ ပစၥည္းက ယခု သူဝတ္ဆင္ထားသည့္ ေငြလက္ေကာက္ ေလးတစ္ကြင္း။ သူ႕ခ်စ္သူအား ေတာင္း ယူခဲ့စဥ္က သူ႕တြင္ ေ႐ႊ၊ ေငြတို႔မရွိ။ သို႔ေၾကာင့္ ထိုေငြလက္ေကာက္ေလး ျဖင့္ တင္ေတာင္းခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။

သူ႕ဘ၀တစ္ေလၽွာက္လုံးတြင္ ပင္ လယ္ထဲမွ ထူးျခားသည့္ အဖိုးတန္ပစၥည္း ႀကီးႀကီးမားမား မရခဲ့ဖူးဟု ဆိုသည္။ ထူးထူးျခားျခား စုမိေဆာင္းမိသည္လည္း မရွိ။ ေလွျပဳလုပ္ရန္ သစ္မဝယ္ႏိုင္သျဖင့္ ရင္ငန္းသားကို ေလွလုပ္ကာ ပင္လယ္ တြင္ ငါးရွာခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က ဆလုံ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးတြင္ လုံခ်ည္ ၁ ထည္ အက်ႌတစ္ထည္၊ ဆလုံအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး တြင္ လုံခ်ည္ ၂ ထည္၊ အက်ႌ ၂ ထည္ ခန္႔မၽွျဖင့္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ၂ စုံ ရွိသူက ပင္လယ္တြင္ တစ္စုံဝတ္၊ အိမ္တြင္ တစ္စုံထား။ သို႔ေသာ္ ေမြးရပ္ ပုလဲကၽြန္းတြင္ လြတ္လပ္လုံၿခဳံ ေပ်ာ္ပါးစြာ။
သူ႕ဖခင္ ဆုံးပါးေသာအခါ ဖခင္ နတ္ဝိညာဥ္က သူ႕ကို ေ႐ြးခ်ယ္ပူးကပ္ ရာမွ သူ နတ္ဆရာ ျဖစ္လာသည္။ နတ္ဆရာ ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ ဆလုံတို႔ ထုံးစံအတိုင္း သူက ယင္းေဒသတစ္ဝိုက္ ၏ ဆလုံေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္။ ငါးဖမ္းရာသီကုန္ (ေဖေဖာ္ဝါရီႏွင့္ မတ္လ ၾကား)တိုင္း နတ္ကၾကသည္။ ဘိုးေဘး နတ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ပူေဇာ္ ၾကသည္။ အိုးခြက္တို႔ကို ဗုံလုပ္တီးကာ တေပ်ာ္ တပါး ကခုန္ၾကသည္။ ပုလဲကၽြန္း (ဆလုံ အေခၚ ဂ်ာအိ)တဝိုက္ကား သူတို႔ ဆလုံ မ်ားအတြက္ နတ္ပေဒသာပင္မ်ား ရွိ သည့္ နိဗၺာန္ဘုံ။

ေနာက္တြင္ ပုလဲကၽြန္းသို႔ သူတို႔ ႏွင့္ မရင္းႏွီးေသာ လူစိမ္းမ်ား အလုံး အရင္းျဖင့္ ဝင္ေရာက္ေျခကုပ္ယူလာ ၾကျခင္းက သူတို႔ နိဗၺာန္ဘုံအား စြန္႔ခြာ ရေတာ့မည့္ အခင္းအက်င္း ျဖစ္လာ သည္။ ပုလဲကၽြန္းတြင္ လူစိမ္းတို႔ တစစ မ်ားျပားလာသည္။ အဓိက ပုလဲေမြး ၾကသည္။ ပထမတြင္ ဆလုံေနၿမဲ၊ ဗမာ ေနၿမဲ။ ေနရင္း ဆလုံတို႔ အေျခမပ်က္ ေသး။ ဆလုံအခ်ိဳ႕က မုတ္ေကာင္ငုပ္ လုပ္သားအျဖစ္ ဝင္လုပ္ၾကသည္။

ေမြးရပ္ေျမ ပုလဲကၽြန္းက ထြက္ခြာ လာၾကသည္မွာ အတင္းအဓမၼ ႏွင္ထုတ္ ခံရျခင္းေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ထိုကၽြန္း တြင္ ကာရွားတို႔ ဆလုံမ်ား ဆက္ေန ထိုင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အခင္း အက်င္းမ်ား ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ သည္။ အဆိုးဆုံးမွာ ေလာဘနည္း၍ လူစိမ္းေၾကာက္ေသာ ဆလုံမ်ားအား သူခိုး ယိုးစြပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမြးထား ေသာ မုတ္ေကာင္မ်ားကို သူခိုးတို႔ ခိုးၾကသည္။ ခိုးသူတို႔က ဆလုံတို႔လက္စြဲ ငါးထိုးမွိန္းတံကို အသုံးျပဳ ခိုးယူၾက သည္။ မုတ္ေကာင္ျခင္းမ်ားကို မွိန္းတံ ျဖင့္ ခ်ိတ္ယူၾကရာ အခ်ိဳ႕ မွိန္းတံမ်ား မုတ္ေကာင္ျခင္းတြင္ ၫွိက်န္ခဲ့သည္။
ထိုမွိန္းတံမ်ားကို ပုလဲေမြးသူတို႔ ေတြ႕ေသာအခါ..၊ ‘သူခိုးဆလုံ’ဟု စြပ္စြဲက ဆလုံတို႔အား ႐ိုက္ႏွက္ၫွင္းပန္း ၾကသည္။ ထိုသို႔ သူခိုးယိုးစြပ္ ႐ိုက္ ႏွက္ႏွိပ္စက္ခံရျခင္းက တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ ႀကိမ္မဟုတ္။ ၾကာေသာ္ မခံႏိုင္ေတာ့။ ေမြးရပ္ကို မခြာလိုေသာ္လည္း ဥပေဒ နားမလည္ေသာ လူနည္းစု ဆလုံတို႔ ဆုံးျဖတ္ၾကရေတာ့သည္။
‘ဗမာေတြနဲ႔ ေဝးရာ ငါတို႔ေျပာင္း ၾကစို႔..’

ပုလဲကၽြန္းကို စြန္႔ခြာလာခဲ့ရသည့္ ကာရွားတို႔ ဆလုံတစ္စုက ေတာင္ဘက္ သို႔ စုန္ဆင္းခဲ့ၿပီး ကၽြန္းစုၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ဘုတ္ျပင္းၿမိဳ႕နယ္တစ္ဝိုက္ ကၽြန္းမ်ား တြင္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ က်က္စားၾက သည္။ လူတို႔ ေျခရာလက္ရာေတြ႕ေသာ အခ်ိဳ႕ကၽြန္းမ်ားသို႔ သူတို႔ မကပ္ရဲ။ အခ်ိဳ႕ကၽြန္းမ်ားတြင္ မိမိတို႔လူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရွိက အတူတူ ေနထိုင္ၾကသည္။ “အဆင္ေျပတဲ့႐ြာမွာ ေနမယ္၊ အဆင္ မေျပရင္ ေျပာင္းမယ္ေပါ့၊ အရင္ခတ္က ဗမာနည္းတယ္ေလ၊ ပင္လယ္ပစၥည္းေတြ တအားမ်ားတယ္၊ ခုက ဗမာမ်ားတယ္၊ ဗမာမ်ားေတာ့ ပင္လယ္ပစၥည္းေတြ ကုန္ၿပီ..” ဟု ကာရွားက ဆိုသည္။

ေနရာတစ္ခုတြင္ အတည္တက် တာရွည္ေနထိုင္ခြင့္ မရခဲ့။ ကာရွားတို႔က ဓားျပဟု ေခၚတြင္သူတို႔၏ လုယက္ႏွိပ္ စက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ေတာင္ဘက္သို႔ ဆက္ လက္စုန္ဆင္း အသိုက္ေျပာင္းခဲ့ၾက ရျပန္သည္။
(၁၉၉၉ ခုႏွစ္ခန္႔မွစ) ယခု ကာရွားတို႔ အေျခခ်ေနထိုင္သည့္ မႀကဳံကလက္သို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ဤကၽြန္းတြင္ မူရင္းဆလုံအိမ္ အနည္း ငယ္မွအပ ဗမာအပါအဝင္ အျခားလူမ်ိဳး တို႔အိမ္ တစ္အိမ္မၽွ မရွိေသး။
“ခုေတာ့ မႀကဳံကလက္မွာလည္း ဗမာေတြမ်ားလာေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးပဲ။ ေျပာင္းဖို႔လည္း ေနရာမရွိေတာ့ၿပီေလ”}ဟု ကာရွားက ေျပာသည္။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ကာရွားေျပာ သည့္ ဗမာဟူသည့္ အသုံးသည္ ဆလုံ မဟုတ္သည့္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆလုံကၽြန္းမ်ားတြင္ ဗမာအပါအဝင္ အျခားတိုင္းရင္းသား မ်ားလည္း လာေရာက္ အေျခခ် ေနထိုင္ လ်က္ရွိသည္။)
ၾကားထဲတြင္ ကာရွား၌ သား ၂ ဦး၊ သမီး ၅ ဦး ထြန္းကားခဲ့သည္။ သူ၏ သားသမီး ေျမးမ်ား ဆလုံမဟုတ္သူ မ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳမည္ကို ကာရွား က မလိုလား မႏွစ္သက္ေပ။ သို႔ေသာ္ သူတားႏိုင္မည္မဟုတ္။ အတင္းအက်ပ္ တားျမစ္လိမ့္မည္လည္း မဟုတ္။”ကိုယ့္ စိတ္နဲ႔ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြစိတ္နဲ႔က မတူဘူးေလ၊ သူယူရင္ ကိုယ္ေျပာလို႔ မရဘူးေပါ့..”

သူ႕လူမ်ိဳး ဆလုံအမ်ိဳးသမီးမ်ား လူမ်ိဳးျခားႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အခိုင္း အေစကဲ့သို႔ ဆက္ဆံရမည္ကို သူစိုး႐ြံ႕ သည္။
“ခု ၾကည့္ပါလား၊ အျခားအမ်ိဳး သားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ ေမာ္ကင္း (ဆလုံ)အမ်ိဳးသမီးေတြက ေလွေလွာ္ ေနရတယ္။ လင္က အိမ္မွာထိုင္ေန တယ္” ေျပာရင္း ကာရွားက ေလွေလွာ္ ဟန္ လုပ္ျပသည္။
ဆလုံေယာက္်m;မ်ားက အလုပ္လုပ္ ၾကၿပီး လူမ်ိဳးျခား အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ထိုင္စားၾကသည္မ်ိဳးလည္း မႏွစ္သက္ဟု သူက ဆိုသည္။

သူ႕ခ်စ္သူ မာၾကည္သည္လည္း ဆုံးရွာၿပီ။ သူပိုင္ပစၥည္းတစ္ဝက္ကို ခြဲ ေပးကာ သူ႕အိမ္ေနာက္တြင္ ျမႇဳပ္ႏွံ သျဂဳØဟ္ထားသည္။ သူတင္ေတာင္း ခဲ့ဖူးသည့္ ေငြလက္ေကာက္ေလးကိုမူ သူ၏ ေၾကးနီေရာင္ထေနေသာ လက္ ၾကမ္းႀကီးတြင္ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ သူ႕ အိမ္ပတ္လည္တြင္ မိသားစုအိမ္မ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးစုအိမ္မ်ားျဖင့္ တစည္းတလုံးျဖင့္ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း။

သူကား ခုထိ ပင္လယ္သို႔ ထြက္ ေနဆဲ။ သူ႕သားသမီးမ်ားႏွင့္အတူ ပင္လယ္သို႔ထြက္သည္။ ေလွငယ္ေလး မ်ားကို သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ စက္ေလွျဖင့္ တြဲသြားကာ လုပ္ကြက္သို႔ေရာက္လၽွင္ သားသမီးမ်ားက ေလွငယ္ကိုယ္စီျဖင့္ ငါးရွာ၊ ေမၽွာ႔၊ ေစတီခ႐ုရွာ၊ ကင္းမြန္ မၽွား ထြက္ၾကလၽွင္ သူက ေလွေစာင့္ သည္။ ေဆးတံႀကီးကို တ႐ႈိက္မက္မက္ ဖြာရင္း ညေနေစာင္းတြင္ သူ႕ေလွဆီ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မည့္ သားသမီးတို႔၏ ေလွငယ္ေလးမ်ားကို ေမၽွာ္သည္။ ၄ ရက္ ၅ ရက္ခန္႔မွ ၁၀ ရက္ခန္႔ထိ ၾကာၿပီးေနာက္ ရိကၡာကုန္လၽွင္(သို႔) ဝမ္းစာစိုလၽွင္ အိမ္ျပန္ၾကမည္။ ရသမၽွ ကို ေဈးေကာင္းသည့္ ဒိုင္တြင္ေရာင္းမည္။ ကာရွားတြင္ ေထာင္ကယ္ (ေငြႀကိဳ ထုတ္ေပးထားေသာ လုပ္ငန္းရွင္သူေဌး)မရွိ။ စိတ္ႀကိဳက္ဒိုင္တြင္ ေရာင္းႏိုင္သည္။

ကာရွားေနထိုင္သည့္ ခါးေစာင္း သာသာအျမင့္ရွိ အိမ္ေအာက္ႏွင့္ အိမ္ပတ္လည္တြင္ ဆလုံေလွငယ္ႏွင့္ ငါးဖမ္းကိရိယာမ်ား စုံစီနဖာ။ တိုးလိုး တြဲေလာင္း။ ေလွနားခ်ိန္တြင္ သူစား ေသာက္ရန္အတြက္မူ သူ၏ ေျမးမေလး မ်ားက သူ႕အိမ္ေပၚတြင္ လာေရာက္ ခ်က္ျပဳတ္ေပးၾကသည္။
ကာရွားအိမ္ေပၚတြင္ နတ္စင္ တစ္ခုရွိၿပီး နတ္စင္ေပၚတြင္ နတ္႐ုပ္ ငယ္မ်ား၊ အဝတ္အထည္မ်ားလည္း ေတြ႕ရသည္။ ကာရွားကား အိမ္တြင္ ေနစဥ္ ပ်င္းပ်င္းရွိက ေဆးတံဖြာမည္။ အိမ္ေရွ႕ကမ္းေျခတြင္ဆိုက္ထားေသာ သူ႕ေလွႏွင့္ ေလွငယ္ေလးမ်ားကို ေငး မည္။ သူတို႔လူမ်ိဳးစု၏ ပင္လယ္တြင္ က်င္လည္ခဲ့ေသာ ဆလုံမူရင္းေလွပုံစံ ငယ္ေလးမ်ား ျပဳလုပ္မည္။

ဗမာဧည့္သည္မ်ား လာေရာက္ သည္ကို သူ စိတ္မညစ္ပါ။ ဗမာတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ကိုလည္း စိတ္မကြက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဗမာမ်ားႏွင့္ စီပြားေရးအတူ မလုပ္ခ်င္ဟု ကာရွားက ဆိုသည္။ သူ၏ ညီႏွင့္ အေတာ္ပင္ရင္းႏွီးသည့္ ဗမာ တစ္စုက သူ႕ညီအား အႏိုင္က်င့္၊ လုယက္ ဓားျပတိုက္ျခင္းမ်ိဳး က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူး ေၾကာင္း ကာရွားက ဆိုသည္။
“သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း၊ သူငယ္ ခ်င္းျဖစ္ၿပီးေတာင္ ျပန္တိုက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မႀကိဳက္ဘူး။ စီးပြားေရး အတူလုပ္ရင္ စိတ္မခ်ရဘူး”

သူသည္ မႀကဳံကလက္ရွိ ဗုဒၶ ဆရာေတာ္အား ကိုးကြယ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ရွိခိုးျခင္းကား မျပဳ။ သူႏွင့္ ဆရာေတာ္မွာ အတူတူ (ဘာသာ ေရးေခါင္းေဆာင္ခ်င္း တန္းတူ)ျဖစ္၍ ရွိခိုးစရာမလိုဟု သူခံယူသည္။
ဆလုံတို႔သည္ ကၽြန္းမ်ားတြင္ ျပန္႔က်ဲေနထိုင္ၾကရာ ကၽြန္းတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နတ္မတူေပ။ မႀကဳံကလက္ (ဗိုလ္ခ်ိဳ)ႏွင့္ လငန္း (ခင္ျပည့္စုံ)ကၽြန္း တို႔ကို နတ္ဆရာကာရွားက အပိုင္စားရၿပီး က်န္ကၽြန္းမ်ားတြင္ မည္သို႔ရွိသည္ ကို ကာရွား လက္လွမ္းမမီပါ။ (အျခား ကၽြန္းမ်ားတြင္ နတ္ဆရာမ်ား မရွိေတာ့ ပါ။ အခ်ိဳ႕ကၽြန္းမ်ားမွ ဆလုံလူႀကီး သူမမ်ားက သူတို႔နတ္ ေသၿပီဟု ဆိုၾကၿပီး မႀကဳံကလက္ရွိ ကာရွားကို ေတာ့ သိေၾကာင္း၊ ၾကားဖူးေၾကာင္း ဆိုၾက သည္။)
လုပ္ငန္းလည္း အဆင္ေျပရန္၊ ဖိုးဘြားနတ္တို႔ ေစာင္မမႈျဖင့္ အသက္ ရွင္ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ နတ္ပူေဇာ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ဆလုံနတ္ကြန္းတြင္ ေလယာဥ္ပ်ံ အ႐ုပ္မ်ား ထားေပးထားၿပီး ယင္းအ႐ုပ္ မ်ားက ဆလုံနတ္မ်ားက ဆလုံမ်ားရွိရာ ေနရာတိုင္းသို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရန္ အတြက္ဟု ကာရွားက ဆိုသည္။ ေႁမြ ႐ုပ္မ်ားမွာ ဆလုံတစ္ဦး ေတာထဲသြား ရင္း ေႁမြကိုက္ေသသျဖင့္ သူ႕အတြက္ ေႁမြ႐ုပ္ လုပ္ေပးရန္ နတ္ဝင္ကာ ေျပာ သျဖင့္ ျပဳလုပ္ေပးထားေၾကာင္း။ လိပ္ပူေဇာ္ ရ ျခင္းမွာ လိပ္မွာေပါ၍ အသားက ရွားသျဖင့္ နတ္ပြဲလာဧည့္သည္မ်ားအား လိပ္သားဟင္းျဖင့္ ေကၽြးေမြးျခင္း၊ လိပ္ေခါင္းကို နတ္တင္ျခင္း ျပဳလုပ္ရာမွ ဓေလ့ ထုံးတမ္းတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ပ်ားမဲပူေဇာ္ရျခင္းမွာ ေတာထဲသြားသည့္ ဆလုံတစ္ဦး ပ်ားမဲစား၍ ေသဆုံးရာမွ နတ္ဝင္ကာ ပ်ားမဲေကၽြးရန္ ေတာင္းဆို ေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုသည္။

ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားအား ယင္းနတ္ ပူေဇာ္သည့္အေလ့အထ အေမြေပးခဲ့ရန္ အခက္ေတြ႕ေနသည္က သီးျခားသင္ေပး ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ျခင္း၊ ယခုေခတ္ဆလုံမ်ိဳး ဆက္မ်ားမွာ ပညာရပ္ကို မဆည္းပူးလို ျခင္းမွာ အဓိကက်ၿပီး နတ္သည္လည္း မည္သူ႕ကို ေ႐ြးခ်ယ္မည္ကို မသိ ေၾကာင္း ကာရွားက ေျပာသည္။ သူမရွိ သည့္ေနာက္အတြက္ မည္သူက ေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္လာမည္ကို သူမခန္႔မွန္း ႏိုင္ေပ။ သူ႕တြင္ သတ္မွတ္ခြင့္ မရွိေပ။ အကယ္၍ သူသတ္မွတ္ခဲ့ပါက ဘက္ လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ယင္းသတ္မွတ္ ခဲ့သူႏွင့္ ဆလုံမ်ိဳးႏြယ္စုၾကား မသင့္ မျမတ္ျဖစ္မည္ကို သူမလိုလားေပ။ အကယ္၍ သူေသဆုံးၿပီး ေခတ္အေျခ အေနအရ သူ႕ကိုအားကိုး အမွတ္ရသူ မရွိေတာ့ပါက နတ္ဆရာ မေပၚလာႏိုင္ ေတာ့ဟု သူက ဆိုသည္။

“ငါေသလို႔ ငါ့ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ ဘူးဆိုရင္ နတ္ျပန္မဝင္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ သေဘာပဲေလ” ယခင္က ေနမေကာင္းျဖစ္ပါက ေဆးမထိုး၊ ေဆးမစားပါ။ ထိုးစရာ ေဆးဆရာ၊ စား စရာေဆးတို႔ ေဆးတို႔ မရွိပါ။ သူ၏ နတ္ဘုရားတြင္ ဆုေတာင္း၏။
“ကၽြႏ္ုပ္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္၊ လူေကာင္းျဖစ္၍ ျပန္ထ ႏိုင္ေစ၊ လူေကာင္းမဟုတ္ကေသ” ဟု သစၥာဆို ဆုေတာင္းေၾကာင္း ကာရွားက ဆုေတာင္းပုံကို လက္အုပ္ခ်ီဟန္ျဖင့္ လုပ္ျပသည္။
သူ လူေကာင္းျဖစ္၍ ျပန္ထႏိုင္ခဲ့ သည္ခ်ည္းသာ။ က်န္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မ်ားကိုလည္း သူ၏နတ္တြင္ ေတာင္းပန္ ကာ ေဆးကုေပးသည္။

“ဒီမွာ အရင္က ဆရာဝန္မရွိဘူး၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ သူ႕(ကားရွား)နတ္ အရင္ေခၚတယ္၊ သူ မကုႏိုင္ရင္ ေသေပါ့” မႀကဳံကလက္႐ြာသူ ဆလုံအမ်ိဳးသမီး ေဒၚမာလိက ေျပာသည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္လည္း ေနမေကာင္း ျဖစ္က ေခတ္ေပၚေဆးဝါးမ်ားႏွင့္ ကုသကာ မသက္သာပါက နတ္ဆရာ ကာရွား၏ ကုသမႈကို ခံယူကာ ေပ်ာက္ ကင္းသြားသည္မ်ိဳးလည္း ရွိေသးေၾကာင္း ေဒၚမာလိက ေျပာသည္။
ဆလုံလူငယ္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကိုေရေအးကေတာ့ လက္ရွိတြင္ အခက္ အခဲရွိ၍ တစ္စုံတစ္ရာတိုင္ပင္လိုပါက ကာရွား၏တပည့္ နတ္သမီးမ်ား (နတ္ ဝင္သည့္ ဆလုံအမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ား)အား တိုင္ပင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
“တစ္႐ြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္”ေဆာင္ပုဒ္ကိုင္စြဲကာ ကၽြန္းမ်ားတြင္ လွည့္ပတ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ နတ္ဆရာ ကာရွားႏွင့္ ဆလုံမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားထဲမွ အခ်ိဳ႕က “နိုင္ငံမေျပာင္း သူေကာင္း မျဖစ္” ခံယူကာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ထြက္ ခြာသြားၾကသည္ကို ကာရွားသိေနသည္။ ထိုင္းဘက္ေျပာင္းလၽွင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ေနစရာေနရာ၊ လုပ္ကိုင္စရာအခြင့္ အလမ္း၊ ဝတ္စရာအဝတ္အထည္မ်ား ေထာက္ပံ့ ေပးမည္ကိုလည္း ကာရွား သိေနသည္။

သို႔ေသာ္ သူက ဤႏိုင္ငံမွ ေျပာင္း ေ႐ႊ႕မည္မဟုတ္ဟု ဆိုသည္။ ယခု သူေန ထိုင္ရာႏိုင္ငံသည္ ဘိုးဘြားတို႔ ေနထိုင္ ခဲ့ေသာအရပ္ျဖစ္ၿပီး ဘိုးဘြား မိဘတို႔ ကလည္း ဤႏိုင္ငံမွ မစြန္႔ခြာသြား ရန္ မွာၾကားခဲ့ေၾကာင္း ကာရွားက ဆိုသည္။
“အဖိုးအဖြားက မွာခဲ့တယ္၊ မွတ္ ထား၊ ဒီ႐ြာ ဒီေျမက နင္ မေျပာင္းနဲ႔။ နင္ ေသလည္း ဒီမွာပဲျမႇဳပ္မယ္၊ နင္မေသ လည္း ဒီမွာပဲေန၊ တျခားေနရာကို မေျပာင္းနဲ႔ မွာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ(ႏိုင္ငံ)မွာပဲ ေနတာ” ဟု ကာရွားက ေျပာသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသား ကာရွားဘ၀ တစ္သက္တာတြင္ ပင္လယ္တစ္ေလၽွာက္ ထားဝယ္ဘက္ေရာက္ျခင္း၊ ၿမိတ္သို႔ လက္ခတ္ ေလွငယ္ျဖင့္ ပင္လယ္ထြက္ ပစၥည္းမ်ား သြားေရာက္ ေရာင္းခ်ျခင္း မွအပ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားသို႔ မေရာက္ဖူး။ ေရာက္ဖူးရန္လည္း ကာရွား မေမၽွာ္လင့္ ပါ။
သို႔ေသာ္ သူ႕တြင္ ႀကီးစြာေသာ အာသီသ တစ္ခု ရွိပါသည္။ ယင္းက ေမြးရပ္ျပန္ကာ ေခါင္းခ်လိုျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။
ကာရွားျပန္လိုသည့္ ပုလဲကၽြန္း၏ လက္ရွိအေျခအေနကိုကား ကာရွားမသိ။ ပုလဲေမြးျမဴေရး လုပ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး သာမန္ အရပ္သားတို႔ ယင္းကၽြန္းသို႔ ကပ္ခြင့္ မရေတာ့သည္ကို ကားရွားမသိ။

ကာရွားသိသည္ကား သူ႕ဘ၀ ေန ၫိုၿပီ။ သူခ်စ္ေသာ ေမြးရပ္ကၽြန္းသို႔ သူမေသမီ ျပန္လိုသည္။
အကယ္၍ ‘တင္မိုး’၏ ေအာက္ ေဖာ္ျပပါ “ဧည့္သည္ႀကီး” ကဗ်ာကို ကာရွားသာ အလြတ္ရေနခဲ့လၽွင္ တြန္႔႐ြ ေနၿပီျဖစ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ျဖင့္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ ႐ြတ္ဆိုေနမည္ ထင္ပါသည္။
ေဆးလိပ္လည္းတို
ေနလည္းၫိုၿပီ
ငါ့ကို ျပန္ပို႔ၾကပါေလ။ ။