သိုးမ်ားသည္ ငါးမီနစ္ခန္႔ မရပ္မ နားေအာ္ၾကသည္။ သိုးမ်ား အသံတိတ္ သြားေသာအခါ ဝက္မ်ားသည္ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္၍ဝင္သြားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ တိရစၧာန္ မ်ားက ဘာမၽွမေျပာလိုက္ႏိုင္ၾကေတာ့။
မေဟာ္၏ပခုံးကို တိရစၧာန္ တေကာင္က ႏႈတ္သီးႏွင့္လာထိုးသည္။ မ ေဟာ္က လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ႏႈတ္သီးႏွင့္ထိုးေနသူမွာ ခြါျဖဴျဖစ္သည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ ခြါျဖဴသည္ အသက္ ႀကီးသျဖင့္ မ်က္စိမ်ားလည္း ယခင္က ထက္ ပို၍မႈန္ေနၿပီ။ ခြါျဖဴက မေဟာ္၏ လည္ဆံကို ျဖည္းၫွင္းစြာကိုက္၍ တရား ႀကီးခုနစ္ပါးကဗ်ည္းထိုး၍ထားေသာ စပါးက်ီဖက္သို႔ ေခၚ၍သြားသည္။ စပါး က်ီနားသို႔ ေရာက္ၾကေသာအခါ ႏွစ္ ေကာင္သား ဘာမၽွမေျပာၾကဘဲ ကဗ်ည္း ထိုးထားသည့္နံရံကို ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ေတြ၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။
ထိုေနာက္ ခြါျဖဴက “မေဟာ္ေရ ငါ့ မ်က္စိေတြကလဲ မႈန္လိုက္တာဟယ္။ နင္တဆိတ္ၾကည္ေပးစမ္းပါအုံး။ ငါ့ မ်က္စိက အယင္ကတုန္းကေတာင္ဘဲ တာေလာက္ ေဝးေဝးဆိုယင္ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဘူး။ တာေပမဲ့ ငါ့အထင္ေျပာရယင္ နံရံက ကဗ်ည္းစာ ဟာ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနတယ္ထင္တယ္။ ငါဘဲ မ်က္စိမေကာင္းလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒို႔တရားႀကီးခုနစ္ပါးဟာ အယင္ကတုန္းကလိုဘဲလားဟ ၾကည့္ စမ္းပါအုံး” ဟုဆိုသည္။
မေဟာ္သည္ ယခင္က ႏႈတ္ဟေလ့ မရွိေသာ္လည္း သည္တခါတြင္ ခြါျဖဴကို အားနာသျဖင့္ က်ီနံရံက ကဗ်ည္းစာကို ဖတ္ျပသည္။ ထိုစာတြင္ ယခင္ကကဲ့သို႔ တရားႀကီးခုနစ္ပါး မရွိေတာ့ဘဲ အားလုံး ေသာတိရစၧာန္တို႔မွာ တန္းတူျဖစ္သည္။သို႔ရာတြင္ အခ်ိဳ႕တိရစၧာန္တို႔မွာ ပို၍ တန္းတူျဖစ္ၿပီးလၽွင္ အခ်ိဳ႕တိရစၧာန္တို႔မွာ ေလၽွာ႔၍တန္းတူျဖစ္သည္ဟူ၍သာ ေတြ႕ ရေတာ့သည္။
သို႔ျဖစ္ရာ ေနာက္တေန႔တြင္ ဝက္ မ်ားသည္ အလုပ္ခြင္သို႔လက္ထဲ၌ ႏွင္ တံတခုစီကိုင္၍ ဆင္းလာၾကသည္။ ထို အခါ တိရစၧာန္တို႔စိတ္၌ ဆန္းသည္ဟု မထင္ၾကေတာ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ ဝက္မ်ားသည္ ကိုယ္စီကိုယ္င အသံဖမ္းစက္မ်ား ဝယ္ ၾကေၾကာင္း စကားေျပာေၾကးနန္းမ်ား လည္း ကိုယ္စီကိုယ္င တပ္ဆင္ထားၾက ေၾကာင္း လူသားတို႔ထုတ္ေသာ သတင္း စာတို႔ကို ဝယ္၍ဖတ္ေနၾကေၾကာင္းကို ၾကားရျပန္ေသာအခါ၌လည္း တိရစၧာန္ မ်ားသည္ ဘာမၽွမအံ့ဩၾကေတာ့ေခ်။ ထို႔ေနာက္ ဗႏၶဳလျမတ္ႏိုးေသာ ဝက္မတ ေကာင္သည္ ဦးသာေခါင္ မိန္းမဝတ္ေသာ ပဒုမၼာအက်ၤ Dႏွင့္အတြင္းခံ ဇာေဘာ္လီကို ဝတ္၍ ဦးသာေခါင္မိန္းမ၏ ဗလာလုံ ခ်ည္ကိုဝတ္ကာ ဗႏၶဳလ၏အပါးမွက ႏြဲ႕ ကယပါလာသည္ကို ေတြ႕ၾကရျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ျမင္ရေသာ အျခင္းအ ရာမ်ားသည္ အံ့ဩစရာေကာင္းသည္ဟု တိရစၧာန္တို႔က မထင္ၾကေတာ့ေခ်။ ဝက္ တို႔သည္ပင္လၽွင္ မြန္ျမတ္ေသာ တိရစၧာန္ ဘ၀မွ ယုတ္ညံ့ေသာ လူသားတို႔၏ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ ကူးေျပာင္း၍သြားေခ်ၿပီ ေနာက္တနဂၤေႏြတပတ္ေလာက္ၾကာေသာ အခါ အနီးအနားရွိ လူသားမ်ားကို ဗႏၶဳလ က အေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းသို႔ ထမင္း စားလာဖို႔ ဘိတ္ၾကားလိုက္သျဖင့္ လူ သားတို႔သည္ ညေနခင္းတြင္ ျမင္းရထား မ်ားျဖင့္ ေရာက္၍လာၾကသည္။ လူသား ဧည့္သည္တို႔သည္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း ကို အႏွံ႔အစပ္လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈၾကၿပီး လၽွင္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း၏ စည္ပင္ တိုးတက္ျခင္းကို အားလုံးဝိုင္း၍ ၿခီးမြမ္း ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဓါတ္မီးစက္ကို ၿခီးမြမ္းၾကသည္။ ထိုအခိုက္တြင္ တိရစၧာန္တို႔မွာ ယာ၌ထဲ ေပါင္းသင္၍ေန ၾကသည္။ တိရစၧာန္တို႔သည္ ေခါင္းမ ေဖၚဘဲ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစားကုန္း၍ လုပ္ ေနၾကသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူတို႔စိတ္၌ ဝက္တို႔က ပို၍ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသလား။ လူသားတို႔က ပို၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလားဟု မေျပာ တတ္ေလာက္ေအာင္ပင္ ရွိၾကသည္။
ထိုေန႔ညေနတြင္ ဝက္တို႔ေနေသာ အိမ္ဖက္ဆီမွ ရယ္ေမာသံသီခ်င္းဆိုသံ မ်ားကို ၾကားၾကရသည္။ ဝက္တို႔၏ အသံႏွင့္ လူသားတို႔၏အသံမ်ားေရာ၍ ေပၚလာေသာအခါ တိရစၧာန္တို႔မွာ အေၾကာင္း မည္ကဲ့သို႔ဟု သိလိုေသာ စိတ္မ်ားစြာ ေပၚ၍ လာၾကသည္။ ဝက္တို႔ သည္ လူ သားတို႔ႏွင့္ တန္းတူဆက္ဆံ၍ ေနၾကၿပီ။ ဤအႀကိမ္အား တိရစၧာန္ႏွင့္ လူသားတို႔ ပထမဆုံးတန္းတူ ဆက္ဆံ ျခင္းေပတည္း။ တိရစၧာန္တို႔သည္ ဝက္ႏွင့္ လူသားတို႔အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာရာ အိမ္ဖက္သို႔ တစုတ႐ုံႀကီး ျဖည္းၫွင္းစြာ သြား၍ ၾကည့္ၾကသည္။
ဝင္းတခါး၀တြင္ ခဏတန္႔၍ေနၾက ၿပီးေနာက္ ခြါျဖဴက ေရွ႕ေဆာင္၍ ဝင္းထဲ သို႔ဝင္သည္။ ေျခသံမၾကားေစျခင္းအ က်ိဳးငွါ တိရစၧာန္တို႔သည္ ေျခဖ်ားေထာက္ ၍ နင္းၾကသည္။ အရပ္ျမင့္ေသာ တိရစၧာန္မ်ားက ထမင္းစားခန္းျပဴတင္း ေပါက္မွ လွမ္း၍ၾကည့္ၾကသည္။ ထမင္း စားခန္းစားပြဲႀကီးတြင္ ဝက္ထဲမွ ထင္ရွား ေသာ ဝက္ေျခာက္ေကာင္ႏွင့္ လူသားဧည့္ သည္ေျခာက္ေယာက္ခန္႔ဝိုင္း၍ ထိုင္ေန ၾကသည္။ ဗႏၶဳလက အမွတ္တေနရာျဖစ္ ေသာ စားပြဲထိပ္ကထိုင္သည္။ ဝက္တို႔မွာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း မျဖစ္ၾက။ ဝက္ႏွင့္ လူ သားတို႔သည္ ဖဲ႐ိုက္၍ေနၾကသည္။ ၿပီးလၽွင္ ဖဲဝိုင္းကိုရပ္၍ အရက္ေသာက္ ဖို႔ျပင္ၾကသည္။ ထိုေနာက္ ဖန္ခ်ိဳင့္ႀကီး တခုထဲမွ ဗ်စ္ရည္မ်ားကို ဖန္ခြက္မ်ားထဲ သို႔ထည့္၍ ဝက္ေရာ လူသားပါအားလုံး ေသာက္ၾကသည္။ အိမ္ေဘးမွ အံ့ဩေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ေခ်ာင္း၍ ၾကည့္ေနၾက ေသာ တိရစၧာန္မ်ားကိုကား ဝက္ႏွင့္ လူမ်ားထဲက ဘယ္သူမွ မျမင္ၾက။
ထို႔ေနာက္ ဦးေပါက္ေက်ာ္က သူဖန္ ခြက္ကိုကိုင္၍ မတ္တတ္ထၿပီးလၽွင္ အရက္ခြက္ကိုေျမႇာ္ကာ ဆုေတာင္းစကား ေျပာသည္။ ဦးေပါက္ေက်ာ္က အနည္း ငယ္စကားပလႅင္ခံၿပီးေျပာသည္မွာ”ယ ေန႔ ဤထမင္းစားပြဲႀကီးကို လာရသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တကြ လူသားမိတ္ ေဆြမ်ားသည္ အားလုံးပင္ လႈိက္လႈိက္လွဲ လွဲဝမ္းသာၾကပါသည္။ ယေန႔ကစ၍ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းႏွင့္ လူသားတို႔တဦး ႏွင့္တဦး အထင္အျမင္လြဲခဲ့ျခင္းမ်ား ပေပ်ာက္သြားသျဖင့္ အထူးပင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေထာင္းအားရရွိပါသည္။ ေျခေလး ေခ်ာင္းကြင္းသားတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ တို႔လူသားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ႏွစ္ေထာင္အား ရရွိၾကလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။ ယခင္က ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းပိုင္ရွင္မ်ား အေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသားအခ်ိဳ႕ က အထင္အျမင္လြဲ၍ ေနခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မပါ ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ အထင္အျမင္လြဲေနခဲ့ၾက သည့္အတြက္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ကိစၥမ်ား ေပၚခဲ့ပါသည္။ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းကို ဝက္မ်ားက စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေနျခင္းသည္ ဓမၼတာတရားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ၿပီးလၽွင္ လူ သားတို႔ အက်ိဳးယုတ္ရာယုတ္ေၾကာင္း ျဖစ္သည္ဟုလည္း အခ်ိဳ႕လူသားမ်ားက အထင္မွားခဲ့ၾကပါသည္။
အခ်ိဳ႕လူသားမ်ားလည္း စုံစမ္းစစ္ ေဆးျခင္း မျပဳဘဲႏွင့္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း တြင္ အရွက္အေၾကာက္ကင္းမဲ့စြာ အရမ္း ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္၍ ေနသည္ဟုလည္း ထင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေပါက္လႊတ္ ပဲစားျဖစ္ေနျခင္းသည္ အနီးအနားရွိလူသားကြင္းမ်ားသို႔ပင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကူးစက္သြား လိမ့္မည္ဟု စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ၾကသူမ်ား လည္း မနည္းပါ။ အခ်ိဳ႕က အလုပ္သမား မ်ားသည္ပင္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း၏ အတုကိုယူၿပီးလၽွင္ အလုပ္ရွင္မ်ားအား ေတာ္လွန္ၾကလိမ့္မည္ဟုလည္း ပူပန္မိ ၾကပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ တိုင္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းကို လာၾကည့္ ေသာအခါက်မွ ထိုကဲ့သို႔ လူသားတို႔စိတ္ က ေတြးေတာပူပန္ေနၾကျခင္းမ်ားသည္ ေတာရမ္းမယ္ဘြဲ႕မ်ားျဖစ္သည္ကို သိရပါ သည္။ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းမွာ ေနာက္ ဆုံးေပၚနည္းစံနစ္မ်ားကိုသုံး၍ စည္း ကမ္းလည္း အင္မတန္ ေသဝပ္ၿပီးလၽွင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသားမ်ားက အတုခိုးစရာ မ်ားပင္ အမ်ားအျပားရွိေၾကာင္းကို ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ေတြ႕ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ရၿပီး အလြန္သေဘာက်ေသာအခ်က္တခုမွာ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းရွိ ေအာက္တန္းစား တိရစၧာန္မ်ားမွာ အလုပ္ကို ပို၍လုပ္ရ ၿပီးလၽွင္ အစားကို ေလၽွာ႔၍စားရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားကြင္း မ်ားက တိရစၧာန္မ်ားေတာင္ ေျခေလး ေခ်ာင္းကြင္းက ေအာက္တန္းစား တိရစၧာန္ မ်ားေလာက္ အစာကိုေလၽွာ႔၍ မစားရ သည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ဤအခ်က္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသားမ်ားသည္ ရွက္ေၾကာက္ ေနဖို႔မလိုပါ။ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း၏ နမူနာကို ယူဖို႔ထိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔လူသားမ်ားသည္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း က ျပန္သြားသည့္အခါတြင္ ေျခေလး ေခ်ာင္းကြင္းက ထူးျခားေသာ နမူနာ မ်ားကို လိုက္နာက်င့္သုံးၾကမည္မွာ အမွန္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္အဖို႔ တြင္ တိရစၧာန္ႏွင့္လူသားတို႔ မဟာမိတ္ ကဲ့သို႔ သေဘာထားသင့္ပါသည္။ သေဘာ ထားၾကလိမ့္မည္ဟုလည္း ယုံၾကည္ပါ သည္။
ဝက္ႏွင့္လူသားတို႔မွာ စီးပြါးလုဖက္ မ်ားဟု သေဘာထားစရာအေၾကာင္း မရွိပါ။ ဝက္တို႔၏ဒုကၡကလည္း လူသား တို႔၏ ဒုကၡပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာဆို ေသာ္ အလုပ္သမားမ်ားျပႆနာတြင္ ဝက္တို႔အဖို႔ႏွင့္လူသားတို႔အဖို႔ ဘာမၽွ ျခားနားျခင္းမရွိပါ။ အသင္ဝက္လူႀကီး မင္းတို႔တြင္ ေအာင္တန္းစားတိရစၧာန္ တို႔ကို ႏိုင္ႏွင္းေအာင္းလုပ္ဖို႔ျပႆနာရွိ သလိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားမ်ားမွ လည္း ေအာက္တန္းစားလူသားမ်ား၏ ျပႆနာရွိပါသည္”ဟုေျပာသည္။ ထိုအခါထမင္းစားပြဲက ပရိသတ္တို႔က က်ယ္ေလာင္စြာ ဩဘာေပးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေပါက္ေက်ာ္က “ယခုေျခ ေလးေခ်ာင္းကြင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားမ်ားလာၾကည့္သည့္အခါတြင္ ေအာက္တန္းစားတိရစၧာန္မ်ားမွာ ရာရွင္ (ရိကၡာ)ေလၽွာ႔၍ရျခင္း အလုပ္ခ်ိန္ပို၍ လုပ္ၾကရျခင္း သက္ေသာင့္သက္သာမႈ မ်ားႏွင့္ကင္းေဝးရျခင္းမ်ားကို ေတြ႕ရ သျဖင့္ ဝက္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔၏စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပုံကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသား မ်ားက မၿခီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ ပါသည္ ခင္ဗ်ား။ ထို႔ေၾကာင့္ လူႀကီး မင္းမ်ားအားလုံးတို႔၏ ဖန္ခြက္မ်ားတြင္ ဗ်စ္ရည္အျပည့္ထည့္ၾကၿပီးလၽွင္” ေျခ ေလးေခ်ာင္း ကြင္းသာယာ၀ေျပာ ရွိေစ ေသာ”ဟု ဆုေတာင္း၍ ေသာက္ၾကပါ မည့္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္လူသား ဦးေပါက္ေက်ာ္က အႀကံေပးစကား ေျပာၾကားပါသည္”ဟုဆိုကာ နိဂုံးခ်ဳပ္ လိုက္သည္။
ထိုအခါ ဆူညံစြာ ဩဘာေပးကာ ၾကမ္းကို ေျခႏွင့္ေဆာင့္၍ ေကာင္းၿခီးေပး သူကလည္း ေပးၾကသည္။ ဦးေပါက္ေက်ာ္ ၏စကားကို ဗႏၶဳလက သေဘာက်လွသ ျဖင့္ ဗႏၶဳလသည္ ဦးေပါက္ေက်ာ္ရွိသည့္ ဖက္သို႔လွည့္၍ သြားၿပီးလၽွင္ ဦးေပါက္ေက်ာ္ ႏွင့္ ဖန္ခြက္ခ်င္းဆတ္ကာ ဗ်စ္ရည္ကို ေသာက္သည္။ ဆူညံစြာ ဩဘာေပး ျခင္းမ်ား ရပ္စဲသြားေသာအခါ မတ္တတ္ ထလ်က္ပင္ရွိေသးေသာ ဗႏၶဳလက သူလည္း စကားအနည္းငယ္ ေျပာလို ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ဗႏၶဳလသည္ စကားတိုတိုေျပာတတ္ သည့္အတိုင္း တိုတိုႏွင့္အခ်က္က်က် ေျပာသည္။ ဗႏၶဳလက ေျပာသည္မွာ “ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ယခင္က လူသား မ်ားႏွင့္ အထင္အျမင္မွားကာ မတဲ့မ႐ႈ ျဖစ္ခဲ့ရာမွ ယခုကဲ့သို႔ မဟာမိတ္ျပန္၍ ျဖစ္ရသည့္အတြက္ အလြန္အက်ဴး အထူးပင္ ဝမ္းသာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဝါဒဟာ လူသားမ်ားကို ေတာ္လွန္ဖို႔ ဝါဒဆိုၿပီးလဲ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကပါတယ္၊ တာဟာလဲ သက္သက္မဲ့ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံၿပီး ေျပာၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္တကြ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ လုပ္ေဖၚလုပ္ဖက္ မ်ားဟာ ဘယ္အခါကမၽွ လူသားမ်ားကို ေတာ္လွန္ဖို႔ စိတ္မကူးခဲ့ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနီးအနားတဝိုက္ရွိ လူသားမ်ားပိုင္ေသာ တိရစၧာန္မ်ားကို ေတာ္လွန္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လႈံ႔ ေဆာ္ေပးေနတယ္ဆိုတာလဲ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို မလိုတဲ့ရန္သူမ်ားက လႊင့္တဲ့ သတင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးကိုသာ အလိုရွိပါတယ္။ ယခုမွသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အလိုရွိတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ယခင္ယခင္ကလဲ အလိုရွိခဲ့တာ ပါဘဲ။ ေနာက္ေနာင္ကိုလဲဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးကိုသာ အလိုရွိမွာပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕တခုတည္းေသာ အာသီသမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ လူသားမ်ားႏွင့္ ေ႐ႊလမ္း ေငြလမ္း ေဖါက္ ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနဖို႔ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ယခု ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ လ်က္ရွိတဲ့ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းကိုလဲ သမဝါယမစံနစ္အရ ဖြဲ႕စည္းထားတယ္ ဆိုတာကို ယခုႂကြလာၾကတဲ့ လူသားလူ ႀကီးမင္းမ်ား သိေစလိုပါတယ္။ ေျခေလး ေခ်ာင္းကြင္းရဲ႕ “ဂရန္” မ်ားဟာ ကၽြန္ ေတာ္နာမယ္ႏွင့္ပင္ ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ ေတာ္တဦးတည္းပိုင္ မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ ေတာ္တို႔ဝက္မ်ား စုေပါင္း၍ ပိုင္တဲ့ ပစၥည္းျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚမွာ လူသားလူ ႀကီးမ်ားက သကၤာယနမကင္း မျဖစ္ၾက ေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယုံ ၾကည္ပါတယ္။ တာေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚမွာ လူသားလူႀကီးမင္းမ်ား ပို၍ ယုံၾကည္သည္ထက္ ယုံၾကည္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းက တခ်ိဳ႕ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားကိုလဲ မၾကာခင္ကဘဲ ျပဳ ျပင္ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ပါၿပီ။ ဥပမာ ဆိုပါစို႔ ယခင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အထဲက တခ်ိဳ႕အေျမႇာ္အျမင္ မရွိၾကသူတို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း တဦးႏွင့္တဦး ရဲေဘာ္လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ယခု ကၽြန္ ေတာ္အမိန္႔အရ တိရစၧာန္အခ်င္းခ်င္း တ ဦးႏွင့္တဦး ရဲေဘာ္လို႔ မေခၚရေတာ့ ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဝက္ေခါင္း႐ိုး ႀကီးတခုကို တိုင္ငုတ္ေပးမွာတင္ၿပီး တနဂၤေႏြေန႔ မနက္တိုင္း တိရစၧာန္အား လုံး စီတန္းသြားၿပီး အ႐ိုအေသေပးရ တဲ့ထုံးစံကိုလဲ ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါၿပီ။ ဒီထုံးစံဟာ ဘယ္နည္းဘယ္ပုံနဲ႔ ဘယ္သူ က စခဲ့လို႔ေပၚလာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ ေတာ္လဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ယခုေတာ့ အဲဒီဝက္ေခါင္း႐ိုးႀကီးကိုလဲ ေျမႀကီးထဲ တခါထဲ ျမႇဳပ္ပစ္လိုက္ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လူသားလူႀကီးမင္းမ်ား သတိထားၿပီး အလံတိုင္ေပၚက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အလံ ကို ၾကည့္မိမည္ဆိုယင္လဲ အယင္က ႏွင့္မတူဘဲ ေျပာင္းလဲထားတာကို ေတြ႕ရ ပါလိမ့္မယ္။
ယခင္ကဆိုလၽွင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အ လံမွာ အစိမ္းခံေရာင္ေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ ျဖင့္ ခ်ိဳႏွင့္ခြါပုံ ေရးထားပါတယ္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္အမိန္႔အရ ခ်ိဳႏွင့္ခြါပုံကို ျဖဳတ္ လိုက္ၿပီး အစိမ္းေရာင္သက္သက္ဘဲ ထား ပါေတာ့တယ္။ ဦးေပါက္ေက်ာ္ရဲ႕မြန္ ျမတ္တဲ့ မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေစာဒက တက္စရာတခုဘဲ ရွိပါတယ္။ ဦးေပါက္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကြင္းကို ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲတာကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ ယခုကစၿပီး ျပင္ လိုက္ပါမယ္။ ေနာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းလို႔ မေခၚေတာ့ဘဲ မူလနာမယ္မွန္ နာမယ္ရင္းအတိုင္း ယင္းမာပင္ကြင္းလို႔ေခၚဖို႔ ယခုကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပဳျပင္လိုက္ပါမယ္။ ေနာင္အ ဖို႔တြင္ တိရစၧာန္ႏွင့္လူသားျခားနားျခင္း မရွိေစရပါဘူး။ တာေၾကာင့္ လူႀကီးမင္း မ်ားမွာ ကိုယ့္ဖန္ခြက္ကို ကိုယ့္ဗ်စ္ရည္ ျပည့္ေအာင္ ထည့္ထားၾကပါ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္က”ယင္းမာပင္ကြင္း သာယာ ၀ ေျပာရွိေစေသာ” ဟုဆိုလိုက္တဲ့အခါမွာ အားလုံး ဖန္ခြက္ခ်င္းဆတ္၍ ေသာက္ ေတာ္မူၾကပါ” ဟုေျပာသည္။
ထိုအခါ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ဩ ဘာေပးၾကၿပီးလၽွင္ ဖန္ခြက္မ်ားကို တဦး ႏွင့္တဦးဆတ္၍ အသီးသီးေမာ့ကာ ေသာက္ၾကသည္။ ေဘးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနၾကေသာ တိရစၧာန္မ်ားအဖို႔မွာကား ဝက္မ်ားျပဳလုပ္ပုံသည္ ထူးဆန္းလြန္း သျဖင့္ မစဥ္းစားေအာင္ ျဖစ္လၽွက္ ရွိသည္။ ဝက္မ်ား၏မ်က္ႏွာမွာ ယခင္က ႏွင့္ လုံး၀မတူဘဲ တမ်ိဳးတဖုံေျပာင္းလဲ လၽွက္ရွိသည္။ ခြါျဖဴသည္ ဟိုမ်က္ႏွာ ၾကည့္သည္ မွက္ၾကည့္ၾကည့္၍ေန သည္။ မ်က္စိမႈန္ေနသျဖင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ အခ်ိဳ႕ဝက္မ်ားမွာ အရက္ တန္ခိုးေၾကာင့္ ၀ၿဖိဳး၍ ေမးေအာက္က ထစ္၍ပင္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕ဝက္မ်ားမွာ ေမးေစ့ငါးထပ္အခ်ိဳ႕မွာ ေလးထပ္ အခ်ိဳ႕မွာ သုံးထပ္စသျဖင့္တိုး၍ ေနသည္။ ဩဘာေပးသံမ်ား ၿငိမ္သြားေသာအခါ ဗ်စ္ရည္မေသာက္ခင္က ရပ္ထားေသာ ဖဲဝိုင္းကို ဆက္၍ကစားႀကံသည္။ ေဘးက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကေသာ တိရစၧာန္တို႔သည္ ကိုယ္စီကိုယ္ငတိတ္ ဆိတ္စြာ ျပန္ၾကသည္။
သို႔ရာတြင္ အနည္းငယ္သြားမိၾက ေသာအခါ ဆူညံသံၾကားသျဖင့္ တိရစၧာန္ မ်ားသည္ ကျပာကရာ ျပန္လွည့္လာ ၾကၿပီး လၽွင္ ျပဴတင္းေပါက္မွ ေခ်ာင္း ၍ၾကည့္ ၾကျပန္ၾကသည္။ ဖဲဝိုင္းတြင္ ရန္ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ ဆဲသူကဆဲ ဆူသူ ကဆူ စာပြဲကို လက္သီးႏွင့္ထုသူကထု စားေတာ့မလို ဝါးေတာ့မလို ၾကည့္သူက ၾကည့္ႏွင့္ အေတာ္ကေမာက္ကမာျဖစ္ လ်က္ရွိသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဗႏၶဳလ လက္ထဲတြင္လည္း တစ္သုံးလုံးဦးေပါက္ ေက်ာ္လက္ထဲတြင္လည္း တစ္သုံးလုံး ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ဝက္ေျခာက္ေကာင္ႏွင့္ လူသား ေျခာက္ဦးတို႔မွာ တဖက္ႏွင့္တဖက္ စား မလိုဝါးမလိုျဖစ္၍ ေနၾကၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ ဝက္ႏွင့္လူသားမွာ ျခားနားျခင္းမရွိ ေတာ့။ မြန္ျမတ္ေသာ ဝက္တို႔သည္ ယုတ္ညံ့သြား၍ လူသားႏွင့္ျခားနားျခင္း မရွိေလသေလာ။ သို႔မဟုတ္ ယုတ္ညံ့ ေသာ လူသားတို႔သည္ ဝက္တို႔ကဲ့သို႔ မြန္ျမတ္လာ၍ ျခားနားျခင္း မရွိေလ သေလာ။ ေဘးက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾက ေသာ တိရစၧာန္တို႔သည္ ဝက္မ်ားမ်က္ ႏွာကို ၾကည့္လိုက္လူသားမ်ားမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အျပန္အလွန္ ၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ရာ တြင္ ဝက္ႏွင့္ လူသား လူသားႏွင့္ဝက္မွာ ဘယ္ဒင္းက ဝက္ ဘယ္ဒင္းကလူသား ဘယ္ဒင္း ကလူသား ဘယ္ဒင္းကဝက္ဟု ခြဲျခား၍ မရေအာင္ ရွိေလေတာ့သတည္း။
ၿပီးပါၿပီ
