ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၂၃)

0
870

ဝက္မ်ား ေခြးမ်ား မျမင္ကြယ္ရာ က်လၽွင္ အခ်ိဳ႕ေသာတိရစၧာန္တို႔က အင္ အားျပပြဲလုပ္ျခင္းမွာ ေနပူႀကဲႀကဲႀကီးထဲ၌ အလကား မတ္တပ္ရပ္၍ ေနရျခင္းႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾက သည့္အခါတြင္ သိုးမ်ားက” ေျခေလး ေခ်ာင္းေကာင္းတယ္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း မ ေကာင္းဘူး” ဟု ဆူညံစြာေအာ္၍ ပစ္ၾက သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သူက မည္ကဲ့သို႔ ေျပာၾကသည္ျဖစ္ေစကာမူ တိရစၧာန္တို႔ သည္ အင္အားျပပြဲက်င္းပရျခင္းကို သေဘာအက်ႀကီးက်ၾကသည္။

အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသို႔အင္အားျပပြဲ က်င္း ပရျခင္းျဖင့္ မိမိတို႔သည္ သခင္မရွိသူမ်ား ျဖစ္ၿပီးလၽွင္ မိမိတို႔အလုပ္လုပ္ၾကရသည္ မွာ သူတပါးအက်ိဳးအတြက္ မဟုတ္ဘဲ မိမိတို႔ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္မွာ သူတပါး အက်ိဳးအတြက္ မဟုတ္ဘဲ မိမိတို႔ အက်ိဳး အတြက္ လုပ္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္ကို ထင္ရွားေစေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤ နည္းျဖင့္ တိရစၧာန္တို႔မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ ၾကည့္႐ႈရျခင္း စီတန္း လွည့္လည္ရျခင္း သံေၾကာင္၏စာရင္း အင္းမ်ားကို ၾကားနာရျခင္း ေသနတ္ ေဖါက္သံၾကားရျခင္း ဗႏၶဳလ၏ ေရွ႕ေတာ္ ေျပးၾကက္ဖနက္က ေလးတြန္သံၾကား ရျခင္း အလံ၀င့္ရျခင္း ေႂကြးေၾကာ္သံေအာ္ရ ျခင္းတို႔ျဖင့္ အခ်ိန္မအားလပ္ႏိုင္ၾက ေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔မွာ ဝမ္းေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနၾကသည့္ အျဖစ္ကို သတိမရၾက။

တန္ခူးလတြင္ ေျခေလးေခ်ာင္း ကြင္းကို လြတ္လပ္ေသာ သမတႏိုင္ငံ အျဖစ္ ေက်ညာၾကသည္။ ထိုအခါ သမတတင္ေျမႇာက္ဖို႔ လိုလာသည္။ သမတအေ႐ြးခံမည့္ ေျခေလးေခ်ာင္းမွာ ဗႏၶဳလတေကာင္တည္းရွိသည္။ တိရစၧာန္ တို႔သည္ ဗႏၶဳလကို တညီတၫြတ္တည္း သမထ တင္ေျမႇာက္ၾကသည္။ ဗႏၶဳလ သမထျဖစ္သည့္ေန႔တြင္ ေဘာ္ျဖဴသည္ ဦးသာေခါင္ႏွင့္ေပါင္း၍ ေျခေလးေခ်ာင္း ကြင္းကို ႀကံေနသည့္အေၾကာင္း အက်ယ္ တဝင့္ေဖၚျပေသာ စာတမ္းတခုကို ေတြ႕ ရျပန္သည္။ ထိုစာတမ္းအရဆိုလၽွင္ ေဘာ္ျဖဴ သည္ ႏြားတင္းကုပ္တိုက္ပြဲ၌ တိရစၧာန္ မ်ား အေရး႐ႈံးနိမ့္ေစရန္ ပရိယာယ္ျဖင့္ ႀကံ႐ုံသာမဟုတ္။ ဦးသာေခါင္ဖက္မွ အ ထင္အရွားဝင္၍ပါေနသည္။ စင္စစ္ဆို ေသာ္ ေဘာ္ျဖဴသည္ လူသားလက္နက္ ကိုင္တပ္တို႔၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ၿပီး လၽွင္ သူ႕ပါးစပ္က “ေျခေလးေခ်ာင္းမွန္ လၽွင္ အကုန္သတ္။ လူသားတို႔က ေအာင္ ရမည္ဟု” ေႂကြးေၾကာ္ကာ ေရွ႕ဆုံးမွ ေန ၍ တိုက္ခဲ့သည္။ ေဘာ္ျဖဴ၏ ေက်ာတြင္ ဒဏ္ရာရသည္မွာလည္း ဦးသာေခါင္၏ ေသနတ္က်ည္ဆံထိ၍မဟုတ္ ဗႏၶဳလက ကိုက္လိုက္၍သာျဖစ္သည္။

ေတာက်ီးကန္း ငေအာသည္ သုံး ေလးႏွစ္ေလာက္ေပ်ာက္ေနၿပီးမွ ေႏြေခါင္ ေခါင္ႀကီးတြင္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းသို႔ ျပန္၍ ေပၚလာသည္။ ငေအာသည္ ယခင္ က ကဲ့သို႔ပင္ ပုံပန္းမပ်က္။ အလုပ္လည္း မလုပ္။ သကာေတာင္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာၿမဲဆက္ေျပာသည္။ ငေအာသည္ တိုင္ငုတ္ေပၚတြင္နား၍ အေတာင္ႏွစ္ဖက္ ကို ခတ္ၿပီးလၽွင္ ႏႈတ္သီးကို ေကာင္းကင္ သို႔ခ်ိန္၍ သူ႕စကားကို နားေထာင္လိုေသာ တိရစၧာန္မ်ားအား ႏွစ္နာရီသုံးနာရီ မရပ္ မနား တရားေဟာသည္မွာ ” ရဲေဘာ္တို႔ ၾကည့္ၾကေလာ့။ ဟိုတိမ္ပုပ္အထက္နား တြင္ သကာေတာင္ရွိသည္။ သကာေတာင္ သည္ကား ငါတို႔တိရစၧာန္မ်ား၏ ေဘး ဒုကၡအေပါင္း ထာ၀ရၿငိမ္းရာကုန္ရာ ေအးျမေသာ ေသာင္ကမ္းပင္တည္း” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ငေအာက သကာေတာင္ သို႔ သူကိုယ္တိုင္ပင္ တေခါက္ေရာက္ ဘူးေၾကာင္း။

သကာေတာင္တြင္ ႏွမ္းဖတ္ ပဲ ေျပာင္း စသည္တို႔ အလြန္ေပါေၾကာင္း။ သစ္ပင္ ခ်ဳံႏြယ္တို႔တြင္ ႏွမ္းဖတ္ပဲ ေျပာင္း စသည္တို႔ မစိုက္ပ်ိဳးရဘဲ ဆယ့္ ႏွစ္ရာသီ အေလ့ေပါက္သီးလၽွက္ရွိ ေၾကာင္းကို စီကာပတ္ကုံး ေျပာျပရာ အခ်ိဳ႕ေသာတိရစၧာန္တို႔က ယုံၾကည္ၾက သည္။
ဤေလာကႀကီး၌ ေနရသည္မွာ အလုပ္လည္း မအားေအာင္လုပ္ရ။ အစာ လည္း ၀ေအာင္မစားရ။ ဒုကၡအင္မတန္ ႀကီးဘိရကား ဆင္းရဲရွိလၽွင္ ခ်မ္းသာရွိ မည္ျဖစ္သည့္အတိုင္း သကာေတာင္ကဲ့ သို႔ ခ်မ္းသာေသာ ေနရာတခုရွိရမည္မွာ မုခ်ျဖစ္သည္ဟုလည္း ငေအာက ေဟာ သည္။ ငေအာသည္ ထိုကဲ့သို႔ ေဖါက္ျပန္ ေရးတရားကို အၿမဲေဟာေနပါလ်က္ႏွင့္ ဝက္တို႔သည္ ေျခေလးေခ်ာင္းတြင္း၌ င ေအာကို မည္သည့္အတြက္ လက္ခံထား သည့္ဟု မေျပာတတ္ႏိုင္ေအာင္ရွိသည္။ ငေအာသည္ ေဖါက္ျပန္ေရးတရားမ်ားကို သာတြင္တြင္ ေဟာေနသည္မဟုတ္။ အလုပ္လည္း ဘာမၽွမလုပ္။ တေန႔ကို အရက္တမႈတ္ေလာက္လည္း မွန္မွန္ ေသာက္ လ်က္ေနသည္။

ဂ်ိဳကားသည္ သူ႕ဒဏ္ရာေပ်ာက္ သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ယခင္ကထက္ ဆ ထက္တပိုးတိုး၍ အလုပ္လုပ္သည္။ စင္ စစ္အားျဖင့္ ထိုႏွစ္တြင္ အားလုံးေသာ တိရစၧာန္တို႔သည္ မခိုမကပ္ အလုပ္ႀကိဳး စား၍ လုပ္ၾကသည္။ တိရစၧာန္တို႔မွာ မိမိတို႔လုပ္ၿမဲအလုပ္မ်ားျပင္ ဓါတ္မီးစက္ ကိုလည္း ျပန္၍တည္ရသည္။ ဝက္က ေလးမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းကိုလည္း ေဆာက္ၾကရသည္။ အစာကို ၀ေအာင္ မစားရသည့္အေပၚတြင္ အလုပ္ကို အခ်ိန္ ပို၍ လုပ္ၾကရျပန္ေသာအခါ တိရစၧာန္ မ်ားမွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွိ ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ိဳကားသည္ ညည္းၫူခိုကပ္ျခင္း မရွိ။ သူေျပာသံ ၾကားရျခင္း သူလုပ္တာျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ဂ်ိဳကား၌ အင္အားဆုတ္ယုတ္သည့္ လကၡဏာကို မေတြ႕ရ။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ ႐ုပ္မွာ အို႐ုပ္အနည္းငယ္ေပၚ၍ လာၿပီ။

သူ႕အသားအေရမ်ားမွာ ယခင္ကေလာက္ ျပည့္ၿဖိဳးေျပာင္လက္ျခင္းမရွိ။ တင္ပါး ႐ိုးမ်ားလည္း ေပၚစျပဳလာၿပီ။” မိုးဦးက် ျမက္ႏုေတြ ထလာလၽွင္ ဂ်ိဳကားႀကီး၀လာ မွာဘဲ” ဟု အခ်ိဳ႕တိရစၧာန္မ်ားက ေျပာ ၾကသည္။သို႔ရာတြင္ မိုးဦးက်ၿပီးလည္း ဂ်ိဳကားမွာ ၀ၿဖိဳးလာျခင္းမရွိ။ ကမ္းပါးယံ မွာ ေက်ာက္တုံးႀကီးမ်ားကို ေအာက္သို႔ လိမ့္က်မသြားေစျခင္းငွါ ဂ်ိဳကားက နံပါး ျဖင့္ေဖး၍ ထားျပန္ပါလၽွင္လည္း ဂ်ိဳ ကားမွာ စိတ္သာပါ၍ ကိုယ္မပါေတာ့ ေၾကာင္းကို သိသာသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရသည့္အခါတြင္လည္း ဂ်ိဳကားမွာ ” ငါပိုၿပီး ႀကိဳးစားမယ္” ဟု အသံထြက္ ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ ႐ုံသာ လႈပ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ခြါျဖဴႏွင့္ မေဟာ္တို႔က ဂ်ိဳကားအား က်န္းမာေအာင္ သတိထားဖို႔ ေျပာၾကျပန္ေသာ္လည္း ဂ်ိဳကားသည္ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္၏ စကား ကို မနာယူ။ ဂ်ိဳကားစိတ္ထဲ၌ သူအသက္ ႀကီး၍ ပင္စင္မယူခင္ ေက်ာက္တုံးမ်ား မ်ား စုပုံေပးခဲ့ရလၽွင္ ေတာ္ၿပီ။ သည့္ျပင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဟု သေဘာထားသည္။

ေႏြရာသီတေန႔ေသာ ညေနခင္းတြင္ ဂ်ိဳကားအတြက္ စိုးရိမ္စရာ သတင္း ထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုသတင္းမွာ သတင္းမွန္ျဖစ္၍ ေနသည္ ။ ဂ်ိဳကားသည္ ဓါတ္မီးစက္အတြက္ ေက်ာက္တုံးမ်ား သြား၍ သယ္ေနစဥ္ အားျပတ္၍ လဲ သြားသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ခိုႏွစ္ေကာင္ က အျမန္ပ်ံလာၿပီး တိရစၧာန္မ်ားကို ေျပာျပသည္။ ဂ်ိဳကားမွာ လဲသည့္ေန ရာတြင္ တုံးလုံးႀကီးျဖစ္၍ ေနသည္။

ထိုသတင္းကို ၾကားရေသာအခါ တိရစၧာန္ထက္ ဝက္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဂ်ိဳကားရွိရာသို႔ ေျပး၍ၾကည့္ၾကသည္။ ဂ်ိဳကားမွာ ထမ္းပိုး႐ုန္းယင္း စင္းစင္းႀကီး လဲ၍ ေနသည္။ ေခါင္းလည္း မေထာင္ ႏိုင္။ မ်က္စိမ်ားလည္း ျပာေနသည္။ ေခၽြးေတြလည္း ႐ႊဲ၍ေနသည္။ ပါးစပ္ထဲမွ လည္း ေသြးမ်ား ထြက္ေနသည္။ ထိုအခါ ခြါျဖဴသည္ ဂ်ိဳကားနားသို႔ ဝပ္ၿပီးလၽွင္ ” ဂ်ိဳကားေရ ဘာျဖစ္သလဲ ဘယ္လိုေနသ လဲ” ဟု ေမးသည္။ ဂ်ိဳကားက ” ကိစၥမရွိ ပါဘူး။ ငါအေမာလြန္သြားလို႔ ျဖစ္တာ ပါ။ အခုေတာ့ ဓါတ္မီးစက္အတြက္ ေက်ာက္တုံးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစုမိ ၿပီးလို႔ ငါမရွိလဲ ကိစၥမရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါ ရဲ႕။ ခြါျဖဴေရ အမွန္ေျပာရမယ္ဆိုယင္ ငါလဲ ေနာက္တလေလာက္ၾကာယင္ ပင္ စင္ယူေတာ့မွာဘဲ။ မေဟာ္တေကာင္လဲ ငါ့လိုဘဲ အသက္ႀကီးၿပီ။ သူလဲ ငါနဲ႔အတူ တူဘဲ ပင္စင္ယူလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ငါနဲ႔ ေတာ့ အေဖၚရမွာဘဲ” ဟု ေျပာသည္။ ခြါျဖဴက ” ဟဲ့လာၾကစမ္းပါဟဲ့။ သံ ေၾကာင္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားေျပာ ၾကစမ္းပါ ” ဟုဆိုသည္။

ခြါျဖဴ၏စကားကို ၾကားေသာ တိရစၧာန္မ်ားသည္ အကုန္လုံးေျပး၍ သံေၾကာင္ကို သြားေျပာၾကသည္။ ဂ်ိဳ ကားအနား၌ ခြါျဖဴႏွင့္မေဟာ္ႏွစ္ေကာင္ သာ က်န္ရစ္သည္။ မေဟာ္က ဘာ စကားမၽွမေျပာဘဲ ဂ်ိဳကား၏အပါးတြင္ ဝပ္၍ ဂ်ိဳကားအား သူ႕အၿမီးႏွင့္ယင္မ်ားကို ေခ်ာက္၍ ေပးသည္။ တဆယ့္ငါးမိနစ္ ခန္႔ၾကာေသာအခါ သံေၾကာင္သည္ စိုး ရိမ္ပူပန္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ေပါက္၍ လာ သည္။ သံေၾကာင္က ရဲေဘာ္ဗႏၶဳလဟာ ဂ်ိဳကား အခုလိုျဖစ္သည့္သတင္းကို ၾကား ရလို႔ အင္မတန္စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ပါ သည္။ ဂ်ိဳကားလိုအလုပ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္တဲ့ တိရစၧာန္အလုပ္သမားဟာလဲ ရွာမွရွားတယ္လို႔လဲ ေျပာပါတယ္။ တာ ေၾကာင့္ ဂ်ိဳကားကို ႐ြာသစ္ႀကီးေဆး႐ုံကို ပို႔ဖို႔လဲ စီမံၿပီးပါၿပီ” ဟု ေျပာသည္။

ဂ်ိဳ ကားအား လူသားတို႔၏ေဆး႐ုံသို႔ ပို႔ မည့္အေၾကာင္းကို ၾကားၾကေသာအခါ တိရစၧာန္မ်ားသည္ စိတ္မေကာင္းၾက။ မယ္သီႏွင့္ ေဘာ္ျဖဴႏွစ္ေကာင္ကလြဲ၍ ဘယ္တိရစၧာန္မၽွ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း က ခြါမသြားၾကဘူးသျဖင့္ အခုဂ်ိဳကား အား ေဆးကုရန္အလို႔ငွါ လူသားတို႔ ေဆး႐ုံပို႔မည္ဆိုျခင္းကို ဘယ္တိရစၧာန္မၽွ သေဘာမက်ၾက။ ထိုအေၾကာင္းကို သံေၾကာင္က သိသျဖင့္ တိရစၧာန္မ်ား အား စိတ္မပူဖို႔ ေျပာၿပီးလၽွင္ ဂ်ိဳကားကို ကိုယ့္ ဟာကိုယ္ကုျခင္းထက္ ႐ြာသစ္ ႀကီး ေဆး႐ုံသို႔ပို႔ျခင္းကေကာင္းေၾကာင္း ေျပာျပသျဖင့္ တိရစၧာန္တို႔ ေက်နပ္ ၾကသည္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေသာ အခါ ဂ်ိဳကားမွာ အနည္းငယ္သက္ သာလာသျဖင့္ ႀကိဳးစားကာ သူ႕ေနရာ သို႔သူ ယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္ႏွင့္ သြားသည္။ ခြါျဖဴႏွင့္ မေဟာ္တို႔က ဂ်ိဳကားအိပ္ရန္ ေကာက္႐ိုးမ်ားခင္း၍ ေပးၾကသည္။

ဂ်ိဳကားသည္ ေနာက္ႏွစ္ရက္တြင္ သူ႕ၿခံထဲမွာပင္ ေနသည္။ ဝက္မ်ားက ဦးသာေခါင္၏အိမ္ခန္းတြင္းမွာ ေတြ႕ ေသာ ေဆးနီမႈန္႔ ပုလင္းတလုံးကို ယူ၍ ဂ်ိဳကားထံသို႔ ပို႔လိုက္သည္။ ခြါျဖဴက ထိုေဆးကို ဂ်ိဳကားအား အစာစားအၿပီး တြင္ တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္တိုက္သည္။ ညေန ညေနတြင္ ခြါျဖဴက ဂ်ိဳကားအနားသို႔ လာ၍ စကားစၿမီးေျပာကာေနသည္။ မေဟာ္က သူ႕အၿမီးႏွင့္ယင္ေကာင္မ်ားကို ေခ်ာက္၍ေပးသည္။ ဂ်ိဳကားက သူအား ျပတ္၍ မက်န္းမမာျဖစ္ရျခင္းအတြက္ ဝမ္းမနည္းေၾကာင္း ေျပာျပၿပီးလၽွင္ အကယ္၍ သူျပန္ၿပီးက်န္းမာလာမည္ဆို လၽွင္ ေနာက္သုံးႏွစ္ေလာက္ ေနရလိမ့္ဦး မည္ျဖစ္၍ ပင္စင္ယူကာ သီးသန္႔ထား ေသာ ျမက္ခင္း၌ ေအးခ်မ္းစြာေနဖို႔ အာ သီသရွိေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပသည္။ အကယ္၍ ဂ်ိဳကားသည္ က်န္းမာ၍ ပင္ စင္ယူကာ ေအးေအးသာသာေနရပါ မည္ဆိုလၽွင္ သူ႕တစ္သက္တြင္ ပထမ ဆုံး အနားယူရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ စာေပကို ေကာင္းစြာ ေလ့လာလိုေသာ ဆႏၵရွိ သည္။ ” ငါမေသခင္အတြင္း သင္ပုန္း ႀကီးကုန္ေအာင္ သင္သြားခ်င္ေသးတယ္” ဟုလည္း ဂ်ိဳကားက ေျပာသည္။

ခြါျဖဴႏွင့္ မေဟာ္တို႔မွာ ေန႔ခင္းေန႔ ခင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရသျဖင့္ ည ေနညေနမွာသာ ဂ်ိဳကားအနား၌ ေနႏိုင္ ၾကသည္။ တေန႔ မြန္းတည့္အခ်ိန္တြင္ တိရစၧာန္မ်ားသည္ ဝက္မ်ား၏ အစီအမံ ကို ခံ၍ အလုပ္လုပ္ေနၾကစဥ္ ဂ်ိဳကားကို ႐ြာသစ္ႀကီးေဆး႐ုံသို႔ တင္သြားရန္ ေဘး က အလုံကာထားေသာ ေမာ္ေတာ္ကား ႀကီး တစီးေရာက္လာသည္။ ထိုအခိုက္ တြင္ မေဟာ္သည္ သံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ၿပီး လၽွင္ ခြါစုံေပါက္၍ တိရစၧာန္မ်ား အလုပ္ လုပ္ေနရာသို႔ ေျပးလာသည္။ မေဟာ္ သည္ ဘယ္ေတာ့မၽွ က်ယ္ေလာင္စြာ လည္း မေအာ္ဘူး။ ခြါစုံေပါက္၍လည္း မေျပးဘူးသျဖင့္ တိရစၧာန္မ်ားမွာ အံ့အားသင့္၍ေနၾက သည္။ မေဟာ္က ” ရဲေဘာ္တို႔ ျမန္ျမန္လာၾက။ ျမန္ျမန္လာ ၾက။ ဂ်ိဳကားကို ေခၚသြားေတာ့မလို႔။ ျမန္ျမန္လာၾက” ဟု ေျပာသည္။ တိရစၧာန္ မ်ားလည္း မေဟာ္ေခၚသံ ၾကားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဝက္တို႔ထံမွ အခြင့္မေတာင္း ဘဲ အလုပ္ခြင္ကထြက္၍ ဝက္တို႔ေနေသာ အိမ္ဖက္ဆီသို႔ အတင္းေျပး၍သြားၾက သည္။ ေရာက္ေသာအခါ မေဟာ္ေျပာ သည့္အတိုင္း ဂ်ိဳကားကိုတင္၍ ေခၚ သြားဖို႔ ေဘးက အလုံပိတ္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးကို ေတြ႕ၾကသည္။ ဂ်ိဳ ကားလည္း သူ႕ၿခံထဲ၌ မရွိေတာ့။

တိရစၧာန္တို႔သည္ ေမာ္ေတာ္ကား ႀကီးေဘးက ဝိုင္း၍ ” ဂ်ိဳကားေရ သြားေပ ေတာ့။ ဂ်ိဳကားေရ သြားေပေတာ့” ဟု ႏႈတ္ ဆက္ၾကသည္။ ထိုအခိုက္တြင္ မေဟာ္ သည္ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးကို အေသအခ်ာၾကည့္၍ ေျမႀကီးကို ခြါႏွင့္ ေပါက္ၿပီးလၽွင္” ေမာ္ေတာ္ကား ေဘး က စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကစမ္းပါ အုံးဟ” ဟု ေျပာသည္။ ထိုအခါ တိရစၧာန္ တို႔သည္ ၿငိမ္၍သြားၿပီးလၽွင္ စာကို ဖတ္ၾကသည္။ မုတ္ဆိတ္က စာလုံးမ်ား ကို တလုံးခ်င္းေပါင္း ၍ဖတ္ေနေသာအခါ မေဟာ္က တြန္း၍ပစ္ၿပီးလၽွင္ ” ႐ြာသစ္ ႀကီး သားသတ္ကုမၸဏီ သားေရႏွင့္ အမဲ႐ိုး ေရာင္းသူမ်ား” ဟု ေရးထားေသာ စာကို တိရစၧာန္မ်ားအား ဖတ္ျပသည္။ တိရစၧာန္မ်ားလည္း ” ဟာတခါျဖင့္ အက်ိဳးနဲကုန္ၿပီ” ဟု ေအာ္ၾကသည္။ ထိုအခိုက္တြင္ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးလည္း စက္ႏႈိး၍ ထြက္သြားသည္။ တိရစၧာန္ တို႔သည္ ေမာ္ေတာ္ကား ႀကီးေနာက္ဝိုင္း ၍ လိုက္ၾကသည္။ ခြါျဖဴက ေရွ႕ဆုံး ကေျပး၍ လိုက္ၿပီးလၽွင္ ” ဂ်ိဳကားေရ ေဟ့ဂ်ိဳကား ဂ်ိဳကားေရ ေဟ့ဂ်ိဳကား နင့္ကိုသတ္ဖို႔ေခၚသြားတာဟ ခုန္ခ်ခုန္ ခ်” ဟု သံကုန္ဟစ္၍ ေျပာသည္။ ဂ်ိဳကာ လည္း ခြါျဖဴ၏ေအာ္သံကိုၾကားသည္ ဟန္ျဖင့္ ေနာက္ဖက္ ျပဴတင္းေပါက္ ကေလးမွ ေခါင္းျပဴ၍ ၾကည့္သည္။

တိရစၧာန္တို႔ကလည္း” ဂ်ိဳကားေရ ခုန္ခ် ခုန္ခ်” ဟု သံၿပိဳင္ဝိုင္း၍ ေအာ္ၾက သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားလည္း အရွိန္ျပင္း ၍လာၿပီ။ ဂ်ိဳကားသည္ တိရစၧာန္မ်ား ေအာ္၍ ေျပာသည္ကို သဲကြဲစြာ ၾကားမွာ ၾကားပါေလစ။ ထိုေနာက္ ခဏၾကာေသာ အခါ ျပဴတင္းေပါက္ကေလးမွ ဂ်ိဳကား ေခါင္းကြယ္သြားသည္ ။ထိုေနာက္ ေမာ္ ေတာ္ကားအတြင္းမွာ ဗ်ဳန္းဗ်ဳန္း ဒိုင္းဒိုင္း အသံၾကားရသည္။ ဂ်ိဳကားသည္ ေမာ္ ေတာ္ကားနံရံကို ခြါႏွင့္ေပါက္ခ်ိဳႏွင့္ ေဝွ႔ ၍ေနသည္။ ဂ်ိဳကားသည္ ယခင္ကကဲ့သို႔ သာ က်န္းမာပ်ိဳ႐ြယ္သည္ျဖစ္ပါမူ ေမာ္ ေတာ္ကားနံရံမ်ားမွာ ေၾကမြ၍ သြားရာ သည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ိဳကားမွာ အသက္က လည္းႀကီး မာကလည္းမမာသျဖင့္ လြတ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အခ်ည္း ႏွီးသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဂ်ိဳကားမွာ အားျပတ္၍ ေမာ္ေတာ္ကား ထဲ၌ လဲက်သြားသည္။ တိရစၧာန္တို႔ လည္း အားမေလၽွာ႔ၾကေသးဘဲ ေမာ္ေတာ္ ကား ေနာက္ကေျပး၍ လိုက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေမာ္ေတာ္ကား အရွိန္ျပင္း ၍လာေသာအခါ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါသည္ တိရစၧာန္တို႔က ဂ်ိဳကားကို ေနာက္ဆုံး ျမင္ၾကရေသာအခါတည္း။
ေနာက္သုံးရက္ၾကာေသာအခါ သံ ေၾကာင္က တိရစၧာန္မ်ားအား ” ဂ်ိဳကား ကို ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းမ်ားႏွင့္ ကုပါတယ္။ တာေပမဲ့ ဘယ္လိုမွကု၍ မရဘဲ ယခုဂ်ိဳကားဟာ ႐ြာသစ္ႀကီးေဆး ႐ုံမွာ အနိစၥေရာက္ရွာပါၿပီ။ ဂ်ိဳကားေသ သည့္အခ်ိန္တြင္ ငါကိုယ္တိုင္ သူ႕အနား မွာ ရွိပါတယ္” ဟု ေျပာျပသည္။ ထို ေနာက္ သံေၾကာင္က ဆက္၍ ” ဂ်ိဳကား ေသခါနီး မွာသြားတဲ့စကားမ်ားဟာ အင္မတန္ေၾကကြဲစရာေကာင္းပါတယ္။ ငါလဲ သူအသက္ထြက္တဲ့အခ်ိန္အထိ သူ႕အနားမွာ ရွိပါတယ္။ ဂ်ိဳကားက ဓါတ္ မီးစက္မၿပီးခင္ သူေသရတဲ့ အတြက္ ဘဲ ဝမ္းနည္းပါတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ က်န္ရန္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလဲ ေျခေလး ေခ်ာင္း ေတာ္လွန္ေရးႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေထာက္ ၿပီး အစစကို ႀကိဳးစားလုပ္ၾကဖို႔ ေျပာ လိုက္ပါတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ပါးစပ္က မ ေျပာႏိုင္ေျပာႏိုင္နဲ႔ ေျပာသြားပါေသး တယ္။ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းဟာလဲ ကမၻာ အဓြန္႔တည့္ပါေစတဲ့ ရဲေဘာ္ ဗႏၶဳလကလဲ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ ပါေစတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးေျပာသြား တဲ့စကားကေတာ့ ဗႏၶဳလဟာ မမွားႏိုင္ တဲ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စကား ပါဘဲ” ဟု ေျပာၿပီးလၽွင္ မ်က္ရည္မ်ားကို ေရွ႕လက္ ျဖင့္ သုတ္ကာေနသည္။

ထို႔ေနာက္ သံေၾကာင္သည္ မ်က္ႏွာ ထားေျပာင္း၍ ခဏစကားမေျပာဘဲေန ၿပီး မယုံသကၤာရွိသည့္ဟန္ျဖင့္ ဟိုဟို ဒီဒီ စူးစိုက္ကာ ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ” ဟို ေန႔က ဂ်ိဳကားကို ေခၚသြားတုန္းက တခ်ိဳ႕ေျခေလးေခ်ာင္းေတြက ဂ်ိဳကားကို သားသတ္ကုမၸဏီက ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ သတ္ဖို႔ ေခၚသြားတယ္ေလးဘာေလးနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီစကားဟာ သက္သက္မဲ့ လုပ္ႀကံ ၿပီးေျပာတဲ့ စကားပါ။ ေျခေလး ေခ်ာင္းထဲမွာ ဒီလိုယုတ္ယုတ္မာမာ ေျပာတတ္မဲ့ အေကာင္မရွိဘူးလို႔ ထင္မိ တယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ဒို႔ေျခေလး ေခ်ာင္းထဲမွာလဲ လူသားေတြလို ယုတ္မာ တဲ့ အေကာင္ရွိတာဘဲကို။ တကယ္ဆို ယင္ ဒီလိုေျပာခ်င္အုံးေတာ့ ဒို႔ေခါင္း ေဆာင္ႀကီး ရဲေဘာ္ ဗႏၶဳလရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေထာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဂ်ိဳကားတင္ သြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးေဘးက သားသတ္ကုမၸဏီဆိုတဲ့ စာပါတာက တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေမာ္ေတာ္ ကားဟာ အစတုန္းကေတာ့ သားသတ္ ကုမၸဏီပိုင္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားပါဘဲ။

ေနာက္ကို ေဆး႐ုံကို လႉလိုက္ေတာ့ အယင္က သားသတ္ကုမၸဏီဆို တဲ့စာကို မဖ်က္ရေသးလို႔ သားသတ္ ကုမၸဏီက ကားလို႔ထင္စရာျဖစ္ေနတာပါ။ တကယ္ ဆိုေတာ့ ေဆး႐ုံကားပါ။ ကိုင္းရဲေဘာ္ တို႔ ရွင္းၿပီမဟုတ္လား” ဟု ေဒါႏွင့္ေမာ ႏွင့္ ေျပာျပသည္။ တိရစၧာန္တို႔လည္း သံေၾကာင္၏စကားကို ၾကားရသျဖင့္ စိတ္သက္သာရာရၾကသည္။ ထိုေနာက္ သံေၾကာင္က ဂ်ိဳကားေသခါနီး ေဆး႐ုံ သို႔ သူေရာက္သြားပုံ ဂ်ိဳကားကို ဆရာဝန္ ႏွင့္ ဆရာမမ်ားက ယုယုယယ ျပဳစု ကုသၾကပုံ စရိတ္စကကို ပမာဏမထား ဘဲ အဖိုး ထိုက္အဖိုးတန္ေဆးမ်ားျဖင့္ ဂ်ိဳကားကို ကုေစဖို႔ ဗႏၶဳလက စီမံပုံမ်ား ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေလာက္ ေအာင္ ထပ္၍ေျပာျပေသာအခါ တိရစၧာန္ တို႔၏စိတ္ ထဲတြင္ ” ဪတာေလာက္ ေတာင္ ဂ႐ု တစိုက္ကုလို႔မွ မရေတာ့လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။ သူ႕ကံေပါ့” ဟု ေအာက္ေမ့ကာ အပူသိမ္းၾကရသည္။

ေနာက္တနဂၤေႏြေန႔မနက္ အစည္း အေဝးတြင္ ဗႏၶဳလကိုယ္တိုင္လာၿပီးလၽွင္ ဂ်ိဳကားကို ၿခီးက်ဴးစကားေျပာသည္မွာ ” ရဲေဘာ္တို႔ သြားေလသူ သင္တို႔၏ ရဲ ေဘာ္ဂ်ိဳကား၏႐ုပ္အေလာင္းကို ေျခ ေလးေခ်ာင္းကြင္းသို႔ယူ၍ မသၿဂိဳFလ္ႏိုင္ သျဖင့္ ငါအင္မတန္ဝမ္းနည္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ သူေသတဲ့ေနရာမွာဘဲ သိုက္ သိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္သၿဂိဳFဟ္ႏိုင္ေအာင္ ဒို႔ ကြင္းကထြက္တဲ့ ပန္းမ်ားျဖင့္ မြမ္းမံအပ္ တဲ့ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြကိုလဲ ငါကိုယ္တိုင္ ၾကပ္မၿပီး အပို႔လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီး ေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေနယင္ ဂ်ိဳကားကို ဂုဏ္ျပဳရန္အတြက္ ဝက္မ်ား က ထမင္းစားပြဲႀကီး က်င္းပပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ဆုံးဝိတ္ ရဲေဘာ္တို႔ကို ငါမွာခ်င္ တာကေတာ့ ဂ်ိဳကားရဲ႕ လက္သုံးေႂကြး ေၾကာ္သံႏွစ္ခုကို မေမ့ၾကဖို႔ပါဘဲ။ ဂ်ိဳ ကားရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံ ႏွစ္ခုဟာက” ငါ အလုပ္ပိုႀကိဳးစားမယ္” ဆိုတာနဲ႔ ” ရဲ ေဘာ္ ဗႏၶဳလက ဘယ္ေတာ့မွ မမွားဘူး” ဆိုတာပါဘဲ ။ အဲတာကို ရဲေဘာ္တို႔ မေမ့ ၾကပါႏွင့္” ဟု ေျပာသည္။

ဝက္မ်ား၏ ထမင္းစားပြဲႀကီး က်င္းပမည့္ေန႔တြင္ ႐ြာသစ္ႀကီးကုန္စုံ ဆိုင္မွအထဲတြင္ ပုလင္းမ်ားပါေသာ ထင္း႐ူး ေသတၱာႀကီးတလုံး ေရာက္လာ သည္။ ထိုညတြင္ ဝက္မ်ားေနေသာ အိမ္ေပၚမွ ဖန္ခြက္သံ တခၽြင္ခၽြင္ၾကား ရၿပီးလၽွင္ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကသည့္အသံ သီခ်င္းသီ ဆိုၾကသည့္အသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ သန္ေကာင္ေလာက္ထိ ေအာင္ ဖန္ခြက္သံမ်ား မစဲျဖစ္သည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ မြန္းတည့္ခ်ိန္အထိ ဝက္ မ်ားေနေသာ အိမ္မွ မည္သူမၽွအိပ္ရာက မထၾက။ ထို႔ေနာက္ ဝက္မ်ားသည္ တနည္းနည္းႏွင့္ ပိုက္ဆံရၿပီး အရက္ မ်ား ဝယ္၍ေသာက္ၾကသည္ဟု ေကာဟာဟလ ေျပာၾကသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။