” သိပ္ဘဝင္ျမင့္မေနၾကနဲ႔
ျမန္မာႏိုင္ငံက သံဃာ ၃ သိန္း ေက်ာ္မွာ
ျပည္သူေတာင္းဆိုလို႔ျဖစ္လာတာ
တစ္ပါးမွမပါဘူး”
ဒီစကားကို ဦးေသာဘိတ (အလကၤာၾကယ္)ဆိုတဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးက သူရဲ႕ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ တင္ခဲ့တာပါ။ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ရွယ္ၿပီး ေဝဖန္ထား တာေတြ႕လို႔ စဥ္းစားမိတာေလး ေျပာခ်င္ ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ သာသနာေတာ္ရဲ႕ ပရိ ယတၱိ ပဋိပတၱိသာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ေဆာင္႐ြက္ေတာ္မူ ၾကတာဟာ ငယ္ျဖဴသံဃာေတာ္ေတြျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒီငယ္ျဖဴသံဃာေတာ္အားလုံး နီးပါးကလည္း ေက်းလက္ေတာ႐ြာေတြ ကေန ေမြးဖြားလာၾကတာပါ။ ဆရာ ေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ားမွစ၍ စာသင္သား ကိုရင္ငယ္ေလးမ်ားထိ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္း ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ဝန္းက်င္မွာ သာသနာ႔ေဘာင္ကို စတင္ဝင္ေရာက္ ခဲ့ၾကတာ မ်ားပါတယ္။
မိမိသာသနာ႔ေဘာင္ကို စတင္ဝင္ ေရာက္စဥ္က ၉ ႏွစ္သားအ႐ြယ္သာရွိပါ ေသးတယ္။ ေတာဓေလ့အတိုင္း မိဘေဆြ မ်ိဳးေတြ ရွင္ျပဳေပးလို႔သာ ဘုမသိဘမသိ ကိုရင္ဝတ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ” ငါႀကီးလာရင္ ဘုန္းႀကီးလုပ္မယ္” ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကေလးသဘာ၀အတိုင္း အိပ္လိုက္၊ ကစားလိုက္၊ ဆြမ္းခံ လိုက္၊ ဘုန္းႀကီးသင္ေပးတဲ့ ပရိတ္ႀကီးက်က္ လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္လို႔သာ လူဝတ္မလဲဘဲ ဆက္ေနခဲ့တာပါ။ ႐ြာမွာ ၂ ႏွစ္နီးပါး ေနရင္း အေျခခံစာေလးေတြ သင္ၿပီးေတာ့ ဆရာဘုန္းႀကီးက ၿမိဳ႕စာသင္တိုက္ကို ပို႔ဖို႔ စီစဥ္ပါေတာ့တယ္။ အစပထမ ဘုန္း ႀကီးက ၿမိဳ႕သြားၿပီး စာသင္ရမယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။ မိဘေတြက ဒီေလာက္ အ႐ြယ္သားငယ္ေလးကို မိဘေဆြမ်ိဳးတို႔နဲ႔ ေဝးရာၿမိဳ႕မွာ စာသင္လႊတ္ရမွာ စိတ္မခ် ေပမဲ့ ကိုယ့္သားေလး သာသနာ႔ေဘာင္မွာ အေနၿမဲၿပီး ဘုန္းႀကီးျဖစ္မွာကို စစ္ဗိုလ္ ႀကီးေတြ၊ ဆရာဝန္ႀကီးေတြအျဖစ္ထက္ ပိုၿပီးျမင္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ ဘုန္းႀကီးရဲ႕စီစဥ္မႈကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ လက္ခံၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕မွာ စာသင္ရင္း တစ္ႏွစ္ ၿပီးတစ္ႏွစ္ ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ပါတယ္။ က ေလးဘ၀အ႐ြယ္မွာ သာသနာ႔ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ေပမဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္၊ ၁၉ ႏွစ္ ထဲေရာက္လို႔ စိတ္ကစားတဲ့အ႐ြယ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သာသနာေဘာင္ မွာ ေနထိုင္ရတာကို ၿငီးေငြ႕လာပါတယ္။ ပရိယတၱိစာေပေတြ သင္ယူက်က္မွတ္ရ တာ ၿငီးေငြ႕လာသလို ဝိနည္းစည္းကမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္စည္းကမ္းေတြရဲ႕ၾကားမွာ စိတ္က မြန္းၾကပ္လို႔ လာပါတယ္။ အမွန္ တကယ္ မိမိစိတ္အလိုအတိုင္းသာလုပ္ ရလၽွင္ အခုလိုမေပ်ာ္႐ႊင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ မွာ တန္းၿပီးလူဝတ္လဲလိုက္မိမွာပါ။ ဒါ ေပမဲ့ တကယ္လူဝတ္လဲမယ္ဆိုၿပီး ႀကံ လိုက္ေတာ့ မိဘမ်က္ႏွာ၊ ဆရာသမားရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ ပစၥည္း ၄ ပါးေထာက္ပံ့ေနတဲ့ ရဟန္းဒကာမတို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔ မိမိရဲ႕ ရဟန္းအျဖစ္ကို ေမၽွာ္လင့္ထားၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ အစီအရီအေတြးထဲ ေပၚေပါက္လာပါ ေတာ့တယ္။
၁၈ ႏွစ္ ၁၉ ႏွစ္ဆိုတဲ့အ႐ြယ္ဟာ လူဝတ္ေၾကာင္လူငယ္ေတြအတြက္ တကယ္ကဲလို႔၊ ေပ်ာ္လို႔၊ ဆိုးလို႔ ေကာင္း တဲ့အ႐ြယ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ၁၈ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကိုရင္တစ္ပါးအတြက္ေတာ့ အျပစ္မဟုတ္ တဲ့ လူဝတ္လဲျခင္းကိစၥအတြက္ေတာင္ စိတ္အလိုမလိုက္ႏိုင္ဘဲ ဦးေႏွာက္နဲ႔ခ်င့္ ခ်ိန္ၿပီး မိမိရဲ႕ အလိုဆႏၵေတြကို အဆုံး သတ္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားေနရပါၿပီ။ အ႐ြယ္ ေရာက္ၿပီးသား ဆရာေတာ္ေတြ လူဝတ္ လဲတာရွိေပမဲ့ ၁၈ႏွစ္ ၁၉ ႏွစ္ ဝန္းက်င္ ကိုရင္ပ်ိဳ၊ ရဟန္းပ်ိဳအ႐ြယ္မွာ လူဝတ္ လဲသြားၾကတာ ပိုၿပီးမ်ားပါတယ္။ မိမိနဲ႔တူ မူလ တန္းကို အတူတက္ခဲ့တာ ၂၇ ပါး ရွိပါတယ္။ ေနာက္ ၅ ႏွစ္ၾကာၿပီး သာမေဏေက်ာ္ ဒုတိယအဆင့္ လုပ္ခ်ိန္ မွာေတာ့ အဲဒီ ၂၇ ပါးထဲက ၇ ပါးသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ သုံးေလးပါးခန္႔ အျခားစာသင္တိုက္ကို ေျပာင္းသြားတာ ကလြဲရင္က်န္တဲ့ ၁၀ ပါးေက်ာ္က လူဝတ္လဲသြား ၾကတာပါ။
မိမိတို႔ သာမေဏေက်ာ္ ဒုတိယဆင့္ တက္တဲ့ႏွစ္စမွာ မူလတန္းက အတူေန ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါး လူဝတ္လဲသြား ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက စာအရမ္းေတာ္ ၿပီး ပထမငယ္တန္းမွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံး တ တိယဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူပါ။ သူ လူဝတ္လဲေတာ့မယ္ေျပာလို႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ဝိုင္းတားခဲ့ေပမဲ့ မရခဲ့ပါဘူး ။ ဒီလို ၁၈ ႏွစ္ ၁၉ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ စိတ္ကစားၿပီး လူထြက္ခ်င္စိတ္ေပါက္တာက ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက စိတ္ အလိုလိုက္ၿပီး လူဝတ္လဲသြားခဲ့တာဟာ ေနာင္က္က ေထာက္စရာၾကည့္စရာ မ်က္ ႏွာမရွိခဲ့ လို႔ပါ။
သူ႕ရဲ႕ မူလဥပဇၥ်ာယ္ဆရာေတာ္ဟာ နာမည္ႀကီးရိပ္သာတစ္ခုရဲ႕ ဆရာေတာ္ ျဖစ္ၿပီး ေတာ႐ြာက ဆရာဘုန္းႀကီးေတြလို တပည့္အေပၚမွာ ေလးေလးနက္နက္စိတ္
ဝင္တစားမရွိခဲ့ပါဘူး။ မိဘႏွစ္ပါးမွာ မယ္ေတာ္က သူငယ္ငယ္ေလးတည္းက ဆုံးပါးသြားခဲ့ၿပီး ခမည္းေတာ္က ႏိုင္ငံ့ တာဝန္ ရပ္ေဝးရပ္ဖ်ားကို ေရာက္ေနခဲ့ပါ တယ္။ လူထြက္ခ်င္တဲ့ စာသင္သားပ်ိဳ ေလးေတြရဲ႕အလိုဆႏၵကို ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ တို႔ရဲ႕ဩဝါဒနဲ႔ မ်က္ႏွာေတာ္ေတြ၊ မိဘ ႏွစ္ပါးရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက ရပ္တန္႔ပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ အဲဒီသူ ငယ္ခ်င္းမွာေတာ့ မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔ ေထာက္စရာမ်က္ႏွာမရွိခဲ့ လို႔ သူ႕ရဲ႕ စိတ္အလိုအတိုင္း သူ႕ဆုံးျဖတ္ ခ်က္သာ အတည္ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
တကယ္ဆို အဲဒီသူငယ္ခ်င္း လူ ထြက္ခဲ့တဲ့ႏွစ္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းအရင္ မိမိက လူထြက္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ လုံး၀မေပ်ာ္ ေတာ့တဲ့အဆုံးမွာ မယ္ေတာ့္ကို ဖုန္းထဲ ကေန ဖြင့္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ မိမိက လူထြက္ ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာၿပီးတဲ့အဆုံးမွာ မယ္ေတာ့္ရဲ႕ ငိုသံကို ၾကားခဲ့ရပါတယ္။” ငါ့ေၾကာင့္ ငါ့မယ္ေတာ္ငိုေနပါလား” ဆိုတဲ့အသိက ကိုယ္ဟာကိုျပန္ၿပီး ဝမ္း နည္းေစခဲ့လို႔ မယ္ေတာ္နဲ႔အတူလိုက္ၿပီး ငိုေကၽြးမိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငိုရင္းနဲ႔ မယ္ေတာ္ေျပာခဲ့တာက” ဒီသားေလး တစ္ေယာက္တည္းကို ငယ္ငယ္ေလးက တည္း ကခြဲၿပီး ၿမိဳ႕ပို႔ခဲ့ရတာ ေနာက္ဆုံး ဒီလိုျဖစ္ဖို႔အတြက္လား ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီစေကာစ ကအ႐ြယ္ကို မေရာက္ေစခ်င္ တာ။ ၉ ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္အ႐ြယ္ ျပန္ငယ္ မွာဆိုလည္း ငယ္၊ အသက္ ၄၀ – ၅၀ ထိေရာက္သြားမွာဆိုလည္း ေရာက္ သြားလိုက္စမ္းပါ။ ဒီစေကာစကအ႐ြယ္ ကို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး” လို႔ ေျပာၿပီး ဆက္ငိုေနခဲ့တာပါ။ မယ္ေတာ္ရဲ႕ငိုသံက မိမိရဲ႕ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ မရေအာင္ အႏုနည္းနဲ႔ ဟန္႔တားခဲ့ပါ တယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ခမည္းေတာ္နဲ႔ ရဟန္းဒကာဒကာမတို႔ ၿမိဳ႕လိုက္လာၿပီး သာသနာ႔ေဘာင္မွာ ၿမဲေစခ်င္တဲ့အ ေၾကာင္းေတြကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာခဲ့ ပါတယ္။ ေတာသူေတာင္သားတို႔ရဲ႕ ႐ိုး သားပြင့္လင္းမႈက သူတို႔ေျပာတဲ့စကား လုံးေတြကို နားေထာင္တဲ့သူအတြက္ ပိုၿပီးေလးနက္ေစခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ကို စေတြ႕ တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ျပန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ စကားတစ္ခြန္းမွမိမိျပန္မေျပာ ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ပါ။ ေခါင္းခါေခါင္း ၿငိမ့္ သာလုပ္ရင္း မိမိရဲ႕ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ မ်က္ရည္အျဖစ္ မေျပာင္းလဲေစဖို႔ စကား သံေတြတိတ္ၿပီ အားတင္းခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ဆရာမိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုတိုက္ တြန္းမႈေတြနဲ႔ မိမိရဲ႕သာသနာအသက္ကို အားတင္းရင္း ေရွ႕ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ အ ႐ြယ္ေရာက္လို႔ ကိုယ့္ဟာကို ထိန္းႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သာသနာ႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္း မိမိကိုယ္တိုင္ သာသနာ႔ ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနထိုင္လာႏိုင္ပါ တယ္။ မိမိနည္းတူ ဆရာမိဘေတြ ဒကာဒကာမ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုတိုက္ တြန္းမႈေၾကာင့္ သာသနာ႔ေဘာင္မွာ ဆက္ေနျဖစ္ရင္း သာသနာအတြက္ အေရးပါတဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြအထိ ျဖစ္သြားတဲ့ သံဃာေတာ္ မ်ားကို မိမိေတြ႕ဖူးပါတယ္။
အဓိကေျပာခ်င္တာက ဦးေသာ ဘိတ (အလကၤာၾကယ္)ေျပာတဲ့ သံဃာ ၃ သိန္းေက်ာ္မွာ ျပည္သူေတြေတာင္း ဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးျဖစ္လာတာ တစ္ပါးမွ မပါဘူး ဆိုလို႔ပါ။ ဆရာသမားေတြ၊ မိဘေဆြမ်ိဳး ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ သြားၾကတာ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ ဦးေသာဘိတေျပာတဲ့ ျပည္သူ ေတြထဲမွာ အဲဒီမိဘဆရာေတြ ဒကာ ဒကာမေဆြမ်ိဳးေတြက အက်ဳံးမဝင္ လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ အဲလိုေတာင္းဆို တိုက္တြန္းမႈေတြေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ သြားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို သူ႕တစ္ သက္မွာ တကယ္ပဲ တစ္ပါးတစ္ေလမၽွ ကို မေတြ႕ဖူး၊ မႀကဳံဖူး၊ မၾကားဖူးခဲ့ လို႔မ်ားလား။တကယ္ကို သူမေတြ႕ဖူး၊ မႀကဳံဖူးလို႔ အခုလိုေျပာခဲ့တာဆိုရင္လည္း ဆရာမိဘေတြ၊ ဒကာ ဒကာမေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုတိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ ဘုန္း ႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြမ်ားစြာ ရွိေၾကာင္း သိေစခ်င္ပါတယ္။ သံဃာ ၃ သိန္းေက်ာ္လုံး မဟုတ္ေတာင္မွ သူေျပာ သလို တစ္ပါးမွမရွိဘူးဆိုတာ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း သူ႕ကို သိေစခ်င္ပါတယ္။
သိပ္ၿပီး ဘဝင္ျမင့္မေနနဲ႔ဆိုၿပီး ခပ္ ႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက သံဃာ ၃ သိန္းေက်ာ္ထဲမွာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဂုဏ္ေတြ ႏႈိင္းတုဖို႔ခက္ေအာင္ ႀကီးမား ေတာ္မူၾကတဲ့ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္အေက်ာ္ အေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ပါဝင္ တယ္ဆိုတာကိုလည္း ေစတနာအျပည့္ အဝနဲ႔ တကယ္ကို ထပ္ဆင့္သိေစခ်င္ပါ ေသးတယ္….။
