လတန္ခူးေရာက္၍ ေႏြေပါက္ေခ်ၿပီ။
ေဆာင္းေႏွာင္းကတည္းက အေဖာ္ ေပ်ာက္ရွာေနတဲ့ ဥဩေတြကေတာ့ ေႏြ ေရာက္သည့္တိုင္ ဆက္လက္ေတးသီဆဲ။ ေႏြေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ပါၿပီ။ အားလပ္ရက္ေတြကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္း သားေတြ ဘယ္နည္းဘယ္ပုံ အသုံးခ် မည္ကို သိခ်င္လွ၏။ အခ်ိဳ႕မိဘမ်ား ကေတာ့ သူတို႔သားသမီးေတြကို ဘာသာေရး သင္တန္းေက်ာင္းေတြကို ပို႔လိုက္ၾကေလၿပီ။ အခ်ိဳ႕ကား ဘာသာ ရပ္ဆိုင္ရာႏွင့္ နည္းပညာဆိုင္ရာ သင္တန္းမ်ား။
ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြအ တြက္ အားလပ္ရက္မွာ ျပဳဖြယ္ျပဳရာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ ငယ္ကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာ လြန္ ေကာင္းမြန္လာတယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္ဖြယ္ မရွိ။ တစ္ခုသာ စိုးရိမ္ မိပါတယ္။ ကေလးေတြ သူတို႔ စိတ္ထဲ ရွိရာကို ရွားရွားပါးပါးရတဲ့ သူတို႔ အားလပ္ရက္ကေလးမွာ အေကာင္ အထည္ မေဖာ္လိုက္ရဘဲ မိဘေဆြမ်ိဳး ေတြ ႀကိဳးဆြဲရာကၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ရဲ႕ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေနာက္ ကိုသာ အမၽွင္မျပတ္ လိုက္ေနရမည္ကိုပင္။
ေႏြေရာက္ေတာ့ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္း ပိုစဥ္းစားမိျပန္ရဲ႕။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ေတြ။ နိစၥဓူ၀ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းကေန လြတ္ထြက္လာၿပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ လိုက္ရင္ေတာင္ ငွက္တစ္ေကာင္ ေလ ဟုန္စီးေနသလို လြတ္လပ္ေနေလရဲ႕။
ေက်ာင္းဆိုလို႔ ေက်ာင္းက ႏွစ္ခု အေၾကာင္း ေျပာရဖို႔ ရွိမယ္။ တိုတို ေျပာရရင္ အေျခခံပညာေက်ာင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအားလပ္ရက္ေတြ အေၾကာင္းေပါ့။
မွတ္မွတ္ရရ ၆ တန္း ၇ တန္းေရာက္ ေတာ့ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ဟင္းသီး ဟင္း႐ြက္ေတြ စိုက္သဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕က ရဲရင့္ေခ်ာင္းဆိုတာ ဟိုးတုန္း က အက်ယ္ႀကီး။ မိုးကုန္လို႔ ေရနည္း လာၿပီဆို ေခ်ာင္းကမ္းပါးတစ္ေလၽွာက္ ႏုန္းတင္ေျမႏုေတြေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြ စိုက္ပါေလေရာ။ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ကန္စြန္း၊ ႐ုံးပတီ၊ ပဲေတာင့္ ရွည္၊ ဟင္းႏုႏြယ္၊ ဘူးသီး အစုံပါေလရဲ႕။ အရင္းအႏွီးကေတာ့ သိပ္မလို။ ေပါက္ တူးတစ္လက္၊ ထြန္ျခစ္တစ္ခုရွိရင္ ျဖစ္ပါၿပီ။ မ်ိဳးေစ့ကေတာ့ စီးပြားျဖစ္ စိုက္ၾကတဲ့ ၿခံေတြမွာ ပတ္ၿပီးေတာင္း ေပါ့။
ဒုကၡအေရာက္ဆုံးက ေရေလာင္းပုံး ဝယ္ရတဲ့ကိစၥ။ အိမ္ကေပးတဲ့ အလြန္႔ အလြန္နည္းပါးတဲ့ (အိမ္က မေပးႏိုင္ လို႔ မေပးတာပါ) မုန္႔ဖိုးကို ေခၽြတာ စုေဆာင္းၿပီး ေရေလာင္းပုံး ႏွစ္လုံး ဝယ္ႏိုင္တဲ့ ႏွစ္ေတြဆို အေပ်ာ္ဆုံးေလ။ ေခ်ာင္းထဲက လက္နဲ႔ယက္ၿပီး ေဖာ္ထား တဲ့တြင္းထဲကေန ေရေလာင္းပုံး ႏွစ္လုံးကို ထမ္းပိုးနဲ႔ထမ္းၿပီး အပင္ေတြ အေပၚကို ေရေလာင္းခ်လိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ ဆိုတာ ဘ၀မွာ အရသာ အရွိဆုံး။ တန္ဖိုး အရွိဆုံး။ ေပ်ာ္တၿပဳံးၿပဳံး အျဖစ္ဆုံး။
ရလာတဲ့ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြကို အိမ္က ခ်က္စားတာက မ်ားပါတယ္။ စိုက္တာကလည္း မမ်ားဆိုေတာ့ တစ္ခါ တေလ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ေဝတန္ေဝ။ မွတ္မွတ္ရရ ၈တန္းနဲ႔ ၉ တန္းႏွစ္မွာေတာ့ စိုက္တာ ဧကဝက္ေလာက္ ရွိသြားတယ္။ ထြတ္တာကလည္း အေတာ္မ်ားေတာ့ ေဈးကိုပို႔ၿပီး ေရာင္းရတယ္။ ရတဲ့ပိုက္ဆံ က ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးေပါ့။
ငယ္ငယ္က ပိုက္ဆံအမ်ားဆုံးသုံးခဲ့ တာက စာအုပ္ဆိုင္မွာပါပဲ။ စာအုပ္ဝယ္ တာမဟုတ္။ စာအုပ္ငွားခပါ။ တစ္ခါတ ေလ စာအုပ္ငွားခ မရွိလို႔ ဒါမွမဟုတ္ တစ္အုပ္ တစ္ရက္ငွားခ ၁၅ က်ပ္ေပး ရတဲ့ စာအုပ္ ၃ အုပ္ကို ၄၅ က်ပ္အစား၊ ၃၀ က်ပ္ပဲ ေလၽွာ႔ယူတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက “ျမင့္ျမင့္ စာေပ”ကို ေက်းဇူးတင္ရေသး တယ္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ အကုန္လုံးနီး ပါးကို စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ကုန္ဆုံးေစပါ တယ္။ ဖတ္တာမွ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ သီဟိုဠ္ ပင္တစ္ပင္ ရွိတယ္ (ခုေတာ့မရွိေတာ့)။ အဲဒီ သီဟိုဠ္ပင္ေပၚမွာ လင့္စင္တစ္စင္ ေဆာက္ထားတယ္။ အဲဒါကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ဖတ္တဲ့ ေနရာေပါ့။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိုက္ခင္းထဲက အပင္ေတြၾကား။ အပင္ ေတြၾကားမွာ ပက္လက္ကုလားထိုင္အ ေဟာင္း တစ္လုံးခ်ၿပီး စာထိုင္ဖတ္ေနရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ဟာ ဘ၀မွာ ရခဲ့သမၽွထဲက အခ်ိဳၿမိန္ဆုံး။ ညေနမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ေရ ခ်ိဳးဖို႔ အေမ လာေအာ္ယူရတဲ့အထိ ျခင္အကိုက္ခံၿပီး စာထိုင္ဖတ္ေနတတ္ တာမ်ိဳး။
စာအုပ္ဖတ္တယ္ဆိုလို႔ စာႀကီးေပ ႀကီးေတြ ဖတ္တယ္ မထင္ေလနဲ႔။ ကာတြန္း၊ ႐ုပ္ျပေတြက အမ်ားစု။ တကၠ သိုလ္ေရာက္မွ ရသစာေပနဲ႔ စာႀကီး ေပႀကီး တခ်ိဳ႕ စဖတ္ျဖစ္တာပါ။
ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီဟာ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အရင္းႀကီးေပါ့။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာျပည္တစ္နံ တစ္လ်ားက သစ္ေတာေတြဆီ ေခၚသြား တယ္။ လူ႕ဘ၀ ဇာတ္စုံအဖုံဖုံကို ျပဇာတ္ကသလို ကျပတယ္။ ဟာသ ေတြကို တင္ဆက္တယ္။ ႐ိုးသားမႈရဲ႕ အေရးႀကီးပုံကို လွစ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးဆုံးအေနနဲ႔ သဘာ၀ သယံ ဇာတေတြကို ဘယ္လို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းရမလဲဆိုတာ သူ႕ဘ၀နဲ႔ ရင္း ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ျပခဲ့တယ္။
မူလတန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ေႏြည ေတြဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္ရယ္လဲ မဟုတ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး မေသး မၽွင္အေၾကာင္း စဥ္းစားတယ္။ စိတ္ကူး ထဲမွာ ဗိုက္ကေလးကို မဂၤလာေဆာင္ ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အပင္ေတြအေၾကာင္း ေတြးတယ္။
တကၠသိုလ္တက္တဲ့ သုံးႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာ နည္းနည္းေလ့လာ ျဖစ္တယ္။
ရပ္ကြက္ထဲက ေက်ာင္းဆရာ ေဟာင္းႀကီးက ေက်ာင္းတက္ၿပီး အိမ္ ျပန္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဂၤလိပ္စာ အခမဲ့ သင္ေပးတယ္။ ဆရာ့ေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္ကအေၾကာင္း ေတြကို စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ရတာနဲ႔ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို ဆက္စပ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ဆရာ့ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြကို ဟင္း႐ြက္ ေရာင္းလို႔ ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရဒီယိုတစ္လုံး ဝယ္ၿပီး နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ ေလ႐ူးသုန္သုန္လို၊ ဆရာေနဝင္းျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ေမၽွာ္တိုင္း ေဝးလို၊ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ မအိမ္ကံ လို၊ ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ရဲ႕ “ေသြး” သူလိုလူလို စာေတြဖတ္ ျဖစ္ေတာ့ လူ႕ေလာကႀကီး အေၾကာင္းကို ပိုခံစား တတ္လာတယ္။ ပိုနားလည္လာ တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ စုမိရင္ေတာ့ အိမ္ ေရွ႕က “ေရကန္ေတာင္” ေတာင္တန္းႀကီး ေပၚတက္ၾက။ ေခ်ာင္းကုန္ ေျမာင္းကုန္ ေရကန္ ကုန္ေအာင္သြားၿပီး ေရကူးၾက။ သူ႕အယူအဆ ကိုယ့္အယူအဆ ေလာက သဘာ၀ နိယာမေတြအေၾကာင္း၊ ဘာသာေရးနဲ႔ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ကိုးကြယ္ မႈ၊ ယုံၾကည္မႈေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြး ၾက ျငင္းခုန္ၾက။ လသာတဲ့ ညေတြဆို ဂစ္တာတီးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျမႇာက္ေပးၿပီး သီခ်င္းေတြ ဟစ္ၾက။ တစ္ခါမ်ား အဟစ္ေကာင္းလို႔ ခဲနဲ႔ အေပါက္ခံရတာ မွတ္မိပါေသး။
အို… လြမ္းစရာ့ ေႏြညမ်ား။
ခုေခတ္ကေလးေတြကို ျပန္ၾကည့္ ေတာ့ အေပၚကေျပာသလို တစ္ခုခုကို စိတ္ထဲက စိုးရိမ္မိလာတယ္။ ကေလး ေတြ သူတို႔ စိတ္ထဲရွိတာေတြကို ရွားရွား ပါးပါးရတဲ့ သူတို႔ အားလပ္ရက္ ကေလးမွာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခြင့္မရ လိုက္မွာကို။ သဘာ၀ တရားႀကီးကို မထိေတြ႕ မခံစားလိုက္ရဘဲ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းရဲ႕ ပုံစံသြင္း ႀကိဳးဆြဲရာကိုပဲ လိုက္ကေနၿပီး တကယ့္ လူ႕ေဘာင္ ေလာကရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အႏွစ္ သာရ တရားေတြကို ထိေတြ႕ခြင့္ သင္ယူခြင့္ ခံစားခြင့္ မရလိုက္မွာကို စိုးရိမ္မိပါရဲ႕။
