ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၂၁)

0
2408

ယခင္အပတ္မွ အဆက္

တိရစၧာန္တို႔မွာ အႏိုင္ရလိုက္သည္ ကားမွန္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ဒဏ္ရာ အနာတရႏွင့္ ေျခမသယ္ႏိုင္ လက္မ သယ္ႏိုင္ျဖစ္၍ ေနၾကသည္။ ဤနည္း ျဖင့္ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ ျပန္လာၾက ၿပီးလၽွင္ တိုက္ပြဲ၌က်ဆုံးေသာ မိမိတို႔ ၏ရဲေဘာ္မ်ား ေျမႀကီးေပၚတြင္ တုံးလုံး ပက္လက္လဲေသေနသည္ကို ျမင္ရေသာ အခါ အခ်ိဳ႕တိရစၧာန္မ်ားမွာ မ်က္ရည္ မဆည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွိၾကသည္။ ဓါတ္မီးစက္ေနရာသို႔ ေရာက္ၾကေသာ အခါ ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ကာ တခ ဏတာမၽွ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ရွိၾကသည္။ ဓါတ္မီးစက္မွာ ေျမေပၚက အေဆာက္ အဦးသာ ပ်က္သြားသည္မဟုတ္။ အုတ္ ျမစ္ အေျခေတာင္ပင္ အနည္းပင္ ခၽြတ္ ယြင္းသြားသည္။ သည္တခါ ဓါတ္မီး စက္ကို ျပန္တည္ရမည္ ဆိုေသာ္ မလြယ္ ေတာ့ေခ်။ ေက်ာက္တုံးမ်ားရဘို႔လည္း ခက္ၿပီ။ အေဆာက္အဦတြင္းက ေက်ာက္ တုံးမ်ားလည္း ဒိုင္းနမိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ အေဝးအလံသို႔ လြင့္စင္၍ သြားကုန္ၿပီ။ ဓါတ္မီးစက္ႀကီး တခုလုံးမွာ ေနရာမၽွသာ က်န္ေတာ့သည္။

ထိုအခိုက္တြင္ သံေၾကာင္မွာ တေန ရာမွ ႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာၿပီးလၽွင္ ဝမ္းသာ႐ႊင္လန္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ အၿမီး ကို ဟိုဖက္သည္ဖက္ဝင့္၍ တိရစၧာန္မ်ားရွိ ရာသို႔ လာသည္။ ထိုေနာက္ ဝက္တို႔စံရာ အိမ္ဘက္ဆီမွ ေသနတ္ေဖါက္သံၾကားၾက ရသည္။
ထိုအခါ ဂ်ိဳကားက”ဒီအသံက ဘာသံလဲ” ဟု ေမးသည္။ သံေၾကာင္က “ဒို႔ေအာင္ပြဲက်င္းပတဲ့ အသံေပါ့ဟ”ေျပာ သည္။

ဂ်ိဳကားမွာ ေျခေထာက္မွ ေသြးမ်ား ထြက္လ်က္ရွိၿပီးလၽွင္ သူ႕အသားထဲ၌ က်ည္ဆံမ်ားဝင္၍ ေနသည့္အတြက္က လည္း မခ်ိမဆံ့ခံ၍ ေနရသည္။ ထိုသို႔ ေဝဒနာ ခံစားေနရရာမွ “ဘာကို ေအာင္ လို႔ ဘာေအာင္ပြဲက်င္းပရမွာလဲ”ဟု သံေၾကာင္ကို ေမးသည္။ သံေၾကာင္က “အခု ဒို႔ေျခေလးေခ်ာင္း ကြင္းက ရန္သူ ေတြေျပးၾကရၿပီ မဟုတ္လားဟ ဂ်ိဳကား ရ။ တာဟာ ဒို႔ေအာင္တာေပါ့”ဟု ေျပာ သည္။
ထိုအခါ ဂ်ိဳကားက ” ေအာင္တာ ေတာ့လဲ ဟုတ္ပါရဲ႕ဟာ။ တာေပမဲ့ ဒို႔ ဓါတ္မီးစက္ႀကီးမွ မရွိေတာ့ဘဲနဲ႔”ဟု ထပ္၍ေျပာသည္။

သံေၾကာင္က”တာက အေရးမႀကီး ပါဘူးဟာ။ ဓါတ္မီးစက္ပ်က္တဲ့အတြက္ ကေတာ့ ေနာက္ထပ္တခု မကပါဘူး။ ေျခာက္ခုေလာက္ ထပ္တယ္ခ်င္လဲတယ္ ႏိုင္တာပါတဲ။ အေရးႀကီးတာက ဒို႔ေျခ ေလးေခ်ာင္းကြင္း ရန္သူ႕လက္ကြင္းက လြတ္သြားတာက အေရးႀကီးပါတယ္။ တာဟာ ရဲေဘာ္ ဗႏၶဳလရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေကာင္းလို႔ေပါ့ဟ”ဟု ေျပာသည္။ ဂ်ိဳ ကားက တဖန္”တာျဖင့္ ဒို႔ကြင္းကို အခု ဒို႔ျပန္ရၿပီေပါ့”ဟု ဆိုသည္။
သံေၾကာင္က “တာေပါ့ဟ။ တာ ေၾကာင့္ ငါက ဒို႔ေအာင္ၿပီလို႔ေျပာတာ ေပါ့” ဟုေျပာသည္။
ဂ်ိဳကားသည္ ဓါတ္မီးစက္ႀကီးကို အုတ္ျမစ္ကစ၍ တဖန္ျပန္တည္ရမည့္ တာဝန္ႀကီးကို ေတြးမိသျဖင့္ ရင္ေလး မိသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕အသက္မွာလည္း ၁၁ႏွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ယခင္ကကဲ့သို႔ အင္အားမေကာင္းေတာ့ေၾကာင္းကို ေတြး မိၿပီး စိတ္ေလးလ်က္ ရွိသည္။

ထိုေနာက္ တိရစၧာန္တို႔သည္ သူ တို႔၏ အစိမ္းေရာင္ခံခ်ိဳႏွင့္ ခြါအလံကို ထူၿပီးလၽွင္ ေအာင္ပြဲက်င္းပၾကသည္။ ထိုေအာင္ပြဲ၌ ေသနတ္ခုနစ္ခ်က္ေဖါက္ ၿပီးလၽွင္ ဗႏၶဳလက တိရစၧာန္မ်ားအား ၿခီး က်ဴးစကားေျပာသည္။ တိုက္ပြဲ၌ က်ဆုံး ေသာ တိရစၧာန္မ်ားကို လွည္းေပၚသို႔ တင္ကာ ဂ်ိဳကားႏွင့္ခြါျဖဴတို႔က ဆြဲၿပီး လၽွင္ အခမ္းအနားျဖင့္ သၿဂၤ လ္ၾကသည္။ မသာပို႔ရာတြင္ ဗႏၶဳလက ေရွ႕ဆုံးမွ လိုက္ သည္။ မသာကို ႏွစ္ရက္လုံးလုံးထား သည္။ ထိုႏွစ္ရက္အတြင္း၌ ေဟာေျပာ ပြဲမ်ား က်င္းပ၍ သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း သီဆိုသည္။ ေသနတ္မ်ားလည္း ထပ္၍ ေဖါက္သည္။ အားလုံးေသာ တိရစၧာန္ မ်ားလည္း ခါတိုင္းထက္ပို၍ အစာရၾက သည္။ ထိုတိုက္ပြဲကို”ေအာင္လံစိမ္း တိုက္ပြဲ”ဟု ေခၚရန္ ဗႏၶဳလက ေက်ညာ သည္။ ထိုေနာက္ ဗႏၶဳလသည္ “ေအာင္လံ စိမ္းဘြဲ႕” ဖန္တီးၿပီးလၽွင္ ထိုဘြဲ႕ကို သူ႕ကိုယ္သူ ပထမဆုံးေပး လိုက္သည္။ ေအာင္ပြဲက်င္းပ၍ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကသျဖင့္ တိရစၧာန္တို႔မွာ ဦးေအာင္ပန္းက သူတို႔ အေပၚလိမ္သြားသည့္ ကိစၥကို ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္၍ ေနၾကသည္။

ထိုေနာက္ ရက္အနည္းငယ္ၾကာ ေသာအခါ ဝက္မ်ားသည္ ဦးသာေခါင္အိမ္ စပါးပုတ္တြင္းမွ အရက္အိုးႀကီးတအိုး ေတြ႕သည္။ ထိုညတြင္ ဝက္မ်ားေနေသာ ဦးသာေခါင္ အိမ္မွ ဒို႔တိရစၧာန္သီခ်င္း ႏွင့္တကြ သီခ်င္းအမ်ိဳးမ်ိဳးဆိုသံကို ၾကား ၾကရသျဖင့္ တိရစၧာန္မ်ားမွာ အံ့အား သင့္၍ ေနၾကသည္။ ည၉နာရီခြဲ အခ်ိန္ ေလာက္တြင္ ဗႏၶဳလသည္ ဦးသာေခါင္၏ ခေမာက္ေပ်ာ့ကို ေဆာင္း၍ ေနာက္ေဖး တံခါးမွ ထြက္ၿပီးလၽွင္ ဝင္းထဲ၌ ခြါစုံ ေပါက္၍ ေျပးၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္ ဝင္သြားသည္ကို တိရစၧန္မ်ား ျမင္လိုက္ ၾကရသည္။ မနက္မိုးလင္းေသာအခါ တ အိမ္လုံးတိတ္၍ ေနၿပီးလၽွင္ ဝက္တ ေကာင္မၽွ အိပ္ရာက ထသည္ကို မေတြ႕ရ။ ကိုးနာရီထိုးေလာက္တြင္မွ သံေၾကာင္ သည္ အိပ္ရာက ထသည္။ သူ႕ၾကည့္ရ သည္မွာ မႈန္ေတေတႏွင့္ ျဖစ္၍ေနသည္။ မ်က္ႏွာလည္း မ႐ႊင္။ အၿမီးလည္းလႈပ္ ေဖၚမရ။ ျပင္းထန္စြာ မမာဟန္ပင္ ထင္ရ သည္။ သံေၾကာင္သည္ စိတ္မေကာင္း ဟန္ျဖင့္ ျဖည္းၫွင္းစြာ ေလၽွာက္လာၿပီး လၽွင္ တိရစၧာန္မ်ားကို စုေဝးေစ၍ ရဲေဘာ္ ဗႏၶဳလမွာ ေသေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဝမ္းနည္းစြာ ေျပာျပသည္။

ထိုသတင္းကို ၾကားရေသာအခါ တိရစၧာန္မ်ားမွာ မ်ားစြာပူေဆြးဒုကၡျဖစ္ၾက သည္။ ဝက္စံအိမ္အျပင္ဖက္တြင္လည္း ေကာက္႐ိုးမ်ား ခင္းကာ ေျခသံမၾကားႏိုင္ ေစျခင္းငွါ တိရစၧာန္မ်ားသည္ ေျခဖ်ား ေထာက္၍ သြားၾကသည္။ တိရစၧာန္မ်ား သည္ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ ေခါင္း ေဆာင္ႀကီး ဗႏၶဳလကြယ္လြန္ခဲ့သည္ရွိ ေသာ္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမည္နည္းဟု တ ေကာင့္တေကာင္ တိုင္ပင္ၾကသည္။ ထို ေနာက္ ေဘာ္ျဖဴက ဗႏၶဳလအား အစာထဲ တြင္ အဆိပ္ခပ္သတ္ရန္ ႀကံစည္ေၾကာင္း ေကာလာဟလသတင္း ျဖစ္ေပၚ၍လာ သည္။ ၁၁နာရီထိုးေသာအခါ သံေၾကာင္ ထြက္လာၿပီး မည္သူမဆို အရက္ေသာက္ လၽွင္ ေသဒဏ္ေပးမည္ဟု ရဲေဘာ္ ဗႏၶဳလ က မေသမီ ေနာက္ဆုံးအမိန္႔ထုတ္လိုက္ ေၾကာင္း တိရစၧာန္မ်ားအား ေျပာျပသည္။

ညေနေစာင္းေသာအခါ ဗႏၶဳလမွာ သက္သာပုံရလာသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေရာက္ေသာအခါ ဗႏၶဳလသည္ အေတာ္ ႀကီး သက္သာလာၿပီဟု သံေၾကာင္က ေျပာျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ညေနတြင္ ဗႏၶဳလအလုပ္ဆင္း၍ လုပ္ႏိုင္သည္။ ေနာက္တေန႔နံနက္တြင္ ဗႏၶဳလက ဦးသာ ရာအား အရက္ခ်က္နည္း စာအုပ္အဝယ္ ခိုင္းသည္။ ေနာက္တနဂၤေႏြ တပတ္ ေလာက္ၾကာေသာအခါ ယခင္က တိရစၧာန္ အိုမ်ားအတြက္ စားက်က္အျဖစ္ သတ္ မွတ္ထားေသာ ေျမကြက္ကို ေကာက္ၫွင္း စိုက္ဖို႔အတြက္ ထြန္ရမည္ဟုဗႏၶဳလ အမိန္႔ ေပးသည္။

ထိုအခ်ိန္ဆီေလာက္တြင္ တည၌ စပါးက်ီနားမွ ဝုန္းကနဲအသံႀကီးတခု ၾကားၾကရသည္။ ဘာျဖစ္သည္ဟု မည္ သူမၽွ မသိၾက။ ထိုအသံၾကားရသည့္ အခ်ိန္မွာ သန္ေကာင္ယံအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တိရစၧာန္အားလုံးလည္း လန္႔ျဖန္႔ကုန္ ၾကသည္။ ထိုညမွာ လကလည္းသာ သည္။ သံေၾကာင္သည္ တရားႀကီး ခုနစ္ ပါးေရးထားေသာ က်ီနံရံကို ေလွကား ေထာင္၍တက္ရာ ေလွကားက်ိဴးကသ ျဖင့္ ပုံရက္သားလဲလ်က္ရွိသည္။ သူ႕အ နားတြင္ မီးအိမ္စုတ္တံႏွင့္ ေဆးဘူးမ်ား ရွိသည္။ ေခြးမ်ားသည္ သံေၾကာင္အား ဝိုင္း၍ ကာထားၾကသည္။ သံေၾကာင္သည္ ႐ုတ္တရက္သတိေမ့သြားသည္။ သတိရ ၍ လူလဲၿပီးထႏိုင္သည္ တၿပိဳင္နက္ ေခြးမ်ားက ဝက္မ်ားေနေသာ အိမ္သို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ သံေၾကာင္သည္ စုတ္ တံႏွင့္ ေဆးခြက္ကိုယူ၍ ဘာလုပ္ရန္ အ ႀကံႏွင့္က်ီထရံကို တက္သည္ဟု မည္ သည့္ တိရစၧာန္မၽွ မရိပ္မိၾက။ မေဟာ္တ ေကာင္ကမူ သံေၾကာင္၏အႀကံကို သိ သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သူ႕ကိုမၽွ တစုံ တရာဖြင့္ဟ၍မေျပာ။

ထိုေနာက္ ခုနစ္ရက္ေလာက္ၾက ေသာအခါ မုတ္ဆိတ္သည္ တရားႀကီး ခုနစ္ပါးကို သြား၍ဖတ္ၾကည့္သည္။ထို အခါ တိရစၧာန္မ်ား အမွတ္မွား၍ေနေသာ အရာတခုကို ေတြ႕ရသည္။ ယခင္က ပဥၹမတရားႀကီးမွာ “တိရစၧာန္မ်ား အ ရက္မေသာက္ရ ” ဟူ၍ ေရးထားသည္ ဟု မွတ္ထင္ခဲ့ရာ ယခုသူဖတ္ၾကည့္ ေသာအခါ” တိရစၧာန္မ်ားအရက္အလြန္ အကၽြံမေသာက္ရ” ဟု အလြန္အကၽြံဆို ေသာ စကားတိုးေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တိရစၧာန္မ်ားသည္ အလြန္အကၽြံဆိုေသာ စကားကို ဘယ္လိုမ်ားေမ့၍ ေနၾကပါလိမ့္ ဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။