အားလုံး သတိျပဳမိၾကမွာပါ။
ငယ္ငယ္က လူႀကီးမိဘေတြ ေမး ေလ့ရွိတဲ့ “ႀကီးလာရင္ဘာလုပ္မွာလဲ”ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြေျဖခဲ့ပါသလဲ။
“ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္”
“အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္”
“ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္”
“အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္တယ္”
“မင္းသမီး ျဖစ္ခ်င္တယ္”စသျဖင့္ မ်ိဳးစုံရွိမွာပါ။
အခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္စိတ္ကူး အိပ္မက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လူႀကီးမိဘေတြ ေမးတဲ့ေမးခြန္းက “ဘ” မစုံပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္အဲလိုေျပာႏိုင္သလဲဆိုငယ္ငယ္ကတည္းကေန လူလားေျမာက္ တဲ့အ႐ြယ္အထိ “ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ” ပဲေမး ခဲ့တာကိုး။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္လာၿပီးခ်ိန္မွာ လမ္းဆုံး သလိုလို အရသာမေတြ႕ေတာ့သလို ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္ရမွန္း မသိေတာ့ သလို ျဖစ္ၾကတာကို အၿမဲေတြ႕ရပါတယ္။
ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ဥပမာအျဖစ္ ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။
ေက်း႐ြာတစ္႐ြာက ကုန္စုံဆိုင္ ေလးတစ္ဆိုင္မွာ အ႐ြယ္အိုမင္းေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံရွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ကုန္စုံဆိုင္ေလး အျပင္အျခား လုပ္ငန္း တခ်ိဳ႕လည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကို လည္း အားလုံးနီးပါး ကိုယ္တိုင္စီမံၾက ပါတယ္။
အ႐ြယ္အိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့သူတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အႀကံျပဳတယ္။ ကုန္စုံဆိုင္ေလးအတြက္ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားအလုပ္တခ်ိဳ႕အတြက္ ျဖစ္ျဖစ္႐ြာထဲက အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ ေယာက္ေယာက္ကို အလုပ္ခန္႔ထားဖို႔ပါ။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔လက္မခံပါဘူး။
ကိုယ္ေတြ လုပ္ေနႏိုင္သားပဲ။ အဲသေလာက္မလို၊ ၿပီးေတာ့ေငြေၾကး အပိုကုန္ၾကမွာ မလိုစသျဖင့္အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ပါ။
သားသမီးေတြက သူတို႔အလုပ္နဲ႔ သူတို႔ျဖစ္ၿပီး အိမ္ကိုလွည့္မၾကည့္ႏိုင္ ေတာ့တဲ့ အခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာင္ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ အဲဒီအေၾကာင္း ျပခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ အရာရာကိုကိုယ္တိုင္ လုပ္ၿပီး ျဖတ္သန္းေနပါတယ္။
ေသခ်ာျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္တဲ့အခါ သူတို႔ဘ၀ရဲ႕ အိပ္မက္လမ္းဆုံးက ကိုယ့္ ဝမ္းစာ ကိုယ္ရွာၿပီး ဘ၀မွာ တင့္ေတာင့္ တင့္တယ္ေနႏိုင္ဖို႔ပဲ။ အဲဒီထက္တစ္ဆင့္ တက္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ကိုယ္ရပ္ကိုယ့္ေဒသကလူေတြကိုအလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔ တို႔ဘာတို႔ အထိမရွိ။ အတြန္႔တက္မွာ ရွိပါတယ္။ ငါတို႔အျခား သူေတြကို အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ေပးထားပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ အဲဒါက ကိုယ့္လုပ္ငန္းကိုအေကာင္ အထည္ေဖာ္ရာမွာ မျဖစ္မေနခန္႔အပ္ရ မယ့္သူေတြကို ခန္႔အပ္တာျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္လို႔ခန္႔အပ္တာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ ေဒသကလူေတြကို အလုပ္အကိုင္အခြင့္ အလမ္း ေပးႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ႀကိဳတင္စနစ္တက် ရည္မွန္းခ်က္ရွိရွိ လုပ္ခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
ေနာက္ထပ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခတစ္ခုက ဘ၀မွာ ကိုယ့္အလုပ္ေလးနဲ႔ ကိုယ္တင့္ ေတာင့္ တင့္တယ္ေနႏိုင္ဖို႔ဆိုတာထက္ ပိုတဲ့ေမးခြန္းေတြျဖစ္တဲ့ ဘယ္လိုတင့္ ေတာင့္တင့္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္တင့္ ေတာင့္တင့္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္စတဲ့ေမးခြန္းေတြကိုမေမးခဲ့တာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အိပ္မက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေသေသခ်ာ ခ်ာရွင္းရွင္းလင္းလင္ မသိတဲ့အတြက္ တစ္ခုခုကို မဆုံးျဖတ္ႏိုင္ဘဲ လုပ္႐ိုး လုပ္ စဥ္အတိုင္းပဲ လုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္အိပ္မက္ရဲ႕ အကန္႔အသတ္ ကိုမသိတဲ့အခါ လုပ္သင့္တာေတြကိုမလုပ္ မိသလို၊ မလုပ္သင့္တာေတြကိုလုပ္မိ တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။
အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာၾကၿပီဆိုရင္အမ်ားစုေတြ႕ရေလ့ရွိတာက “ဘာ”ဆိုတာမွာ လမ္းဆုံးေနၾကတာကိုေတြ႕ ရပါတယ္။
ဒါကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းကအိပ္မက္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ေမးခြန္းေတြကို ေထာင့္စုံမေမးခဲ့ၾက၊ မစဥ္းစားခဲ့ၾကလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခုခုကို ျဖစ္ခ်င္တယ္ေျပာလာရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အတိုင္း အတာအထိ ျဖစ္ခ်င္တာလဲလို႔ေမးရင္ ေယာင္တိေယာင္န ျဖစ္လို႔။
ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ခ်င္တာပဲ ျဖစ္ ျဖစ္၊ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဇာတ္ မင္းသား ျဖစ္ခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဆို ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသမီး ျဖစ္ခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သတင္း စာဆရာျဖစ္ခ်င္တာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မျဖစ္ မေန ေမးရမွာကဘယ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တာ လဲ။ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကိုပါ။
ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုရင္ ျဖစ္႐ုံသက္ သက္လား။
လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသႏိုင္ငံေရးသမား လား။ ဘာေတြဘယ္ေလာက္အထိစြမ္း ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားလဲ။ ဘာေၾကာင့္ အဲလိုျဖစ္ခ်င္တာလဲစသျဖင့္ ဘယ္လို ေမးခြန္းေတြလာလာျပတ္သား ရွင္းလင္း ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။
စီးပြားေရးသမား ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုစီးပြားေရးသမားမ်ိဳးလဲ။ လူထု မ်က္ရည္က်က် မက်က်ကိုယ္ျမတ္ ရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ စီးပြားေရးသမား မ်ိဳးလား။ က်င့္ဝတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာတဲ့စီးပြားေရးသမား မ်ိဳးလား။ အလုပ္နဲ႔ မိသားစုဘ၀ ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ စီးပြားေရးသမားမ်ိဳးလား။ အလုပ္မွအလုပ္ေငြမွေငြက်န္တာ ဂ႐ုမစိုက္ ဆိုတဲ့စီးပြားေရး သမားမ်ိဳးလား စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံထဲကကိုယ္ကဘယ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တာလဲဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိဖို႔လိုပါတယ္။
အိမ္မက္ရဲ႕လမ္းဆုံဟာ တစ္ကယ့္ လမ္းဆုံး ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။
အဲလို မဟုတ္ဘဲ စ႐ုံနဲ႔ ဆုံးေန တာမ်ိဳး ျဖစ္လို႔ မရပါဘူး။
အိပ္မက္လမ္းဆုံးကို မွန္မွန္ကန္ ကန္ျမင္ဖို႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲလိုမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ စိတ္အားတက္ ႂကြမႈမရွိဘဲ ဘာမွလုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာမ်ိဳး ေတြႀကဳံရၿပီး ေမၽွာလိုက္ တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
အဲလိုအေျခအေနကကာယကံရွင္ အတြက္ေရာ၊ လူအဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ပါ နစ္နာလွပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အိပ္မက္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ေမးခြန္းေမးတဲ့အခါ “ဘ” မ်ားစြာကိုသုံးၿပီး မၫွာမတာေမးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
