႐ြာဇာတ္ပြဲကား အုတ္ေအာ္ေသာင္း တင္း။
“အားေပးၾကပါဦးရွင္ ေမာင္ႀကီးမ်ား ရဲ႕ ဂြိပါရွင္..၊ ကၽြန္မကိုေလ..၊ အားေပးၾက ပါဦးရွင္ ေမာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဂြိပါရွင္..”
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးရွင္ ဂြမ္းဂြိ၏ ၫုတု တုအာ တာတာသီခ်င္းဆိုသံက ေလာ္စပီ ကာမွ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚေနသည္။ ဇာတ္စင္ တစ္ဝိုက္မက ႐ြာနီးစပ္မ်ားပါ ၾကား၏။ သီခ်င္းဆိုရင္း ရွင္ဂြမ္းဂြိက ေနသည္။ ကကြက္ကား ခ်ိဳမိုင္မိုင္။
“ပႅတ္၊ ေဘခ်ိ။ ေဘခ်ိခ်ိ . .၊ ပႅတ္ ေဘခ်ိဘုံ ခ်မ္းေဘခ်မ္း၊ ေဘခ်မ္း ခ်မ္း ေဘခ်မ္းခ်မ္း.”
ဆိုင္းဝိုင္းမွထြက္လာေသာ တီးခတ္ သံမ်ား မဟုတ္ပါ။ ပါးစပ္ဆိုင္း ျဖစ္သည္။ ရွင္ဂြမ္းဂြိႏွင့္အတူ ဇာတ္စင္ေပၚတြင္ ရွိေနသည့္ မိုက္ကိုယ္စီ ကိုင္ထားေသာ လူ႐ႊင္ေတာ္ ရာအိမ္မႉးမ်ား၏ ပါးစပ္ ဆိုင္း ျဖစ္သည္။
စင္ေအာက္မွ ႐ြာသားပရိသတ္မ်ား ကလည္း ေသာေသာညံမၽွ ဩဘာေပးၾက သည္။
“ေအာင္းျမတ္ေလး.. ေတာ္ၾကပါ ေတာ့ဗ်ိဳ႕”
“ဆင္းပါေတာ့ဗ်ိဳ႕.. ဒီမွာ ႐ႉ႐ႉးေတြ ထြက္က်ကုန္ၿပီ..”
“မင္းသား ထြက္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႕”
“မင္းသမီးအသစ္ လဲပါေတာ့ဗ်ိဳ”
ထိုဩဘာသံ စီစီညံကို ေခါင္း ေဆာင္မင္းသမီးႀကီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ရွင္ဂြမ္းဂြိႏွင့္ လူ႐ႊင္ေတာ္ရာအိမ္မႉးတို႔ မၾကားပါ။ ထိုအခါ ႐ြာသားမ်ားက လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ “ဝင္ပါေတာ့၊ ဆင္းပါေတာ့..” လုပ္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ ရွင္ဂြမ္းဂြိႏွင့္ ရာအိမ္မႉးတို႔ မျမင္ပါ။
႐ြာဦးေက်ာင္းဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူကာ သီခ်င္းကလည္း တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္။ အတိုင္အေဖာက္က ညီမွညီ။
“ေပ်ာ္ရဲ႕လားေဟ့ ေမာင္တို႔ေရ..”
“ေပ်ာ္တယ္ေဟ ေပ်ာ္တယ္ေဟ..”
“ပလုံတုန္တုန္ ပုလုံ႔တုန္တုန္”အသံ ဆြဲေလးျဖင့္ ရွင္ဂြမ္းဂြိ ပြဲေတာင္းလၽွင္ ေနာက္မွ မ်က္ႏွာေျပာင္မ်ားျဖင့္ ဝိုင္း ေထာက္ခံေပးၾကသည္။
“ကၽြန္မကတာ လွရဲ႕လား… ေမာင္ တို႔ရဲ႕.”
“လွပါေပ့ ႏွမဂြိေရ.. ဒီနယ္တလႊား ၿပိဳင္စံရွားပါကြယ့္..”
“ကၽြန္မကတာ ေတာ္ရဲ႕လား… ေမာင္တို႔ရဲ႕..”
“ေတာ္ပါေပ့ ႏွမဂြိေရ.. ဒီဇမၺဴ ၿပိဳင္ သူမဲ့ပါကြယ့္..”
ထိုအသံမ်ားက ေလာ္စပီကာမွ ထြက္လာၿပီး ႐ြာပရိသတ္အသံကို လႊမ္း ထားလိုက္သည္။ ႐ြာပရိသတ္ကား ညနက္ ေလေလ အာေညာင္းေလေလ။ ႀကိတ္ မႏိုင္ ခဲမရ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ရ လြန္းသူတို႔က ႏုံးခ်ည့္ေပ်ာ့ေခြ။ အခ်ိဳ႕ ကား မင္းသမီး မင္းသားသစ္မ်ား ထြက္လာေလမလား စိတ္ရွည္ေမၽွာ္ကိုး ရင္း ယခုကေနသည့္ ႐ြာပြဲ ျဖစ္လာရပုံ အေၾကာင္းေတြးကာ ညနက္နက္ထဲ အံတႀကိတ္ႀကိတ္။
။။ ။။ ။။
ယခုႏွစ္ ႐ြာဘုရားပြဲတြင္ ၿမိဳ႕ဇာတ္ ပြဲ ငွားရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ဇာတ္ပြဲ အတြက္ ႐ြာတြင္လည္း အလႉခံခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ရွင္ဂြမ္းဂြိက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးေ႐ြးခ်ယ္ပြဲ ဘက္ကိုသာ အားစိုက္ေနသျဖင့္ ပြဲငွားရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေန ခဲ့သည္။
သတိရခ်ိန္ ပြဲတက္ငွားေသာအခါ ဘုရားပြဲညအတြက္ အားလပ္သည့္ ဇာတ္အဖြဲ႕ မရွိေတာ့။ ရွင္ဂြမ္းဂြိ ႐ြာ အျမန္ျပန္ကာ အားကိုးရာ ႐ြာဦး ေက်ာင္း ဘႀကီး ဆရာေတာ္ထံ ေျပး သည္။
“ဘယ္ႏွယ့္ လုပ္ရပါ့ ဆရာေတာ္ ဘုရား”
“ခက္ပါ့ မအာလူးရယ္၊ ႐ြာမွာလည္း ပြဲအတြက္ အလႉခံထားၿပီးၿပီ”
ဆရာေတာ္သည္ ရွင္ဂြမ္းဂြိကို ခ်စ္ စႏိုးျဖင့္ မအာလူးဟု ေခၚတတ္သည္။
“ကယ္ပါဦး ဘုရား၊ ေပးအပ္တဲ့တာ ဝန္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘူးဆိုၿပီး တ ပည့္ေတာ္ကို ႐ြာသားေတြ ရမယ္ရွာျဖဳတ္ ခ်ေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕ဘုရား”
“အိမ္း..၊ နင့္ကို နဂိုကတည္းက ၾကည့္ရၾကတာ ဟုတ္ဘူးရယ္ဆိုေတာ့ ခက္သေပါ့။ ကိုင္း . . နင္ကိုယ္တိုင္ပဲ မင္းသမီးလုပ္ၿပီးကဖို႔ ျပင္ေပေတာ့ေဟ့..”
“အယ္…၊ (ရွက္ၿပဳံးျဖင့္..) ျဖစ္ပါ့ မလားဘုရား..၊ တပည့္ေတာ္မွ မကဖူး တာ”
“နင္ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ေတာ့ ကတတ္တယ္ ဟုတ္”
“တင္ပါ့ဘုရား”
ဆရာေတာ္ သူ႕ေပါင္သူ ျဖန္းခနဲ ႐ိုက္ကာ အားရပါးရ ေျပာခ်လိုက္သည္။
“အဲေလာက္ဆို ျဖစ္တယ္၊ ငါက ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္မယ္ကြဲ႕..”
သို႔ႏွင့္ ဆရာေတာ္ ဒါ႐ိုက္တာက ရာအိမ္မႉး၊ ဆယ္အိမ္မႉးမ်ား၊ ကာလ သားမ်ား၊ အပ်ိဳမေလးမ်ားကိုစုကာ ဇာတ္အတြက္ တာဝန္ခြဲေဝသည္။
“႐ြာဇာတ္ကမယ္၊ ငါဦးစီးမယ္။ ဘယ္သူမဆို မင္းသမီးမင္းသားျဖစ္ႏိုင္ တယ္၊ ဇာတ္ပြဲအတြက္ အားထည့္ၾက..”
ဆရာေတာ္ မိန္႔မွာၿပီးေနာက္တြင္ မင္းသား႐ူးမ်ား၊ မင္းသမီး႐ူးမ်ားက အ ဝတ္အစား ေျပးခ်ဳပ္ၾက၊ မိတ္ကပ္ ေျပး ဝယ္ၾကသည္။ မိမိအိမ္ မွန္ေရွ႕တြင္ အကက်င့္ၾကရင္း မင္သမီးမင္းသားအျဖစ္ ကျပရန္ ျမင္ေယာင္ေတြးဆ ေပ်ာ္ၾက သည္။ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားကလည္း ကိုယ့္ ႐ြာမွ မင္းသားမင္းသမီးမ်ား ကျပသည္ကို ၾကည့္ရမည္ျဖစ္၍ အနည္းငယ္ အဆာ ေျပၾကသည္။ ကာလသားတစ္သိုက္က လည္း တူရိယာပစၥည္းမ်ားစုေဆာင္းကာ တီးေပးရန္ တာဝန္ယူၾကသျဖင့္ ႐ြာဘုရား ပြဲညက ရင္ခုန္ဖြယ္။
ဘုရားပြဲည ဇာတ္စထြက္ေသာ္ စင္ ေပၚတြင္ ရွင္ဂြမ္းဂြိအား မင္းသမီးအျဖစ္ ေတြ႕ေသာအခါ ႐ြာသားမ်ား အံ့ဩရ သည္။
မင္းသမီးစာရင္းတြင္ ရွင္ဂြမ္းဂြိပါ ေၾကာင္း မသိခဲ့ၾက။ သို႔ေသာ္ ရပ္ပြဲ႐ြာပြဲ ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အားေပးၾကသည္။ မင္းသမီးရွင္ဂြမ္းဂြိ၏ ခ်ိဳေသာအသံ၊ လွ ေသာ မ်က္ႏွာေပးကို ႐ြာသားမ်ား တုတ္ တုတ္မၽွ မလႈပ္ဘဲ သည္းခံေစာင့္ၾကည့္ ေပးၾကသည္။
ထြက္ကစတြင္ ရွင္ဂြမ္းဂြိက သီခ်င္း ေပါင္းစုံ ဆိုျပသည္။ သို႔ေသာ္ ကကြက္က ေတာ့ တစ္ကြက္တည္း။
” ခ်ိဳမိုင္မိုင္”
သီခ်င္းသာ ေျပာင္းသည္။ ကကြက္ မေျပာင္း။ ၾကာေသာ္ စင္ေအာက္တြင္ တီးေပးေနေသာ ကာလသားတို႔ ေဒါ ေဖာင္းလာသည္။
“ကကြက္ ေျပာင္းေတာ့ေလ..၊ ဒီမွာ လက္ေညာင္းလာၿပီ”ဟု လွမ္းေအာ္ၾက သည္။
သို႔ေသာ္ ရွင္ဂြမ္းဂြိက ခ်ိဳမိုင္မိုင္က တက္မလာ။
သီခ်င္းကလည္း တစ္ပုဒ္မၽွ မၿပီး လိုက္။ တစ္ပုဒ္လၽွင္ တစ္ဝက္ခန္႔ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ပုဒ္ ကူးသြားသည္။ တီးလုံး ႏွင့္ အဆိုက တလြဲျဖစ္ဖန္မ်ားလာေသာ အခါ ပရိသတ္လည္း ဆူလာသည္။
“ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႕၊ ဆင္းပါေတာ့ ဗ်ိဳ႕”
ေနာက္ဆုံးတြင္ တီးဝိုင္းကာလ သားမ်ား ဆႏၵျပ ထျပန္ေတာ့သည္။
“ကတဲ့ ခင္ညားႀကီး မရွက္တတ္ေပ မဲ့ တီးေပးရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ သိကၡာက်တယ္၊ မင္းသမီးမင္းသားအသစ္လဲမွ တီးေပး မယ္၊ ခင္းညားႀကီးဆိုတာ့တာပဲ”
ထိုအခါ ပြဲပ်က္သေယာင္ ျဖစ္သြား ၿပီးကားလိပ္ ခ်လိုက္ရသည္။
အေဝးက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည့္ ဒါ႐ိုက္တာ ႐ြာဦးဆရာေတာ္က ဇာတ္ စင္ေနာက္ ေျပးလာကာ လူစုလိုက္သည္။ မင္းသား႐ူး၊ မင္းသမီး႐ူးမ်ားက ဆရာ ေတာ္အနီး ေျပးကပ္ၾကသည္။ ရွင္ဂြမ္း ဂြိအစားသူတို႔ အစြမ္းျပရန္ အသင့္။
ဆရာေတာ္ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
“ရာအိမ္မႉးေတြအားလုံး လူ႐ႊင္ ေတာ္အဝတ္အစား အျမန္ဝတ္စမ္း။ က်န္တဲ့လူေတြက စင္ေအာက္က လက္ခုပ္ တီး။ ရွင္ဂြမ္းဂြိကို ဝန္းရံၾက”
မင္းသား႐ူး ရာအိမ္မႉးမ်ားလည္း ျပန္မေျပာရဲ၊ အဝတ္ ကပ်ာကယာလဲၾက၊ မိတ္ကပ္မ်ား ေရျဖင့္ ဖ်က္ၾကရသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွင္ဂြမ္းဂြိ၏ ဝမ္း နည္းပက္လက္ ႐ႈိက္သံႀကီး ဟီးခနဲ ထြက္လာသည္။
“ဆိုင္းတီးတဲ့ လူလည္း မရွိေတာ့ ဘူး၊ တပည့္ေတာ္ကိုလည္း စင္ေအာက္ က လွမ္းေအာ္လွမ္းေျပာင္ျပ ေနၾကၿပီ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ရွက္တယ္..အီး ဟီး ဟီး..”
ဆရာေတာ္ လွမ္းေဟာက္သည္။
“ဟဲ့ မအာလူး၊ ငါ့ကိုအာလူးလာ မေပးနဲ႔။ နင့္ ရွက္ေၾကာက ျပတ္ၿပီးသား ဆိုတာ ငါက အတြင္းသိ၊ သြား၊ ခိုင္း တာလုပ္၊ က်န္တာ ငါၾကည့္ရွင္းမယ္”
ဘႀကီးဆရာေတာ္က သူ႕တူမႏွင့္ ရာအိမ္မႉးမ်ား မရွက္ေၾကာက္ေစေရး ႀကိဳတင္ စီမံလာခဲ့သည္။ ပြဲခင္း က်န္းမာ ေရးဌာနမွ ဂြမ္းႏွင့္ ပလာစတာေျပးယူထား သည္။ မ်က္မွန္နက္မ်ားလည္း ပြဲေဈး တန္းမွ ေျပးဝယ္ထားသည္။
ကားလိပ္ ျပန္အဖြင့္တြင္ ညနက္ နက္တြင္ မ်က္မွန္နက္ ကိုယ္စီတပ္၊ နားမ်ားကို ဂြမ္းမ်ားဆို႔ကာ ပလာစတာ ျဖင့္ အေသပိတ္ထားေသာ မင္းသမီးႀကီး ရွင္ဂြမ္းဂြိႏွင့္ ရာအိမ္မႉး လူ႐ႊင္ေတာ္ မ်ားကို ႐ြာသားမ်ား ေတြ႕ရေလေတာ့ သည္။
“အားေပးၾကပါဦးရွင္ ေမာင္ႀကီး မ်ားရဲ႕ ဂြိပါရွင္..”
“ေဘေဘပႅတ္ပႅတ္ ပႅတ္ေဘခ်ိ”
“ကၽြန္မကတာ ေတာ္ရဲ႕လား… ေမာင္တို႔ရဲ႕..”
“ေတာ္ပါေပ့ ႏွမဂြိေရ.. ဒီဇမၺဴ ၿပိဳင္ သူမဲ့ပါကြယ့္..၊ ဝါးထားထား”
ပါးစပ္ဆိုင္းျဖင့္ ရွင္ဂြမ္းဂြိေကြး ေနေအာင္က သည္။ ကကြက္ကား “ခ်ိဳမိုင္မိုင္”။
႐ြာပရိသတ္ ေအာ္ေသာ္လည္း စင္ ေပၚက မၾကားေတာ့။ “မင္းသားမင္းသမီး အသစ္လဲပါေတာ့၊ ဆင္းပါေတာ့” ေအာ္ သူမ်ားလည္း ညနက္ေလေလအာေညာင္း ေလေလ။
လက္ဟန္ေျခဟန္ ျပလည္းမျမင္ ေတာ့။ ပရိသတ္ဘက္လည္း မ်က္ႏွာမမူ ေတာ့။ ေဘးေစာင္းအေနအထားျဖင့္ ႐ြာဦးေက်ာင္းဘက္ မ်က္ႏွာမူကာ ဆိုေန ကေနၾကေတာ့သည္။
ေလာ္စပီကာအသံကား လူေျခ တိတ္ ေလပိုက်ယ္လာေလေလ။ ႐ြာနီး စပ္မ်ားကား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ရွင္ဂြမ္းဂြိ ကို သူတို႔႐ြာသားမ်ား ခ်စ္လွအားေပး လွခ်ည့္ဟု အထင္ေရာက္ၾကသည္။
အခ်ိဳ႕ကား ရွင္ဂြမ္းဂြိက ကြက္ ေျပာင္းေလမလား၊ (သို႔မဟုတ္) မင္း သမီး မင္းသားသစ္မ်ား ထြက္လာ ေလ မလား စိတ္ရွည္ေမၽွာ္ကိုးရင္း ရွင္ဂြမ္း ဂြိ၏ ခ်ိဳလွသည့္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ အသံ တို႔ကို က်ိတ္မွိတ္နားဆင္႐ႈစားေနၾကရ ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ကကြက္ကား “ခ်ိဳမိုင္မိုင္”။
ဇာတ္ဒါ႐ိုက္တာ ႐ြာဦး ဆရာေတာ္ ကား ယင္းပြဲခင္းႀကီးအား အေမွာင္ထဲမွ ေစာင့္ၾကည့္ကာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ၿပဳံးေန ေလသတည္း။
မူးေဆးအိုး
