ယခင္အပတ္မွ အဆက္
ထိုႏွစ္တြင္ တႏွစ္လံုး တိရစၦာန္မ်ား သည္ ေခြ်းဒီဒီက်ေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾက သည္။ ဘယ္လိုပင္ ပင္ပန္းေသာ္လည္း ကိုယ့္အလုပ္ကို လုပ္ၾကရျခင္းျဖစ္ သျဖင့္ စိတ္မညစ္ၾက။ သူတို႔လုပ္ေသာ အလုပ္ မွာ အလကားထိုင္စားေနၾကေသာ လူသားသူခိုးသူဝွက္တို႔ အက်ိဳးအတြက္ မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ကိုယ္တိုင္၏ အက်ိဳး ျဖစ္သည့္ျပင္ သူတို႔ေနာင္လာေနာက္သား တို႔၏ အက်ိဳးလည္းျဖစ္သျဖင့္ ဘယ္ တိရစၦာန္ကမွ် အပင္ပန္းခံဖို႔ အနစ္နာခံဖို႔ မတြန္႔တိုၾက။
တိရစၦာန္တို႔သည္ တေႏြလံုး တမိုး လံုးတေန႔လွ်င္ ဆယ္နာရီက် အလုပ္လုပ္ ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ဗႏၶဳလက တနဂၤေႏြ ေန႔ ညေနပိုင္းမ်ားလည္း အလုပ္လုပ္ ၾကရမည္ဟု ေျပာသည္။
တနဂၤေႏြေန႔ ညေနပိုင္းအလုပ္မွာ ေစတနာရွိမွ လုပ္ရ မည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ တနဂၤေႏြ ေန႔ညေနပိုင္း အလုပ္မလုပ္ေသာ တိရစၦာန္ တို႔မွာ အစာတဝက္ အေလွ်ာ႔ခံရလိမ့္မည္။ ထိုကဲ့သို႔ တနဂၤေႏြေန႔ ညေနပိုင္းပါ အလုပ္လုပ္ၾက ပါလ်က္ႏွင့္လည္း တခ်ိဳ႕ အလုပ္မ်ားမွာ မၿပီးဘဲ က်န္လ်က္ရွိသည္။ ထိုႏွစ္တြင္ အသီးအႏွံ ခါတိုင္းႏွစ္မ်ား ေလာက္မထြက္။
ေျမပဲခင္းႏွမ္းခင္းမွာ လည္း အထြန္ေနာက္က်ေနသျဖင့္ ေျမပဲ မႀကဲရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆာင္းဝင္လွ်င္ အၾကပ္အတည္းႏွင့္ ေတြ႕ၾကဖြယ္ရွိသည္။
ထို႔ျပင္ ဓါတ္မီးစက္တည္ဖို႔ ကိစၥ အတြက္ကလည္း ေျမႇာ္လင့္သည္ထက္ ပို၍ ခက္ခဲေနသည္။
ဦးသာေခါင္အိမ္ထဲမွ သလဲမ်ား အဂၤေတမႈန္႔မ်ား အေတာ္မ်ား မ်ားေတြ႕သျဖင့္ တမ်ိဳးေနရာက်ေသာ္ လည္း ဓါတ္မီးစက္ေခါင္းတိုင္တည္ဖို႔အ တြက္ ေက်ာက္တံုးမ်ားရႏိုင္ဖို႔ ျပႆနာ မွာမလြယ္။ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို အ႐ြယ္ ေတာ္ျဖစ္ေအာင္ ထုဖို႔ဆစ္ဖို႔ အလုပ္မွာ စို႔မ်ား တူမ်ားျဖင့္ လုပ္ရမည့္အလုပ္ျဖစ္ သည္။
တိရစၦာန္တို႔မွာ လူလို မတ္တတ္ ရပ္၍ စို႔မ်ားတူမ်ားႏွင့္ အလုပ္မလုပ္ တတ္။ ထိုေၾကာင့္ အႀကံရအိုက္၍ ေန ၾကသည္။
ေနာက္ရက္ အေတာ္ၾကာမွ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ေတာင္ကမ္းပါးေပၚမွ ပစ္ခ်ၿပီး ခြဲဖို႔ အႀကံရၾကသည္။ တိရစၦာန္ မ်ားသည္ ဦးသာေခါင္ လက္ထက္က က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားကို အေလာေတာ္ျဖစ္ေစရန္ ေတာင္ကမ္းပါး ယံမွ ေအာက္သို႔ပစ္ခ်ဖို႔အတြက္ ႀကိဳး မ်ားျဖင့္ ခ်ည္ကာ ဆြဲ၍တင္ၾကသည္။ ေက်ာက္တံုးႀကီး မ်ားကိုဆြဲ၍ တင္ရာတြင္ ႏြားဆိတ္သိုးမက်န္ အကုန္ဝိုင္း၍ လုပ္ ၾကသည္။ တခါတရံဝက္မ်ားကပင္ ကူ၍ လုပ္ၾက သည္။
ေတာင္ကမ္းပါးယံေပၚသို႔ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား ေရာက္ေအာင္ တင္ဖို႔ အလုပ္မွာ အင္မတန္ ၾကန္႔ၾကာ ေသာအလုပ္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ကမ္းပါး ယံမွ ေအာက္သို႔ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားအနက္ တခ်ိဳ႕လည္း ကြဲ၍ တခ်ိဳ႕လည္း မကြဲဘဲ ရွိသည္။ ကြဲၿပီးသား ေက်ာက္တံုးမ်ားကို သယ္ဖို႔ ကိစၥမွာ မ်ားစြာ မခက္လွ။ ႏြားမ်ားက လွည္းႏွင့္တင္၍ ဆြဲၾကသည္။ သိုးမ်ား ဆိတ္မ်ားက သူတို႔ႏိုင္သေလာက္ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို တတံုးစီသယ္ၾက သည္။ ေႏြေပါက္ေသာအခါ ေက်ာက္တံုး အေတာ္မ်ားမ်ား စုမိၿပီျဖစ္၍ ဓါတ္မီး စက္ကို ဝက္မ်ားက ႀကီးၾကပ္ကာ တည္ ဖို႔ လုပ္ၾကသည္။
ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားကို ေတာင္ ကမ္းပါးယံေပၚသို႔ တင္ရသည့္ အလုပ္ မွာ အေတာ္ခဲယဥ္း၍ တခါတရံ တတံုး တင္သည္ႏွင့္ တေန႔ကုန္ သြားသည္။ ထိုကိစၥတြင္ ဂ်ိဳကားမပါလွ်င္ အေတာ္ ခက္ဦးမည္။ ဂ်ိဳကားတေကာင္၏ အားမွာ အားလံုးေသာ တိရစၦာန္တို႔၏အားႏွင့္ ညီမွ်သေလာက္ရွိသည္။ တခါ တရံ လမ္းခုလပ္တြင္ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား ေလွ်ာက်သျဖင့္ ေက်ာက္တံုးႀကီး ေနာက္သို႔ တိရစၦာန္မ်ားပါ၍ မသြား ေစရန္ အေတာ္ သတိထားၾကရသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ဂ်ိဳကားမွာ အင္မတန္ အားကိုးရသည္။ ဂ်ိဳကားတေကာင္က ကိုယ္ႏွင့္ေဖး၍ ထားလိုက္လွ်င္ ေတာ္႐ံု တန္႐ံု ေလွ်ာက်ခ်င္သည့္ ေက်ာက္တံုး မွာ တန္႔၍ သြားသည္။
ထိုအခိုက္တြင္မွ က်န္တိရစၦာန္မ်ားက ဝိုင္း၍ ဆြဲတင္ၾက သည္။ ဂ်ိဳကားမွာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားကို သူတေကာင္ထဲ ေခါင္းခံတင္ရသျဖင့္ ေဟာဟဲ ေဟာဟဲႏွင့္ ေမာပန္း၍ ေခြ်းတ လံုးလံုးႏွင့္ ရွိသည္။ ခြါျဖဴက “ဂ်ိဳကား ရယ္ ဒါေလာက္ေတာင္ဘဲ အပင္ပန္း မခံပါႏွင့္”ဟု ေတာင္းပန္သည္။ ဂ်ိဳကား က နားမေထာင္။
ဂ်ိဳကားသည္ ေပၚ လာသမွ်ေသာ ျပႆနာမ်ားကို “ငါ အလုပ္ပို လုပ္မယ္” “ဗႏၶဳလသည္ အၿမဲ မွန္သည္”ဆိုေသာ ေဆာင္ပုဒ္ ႏွစ္ခုကို ႐ြတ္ကာ ေျဖျဖတ္သည္။ ဂ်ိဳကားသည္ ယခင္က အျခားတိရစၦာန္မ်ားထက္ တနာရီေစာေစာပိုထၿပီး အလုပ္လုပ္ ေနရာမွ အားမရေသးသျဖင့္ သူ႕ကို သူမ်ားအိပ္ရာက မထခင္ တနာရီခြဲပိုၿပီး ေစာေစာႏိႈးပါဟု ၾကက္ဖ ကေလး တေကာင္အားမွာ ထားသည္။ သူ႕မွာ အားလပ္သည့္အခ်ိန္လည္း မ်ားမ်ား မရွိ။ ရွိသမွ်ေသာ အားလပ္ခ်ိန္ကေလးမ်ား တြင္လည္း အအားမေနဘဲ တေကာင္ထဲ ေက်ာက္တံုးကြဲမ်ားကို သြား၍ သယ္ၿပီး စက္တည္မည့္ ေနရာသို႔ ပို႔သည္။
တိရစၦာန္မ်ားမွာ ေဆာင္းတြင္း၌ ခါတိုင္းထက္ အလုပ္ပို၍ ပင္ပန္းၾကေသာ္ လည္း အစာေရစာငတ္ျပတ္ျခင္း မရွိ။ ဦးသာေခါင္ရွိတုန္းကထက္ အစာပို၍ မစားရဘူးဆိုေတာင္ ဦးသာေခါင္ရွိတုန္း ကထက္ ေလ်ာ့၍ စားၾကရသည္ဟုလည္း မဆိုႏိုင္။ အပိုျဖဳန္းမည့္ သံုးမည့္လူသား မ်ား ေလွ်ာ႔သြားၿပီး ကိုယ္စားဖို႔သာ ကိုယ္လုပ္ၾကရသျဖင့္ တိရစၦာန္တို႔မွာ အျခား အခက္အခဲမ်ားအတြက္ မေထာင္း တာလွ။
ထို႔အျပင္ တိရစၦာန္တို႔ အလုပ္ လုပ္နည္းမွာ လူတို႔အလုပ္လုပ္နည္း ထက္ပို၍ ေကာင္းေသာအခ်က္လည္း အမ်ားရွိသည္။ ဥပမာ ေပါင္းသင္ေသာ အလုပ္ဆိုလွ်င္ လူသားမ်ားသည္ သူတို႔ ေလာက္ ေစ့စပ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္။ ထို႔ျပင္ တိရစၦာန္မ်ားထဲမွ ခိုးမည့္ဝွက္မည့္သူ တေကာင္မွ်မရွိသျဖင့္ လယ္ယာမ်ားကို လည္း စည္း႐ိုးမေကာဘဲ ထားႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ အလုပ္မ်ားစြာ သက္သာသည္။
ဥတုကုန္ခါနီးေသာအခါ သူတို႔ဟာ သူတို႔ မလုပ္ႏိုင္ေသာ ေရနံဆီစ သံေခ်ာင္းစ ႀကိဳးစ သံကိရိယာ စေသာပစၥည္းမ်ား ရွားပါးစ ျပဳလာ သည္။ ထို႔ျပင္ မ်ိဳးေစ့ႏွင့္ ဓါတ္ေျမဩဇာမ်ား တူး႐ြင္းတလပါ စသည္မ်ားႏွင့္ ဓါတ္မီးစက္အတြက္ တန္းဆာပလာမ်ားလည္း ခ်ိဳ႕တဲ့၍ ေနၾက သည္။ ထိုပစၥည္းမ်ားကို မည္သို႔ရေအာင္ လုပ္ရမည္ဟု ဘယ္တိရစၦာန္မွ် စိတ္မ ကူး တတ္ၾက။
တေန႔ေသာ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ဗႏၶဳလ ၏ အမိန္႔ကို ခံယူၾကရန္ စုေဝးလာၾက ေသာ တိရစၦာန္တို႔အစည္းအေဝးတြင္ ဗႏၶဳလက စီးပြါေရးဝါဒအသစ္ေျပာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေၾကာင္း ေက်ညာသည္။ ေနာင္အဖို႔တြင္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းက အျခားကြင္းနားနီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကုန္သြယ္ ေတာ့မည္။ သို႔ကုန္သြယ္ျခင္းမွာ လူသား တို႔လို အျမတ္ရဖို႔မဟုတ္။ မိမိတို႔ အပူ တျပင္း လိုေနေသာ ပစၥည္းမ်ားရရန္ အတြက္သာ ျဖစ္သည္။
ပထမဆံုး ဓါတ္မီး စက္တည္ဖို႔အတြက္ ပစၥည္းမ်ားကို အလ်င္ရေအာင္ လုပ္ရမည္။ ထိုကိစၥ အတြက္ ေရွးဦးစြာ စပါးသစ္မ်ားကို ေရာင္း မည္။ ထိုဟာႏွင့္မွ် မေလာက္ေသးလွ်င္ ၾကက္ဥမ်ားကို ေငြစႏွင့္ ဖလွယ္မည္။ ႐ြာသစ္ႀကီးဖက္မွာ ၾကက္ဥေဈး အင္မတန္ေကာင္းသည္။
ၾကက္ဥေပးဖို႔ အတြက္ ၾကက္မ်ားက မိမိတို႔၏တာဝန္ ကို မၿငိဳမျငင္ ေဆာင္႐ြက္လိမ့္မည္ ေျမွာ္လင့္သည္။ သို႔မွသာ ဓါတ္မီးစက္ တည္ေဆာက္ဖို႔ ကိစၥေအာင္ျမင္မည္ဟု ဗႏၶဳလက ေျပာသည္။
လူသားမ်ားႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ် မဆက္ဆံရ။ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ မလုပ္ရ။ ေငြစမကိုင္ရဟု ဦးသာေခါင္ကို ေတာ္လွန္ လိုက္ၿပီးေနာက္ ပထမဆံုး က်င္းပေသာ အစည္းအေဝး၌ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကသည္ကို တေရးေရး ေတြးမိ ၾကသျဖင့္ တိရစၦာန္မ်ားမွာ ယခု စီးပြားေရး ဝါဒအသစ္ေျပာင္းလိုက္ၿပီး ကုန္သြယ္ေတာ့မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းၾက။ အထက္ပါ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္မ်ိဳး ခ်ခဲ့ၾကသည္ကို တိရစၦာန္ အားလံုး မေမ့ၾကေသး။ အယုတ္သျဖင့္ ဆိုေသာ္ သူတို႔ဟာ သူတို႔ မေမ့ၾကေသး ဟု ထင္ၾကသည္။ ဗႏၶဳလက အစည္း အေဝးမ်ား ေနာက္ထပ္မျပဳလုပ္ရဟု အမိန္႔ထုတ္စဥ္က ထ၍ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾက ေသာ ဝက္ေလးေကာင္က စီးပြါးေရဝါဒ အသစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မရဲတရဲထ၍ ကန္႔ကြက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေခြးႀကီး ေတြက တဟီဟီးႏွင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဟိန္းလိုက္သျဖင့္ ခ်က္ျခင္း ၿငိမ္၍ သြား ၾကသည္။
ထိုေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း သိုးမ်ားက “ေျခေလးေခ်ာင္း ေကာင္းတယ္။ ေျခႏွစ္ ေခ်ာင္းမေကာင္းဘူး”ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ၾကသျဖင့္ အစစအဆင္ေျပသလို ျဖစ္သြားသည္။
ထိုေနာက္ ဗႏၶဳလက ေရွ႕လက္ကို ေျမႇာက္၍ ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ၾကရန္ ေျပာၿပီးလွ်င္ စီစဥ္စရာရွိသမွ်ကို သူကိုယ္ တိုင္ အားလံုး စီစဥ္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း။ တိရစၦာန္မ်ားမွာ လူသားတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံဖို႔ မလိုေၾကာင္း။ ဆက္ဆံရလွ်င္လည္း ေကာင္းမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း။ ထိုကိစၥကို သူကိုယ္တိုင္က တာဝန္ခံ၍ တိရစၦာန္ မ်ားသည္ လူသားတို႔ႏွင့္ မဆက္ဆံရ ဘဲႏွင့္ ၿပီးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားေၾကာင္း။ ႐ြာသစ္ႀကီက ဦးသာရာဆိုေသာ တတိယ တန္း အမိန္႔ေတာ္ရ ေရွ႕ေနတေယာက္က ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းႏွင့္ လူသားတို႔ ဆက္ဆံဖို႔ကိစၥတြင္ စပ္ၾကားမွ ဆက္ဆံ ေရးပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ႏွင့္ ႐ြက္ေဆာင္ ေပး လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း။
ဦးသာရာသည္ တနင္းလာေန႔မနက္တိုင္း ေျခေလးေခ်ာင္း ကြင္းသို႔လာ၍ ဗႏၶဳလထံမွ ၫႊန္ၾကား ခ်က္မ်ားကို ယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဗႏၶဳလက ေျပာျပၿပီးလွ်င္ သူ႕မိန္႔ခြန္းကို “ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း အၿမဲတည္ေစ ေသာ”ဆိုသည့္ ဆုေတာင္းစကားႏွင့္ အဆံုးသတ္ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တိရစၦာန္တို႕က ” ဒို႔တိရစၦာန္ သီခ်င္း”ကို ဆို၍ နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကသည္။
တိရစၦာန္မ်ား အစုအေဝး ခြဲၿပီး ေနာက္ သံေၾကာင္က တိရစၦာန္မ်ားအား စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ၾကရန္ ေျပာသည္။ “ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ မလုပ္ရဘူး ဆိုတာ ရယ္။ ေငြစကို မကိုင္ရဘူးဆိုတာရယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ခဲ့ပါ ဘူး။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ ေနေနသာသာ အႀကံေပးစကားအျဖစ္နဲ႔ေတာင္ ဘယ္သူ ကမွ် တခါဘူးမွ် မေျပာခဲ့ဘူးပါဘူး။ ရဲေဘာ္တို႔ အထင္မွားေနၾကလို႔ပါ။ ငါေျပာလွ်င္ ယံုပါ။ အခုလို ရဲေဘာ္တို႔ စိတ္ထဲက ထင္ေနၾကတာက ဟိုေဘာ္ျဖဴ ေကာင္က တီးတိုးဝါဒ ျဖန္႔စကား ေျပာ သြားရာက ျဖစ္ေပၚလာပံုရတယ္”ဟု ယုတၲိယုတၲာရွိေအာင္ ေျပာျပသည္။ သံေၾကာင္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ တခ်ိဳ႕ တိရစၦာန္မ်ားက မယံုၾကည္ၾကေသး။ သံေၾကာင္သည္ တခ်ိဳ႕ တိရစၦာန္မ်ားက မယံုသကၤာ ျဖစ္ေနၾက ေသးေၾကာင္းကို ရိပ္မိသျဖင့္ “ရဲေဘာ္ တို႔အခုလို ထင္ ေနၾကတာဟာ ကိုယ့္အေတြး ကိုယ့္ကို ျပန္ေခ်ာက္ေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ငါေျပာတာ ဟုတ္သလား မဟုတ္ဘူး လားဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္ၾကပါ။ ကုန္မသြယ္ရဘူး။ ေငြစ မကိုင္ရဘူးဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်ဘူးယင္ မွတ္တမ္းရွိရမယ္ မဟုတ္လား ။ ကိုင္းမွတ္တမ္းရွိယင္ ငါ့ကို ျပၾကစမ္း ပါ။ ျပႏိုင္ယင္ ငါအ႐ံႈးေပးပါမယ္” ဟု နိဂံုးစကားေျပာသည္။ စာႏွင့္ေပႏွင့္ အကၡရာတင္ထားေသာ မွတ္တမ္းဟူ၍ တစံုတရာမရွိသည္မွာ မွန္သျဖင့္ တိ ရစၦာန္မ်ားမွာ သံေၾကာင္ေျပာသမွ်ႏွင့္ ပင္ ေက်နပ္ၾကရသည္။
တနင္းလာေန႔ မနက္တိုင္း မနက္ တိုင္း ဦးသာရာသည္ ေျခေလးေခ်ာင္း ကြင္းသို႔ မွန္မွန္လာသည္။ ဦးသာရာမွာ ေရွ႕ေနအလုပ္ႏွင့္ မ်ားစြာမထြန္းကား ေသာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းေမြးက ေရးေရး မ်က္စိက ေပကလပ္ ေပကလပ္ႏွင့္ အေတာ္ အကင္းပါးပံုရသည့္ လူ တေယာက္ ျဖစ္သည္။ တိရစၦာန္ကြင္းႏွင့္ လူသားမ်ား ကုန္သြယ္ေရးတြင္ ဝင္၍ ပြဲစားလုပ္ရလွ်င္ အေတာ္ အက်ိဳး႐ိႈႏိုင္ မည့္အေၾကာင္းကိုလည္း သေဘာေပါက္ သည္။ တိရစၦာန္မ်ားသည္ ဦးသာရာအား လူသားျဖစ္သည့္အတြက္ ေၾကာက္ၾက သျဖင့္ သူလာသည္သြားသည္ကို ရင္ တဖိုဖိုႏွင့္ ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ၾကၿပီး ေနာက္ သူႏွင့္မေတြ႕ေအာင္ အထူး ေရွာင္ၾကသည္။
တိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ လူသားမ်ားဆက္ ဆံျခင္းကို တိရစၦာန္တို႔က မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾက ေသာ္လည္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေသာ ဦးသာရာမွာ ေျခေလးေခ်ာင္းျဖစ္ေသာ ဗႏၶဳလထံ၌ အမိန္႔မ်ားလာ၍ ခံယူေနရ သည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ တိရစၦာန္မ်ားမွာ စိတ္ႀကီးဝင္ကာသည္လို ဆက္ဆံရပံုမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ ေက်နပ္ထိုက္ပါသည္ဟုလည္း ေအာက္ေမ့ၾကသည္။ လူသားမ်ားက တိရစၦာန္တို႔အေပၚတြင္ ဆက္ဆံပံုမွာ အေျခအေနေျပာင္း၍ လာေသာ္လည္း လူသားတို႔က ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း အေပၚ၌ အမုန္းေလ်ာ႔ပါသြားသည္ မဟုတ္။ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းသည္ ဘယ္လိုပင္ သာယာဖြံ႕ၿဖိဳးေနသည္ျဖစ္ေစ လူသားတို႔က အမုန္းမေလ်ာ့။ စင္စစ္ အားျဖင့္ သာယာ ဖြံ႕ၿဖိဳးရွိျခင္းအတြက္ ပို၍ပင္ မုန္းလာၾကေသးသည္။ လူသား တိုင္း လူသားတိုင္း စိတ္၌ မိမိတို႔ သည္ ဘုရားတရားကို ယံုၾကည္ၾက သကဲ့သို႔ တေန႔က်လွ်င္ ေျခေလးေခ်ာင္း ကြင္း သည္ ဧကန္ပ်က္ရမည္ဟု ယံုၾကည္ၾက သည္။ ဓါတ္မီးစက္လည္း ဘယ္နည္း ႏွင့္မွ် ျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ လူသားမ်ား သည္ တေယာက္ႏွင့္တ ေယာက္လမ္းမွာ ေတြ႕ေတြ႕ေဈးမွာေတြ႕ေတြ႕ ဓါတ္မီး စက္ဟာ ဘယ္နည္းႏွင့္မဆို ပ်က္ရမွာ ဘဲဟု တြက္ကာ ခ်က္ကာ ေျပာၾကသည္။ သို႔ျဖစ္လင့္ကစား တိရစၦာန္တို႔လုပ္ပံု ကိုင္ပံု ေသခ်ာ ေစ့စပ္ျခင္းကို ျမင္ၾကရ ေသာအခါ တိရစၦာန္မ်ားကို မေလး စားခ်င္ဘဲႏွင့္ ေလးစား၍ လာၾကရသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
