ယခင္အပတ္မွ အဆက္
ေဆာင္းဝင္လာေသာအခါ မယ္သီ သည္ တေန႔တျခား မူမမွန္ေသာ အျခင္း အရာကို ျပသည္။ မနက္တိုင္းလည္း အလုပ္ေနာက္က်သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႕ ပါဟု သူက ဆင္ေျခေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုက နာသလိုသည္ ကနာသလိုလည္း ေျပာေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ မယ္သီသည္ အစားအေသာက္ လံုးဝမပ်က္။ မယ္သီ သည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာ၍ အလုပ္ မလုပ္ဘဲ ေနၿပီးလွ်င္ ကန္စပ္သို႔ သြား ကာ ေရထဲ၌ သူ႕အရိပ္ကိုသူ တၾကည့္ထဲ ၾကည့္ၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ တသသႏွင့္ ေန သည္။ ထို႔ျပင္ မယ္သီ၏ အျပဴအမူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထို႔ထက္ အေရးႀကီးေသာ အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း ေကာလာဟလ ေျပာၾကသည္။ တေန႔တြင္ မယ္သီသည္ ပါးစပ္က ေျပာင္း႐ိုးတေခ်ာင္းကို ဝါး၍ အၿမီးကို ဟန္တမ်ားမ်ားႏွင့္ ေဝွ႔ေဝွ႔ၿပီး ဝင္လာ သည္။ ထိုအခါ ခြါျဖဴက မယ္သီ အား အနားသို႔လက္တို႔၍ ေခၚၿပီးလွ်င္ ္”ေဟ့မယ္သီေရ ညီ့အေၾကာင္း ငါၾကား တယ္ေနာ္။ ညီးလုပ္ပံုကိုင္ပံုဟာ မဟုတ္ ဘူး။ မနက္ကလဲ စည္း႐ိုးေက်ာ္ၿပီး ညီးဟာ ဦး ေပါက္ေက်ာ္တို႔ ကြင္းဖက္ကို တၾကည့္ ၾကည့္နဲ႔ လုပ္ေနတာ ငါျမင္တယ္၊ ၿပီး ေတာ့ ဟိုဘက္မွာလဲ ဦးေပါက္ေက်ာ္ရဲ႕ တပည့္တေယာက္ ရပ္ေနတာ ငါေတြ႕ တယ္။ ဒီတုန္းက ငါက ခပ္လွမ္းလွမ္းကမို႔ ေသေသ ခ်ာခ်ာေတာ့ မျမင္လိုက္ရဘူး။ တာေပမဲ့ ငါထင္တယ္။ အဲဒီလူနဲ႔ ညီး စကား ေျပာေနတယ္ မဟုတ္လား။ သူက ေတာင္မွ ညီ့ေက်ာကို သပ္ေပး ေနေသး တယ္ေလ။ အဲတာ ဘယ္လို သေဘာလဲ ေအ။ ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါအံုး”ဟု တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ေမးသည္။ ထိုအခါ မယ္သီ က စိတ္ဆိုးေလဟန္ျဖင့္ “အမယ္ေလး မဟုတ္ရပါဘူးေတာ္။ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး ငါဘယ္လူနဲ႔မွ စကား မေျပာရပါဘူးေတာ္။ မခြါျဖဴ ေတာ္ဟာ စကားေျပာယင္ သတိထားေျပာပါ။ သူမ်ားကို မဟုတ္မတရား မေျပာခ်င္ပါ ႏွင့္”ဟု ဆိုကာ ေျမႀကီးကိုခြါႏွင့္ ေပါက္ ၍ ေနသည္။
သည္ေတာ့ ခြါျဖဴက “ေဟ့ မယ္ သီ ငါ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေျပာစမ္းပါေအ့။ ညီး ဟိုလူနဲက စကားမေျပာရဘူး။ ဟိုလူကလဲ ညီ့ေက်ာကို လက္နဲ႔ သပ္မ ေပးဘူးဆိုတာ ညီးဘဝ ဆက္တိုင္းဆက္ တိုင္း တိရစၦာန္မျဖစ္ရဘဲရွိ”ဟု အက်ိန္ ခိုင္းသည္။ မယ္သီက “အမယ္ ဟုတ္မွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ က်ိန္ရမွာလဲ “ဟု ေျပာၿပီးလွ်င္ လယ္ထဲသို႔ ခြါစံုေပါက္၍ ထြက္သြားသည္။
ထိုအခါ ခြါျဖဴက အႀကံရသျဖင့္ ဘယ္သူ႕မွ မေျပာဘဲ မယ္သီ၏ ေဇာင္း ကို သြား၍ၾကည္သည္။ ခြါျဖဴက ေကာက္႐ိုးမ်ားကို ခြါႏွင့္ယက္၍ ဟိုလွန္ သည္လွန္ လွန္ေလွရွာေသာအခါ ထန္း လွ်က္ေလး ငါးေျခာက္လံုးႏွင့္ ေရာင္စံု ဖဲႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ထားေသာ ေၾကးခေလာက္ ခေလးမ်ားႏွစ္ခု သံုးခု ေတြ႕သည္။
ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ ၾကာေသာ အခါ မယ္သီေပ်ာက္၍ သြားသည္။ တလ ႏွစ္လ သူ႕သတင္းကို ဘာမွ် မၾကားရ။ ထို႔ေနာက္ မယ္သီကို ႐ြာသစ္ ႀကီးဖက္၌ ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ ခိုမ်ားက အစီရင္ခံ ၾကသည္။ ခိုမ်ား၏ အစီရင္ ခံစာအရ မယ္သီမွာ ခ်မ္းသာေသာ လူသားတဦး၏ ေဒါက္ကတ္ရထားကို ဆြဲ၍ ေနေၾကာင္း သူ႕အေမြးမ်ားကိုလည္း မၾကာခင္က စက္ ကတ္ေက်းထိုးထားေၾကာင္း သူ႕လည္ပင္း ၌လည္း ဖဲႀကိဳးျဖင့္ ေၾကးခေလာက္ ခေလးမ်ား ဆြဲထားေၾကာင္း ။ မယ္သီမွာ အင္မတန္ သေဘာက်ေနပံုရေၾကာင္း။ သူ႕သခင္ လူသားကလည္း ေက်ာကို သပ္ ၍ ထန္းလ်က္ေကြ်းေနေၾကာင္း သိၾကရ သည္။ ထိုအခါကစ၍ မယ္သီ၏အေၾကာင္း ကို ဘယ္တိရစၦာန္ကမွ် စကားထဲထဲ့၍ မေျပာၾကေတာ့။
ထို႔ေနာက္ ရာသီဥတုပူျပင္းလာ ေသာအခါ ေရရွား၍ လာသည္ ။ ေျမျပင္ တခုလံုးလည္း မီးအံုးထားေသာ သံျပား ကဲ့သို႔ ပူသည္။ တိရစၦာန္တို႔သည္ မိမိတို႔ ၏ ေရွ႕ေရးျပႆနာကို ေျဖျဖတ္ရန္ အ ႀကိမ္ႀကိမ္ စည္းေဝးၾကသည္။ အစည္းအ ေဝးတိုင္းတြင္ ဝက္မ်ားက စီမံကိန္းမ်ား ထင္ျပၾကသည္။ ဝက္မ်ားမွာ အျခားေသာ တိရစၦာန္တို႔ထက္ ပို၍ ဥာဏ္ပညာရွိသူ မ်ားျဖစ္သျဖင့္ စီမံကိန္းဝါဒ ေရးဆြဲဖို႔ အလုပ္တြင္ သူတို႔ကိုသာ တာဝန္လႊဲ၍ ေခါင္းေဆာင္ခန္႔ ၾကရသည္။ တိရစၦာန္ တို႔မွာ အစည္းအေဝးႀကီး၌ မႀကိဳက္တာ ကို ပယ္ခ်ႏိုင္ခြင့္ ႀကိဳက္တာကို အတည္ ျပဳႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ္လည္း အစစအရာရာ တြင္ ဝက္မ်ား စီမံသည္ကိုသာ လိုက္နာ ၾကသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ဝက္မ်ားက စီမံ၍ တိရစၦာန္ အစည္းအေဝးႀကီးက ပယ္ခ် ျခင္း အတည္ျပဳျခင္း ျပဳႏိုင္ေသာ စံနစ္မွာ အေတာ္ဟန္ေနေသာ္လည္း ဗႏၶဳလ ႏွင့္ ေဘာ္ျဖဴတို႔ တေကာင္ႏွင့္ တေကာင္ အ ၿမဲသေဘာကြဲေနၾကသျဖင့္ ထိုစံနစ္ကို ဆက္လက္၍ အသံုးမျပဳႏိုင္ဘဲ ရွိသည္။ ဗႏၶဳလႏွင့္ ေဘာ္ျဖဴမွာ တေကာင္ႏွင့္ တေကာင္ တခ်က္မွ် သေဘာတိုက္ဆိုင္ ျခင္းမရွိ။ တေကာင္က သည္ႏွစ္စပါး မ်ားမ်ား စိုက္ဖို႔ေျပာလွ်င္ တေကာင္က ႏွမ္းမ်ားမ်ား ႀကဲဖို႔ေျပာသည္။ တေကာင္ က သည္ေျမမွာ ေျပာင္းႀကဲဖို႔ေကာင္း သည္ဆိုလွ်င္ တေကာင္က ေျမပဲစိုက္မွ ေကာင္းမည္ေျပာသည္။ တေကာင္ တ ေကာင္မွာ သူ႕ေနာက္လိုက္မ်ားႏွင့္ သူ ေနၾကသည္။ အစည္းအေဝးမ်ား၌လည္း တေကာင္ႏွင့္တေကာင္ အျပင္းအထန္ အတိုက္အခံ လုပ္ၾကသည္။ ေဘာ္ျဖဴမွာ စကားေျပာေကာင္းသျဖင့္ အစည္းအေဝး မ်ား၌ မဲခြဲရာတြင္ သူ႕ဘက္ကခ်ည္း အ ႏိုင္ရသည္။ ဗႏၶဳလမွာ စကားေျပာမ ေကာင္းေသာ္လည္း တေကာင္ခ်င္းတ ေကာင္ခ်င္း ႀကိတ္၍ သူ႕ဘက္သို႔ ပါ ေအာင္ အဆြယ္ေကာင္းသည္။ အထူးသ ျဖင့္ အစဥ္စားဥာဏ္နည္းေသာ သိုးမ်ား မွာ ဗႏၶဳလကို သေဘာက်ၾကသည္။
သိုးမ်ားမွာ အေၾကာင္းသင့္သည္ မသင့္သည္ကို မေ႐ြးဘဲ “ေျခေလး ေခ်ာင္း ေကာင္းတယ္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း မေကာင္း ဘူး” ဆိုေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို တေအာ္ထဲ ေအာ္၍ေနၾကသည္။ အစည္း အေဝးလုပ္ ေနစဥ္လည္း ထိုေဆာင္ပုဒ္ကို ေအာ္၍ ေႏွာင့္ရွက္တတ္သည္။ ေဘာ္ျဖဴက အစည္းအေဝး၌ အေရးႀကီးေသာ စကား ကို ေျပာသည့္အခါတိုင္း သိုးမ်ားက “ေျခေလးေခ်ာင္းေကာင္းတယ္။ ေျခႏွစ္ ေခ်ာင္းမေကာင္းဘူး”ဟု ေအာ္ၾကသည္။ ေဘာ္ျဖဴသည္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး မဂၢင္ဇင္းအေဟာင္းမ်ားကို ရွာ၍ ဖတ္ၿပီး လွ်င္ ေကာက္ပဲသီးႏွံပို၍ ထြက္ေအာင္ အၿမဲႀကံစည္စိတ္ကူး လ်က္ရွိသည္။ ေျမဩဇာဓါတ္မ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေဘာ္ျဖဴအမ်ားႀကီး ေလ့လားထားသည္။ အားလံုးေသာ တိရစၦာန္မ်ားကိုလည္း က်င္ႀကီး စြန္႔သည့္အခါတြင္ ေတြ႕ကရာေနရာတြင္ အရမ္းမစြန္႕ၾကဘဲႏွင့္ လယ္ထဲယာထဲသို႔ သြား၍ တေန႔ တေနရာက် ေျပာင္း၍ ေျပာင္း၍ စည္းကမ္းတက် စြန္႔ၾကရန္ ေျပာသည္။ ထိုသို႔ စီစဥ္ျခင္း အားျဖင့္ ေနာက္ေခ်သယ္ရသည့္ အလုပ္ သက္သာ ႏိုင္ေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ ဗႏၶဳလမွာ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘာစီမံကိန္းမွ မထုတ္။ ေဘာ္ျဖဴ၏စီမံကိန္းမ်ား သည္ လည္း ပ်က္ကုန္မွာခ်ည္းဘဲဟု ေျပာ သည္။ သို႔ရာၾကတြင္ သူ႕ကို ၾကည့္ရ သည္မွာ အႀကံတခုခုႏွင့္ အခြင့္အခါကို သာ ေစာင့္ေနပံုရသည္။ တေန႔တြင္ ေဘာ္ ျဖဴက တကြင္းလံုးထိန္ေနေအာင္ မီး ထြန္းႏိုင္ရန္ ဓါတ္မီးစက္တည္ဖို႔ အႀကံ ေပးသည္။ ထိုအခါ ဗႏၶဳလက အျပင္းအ ထန္ကန္႔ကြက္သည္။
ေဘာ္ျဖဴသည္ ကုန္းခပ္က်က် ေန ရာတခုကို ေ႐ြး၍ ထိုေနရာ၌ ဓါတ္မီးစက္ တခုတည္လွ်င္ သင့္မည္ဟု ေျပာသည္။ ထိုေနရာကို အေသအခ်ာ တိုင္းထြာ ၾကည့္႐ႈၿပီး ေနာက္ ထိုေနရာ ၌သာ ဓါတ္ မီးစက္ တည္လိုက္ရလွ်င္ တကြင္းလံုး ဓါတ္မီးတထိန္ထိန္ႏွင့္ ေနႏိုင္ၿပီးလွ်င္ ေျပာင္း႐ိုး စဥ္းစက္ စပါးေလွ႔စက္ ႏို႔ၫွစ္ မ်ားပါဆင္၍ ရမည္ဟုေျပာသည္။ တိရစၦာန္ မ်ား စက္အေၾကာင္းကို ဘာမွ်နားမ လည္ ၾက။ ေဘာ္ျဖဴက ဓါတ္မီးစက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ထပ္ဆင္ထားႏိုင္မည္ျဖစ္၍ တိရစၦာန္မ်ား မွာ အားလပ္ခ်ိန္ ပို၍ရၾကၿပီးလွ်င္ ပညာ သင္ခ်ိန္ အပ်င္းေျပ စကားစၿမီးေျပာခ်ိန္ ေဆြးေႏြးခ်ိန္ပို၍ ရၾကမည္ဟု လြမ္းေလာက္ ေအာင္ ေျပာျပသည္။
ေနာက္တလ ၾကာေသာအခါ ဓါတ္ မီးစက္တည္ရန္အတြက္ စီမံကိန္းမ်ား အျပည့္အစံုေရးဆြဲၿပီးသည္။ ေဘာ္ျဖဴ သည္ ဦးသာေခါင္ဆီမွ က်န္ရန္ခဲ့ေသာ အိမ္ကိစၥအဝ၀လုပ္နည္း စာအုပ္ပန္းရန္ လုပ္နည္းစာအုပ္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ပညာ အေျခခံစာအုပ္မ်ားကို အၿမဲေလ့ လာၿပီးလွ်င္ ယခင္က ၾကက္ၿခံလုပ္ ထားေသာ တင္းကုပ္ကို အလုပ္႐ံုအျဖစ္ အသံုးျပဳသည္။ အဆိုပါ တင္းကုပ္ထဲတြင္ သစ္သားစားပြဲခံုေဟာင္းႀကီးတခု ေတြ႕သျဖင့္ စီမံကိန္း စံနစ္ပံုမ်ား ဆြဲဖို႔ အတြက္လည္း နတ္တို႔ဖန္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ျဖစ္လွ်က္ ရွိသည္။ ေဘာ္ျဖဴ သည္ စာအုပ္မ်ားကို ဖြင့္၍ ေက်ာက္ခဲ ႏွင့္ဖိထားၿပီးလွ်င္ လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားတြင္ ေျမျဖဴေတာင့္ကို ကိုင္၍ ဟိုဖက္သည္ဖက္ ေ႐ႊ႕ကာ မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ား ေရးဆြဲကာ ပံုစံထုတ္ၿပီးလွ်င္ ပါးစပ္ကလည္း အလြန္ ေၾကနပ္ေလဟန္ျဖင့္ တတြတ္တြတ္ စကားေျပာလ်က္ရွိသည္။ တျဖည္ျဖည္း ျခင္ႏွင့္ တင္းကုပ္အတြင္းက ေျမျပင္မွာ ေဘာ္ျဖဴဆြဲထားေသာ ဝန္႐ိုးပံုမ်ား ေခြး သြားစိတ္ဘီးပံုမ်ားျဖင့္ ျပည့္၍ ေနသည္။ အျခားတိရစၦာန္မ်ားလည္း ဝိုင္း၍ ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ နားမလည္ေသာ္လည္း သိပ္ေနရာက်တာဘဲဟု ထင္ၾကသည္။
တိရစၦာန္အားလံုးတို႔သည္ အနည္း ဆံုး တေန႔လွ်င္ တႀကိမ္က် ေဘာ္ျဖဴ၏ စက္ပံုစံကို လာ၍ ၾကည့္ၾကသည္။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနေလ့ရွိေသာ ၾကက္ မ်ား ဘဲမ်ားပင္လွ်င္လာ၍ မၾကည့္ဘဲ မေနႏိုင္ၾက။ လာၾကည့္ၾက ေသာအခါ၌ မေတာ္ တဆတက္မနင္း မိေစရန္လည္း အထူး သတိထား ၾကသည္။ ဗႏၶဳလမွာ အစကန ဦးကပင္ ဓါတ္မီးစက္တည္ဖို႔ အႀကံကို သေဘာမက်သျဖင့္ ေဘာ္ျဖဴ၏ စက္ပံုစံကို တခါမွ်လာ၍ မၾကည့္ဘဲ ေရွာင္၍ ေနသည္။ တေန႔တြင္ ေဘာ္ျဖဴ ၏ စက္ပံု စံကို ဗႏၶဳလက ႐ုတ္တရက္ လာ၍ ၾကည့္သည္။ ဗႏၶဳလသည္ ထင္းကုပ္ေဘးပတ္ခ်ာ လွည့္၍ ၾကည့္ၿပီး လွ်င္ စက္ပံုစံကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စံုေစ့ေအာင္ၾကည့္သည္။ ထိုေနာက္ တခါႏွစ္ခါေလာက္ အနံ႔ခံ ၾကည့္ၿပီးေသာ္ အေတာ္ၾကာၾကာမ်က္ ေစာင္းထိုး၍ ေနၿပီးလွ်င္ ဘာမေျပာညာ မေျပာႏွင့္ ေျခတေခ်ာင္းကိုေျမႇာက္ကာ ေသးႏွင့္ ပန္းပစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွ်မ ေျပာဘဲ ထြက္သြားသည္။
လာမည့္အပတ္ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပ ပါမည္။
