ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၇)

0
886

ယခင္အပတ္မွ အဆက္
တိရစၧာန္တို႔သည္ မထြက္မကပ္ ႀကိဳးစား၍ စပါးရိတ္ၾကသည္။ ႀကိဳးစား က်ိဳးလည္း နပ္သည္။ ဦးသာေခါင္ လက္ ထက္ကထက္ အမ်ားႀကီးပို၍ ေကာက္ လႈိင္းမ်ား ထြက္သည္။ စပါးရိတ္ရသည့္ အလုပ္မွာ သူတို႔အဖို႔ မလြယ္။ ေျခႏွစ္ ေခ်ာင္းေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္၍ ရိတ္ရ၊ လုပ္ထားေသာ စပါးရိတ္ ကိရိယာ မ်ား မွာ တိရစၧာန္တို႔အဖို႔ ဟန္မက်။ ဝက္တို႔ မွာ ဥာဏ္ေကာင္းသျဖင့္ ေတြ႕သမၽွ အခက္ အခဲမ်ားကို ေက်ာ္နင္းႏိုင္ၾကသည္။ ႏြားတို႔မွာ လယ္အေၾကာင္းကို ေကာင္း ေကာင္း သိေနၾကသျဖင့္ ေကာက္လႈိင္း သိမ္းရာတြင္ မ်ားစြာ အသုံးက်သည္။ ဝက္မ်ားမွာ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္မလုပ္ ၾကဘဲ ၫႊန္ၾကားျခင္း စီမံျခင္းအမႈကို ျပဳၾကသည္။

အျခားတိရစၧာန္မ်ားထက္ ပညာ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းေၾကာင့္ ဝက္တို႔မွာ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ယူၾက သည္မွာ သဘာ၀က်သည္။ ဂ်ိဳကားႏွင့္ ခြါျဖဴတို႔မွာ အထူးပင္ႀကိဳးစား၍ အလုပ္ လုပ္ၾကသည္။ ဝက္တို႔မွာ သူတို႔ သခင္ ေဟာင္း ဦးသာေခါင္၏ ရာထူးကို အေမြဆက္ခံဘိသည့္အလား ႏြားမ်ား ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္လိုက္၍ “ရဲေဘာ္တို႔ ႀကိတ္လိုက္ကြ။ ေသႏိုင္႐ိုး လားကြ။ ႀကိဳးစားၾက”ဟု တေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ကာ ဆရာလုပ္ၾကသည္။ စပါးရိတ္ ရာတြင္ ခိုကပ္ေသာ တိရစၧာန္ဟု တေကာင္မၽွမရွိ။ ဘဲမ်ား ၾကက္မ်ားကပင္ စပါးႏွံမ်ားကို ႏိုင္သေလာက္ ႏႈတ္သီးႏွင့္ ခ်ီ၍ သယ္ၾကသည္။ တိရစၧာန္တို႔သည္ ညီညီညာညာ ႀကိဳးစား၍ ရိတ္ၾကသျဖင့္ ဦးသာေခါင္ လက္ထက္ကထက္ ႏွစ္ရက္ ေစာ၍ အလုပ္ၿပီးသည္။ ဦးသာေခါင္ လက္ထက္က စပါးထိုမၽွမထြက္စဖူး။ ဖိတ္ျခင္းေလျခင္းလည္း မရွိ။ ဘဲတို႔ ၾကက္တို႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လယ္ထဲ၌ ေကာက္သင္းေကာက္ဖို႔ စပါးႏွံေတာင္ မက်န္ရစ္။ မည္သည့္ တိရစၧာန္ကမၽွ တလုပ္တဆုပ္ေသာ္မၽွ ခိုးႏႈိက္၍ မစား။

တိရစၧာန္တို႔သည္ အလုပ္အင္မတန္ ေစ့စပ္ၾကၿပီးလၽွင္ ယခင္က ဘယ္လိုမၽွ မေတြးမႀကံမိဖူးေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ ၾကသည္။ ယခင္ ဦးသာေခါင္လက္ထက္ ကကဲ့သို႔ သူတပါး၏ လက္ေဝခံ၍ စားၾကရသည္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္ အက်ိဳးရွိဖို႔အတြက္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္လုပ္ၾကရသျဖင့္ စပါး တႏွံစားရလည္း စားရသေလာက္ ဝမ္းသာၾကသည္။ သူမ်ားလုပ္တာကို မွီခိုကပ္ရပ္စားေနသည့္ လူသား အေလွး အမႊားမ်ား မရွိေတာ့သျဖင့္ တိရစၧာန္တိုင္း ေဝစုပို၍ ရႏိုင္သည္။ အလုပ္မလယ္ ၾကေသးေသာ္လည္း တိရစၧာန္မ်ားမွာ ဦးသာေခါင္ရွိစဥ္ကထက္ပို၍ အား လပ္ခ်ိန္ ရၾကသည္။ အခက္အခဲ အမ်ိဳး မ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႕ရေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး တြင္ ဝက္မ်ား၏ အသိဥာဏ္ရွိျခင္း ဂ်ိဳကားႏွင့္ ခြါျဖဴတို႔၏ ဝိရိယေကာင္း ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အလုပ္ မဆို မၿပီးေျမာက္သည္မရွိ။ စပါးေလွ႔ဖို႔ အလုပ္ကို လူသားတို႔ကဲ့သို႔ မလုပ္ႏိုင္ ေသာအခါ တိရစၧာန္တို႔သည္ အမႈိက္ သ႐ိုက္မ်ား စင္သြားေအာင္ ဝိုင္း၍ ႏႈတ္သီး ႏွင့္ မႈတ္ၾကသည္။ ဂ်ိဳကားမွာ အလုပ္ အင္မတန္ႀကိဳးစားသျဖင့္ တိရစၧာန္တိုင္း က ခ်ီးမြမ္းၾကရသည္။

ဂ်ိဳကားမွာ ဦးသာေခါင္ ရွိတုန္းက ပင္ အလုပ္ကို ႀကိဳးစား၍ လုပ္တတ္ရာ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ၿပီး ေနာက္အဖို႔ တြင္မူကား အျခားႏြားႀကီး သုံးေကာင္ စာခန္႔မၽွ အားထုတ္၍ လုပ္သည္။ တခါ တရံ ရွိသမၽွေသာ အလုပ္တာဝန္မ်ားကို ဂ်ိဳကားတေကာင္ထဲ ထမ္းေဆာင္ေနသကဲ့ သို႔ပင္ ထင္ရသည္။ ဂ်ိဳကားသည္ ေန ထြက္က ေနဝင္ထိ အလုပ္အအားမေန။ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရမည့္ အလုပ္မွန္ သမၽွတြင္ ဂ်ိဳကားဝင္၍ မပါသည့္ အလုပ္ ဟူ၍ မရွိ။ နံနက္တိုင္း အျခားတိရစၧာန္ မ်ား အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ မက်ခင္ တနာရီ ေစာ၍ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရန္အတြက္သူ႕ကို သူမ်ားမထခင္ တနာရီေစာ၍ ႏႈိးရန္ ၾကက္ဖကေလးတေကာင္ကို မွာထား သည္။ ျပႆနာတခုခုကို ေပၚေပါက္ တိုင္း၊ အခက္အခဲတခုခုေတြ႕သည့္အခါ တိုင္း ဂ်ိဳကားက ငါပိုၿပီးႀကိဳးစားမည္ဟု ေျပာေလ့ရွိၿပီးလၽွင္ ” ငါပိုၿပီးႀကိဳးစား မည္” ဆိုေသာ စကားမွာ သူ႕ကိုယ္သုံး ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္သည္။

တိရစၧာန္တို႔သည္ မိမိတို႔ စြမ္းအား ရွိသေလာက္ အလုပ္ကို အခိုမကပ္လုပ္ၾက သည္။ ၾကက္မမ်ား ဘဲမမ်ားပင္လၽွင္ လယ္ရိတ္ခ်ိန္၌ တေကာင္လၽွင္စပါး ငါးတင္းက်ရေအာင္ ေကာက္သင္း ေကာက္ၾကသည္။ တိရစၲာန္တို႔အနက္ ခိုးဝွက္သူလည္း တေကာင္မၽွ မရွိ။ ရိကၡာ ေဝမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ညည္းၫူသူလည္း တေကာင္မၽွမရွိ။ ယခင္ကဲ့သို႔ တေကာင္ ႏွင့္ တေကာင္ခိုင္ရန္ျဖစ္ျခင္း ထိုးျခင္း ဆိတ္ျခင္း မနာလိုဝန္တိုျဖစ္ၾကျခင္း လည္း မရွိ။ မယ္သီ တေကာင္သာလၽွင္ မနက္သူမ်ား ထခ်ိန္မထဘဲ အလုပ္က ျပန္ေတာ့လည္း ေျခနာေနသည္ဟု ယိုးမယ္ရွာၿပီး ေစာေစာျပန္ျခင္းမွ တပါး အလုပ္ခိုေသာ တိရစၧာန္တေကာင္မၽွ မရွိ။ ေၾကာင္မ မိတိုးတေကာင္လည္း အျပစ္ ေျပာမည္ဆိုလၽွင္ ေျပာစရာရွိသည္။ အလုပ္လုပ္စရာရွိလၽွင္ မိတိုးကို ဘယ္ ေတာ့မွ ရွာ၍ မေတြ႕။ မိတိုးသည္ အၾကာ ႀကီး အၾကာႀကီး ေပ်ာက္၍ ေနၿပီးလၽွင္ အစာစားခ်ိန္မွပင္ ျပန္လာသည္။ ညေန မွာလည္း သူမ်ားေတြ အလုပ္ၿပီး ခ်ိန္က်မွ ဘာမၽွမျဖစ္သည့္ အမူအရာျဖင့္ ျပန္ လာသည္။ မိတိုးမွာ ဆင္ျခင္ေပး ေကာင္း သည္ကတေၾကာင္း သနားစဖြယ္ ျမည္ တတ္သည္လည္း တေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ႕အေပၚတြင္ ဘယ္သူကမၽွ ေဗြမယူၾက။

လားမေဟာ္မွာ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ၿပီး သည့္ေနာက္ တစုံတရာ ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ ဦးသာေခါင္လက္ ထက္သကဲ့သို႔ပင္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ၌ သြက္လက္ျခင္း လည္းမရွိ။ ခိုကပ္ျခင္းလည္း မရွိ။ သူ႕ေစတနာအေလ်ာက္ သာသာထိုးထိုး လုပ္ျခင္းလည္း မရွိ။ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ပက္သက္၍ သူ႕ထင္ျမင္ခ်က္ ဘယ္အခါ မၽွမေပး။ “ဦးသာေခါင္ မရွိတာ နင္ဝမ္း မသာဘူးလား”ဟု မေဟာ္ကိုေမးလၽွင္ သူက “ဟဲ့ ဒို႔လားမ်ားဟာ သူမ်ားထက္ ပိုၿပီးအသက္ရွည္သည္။ နင္တို႔အထဲက ဒို႔လားေသတာ ဘယ္သူမ်ား ျမင္ဘူး သလဲ”ဟုသာ ေျဖသည္။ အျခားေသာ တိရစၧာန္မ်ားမွာ နားေထာင္၍သာ ေနေသာ္လည္း သူဘာေျပာမွန္း မသိၾက။

တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ အလုပ္နားၾက သည္။ မနက္စာကိုလည္း ခါတိုင္းထက္ တနာရီေနာက္က်၍ စားၾကသည္။ မနက္စာစားၿပီးလၽွင္ မပ်က္မကြက္ အလံတင္ပြဲ က်င္းပၾကသည္။ ေဘာ္ျဖဴ က ဦးသာေခါင္၏ အခန္းထဲမွ ပိတ္စိမ္းစ တခုေတြ႕သျဖင့္ ထိုပိတ္ စိမ္းစေပၚတြင္ ခြါႏွင့္ခ်ိဳကိုေရး၍ အလံလုပ္ထားသည္။ ထိုခြါခ်ိဳ အလံကို တနဂၤေႏြေန႔ မနက္တိုင္း အလံတိုင္၌ တင္ၿပီးလၽွင္ အေလးျပဳၾက သည္။ အလံအတြက္ အစိမ္းေရာင္ကို သုံးျခင္းမွာ ႏိုင္ငံ၏ စိမ္းစိုသာယာျခင္းကို ေဖၚျပရန္ ျဖစ္ၿပီးလၽွင္ ခြါႏွင့္ခ်ိဳမွာေနာက္ဆုံး လူသားအားလုံးကို အႂကြင္းမဲ့ သုတ္သင္ ၿပီးေသာအခါတြင္ ေပၚလာမည့္ အေျခ ေလးေခ်ာင္း သမတႏိုင္ငံႀကီး၏ အထိမ္း အမွတ္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေဘာ္ျဖဴက ေျပာျပသည္။ အလံအေလး ျပဳပြဲၿပီးေသာ အခါ တိရစၧာန္အားလုံးတို႔သည္ စပါးက်ီ ႀကီးထဲ၌ စု႐ုံး၍ အစည္းအေဝးလုပ္ၾက သည္။ ထိုအစည္းအေဝးတြင္ လာမည့္ ရက္သတၱပတ္အတြက္ အလုပ္ကို စီမံကိန္းထုတ္ၿပီးလၽွင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်ၾကသည္။ ဘယ္အခါမဆို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တင္သြင္းသူမ်ားမွာ ဝက္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္ ၾကသည္။

အျခားတိရစၧာန္မ်ားမွာ မဲဘယ္လို ေပးရမည္ဟု သိၾကေသာ္လည္း ဆုံးျဖတ္ ခ်က္မ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ႏွင့္ မႀကံ တတ္ မစီစဥ္တတ္ၾက။ အစည္းအေဝး တြင္ ျငင္းခုံေဆြးေႏြးရာ၌ ဗႏၶဳလႏွင့္ ေဘာ္ျဖဴႏွစ္ေကာင္သာ ျငင္းခုံဆြးေႏြး ျခင္း မ်ားသည္။ ထိုႏွစ္ေကာင္မွာလည္း တေကာင္ႏွင့္တေကာင္ သေဘာခ်င္း တိုက္ဆိုင္သည္ဟု မရွိ။ တေကာင္က သည္ဟာဆိုလၽွင္ တေကာင္က ဟိုဟာကို မၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။ အသက္ ႀကီးေသာ တိရစၧာန္တို႔ “ပင္စင္” ယူသည့္အခါတြင္ အသုံးျပဳရန္ ျမက္ၿခံကေလးတစ္ခု သတ္ မွတ္ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ေသာ အခါ၌ လည္း အျငင္းအခုံထြက္စရာ ကိစၥပင္ မဟုတ္ဘဲလ်က္ တိရစၧာန္မ်ားအား အသက္ မည္မၽွရွိမွ ပင္စင္ ေပးသင့္သည္ဆိုေသာ အခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျပင္းအထန္ သေဘာကြဲလြဲၾကေသးသည္။ အစည္း အေဝးမ်ားကို ဒို႔တိရစၧာန္ သီခ်င္းႏွင့္ အၿမဲအဆုံးသတ္ၿပီးလၽွင္ ညေနပိုင္းတြင္ အနားယူၾကသည္။

ဝက္တို႔သည္ ဦးသာေခါင္၏ တိုလီမိုလီထားေသာ အခန္းကို သူတို႔အဖို႔ ဌာနခ်ဳပ္အလုပ္ခြင္အျဖစ္ အသုံးျပဳၾက သည္။ ဌာနခ်ဳပ္ အလုပ္ခြင္တြင္ ပန္းဘဲ အတတ္ လက္သမားအတတ္ႏွင့္ အျခား ေတာင္သူလယ္သမားတို႔ တတ္အပ္ေသာ အတတ္မ်ားကို ေလ့လာၾကသည္။ ေဘာ္ျဖဴသည္ အျခားတိရစၧာန္မ်ား ကိုလည္း တိရစၧာန္ေကာ္မတီအမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြဲ႕စည္းေပးသည္။ စည္း႐ုံးေရးလုပ္ငန္း ငန္းကိုလုပ္ရာတြင္ ေဘာ္ျဖဴသည္ ေမာရ ပန္းရမွန္း မသိ။ ေဘာ္ျဖဴ၏ ဝိရိယ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ တိရစၧာန္ ေကာ္မတီအဖြဲ႕မ်ားမွာ ၾကက္မမ်ား အတြက္ ၾကက္ဥထြက္ေရးေကာ္မတီ။ ႏြားမမ်ားအတြက္ အၿမီးသန္႔ ရွင္းေပးေရး ေကာ္မတီ။ ရဲေဘာ္႐ိုင္းမ်ား ပညာအသစ္ ေပးေရး ေကာ္မတီတို႔ျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ ႐ိုင္းမ်ား ပညာအသစ္ေပးေရး ေကာ္မတီ အဖြဲ႕မွာ ႂကြက္ႏွင့္ယုန္တို႔အား ယဥ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ ေကာ္မတီျဖစ္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။