၁၈ ရာစု အေစာပိုင္းကစခဲ့ေသာ ‘ဓာတ္ပုံ ႐ိုက္ကူးျခင္း’ ယဥ္ေက်းမႈက ယခု ၂၁ ရာစု အထိ လူတို႔ကို ရင္ခုန္ လႈပ္ခတ္ေစဆဲ ျဖစ္သည္။
‘ဓာတ္ပုံ႐ိုက္မယ္ေနာ္’ ဟု ေျပာ လိုက္လၽွင္ နားလည္စပိစိေကြးမွအစ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအိုထိ ရွက္စႏိုးျပဳ လႈပ္ခတ္ၾကၿမဲ။
ဓာတ္ပုံ စတင္ေပၚေပါက္ကာစ တြင္မူ ကင္မရာမွာ ေတာ္ဝင္သုံး၊ အထက္တန္းလႊာသုံး တန္ဖိုးျမင့္ ရွားပါး ပစၥည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ လူ႕သ႐ုပ္သကန္ကို နည္းပညာျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ေသာ ဓာတ္ပုံဆရာတို႔ သည္လည္း စန္းပြင့္တန္း ဝင္ ပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။
ထိုေခတ္က ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းမ်ား သည္ အသက္ဝင္ဆုံး၊ အဆြဲေဆာင္ႏိုင္ ဆုံးေသာ မွတ္တမ္းျဖစ္သည္ကို ျငင္းဖြယ္မရွိ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း အခမ္းအနား၊ အလႉပြဲ၊ မဂၤလာပြဲဆိုက ယခုထိ ဓာတ္ပုံဆရာ မပါမၿပီး။ အိမ္ တိုင္းအိမ္တိုင္းတြင္ မိသားစုဝင္တို႔၏ မွတ္တမ္းဓါတ္ပုံမ်ား၊ အလွဓာတ္ပုံမ်ား အစီအရီ ခ်ိတ္တြဲထားၾကၿမဲ။
လူအမ်ား ေရာက္ဖူးေျမာ္ေလ့ရွိ သည့္ ဘုရားမ်ား၊ လည္ပတ္အပန္းေျဖ ေလ့ရွိေသာ ဘုရားမ်ား၊ ကမ္းေျခမ်ား၊ ပန္းၿခံမ်ားတြင္လည္း ဓာတ္ပုံဆရာတို႔ အလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ေခတ္တစ္ေခတ္ ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။
“ဓာတ္ပုံရဖို႔အတြက္ တန္းစီေန ၾကတာ၊ သႀကၤန္ဆို ပိုဆိုးေပါ့” ဟု ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခမွ ဓာတ္ပုံဆရာ ကိုေအာင္ႏိုင္က ေျပာသည္။
ကိုေအာင္ႏိုင္သည္ ေမာင္းမကန္ သရဖူဓာတ္ပုံဆိုင္သို႔ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္က စေရာက္ခဲ့ၿပီး ကာလာ အျမန္ဓါတ္ပုံကို စတင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
သူ ေမာင္းမကန္တြင္ ဓါတ္ပုံ စ႐ိုက္ စဥ္က ၄ လက္မ _ ၆ လက္မ တစ္ပုံ ၁၅ က်ပ္။
ေယဘုယ်အားျဖင့္ အပ်ိဳ႐ြယ္ ေလးမ်ားက ဓါတ္ပုံ ပို႐ိုက္တတ္ၾက သည္။
“အရင္က ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔ ႀကိဳျပင္ဆင္ရတယ္ေလ။ အက်ႌေတြ အသစ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေန႔မ်ိဳး၊ ဘုရားပြဲ၊ အလႉမဂၤလာေဆာင္ေတြဆို အတင္း ႐ိုက္ၾကတာ။ အဲဒီခ်ိန္က ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔ ပိုက္ဆံႀကိဳစုထားရတာ၊ ပုံေတြေ႐ြးၿပီးရင္ လည္း ရင္ခုန္ရတာအေမာ။ အမ်ား အားျဖင့္ ႐ြာဘုရားပြဲမ်ိဳးေတြမွာ အမွတ္ တရ ႐ိုက္ျဖစ္တယ္”ဟု ေကာ့ေသာင္း ၿမိဳ႕၊ ေ႐ႊဇင္ေယာ္ရပ္ကြက္သူ မမိုးသဇင္ က ေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ အအိုအ႐ြယ္ႏွင့္ အမ်ိဳး သားလူငယ္မ်ားလည္း မေခၾက။
“လူပ်ိဳဘ၀က႐ိုက္ျဖစ္တာေပါ့၊ ေဆာ္(ရည္းစား)ေတြဘာေတြျပခ်င္လို႔ တစ္ခါတစ္ေလ ပုံေတြဘာေတြ ေ႐ြးဖို႔ ဆိုင္မွာ သြားထိုင္ေစာင့္ၿပီး ဓာတ္ပုံ ဆရာကို သြားမ်က္ႏွာလုပ္ရေသးတာ ရွိေသးတယ္” ဟု ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕နယ္ ေ႐ႊျပည္စိုး႐ြာမွ အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ ကိုေက်ာ္က ေျပာသည္။
ကိုေက်ာ္တို႔ လူပ်ိဳဘ၀တြင္ ဓါတ္ပုံက ဖလင္ကင္မရာျဖင့္ ႐ိုက္ သည့္ေခတ္။ ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္တြင္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာမ်ား စေပၚေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မတြင္က်ယ္ေသး။ ေဈးျမင့္လြန္းသျဖင့္ လူတိုင္း မသုံးႏိုင္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာ တစ္လုံးမွာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္ ယင္းေခတ္ေငြေဈးျဖင့္ က်ပ္သိန္း ၂၀၀ ဝန္းက်င္ ျဖစ္သည္။
ဖလင္က ႐ိုက္ၿပီးလၽွင္ ျပင္မရ၊ ဖ်က္မရ။ ထြက္လာသည့္ ပုံအတိုင္းသာ ယူရေတာ့သည္။
“ဓာတ္ပုံဆရာက ေျပာၿပီးသား၊ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္မယ္ေနာ္၊ မ်က္စိမမွိတ္နဲ႔ မ်က္ေတာင္မခတ္နဲ႔ ဒီကိုၾကည့္ေန၊ ေျပာၿပီးသားေလ၊ မ်က္လုံး မွိတ္လည္း သူတာဝန္ပဲေလ၊ မေက်နပ္ရင္ ေနာက္ တစ္ပုံထပ္႐ိုက္ေပးမယ္ ပိုက္ဆံထပ္ ေပးေပါ့” ဟု ဓာတ္ပုံဆရာ ကိုေအာင္ႏိုင္ က ဖလင္ေခတ္အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
သို႔ေၾကာင့္ ဓါတ္ပုံဆရာက ‘႐ိုက္မယ္’ ဆိုကတည္းက အခ်ိဳ႕က ကင္မရာမီး မပြင့္မျခင္း အသက္ေအာက္ ကာ မ်က္လုံးကို အတင္းျပဴးထားတတ္ ၾကသည္။ ဓာတ္ပုံဆရာကရၿပီဟု ေျပာလၽွင္ပင္ ကင္မရာမီးမပြင့္က စိတ္ထဲက စႏိုးစေနာင့္။ အလင္းအေမွာင္ နားမလည္။ မီးပြင့္မွ ႐ိုက္ၿပီး သည္ဟု ယူဆတတ္ၾကသည္။
ဓာတ္ပုံထြက္လာလၽွင္ ႐ြဲ႕႐ြဲ႕ ေစာင္းေစာင္း ျငင္းခြင့္မရွိ။
“ဓာတ္ပုံဆရာနဲ႔ စကားမ်ားဖူး တယ္၊ ပုံေ႐ြးေတာ့ လက္ျပတ္က်န္ခဲ့တာ မ်ိဳးေလ၊ စိတ္တိုတာေပါ့၊ ဓာတ္ပုံ ဆရာကလည္းျငင္း၊ ကိုယ္ကလည္း ျငင္းနဲ႔၊ ေနာက္ဆုံး ကိုယ္ပဲ မလိုခ်င္ဘဲ ယူလိုက္ရတာပဲ” ဟု ေ႐ႊျပည္စိုး႐ြာမွ ကိုေက်ာ္က ေျပာသည္။
ယခုကား ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ၾကည့္၊ မလိုသည့္ပုံ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဖ်က္ ႏိုင္ေသာ ေခတ္မီ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္ ေရာက္ေနေလၿပီ။ အလင္းအေမွာင္ႏွင့္ ဓါတ္ပုံပါအစိတ္အပိုင္မ်ားကို လိုသလို ျပဳျပင္ႏိုင္ေသာ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္ ေရာက္ေခ်ၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာရွိမွ မဟုတ္။ စမတ္ဖုန္းတစ္လုံးရွိလၽွင္ပင္ အေျခခံ လိုအပ္ေသာ အလင္းအေမွာင္၊ အထား အသို ျပဳျပင္ႏိုင္ေသာ ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီ။
စမတ္ဖုန္းေခတ္သို႔ အေရာက္တြင္ လူတိုင္းနီးပါး ဓာတ္ပုံဆရာေလးမ်ား ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။
“ေအာက္ဒိုး (အျပင္႐ႈခင္းေနာက္ခံ) က မရသေလာက္ကိုျဖစ္သြားၿပီ။ အင္ဒိုး (အခန္းတြင္း၊ ပြဲလမ္းမ်ား)ပဲ ရေတာ့ တယ္။ ၁၅၀၀ တန္ဆင္းကတ္ ေပၚၿပီး ကတည္းက လုပ္ငန္းထပ္ဝက္နီးပါး က်ဆင္းလာတယ္” ဟု ၿမိတ္ၿမိဳ႕ သိမ္ေတာ္ႀကီးဘုရားေပၚ ဓာတ္ပုံဆိုင္ဖြင့္ ထားသည္မွာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ဓါတ္ပုံဆရာ ဆည္းဆာက ဖြင့္ဟသည္။
ၿမိတ္ၿမိဳ႕၌ ဓာတ္ပုံဆိုင္အေျမာက္အမ်ားရွိသည္အနက္ ပိတ္သိမ္းရပ္ နားျခင္းမ်ိဳး မေတြ႕ရေသးေသာ္လည္း လုပ္ငန္းအပ္ႏွံမႈ ထက္ဝက္ခန္႔ က်ဆင္း သြားေၾကာင္း ၎က ေျပာသည္။
ၿမိတ္ၿမိဳ႕၊ ေနာက္လယ္တံတား ဦးရပ္ေန အလင္းေရာင္ ဓာတ္ပုံတိုက္ ပိုင္ရွင္ အသက္ ၆၄ ႏွစ္အ႐ြယ္ရွိ ဦးခ်ိဳဝင္းကလည္း စမတ္ဖုံးတလုံး၏ လုပ္ႏိုင္စြမ္း နည္းပညာမ်ားေၾကာင့္ ဓာတ္ပုံဆရာတို႔၏ အခန္းက႑ တစ္ျဖည္းျဖည္း က်ဆင္းလာၿပီျဖစ္ ေၾကာင္း ဖြင့္ဟပါသည္။
“စမတ္ဖုန္းတစ္လုံးရွိရင္ကိုပဲ အားလုံးၿပီးေနၿပီေလ။ ဘုရားေတြ၊ ကမ္းေျခေတြမွာေတာ့ လူတိုင္းက သူ႕ဖုန္းနဲ႔သူ ႐ိုက္ေနၾကေတာ့ ဓာတ္ပုံ ဆရာေတြက သိပ္ၿပီးမလိုအပ္ေတာ့ဘူး”ဟု ဦးခ်ိဳဝင္းက ေျပာသည္။
ထို႔အတူ ဓါတ္ပုံ ဆရာမ်ားအေပၚ ထားေသာ လူတို႔၏ သေဘာထားတို႔ လည္း ေျပာင္းလဲခဲ့ေျခၿပီ။
“ေမာင္းမကန္မွာ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ေနတဲ့ ကင္မရာသမားေတြကို ေတြ႕ရင္ စိတ္ညစ္ ပါတယ္၊ ႐ိုက္ခ်င္မွန္းမသိ မ႐ိုက္ခ်င္ မွန္းမသိ အတင္းလာေမးရင္ေပါ့”ဟု သရက္ေခ်ာင္းၿမိဳ႕ ေက်ာက္ေျမာင္း ရပ္ကြက္သူ အသက္ ၃၀ အ႐ြယ္ မစံပယ္မြန္က ေျပာပါသည္။
စမတ္ဖုန္းျဖစ္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္သူ အမ်ားစုကား ဓာတ္ပုံထုတ္ယူေလ့ မရွိၾကေျခ။ ဓာတ္ပုံမ်ားကို မိမိတို႔၏ ဖုန္း၊ ကြန္ျပဴတာတို႔တြင္သာ သိမ္း ဆည္းထားတတ္ၾကေၾကာင္း ေျပာၾက သည္။ အခ်ိဳ႕ကား Instagram Facebook ကဲ့သို႔ေသာ လူမႈကြန္ယက္ ေပၚ မၽွေဝတတ္ၾကသည္။
“႐ိုက္ထားၿပီးသားပုံေတြကို ဖုန္း ထဲမွာပဲ သိမ္းထားျဖစ္တယ္။ ဘာလို႔ကူး မွာလဲ ကိုယ့္ပုံကိုယ္ ျမင္ရရင္ၿပီးၿပီေလ လွတဲ့ပုံေတြဆိုရင္ေတာ့ Facebook ေပၚတင္တာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းလဲ ကိုယ့္ဖုန္းနဲ႔ကိုယ္ပဲ ႐ိုက္ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါ တယ္”ဟု ထားဝယ္ၿမိဳ႕နယ္၊ အလယ္ ကုန္း႐ြာသူ မေကေကခိုင္က ေျပာသည္။
ယင္းသို႔ ဓာတ္ပုံအေပၚ လူတို႔၏ ရင္ခုန္လႈပ္ခတ္မႈ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ လာသည္ႏွင့္အမၽွ ဓါတ္ပုံဆရာတို႔သည္ လည္း သူတို႔၏ စားက်က္မ်ား တေျဖး ေျဖး ေပ်ာက္ကြယ္လာသည္။
စမတ္ဖုန္းျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ေနၾကသည္ကို ဓာတ္ပုံ ဆရာက ကင္မရာလြယ္ကာ ေငးၾကည့္ ေနေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား ပိုပိုေတြ႕လာသည္။
ထို႔တူ “ဓါတ္ပုံ ႐ိုက္ဦးမလား”ဟု ေမးသံတို႔က အားမပါၾကေတာ့။ တိုးေဖ်ာ့လာသည္။
သို႔ေသာ္ အခမ္းအနားမ်ား၊ အလႉမ်ား၊ မဂၤလာပြဲမ်ားတြင္ကား ဓာတ္ပုံဆရာတို႔ ပန္းပန္ဆဲ။
“ဓာတ္ပုံဆရာေခတ္ တုန္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေခတ္ပ်က္သြားတာပါ၊ ဖုန္းကင္မရာေတြေၾကာင့္ေပါ့” ဟု အသက္ ၁၄ ႏွစ္သားကတည္းက ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခဲ့သူ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခမွ ဓာတ္ပုံဆရာ ကိုေအာင္ႏိုင္က ေျပာ သည္။ ယခုေတာ့ သူ႕အသက္ပင္ ၅၉ ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။ ဓာတ္ပုံ ထြက္မ႐ိုက္ျဖစ္သည္ မွာလည္း အေတာ္ပင္ၾကာေနေပေလၿပီ။ ဆိုင္မွာပင္ ပတ္စ္ပို႔ပုံမ်ား႐ိုက္ျဖစ္ေန ေလသည္။
