ဦးသာခါင္၌ လယ္လည္းရွိသည္။ ယာလည္း ရွိသည္။ ႏြားေတြလည္း ရွိသည္။ ဆိတ္ေတြ ဝက္ေတြလည္း ေပါသည္။ ၾကက္ေတြ ဘဲေတြလည္း လႈိင္သည္။ ျမင္းေတြ သိုးေတြလည္း မနည္း။ ဦးသာေခါင္သည္ သူပိုင္ေသာ ယင္းမာပင္ကြင္းယာေတာ၌ တဲႀကီးထိုး၍ ေနသည္။ သူကဲ့သို႔ ယာေတာသို႔ ထြက္၍ ေနၾကေသာသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ သူေနေသာ ေနရာကို”ယင္းမာ ပင္ကြင္း”ဟုဆိုလၽွင္ ခရီးတေသာင္းေလာက္ ပတ္ဝန္းက်င္အတြင္း၌ မသိသူ မရွိ။ ဦးသာ ေခါင္သည္ လယ္လုပ္ခ်ိန္တြင္ လယ္လုပ္ သည္။ ႏွမ္းႀကဲခ်ိန္တြင္ ႏွမ္းႀကဲသည္။ မိုးဦးက်တြင္ ေျပာင္းဖူးကို ဖ႐ုံ၊ သခြားႏွင့္ ေရာ၍ ႀကဲသည္။
ႏြားေကၽြးရန္ေျပာင္း ကိုလည္း သတ္သတ္စိုက္သည္။ ဦးသာ ေခါင္သည္ လယ္ယာအလုပ္ကိုသာ လုပ္သည္မဟုတ္။ ဆိတ္မ်ားကိုလည္း ေမြး၍ နယ္လွည့္ ဆိတ္ဝယ္ကုလားမ်ားသို႔ ေရာင္းသည္။ ဝက္မ်ားကိုလည္း ေဖာက္၍ ဝက္ထိုး တ႐ုပ္မ်ားသို႔ ေရာင္းသည္။ တခါတရံ အခါကာလအလိုက္ ဝက္သား လည္း သူ႕ဟာသူေပၚသည္။ ႏြားအို၊ ႏြားပိန္မ်ားကိုလည္း အလကားမထား၊ ေငြစအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေစျခင္းငွာ သား သတ္႐ုံသို႔ ပို႔သည္။ ဦးသာေခါင္သည္ သူပိုင္ေသာ ႏြား၊ ဆိတ္၊ ဝက္၊ ဘဲႏွင့္ ၾကက္တို႔အေပၚ၌ ထူး၍ ၾကင္နာေသာ သေဘာရွိသည္ဟု မဆိုႏိုင္။ သို႔ရာတြင္ ထူး၍ ရက္စက္မည္ဟု စိတ္ထားလည္း မရွိ။
ႏြားမ်ားသည္ သူ၏ စီးပြါးဖက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြားမ်ားအေပၚ၌ အထူးၾကင္နာ ေစာင့္ေရွာက္အပ္သည္ ဟူ၍လည္း သူ႕စိတ္ထဲတြင္ မဥပါဒ္မိ။ ႏွိပ္စက္လိုေသာ သေဘာသက္သက္ႏွင့္ ႏွိပ္စက္ျခင္းလည္း မရွိ။ ယင္းသို႔ မွန္ ေသာ္လည္း သူ၏စိတ္ထဲတြင္ ႏြား၊ ဆိတ္၊ ဝက္ စသည္တို႔ကို စာရင္းသြင္း ကာထဲ့၍ မစဥ္းစားမိ။ သူပိုင္ တိရိစၧာန္ မ်ားကို ေကၽြး႐ိုး ေကၽြးစဥ္အတိုင္း အစဥ္ အလာမို႔ ေကၽြးျခင္းမွ တပါးေစတနာႏွင့္ ျပဳစုျခင္း မရွိ။ ထမ္းပိုး႐ုန္းရလြန္း၍ ပခုံး ေပါက္ၿပီး အသားနီလန္ေနေသာ ႏြား သည္ နာရွာလိမ့္မည္ဟုလည္း က႐ုဏာ မသက္မိ။ အလုပ္ထူး၍ ပင္ပန္းေသာ တိရစၧာန္ကိုလည္း ထူး၍ လုပ္ရေသာ အလုပ္ႏွင့္ တန္ေအာင္ထူး၍ ေကၽြးေမြးမည္ ဟု အာ႐ုံမထား။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့သာ တည္း။
တေန႔ညေနေစာင္းတြင္ ဦးသာ ေခါင္သည္ ဘုန္းႀကီးပ်ံသို႔ သြား၍ အျပန္ တြင္ ထန္းေတာတစ္ခုသို႔ ဝင္ကာ ထန္းရည္ေသာက္ခဲ့သည္။ ခရီးကလည္း အနည္းငယ္ ပန္းျပန္ ထန္းရည္ကလည္း အနည္းငယ္ “ထို” ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ေနဝင္ရီသေရာအခ်ိန္ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ ေသာအခါ ႏြားၿခံ၊ ၾကက္ၿခံ၊ ဝက္ၿခံ စသည္တို႔ကို လုံၿခဳံစြာ ပိတ္ဖို႔သတိမရဘဲ လက္က ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီး ကိုသာ တဖြားဖြား ဖြာ၍ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္သြား ၿပီးလၽွင္ တေအာင့္ေလာက္နား၍ မီးခြက္ကိုမႈတ္ကာ တခူးခူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ႕မယား ေဒၚအိုစာ ေဘးမွ ဝင္၍ အိပ္လိုက္ေသးသည္။
ဦးသာေခါင္၏ အိမ္ခန္းမွ မီးခြက္ မႈတ္လိုက္သည္ကို ျမင္လိုက္ၾကသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဦးသာေခါင္၏ ၿခံတြင္းရွိ ရွိၾကေသာ ႏြား၊ ဆိတ္၊ ဝက္၊ ဘဲ၊ ၾကက္၊ ျမင္း၊ ေခြး စသည္တို႔သည္ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္ႏွင့္ ျဖစ္၍ လာၾကသည္။ “ေနရာ က်ၿပီ၊ ေနရာ က်ၿပီ၊ ဦးသာေခါင္ အိပ္ၿပီ။ လာၾကေဟ့၊ ထၾကေဟ့၊ ဗိုလ္ႀကီးဆီကို သြားၿပီး သူ႕အိပ္မက္အေၾကာင္း နားေထာင္ ရေအာင္”ဟု တိရစၧာန္မ်ား တေကာင္ႏွင့္ တေကာင္ တိုးတိုးတိုးတိုး ျဖစ္၍ ေနၾက သည္။ လြန္ခဲ့ေသာညက ဗိုလ္ႀကီးဟု ေခၚေသာ ဝက္လားဥႆဖႀကီးသည္ အလြန္ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္တစ္ခုကို ျမင္သျဖင့္ တၿခံတည္းေန တသခင္ တည္းပိုင္ျဖစ္ၾကေသာ တိရစၧာန္ အေပါင္း တို႔သည္ အတိတ္ေကာင္းနိမိတ္ေကာင္း စကားကို ၾကားရလိမ့္မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္ ေနၾကသည္။ ဗိုလ္ႀကီးကလည္း သူ႕အိပ္ မက္အေၾကာင္းကို တိရစၧာန္အေပါင္းအား ေစတနာ သက္သက္ျဖင့္ ေျပာျပလိုေၾကာင္း သတင္းေကာင္းျဖန္႔၍ ထားသည္။ ဦးသာ ေခါင္အိပ္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ တိရိစၧာန္ အားလုံးသည္ ဗိုလ္ႀကီးထံ စုေဝးသြား ေရာက္ၾကရန္ တျပင္ျပင္ႏွင့္ ေနၾကသည္။ ဗိုလ္ႀကီးဆိုလၽွင္ ဦးသာေခါင္ၿခံတြင္း၌ တိရစၧာန္ အားလုံးအနက္ မၾကည္ၫိုေသာ တိရစၧာန္မရွိ။ ဗိုလ္ႀကီးေျပာသည္ကို နားေထာင္ရလၽွင္ တညတေလ အအိပ္ ပ်က္၍ အေရးမႀကီး။
ဦးသာေခါင္ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္တြင္ ႏြားမ်ားသည္ ၿခံမွထြက္၍ လာၾကသည္။ ဆိတ္မ်ား သိုးမ်ားလည္း ဆိတ္ၿခံ သိုးၿခံမွ ခ်ီ၍ လာၾကသည္။ ဝက္မ်ားက လည္း ဝက္ၿခံမွ အလုံးအရင္းႏွင့္ အစုလိုက္ အအုပ္လိုက္ ထြက္လာၾကသည္။ ျမင္း မ်ားကလည္း ျမင္းေဇာင္းမွ ဟီသံေပး၍ တေကာင္းခ်င္း “လမ္းဒိုးနင္း”၍ လာၾက သည္။ ၾကက္မ်ား ကလည္း အိပ္တန္းမွ ကေတာ္သံေပး၍ လာၾကသည္။ တိရစၧာန္ မ်ားသည္ ဦးသာေခါင္ အိမ္ဝင္းေတာင္ ဘက္မ်ားရွိ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ စုေဝးဖို႔ ခ်ိန္းၾကသည္။ ဗိုလ္ႀကီးသည္ ေညာင္ပင္ရင္းရွိ ကမူေပၚတြင္ ေကာက္႐ိုး မ်ားခင္း၍ တင့္တယ္စြာ ထိုင္သည္။ သူ႕ေရွ႕မနီးမေဝး တိုင္ငုတ္ေပၚတြင္ မီးခြက္တခု ထြန္းထားသည္။ ဗိုလ္ႀကီးမွာ အသက္ တဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီ။ ဝက္တို႔ ၏ သက္တမ္းအားျဖင့္ ငယ္႐ြယ္သူဟု မဆိုႏိုင္။ အသက္ႀကီးကာမွ ၀ၿဖိဳး၍ လည္း ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္ႀကီး၏ ခံ့ညားတင့္တယ္ ႐ႈခ်င္ဖြယ္ ရွိ႐ုံသာ၀ျခင္း၊ ဖီးျခင္း ျဖစ္သည္။ ခပ္သိမ္းေသာဝက္ တို႔အနက္ ဗိုလ္ႀကီးေလာက္ ဝက္တို႔၏ ဣေျႏၵႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ဝက္မည္သည္ မရွိ။
ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ ခင္းအပ္ ေသာ ေကာက္႐ိုးေနရာထိုင္ထက္၌ ေလၽွာက္ပတ္စြာ ဗိုလ္ႀကီးထိုင္ၿပီးေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းတြင္ အျခား တိရစၧာန္မ်ားလည္း တစုၿပီးတစ္စု ေရာက္လာၾကသည္။ ပထမဆုံးဝါမ ဂုတ္က်ားႏွင့္ နီပါးတို႔ ေခြးသုံးေကာင္လာ ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝက္မ်ားလာသည္။ ဝက္မ်ားသည္ ဗိုလ္ႀကီးထိုင္ေသာ ကမူေရွ႕ေကာက္႐ိုးေပၚတြင္ ထိုင္ၾက သည္။ ၾကက္မ်ားက ၿခံစည္း႐ိုးေပၚ၌ အစီအရီ ဝပ္ၾကသည္။ ခိုျဖဴခိုျပာနက္ တို႔က ေညာင္းကိုင္းေပၚတြင္ လည္ယွက္ ကာ နားၾကသည္။ သိုးႏွင့္ ဆိတ္တို႔က ဝက္မ်ားေနာက္ ဖယ္တြင္ ဝင္၍ ထိုင္ၾက ၿပီးေနာက္ ႏြားမ်ားက သူတို႔ေနာက္ဆြယ္မွ ဝပ္ၿပီးလၽွင္ စားၿမဳံ႕ျပန္ရင္း အစည္းအေဝး ခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾကသည္။
ထိုႏြားမ်ားထဲ တြင္ ဂ်ိဳကားႏွင့္ ခြါျဖဴအမည္ရွိေသာ ႏြားေပါက္ႀကီးႏွင့္ ႏြားမႀကီးတို႔သည္ ျဖည္းၫွင္းစြာ ဝင္လာၾကသည္။ ဂ်ိဳကား ႏွင့္ ခြါျဖဴတို႔သည္ တိရစၧာန္ပရိသတ္ႀကီး ထိုင္ရန္ခင္းထားေသာ ေကာက္႐ိုးမ်ား ထဲတြင္ အျခားတိရစၧာန္ငယ္မ်ား မေတာ္ တဆ ဖုံးကြယ္ေနက မနင္းမိေစျခင္းငွာ ခြာကို တဖက္ခ်င္း တဖက္ခ်င္း အသာ နင္း၍ ဝင္လာၾကသည္။ ခြါျဖဴမွာ တတိယအ႐ြယ္ဝင္ ႏြားမိခင္ႀကီး ျဖစ္၍ က်က္သေရရွိေသာ ႏြားအမ်ိဳးသမီးႀကီး ျဖစ္သည္။ ႏြားကေလး ေလးေကာင္ ေမြးၿပီး ကတည္းက ခြါျဖဴမွာ ယခင္ကဲ့ သို႔ အသားအေရ ျပည့္ၿဖိဳးလွပျခင္း မရွိ ေတာ့ေခ်။ ဂ်ိဳကားမွာ ဗလလည္းေကာင္း သည္။ အယပ္အေမာင္းလည္း ေကာင္း၍ ႐ိုး႐ိုး ႏြားႏွစ္ေကာင္စာေလာက္ အားရွိ သည္။ ပါးနပ္ လိမၼာျခင္းကား ရွိပုံမရ။
သို႔ရာတြင္ တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္ျခင္း အားခြန္ဗလ ေကာင္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ခပ္သိမ္းေသာ တိရစၧာန္တို႔က ၾကည္ၫိုေလးစား ၾကသည္။ ဂ်ိဳကားႏွင့္ ခြါျဖဴတို႔ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ မုတ္ဆိတ္ ေခၚ ဆိတ္ျဖဴႀကီးႏွင့္ မေဟာ္အမည္ရွိ ေသာ လားတို႔သည္ ေရာက္လာၾကသည္။ မေဟာ္သည္ ဦးသာေခါင္၏ တိရိစၧာန္ မ်ား အနက္ အသက္လည္း အႀကီးဆုံး၊ စိတ္လည္း အတိုဆုံး ျဖစ္သည္။ စကား လည္း အလြန္နည္းသည္။ တခါတရံ စကား ေျပာျပန္ပါလည္း အ႐ြဲ႕တိုက္၍သာ ေျပာသည္။ ဥပမာဆိုေသာ္ ဘုရားသခင္ သည္ သူ႕အား ယင္ေခ်ာက္ ရန္ အၿမီးကို ဖန္ဆင္းေပးေတာ္မူသည္မွာ မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕သေဘာအရဆိုလၽွင္ ဘုရားသခင္သည္ သူ႕အၿမီးကိုလည္း မဖန္ဆင္းေစလို။ ယင္းကိုလည္း မဖန္ ဆင္းေစလိုဟု ဆိုသည္။ တိရစၧာန္မ်ား အားလုံးအနက္ ေမေဟာ္သည္ တခါမၽွ ရယ္ျခင္းၿပဳံးျခင္း မရွိ။
“ေဟ့ ေမေဟာ္နင္ ဘာလို႔ မရယ္တာလဲ”ဟု အျခား တိရိစၧာန္မ်ားက ေမးၾက ေသာအခါ ေမေဟာ္က “ေလာကမာ ငါကဘာ ရယ္စရာရွိလို့ရယ္၇မာလည္း ဟ” ဟု ျပန္၍ ေျဖသည္။မေဟာ္သည္ ဂ်ိဳကားကို အလြန္ခ်စ္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္သည္ အလုပ္အားသည့္ေန႔တြင္ စကားမေျပာ ၾကဘဲ ျမက္ၿခံထဲ တြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ အစာစားေလ့ရွိသည္။
ႏြားႀကီးႏွစ္ေကာင္ ဝပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဘဲကေလးတစုသည္ မိခင္ ေပ်ာက္သည္ႏွင့္ လည္ပင္းကေလးမ်ားကို ေမာ့၍ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ၾကည့္ကာ တေကာင္ေနာက္ တေကာင္စီတန္း၍ ဝင္လာၾကၿပီးလၽွင္ သူတို႔အား တျခား တိရိစၧာန္မ်ား မနင္းမဖိမိမည့္ ေနရာကို ရွာၾကသည္။ ထိုအခါ ခြါျဖဴက သူ၏ ေျခေထာက္မ်ားကို ဖယ္ရွားေပးသျဖင့္ ဘဲကေလးမ်ားသည္ ခြါျဖဴ၏ ရင္ခြင္နား သို႔ ကပ္၍ တေကာင္ေပၚ တေကာင္ ထပ္ကာ ဝပ္ၾကၿပီးလၽွင္ ခ်က္ျခင္းပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ဦးသာေခါင္ စီးေနၾကျဖစ္ေသာ မယ္သီ ေခၚသည့္ ျမင္းမသည္ လည္ပင္းက ေၾကးခေလာက္ သံကေလး တခၽြင္ခၽြင္ႏွင့္ ပါးစပ္က ထန္းလ်က္ကို ၿမဳံ႕ရင္း ဝင္ လာသည္။ မယ္သီသည္ ေပါေတာေတာ ျမင္းမျဖစ္သည္။ သူ႕လည္ပင္းက ေၾကးခေလာက္သံကို အျခား တိရစၧာန္ မ်ား ၾကားႏိုင္ေစျခင္း အလို႔ငွါ လည္ပင္း တခါခါလႈပ္၍ ေရွ႕နားဆီသို႔ ဝင္သြား သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိတိုးမည္ေသာ ေၾကာင္မႀကီးသည္ေတာင္ေျမာက္ ေလးပါးကို ၾကည့္၍ ဝင္လာၿပီးလၽွင္ ဂ်ိဳကာႏွင့္ ခြါျဖဴၾကားသို႔ဝင္၍ တခြီးခြီး ႏွင့္ေကြး၍ အိပ္ေလရာ ဗိုလ္ႀကီး ေဟာ ေျပာသည္ကို တလုံးမၽွ မၾကားလိုက္ဘဲ ရွိသည္။
ထိုအစည္းအေဝးသို႔ ယင္းမာပင္ ကြင္း၌ရွိေသာ တိရစၧာန္မ်ားအနက္ ဦး သာေခါင္ေမြးထားေသာ ငေအာေခၚ ေတာက်ီးကန္းႀကီး တေကာင္မွ တပါး အားလုံး အစုံအညီတက္ေရာက္ၾကသည္။ တိရစၧာန္ ပရိသတ္ႀကီးသည္ အစည္း အေဝးခြင္၌ ဘာသာဘာ၀ သက္ေသာင့္ သက္သာ ထိုင္မိၾကေသာအခါ ဗိုလ္ႀကီး က အဟမ္းဟမ္းဟု အမၼသဒၵါျပဳၿပီးလၽွင္ မိန္႔ခြန္းႁမြက္ၾကားသည္မွာ ဆိုလတၱံ႕ သည့္ အတိုင္း ျဖစ္သည္။
လာမည့္အပတ္ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္။
သခင္ဘေသာင္း
