” သူက အိမ္မွာဆို ဗိုလ္”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္း ထဲတြင္ နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားရေလ့ရွိသည့္ စကား။အိမ္မွာ ဖူးဖူးမႈတ္၊ ပိုးေမြးသလိုေမြး၊ မထိရက္ မတို႔ရက္ အလိုလိုက္ခံထား ရသည့္ ကေလးမ်ားကို ပိုပိုေတြ႕လာရသည္။ ထိုကေလးမ်ားသည္ မိဘေမတၱာ ဟူသည့္ ေလာင္းရိပ္လွလွေအာက္တြင္ ေနမထိ၊ မိုးမခ၊ ေလမရဘဲ ႀကီးျပင္း ရွင္သန္ၾကရသည္။ ကေလးမ်ား၏ စိတ္ပိုင္း ႐ုပ္ပိုင္း ေအာင္ျမင္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ သူ႕အ႐ြယ္အလိုက္ ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားရန္ အခြင့္အလမ္း သူတို႔မရ ၾက။
မိဘမ်ား၏ ဆႏၵမွာ ကိုယ့္ကေလး၊ ကိုယ့္ရင္ေသြး လူ႕ေလာကအလယ္တြင္ လူလူသူသူ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ ရွင္သန္ႏိုင္ေရး ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ အရင္းမူလ ရည္႐ြယ္ခ်က္။ သို႔ေသာ္ ယင္းအေျခအေနကို ကေလးကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ရွိမွ ကိုယ္က ေထာက္ကူ ထားမွ ျဖစ္သည့္ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။
ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ရမႈ မရွိဘဲ အရာရာ မိုးေပၚက က်လာသလို ျဖစ္ေနသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ကေလး တစ္ေယာက္ လူ႕ေလာကထဲတြင္ တင္း ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ ရွိစြာျဖင့္ ႀကီးျပင္းရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။သို႔ဆိုလၽွင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ ရွိရွိ၊ ကိုယ့္ျဖစ္ တည္မႈကို တန္ဖိုးထားမႈရွိရွိျဖင့္ ေလာက အလယ္ ျဖတ္သန္းႏိုင္ရန္ မည္သည့္ အခ်က္မ်ား လိုအပ္သနည္း။ အခ်က္ မ်ားစြာအနက္ ၃ ခ်က္ကို ေဆြးေႏြးလို ပါသည္။
ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္
ကေလးတစ္ေယာက္ ကိုယ္ဘာ ႀကိဳက္သလဲသိရန္၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုယ္ ေ႐ြးခ်ယ္တတ္ရန္၊ ျပတ္ျပတ္သားသား ေ႐ြးရဲရန္ ေလ့က်င့္ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။
ဥပမာ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ ေက်ာင္းဝတ္စုံဝတ္မည္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ေပးျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕ အေျခအေနအလိုက္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ေပးရသည့္ အေျခအေန ကြာႏိုင္ေပသည္။ ေသခ်ာသည္မွာ မည္ သည့္ မိသားစုျဖစ္ေစ ဆႏၵရွိမည္ဆိုလၽွင္ ကိုယ့္ကေလးအတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ေပး သည့္ အခင္းအက်င္းကို ဖန္တီးႏိုင္ပါ သည္။
ယင္းသို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ရသည္မွာ ငယ္ တုန္းအခ်ိန္တြင္ သူတို႔အတြက္ ခက္ခဲ ေကာင္း ခက္ခဲပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အေလ့အက်င့္ သည္ အခရာျဖစ္သည္။ တျဖည္းျဖည္ခ်င္း ေ႐ြးခ်ယ္တတ္သြား ေပမည္။ငယ္စဥ္ကတည္းက ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးသည့္ အေလ့အထကို ပ်ိဳးေထာင္ျခင္း သည္ အ႐ြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ ” ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဘာ”၊ ” ကိုယ္လုပ္ ခ်င္တာ ဘာ” ၊ ” ကိုယ္လုပ္သင့္တာ ဘာ” စသည္ျဖင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား ရဲရဲ ရင့္ရင့္ ေျပာႏိုင္၊ ေ႐ြးႏိုင္၊ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ယင္းအေလ့အထကို မပ်ိဳး ေထာင္ဘဲ တကၠသိုလ္ ဝင္တန္းေအာင္ခ်ိန္ တြင္ မည္သည့္ ဘာသာရပ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ ရမွန္း မသိသည့္ သားသမီးကို အားမလို အားမရ ျဖစ္မေနသင့္ေပ။
အမ်ားျမင္သာေအာင္ ဥပမာတစ္ခု အေနျဖင့္ ထုတ္ယူျပျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ကိုယ္ဘာလိုခ်င္မွန္း မသိေသာ ေၾကာင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မခ်ႏိုင္၊ ကိုယ့္ေရွ႕ ေရာက္ေနသည့္ အခြင့္အလမ္းကို ဖမ္း မဆုပ္ႏိုင္၊ ကိုယ္ျငင္းပယ္ရမည့္ကိစၥကို မေရမရာျဖင့္ လက္ခံ စသည္ျဖင့္ ဘ၀ တစ္ေလၽွာက္တြင္ ႀကဳံရမည့္ ကိစၥမ်ားမွာ မနည္းမေနာ။
ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျပႆနာ
ကေလးမ်ား ကိုယ္ကိုကိုယ္ ယုံ ၾကည္မႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈ ျမင့္မားေစရန္ ေနာက္ထပ္ သတိထားရမည့္ ကိစၥတစ္ ခုမွာ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ဖန္တီး ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းကိုလည္း မိဘေမတၱာဟူသည့္ ေလာင္းရိပ္ျဖင့္ မလိမ့္တပတ္ လုပ္ထားသည္။ ကေလးမ်ားအား သူ႕အ႐ြယ္ႏွင့္ သင့္ေတာ္သည့္ အလုပ္တာဝန္မ်ားကို ခြဲေဝ ေပးတတ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ အဝတ္ကိုယ္ ေလၽွာ္တတ္သည့္ အေလ့ အက်င့္၊ ကိုယ္စားသည့္ ပန္းကန္ ကိုယ္ ေဆးသည့္ အေလ့အက်င့္မ်ိဳးကို ပ်ိဳး ေထာင္ရေပမည္။ ယင္းမွာ တာဝန္ယူ တတ္ တာဝန္ခံတတ္သည့္ အေလ့အထ အတြက္ လမ္းစျဖစ္သည္။
လမ္းေဘးေဈးသည္အစ၊ ႏိုင္ငံ ေတာ္သမၼတအဆုံး လူတစ္ဦးခ်င္းစီ အတြက္ တာဝန္ယူမႈ တာဝန္ခံမႈသည္ အင္မတန္ အေရးႀကီးေပသည္။ ကိုယ့္ တာဝန္ကိုယ္ယူ၊ ကိုယ့္အ႐ႈပ္ကိုယ္ရွင္း၊ ကိုယ့္အထုံး ကိုယ္ျဖည္၊ ကိုယ့္အညစ္ ကိုယ္ေဆးရဲရမည္ ျဖစ္သည္။ထို႔အျပင္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ တစ္ ခုခ်င္းစီ၏ အတိမ္အနက္၊ အေလးအေပါ့ ကို ကိုယ္တိုင္ ထိေတြ႕နားလည္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ဥပမာ
ကိုယ္တိုင္ ထမင္း၊ ဟင္း ေကာင္း ေကာင္းခ်က္ဖူး၊ အိမ္မႈ ကိစၥ ကူဖူးသူ တစ္ဦးက
” ထမင္းခ်က္၊ ဖုန္ခါတာေလး ေလာက္ကို လာညည္းေနတယ္”
“တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အိမ္မွာေနၿပီး ဘာ ပင္ပန္းျပေနမွန္းမသိဘူး” ဟူသည့္ ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုမႈမ်ိဳးကို ေျပာမည္ မဟုတ္ေပ။ သူေကာင္းေကာင္း သိသည္။ အိမ္မႈကိစၥ အလုပ္၊ ထမင္းတည္ ဟင္းခ်က္ အလုပ္၊ ေလၽွာ္ရဖြတ္ရသည့္ အလုပ္မ်ား၏ အတိမ္အနက္ကို သူေကာင္းေကာင္း သိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားအား သင့္ ေတာ္သည့္ တာဝန္မ်ားကို ခြဲေဝခ်ထား ေလ့က်င့္ေပးျခင္းမလုပ္ဘဲ အခန္႔သား ေနခိုင္းျခင္းမွာ အႏၲရာယ္မ်ားလွသည္။
ကေလးမ်ားအတြက္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ဖန္တီးေပးျခင္းက တာဝန္ ယူမႈ တာဝန္ခံမႈ အားနည္းသည့္ ကေလး တစ္ဦး၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ အားနည္းသည့္ ကေလးတစ္ဦး၊ ကိုယ္ႏွင့္ မတူသူမ်ား အေပၚ နားမလည္ႏိုင္သည့္ ကေလး တစ္ဦး ျဖစ္လာေအာင္ လက္သပ္ေမြးေန သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေပမည္။
ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလည္းစင္
မိဘမ်ား၏ ေနာက္ျပႆနာတစ္ ခုမွာ ကိုယ့္သားသမီးအေပၚ အဆင္ အျခင္မဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနရာတကာ ” တစ္” ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ေရာဂါ၊ ေကာင္းေပ့ ၫြတ္ေပ့ကို လိုခ်င္ သည့္ ေရာဂါက မေသး။ ထိုေရာဂါကပဲ သားသမီးမ်ားကို စိတ္ေနစိတ္ထား စံလြဲ သည့္ အေျခအေနျဖစ္ေအာင္ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္က တြန္းပို႔သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြား ခဲ့သည္။
ကိုယ့္သားသမီးကို သူမ်ားသား သမီးထက္ ခ်စ္စရာေကာင္းသူ ျဖစ္ေစ ခ်င္သည္။ လွေစခ်င္သည္။ ပညာတတ္ ေစခ်င္သည္။ စာေပအရာမွာ ထြန္းေပါက္ ေစခ်င္သည္။ အားကစား လိုက္စားသူ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းသူလည္း ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေတြ႕ေတြ႕သမၽွ ျမင္ျမင္သမၽွ ေကာင္းေပ့ ၫြတ္ေပ့မ်ား ကိုယ့္သားသမီးတြင္ ရွိေန သည္ကို လိုခ်င္သည္။
ယင္းစိတ္ေၾကာင့္ပင္ ကေလးေရာ လူႀကီးတြင္ပါ ဖိအား မ်ားစြာ ႀကဳံရသည္။အားငယ္စိတ္၊ အလိုမျပည့္စိတ္မ်ား ျဖစ္ရသည္။ ဟန္ေဆာင္မႈ လိမ္ညာတတ္ လာသည္။ ကိုယ့္မူ ကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ယုံၾကည္ခ်က္ ရွိရွိ မေနတတ္ျဖစ္ရသည္။ သက္ေရာက္မႈက မနည္း။လုံး၀ ေသခ်ာသည္မွာ လူတိုင္း သည္ ဘက္စုံေတာ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္။ ေျခာက္ ပစ္ကင္း သဲလည္းစင္ျဖစ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္။
ယင္းကို လက္ခံရမည္ ျဖစ္သည္။ထိုသို႔လက္ခံမွလည္း ကိုယ့္မွာမရွိ သည့္ အရည္အခ်င္း အျခားတစ္ေယာက္ တြင္ ရွိေနသည္ကို အသိအမွတ္ျပဳႏိုင္ရန္ လမ္းစ ေတြ႕မည္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ တည္းမွာပင္ အျခားသူမ်ား၏ အားနည္း ခ်က္ လစ္ဟာခ်က္မ်ားကိုလည္း နား လည္ စာနာေပးႏိုင္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
သို႔မဟုတ္ပါက ကိုယ့္သားသမီးကို အျခားကေလးမ်ားႏွင့္ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီး ဖိအား ေပး ေျပာဆိုမိတတ္သည္။
ကေလးတစ္ဦး ယုံၾကည္မႈရွိရွိျဖင့္ ႀကီးျပင္းရွင္သန္ရန္ အျခား သတိထား ရမည့္အခ်က္ မ်ားစြာ ရွိေသးသည္။ ကေလးငယ္မ်ားကို ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ မႈ မွားယြင္းသည့္အခါ ခံစားရမည့္ အက်ိဳးဆက္မွာ မေသး။ကိုယ္စိုက္ပ်ိဳးသမၽွ ကိုယ္ ရိတ္သိမ္း ရသည့္ သေဘာကို ေကာင္းစြာ ႏွလုံးသြင္း ရမည္ျဖစ္သည္။
ကေလးတစ္ေယာက္ကို မည္သို႔ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည္ဟူသည့္ အခ်က္ အေပၚ မူတည္ၿပီး ထိုကေလး ႀကီးျပင္း လာခ်ိန္တြင္ ကိုယ္အေပၚ၊ ကိုယ့္အသိုင္း အဝိုင္းအေပၚ ကိုယ့္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေပၚ သက္ေရာက္မႈသည္ ကြာျခားသြားမည္ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ဘာေတြ ဘယ္လို စိုက္ေနသလဲဟူသည္ကို ေကာင္းမြန္စြာ သိရန္၊ နားလည္ သေဘာေပါက္ရန္ အေရးႀကီးလွေပသည္။
