ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခရီးသြားရတာကို ႏွစ္သက္ၿပီး ကိုယ္ေရာက္ဖူးသမၽွေနရာ ေတြက ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အအုံေတြနဲ႔ သမိုင္းဝင္ေနရာေတြကို ဝါသနာအရ ေလ့လာေနတတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါ တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္းက ေရွးေဟာင္းေနရာေတြကို ပိုမို ေလ့လာခြင့္ရတယ္။
တစ္ေလာတုန္း ကေတာ့ ကိစၥေလးရွိတာနဲ႔ ကိုယ့္ေဒသ ကိုယ့္ရပ္႐ြာဆီ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ အၾကာႀကီး ေနျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေဒသက ေရွးေဟာင္းေနရာေတြကို အခ်ိန္ယူၿပီး ေမႊျဖစ္တာပါ။ ေရာက္ၿပီး သားေနရာေတြကို ထပ္ၿပီးေလ့ လာျဖစ္ တဲ့အျပင္ အခုမွစေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေရွး ေဟာင္းေနရာေတြလည္း ပါပါတယ္။အထူးသျဖင့္ အင္းဝန္း႐ြာ သိမ္ ေတာင္(သီဒြန္) သခ်ႋဳင္းလိုေနရာေတြေပါ့။
ဒီခရီးစဥ္အတြင္း အခုမွ ပထမ အ ႀကိမ္ေရာက္ျဖစ္တဲ့ သိမ္ေတာင္သခ်ႋဳင္း လိုေနရာတစ္ခုက ထားဝယ္ေဒသရဲ႕ ေရွး က်တဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေနလို႔ အံ့ဩရပါ တယ္။ ဒီေနရာကို အခုမွေရာက္ျဖစ္လို႔ လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း အျပစ္တင္မိ တယ္။ ဘာလို႔ဆို ဒီသခ်ႋဳင္းက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ျပဳေနတဲ့ လမ္းနံ ေဘးမွာ ရွိေနလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔႐ြာ (မင္းရပ္႐ြာ)နဲ႔ကပ္လ်က္ရွိေနၿပီး သာယာ ကုန္း၊ အင္းဝန္းနဲ႔ သဲပုံစတဲ့႐ြာေတြက အသုံးျပဳေနဆဲျဖစ္တဲ့ သခ်ႋဳင္းကုန္း ျဖစ္ ပါတယ္။ကိုယ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ရွိေနေပမဲ့ အခုမွ ေရာက္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက လည္း ရွိေနပါတယ္။
သိမ္ေတာင္ သခ်ႋဳင္းကုန္းရွိတဲ့ေနရာ ဟာ အင္းဝန္း /သာယာကုန္း႐ြာနဲ႔ မင္း ရပ္႐ြာအၾကားက လူသြားလူလာ ရွင္းတဲ့ ေတာတန္းေလးမွာ တည္ရွိေနတာပါ။ ထုံးစံအတိုင္းပဲေပါ့။ အဲဒီေတာတန္းလမ္း ျပတ္နဲ႔ပက္သက္တဲ့ သရဲတေစၧဇာတ္လမ္း ေတြကလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ အဲဒီဇာတ္လမ္းေတြဆို ေၾကာက္လည္းေၾကာက္၊ ႀကိဳက္လဲႀကိဳက္ ေပါ့။ ၾကားရဖန္မ်ားေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ ေတြဝင္ေနၿပီး အဲဒီလမ္းပိုင္းကို ျဖတ္ သြားျဖတ္လာ ျပဳရင္ေတာင္မွ သိမ္ေတာင္ သခ်ႋဳင္းရွိရာဘက္ကို ေတာ္႐ုံနဲ႔ မၾကည့္ ျဖစ္ဘူး။ လူကိုယ္တိုင္ ေရာက္ဖို႔ဆိုရင္ ေဝးေရာေပါ့။
ဒါ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ အဲဒီလို ေၾကာက္စိတ္မ ရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ အတား အဆီး တစ္ခုခုျဖစ္ေနသလို ခံစားေနမိ ေသးတာပါ။ ငယ္ငယ္က ေၾကာက္စိတ္ ဟာ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို လြမ္းမိုး ေနဆဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း ႀကီး သိလိုက္ရပါတယ္။ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အအုံေတြကို စိတ္ဝင္စားေပမဲ့ လည္း အဲဒီေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ သိမ္ ေတာင္ သခ်ႋဳင္းက ေရွးေဟာင္းေစတီ ေတြဆီကို တစ္ခါမွ မေရာက္ျဖစ္ဘူး ဆို ပါေတာ့။ မေရာက္ျဖစ္လို႔လည္း ကိုယ့္ ရပ္႐ြာအနီးအနားမွာ ရွိေနတဲ့ ေရွးေဟာင္း ေနရာတစ္ခုကို အသိေနာက္က်ခဲ့ရၿပီေပါ့။
အခုေတာ့ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။
ကိုယ္ေဒသ သမိုင္းကို တိတိက်က် သိလိုတဲ့စိတ္၊ ပ်က္စီးတိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အအုံေတြကို ေလ့ လာလိုတဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ အရင္က တစ္ခါမွ မေရာက္ျဖစ္တဲ့ သိမ္ေတာင္ သခ်ႋဳင္းဆီ အရဲစြန္႔ၿပီး ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။အဲဒီေန႔က အင္းဝန္း႐ြာမွာ အသုဘ ကိစၥရွိေနတာမို႔ သိမ္ေတာင္သခ်ႋဳင္းမွာ ႐ြာသားေတြ ရွိေနတာကို ကားလမ္းကေန ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိမ္ေတာင္ ေပၚက ဘုရားေတြနဲ႔ ေစတီေတြဆီ ျဖစ္ ေအာင္ သြားလိုက္တာပါ။ သခ်ႋဳင္းကုန္း ေပၚေရာက္ေတာ့ ထင္ထားသလို မဟုတ္ ဘဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ မီးသၿဂိဳလ္တဲ့ အေလ့အထေတြမ်ားလာလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အုတ္ဂူေတြနဲ႔ ေျမပုံေတြ မေတြ႕ ရေတာ့ဘူး။ သခ်ႋဳင္းကုန္းေပၚမွာ မီး သၿဂိဳလ္ဖို႔ရွိတဲ့ အေဆာက္ အအုံတစ္ခုနဲ႔ ဇရပ္ႀကီး ႏွစ္ေဆာင္ကိုပဲ ေတြ႕ရေတာ့ တာပါ။ ကုန္းရဲ႕ေတာင္ ဘက္မွာေတာ့ သိမ္ေဟာင္းႀကီးေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီဘက္မွာေတာ့ ၿခဳံေတြ ဖုံးလို႔ပါပဲ။ သိမ္ ႀကီးေတြတစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုကို ကူးဖို႔အတြက္ ၿခဳံေတြ တိုးရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေစတီ ႏွစ္ဆူနဲ႔ သိမ္ေဟာင္း စုစုေပါင္း ေလးသိမ္ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ သိမ္ေတြကို သင့္သလို ျပန္ျပင္ထားတာ ေတြ႕ရေပမဲ့ က်န္တဲ့ သိမ္ေတြၾကည့္ရတာ လူေတြဝင္ထြက္သြား လာၿပီး သုတ္သင္ရွင္းလင္းထားတဲ့ လက္ရာ ေျခရာ မေပၚပါဘူး။ အေနာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ ထားတဲ့ သိမ္ႀကီးတစ္သိမ္ ကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခ်ဲ႕ေဆာက္ထားပုံ ရၿပီး တံခါးပိတ္ေသာ့ခတ္ထားတာမို႔ ဝင္ၾကည့္ခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။
အခုေျပာခဲ့တဲ့ သိမ္ေဟာင္းေတြထဲ က သိမ္ႀကီးသုံးသိမ္မွာ ဆင္းဆုေတာ္ အႀကီးႀကီးေတြ ရွိေနတာကို တအံ့တဩနဲ႔ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆင္းတုေတာ္ႀကီး ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ႀကီးမားတာပါ။ နံေဘး႐ြာက ႐ြာသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီသခ်ႋဳင္းကုန္းေပၚမွာ ဘုရားသိမ္ေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ သိထား ေပမယ့္လည္း အခုေလာက္ႀကီး ထည္ ထည္ဝါဝါနဲ႔ တည္ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ လုံး၀ မထင္ထားခဲ့ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ျပဧရိယာနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့ ဒီလိုေနရာေတြက ဘုရား သိမ္ေတြမွာ အခုလိုမ်ိဳး ႀကီးမားတဲ့ဆင္းတု ေတာ္ႀကီးေတြကို ဖူးေတြ႕ရတာ တကယ္ ကို အံ့ဩမိပါတယ္။ ဆင္းတုေတာ္ ေတြရဲ႕ပုံစံက ရတနာပုံေခတ္ဟန္ေတြပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္တစ္ရာ ဝန္းက်င္ေလာက္ က တည္ထားခဲ့ပုံရပါတယ္။
ဘုရားသိမ္ေတြရဲ႕ အတြင္းဘက္ကို ၿခဳံတိုးၿပီး ဝင္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ထုံး သကၤန္းနဲ႔ ေစတီႏွစ္ဆူကို ဖူးေတြ႕ရပါ တယ္။ ေစတီႏွစ္ဆူထဲက ေတာင္ဘက္က် ဆုံးေစတီဟာ ပိုေရွးက်ပုံရၿပီး မင္းရပ္႐ြာ အေရွ႕ကုန္းမွာ တည္ရွိေနတဲ့ ေရွးေဟာင္း ေစတီတစ္ဆူနဲ႔ အခ်ိဳးအစားခ်င္း တူေန တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဒီေစတီကို ေတာင္ကုန္းေအာက္ကလည္း လွမ္းၿပီး ဖူးေတြ႕ေနရစၿမဲပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီသိမ္ေတာင္သခ်ႋဳင္းကုန္းကို လာၿပီး ၿခဳံတိုးရတာဟာ အဲဒီေစတီကို စိတ္ဝင္စား မိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေစတီရဲ႕ အခ်ိဳးအစားနဲ႔ ျပင္ပပုံ ပန္းသ႑ာန္ကို ေထာက္ခ်င့္ၿပီးဒီ ေဒသရဲ႕ေရွးက်တဲ့ ေစတီတစ္ဆူဆူမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။
ထင္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ေရွးက်ေလာက္တယ္လို႔ ထင္ထား တဲ့ေစတီမွာ အေရွ႕ဘက္လွည့္တစ္၀ဂူတစ္ခုပါရွိၿပီး အဲဒီဂူထဲမွာပဲ အဂၤေတ ဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူကို ဖူးေတြ႕ရပါ တယ္။ ဆင္းတုေတာ္ကို ေတြ႕လိုက္ တာနဲ႔ ဘယ္ေခတ္လက္ရာျဖစ္ေလာက္ တယ္ဆိုတာ မွန္းၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။အဲဒီဆင္းတုေတာ္ဟာ ဒီသိမ္ေတာင္ သခ်ႋဳင္းကုန္းက ေရွးအက်ဆုံး ဆင္းတု ေတာ္ျဖစ္သလို ထားဝယ္ေဒသရဲ႕ ေရွး အက်ဆုံး ဆင္းတုေတာ္ေတြထဲက တစ္ဆူ အပါအဝင္ျဖစ္တယ္လို႔လည္း သတ္မွတ္ ရမွာပါ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ဖူးေတြ႕ရတဲ့ ဆင္းတုေတာ္မွာ မူလေရွးလက္ရာ အစုံ အလင္ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။
ဆင္းတုေတာ္ ရဲ႕ မ်က္လုံးေတာ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတာ္တို႔ကို ျပင္ဆင္ထားတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေဆးေရာင္ေတြ လြန္လြန္ကဲကဲ ေရးျခယ္ ထားေသးတာဆိုေတာ့ ဆင္းတု ေတာ္ရဲ႕ မူလဟန္ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး ေရွး ေဟာင္း တန္ဖိုးက်ဆင္းေနတဲ့ ဆင္းတု ေတာ္ တစ္ဆူအျဖစ္နဲ႔ပဲ ဖူးေတြ႕ရေတာ့တာ ပါ။
ဒါမ်ိဳးေတြက ျမင္ေတြ႕ေနက်မို႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ျပဳျပင္ ခဲ့တဲ့ ေဒသခံ လက္ရာရွင္ရဲ႕ လက္စြမ္း လက္စ အေကာင္းအဆိုးနဲ႔ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းအေပၚထားရွိတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အသိတ ရားေပၚ မူတည္ၿပီး ေရွးေဟာင္းဘုရားေတြ ပုံစံပ်က္ၾကရပါတယ္။ တကယ္စိတ္ မေကာင္းစရာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဆင္းတု ေတာ္မွာ ထင္ထင္ရွားရွား က်န္ေနေသး တဲ့ မဏိေတာ္၊ ပိႏၷဲဆူးပါတဲ့ ဦးေခါင္းေတာ္ နဲ႔ သကၤန္းေတာ္အေနထားေတြက မူလ ေခတ္လက္ရာေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား လွစ္ျပေနေသးတာမို႔ စိတ္သက္ရာ ရမိ ပါတယ္။
ေစတီရဲ႕ တစ္၀ဂူထဲမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ဟာ အမရပူရေခတ္လက္ရာ ဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္ေဒသရဲ႕ ေရွး အက်ဆုံး ဆင္းတုေတာ္ေတြထဲမွာ ပါဝင္ ေနၿပီး ဒီလိုဆင္းတုေတာ္မ်ိဳးကို ေဒသ အတြင္းမွာလည္း အတန္အသင့္ ေပါမ်ား စြာဖူး ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ သိရသ ေလာက္ ထားဝယ္ျမစ္ အေနာက္ဘက္ျခမ္း ေဒသမွာ ဒီလိုဆင္းတုေတာ္မ်ိဳးကိုအခု ေတြ႕ရတဲ့ အင္းဝန္း႐ြာ သိမ္ေတာင္အျပင္ မင္းရပ္႐ြာ၊ ကေျမာႀကီး႐ြာ (ဆင္းတု ေပ်ာက္ဆုံး)၊ ခေမာင္းေတာင္႐ြာနဲ႔ ရပ္ခံ ေတာင္တို႔မွာ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ ျမစ္အေရွ႕ ဘက္ျခမ္း မွာဆိုရင္ေတာ့ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ ေပၚက ရွင္ဥဩဘုရားႀကီး၊ ၾကက္သံဒိုင္း ေစတီတိုက္ထဲက အဓိကဆင္းတုေတာ္ ႀကီး၊ ရဟႏၲာသိမ္ထဲ ဆင္းတုေတာ္မ်ားနဲ႔ ပသၽွဴးေၾကာက္ဘုရား ဆင္းတုေတာ္ႀကီး တို႔ဟာ အခုေတြ႕ရတဲ့ ဆင္းတုေတာ္နဲ႔ ေခတ္လက္ရာတူ တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါ တယ္။ ေနာက္ၿပီး ထားဝယ္ျမစ္အေနာက္ ဘက္ကမ္းတစ္ေလၽွာက္က မင္းရပ္႐ြာ အေရွ႕ဘက္ ကုန္း၊ အင္းဝန္း႐ြာ သိမ္ ေတာင္ကုန္း၊ ကေျမာႀကီးကုန္းနဲ႔ ရပ္ခံ ေတာင္ကုန္းေတြမွာ ေခတ္လက္ရာတူ ဒီလိုဆင္းတုေတာ္ေတြ ေတြ႕ေနရတာဟာ တကယ္ကို ထူးျခားေနတာပါ။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သမိုင္းေျခရာေတြကို ေလ့လာ ၿပီး ဆက္လက္ သုေတသနျပဳသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
လက္ရွိအေနထားကိုအေျချပဳၿပီး ပတ္ဝန္း က်င္တစ္ခုလုံးကို ငုံၾကည့္ရရင္ ဒီေစတီ ေတြနဲ႔ ဘုရားသိမ္ေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္း ဟာ ကြင္းဆက္ျပတ္သလို ျဖစ္ေနေလာက္ ပါတယ္။ ေဒသအေနထားအရ ေက်း႐ြာ သခ်ႋဳင္းကုန္းတစ္ခုမွာ ဘယ္အလႉရွင္ ကမွ အခုလိုမ်ိဳး ခမ္းနားထည္ဝါတဲ့ ဘုရား သိမ္ေတြ လာေရာက္ တည္ထား ကိုးကြယ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ လည္း အေျဖက ရွင္းပါတယ္။
ဒီဘုရားသိမ္ေတြဟာ လက္ရွိ သခ်ႋဳင္း ကုန္း မျဖစ္လာခင္က ဒီကုန္းေပၚမွာ တည္ရွိေနတာ ျဖစ္မွာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာဝန္းက်င္က ဒီဘုရား သိမ္ေတြကို လႉဒါန္းခဲ့တဲ့ အလႉရွင္ အေနနဲ႔က သူ႕ရဲ႕ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာမွာသာ တည္ထား ကိုး ကြယ္ခဲ့မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သခ်ႋဳင္း ျဖစ္ေနၿပီးသား ေနရာတစ္ခုမွာ ဘုရား သိမ္တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ သလို အဲဒီအခ်ိန္က ဒီကုန္းဟာလည္း အခုလိုမ်ိဳး သခ်ႋဳင္းကုန္းတစ္ခုျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကုန္းေပၚက ေတာင္ဘက္အစြန္ဆုံး ေစတီရဲ႕ တစ္၀ဂူထဲက ဆင္းတုေတာ္ကို ၾကည့္ရျခင္းအားျဖင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ရာဝန္းက်င္ေလာက္ကပဲ ဒီေနရာဟာ ေစတီကုန္းတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ တည္ရွိေနၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကုန္းမွာ အနည္းဆုံးေစ တီတစ္ဆူ တည္ရွိေနမွာျဖစ္ၿပီး အနီး အနား ပတ္ဝန္းက်င္က အေလးအျမတ္ ျပဳရာ ေနရာအျဖစ္နဲ႔ တည္ရွိေနမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္ပိုင္း အလႉရွင္ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဘုရားသိမ္ဒကာေတြကလည္း သူတို႔အေလးအျမတ္ျပဳရာ ဘုရားကုန္း ေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ သိမ္ေတြ ေဆာက္ လႉခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္း အခ်ိန္ေတြကဆိုရင္ ဒီေတာင္ကုန္းက အေတာ္ပဲ သာသာယာယာရွိ လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ ေစတီေတြ၊ ဘုရား သိမ္ ေတြနဲ႔မို႔ ဘုရားဖူးသူေတြနဲ႔ ဥပုသ္ သီတင္းသီလေဆာက္ တည္သူေတြ စည္ ကားေနမွာပါ။ ဘုရားသိမ္ေတြရွိေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းမို႔ သိမ္ေတာင္(သီဒြန္)ဆိုၿပီး ေဒသခံေတြေခၚဆို ခဲ့တာဟာ အဲဒီခ်ိန္က တည္းက စခဲ့တယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ သိမ္ေတာင္ဟာ သာယာကုန္း၊ သဲပုံ၊ အင္းဝန္း စတဲ့႐ြာ သုံး႐ြာရဲ႕ သခ်ႋဳင္းကုန္းျဖစ္လာခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ သခ်ႋဳင္းကုန္းျဖစ္သြားၿပီဆို ရင္ လူသူ မနီးၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီမွာရွိ ေနတဲ့ေစတီေတြနဲ႔ ဘုရားသိမ္ေတြဆီကို လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းသြားၿပီး တစစ နဲ႔ တိမ္ေကာသြားတာ ျဖစ္နိင္ပါတယ္။အခုခ်ိန္မွာလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း တန္ ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ႏွစ္ရက္ေန႔မွာ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ တရားပြဲခ်ိန္ကလြဲလို႔ လူသြားလူလာ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္မီ ျပန္လည္ ထိန္း သိမ္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သခ်ႋဳင္းကုန္း က ဘုရားေတြဆိုၿပီး လူသူမနီးဘဲ ဒီ အတိုင္းျပစ္ မထားသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း သုေတသနပညာရွင္မ်ား ေရာက္လာခဲ့ရင္လည္း ဒီေနရာက ေရွး ေဟာင္းေစတီနဲ႔ ဆင္းတုေတာ္ေတြအေၾကာင္း သတင္းေပးၫႊန္ျပရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ရပ္႐ြာအေနနဲ႔ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္႐ြာက ေစတီေတြမို႔ ျပန္ျပဳျပင္တယ္ဆိုတဲ့ သာမန္ အသိ စိတ္ထက္ ပိုမိုေလးနက္တဲ့ ရည္႐ြယ္ ခ်က္ ေတြထားရွိၿပီး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ရမွာပါ။ သာမန္ျပဳျပင္လိုတဲ့ အသိစိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔သာဆိုရင္ ေရွး ေဟာင္း လက္ရာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ တာမို႔ ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈ အေမြ အႏွစ္ကို ထိန္းသိမ္းလိုတဲ့ စိတ္ေလးကိုပါ စြဲကိုင္ထားမွ အဆင္ေျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
