ရယ္ရ ေမာရ အေရးေပၚ ဆရာ၀န္ ဘ၀ (၂)

0
498

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ လက္ေတြ႕ ဘ၀မွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖိစီးမႈေတြနဲ႔ အက်ပ္အတည္းေတြ မ်ားလာတယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြအၾကား စိတ္ဖိအားေတြ မ်ားစြာ ရင္ဆိုင္ၾကရတယ္။
မိမိက်င္လည္ၾကရာ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ မိဘက မိဘအေလ်ာက္၊ သားသမီး က သားသမီးအေလ်ာက္ ဆိုသလို ဖိအား ေတြအၾကား ရင္ေမာၾကရ စိတ္ဖိအားေတြ ရင္ဆိုင္ၾကရပါတယ္။

အဲလို ဖိအားေတြၾကားက မိသားစု ဘ၀ကို ႐ုန္းကန္ၾက ရင္ဆိုင္ၾကရာမွာ မိသားစု အခ်င္းခ်င္း အခ်ိန္ေပး၊ ေႏြး ေထြးတဲ့ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ အေလးထား တန္ဖိုးထားေၾကာင္း ျပသတဲ့ ဆက္ဆံ ေရးက အေတာ္အေရးပါပါတယ္။
ေႏြးေထြးေသာ၊ လုံၿခဳံေသာ ခ်မ္း ေျမ႕ေသာ မိသားစုဘ၀ေတြ တည္ေဆာက္ ပါမွ ျပင္ပ ပတ္ဝန္းက်င္က အရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆးေတြရဲ႕ အျမဴအဆြယ္ေတြ ေအာက္မွာ မနစ္မြန္းၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဖြံ႕ၿဖိဳးစျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ မွာလည္း အဲသည္ မိသားစုဘ၀အခ်ိန္ မေပးႏိုင္မႈနဲ႔ မူးယစ္ေဆးေၾကာင့္ စိတ္ မက်န္းမာၾကတဲ့သူေတြ တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားသထက္မ်ားလို႔ လာပါတယ္။
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြမွ သည္ စိတ္မက်န္းမာမႈ ျဖစ္မလာေအာင္ မိသားစုဝင္ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေႏြးေထြးခ်စ္ခင္စြာ အခ်ိန္ေပးၾကဖို႔ လို အပ္ပါတယ္။
တကယ္လို႔ စိတ္မက်န္းမာပါက စိတ္ေရာဂါ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးေတြ နဲ႔ ေဆာလ်င္စြာ ျပသဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။

အေရးေပၚဌာနက ဆရာဝန္လည္း တစ္ခါတေလေတာ့ သည္လို စိတ္ မက်န္းမာသူေတြနဲ႔ အလြမ္းသင့္ ေအာင္ အဆင္ေခ်ာေအာင္ ေျပာရဆိုရ ဆက္ ဆံၾကရပါတယ္။ အခန္႔မသင့္လို႔ အဲသူ ေတြက လက္ေရာက္က်ဴးလြန္ခဲ့ရင္ လည္း ကိုယ္ေတြက အခံဘက္ကပဲ ဆိုတာ သိေန ေလေတာ့ ရယ္ရင္းက ေမာေနၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြလို႔ပဲ ဆိုရမွာ ပါပဲ။
ဆက္လက္စနဲ႔ အ႐ူးလို႔ အရပ္ေခၚ ေခၚၾကတဲ့ စိတ္မက်န္းမာ သူေတြရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေလး ဆက္ၾကတာေပါ့ေလ။

။။ ။။
တစ္ညေန ကၽြန္ေတာ့္ ႐ုံးခန္း ကေခၚလို႔ သြားၿပီးအျပန္ ကိုယ့္အေရး ေပၚဌာနရွိရာ ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ ဝုန္းဒိုင္းေတြႀကဲၿပီး လိုက္တဲ့ သူကလိုက္၊ ေျပးတဲ့သူက ေျပးနဲ႔ ျဖစ္ေန ပါတယ္။
ေနာက္က တုတ္ေတြနဲ႔ လိုက္လာ တာက ကိုယ့္ေဆး႐ုံဝန္ထမ္း ကိုဝင္း ေက်ာ္နဲ႔ အဲသည္လူနာရဲ႕ ရာအိမ္မႉး။
ကိုယ္ကလည္း ညေနေစာင္း ေလး နာရီေက်ာ္လာၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္မယ့္ အေတြးေလးနဲ႔ သာယာေနတုန္း အဲသည္ လူစုေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။
သူက ဘယ္ဘက္ ေျပးရင္ ကိုယ္က ဘယ္ဘက္ ေရွာင္၊ သူကညာ ဖက္လွည့္ ရင္ ကိုယ္က ညာဘက္ တိမ္းမိသလိုျဖစ္လို႔ အဲသည္ေရွ႕ဆုံးက ေျပးလာတဲ့ လူနာ ကိုယ္နဲ႔ ပိတ္မိၿပီး ေနာက္က ေျပးလိုက္ လာတဲ့ သူေတြက သူ႕ကိုဖမ္းမိသြားတယ္။

အေသအခ်ာ ခ်ဳပ္သိုင္းၿပီး အေရး ေပၚကုတင္မွာ အတင္းသိပ္ေတာ့ အဲလူ က စကားထေျပာတယ္။
ခုနက သတ္မယ္ျဖတ္မယ္ဆိုလို႔ အားလုံး ေျပးသူေျပး၊ လိုက္သူက လိုက္ ေနၾကရတဲ့ စိတ္ေဝဒနာသည္။
ခု ကိုယ္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ၿငိမ္လို႔ရယ္။
“က်ဳပ္ကို မဖမ္းနဲ႔ က်ဳပ္ အဲဆာဝံ (ဆရာဝန္)နဲ႔ သိတယ္”တဲ့။
အလဲ့။

“ခညားနဲ႔ က်ဳပ္က ဘယ္မွာသိ တုန္း”ေမးေတာ့
“က်ဳပ္မ်က္ခုံးကြဲတုန္းက သည္ ဆာဝံပဲ ခ်ဳပ္ေပးထားတာေလ”တဲ့။
သူ႕မ်က္ခုံးက အမာ႐ြတ္ေလးကို သက္ေသျပရင္း ေျဖတယ္။
ဆက္ေျပာတာက ၾကည့္ဦး။

“လမ္းေဘးက ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား ေလာက္ေတာင္ လက္ရာမေကာင္းဘူး”တဲ့။
ကိုယ့္မွာ နင့္ခနဲပဲ။
အသာေလး ထိန္းၿပီး သူ႕ ရာဇဝင္ ကို အေသအခ်ာ ျပန္ေမးပါမွ သည္လူက တကယ့္လူေတာ္တစ္ေယာက္။
ဝါလတ္ေတြက ဒုံေတြ ပ်က္သမၽွ ျပင္တတ္တဲ့ လူေတာ္။ မေလး (မေလး ရွားႏိုင္ငံ)ဘက္ကေန ပညာ သင္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ္ ျပန္လာၿပီး ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္လုပ္ေနသူတစ္ေယာက္။

သူက အကုန္မွတ္မိတယ္။
အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက ၂၀၀၄ ။သူတို႔ လင္မယားလည္း မဂၤလာေဆာင္ ကာစ၊ ကိုယ္ေတြလည္း မဂၤလာေဆာင္ ကာစ အခ်ိန္။ ရန္ကုန္ – ၿမိတ္ ခရီးစဥ္ ေျပးဆြဲတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီး ၿမိတ္ကြင္းမွာ ဘီးေပါက္ၿပီး ေျပးလမ္းမွာ ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ပိတ္ေနလို႔ ေလယာဥ္ဆင္းမရေတာ့ ရန္ကုန္ကို “ျမစ္ႀကီးနား”သေဘၤာနဲ႔ သြားၾကတယ္။

လႈိင္းေလက ျပင္းျပင္း၊ မိုးေတြ သည္းသည္းၾကားမွာ သည္သေဘၤာက ကိုကိုးကၽြန္းကိုပတ္တဲ့အျပင္ မုန္တိုင္း ေတြမိ၊ လမ္းမွာ ေလးညနဲ႔ ငါးရက္ အတူ ဒုကၡခံခဲ့ၾကရင္း ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာကို သူအကုန္သိေနတယ္။
သူအကုန္ မွတ္မိတယ္။
အဲသည္အခ်ိန္က ေနာက္ထပ္ တစ္ရက္သာ ထပ္ၾကာရင္ အဲသည္ သေဘၤာထဲမယ္ ဝယ္ေသာက္စရာ ေရ မရွိေတာ့၊ အိမ္သာတက္ၿပီး သုံးစရာ ေရမရွိ ျဖစ္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ေတြ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ၾက ရသူ ေတြ။

ထားေတာ့။
အဲသည္ ခုနက ေဆးအထိုး မခံတဲ့ သူ၊ ခုေတာ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီး လူနာကို ေခ်ာ့ေမာ့ေဆးထိုးသိပ္ၿပီး အခ်ဳပ္ခန္း လူနာေဆာင္ထဲ ထည့္ၿပီးမွ သက္ေမာခ်ရတယ္။
“ဆရာက အ႐ူးလည္း ႏိုင္တယ္ ေနာ္”
သူနာျပဳ ဆရာမေလးေတြက ရယ္ က်ဲက်ဲ ဆိုတယ္။

အ႐ူးလို႔ အခု မသုံးႏႈန္းၾကရေတာ့ ဘူး ညီမေရ။
စိတ္မက်န္းမာသူရယ္လို႔ ေခၚေဝၚ သုံးစြဲၾကရတယ္။
အမွန္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အဲသည္ စိတ္မက်န္းမာသူ ရာခိုင္ႏႈန္း အမ်ား သားရယ္။ အခ်ိဳ႕က ကိုယ့္အေနအထား ကိုယ္သိၾကတယ္။ ကုသမႈ ခံယူၾကရ ေကာင္းမွန္း သိၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စိတ္မက်န္း မာတာ မသိၾကသလို ကုသမႈခံယူရ ေကာင္းမွန္း လည္း မသိၾကဘူးကြယ့္။
ပုထုဇေနာ ဥမၼတၱေကာ ရယ္လို႔ ဘုရားေဟာခဲ့တာ အရွိပဲ၊ လူတိုင္း တစ္ မ်ိဳးစီ ထူးတတ္ၾကပါတယ္ကြယ္လို႔ ရယ္ရင္း ေမာရင္းက ေျပာျဖစ္ပါတယ္။