ေျပာင္းလဲသြားသည္. ဇာတိ႐ြာ

0
543

မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး ျပန္ေတြးမိတိုင္း ၾကည္ႏူးလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ တသီႀကီး ေပး သည္။
ရလိုင္။
ေရွးအေခၚဆင္အိုင္မွ ကာလေ႐ြ႕ လ်ားလာသျဖင့္ ရလိုင္ ျဖစ္လာသည္။ ထားဝယ္ၿမိဳ႕မွ ၁၀ မိုင္ေက်ာ္ခရီးရွိသည္။
႐ြာအေၾကာင္း ေတြးတိုင္း ရလိုင္ ေခ်ာင္းက မပါမျဖစ္။ ေခ်ာင္းႏွင့္ ႐ြာၾကား ရွိ လယ္ကြင္းမ်ားသည္ မိုးရာသီဆို စပါးစိုက္၊ ေႏြေရာက္ၿပီဆို ကစားကြင္း အျဖစ္ အသုံးေတာ္ခံသည္။

ငယ္စဥ္က ထုပ္ဆီးထိုးရာ၊ ေဘာ လုံးကန္ရာ၊ လူႀကီးမ်ား၏ ေဘာ္လီေဘာ ကစားရာ၊ ျခင္းလုံးခတ္သည့္ေနရာ။ လယ္ ကန္သင္း႐ိုးတစ္ေလၽွာက္ႏွင့္ ေခ်ာင္းကမ္း နဖူးတစ္ေလၽွာက္ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ထန္း ပင္တန္းသည္ ညေနေစာင္းအခ်ိန္တြင္ ကာလသားမ်ားႏွင့္ ထန္းရည္ခ်စ္သူမ်ား ၏ဝိုင္းဖြဲ႕ရာ။
အသက္ေလးဆယ္ ငါးဆယ္အ႐ြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး၊ ဦးႀကီးမ်ားႏွင့္ သူတို႔ ၏အေပါင္းပါမ်ား ထန္းရည္မူးၿပီး စကား မ်ားရန္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားက တုတ္ႏွင့္လာ႐ိုက္၍ ၀႐ုန္း သုန္းကားျဖင့္ ထြက္ေျပးၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကို ယေန႔ အထိ ျမင္ေယာင္ ေနဆဲ၊ ေတြးမိတိုင္းၿပဳံး မိေနဆဲ။

ထိုထန္းပင္တန္းမ်ားသည္ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ထန္းသီးႏုခူးစားရာေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ လယ္ကြင္း ထဲဆင္းၿပီး ေရာင္စုံတိမ္ပန္းခ်ီကားေနာက္ ခံႏွင့္ အိပ္တန္းျပန္ငွက္မ်ား အုပ္စုဖြဲ႕ပ်ံ သန္းသြားသည္ကို ၾကည့္ရသည့္ အရ သာမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ စြဲလမ္းေနဆဲ။ လယ္ကြင္းထဲ လႊတ္ ေက်ာင္းထားသည့္ ကၽြဲႏြားမ်ား၏ေက်ာေပၚတြင္ နားေနတတ္ သည့္ ဗ်ိဳင္းျဖဴျဖဴမ်ားႏွင့္ အျခားငွက္ ငယ္မ်ား။

ညေနေစာင္းဆိုလၽွင္ ဆက္ရက္ငွက္ မ်ားက ဆူဆူညံညံအသံေပးၿပီးမွ အိပ္ တန္းတက္တတ္ၾကသည္။ ညသန္းေခါင္ အခ်ိန္ ႐ြာအေရွ႕ဘက္ သခ်ႋဳင္းအစပ္မွ ႐ုတ္တရက္ၾကားရတတ္ေသာ တစ္တီ တူးငွက္ေအာ္သံမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ သည္းထိတ္ရင္ဖို အျဖစ္ရဆုံး။ တစ္တီတူးငွက္ေအာ္သံၾကား ၿပီဆိုလၽွင္ ေဇာေခၽြးျပန္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္၍မေပ်ာ္ေတာ့ေပ။

လယ္ကြင္းစပ္တြင္ ေရာင္စုံလိပ္ျပာ ေလးမ်ား ေပါမ်ားသကဲ့သို႔ ပုစဥ္းေကာင္ ေလးမ်ားလည္း ေပါသည္။ ပုစဥ္းေကာင္ ေလးမ်ားကို ဖမ္းၿပီး အၿမီးပိုင္းတြင္းသို႔ ျမက္ေထာက္ခြကို ထိုးသြင္းကာ ရဟတ္ ယာဥ္လုပ္တမ္းကစားဖူးသည္။ အသက္ ရလာမွ ဝဋ္လည္မည္ကို စိုးရိမ္ေနမိျပန္ သည္။ အခုေတာ့ မည္သည့္အေၾကာင္း ေၾကာင့္ မွန္းမသိ လိပ္ျပာေလးမ်ားလည္း သိပ္မေတြ႕ရေတာ့သကဲ့သို႔ ပုစဥ္းေကာင္ ေလးမ်ားလည္း ရွားပါးသြားၿပီ။ ၾကာလာ လၽွင္ မ်ိဳးတုံးသြားေလမလား မသိ။
႐ြာေျမာက္ပိုင္းရွိ ကုန္းျမင့္ပိုင္းေလး ေပၚမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀၏ အမွတ္ တရ မ်ားစြာ တည္ရွိရာ စာသင္ေက်ာင္း။

ယခင္တြဲဖက္ အလယ္တန္းေက်ာင္း မွ ယခုအေျခခံ ပညာအထက္တန္းေက်ာင္း ခြဲ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္း သားအျဖစ္ တစ္မ်ိဳး၊ စာေရးဝန္ထမ္းအျဖစ္ တစ္ဖုံ၊ ႐ြာငွားဆရာအျဖစ္ တသြယ္ျဖတ္ သန္းဖူးသည္။
ေက်ာင္းအေပၚထပ္၀ရံတာမွ အေရွ႕ ဘက္ ၾကည့္လိုက္လၽွင္ လယ္ကြင္းျပင္ ႀကီးရွိသလို၊ လယ္ကြင္း မ်ားနံေဘးမွ ျဖတ္သန္းၿပီးစီးဆင္းေနသည့္ ေခ်ာင္း႐ိုး ကေလး။ ေခ်ာင္းအေရွ႕ဘက္တြင္မူ ေတာ တန္းေလးႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အနိမ့္အျမင့္
မတူညီသည့္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္သြယ္တန္း ေနေသာ ေတာင္ျပာတန္းေလးက မိုး
ကုပ္စက္ဝိုင္းႏွင့္ထိစပ္၍ေနေတာ့သည္။

ထိုေတာင္တန္းမ်ားတြင္ တစ္ခုေသာ ေတာင္ေပၚမွေန၍ ေရမ်ားသည္ တစ္ ေတာင္လုံးနီးပါးယွက္ျဖာ စီးဆင္းေနၿပီး ေနသာသည့္ အခ်ိန္ဆိုလၽွင္ ေနေရာင္ ေအာက္၌ ျဖဴျဖဴ ေဖြးေဖြးေရစီးေၾကာင္းမ်ားက ေတာင္လုံးအႏွံ႔ျဖာက်ေနတတ္ သည္။
ထိုျမင္ကြင္းသည္ မည္သည့္အခ်ိန္ တြင္မၽွ ႐ိုးအီမသြားေသာ တန္ဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္သည့္ သဘာ၀ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
ပင္။

ညေက်ာင္း ဖြင့္ခ်ိန္ဆိုလၽွင္ ေက်ာင္း အေပၚထပ္ ၀ရံတာမွေန၍ အေရွ႕ဘက္ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚ ေမးတင္ၿပီး ေခါင္း ျပဴထြက္လာတတ္သည့္ လမင္းႀကီးကို ေငးၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္ေမာက်ေနတတ္သည့္ ေတာင္တန္းႀကီးကို ျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ ဧရာမေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္တူေန ေတာ့သည္။ အခုေတာ့လည္း ျမင္ကြင္း မ်ားကို ၾကည့္ခြင့္မရခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုစာပင္ ျပည့္ေတာ့ေပမည္။ မည္
သည့္အခ်ိန္ေရာက္မွ ျပန္လည္ခံစားခြင့္ရ ေလမည္မသိ။

လြမ္းေမာမႈမ်ားျဖင့္ အတိတ္ကို ျပန္ ျမင္ေယာင္ေနေသာ္လည္း ဇာတိေျမမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ ေျပာင္းလဲေနသည္။
ငယ္စဥ္က ေရကူးေနက်ေနရာရွိ သစ္သားတံတားအိုေလးသည္လည္း သံ ကူကြန္ကရစ္တံတားတစ္စင္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုသစ္သားတံတားအိုသည္ ငယ္စဥ္က ေခ်ာင္းေရကူးခ်ိန္တြင္ ဒိုင္ဗင္ထိုးသည့္ စင္တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းေရ လၽွံခ်ိန္ဆို တံတားမွာ ေရေအာက္ေရာက္
သြားေတာ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေရအလြန္ႀကီးသည့္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္တြင္ မနက္မိုးလင္း ခ်ိန္၌ တံတားတစ္စင္းလုံးေပ်ာက္သြားခဲ့ ဖူးသည္။ ညဖက္တြင္ ေရႏွင့္အတူ ေမ်ာ ပါသြား၍ ျဖစ္သည္။

အရင္က ဗြက္ထၿပီး မိုးရာသီတြင္ သြားလာရ ခက္ခဲ၍၊ ေႏြေရာက္လၽွင္ ဖုန္ တေထာင္းေထာင္းထ ေနတတ္သည့္ ေရ ျဖဴႏွင့္ ထားဝယ္ကို အေနာက္ဘက္ေၾကာ
မွ ဆက္သြယ္ထားေသာ ႐ြာမွျဖတ္သြား သည့္ ကားလမ္းမွာလည္း ကတၱရာလမ္း မျဖစ္ေနၿပီ။

အရင္ခ်ိန္က တစ္႐ြာႏွင့္ တစ္႐ြာၾကား အိမ္ေျချပတ္၍ ေၾကာက္လန္႔ခဲ့ရသည့္ ေနရာမ်ားလည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ အိမ္
ေျခထူထပ္၍ တစ္႐ြာႏွင့္ တစ္႐ြာဆက္စပ္ သြားၿပီျဖစ္သည္။ ယခင္က ေရနံဆီမီးခြက္ ကိုသာ အားကိုးခဲ့ရၿပီး လၽွပ္စစ္ႏွင့္ပတ္ သက္လၽွင္ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးေလာက္ကို သာ အသုံးျပဳခြင့္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔႐ြာတြင္ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဓာတ္အားလိုင္းက ႐ြာကိုေရာက္ေနၿပီး ထရမ္စေဖာ္ မာမ်ားပင္ တပ္ဆင္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ဓာတ္အားကိုေတာ့ သုံးစြဲခြင့္ မရၾကေသး ေပ။

အရင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးတစ္ သိုက္ လွည္းေမာင္းသမားမသိေအာင္ ေနာက္မွလိုက္၍ခိုစီးခဲ့ဖူးေသာ ႏြားလွည္း မ်ားလည္း မရွိေတာ့။ ဆိုင္ကယ္၊ ေထာ္
လာဂ်ီႏွင့္ ကားမ်ားက အစားထိုးေနရာ
ယူေနေပၿပီ။ အရင္က ႏြားလွည္းေမာင္း သူမ်ားမွာ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကားေမာင္း သူမ်ားျဖစ္၍ေနေပၿပီ။ အရင္က ေတာင္ သူယာခုတ္ ၾကက္ေမြး၊ ဝက္ေမြးအလုပ္ မ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳခဲ့ရ သူမ်ားမွာ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေရာ္ဘာ ၿခံပိုင္ရွင္၊ သီဟိုဠ္ၿခံပိုင္ရွင္၊ ကြမ္းသီးၿခံပိုင္
ရွင္မ်ားျဖစ္ေနၾကေပၿပီ။ တခ်ိဳ႕မွာ အမႈ ထမ္း၊ အရာထမ္းမ်ား၊ ဝန္ထမ္းမ်ားျဖစ္ ေနၾကၿပီျဖစ္သကဲ့သို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕မွာေဆာက္
လုပ္ေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား ျဖစ္၍ေနေပၿပီ။

အိမ္ေျခရာေျခမ်ားလည္း အရင္က ထက္ေကာင္းမြန္သန္႔ျပန္႔လာၾကၿပီ ျဖစ္ သည္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမ်ားမွာ အေတာ္ ပင္ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ႐ြာလမ္းမ မွာလည္း ေပတစ္ရာေလာက္ က်ယ္သည့္ လမ္းမႀကီးျဖစ္၍ ေနေပၿပီ။
သို႔ေသာ္ အရင္က လမ္းေဘးဝဲယာ တစ္ေလၽွာက္ အုံ႔ဆိုင္းေနတတ္သည့္ သစ္ ပင္ႀကီးမ်ား မရွိေတာ့။

ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားထဲတြင္ အေကာင္း ဘက္သို႔ ဦးတည္သည့္ ေျပာင္းလဲျခင္း ရွိသကဲ့သို႔ အဆိုးဘက္သို႔ ဦးတည္သည့္ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ိဳးလည္း ရွိေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ ႐ြယ္က ႐ြာတြင္ ေဘာလုံးကန္မည္ဆိုလၽွင္ ေဘာလုံးအသင္း သုံးေလးသင္းစာခန္႔ရွိ သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေဘာ္လုံး အသင္းတစ္သင္းစာအတြက္ပင္လၽွင္ ေတာင့္တင္းသည့္ လူဦးေရ မရွိေတာ့ေပ။

လူငယ္မ်ားမွာ အားကစားထက္ စီးက ရက္၊ အရက္၊ ဘီယာႏွင့္ ဂိမ္းမ်ားကို ပို၍စြဲလန္းေနေပၿပီ။ ဘိလိယက္ခုံမ်ား တြင္ တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ေသာ လူငယ္မ်ားက ပိုမ်ား၍ ေနေပၿပီ။ အဆိုး ဆုံးမွာ စိတ္ႂကြမူးယစ္ေဆးဝါး၏သား ေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ တခ်ိဳ႕မွာ ကိုယ္တိုင္လည္း သုံးစြဲသကဲ့သို႔ တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ျဖန္႔ျဖဴးသူမ်ားပင္ျဖစ္ေနၾက သည္ကို ၾကားသိေနရသည္။
မူမမွန္သည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စုံေအာက္က ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေပ်ာက္ဆုံးေနၾကသည့္ လူငယ္မ်ား၏အၾကည့္မွာ ေျခာက္ကပ္
လြန္းလွသည္။

မ်ားစြာေသာ အျခားအေျပာင္းအလဲ မ်ားလည္း ရွိေပသည္။
ေကာင္းသည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို မည္သို႔ ထိန္းသိမ္းၿပီး အဆိုးဘက္သို႔ ဦးတည္ေနသည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို မည္သို႔ ဖယ္ဖ်က္မည္မွာမူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး၊ အထူးသျဖင့္ ဇာတိသားမ်ား အားလုံး၏ တာဝန္ျဖစ္သည္။