“How much land does a man need? ”
“လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေျမ ဘယ္ေလာက္လိုသနည္း”ဝတၳဳသည္ လီယိုေတာ္လ္စတြိဳင္း ၏ ထင္ရွားေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ သည္။
လီယိုေတာ္လ္စတြိဳင္းသည္ ဆရာ ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ေသာ “စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” (War and Peace) ဂႏၲဝင္ဝတၳဳရွည္ႀကီးကို ေရသားခဲ့သည့္ ႐ုရွားလူမ်ိဳး ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ ႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ နာမည္ အျပည့္အစုံမွာ ေကာင့္လက္ဗ္နီကိုလာ ေအဗစ္ ေတာ္လ္စတြိဳင္း (Count Lev Nikolayevich Tolstoy) ျဖစ္သည္။ ၎ကို ၁၈၂၈ တြင္ ေမြးဖြားၿပီး ၁၉၁၀ တြင္ ေသဆုံးသည္။
လီယိုေတာ္လ္စတြိဳင္းသည္ ႐ုရွား ျပည္ရဲ႕ တန္ခိုးဩဇာအႀကီးဆုံးဘုရင္ တစ္ပါးျဖစ္သည့္ ပီတာဘုရင္ႀကီး(Peter the Great) လက္ထက္ ေကာင့္ ဘြဲ႕ရနယ္စားႀကီး၊ အသက္အ႐ြယ္ အနည္း ငယ္ႀကီးလာေတာ့ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေျမယာ မ်ားကို စြန္႔လႊတ္ကာ သာမန္ဆင္းရဲ သားတစ္ေယာက္လို ေနထိုင္ခဲ့သူ၊ ဆင္းရဲသားေတာင္သူလယ္သမား သား သမီးမ်ားအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား တည္ေထာင္ေပးသည့္ ပရဟိတတို႔ရဲ႕ ဖခင္၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး မဟတၱမဂႏၵီ၊ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး အိပ္ခ္်ဂ်ီဝဲလ္ ကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကပင္ ေလးစားၾကည္ၫိုရသူ ျဖစ္သည္။
ဤ”လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေျမ ဘယ္ေလာက္လိုသနည္း”ဝတၳဳကို ၁၈၈၆ တြင္ ေရးသားခဲ့သည္။ ၎၏ ဝတၳဳ သည္ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။ ယင္းဝတၳဳကို အက်ဥ္းမၽွ ေဖာ္ျပပါရေစ။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ႐ုရွားျပည္ႀကီး ရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ လူဦးေရ အလြန္နည္းၿပီး ေျမအလြန္ေပါတဲ့နယ္ႀကီးတစ္နယ္ ရွိပါ တယ္။ ေငြအနည္းငယ္ေပး႐ုံႏွင့္ ေျမေတြ အမ်ားႀကီးရႏိုင္သတဲ့။ အဲသတင္းကို ေျမအလြန္မက္ေမာသည့္”ပါဟုံ” ဆိုေသာ လူၾကားေတာ့ ၎ပိုင္ဆိုင္ေသာေျမမ်ား ကို ေရာင္းခ်ကာ ေျမေပါပါသည္ ဆိုေသာ နယ္ေျမကို သြားပါသတဲ့။ အဆိုပါ နယ္ ေျမနယ္စားႀကီးႏွင့္ေတြ႕ကာ ႐ုရွား႐ူ ဘယ္ေငြ တစ္ေထာင္ဖိုးဝယ္ပါ ေလေရာ။ ႐ူဘယ္ေငြတစ္ေထာင္ဖိုးအတြက္ ေနထြက္ မွေနဝင္ ပတ္ႏိုင္သေလာက္ ရမယ္တဲ့။ သို႔ေသာ္ ေနထြက္မွာစထြက္ေသာေနရာကို ေနမဝင္မီျပန္ ေရာက္ရပါမယ္။ အကယ္၍ ျပန္မေရာက္ဘဲ တစ္ေထာင္တစ္ထြာမၽွ လိုေနလၽွင္ေတာင္ ေျမဖိုးေငြဆုံးပါမည္တဲ့။
၎စကားၾကားေတာ့ ပါဟုံ အလြန္ သေဘာက်သြားတာေပါ့။ ၾကည့္စမ္း ေနထြက္ကေနဝင္ ၁၂ နာရီ ခရီးဟာ နည္းသလား။ ၎၏ေျခလွမ္းႀကီး ႏွင့္ သြက္သြက္ကေလး ႀကိတ္လိုက္လၽွင္ တစ္နာရီ ၅ မိုင္ထားဦးေတာ့၊ အမေလး… မိုင္ ၆၀ ပတ္လည္ဆိုတဲ့ ေျမဧကဟာ မနည္းပါလား။
ဒါနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္လုပ္တဲ့ေန႔ မနက္ ေနမထြက္ကတည္းက ပါဟုံဟာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလၽွာက္လာခဲ့တယ္။ သူလက္ထဲမွာ သူေရာက္တဲ့ေနရာမွတ္ဖို႔ ေပါက္တူးတစ္လက္ပါခဲ့တယ္။ ေပါင္မုန္႔ နဲ႔ ေရဘူးပါပါတယ္။ နယ္စားႏွင့္ နယ္သူ နယ္သားမ်ားကေတာ့ပါဟုံ စထြက္ၿပီး ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ လာမည့္ေနရာမွာ ပါဟုံေပးသည့္ ေငြတစ္ေထာင္ႏွင့္ ေပ်ာ္ပြဲ စားရင္း က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။
ပါဟုံရဲ႕စိတ္ကူးက သူေလးေထာင့္ ခရီးကို ေလးဆစ္ခ်ိဳးၿပီးသြားမယ္။ သူဟာ မနက္ေနထြက္ရာကို မ်က္ႏွာမူၿပီး စထြက္ ပါတယ္။ ေကာင္းကင္မွာ ေနေလးပုံတစ္ပုံ ေရာက္လၽွင္ ေျမာက္စူးစူးဖက္ကို ခ်ိဳးပါ သည္။ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ေရာက္လၽွင္ အေနာက္ဘက္ကို ခ်ိဳးလိုက္ပါသည္။ သူဟာ လမ္းတေလၽွာက္ အစားကိုေတာင္ ရပ္ၿပီး မစားပါဘူး။ ေျမအရနည္းမွာစိုးလို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျပးလိုက္ ေမာရင္ လမ္းျပန္ေလၽွာက္လိုက္၊ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လယ္ တစ္ပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ၎စထြက္ ရာ ေတာင္ဘက္ျပန္ခ်ိဳး လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူဟာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ၿပီး မို႔ မနက္ကေလာက္ ေျခလွမ္းမသြက္ေတာ့ ပါဘူး။ သူစထြက္ရသာ ေနရာကိုလွမ္းျမင္ ေတာ့ ေနဝင္မည့္ဆဲဆဲ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါ ေၾကာင့္ သူ သဲႀကီးမဲႀကီး ဇြတ္ေျပးပါေလ ေရာ။ သူစထြက္ရာ ေနရာေရာက္ေတာ့ သူဟာ ဝမ္းလ်ားထိုးလဲက်သြားၿပီး အသက္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီနယ္စားႀကီး ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ပဲ သူ႕အေလာင္းကိုတူးျမႇဳပ္ လိုက္ရၿပီး သူႀကိဳးစားခဲ့သမၽွ ရလိုက္တဲ့ ေျမဟာ သူ႕တစ္ကိုယ္စာ အလ်ား ၆ ေပ၊ အနံ ၄ ေပ ပါပဲတဲ့။
စာေရးသူ (လီယိုေတာ္လ္စတြိဳင္) က လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေနာက္ဆုံး ပိုင္ဆိုင္ရမွာက ၎ကို ျမႇဳပ္ႏွံသည့္ ၆ ေပ၊ ၄ ေပ ေျမက်င္းေလးသာျဖစ္ေၾကာင္း ဝတၳဳျဖင့္ထင္ရွားေအာင္ ျပဆိုခဲ့ပါသည္။ ထို႔ သေဘာတရားကို ႀကိဳတင္ေမၽွာ္ျမင္ ကာ သူပိုင္လယ္ယာ ေျမမ်ားကို မေသမီ စြန္႔ႀကဲေပးလႉခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တနသၤာရီတိုင္းမွာ ေတာ့ သူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျမပိုင္ဆိုင္ မႈဟာ စင္ကာပူႏိုင္ငံ အက်ယ္အဝန္း ေလာက္ရွိတယ္ဆိုရင္ အံဩသြားမလား။ တိုင္းရဲ႕ေျမာက္ပိုင္း ေရျဖဴကလိန္ေအာင္ ကေန ေတာင္ပိုင္းေကာ့ေသာင္းအထိ ေျမဧကေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို အပိုင္း ပိုင္းခြဲကာ ေမာင္ပိုင္စီးတဲ့သူမ်ားကို ဆရာႀကီး လိယိုေတာ္လ္စတြိဳင္းသာ ရွိေသးရင္ ဘယ္လိုမ်ားေျပာလိမ့္မလဲဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါသည္။
“တနသၤာရီတိုင္းသည္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆီအိုးႀကီး ျဖစ္ေစရမည္”ဟူေသာ ေႂကြ ေၾကာ္သံႏွင့္အတူ ဆီအုန္းစီမံကိန္း အေၾကာင္းျပကာ တနသၤာရီတိုင္းအတြင္း မွာရွိေသာ ေျမဧက ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ တို႔သည္ ခ႐ိုနီႀကီးငယ္တို႔၏ လက္ အတြင္းသို႔ သက္ဆင္းၾကရသည္။ သစ္ ေတာေျမ၊ ေျမလြတ္ ေျမ႐ိုင္း၊ ပလပ္ေျမ၊ စားက်က္ေျမစသည္တို႔သည္ ေျမအစား က်ဴးေသာ ေျမဖုတ္ဘီလူးတို႔၏ အေစာင့္ အေရွာက္ ျဖစ္ကုန္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဆီအုန္းစီမံကိန္းကို အမွန္တကယ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေသာ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းရွင္ အနည္းသာ ရွိသည္။ အမ်ားစုသည္ ေျမရယူကာ လမ္းေဘး ဝဲယာမွာ ဟန္ျပစိုက္ပ်ိဳးၾကၿပီး သစ္ထုတ္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ကုမၸဏီတို႔ ရယူထား ၾကေသာ ေျမအားလုံး နီးပါးသည္ ရန္ကုန္၊ ထားဝယ္၊ ေကာ့ေသာင္းလမ္းပိုင္း ျပည္ေထာင္စု လမ္းမေပၚ ေမးတင္ထား ေသာ ေျမမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေနာင္တခ်ိန္ အမွန္တကယ္ တန္ဖိုးရွိလာမည့္ ေျမမ်ား မို႔ လက္ဦးမႈရယူကာ သိုေလွာင္ထားျခင္း ပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေျမဘီလူးတို႔အတြက္ ေျမအလိုရွိပါက ဝတၳဳထဲကဇာတ္ေကာင္ ပါဟုံ လို ေနထြက္ကေနဝင္ပတ္ေျပးစရာ မလိုေပ။ စားပြဲမွာ ထိုင္ရာမထ ေျမပုံေပၚ လက္ၫိုးေထာက္ရာ ရခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ရဲ႕ေျမပုံေပၚက ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းမ်ားသည္ ေအာက္ေျခ၌ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမမ်ား မ်ားစြာ ပါဝင္သည္။ တခ်ိဳ႕ဥယ်ာဥ္ေျမမ်ားဆိုလၽွင္ မ်ိဳးဆက္သုံးဆက္ေလာက္ ဓားမဦးခ် လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေသာ ေျမမ်ား ပါဝင္သည္။ ဒါကို သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ဆိုသူေတြ၊ ခ႐ိုနီႀကီးေတြလည္း သိၾကပါမည္။
ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္ ပါဟုံသည္ ပိုင္ရွင္မရွိေသာ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းမ်ားကို သာ ေလာဘတက္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံက ပါဟုံမ်ားကေတာ့ ပိုင္ရွင္ ရွိေသာ ေျမမ်ားပါ မခ်န္ ေလာဘႀကီး ခဲ့ၾကသည္။ ႐ိုးသားေသာေက်းေတာသား တို႔၏ ေခၽြးစက္မ်ားႏွင့္ ခုတ္ထြင္းထားေသာ ေျမမ်ားစြာကို အဓမၼရယူ ခဲ့ၾကသည္။
စီမံကိန္းဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ တြင္ပါဝင္ခဲ့ေသာ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမမ်ားသည္ ဥယ်ာဥ္ေတာင္သူမ်ား၏ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္၊ ေတာင္သူမ်ား၏ဘ၀၊ ေတာင္သူမ်ား၏ အနာဂါတ္မ်ားျဖစ္သည္ကိုမူ သတိျပဳ သင့္ေပသည္။
ေျမပိုင္ရွင္ဆိုသူ ခ႐ိုနီႀကီးမ်ားႏွင့္ ဥယ်ာဥ္ၿခံစိုက္ေတာင္သူတို႔၏ ေျမယာ အျငင္းပြားမႈျပႆနာသည္ အရင္စစ္ အစိုးရ၊ ႀကံ႕ခိုင္ေရးပါတီအစိုးရ လက္ ထက္မွသည္ လက္ရွိအစိုးရထက္ ေအာင္ ပါလာေသာ အေမဘုတ္ရဲ႕ခ်ည္ငင္ ေထြး ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည္။
အရင္အစိုးရဆိုသူေတြႏွင့္ ခ႐ိုနီ ဆိုသူဟာ ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔မ်ားမို႔ ေတာင္း သူတို႔ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေဝးခဲ့ရသည္။ အခုျပည္သူ႕အစိုးရ လက္ထက္မွာေတာ့ ဤေျမယာျပႆနာတို႔ ေျပလည္ႏိုင္မည္ ဟု ေမၽွာ္လင့္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာေသာ အစိုးရသည္ လည္း မရွင္းႏိုင္ေသးေပ။
ပါဟုံ သည္ေျမအတြက္ အသက္ဆုံး သည္အထိ ေလာဘတက္ခဲ့ေသာ္လည္း ရလိုက္တာက ၆ေပ ၄ေပ။
သူတစ္ပါး မ်က္ရည္ေတြက်မွ ရလာတဲ့ေျမေတြဟာလည္း ေသရင္ထားခဲ့ ရမွာပင္။ အလြန္ဆုံးရလွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ကိုယ္စာ ၆ ေပ ၄ေပ အက်ယ္ေလးပါ။ အကယ္၍ က်န္ရစ္သူမ်ားသာ သုသာန္ ေျမမွာ ျမဳပ္ႏွံမေပးပဲ မီးသၿဂႋဳဟ္ လိုက္ လၽွင္မူ ျပာမႈန္ဘ၀ျဖင့္ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ သြားကာ ေျမျမဴတမႈန္မွမရဘဲျဖစ္သြား တတ္ပါေၾကာင္း သတိေပးလိုက္ရပါသည္။
ကိုးကား – ေသာ္တာေဆြ၏ သူတို႔ ျပည္ခရီးသြား မွတ္တမ္းစာအုပ္။
