” ဝုန္း” ကနဲ ေလွဦးက ပင္လယ္ေရ ျပင္ကို အ႐ိုက္..၊ တရားစာမွန္သမၽွအ ကုန္႐ြတ္ၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။ေမၽွာထားတဲ့ ပိုက္ကို လူအားနဲ႔ျပန္ ဆြဲတင္ေနတဲ့ ေရလုပ္သားေတြကေတာ့ အလုပ္မပ်က္ပါပဲ။ ပိုက္ထဲမွာေတာ့ ပလာတူးေတြ တစ္ပုံပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ေလွပိုင္ရွင္ဆီက “ျပန္ၾကရ ေအာင္” ဆိုတဲ့ စကားကို ေမၽွာ္ေနမိတယ္။
ပင္လယ္ျပာမွာ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ ေနလဲသိခ်င္တာနဲ႔ ပင္လယ္ထဲ ဆင္းခဲ့ ပါတယ္။ဧၿပီလဆန္းပိုင္းတုန္းက ေလာင္းလုံး ၿမိဳ႕နယ္ ျပင္ႀကီးေက်း႐ြာမွာ တတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ က်င္း ပေတာ့ ေခါင္းစဥ္က ” ပင္လယ္ျပာမွသည္ တကၠသိုလ္ဆီသို႔” တဲ့။ ဘာလို႔မ်ား သေဘာ့ ဆိပ္ – ျပင္ႀကီးသားေတြ တကၠသိုလ္ဆီ သြားခ်င္ၾကလဲေပါ့။ေနမပူခင္ ခပ္ေစာေစာ သေဘာ့ဆိပ္ ေအာ္ကေန ေလွစထြက္တုန္းကေတာ့ ပင္လယ္ဟာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္လို ျဖဴးလို႔။ စက္ရွိန္တင္ၿပီး ေမာင္းလာလိုက္တာ ကမ္းနဲ႔ အေတာ္ကြာခဲ့ပါၿပီ။
ေလွသားေတြက ေလွေပၚပါလာတဲ့ မိ႐ိုးဖလာေမၽွာပိုက္ကို ေရထဲ အစီအစဥ္တ က် ခ်ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ပိုက္ေမၽွာရင္း ေလွေပၚပါလာတဲ့ ကိုတံငါႀကီးေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေပါ့။ပင္လယ္က ၾကည့္လိုက္ရင္ ရွင္းေန တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ကို မွီခိုေန သူေတြအတြက္ေတာ့ ပင္လယ္ထဲမွာေရာ ကုန္းေပၚမွာပါ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္မကဘူးလို႔ ေလွပိုင္ရွင္က ေျပာပါတယ္။
ေလွအသစ္ေဆာက္ဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ေလွေဟာင္း ျပင္ဖို႔ေတာင္ သစ္ဝယ္ဖို႔ ခက္ေနၿပီ။ အစိုးရက သစ္ပိတ္လိုက္တာ သစ္ေတာအတြက္ေတာ့ ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းမယ္…ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေရလုပ္ငန္း အတြက္ေတာ့ ျပႆနာေပါ့ဗ်ာတဲ့။ ေလွတစ္စင္း ကမ္းကေနထြက္ဖို႔ ဆိုတာ လြယ္တယ္မွတ္လို႔။ ေလွ၊ ပိုက္၊ စက္ ေကာင္းဖို႔ လိုတယ္။ စက္အတြက္က် ေတာ့ ဆီလိုျပန္ေရာ။ အေႂကြးေပါ့ဗ်ာ။ အတိုးနဲ႔ေပါ့။ၿပီးရင္ လူ (ေလွသား)ေပါ့။ လူရွာ ရတာ အင္မတန္ခက္လာၿပီ။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဆီမွာက လူငွားရင္ဘာ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမွ မရွိဘူး။ ဓေလ့အတိုင္း ေျပာဆိုၿပီး သေဘာတူလိုက္တာပဲ။ ေလွ သား အဆင္ေျပေအာင္လို႔ ပိုက္ဆံႀကိဳ ေပးရတယ္။ တစ္ေယာက္ကို ၁၀ သိန္း၊ ၁၅ သိန္း ႀကိဳေငြထုတ္ေပးရတာ။ အခုပါလာတဲ့ ေလွသားေတြလည္း ဒီလိုနဲ႔ ေခၚထားရတာ။ ဒါေတာင္ အႀကိဳေငြ ပိုထုတ္ေပးတဲ့ ေလွရွိရင္ လိုက္သြားေရာ။ ကိုယ္ေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံျပန္ရတာရွိ သလို၊ ျပန္မရတာလည္း ရွိတယ္။ စာခ်ဳပ္ စာတမ္းလည္းမရွိေတာ့ ဘယ္လိုေတာင္း ရမလဲဗ်ာလို႔ ေလွပိုင္ရွင္က ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာရင္း ေလွ ပိုင္ရွင္က ပင္လယ္ေရျပင္အေနအထားကို ၾကည့္လိုက္၊ ေလတိုက္တာ ခန္႔မွန္းလိုက္ လုပ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ိုးရာေမၽွာပိုက္ေတြ ဆိုတာ တရားမၽွတတဲ့ ငါးဖမ္းနည္းပဲ။ ဒီလိုဖမ္းတဲ့အခါ ကံရယ္၊ ေလရယ္၊ ေရရယ္အေပၚမွာ မူတည္တယ္ဗ်။ တိုက္တဲ့ ေလရယ္၊ ေရစီးရယ္ ၾကည့္ၿပီးပိုက္ကို ခ်တယ္။ ေရစီးနဲ႔ပိုက္ကို ေမၽွာတယ္။ ဒါကို ငါးဝင္တိုးရင္ ယူတယ္။ မတိုးရင္ မရဘူး။ ကံေပါ့။ ပိုက္ကြက္ကလည္း အႀကီး ေတြပါ။ ဒီလိုပဲ ဖမ္းလာတာ ၾကာပါၿပီတဲ့။
အနီးအနားနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာ အျခား ေမၽွာပိုက္ေလွေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ေျမလုသလို ေရမလုၾကဘူးလားလို႔ ေမးတဲ့အခါ ႐ိုးရာဓေလ့အရ အရင္ထြက္ တဲ့ေလွက အရင္ေမၽွာတာပဲ..၊ ဘာျပႆ နာမွ မရွိပါဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္း ေရာက္ မွသာ ကမ္းေဝးငါးဆြဲ ေလွႀကီးေတြဝင္ ဆြဲတာ၊ မီးထြန္းေလွေတြ ေရာက္လာတာ၊ အျခားငါးဖမ္းပိုက္ေတြ သုံးတာေတြ ေၾကာင့္ ျပႆနာေတြတက္လာတာ။ ငါးကရွားလာေတာ့ ေရျပင္လုတာေတြ ျဖစ္လာၿပီတဲ့။
ေန႔လယ္စာ ပင္လယ္ထမင္းဝိုင္း ေလးက အဆင္ေျပသလိုပါပဲ။ အဓိက ကေတာ့ ငပိေဖ်ာ္နဲ႔ တို႔စရာ။ ငါးေျခာက္ ဖုတ္နဲ႔ ငါးဟင္းပါ။ ဒါလည္း ဧည့္သည္ ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လိုက္လာလို႔ အေကာင္း ဆုံးျပင္ထားပုံ ရပါတယ္။ ေရလုပ္သား ေတြရဲ႕ စားေရးအတြက္ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ေရခ်ိဳ၊ ထင္းေတြကလည္း အေရးပါ တာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။
မီးခိုး၀ေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးထဲက ေရေႏြးကို အုန္းခြက္ထဲ ထည့္ေသာက္ ရတာ အရသာတစ္မ်ိဳး ရွိလွပါတယ္။ ငါးေျခာက္ကို ေရေႏြးနဲ႔ျမည္းရင္း ေကာင္း လွခ်ည္လားဗ်ာဆိုေတာ့ ဝိုင္းရယ္ ၾကတယ္။ ပင္လယ္ေျခာက္ေလ၊ ကုန္း ေျခာက္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ပင္လယ္ေျခာက္ဆိုတာက ပင္လယ္ မွာမိတဲ့ငါး ပင္လယ္မွာပဲ အေျခာက္ခြဲ၊ ေလွေပၚမွာပဲ ေျခာက္ေအာင္လွန္းထား တဲ့ငါး။ ပင္လယ္မွာက ေနပူကလည္းရ၊ ဆားေငြ႕နဲ႔လွမ္းသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ျခင္၊ ယင္ အနံ႔အသက္ အညစ္အေၾကးကင္း တယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေတာ့ ပင္လယ္ေျခာက္ ပဲ စားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကုန္းေျခာက္ဆိုတာက ပင္လယ္က မိလာတဲ့ငါးကို ကမ္းေရာက္မွ အေျခာက္ ခြဲၿပီး ငါးလွန္းၾကပ္စင္ေပၚ လွန္းၾကတာ။ မိုးဆိုရင္ေတာ့ မီးနဲ႔ အပူေပးၾကတယ္တဲ့။ အသိတစ္ခု တိုးရပါတယ္။
ေလွေပၚမွာ ေရလုပ္သားေတြဟာ ကိုယ့္တာဝန္ကိုကိုယ္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါးပုံး ျပင္တဲ့သူကျပင္၊ ေရခဲထည့္တဲ့ သူက ထည့္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ ေနပါတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး ေရလုပ္သားတစ္ ေယာက္က ေလွနံရံဟိုဘက္ကပ္လိုက္၊ ဒီဘက္ကပ္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနပါတယ္။ သူလုပ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး အျခားေလွ သားေတြလည္း ၿငိမ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရင္ထဲထိတ္သြားၿပီး ေလွပဲ့နင္းကို ဘာျဖစ္တာလဲဗ်လို႔ ေမး ေတာ့ ငါးေအာ္သံ နားေထာင္ေနတာတဲ့။
ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စူးစမ္းၾကည့္တဲ့အခါ ဘာသံမွမၾကားရ ဘူး။ ေလွသားေတြကဝိုင္းရယ္ ၾကပါ တယ္။ ဪ..ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာၾက တာဗ်ာ။
ပိုက္ဆြဲဖို႔ လုပ္ရင္းမွာပဲ..ေလ ေပါက္လာပါတယ္။ လႈိင္းထလာၿပီး ေလွကႂကြေနပါၿပီ။
အတူလိုက္လာတဲ့ နယ္ခံ ေနာင္ ေတာ္ႀကီး ထဝီး(ထားဝယ္ ၈၈ ၿငိမ္း/ပြင့္ ကိုစိုးေအာင္)ကေတာ့ ေအးေအးလူလူ။ ေလလာရင္ ငါးျမဴးတယ္ဆိုပဲ။ ပင္လယ္ က အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္.. လူေတြ ေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.. သူေျပာင္း လဲေတာ့မယ္ဆိုတာ ႀကိဳေျပာပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔က သတိထားဖို႔ပဲလိုတာ… ပင္လယ္ထဲမွာ လုပ္စားတိုင္းေသရရင္… တံငါဘယ္ ရွိမလဲဗ်ာ… လႈိင္းႀကီးေလွ ေအာက္ဆိုတာကိုး… လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕စိုးရိမ္စိတ္ကို ႏွစ္သိမ့္လိုတဲ့ အေနနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
ပိုက္ဆြဲၾကပါၿပီ။ လႈိင္းရယ္ေလ ရယ္နဲ႔လိုက္ၿပီး စက္ကို ကူေမာင္းလိုက္၊ ေရစီးမွာေမၽွာလိုက္နဲ႔ပါ။ေလွပိုင္ရွင္ကအစ အားလုံး အလုပ္ ႐ႈပ္ေနပါတယ္။ ပိုက္ကို လူ ၅ ေယာက္ အားနဲ႔ ဆြဲတင္ေနတာပါ။ ဆြဲလိုက္နား လိုက္ေပါ့။ ေရထဲမွာရွိတဲ့ ပိုက္အေလး ခ်ိန္ရယ္၊ မိထားတဲ့ငါး အေလးခ်ိန္၊ ငါး႐ုန္းအားေတြကို ရင္ဆိုင္ၿပီး ဆြဲတင္ ေနၾကတာပါ။ ေလွသားေတြ ပင္ပန္း သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပိုက္ထဲ ပါလာတဲ့ ငါးေတြၾကည့္ရင္း လႈိင္းထလို႔ စိုးရိမ္ေနတဲ့ စိတ္ေတာင္ ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။
” ပလာတူးေတြ” လို႔ အံ့အံ့ဩဩ ေျပာမိေတာ့ ပလာတူးကမ်ားတာ..အျခားငါးေတြလည္း ပါေသးတယ္။ ပလာတူးက ႏွစ္လုံးေပါက္ရတဲ့ငါး။ မိတဲ့ငါးက ဖမ္းတဲ့ပိုက္နဲ႔လည္း ဆိုင္ တယ္။ အခုပိုက္က ေရေပၚပိုက္။ ေလးသုံး မူး ေခၚတယ္တဲ့။ ပိုက္တစ္ကြက္ အက်ယ္ ၄ လက္မသာသာရွိတဲ့ ေမၽွာပိုက္ေပါ့။
တစ္ႏွစ္လုံး ဘယ္ငါးေတြရလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ အခုမိတဲ့ ပလာတူး၊ ပလာလန္း၊ ငါးမည္းလုံး၊ ေခါင္းပြ၊ ေခြးလၽွာ၊ ေဒါင္းခ်င္း၊ ငါးပေလြ၊ ငါးတံခြန္၊ ငါးခ်ဥ္ေပါင္၊ ငါးဓါးလြယ္၊ ဖိုးထြန္းမဲ၊ ဗြီးဇင္းေခၚ ကြန္းရွပ္ ေတြမိတယ္။ ပိုက္အေပၚ မူတည္ ၿပီး ငါးကေတာ့ မိတယ္။ သေဘာ့ဆိပ္တို႔ ျပင္ႀကီး တဝိုက္မွာရွိတဲ့ ႐ိုးရာေမၽွာပိုက္ ေလွေတြမွာေတာ့ ဒီငါးေတြအဓိက မိတယ္ လို႔ ေျဖပါတယ္။
ေလကလည္း ျပင္းလာသလို မိုးဖြဲ ေလးေတြလည္း က်လာပါၿပီ။” ဝုန္း” ကနဲ ေလွဦးက ပင္လယ္ေရ ျပင္ကို အ႐ိုက္..၊ တရားစာမွန္သမၽွအ ကုန္႐ြတ္ၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။ ေရလုပ္သား ေတြကေတာ့ အလုပ္မပ်က္။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ေလွပိုင္ရွင္က တစ္ခ်က္ၿပဳံးလို႔ “ျပန္ၾကရေအာင္” တဲ့။ ပိုက္တင္လို႔ ၿပီးၿပီကိုး..။ရင္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ဝမ္းသာမိ တယ္။
စက္ေလွေမာင္းေနတဲ့ အသက္၂၀ ေလာက္ လူငယ္ေလးကို လွမ္းၾကည့္ ေတာ့ စက္ကို လက္နဲ႔ထိန္း၊ ပဲ့ကိုေျခနဲ႔ ထိန္းရင္း ေမာင္းေနပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ စက္ေရာပဲ့ပါလႊတ္ၿပီး အနား မွာထားတဲ့ ကြမ္းယာပါးစပ္ထဲဝါးလိုက္…သီခ်င္း ညည္းလိုက္နဲ႔ ေမာင္းေနပါတယ္။သေဘာ့ဆိပ္ေအာ္ ကမ္းေရာက္တဲ့ အခါ အေတာ္ေမွာင္ေနပါၿပီ။ မိုးကလည္း ႐ြာေနတာကိုး။ ေလွသားေတြက ကမ္းမွာ လာေစာင့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးထုကို ႏႈတ္ဆက္ ေနာက္ေျပာင္ေနပါတယ္။ ေလွေပၚက မဆင္းမီ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ေနာက္ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ေလွပိုင္ ရွင္နဲ႔ ေရလုပ္သားေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ ထဲမွာ ဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာရွိေန ေသးတာကို ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။
သေဘာ့ဆိပ္ကမ္းေျခက ေဈးဆိုင္ ရွင္ ကိုေက်ာ္လြင္ရဲ႕ “ပင္လယ္က ၾကည့္ လိုက္ရင္ ရွင္းတယ္..၊ ေလွတစ္စင္းနဲ႔ ထြက္လိုက္ေတာ့မွ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္” ဆိုတဲ့စကားက ရင္ကို ပူေစပါတယ္။ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ” ထဝီး” ကေတာ့ သတၱိရွိရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္လိုက္ခဲ့ ေလလို႔ စိန္ေခၚေနပါတယ္။
ဒါေတာင္ ပင္လယ္ထဲက ျပႆနာ ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကမ္းက ျပႆနာ မပါ ေသးဘူးလို႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ တြန္းပို႔လုပ္ပါ တယ္။ကိုးရီးယားတို႔၊ အိႏၵိယတို႔က ဇာတ္လမ္းတြဲထက္ ပိုရွည္တဲ့ ထားဝယ္ ေရလုပ္ငန္းဇာတ္လမ္းတြဲ ႐ိုက္တာေပါ့ ဗ်ာလို႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။မိုးနဲ႔ေလနဲ႔ ေမွာင္ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ပင္လယ္ဆီကို ေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေရးစရာဇာတ္လမ္းတြဲက မ်ားစြာရယ္..။
