“ေဟ့.. ခဏရပ္”
ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္ေရွ႕မွာ စစ္သား တစ္ေယာက္။ လက္ထဲက ဓားရွည္ႀကီး နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ကို လွမ္းတားေနတယ္။ ေနရာက ထားဝယ္အထြက္ ေလာင္းလုံး ဘက္ စအဝင္ ကေျမာကင္းတံတားအလြန္ ေလး။
“ေအးေဆးတားလည္း ရပါတယ္ ဗ်ာ..၊ ၁၀၄ ကို လမ္းႀကဳံလိုက္မလို႔မို႔လား ”
အမွတ္ ၁၀၄ ေျခလ်င္တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ေတြ ဒီေနရာက ဆိုင္ကယ္၊ ကား တားတားၿပီး လမ္းႀကဳံလိုက္ေလ့ ရွိတာ ကိုး။
” ဘယ္မွ လမ္းႀကဳံ မလိုက္ဘူးကြ၊ ငါက ဒီမွာေနတာ..”
တံတားမွာ တာဝန္က်တဲ့ ရဲေဘာ္ ထင္ရဲ႕ေပါ့။ ညဘက္ႀကီး ဓားရွည္နဲ႔ ထြက္တားေတာ့ နည္းနည္း မွန္ေနၿပီေပါ့။ ေရခ်ိန္မကိုက္ေသးလို႔ထင္ပါ့။ အိတ္ကပ္ ထဲက ေထာင္တန္တစ္႐ြက္ ရက္ရက္ေရာ ေရာ ထုတ္ေပးမိတယ္။
” ေဟ့ေကာင္၊ ငါ သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူး၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးကြ”
အေတာ္ ခံျပင္းသြားတဲ့ အိုက္တင္နဲ႔ ျပန္ေအာ္တယ္။ေရာ္.. ခက္ၿပီ၊ လမ္းႀကဳံလည္းမလိုက္ ေစတနာမုန္႔ဖိုးလည္း မယူ။
” မူးေဆးအိုးဆိုတာ မင္းေနာ္..”
ဟ. . .၊ ငါ့ကို သူ ေကာင္းေကာင္း သိေနပါလား။ ညဘက္..၊ ဓားရွည္..၊ တည္ၿငိမ္ေသြးေအးတဲ့ မ်က္ႏွာ။ မိခံဗ်ား ေဒဝါသိၾကား မစပါ..။
“ကၽြန္..ေတာ္.. ေရး.. ခဲ့သမၽွ…ထဲ…မွာ (အေရးထဲ အသံက ထစ္ေနေသး) ဗိုလ္..ႀကီးတို႔ ထိ…ခိုက္တာ ဘာ..ပါသြား…မိ..ပါလိမ့္ဗ်ာ”
“ထိခိုက္လို႔ တားတာေပါ့ကြ..၊ ကဲ ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္း၊ ငါနဲ႔ ခဏလိုက္ ခဲ့”
ေဘးဘီကို ငွဲၾကည့္ေတာ့လည္း လမ္း သြားလမ္းလာက မေတြ႕။
” အမငွီး..၊ ခဏ လိုက္ခဲ့ပါတဲ့ အရပ္ ကတို႔ေရ႕..။ သူတို႔ ခဏက နာမည္ အေတာ္ႀကီးခဲ့တာဗ်..”
မူးေဆးအိုး စိတ္ထဲကပဲ ေအာ္ရဲ တယ္။ သူဦးေဆာင္ ဝင္သြားတဲ့ ဗိုလ္မႉး ႀကီးဗထူးပန္းၿခံထဲ ကုပ္ကုပ္ေလး လိုက္ သြားရသေပါ့။
သူက ဗထူး႐ုပ္တုအုတ္ခုံရင္းမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေဘး မွာထိုင္ဖို႔ ေမးေငါ့ျပတယ္။
“ငါ ထိခိုက္တာက မင့္သေရာ္စာထဲ ငါ့အေၾကာင္းေတြ၊ ဒီေနရာတစ္ဝိုက္ အေၾကာင္းေတြ တစ္ခါမွ ထည့္မေရးလို႔ ကြ..”
” ဗ်ာ..”
” ဟုတ္တယ္ သေရာ္စာဆရာရဲ႕..၊ ခုနက မင့္ ငါ့ကို ျခေသၤ့႐ုပ္နဲ႔ ေငြစကၠဴ မုန္႔ဖိုးဆိုၿပီး ထုတ္ေပးတယ္ဟုတ္၊ ဒီကိစၥ ျဖစ္ေနတာ ငါ ဒီ စေရာက္ကတည္းက ခုထိ တစ္ရက္မွ မပ်က္ဘူး..၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သမီး အစိုးရေခတ္ထိ ငါ့ေရွ႕မွာတင္ အဲလို ျဖစ္ေနတာ မ်က္ႏွာပူတယ္၊ အဲဒါေရး စမ္းပါဦးကြာ”
ဪ..၊ ဒီ စစ္သားႀကီးက သူ႕ အေတြ႕အႀကဳံေတြကို သေရာ္စာ ေရးခိုင္း ခ်င္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တားတာကိုး..။ ေလာေလာဆယ္ သူ႕အလိုလိုက္ၿပီး စကားေမၽွာ ထားမွေပါ့။
” ပိုက္ဆံေပးတာကို ေျပာတာလား ဗ်..၊ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို ေပးတာ ဘာအတြက္ ေပးတာကို ေျပာတာလဲဗ်..”
စစ္သားႀကီးက အဲေလာက္ေလး ေတာင္ မသိရေကာင္းလား ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာ ေပးနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
” ဒီ ကေျမာကင္း တံတားထိပ္ တစ္ဝိုက္မွာ ႐ိုး႐ိုးလူေတြက အဲလိုေငြ စကၠဴေတြ ထုတ္ထုတ္ေပး။ ဝတ္စုံတစ္စုံ ေန႔တိုင္းဝတ္သူေတြက သူတို႔ေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲ ထိုးထိုးထည့္ေနတာ လူတိုင္းသိ တယ္ကြ၊ မင္းတို႔ သတင္းစာဆရာေတြ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတာ မဟုတ္ လား”
ေအာ..၊ သတင္းစာ ဆရာေတြဆိုၿပီး ပါလာေတာ့ မူးေဆးအိုးတို႔က မခံခ်င္။ ဒီစစ္ဗိုလ္ကို မီဒီယာသမားေတြရဲ႕ စပ္စပ္ စုစု တိက်မႈကို ျပရမွာေပါ့..( ကိုယ့္ဂြင္ထဲ ဝင္လာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းေပါ့ေနာ)။
” ဗိုလ္ႀကီးေျပာတဲ့ ႐ိုး႐ိုးလူဆိုတာ က ”
“ဟ..၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ၊ ကားေမာင္းတဲ့လူေတြ၊ သုံးဘီးေမာင္းတဲ့ လူေတြကို ေျပာတာေပါ့ကြ”
” အင္း.. ထားပါေတာ့၊ ဝတ္စုံတူ ေန႔တိုင္းဝတ္ဆိုတာကေရာဗ်”
“အင္း..၊ ဒီလူေတြေတာ့ ငါ ေသခ်ာ မသိဘူးကြ၊ ငါ့ေခတ္က အဲလိုဝတ္ၿပီး ေငြစကၠဴေတာင္းတာ မရွိဘူးရယ္၊ အေပၚ ျဖဴ ေအာက္စိမ္းလား မသိပါဘူး၊ ခရာက ေတာ့ ပါးစပ္က မခၽြတ္ဘူးရယ္”
သူ႕ စကားေျပာပုံက မူမမွန္သလို လိုရယ္။ ဗိုလ္အဆင့္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို”တ” တာ ၾကားရခဲသပါ့။ ေနာက္ၿပီး ငါ့ေခတ္ဆိုတာ လည္းပါေသး။
“ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဗိုလ္မႉးႀကီးျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ”
” ႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္”
“ဘာ…၊ အဲ.. ဗ်ာ..”
ကၽြန္ေတာ္ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ ေတာ့ စစ္သားႀကီး တြန္႔သြားတယ္။
“ငါ တကယ္ေျပာတာပါကြာ၊ ငါ စစ္သားကေလးဘ၀ကေန က်ဆုံးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ထိ အဲလို လာသမၽွယာဥ္ လွမ္းလွမ္း တားရင္း ေဘာင္းဘီအိတ္ ေဖာင္းကား သြားတဲ့ မာထန္ထန္ဝီစီသမား မေတြ႕ ဖူးပါဘူး”
စစ္သားႀကီး စကားအဆုံး ကၽြန္ ေတာ္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထလာတယ္။
က်ဆုံးတဲ့ အခ်ိန္ထိတဲ့.. ဘုရား.. ဘုရား။ ည ကလည္း ပိုပိုနက္လာၿပီ..၊ ပန္းၿခံထဲမယ္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ တည္းရယ္ေလ..။ မူးေဆးအိုး ဆိုတာက သတင္းစာမွာပဲ အာက်ယ္ရဲတာ။ ဒါမ်ိဳး ေတာ့ မူးေဆးအိုးတို႔ သတၱိမရွိ။ စကား ျမန္ျမန္ျဖတ္မွ..။
“ကဲကဲ စကားေကာင္းေနတာ ည အေတာ္နက္ေနၿပီ.. မနက္ ဆက္ေျပာၾက တာေပါ့..၊ ဗိုလ္ႀကီးနာမည္ ေျပာထား ေလ”
“ဗိုလ္မႉးႀကီး ဗထူး”
“ဘာ….”
ကၽြန္ေတာ့္အသံ ဘယ္ေလာက္က်ယ္ သလဲဆို စစ္သားႀကီးေတာင္ လန္႔ၿပီး တုန္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္တယ္။ မသိမသာ ခိုးၿပီး ဗထူး႐ုပ္တုရွိတဲ့ အုတ္ခုံ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။
” အီး..ဟီး ဟီး” လို႔ အသံတိတ္ ငိုမိတယ္။ အုပ္ခုံေပၚမွာ ဟန္ပါပါ ရပ္ေန တဲ့ ဗိုလ္မႉးႀကီး ဗထူး႐ုပ္က မရွိ။
” ခဏ ျပန္ထိုင္ပါဦးကြာ ေျပာစရာ က်န္ေသးလို႔”
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို မာေက်ာေက်ာ ေအးစက္စက္ လက္ႀကီးတစ္ဖက္ တင္း တင္းလာဆုပ္ထားတယ္။
“အီး…”
ကၽြန္ေတာ္ ခြၾကားမွာ စို႐ႊဲကုန္ၿပီ..။
“ခုနက ငါမွာတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေရးေပးေနာ္..”
“ဝုတ္ကဲ့ပါခင္ည”
မူးေဆးအိုး စကား မပီႏိုင္ေတာ့ဘူး။
” ငါလို တိုင္းသိျပည္သိ ဗိုလ္မႉး ႀကီးတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ဒီလူေတြ ဆယ္ စုႏွစ္ခ်ီ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ သူေတာင္း စားလို က်င့္ရဲတာအံ့ပါရဲ႕ကြာ..”
” ခုေတာ့ ေျပာင္းလဲဖို႔ အခ်ိန္ တန္ၿပီ ေလ..”
ဟုတ္ပါ့။ သူ႕ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ လည္း မခံခ်င္စရာ။
“ေနာက္ၿပီး ဟိုဘက္ကမ္းမွာ ၂၄ နာရီမီး ရေနၿပီဆို၊ ဟိုဘက္ကမ္းက မီး အလင္းေရာင္ကေတာ့ ညတိုင္းထိန္ထိန္ သာပဲ့ေဟ့၊ ပ်က္တယ္ကိုမရွိ။ ငါ့ ပန္းၿခံ ေလးလည္း လၽွပ္စစ္မီး ထြန္းေပးဖို႔ ေရး ေပးဦး..”
ဒါေတာ့ မူးေဆးအိုး နည္းနည္း အထြန္႔တက္လိုက္တယ္။
” ဗိုလ္မႉးႀကီးတို႔ ေလာင္းလုံးသားကိုယ္စားလွယ္ေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ဝန္ႀကီးကို ျဖစ္ျဖစ္ ခုလိုတားၿပီး ေျပာၾကည့္ပါလား ခင္ည။ မူးေဆးအိုးေရးေနတဲ့ ဂ်ာနယ္က တစ္ေစာင္ ၅၀၀ တန္၊ ဟိုက တစ္လ သိန္း ၂၀ ကေန ၅ သိန္းထိ တန္တဲ့လူေတြ ေလဂ်ာ”
ဗိုလ္မႉးႀကီးဗထူး မ်က္ႏွာေလး ၫိုးက်သြားတယ္။
” ဆင္း မတားရဲပါဘူးကြာ..၊ ေတာ္ ၾကာဘယ္က ကေလက၀လည္း ဆို ၿပီး ကားရပ္ၿပီး နားရင္းဆင္းအုပ္မွျဖင့္၊ သူတို႔ ျပန္ေတာင္းပန္ရင္ေတာင္ ရွက္စရာ ႀကီး”
ဗိုလ္မႉးႀကီးက သူပန္းၿခံေရွ႕ ဓာတ္ မီးတိုင္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း မေက် မခ်မ္းေျပာတယ္။
” ငါ့ၿခံေရွ႕မွာေတာ့ မီးတိုင္ႀကီး ငယ္ေတြ မႈိလိုေပါက္၊ ငါကေတာ့ မစားရ အေၫွာ္ခံ အေမွာင္ထဲ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေပါ့ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ မင့္က တစ္ဆင့္ ရင္ဖြင့္ရေအာင္ တားမိတာ ခြင့္လႊတ္ပါ”
“အင္းဗ်ာ ေရးဆိုလည္း ေရးပါ့မယ္၊ တြားေတာ့မယ္ေညာ္..”
” တစ္ခုက်န္ေသးတယ္ကြ၊ ဟို႐ုံး ႀကီးမွာ ထိုင္တဲ့ တိုင္းအစိုးရထိပ္ထားေလး ကိုလည္း ေျပာလိုက္”
” ဟုတ္၊ သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ကိုလာ လို႔ သူ႕ပါတီဝင္အျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္လူေတြ ေတြ႕ခြင့္ စကားေျပာခြင့္ ရတာနဲ႔ ေျပာေပးပါမယ္၊ ဘာေျပာရမလဲ ဟင္”
” ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ေမြးေန႔ပြဲ လုပ္ ရင္လို႔”
” ဟုတ္ ”
” အရင္ ႏွစ္တရာျပည့္ေမြးေန႔တုန္း ကလို ဟဲ ပီး ဘတ္ ေဒး ဒူး ယူ သီခ်င္း မဆိုျပပါနဲ႔လို႔”
” ဟုတ္..၊ ဘာသီခ်င္း ဆိုခိုင္းရမွာ လဲဟင္..”
” ဆုေတာင္း မွားခဲ့ေလသလား….ကြယ္..၊ အဲဒီသီခ်င္း ဆိုျပလို႔”
အင္..၊ ဘာမွလည္း ဆိုင္ပဲနဲ႔။
“သူက ကၽြန္မတို႔အစိုးရ အဲဒီသီခ်င္း မဆိုတတ္ပါဘူးဆိုရင္ေရာ ဗိုလ္မႉးႀကီး ရဲ႕..”
“သူ ဒါေတာ့ ဆိုတတ္ေလာက္ပါ တယ္ေလ..၊ ေနာက္ၿပီး ငါ့႐ြာမွာလည္း ငါ့႐ုပ္တု ထုၿပီးထားဦး မလို႔ဆို၊ ခုလို က်ီးထိုးထိုး ေခြးဆြဲဆြဲဆိုၿပီး အေမွာင္ထဲ ေတာ့ ပစ္မထားၾကဖို႔ ေျပာေပး ပါကြာ..ေနာ္”
” ပစ္မထားေလာက္ပါဘူး။ ဗိုလ္ႀကီး ရယ္” လို႔ေလေျပထိုးရေပါ့..။
” အဲဒီ႐ုပ္တုကို ဘယ္က်ီးမွ မထိုးႏိုင္ ဘူးထင္တယ္ဗ်၊ ေၾကး႐ုပ္ႀကီးကိုး၊ ေခြးလည္း မဆြဲႏိုင္ေလာက္ပါဘူးဗ်ာ၊ လူ ၂ ရပ္ေက်ာ္ေတာင္ ျမင့္ေတာ့ အေလး ႀကီးကိုး ”
အဲလိုဆိုေတာ့ သူက မယုံမၾကည္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔။ ခံရဖူးခဲ့ၿပီကိုး။
မူးေဆးအိုးလည္း ေျပာရင္း ဆိုင္ ကယ္နားလာ၊ စက္ႏႈိး၊ လီဗာတင္၊ ဝူးကနဲခါးနီး ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကားေအာင္ ဆက္ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
“မသကာ က်ီး ခ်ီးပါ၊ ေခြးေသးပန္း႐ုံ ေလာက္ပါ”
အဲမွာ ဗထူးႀကီးက ေဒါႀကီးေမာ ႀကီးနဲ႔ အတင္းေျပးလိုက္လာတယ္။ မူးေဆးအိုး ရင္တုန္ပန္းတုန္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ လီဗာကုန္ ေမာင္းေျပး။
— —
အမယ္ေလး . . . အိပ္ယာက လန္႔ႏိုးတဲ့အထိ ရင္တုန္ဆဲ။
ဗိုလ္မႉးႀကီးဗထူး႐ုပ္တု လုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြ၊ သူ႕႐ြာမွာ ဆက္လုပ္ၾကမယ့္သူေတြ ဘယ္လိုေနလဲေတာ့ မသိ။
မူးေဆးအိုးေတာ့ အဲဒီအိပ္မက္ မက္ၿပီးကတည္းက ထားဝယ္သားသူရဲ ေကာင္းႀကီးေရွ႕ ညဘက္ဆို လုံး၀ မျဖတ္ ရဲေတာ့။ (ေမွာင္ေနလို႔ပါဗ်ာ.. ဟီး)။
မလႊဲမေရွာင္သာ ေန႔ဘက္ ျဖတ္မိ တိုင္းလည္း ဝန္ႀကီးေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္ စားလွယ္ေတြထုံး ႏွလုံးမူၿပီး အလုပ္မ်ား ေနသေယာင္ေယာင္နဲ႔ မ်က္ႏွာလႊဲ မျမင္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ သြားေနမိေလရဲ႕။
