အေမက ထမင္းေတြကို ျပာနဲ႔ နယ္ဖတ္ေနေတာ့ အထူးတဆန္းမို႔ ဘာ လုပ္ဖို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ေမးတယ္။
အေမ့ေမာင္ ဦးေလးခင္ေမာင္က ဗုံတီးဖို႔ ပတ္စာ လုပ္ခိုင္းထားတာတဲ့။
စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။
ပတ္စာလာယူတဲ့ ဦးေလးနား ကပ္ၿပီး သိခ်င္တာေတြ ဇြတ္ေမး သူသြား မယ့္ေနရာ ကပ္လိုက္သြားေတာ့ သူတို႔ အုပ္စုသီခ်င္း တိုက္တဲ့ ေနရာေရာက္သြား ေရာ။ ဆက္ဆိုဖုန္း ထရမ္းပက္လို ေလ မႈတ္တူရိယာေတြ ဗုံေတြ ဂစ္တာေတြနဲ႔ တီးမယ့္မႈတ္မယ့္ သူေတြ အလုပ္႐ႈပ္ ေနသလို တီအီးကားႀကီးကို သစ္သား တန္းေတြ ဝါးျခမ္းေတြနဲ႔ အလွျပယာဥ္ ျဖစ္လာေအာင္ ေဖာင္ဖြဲ႕ၾက ေဆးေရာင္ ျခယ္ အလွဆင္ၾကနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾက တာလည္း ေတြ႕ရ။
ကားေခါင္းေပၚမွာ ကျပဖို႔ေနရာ အလယ္မွာလည္း တီးဖို႔ဆိုဖို႔ေနရာနဲ႔ ကားေနာက္ဘက္ပိုင္းကိုေတာ့ ေလွကား ထစ္လိုစင္ျမင့္ေဆာက္ထားတာ ေတြ႕ရ တယ္။ အဲဒီကားေနာက္ဘက္မွာ ေၾကာ္ ျငာတစ္ခု ကပ္လိုက္တယ္။ ေဒၚလြန္းေမ ေသြးေဆးတဲ့။ ” ဝယ္ဟွားေလ ပီေျခာ့ ေျခာ့” လို႔ တစ္ေယာက္က သံခ်ပ္အစကို တိုင္ေပးလိုက္ေတာ့ ” ေဒၚလြန္းေမေဆး ေသာ့ ” လို႔ အေဖာက္ အသံႀကီး တစ္ညီ တညာ ဟိန္းထြက္လာေအာင္ တစ္အုပ္စု လုံး ဝိုင္းေအာ္လိုက္ၾကတယ္။ ” ေကာင္ မေလးေတြပိန္ေျခာက္ေျခာက္ ေဒၚလြန္း ေမေဆးေသာက္ေပါ့ ”
” ဘဝမ္ဆိုင္က ဝမ့္သားကန္ ပါးပါး သားလွီးတန္” ” ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ၾကည္ အူမရရာလီ” ” လက္ေထာ့ဆရာမ ေဒၚခင္စန္း ေခါေခါ့ရရာၾကမ္း” လို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္တုန္းက ေအာ္ခဲ့ၾကတဲ့ အေျပာင္အပ်က္ သံခ်ပ္ေတြဆို ရပ္ထဲ႐ြာ ေက်ာ္ေတြကို မထိတထိနဲ႔ ကလိသလို ရိသလို အေခါက္ကင္ေရာင္း တဲ့ ဦးဘဝမ္ အသားပါးပါး လွီးတတ္တာ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတပည့္ေတြကိုဆုံးမရင္ ဗိုက္ေခါက္လိမ္တတ္တာ၊ ေခါင္းေခါက္ ၾကမ္းတဲ့ ဆရာမပါမက်န္ သာသာနဲ႔ နာနာႏွက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ တုန္းက သႀကၤန္။
” တီးၾက ဆိုၾက ကၾကရေလဦးမယ့္ သႀကၤန္ ႏွစ္ကူး ႐ႊင္ျမဴးေစမယ့္ သႀကၤန္”
စာသင္ႏွစ္ဆုံးလို႔ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ၿပီး သိပ္မၾကာ လူစည္ကားရာ လမ္း ဆုံလမ္းခြအနီး ေဈးႀကီး ႐ုပ္ရွင္႐ုံနဲ႔ ျမင္ သာထင္သာရွိေလာက္တဲ့ ေနရာေတြ အနားက နံရံေတြ ဓာတ္တိုင္ေတြမွာ ” ေတးသံသက္သက္၊ ေခါင္းစည္းေပးမည္၊ ဂ်စ္ကားျဖင့္၊ ေန႔လယ္စာ ေကၽြးမည္၊ ဦးေရကန္႔သတ္ထားသည္၊ အျမန္စာရင္း သြင္းပါ” စသျဖင့္ ေပးႏိုင္တဲ့ဝန္ေဆာင္ မႈေတြနဲ႔ အဖြဲ႕ နာမည္ေတြ သူ႕ထက္ငါ စိတ္ဝင္စားေအာင္ မွည့္ၿပီး သႀကၤန္လည္ ဖ္ို႔ လူစုတဲ့ေၾကာ္ျငာေတြကို ေတြ႕ရပါၿပီ။
နာမည္ကို ေအာက္လုံးေလးေတြနဲ႔ အဓိပၸာယ္ႏွစ္ခြထြက္ေအာင္ေပးၿပီး အျမင္ မ႐ိုင္းရေအာင္ ပိုစတာဆရာေတြက ပန္းခ်ီ နဲ႔ကာ ေပးရတာေပါ့။ ” မမေစာင္းေပး ေမာင္တီးမယ္” တဲ့ မိန္းကေလးက ေကာင္ေလးကို ေစာင္းလွမ္းေပးေနတဲ့ပုံနဲ႔။ ” ကိုကိုတတ္ဆြတ္ေပး” ဆိုၿပီး ေကာင္ မေလးက အုန္းသီးကို လက္ၫႈိးထိုး ေနတဲ့ပုံမ်ိဳး။
စလုံး ၅၀ ၀လုံး ၁၀၀။ ကာတြန္း ဇာတ္ေကာင္ ျပာေလာင္က မယ္ဒလင္တီး ေနပုံနဲ႔ ကိုကိုေလာင္တီးျပမယ္ဆိုတာ မ်ိဳးေတြ။ ခိုးလိုးခုလုတဲ့။ ဒပ္စြာပိရွာတဲ့။ ၿပဳံးစိၿပဳံးစိ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ သႀကၤန္လည္ ကားရဲ႕ နာမည္ေတြ။ ကားရွားပါးတဲ့ ေခတ္မို႔ အလွျပယာဥ္ဆို ခ်က္ပလက္ ေခါင္းတို၊ ဟီးႏိုး၊ တီအီးကားေတြနဲ႔ ထြက္ၾကၿပီးလည္ဖို႔ ပတ္ဖို႔ကေတာ့ ဂ်စ္ ကား၊ ပစ္ကပ္၊ ဟိုင္းလတ္နဲ႔ ကူဘိုတာ ထြန္စက္၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြေပါ့။ ျမင္း လွည္း အမိုးဖြင့္၊ ႏြားလွည္း၊ ဆိုက္ကား ေတြနဲ႔လည္း လည္ၾကၿပီး လူငယ္အုပ္စု ေတြကေတာ့ စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ ေလၽွာက္ပတ္ၾကရတာ။အခုလိုမ်ိဳး ဆိုင္ကယ္ေတြ ေဖာခ်င္း ေသာခ်င္း ေပါခ်င္တိုင္းေပါ စီးခ်င္သလို စီးၾကတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္ေသးေတာ့ သႀကၤန္ တြင္း ယာဥ္တိုက္တာ မေတာ္တဆမႈ ေတြျဖစ္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခဲပါတယ္။
တစ္ျခားနယ္ေတြနဲ႔မတူဘဲ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ထားဝယ္မွာ ထူးျခားတာက ကေလးသႀကၤန္ဆိုၿပီး အႀကိဳ ၃ ရက္ပါ ေရပက္ၾကေတာ့ ပုံမွန္ ႏွစ္ေတြဆို သႀကၤန္ ေရေဆာ့တာ ၆ ရက္။ လထပ္ႏွစ္ဆို တစ္ ပတ္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔ ဘုရားဖူးထြက္သူေတြ ကို ေရပက္ၾကတဲ့ ေညာင္ဇင္႐ြာ ရွင္မုတၳီး႐ြာ ေတြက အေလ့အထဟာလည္း အခု ေနာက္ပိုင္း တစ္နယ္လုံးပ်ံ႕သြားေတာ့ ထားဝယ္သႀကၤန္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ရက္အရွည္ဆုံးသႀကၤန္ပြဲလို႔ ေျပာရ မွာပါပဲ။
ကေလးသႀကၤန္မွာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ ေတြ၊ ႐ုံးဝန္ထမ္းေတြကို ေရမပက္ရဘူး ဆိုေပမဲ့ မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ တေလကေတာ့ အဆဲခံအဆိုခံၿပီး ပက္ၾက၊ လိုက္ရင္ ေျပးၾကတာမ်ိဳး လည္း ရွိတယ္။ ေၾကးေရႁပြတ္၊ ေကာ္ေရႁပြတ္ေတြ၊ ပလတ္ စတစ္ပုံးေတြ၊ ဖလားေတြနဲ႔ တစြတ္စြတ္ ပက္ၾကတာက ျပႆနာမရွိေပမယ့္ ေဘးႏွစ္ဖက္ခ်ိဳင့္ေအာင္ ထုထားတဲ့ ႏို႔ဆီခြက္နဲ႔ ေက်ာေကာ့သြားေအာင္ ခြက္ေစာင္းခုတ္တာ၊ ပူေပါင္းထဲေရ ထည့္ၿပီး ပစ္တဲ့ေရသီးဆိုတာက လည္း ထိလိုက္ရင္ အီဆိမ့္သြားေအာင္နာတာမို႔ လူႀကီးသူမေတြကေတာ့ မလုပ္ၾကဖို႔ တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ တားၾကဆီးၾကရတယ္။
အိမ္မွာရွိသမၽွ ပုံးေတြခြက္ေတြ စည္ ပိုင္းေတြမလို႔ ရသမၽွ အကုန္မ ေရွ႕ကလာ ျဖတ္သမၽွ လူေတြ႕သမၽွ မလြတ္ေစရလို႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားသလို ေရတြင္းခမ္းသြား ေလာက္ေအာင္ ခပ္ေလာင္းၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သႀကၤန္။” တီးၾကဆိုၾက ကၾကရေလဦးမယ့္ သႀကၤန္ ႏွစ္ကူး႐ႊင္ျမဴးေစမယ့္သႀကၤန္” ။
ရပ္ကြက္ထဲလမ္းထဲ လူစုၿပီး ပက္ ၾကတဲ့ ေရကစားမ႑ပ္ဆို ဝါးလုံးကို တိုင္စိုက္ အုန္းလက္ေတြခုတ္ ဖ်ာကြက္ ယက္ၿပီး တိုင္မွာ ကပ္ခ်ည္၊ နဖူးစည္းမွာ မ႑ပ္နာမည္ ပိေတာက္ေ႐ႊဝါဘာညာ စေကာဝိုင္းမွာေရးၿပီးကပ္၊ ကတၱရာပီပါ၊ ဆီပီပါအလြတ္ထဲ ေရထည့္ၿပီးရင္ေတာ့ ေဆာ့ဖို႔အသင့္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ အကအလွ၊ သံခ်ပ္ၿပိဳင္ပြဲေတြနဲ႔ ဆုေပးမ႑ပ္ႀကီးေတြ က်ေတာ့ သစ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ အမိုးနဲ႔ အခိုင္အခန္႔ က်က်နနေဆာက္ရတာဆို ေတာ့ ေလးငါးရက္အလိုကတည္းက အခ်ိန္ယူျပင္ဆင္ၾကရတယ္။
မ႑ပ္ေနာက္ခံကို သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီနဲ႔ အလွဆင္တဲ့အခါ ပိုစတာပန္းခ်ီ အေရးေကာင္းလွတဲ့ ပန္းခ်ီဦးထြန္းၾကည္ တို႔ ေရးၿပီဆို ထိုင္ေငးၾကရတာပဲ။ ပညာ ေရးမ႑ပ္၊ က်န္းမာေရးမ႑ပ္၊ သတၱဳ တြင္းမ႑ပ္၊ စည္ပင္မ႑ပ္စတဲ့ ဝန္ ႀကီးဌာနမ႑ပ္ေတြ ေဆာက္ၾကေရကစား ၾကတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးမ႑ပ္ဆို ႏွစ္တိုင္းေဖ်ာ္ေျဖေရး အတြက္ ေခတ္ေပၚ တီးဝိုင္းနဲ႔မို႔ မ႑ပ္ရွိတဲ့ ႐ုံးႀကီးနားမွာ အစည္ကားဆုံးေပါ့။ အိုးလုပ္ျပင္က ကိုနန္းတင္လည္း႐ုံးႀကီး လမ္းဆုံမွာ ဘရိတ္ဒန္႔စ္ဆြဲလို႔။
ယိမ္းၿပိဳင္မယ့္အဖြဲ႕ေတြ၊ သံခ်ပ္ၿပိဳင္ မယ့္အဖြဲ႕ေတြက သူ႕အခ်ိန္နဲ႔ သူမ႑ပ္ ေတြလွည့္ၿပီး ၿပိဳင္ၾကတယ္။ လက္ထဲမွာ စည္းနဲ႔ဝါးကို ေတာက္ခၽြင္းခၽြင္း ေတာက္ ခၽြင္းခၽြင္းနဲ႔တီးၿပီးေျခေထာက္ကို ဘယ္ ညာအလွည့္က်ထိုး ကိုယ္ကိုယိမ္းကာ လက္အမူအရာ မ်က္ႏွာအမူအရာအမ်ိဳး မ်ိဳးကို သံခ်ပ္စာသားအတိုင္း လိုအပ္ သလိုၿပဳံးလို႔မဲ့လို႔ သံခ်ပ္ၿပိဳင္တဲ့အခါ အတိုင္အေဖာက္ညီညီနဲ႔ ေခတ္ထဲက ရွိရွိ သမၽွ ကေမာက္ကမေတြကို သေရာ္ၾက တာမို႔ ခံေနရတဲ့သူေတြဆို မခ်ိသြားၿဖဲ ကေလးနဲ႔။
သမဆိုင္အေၾကာင္း၊ ကုန္သြယ္ေရး၊ ေမွာင္ခို၊အက်င့္ပ်က္ဝန္ထမ္း၊ ေဆး႐ုံ ေဆးခန္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအပိုင္းေတြပါ မက်န္ ျပည္သူေတြ အေၾကာင္းကစ၊ မင္းလုပ္တဲ့အစိုးရအထိ လက္သံေျပာင္ ေျပာင္နဲ႔ ေဆာ္ခဲ့ေအာ္ခဲ့ၾကတဲ့သံခ်ပ္ေတြ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္တုန္းကသႀကၤန္။
” တီးၾက ဆိုၾကကၾကရေလဦးမယ့္ သႀကၤန္ ႏွစ္ကူး ႐ႊင္ျမဴးေစတဲ့သႀကၤန္” ။
သႀကၤန္လည္တဲ့ကားတို႔၊ ျမင္း လွည္းတို႔ကို တားထားၿပီး စီးလာတဲ့ ယာဥ္ေပၚက တစ္ေယာက္မက်န္ အကုန္ ဘူးေခၚ လက္ေျမႇာက္အ႐ႈံးေပး ဆင္းမေျပး မခ်င္း ပိုက္ႀကီးပိုက္ငယ္ေတြနဲ႔ ေရမြန္း ေအာင္ ေလာင္းၾကပက္ၾကတဲ့ ေရၾကမ္း ပက္တယ္ ဆိုတာလည္း ရွိေသးရဲ႕။ နား ထဲႏွာေခါင္းထဲ ေရမဝင္ေအာင္ မ်က္ႏွာ သုတ္ပုဝါေတြၿခဳံ၊ ေလးငါးေယာက္ စုဖက္ၿပီး အၾကမ္း ပက္တာကို ေတာင့္ခံ တာမ်ိဳး၊ လုပ္ၾကေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အႀကိဳအၾကားေနရာ မလပ္ေအာင္ေရပိုက္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ဝိုင္းထိုးၾက၊ ခြက္ေစာင္းခုတ္ၾကတဲ့ဒဏ္ကို ေရပက္ခံထြက္လာတဲ့ သူေတြ မခံႏိုင္ပဲဘူးေခၚ အ႐ႈံးေပးလိုက္ၾကရတာပါပဲ။ ေရပက္ၾကမ္းတဲ့ေနရာမွာ ၾကက္စားျပင္ ရပ္ကြက္နဲ႔ တလိုင္းမရပ္ထဲက ဦးဘိုေရ ေဆးခုံဆို နာမည္ႀကီးေတြေပါ့။
မိတ္အင္အိုးလုပ္ျပင္ အတာေရအိုးေလးေတြနဲ႔ သႀကၤန္ပန္းထိုးၾကတဲ့ ႐ိုးရာဓေလ့ေတြ။အတာသက္တယ္။ အတာစားတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆယုံၾကည္မႈေတြနဲ႔ ကံတရားအညံ့ေတြက လြတ္ေအာင္ ေ႐ႊရင္ေအး၊ မုန္႔လက္ေဆာင္းလႉတာ၊ မုန္႔လုံးေရေပၚ စတုဒီသာေကၽြးတာလည္းရွိရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္အလြမ္းဆုံးကေတာ့ ထားဝယ္႐ိုးရာ ေရးဇီမွန္း (ေရစိမ္ထမင္း)ပါ။
ဖေယာင္းနံ႔သင္းေနတဲ့ ေမႊးေမႊးေအးေအး ေရစိမ္ထမင္းထဲက စပယ္ပြင့္ေလးေတြကို ဆယ္၊ ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး ငါးပုတ္ ေျခာက္ေၾကာ္၊ သရက္သီးငပိခ်က္၊ ေ႐ႊဖ႐ုံသီး၊ ပဲပင္ေပါက္၊ ငွက္ေပ်ာဖူးႏုႏု၊ လန္ေကာ္႐ြက္၊ သီဟိုဠ္ဆံစတာေတြကို ဆန္မုန္႔ အႏွစ္နဲ႔နယ္၊ ရဲယို႐ြက္ ေလးအုပ္၊ ဖက္ထုပ္ၿပီးေပါင္းခံထားတဲ့ ေပါင္းထုပ္ေလးနဲ႔ေလြးရတဲ့ သႀကၤန္ထမင္းကိုေတာ့ တူးပို႔သံၾကားရင္ လြမ္းမိေတာ့တာပါပဲ။စားၿပီးရင္ အခ်ိဳတည္းစရာ မုန္႔ဆီေၾကာ္ ကဒိုးခြာလည္းပါလိုက္ေသးေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဗိုက္ကားသြားေအာင္ ဆြဲခဲ့ၾကတာေပါ့။ရာသီဥတုကလည္း အခုလို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားႀကီး မေဖာက္ျပန္ေသးေတာ့ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလက္ေဆးမိုး မွန္မွန္႐ြာ၊ ပိေတာက္ ေတြ ငုဝါေတြကလည္း သူ႕သစၥာနဲ႔သူ အခ်ိန္မွန္မွန္ပြင့္လို႔၊ ေျမသင္းနံ႔နဲ႔ ေႏြပန္းရနံ႔ေတြ ေရာေထြးေနတဲ့ခါ သႀကၤန္ဂိမာန္ေႏြဦး။
႐ိုးရာဟန္ ဒိုးသံေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္တုန္းက သႀကၤန္ကို ဒီေဂ်ျမဴးဇစ္သံ တဒုန္းဒုန္း၊ အေဖာ္ အခၽြတ္ရဲရဲ၊ အလဲအကြဲ မ်ားမ်ားနဲ႔ သိၾကားမင္းႀကီး လက္ေျမႇာက္ေခါင္းကုတ္ စိတ္႐ႈပ္ရမယ့္ေခတ္ သႀကၤန္ေန႔ရက္ေတြထဲ ျပန္လြမ္းေနမိဦးမွာပါေလ။
