၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ ေမလ
ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္ တရား႐ုံး
ကၽြန္ေတာ္သည္ တရားခြင္သို႔ ေရာက္ေန၏။
တရားခံတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ တရားခြင္သို႔ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘ၀တြင္ ျပစ္မႈတစ္ခုခု က်ဴးလြန္ဖူးသည္ ဟု ဘယ္တုန္းကမၽွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ ေတာ္ မသိမွတ္ဖူးခဲ့။ ယခု ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕နယ္တရား႐ုံးတြင္ တရားခံတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ေရာက္ရွိေနေပၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ျပစ္မႈတစ္ခုခု တကယ္ မ်ား က်ဴးလြန္မိခဲ့ေလၿပီေလာ။
တရားခြင္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခံစားရသည္မွာ သူစိမ္းဆန္မႈျဖစ္သည္။ တရား႐ုံးဝန္ထမ္းမ်ားက ကိုယ္စီ တာဝန္ မ်ားကို လုပ္ေနၾကသည္။ တရားခြင္ အတြင္းသို႔ ဝင္လာသူမ်ားကို တယ္လီ ဖုန္းမ်ား ယူေဆာင္မလာၾကရန္ တတြတ္ တြတ္ သတိေပးသည္။ ထိုအခိုက္ တရား ခြင္ အတြင္းရွိ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး၏ တယ္လီ ဖုန္း ထျမည္ေလသည္။ ထိုဖုန္းျမည္ သံေၾကာင့္ တရားခံ ထိုင္ခုံတြင္ ထိုင္ၿပီး အေတြးလြန္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပန္ ဝင္လာ၏။
ႏွစ္ထပ္ အေဆာက္အဦျဖစ္သည့္ တရား႐ုံး၏ အေပၚထပ္တြင္ အမႈစစ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနသည့္ ညာ ဘက္ျခမ္း ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ၾကည့္ လတ္ေသာ္ ၿမိဳ႕နယ္ေဆး႐ုံ၏ ေနာက္ေဖး ဘက္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ တရားလိုသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ တရားစြဲ ရေၾကာင္း ရွည္လ်ားေထြျပားစြာ ရွင္းျပ ေနသည္။ တရားလိုေရွ႕ေန၏ ေမးခြန္း မ်ားကို တရားသူႀကီးမွ တစ္ခါတစ္ရံ ပယ္ခ်၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖတ္ခ်၏။ တစ္ ခါတစ္ရံ ေမးခြင့္မျပဳ။ တရားခြင္ႏွင့္ စိမ္းလွေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အရာရာသည္ အထူးအဆန္း။
ေမလကုန္ခါနီး ျဖစ္လင့္ကစားေန သည္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေန၏။ က်ယ္ ျပန္႔သပ္ရပ္လွေသာ နဖူးမွ တစ္ခါတစ္ခါ က်က်လာသည့္ ေခၽြးစက္တို႔ကို တရား သူႀကီးသည္ သုတ္ဖယ္ကာ တရားလို၏ စကားလုံးတို႔ကို ေစ့စပ္ေသခ်ာစြာ နား ေထာင္၏။ တရားသူႀကီးဟု ဆိုလိုက္ သည္ႏွင့္ အသက္ႀကီးႀကီး ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မွန္းဆဖူးခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယခုတရားခြင္မွ တရားသူ ႀကီးကား အသက္ ၃၀ စြန္းစြန္းသာ ရွိ ေသးသည္ ဆိုသည္။ ခန္႔ျငားတည္ၾကည္ လွေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ ျဖစ္သည္။
” စာေရးဆရာ ဦးေအာင္လြင္ဆိုေတာ့ အသက္ႀကီးၿပီ ထင္ေနတာ၊ အေတာ္ငယ္ ေသးတာပဲ” ဤသည္ကား တရားသူႀကီး ထံမွ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံးၾကားရေသာ စကား သံျဖစ္သည္။ထိုခဏ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ တရားခြင္ ကို ရင္းႏွီးမိ၏။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခင္မင္ရင္းႏွီးဖူး ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ကၽြန္ ေတာ္ သည္ တရားခြင္ကို ရင္းႏွီးမိေလၿပီ။ မွန္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ခန္႔ကတည္းကပင္ တရား ခြင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီး သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ ေလသည္။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္၊ ေမလ ဝန္းက်င္
ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္တရား႐ုံး
ကၽြန္ေတာ္သည္ တရားခြင္သို႔ ေရာက္ေန၏။ တရားခံတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ တရားခြင္သို႔ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘ၀တြင္ ျပစ္မႈတစ္ခုခု က်ဴး လြန္ဖူးသည္ဟု ဘယ္တုန္းကမၽွ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္မသိမွတ္ဖူးခဲ့။ ယခု ၿမိဳ႕နယ္တရား႐ုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ တရားခံတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေရာက္ရွိေနေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပစ္မႈ တစ္ခုခု တကယ္မ်ား က်ဴးလြန္မိခဲ့ေလၿပီ ေလာ။
” ကၽြန္ေတာ္ျပစ္မႈတစ္ခုခု က်ဴးလြန္ ခဲ့ပါသလား ေမေမ” ဟု တရားခြင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ကို ေမးသည္။ ေမေမ မေျဖ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးသည္ကို ေမေမ မၾကားမိေလသေလာ။ မျဖစ္ႏိုင္။ ေမေမ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြန္ဂ႐ုစိုက္သည္ ကို သိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိခိုက္မည့္ အလုပ္ ေမေမ ဘာမၽွမလုပ္။ သို႔ရွိေသာ္ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ေမးသည္ကို ဘာ့ ေၾကာင့္ မေျဖသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ ေမးသည္။
” ကၽြန္ေတာ္ျပစ္မႈတစ္ခုခု က်ဴးလြန္ ခဲ့ပါသလား ေမေမ”
သို႔ေသာ္ ေမေမ မၾကားေသး။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ဆိုးသြားၿပီး အသံ ကုန္ ျခစ္ေအာ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေမေမ သည္မၾကား။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးျဖင့္ ေမေမ့ကို ျငဴစူကာ ေျခေဆာင့္ၿပီး ငိုေလေတာ့သည္။ ထိုခဏ တြင္ ေမေမသည္ တရားခြင္၌ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ပြတ္သပ္သည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနရန္ သတိ ေပးျခင္းေလာ။ သိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေမး သည္ကို ေမေမဘယ္လိုမွ မၾကားႏိုင္။
အေၾကာင္းကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ေမေမ့ဗိုက္ထဲတြင္ ၇ လအ႐ြယ္သာရွိေသး ေသာေၾကာင့္တည္း။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဗိုက္ထဲတြင္ လြယ္ ထားရခ်ိန္၌ ေမေမသည္ တရားခံ တစ္ ေယာက္အေနျဖင့္ တရားခြင္သို႔ ေရာက္ ေနခဲ့သည္။ အစိုးရမွ လုပ္ကိုင္ေသာ ကံေပါက္သတၱဳတြင္းရွိ ေလာင္စာဆီ တစ္မ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အမႈရင္ဆိုင္ ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအမႈသည္ ၆ လ ခန္႔ၾကာ ျမင့္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ေမြးၿပီး ၄၅ ရက္သားအ႐ြယ္တြင္ ႐ုံးခ်ိန္းမ်ား ျပန္ လည္စတင္သည္ဟု ေမေမက ဆိုသည္။
ဆိုရေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တရား ရင္ဆိုင္ေနရစဥ္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ မေမြး ဖြားမီ ကတည္းကပင္ ေရျဖဴၿမိဳ႕မ ရဲစခန္း ရွိ အခ်ဳပ္ခန္းႏွင့္ ထားဝယ္ေထာင္တို႔တြင္ တရားခံတစ္ဦးအျဖစ္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ တရားခြင္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မစိမ္း။ ထိုအမႈတြင္ ေမေမ့ကို အျပစ္မရွိေၾကာင္း စစ္ေဆး ေတြ႕ရွိၿပီး တရားသူႀကီးမွအၿပီး လႊတ္ ေပးခဲ့သည္။
၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ၃၀
ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္တရား႐ုံး
ကၽြန္ေတာ္သည္ တရားခြင္သို႔ ေရာက္ေန၏။ တရားခံတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ တရားခြင္သို႔ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘ၀တြင္ ျပစ္မႈတစ္ခုခု က်ဴး လြန္ဖူးသည္ဟု ဘယ္တုန္းကမၽွ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မသိမွတ္ဖူးခဲ့။ ယခု ၿမိဳ႕နယ္တရား႐ုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ တရားခံတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေရာက္ရွိေနေပၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ျပစ္မႈတစ္ခုခု တကယ္ မ်ား က်ဴးလြန္မိခဲ့ေလၿပီေလာ။
” အမိန္႔ ”
တရားသူႀကီး၏ တည္ၾကည္ေလး နက္ေသာ အသံသည္ လြန္ခဲ့ေသာ မိနစ္ ပိုင္းက တရားခြင္အျပင္တြင္ စိတ္ဝင္ တစား ေစာင့္ၾကည့္ နားေထာင္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အမႈကို လိုက္ပါ အားေပးၾက ေသာ ႐ြာသူ /သားတို႔၏ တီးတိုးအသံ မ်ားကို လုံး၀ ရပ္တန္႔သြားေစခဲ့သည္။ တရားခြင္အတြင္းႏွင့္အျပင္ရွိ ပရိသတ္ ႏွင့္သတင္းေထာက္တို႔သည္ တရားခြင္ စတင္ခ်ိန္ကထက္ ပိုမိုနားစြင့္ ေနၾကေလ သည္။ တရားလိုျဖစ္သူႏွင့္ တရားခံ ျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္နာရီခန္႔ တရားသူႀကီး စီရင္ခ်က္ စတင္ဖတ္ၾကားခ်ိန္မွ စတင္ကာ မတ္တပ္ ရပ္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ တရားလိုကား ဘယ္သို႔ျဖစ္ေလသည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ကား ေျခေထာက္ ေညာင္းလွေခ်ၿပီ။ တရားသူႀကီးသည္ အမႈႏွင့္ပတ္သည္ သည့္ ႏွစ္ဖက္ ထြက္ဆိုခ်က္မ်ားကို တစ္နာရီနီးပါးခန္႔မၽွၾကာေအာင္ ဖတ္ ၾကားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။
“ေငြဒဏ္က်ပ္ သုံးေသာင္းေပး ေဆာင္ေစရန္ႏွင့္ မေဆာင္ႏိုင္ပ်က္ကြက္ပါ က အလုပ္မဲ့ ေထာင္ဒဏ္ သုံးလက်ခံေစ ရန္ အမိန္႔ခ် မွတ္လိုက္သည္”
” ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ရဲ႕ရင္ဖြင့္သံ ” အက္ေဆး ေရးသားမႈေၾကာင့္ သတၱဳတြင္း ကုမၸဏီတစ္ခုမွ စာေရးသူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပုဒ္မ ၅၀၀ (အသေရဖ်က္မႈ)ျဖင့္ တရားစြဲ ခဲ့သည္။
အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သည့္ ငါးရံ႕ သည္ သတၱဳတြင္းမွ စြန္႔ပစ္ေရဆိုးမ်ား ေၾကာင့္ သူ႕ဘ၀ပ်က္ရေၾကာင္း လွစ္ဟ ျပခဲ့သည္။ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အျဖစ္ အပ်က္အမွန္တို႔ကို ေစ့ငုသုံးသပ္ျပ ခဲ့သည္။ သဘာ၀ပတ္ဝန္းက်င္ ထိခိုက္မႈ မ်ားကို မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့သည္။ ထို႔ အတြက္ ကုမၸဏီမွ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္း ရသည္ဟုဆိုကာ ကေလာင္ရွင္ကို တရား စြဲသည္။
သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တရား ခြင္သို႔ တရားခံအေနျဖင့္ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။
ဘ၀တြင္ ျပစ္မႈတစ္ခုခု က်ဴးလြန္ ဖူးသည္ဟု ဘယ္တုန္းကမၽွ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္မသိမွတ္ဖူးခဲ့။
ယခု အမိန္႔ခ်ၿပီးသည္အထိလည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပစ္မႈတစ္စုံတစ္ရာ က်ဴး လြန္သည္ဟု မမွတ္ယူခဲ့။
