ခြဲေရး၊ တြဲေရး သင္ခန္းစာ

0
558

အေနာက္ျခမ္းမွာေတာ့ ကမၻာပ်က္ ေနေပမယ့္ ႐ြာမွာေတာ့ ေအးေဆးပဲ ထင္ပါတယ္။ ေနမဝင္အင္ပါယာ ၿဗိတိန္ ႏိုင္ငံ ဥေရာပသမဂၢ (အီးယူ) ကေန ႏုတ္ထြက္မယ့္ သတင္းဟာ ၿဂိဳလ္ကမၻာ တစ္ခုလုံးကို သိမ့္တုန္သြားေစခဲ့ပါတယ္။


နားလည္သေလာက္ေျပာရရင္ ဥေရာပသမဂၢဆိုတာ ႏိုင္ငံစုံ ေပါင္းစည္း စုဖြဲ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕တစ္ခုပါ။ အနီးစပ္ ဆုံးေတာ့ အာဆီယံလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အာဆီယံထက္ ေစာစီးစြာဖြဲ႕ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေပါင္းစည္း ခရီးေရာက္ ေနပါၿပီ။

အဲဒီသမဂၢထဲမွာ လြတ္လပ္စြာ ကုန္သြယ္ေရးရွိတယ္၊ လြတ္လပ္စြာ ကူးသန္းသြားလာခြင့္ ရွိတယ္။ ကုန္ သြယ္ေရး၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္း၊ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ တူညီေသာ မူဝါဒေတြ ခ်ထားတယ္။

ႏိုင္ငံေတြ ဆိုေပမယ့္ ျပည္နယ္ေတြ တိုင္းျပည္ တစ္ခုတည္းမွာ အတူတကြ ေနထိုင္သလို မ်ိဳး ေဖာ္ေဆာင္ထားတာပါ။ အရင္က ေတာ့ စီးပြားေရးအရ က႑တစ္ခုခ်င္း စီကေန တျဖည္းျဖည္း ေပါင္းလာတာ ေနာက္ဆုံး ဘုံသုံးေငြေၾကး (Euro)  ေပၚလာတဲ့ အထိ ေပါင္းစည္းလာပါတယ္။

in_out
အာဆီယံက အခုေတာ့ ဥေရာပ သမဂၢကို နမူနာယူၿပီး ေဒသတြင္း ေပါင္း စည္းေရးကို လုပ္ေနပါတယ္။

အီးယူလို႔ေခၚတဲ့ ဥေရာပသမဂၢကို တည္ေထာင္တဲ့ ေခါင္းကိုင္ ဖခင္ႀကီး ေတြကေတာ့ United States of Europe  ျဖစ္ေအာင္ ရည္႐ြယ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ေျပာၾကဆိုၾကတာ ရွိပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ပုံစံေပါ့။

ဥေရာပ သမဂၢဟာ တရား ဝင္မဟုတ္ေပမဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု လို ျဖစ္ေနတဲ့ အင္အားစု တစ္ခုအျဖစ္ တင္စားတာလည္း ရွိပါတယ္။ အမ်ား အားျဖင့္ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္လို႔ သုံးသပ္ၾကပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္လည္း မက်၊ အသင္းလည္း မကေပါ့။ ဖက္ဒရယ္ပုံစံ အေမရိကန္ နဲ႔ အသင္းဟန္ အာဆီယံ ၾကားကပုံစံလို႔ ေျပာႏိုင္ မလားမသိ။

အခုေတာ့ အဲဒီ သမဂၢအင္အားစု ထဲက ၿဗိတိန္က ထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ ပါၿပီ။

ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေပါင္းစည္းေရး ႀကိဳးပမ္းေနရဆဲျဖစ္တဲ့ ဗေမာင္းတို႔ အတြက္ ဘာသင္ခန္းစာေတြ ရမလဲ။

၁။ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ေခတ္မကုန္ေသး

အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ လူမ်ိဳးစုေတြ၊ ျပည္နယ္ေတြ ေပါင္းစည္းဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္ေတြ ေပါင္းစည္းတဲ့ပုံစံ အလုပ္ျဖစ္လာေတာ့ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ထားတဲ့ ေခတ္ကုန္ၿပီ။ အားလုံးဟာ ကမၻာသူ ကမၻာ့သားေတြ ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာေလ့ရွိတယ္။

တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု အေရးေတြ ဦးတည္ေျပာသူေတြဟာ အစြန္းေရာက္သူေတြျဖစ္တယ္ဆိုၿပီးလည္း ပုံဖ်က္ တာေတြ ရွိပါတယ္။

လူမ်ိဳးအေရး ေျပာသူေတြပဲ သိမ္ဖ်င္းတဲ့ အေတြးအေခၚ ရွိသေယာင္ေယာင္ ပုံဖ်က္တာေတြ ရွိပါတယ္။

အခု ၿဗိတိန္ေတြက ဥေရာပသမဂၢ ကေနခြဲထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ဟာ အေတြးအေခၚ သိမ္ဖ်င္းသူ ေတြလား။

ခြဲထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္တဲ့ အေၾကာင္း ေတြထဲမွာ ဥေရာသမဂၢရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေ႐ြ႕ေျပာင္းလုပ္ကိုင္ခြင့္အရ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးမဟုတ္သူေတြ၊ လူမ်ိဳးျခားေတြ အမ်ားအျပား လာေရာက္ အေျခခ်ႏိုင္တာ တစ္ခုလည္း ပါပါတယ္။ ဒီလို လူေတြ ေရာေကာ ေသာေကာ ျဖစ္လာတာ အဂၤလိပ္ေတြ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အမွတ္အသား သ႐ုပ္ကို ထိခိုက္တယ္။ ေနာင္ လူအေရာ မ်ားလာရင္ အဲဒါေတြ ေပ်ာက္သြားလိမ့္ မယ္ဆိုၿပီး စိုးရိမ္ၾကပါတယ္။

တိုးတက္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကား လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ဥေရာပ ကမၻာမွာေတာင္ ကိုယ့္အမွတ္အသား သ႐ုပ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ထုံးထမ္း၊ အမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို ထိန္းသိမ္း လိုၾကဆဲပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ စကား၊ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းလိုၾကဆဲပါ။

အဲဒီကေန ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ေတြးမိ တာက ဒီမိုကေရစီသာအမိ၊ ဒီမိုကေရစီ သာအဖ၊ က်န္တာ အစြန္းေရာက္ အေတြး အေခၚေတြ ဆိုတာမ်ိဳးကို ျပန္သုံးသပ္ဖို႔ပါ။ လူမ်ိဳးစုတိုင္းရင္းသား အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ဘယ္လို မၽွတေအာင္ လုပ္ၾကမလဲ ေတြး ႏိုင္ဖို႔ပါ။

တစ္ေယာက္ကေတာ့ မွတ္ခ်က္ေပး ထားတယ္။”ႏိုင္ငံေပါင္းမ်ားစြာကို ကိုလိုနီလုပ္ ကၽြန္ျပဳခဲ့တဲ့ ၿဗိတိသၽွေတြက သူ႕ႏိုင္ငံနဲ႔ သူတို႔ လူမ်ိဳးထုံးထမ္းလကၡဏာေတြကို ထိမွာေတာ့ စိုးရိမ္သား ” တဲ့။

၂။ လူထု အသိပညာ

တကယ္ေတာ့ အီးယူကေန ခြဲထြက္ ဖို႔ မဲေပးခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ မဲကသိပ္ အကြာႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခြဲေရး ၅၂ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ တြဲေရးက ၄၈ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ျဖစ္သြားတာပါ။

အထူးသျဖင့္ လန္ဒန္၊ မန္ခ်က္ စတာလို ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ တြဲေရး ဘက္က အႏိုင္ရခဲ့ၿပီး ေက်းလက္လူထု ကေတာ့ ခြဲေရးကို မဲေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ခြဲေရးသမားေတြ အဓိက မဲေပးခဲ့ၾကတာက ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ အရပ္တပါးက လူေတြ မ်ားလာတာရယ္၊ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအခ်ိဳ႕ အသက္မဝင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဥေရာပသမဂၢ တစ္ခုလုံးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ဥပေဒစည္းမ်ဥ္း ေတြက ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ လႊမ္းမိုးလာ တာရယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကိုယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္၊ ကိုယ္ပိုင္ေန တယ္လို႔ မခံစားရေတာ့တာလို႔ ဆိုပါ တယ္။

တြဲေရးသမားေတြကေတာ့ လြတ္လပ္ စြာကုန္သြယ္၊ အသက္ေမြး၊ သြားလာ၊ အလုပ္လုပ္ကိုင္မႈေတြကေန စီးပြားေရး အက်ိဳးခံစားရတာေၾကာင့္ တြဲေရးမဲေပး ခဲ့ၾကပါတယ္။ေနာက္ပိုင္းသုံးသပ္တာက ခြဲေရး သမားေတြက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ ႏွလုံးသားကို အေျခခံမဲေပးခဲ့ၿပီး တြဲေရးသမားေတြ ကေတာ့ ဦးေႏွာက္သမားေတြတဲ့။

ခြဲေရးသမားေတြက မဲေပးၿပီးေတာ့မွ “ဘာလဲဟဲ့ အီးယူ”၊ “ခြဲထြက္ရင္ ဘာျဖစ္ မလဲ”ဆိုၿပီး အင္တာနက္မွာ ရွာလာၾက တာမ်ိဳးေတြ႕တယ္ဆိုၿပီး သတင္းေတြမွာ ေရးပါတယ္။ ဆိုခ်င္တာက ဘာမွန္း ေရေရရာရာ မသိဘဲ မဲေပးခဲ့တယ္ဆို တာမ်ိဳး။

အဲဒီမွာ အံ့ဩစရာက ၿဗိတိန္လိုမ်ိဳး ကမၻာ့ပညာတတ္ဆရာႀကီး ႏိုင္ငံက အဲေလာက္ဆိုးေနၿပီလား။

အဲဒါကို ေရေရ ရာရာေျပာဖို႔ ခက္ေပမယ့္ အခုမဲေပးဖို႔ စဥ္းစားတဲ့ပုံစံမွာ အလႊာႏွစ္ရပ္က ကြဲေနဆဲဆိုတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။

ခြဲေရးကို မဲဆြယ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြကလည္း ခြဲေရးေကာင္းက်ိဳးေတြ ဖိေျပာ၊ တြဲေရးသမားေတြကလည္း ဒီအတိုင္း။

မီဒီယာေတြကလည္း မၽွမၽွ တတ မတင္ျပခဲ့ဘူးလား စဥ္းစားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ မဲဆႏၵရွင္ေတြကို ကုံလုံ ျပည့္စုံတဲ့၊ တစ္ျခမ္းကပ္ မဟုတ္တဲ့၊ မၽွတတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ေပးခဲ့ရဲ႕လားဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါ တယ္။

ဒီေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ သာမက ခ်မ္းသာၿပီး ဒီမိုကေရစီ ရင့္ပါ တယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း လူထု အသိပညာေပးဖို႔လိုတဲ့ ဟာကြက္ေတြ ရွိဆဲပါ။ ကိုယ္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ ဘူးေပါ့။

၃။ ခြဲခ်င္ခြဲမယ္၊ တြဲခ်င္တြဲမယ္

ေခတ္သစ္ကမၻာမွာ ခြဲေရး၊ တြဲေရး ကို လက္နက္ျပ ဆုံးျဖတ္လို႔ ရတာမ်ိဳး၊ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး အေသခ်ည္ထားလို႔ရ တာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
တြဲရင္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိမလဲ၊ ခြဲရင္ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးရွိမလဲ ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာတာ ၾကာ လွပါၿပီ။

တြဲေစခ်င္တဲ့သူေတြ တြဲလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္စည္း႐ုံးဖို႔ သူ႕အလုပ္၊ တြဲလာ ေအာင္ မက္လုံးေပးဖို႔ သူ႕အလုပ္ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ထူေထာင္စဥ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရာမွာ ၁၀ ႏွစ္ၾကာရင္ ခြဲထြက္ခြင့္ဆိုတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းက ဒါေၾကာင့္ ထည့္သြင္းခဲ့တာပါ။ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း သူမစည္း႐ုံးႏိုင္ရင္ သူညံ့ လို႔ ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာၿပီး အာမခံခဲ့တာပါ။

ခြဲခ်င္တဲ့သူက ခြဲရမယ့္ အေၾကာင္း ရင္းေျပာ ဆုံးျဖတ္တာ သူ႕အလုပ္ပါ။ အဲဒါကို အျပစ္ႀကီးသဖြယ္ေျပာေနတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ပါ။
အခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္က မခြဲ ထြက္ဘူးဆိုတဲ့ ဘုံပိုင္းေျခတူမွ စကား ေျပာမယ္။ ခြဲမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခ်ပစ္ လိုက္မယ္၊ တိုက္ပစ္လိုက္မယ္ ဆိုတာ မ်ိဳးကို ျပန္သြားေနတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ဟိုဘက္က ဘာရမလဲဆိုတဲ့ မက္လုံးကို လည္း ထည့္ေျပာဖို႔ လိုပါ တယ္။ ဒါမွ ခြဲမယ္ဆိုသူကလည္း တြဲမွာေပါ့။

ခြဲေရးလႈပ္ရွားသူ ၿဗိတိန္ လြတ္ ေျမာက္ေရး ပါတီေခါင္းေဆာင္က သူတို႔ ခြဲေရးမဲႏိုင္ၿပီးတာေတာင္ ဥေရာပလႊတ္ ေတာ္မွာ သြားေျပာ လိုက္ ေသးတယ္။ “အီးယူက ခြဲထြက္ဖို႔ ၿဗိတိန္က ေနာက္ဆုံး ႏိုင္ငံမဟုတ္ဘူး”တဲ့။ ဆိုလို တာက ေနာက္ထပ္ထြက္မယ့္ ႏိုင္ငံ ေတြ လာဦးမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။

၄။ ေပါင္းစည္းေရးနဲ႔ ခြဲေရး အိုင္ဒီယာ

၁၉၄၅ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္း ေခတ္စားလာတဲ့ အိုင္ဒီယာအရ အခ်င္း ခ်င္းခ်ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးနဲ႔ အတူတကြ ၀ေျပာစည္ပင္ေရး၊ ကိုယ့္အင္အားကို ထိန္းထားႏိုင္ေရး အတြက္ ေပါင္းစည္း အလုပ္လုပ္ရမယ္ ဆိုၿပီး အီးယူကိုစဖြဲ႕တာပါ။

အဲဒီမတိုင္မီကလည္း ျပည္နယ္ ေတြ၊  ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံေတြ အတူတကြ ေပါင္း စည္းၿပီး တိုင္းျပည္ႀကီးေထာင္ၾကမယ္၊ အတူလက္တြဲခ်ီတက္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ အိုင္ဒီယာမ်ိဳး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုပုံနဲ႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ ေပၚလာ တာလို႔လည္း အၾကမ္းျဖင္း ဆိုႏိုင္ပါ တယ္။

ဒီစိတ္ကူးနဲ႔ပဲ တိုင္းျပည္ေတြကို ထပ္ေပါင္းၿပီး အီးယူေပါင္းစည္းေရးကို ၁၉၅၇ မွာ စတင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ ပါတယ္။

ဒီလို အိုင္ဒီယာေၾကာင့္မို႔လို႔လဲ ၁၉၆၅ မွာ မေလးရွားႏိုင္ငံက စင္ကာပူကို အတင္းခြဲထြက္ေစၿပီး ကန္ထုတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က ၿဗိတိသၽွ ပညာတတ္ စင္ကာပူ ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လီကြမ္ယုက သူတိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ ေရးကို မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေၾကညာခဲ့ ရတာ မဟုတ္လား။ ေပါင္းေနမွ ေကာင္း မယ္လို႔ လီကြမ္ယု စဥ္းစားခဲ့တာကိုး။ မေလးရွား ျပည္ေထာင္စုအစိုးရက အဲဒီတုန္းကသာ ကန္မထုတ္လိုက္ရင္ အခု စင္ကာပူေတာင္ ျဖစ္လာဖို႔ ခပ္ခက္ ခက္ရယ္။

ဒီလိုအိုင္ဒီယာနဲ႔ပဲ အာဆီယံကို  ၁၉၆၇ မွာ စဖြဲ႕ပါခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာက ၁၉၉၀ ေက်ာ္မွ ပါလာတာပါ။

ေဟာ အခုေတာ့ ၿဗိတိန္ျပည္သူ အမ်ားစုက ေပါင္းျခင္းဟာ မေကာင္းဘူး၊ ကိုယ္ေတြနာတယ္ဆိုေတာ့ ခြဲၾကမယ္ျဖစ္ လာျပန္ၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ၿဗိတိန္ကိုယ္၌ ကိုယ္က အဂၤလန္၊ ေဝလ၊ ေျမာက္အိုင္ယာ လန္၊ စေကာ့တလန္ဆိုတဲ့ နယ္ေလးနယ္နဲ႔ ဖြဲ႕ထားပါတယ္။

၂၀၁၄ တုန္းက စေကာ့ တလန္ အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ရွားမႈ အား ေကာင္းလာေတာ့ ၿဗိတိန္နဲ႔ ခြဲေရး၊ တြဲေရး မဲခြဲတယ္။

တြဲေရးက ႏိုင္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စေကာ့တလန္ဟာ သီးျခား ႏိုင္ငံမခြဲဘဲ ၿဗိတိန္နဲ႔ ဆက္ေပါင္းေနပါ တယ္။
အခု ၿဗိတိန္က အီးယူနဲ႔ ခြဲေရး၊ တြဲေရး မဲခြဲေတာ့ စေကာ့တလန္နဲ႔ ေျမာက္ အိုင္ယာလန္က အီးယူနဲ႔တြဲေရးကို မဲေပး ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ နယ္ေလးနယ္ စလုံး စုေပါင္းသတၱဳခ်လိုက္ေတာ့ ခြဲေရးသမား ေတြ ႏိုင္သြားေတာ့ ေနာက္ဆုံးရလဒ္က ခြဲေရး ျဖစ္သြားတာပါ။

အခုေတာ့ စေကာ့ေတြကေတာ့ ေျပာလာၿပီ။ သူတို႔နယ္က လိုခ်င္တာက အီးယူနဲ႔ တြဲေရး၊ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး အတူ မဲခြဲေတာ့ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ တြဲေရးက ေနာက္ေကာက္က်သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ၿဗိတိန္က ခြဲထြက္ဖို႔ (၂၀၁၄ တုန္းကလိုမ်ိဳး) ေနာက္ထပ္ ျပည္သူ႕ဆႏၵခံယူပြဲ လုပ္ ေကာင္း လုပ္လာႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး စေျပာ လာပါၿပီ။ ေျမာက္အိုင္ယာလန္ကလည္း ဒီနည္းႏွယ္ ႏွယ္ေျပာ လာပါၿပီ။ (ေျမာက္ အိုင္ယာလန္ကိစၥ နည္းနည္း႐ႈပ္လို႔ အရွည္မေျပာေတာ့ပါ) ၿဗိတိန္ခြဲေရးျဖစ္လာေတာ့ နယ္သာ လန္ႏိုင္ငံက မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒီတို႔ကလည္း အီးယူက ခြဲေရး၊ တြဲေရး မဲခြဲေပးဖို႔ ေျပာ လာပါၿပီ။

ဒါ့အျပင္လား။ စပိန္ႏိုင္ငံထဲမွာကိုမွ ဘာစီလိုနာေဘာလုံး အသင္းအေျခစိုက္တဲ့ ကတ္တလန္နယ္သားေတြကလည္း သီးျခားခြဲထြက္ေရး ေတာင္းလာ ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ႏွစ္ျပည္နယ္တည္းနဲ႔ ဖြဲ႕ထားတဲ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယံႏိုင္ငံကလည္း ျပည္နယ္မ်ားသည္လည္း ခြဲထြက္ေရး မဲခြဲဖို႔ ေတာင္းလာႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေတြမွာ ေရးၾကျပဳၾက ပါတယ္။

ဆိုလိုရင္းကို ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အခု ေခတ္ စဥ္းစားပုံက ပုံစံခြက္ထဲမွာ မေန ေတာ့ပါ။ ခြဲေနရင္ မေကာင္းဘူး၊ တြဲေနမွ ေကာင္းမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး အေသမရွိေတာ့ သလို။ ခြဲေနမွ လြတ္လပ္မယ္၊ လုပ္ခ်င္ တာလုပ္လို႔ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း အေသမဟုတ္ေတာ့ပါ။ (၂၀၀၂ မွာ အင္ဒိုနီးရွားကေန ခြဲထြက္ခဲ့တဲ့ အေရွ႕တီ ေမာဟာ အခုထိ ႐ုန္းကန္ေနရတုန္းပါ)

ကိုယ့္နယ္နဲ႔ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ ဘာအက်ိဳးရွိမလဲ၊ ကိုယ့္နယ္သား ကိုယ့္လူမ်ိဳး ဘာအက်ိဳးခံစားခြင့္ရမယ္ ဒီလိုေပၚ အေျခခံၿပီး ခြဲေရး၊ တြဲေရး စဥ္းစားတဲ့ ေခတ္ပါ။ ခြဲေရး တြဲေရးမွာ ေတာင္မွ ဘယ္ေလာက္ခြဲမယ္၊ ဘယ္ ေလာက္ တြဲမယ္ စဥ္းစားတဲ့ေခတ္ပါ။

အခု ေခတ္စားနဲ႔ စကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ Power Sharing, Resource Sharing  (အာဏာခြဲေဝျခင္း၊ အရင္း အျမစ္ ခြဲေပးျခင္း) ေပါ့။ အာဏာဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအရ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ဆိုလိုၿပီး အရင္းအျမစ္ဆိုတာက သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ ဘယ္ေလာက္ရရမယ္၊ သတၱဳဘယ္ ေလာက္ရရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးပါ။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဓမၼနားသြင္း ခံရတဲ့ ဗေမာင္းတို႔အတြက္ အခ်ိဳ႕ဟာ ေတြက နားခါးစရာ၊ အဝင္ဆိုးစရာေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တရား ပါပဲ။

အရာရာကို ေဘာင္ခတ္ အေသ မစဥ္းစားမိဖို႔ ရည္႐ြယ္ေၾကာင္းပါ။

စိတ္ကို ဖြင့္ထားႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾက ပါေစ။