အကူးအေျပာင္း ကာလတြင္ ႏိုင္ငံ ၏ တာဝန္ကိုထမ္းေဆာင္မည့္သူမ်ား အတြက္ စြမ္းရည္ျမႇင့္ သင္တန္းမ်ား၊ အျမင္ဖြင့္သင္တန္းမ်ား၊ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္သည္ကို အားလုံးအသိ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ယင္းကဲ့သို႔ေသာ သင္တန္း မ်ား၊ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားအတြက္၊ ဝန္ႀကီးသစ္မ်ား အတြက္၊ အျခား အမႈထမ္းမ်ားအတြက္ စသျဖင့္ လိုအပ္သည္ဟု စိတ္ပါဝင္စား သည့္ က႑အလိုက္ ေျပာၾကေသာ္လည္း ရပ္^ေက်း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး မ်ားအတြက္ စိတ္ပါဝင္စားစြာ ေျပာသူကို သိပ္မေတြ႕ရ ေပ။
ရပ္^ေက်း သမၼတဟုပင္ တင္စား ခံသည့္ ရပ္ကြက္ ေက်း႐ြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး မ်ား၏ တာဝန္မည္မၽွ အေရးႀကီးၿပီး အခရာက်သည္ကို ရပ္^ေက်းအုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမႉး ဥပေဒကို ဖတ္ဖူးသူတိုင္း သိေပ မည္။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ရပ္ကြက္၊ ေက်း႐ြာ မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္အတြက္ ရပ္ကြက္ ေက်း႐ြာမ်ား၏ စနစ္က်မႈ မက် မႈသည္ ႏိုင္ငံ၏ အေျခအေနအရပ္ရပ္ အေပၚ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း သက္ေရာက္ ပတ္သက္မႈရွိသည္။
သို႔ေသာ္ ရပ္ကြက္ ေက်း႐ြာမ်ား အထူးသျဖင့္ ေက်း႐ြာမ်ားသည္ မူဝါဒ ခ်မွတ္သူမ်ား၏ စဥ္းစားခ်က္မ်ား၏ မထင္မရွား ေနရာတြင္သာ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ သည္။
ယင္းမွာ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ မ ေျပာင္းလဲေသးသည့္ အေျခအေန ျဖစ္ သည္။
သို႔ေသာ္ ေက်းလက္သည္ အရွိန္ အဟုန္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲလာသည္။
ယခင္က လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ေက်းလက္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပလူ႕အဖြဲ႕အစည္း ပုံစံ ကြာဟမႈ မ်ားေသာ္လည္း လက္ရွိ လူတိုင္းနီးပါး တယ္လီဖုန္း ကိုင္ႏိုင္သည့္ေခတ္၊ လမ္း မ်ား ေကာင္းလာသည့္ေခတ္၊ လၽွပ္ စစ္မီးမ်ား ရလာသည့္ေခတ္တြင္ အခ်ိဳ႕ အရာမ်ားသည္ ေက်းလက္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ ကြာဟမႈ မရွိေတာ့ေပ။
ေက်း႐ြာမ်ားတြင္ လၽွပ္စစ္မီး ရလာျခင္းသည္ ေကာင္းမြန္သည့္ လကၡ ဏာျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ေက်းလက္၏ လူေနမႈ ပုံစံေျပာင္းလဲလာသည္။ အိပ္ယာဝင္၊ အိပ္ယာထခ်ိန္ ေနာက္က်လာသည္။ အိမ္ တိုင္းနီးပါးသို႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ မ်ား ေရာက္လာသည္။ ႐ုပ္ျမင္သံ ၾကားမ်ားမွ ထုတ္လႊင့္ခ်က္မ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈကို စခံလာရသည္။ စားေသာက္ ခ်က္ျပဳတ္မႈ ပုံစံေျပာင္းလာသည္။
ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ ကြာဟမႈ နည္းသထက္ နည္းလာသည္။
တယ္လီဖုန္းမ်ားသည္လည္း ထို နည္းလည္းေကာင္းပင္ ေက်းလက္ကို ပုံေဖာ္သည္။
သတင္းစီးဆင္းမႈ ျမန္ဆန္လာ သည္။ ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုရ လြယ္ကူ လာသည္။ ယခင္ကဲ့သို႔ အင္တာနက္ သုံးခ်င္၊ ဖုန္းဆက္ခ်င္လၽွင္ ၿမိဳ႕တက္စရာ မလိုေတာ့။
ယခင္ထက္ ပိုပိုၿပီး တစ္သီး ပုဂၢလ ဆန္လာသည္။
လူေနမႈပုံစံ ယခင္ထက္ ႐ႈပ္ေထြး လာသည္။
ယင္းသို႔ ေက်းလက္၏ က႑အစုံသည္ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ကြာဟမႈ နည္းလာခ်ိန္ ေက်း႐ြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ား၏ စြမ္း ေဆာင္ရည္ အနိမ့္အျမင့္ကိစၥသည္ စိန္ေခၚမႈ တစ္ရပ္ျဖစ္လာသည္။
တခ်ိဳ႕ ေက်း႐ြာမ်ားတြင္ မိုးရာသီ တြင္ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကေျမာင္း ကိုယ္တူး ရွင္းလင္းသည့္ အေလ့ စေပ်ာက္လာ သည္။ လမ္းမ်ား စုေပါင္း ျပင္ဆင္သည့္ အေလ့ေပ်ာက္လာသည္။
အမႈိက္ကိုလည္း ယခင္ကကဲ့သို႔ ကိုယ္အိမ္ဝင္းတြင္ ကိုယ္မီး႐ႈိ႕ ဖ်က္ဆီး သည့္ အေလ့မွ ေျမာင္းထဲ မီး႐ႈိ႕သည့္ အေလ့၊ ေျမာင္းထဲ စြန္႔ပစ္သည့္ အေလ့ သို႔ တစစ ေျပာင္းလာသည္။
ေျမာင္းမ်ား တိမ္လာသည္။ တခ်ိဳ႕ ေျမာင္းမ်ား ေကာသြားသည္။ ေက်းလက္ သည္ တျဖည္းျဖည္း ပုံပ်က္လာသည္။
သို႔ေသာ္ ေက်း႐ြာမ်ားတြင္ စည္ပင္ သာယာေရးဌာန မရွိ။ ယင္းကိစၥအတြက္ ၾကပ္မတ္မည့္သူ၊ ေကာင္းမြန္စြာ တတ္သိ နားလည္သူ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ ေက်း႐ြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်း႐ြာျဖစ္ သည့္အတြက္ ဌာနရွိရန္ မလိုေသာ္လည္း ေက်းလက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ျပစီမံမႈကဲ့သို႔ေသာ ေက်း႐ြာမ်ားအား စနစ္တက် စီမံတတ္သည့္ အရည္အေသြး သို႔မဟုတ္ အျမင္ရွိရန္ လိုလာသည္။
သို႔မွသာ မိမိအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ေက်း႐ြာ တြင္ ျဖစ္ေနသည့္ ျပႆနာမ်ား ျမင္တတ္ မည္ျဖစ္သည္။
ျမင္မွလည္း ေျဖရွင္းရန္ စိတ္ကူး ရမည္ျဖစ္သည္။ စိတ္ကူးရမွသာ ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၊ သက္ဆိုင္ရာ ဌာနမ်ားႏွင့္ လုပ္ႏိုင္သည့္ ၊ အႀကံေပး ႏိုင္သည့္ ဌာနမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လုပ္ကိုင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
ရပ္ေက်း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ား၏ အျမင္ပြင့္မႈသည္ ၿမိဳ႕နယ္အား ေက်း႐ြာ၏ အေျခအေနတင္ျပမႈတြင္ မ်ားစြာ သက္ ေရာက္မႈ ရွိမည္ျဖစ္သည္။
ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုအေနျဖင့္ ေျပာရလၽွင္ လၽွပ္စစ္မီးမ်ားစတင္ သုံးစြဲ သူမ်ားလာၿပီး လူေန အိမ္ေျခမ်ား တျဖည္းျဖည္း စိပ္လာသည္သည့္အတြက္ ေက်းလက္ မီးသတ္မ်ားႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမႉးမ်ားအား မီးေဘးႏွင့္ လၽွပ္စစ္မီး ဆက္ႏြယ္မႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အသိ အျမင္မ်ား၊ ေလ့က်င့္မႈမ်ား ယခင္ထက္ ပိုလိုအပ္လာမည္ျဖစ္သည္။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္း လာသည့္အတြက္ ယာဥ္တိုက္မႈမ်ား အျပင္ အျခားအမႈအခင္းမ်ားလည္း ယခင္ထက္ မ်ားလာမည္။
ဤတြင္ ရပ္ေက်း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး မ်ား၏ မိမိ၏ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခြင့္ႏွင့္ ဥပေဒ စည္းေဘာင္မ်ားကို နားလည္ မႈသည္ စကားေျပာလာသည္။
မေက်ေအးသင့္သည့္ ကိစၥမ်ားကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားၿပီး ၫွိႏႈိင္း ေက်ေအးေပးလိုက္သည္မ်ိဳးအပါအဝင္ အျခား ကိစၥမ်ားအေျမာက္အျမား ျဖစ္ လာမည္ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အေသးဆုံး အစိတ္အပိုင္းဟု ေျပာႏိုင္သည့္ ရပ္ကြက္၊ ေက်း႐ြာမ်ားကို စီမံရသူမ်ား၏ အေရးကို အေလးအနက္ထား စဥ္းစားသင့္ ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၫႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္လိုက္ေဖာ္သည့္ အဆင့္ ထက္ပိုသည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ ေအာင္ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားၾကရန္ လိုေပ သည္။
သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရအပါအဝင္ လုပ္ႏိုင္သည့္ လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားအေနျဖင့္လည္း မည္သို႔ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္မည္ကို စဥ္းစားသင့္ေပသည္။
ႏိုင္ငံ၏ လူဦးေရ အမ်ားစုသည္ ေက်းလက္တြင္ ရွိေနၿပီး ေက်းလက္ မ်ားသည္ စုတ္ျပတ္သတ္မေနသင့္ေပ။ ေက်း႐ြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ားသည္ စြမ္း ေဆာင္ရည္ နိမ့္ပါးသည့္ အေျခအေနမ်ိဳး မျဖစ္သင့္။
ေက်းလက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ား သည္လည္း ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး နည္းတူ၊ ခ႐ိုင္၊ တိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး နည္းတူ လုပ္ခြင့္ကိုင္ခြင့္ ရွိသလို စြမ္း ေဆာင္ရည္ ရွိဖို႔လည္း လိုေပသည္။
” အခု႐ႈပ္မွ ေနာင္ရွင္း” ” အမႈိက္ကစ ျပႆဒ္မီးေလာင္” ဟူသည့္ စကားမ်ားကို မေမ့သင့္ေပ။
ေခတ္သည္ ပို႐ႈပ္ေထြးလာၿပီး ေရ ေၾကာ ေျမေၾကာမ်ား က်ဳံ႕လာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရပ္ကြက္မို႔၊ ေက်း႐ြာမို႔ဟူသည့္ စဥ္းစားခ်က္ အခံမ်ိဳးျဖင့္ မစဥ္းစားသင့္ ေတာ့ေပ။
ရပ္^ေက်းက ေကာင္းမြန္စြာ စီမံ ပါက ႏိုင္ငံအတြက္ ဝန္ေပါ့မည္ ျဖစ္သည္။
ရပ္^ေက်းမွာျဖစ္သည့္ ျပႆနာ ေသးေသးတစ္ခုကို ေကာင္းမြန္စြာ မကိုင္တြယ္လိုက္ႏိုင္သည့္အတြက္ တစ္ႏိုင္ငံလုံး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္သည့္ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း ျဖစ္လာႏိုင္ေပ သည္။
ရပ္^ေက်းမို႔ဟု ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မစဥ္းစားသင့္ေတာ့ေပ။
