တစ္ေလာက နတ္သမီးေရတြင္း ကၽြန္းသို႔ သြားလည္ျဖစ္သည္။
ယင္းကၽြန္းခရီးစဥ္ကို ခရီးသြား ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း လုပ္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက သူ႕ခရီးသြားဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းကို ပ႐ိုမိုးရွင္းလုပ္သည့္အေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို သူ႕ကၽြန္းေပၚသို႔ အခမဲ့ ပို႔ေဆာင္ ေပးပါသည္။ ထိုစဥ္က သူ႕မွာ စပိဒ္ဘုတ္ မဝယ္ရေသးဘဲ တစ္နာရီ ၈မိုင္ခန္႔သာ အသြားႏႈန္းရွိေသာ သစ္ခြံ ေလွကေလး သာရွိေသာေၾကာင့္ ထိုေလွျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို ပို႔ေဆာင္ေပးပါသည္။
အဆိုပါ ေလွကေလးမွာ ေပ ၄၀ ေက်ာ္ရွည္ၿပီး ေလွဝမ္းတြင္ ဆက္တီ ႏွစ္စုံႏွင့္ ေလွပဲ့တြင္ ထိုင္ခုံႏွစ္တန္း ပါရွိ ပါသည္။ ဆက္တီ တစ္စုံမွာ ခုံတန္းရွည္ ႏွစ္တန္း ခင္းက်င္းေပးထားၿပီး ခုံတန္း တစ္တန္းမွာ လူသုံးဦး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ထိုင္ႏိုင္ပါသည္။ ေလွပဲ့ပိုင္း တြင္ ခုံတန္း ႏွစ္တန္းရွိၿပီး တစ္တန္းမွာ လူေလးဦး ထိုင္ဆံ့ပါသည္။ ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ စုစုေပါင္း အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ လိုက္ ပါခဲ့ၾကပါသည္။ ခရီးသည္ႏွင့္ ေနရာ ကြက္တိမို႔ အားလုံး မိမိ ပိုင္ဆိုင္ေသာ ေနရာမွာ စာဖတ္သူကဖတ္၊ ဂိမ္းကစား သူက ကစား၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးသူက ေငး၊ စကားဝိုင္း ဖြဲ႕သူကဖြဲ႕၊ ငိုက္မ်ဥ္း သူက ငိုက္မ်ဥ္းႏွင့္ ေလွကေလး၏ ႏွလုံး ခုန္သံမွာ စည္းခ်က္မွန္လွေပသည္။
သို႔ေသာ္ ခုတ္ေမာင္းခ်ိန္ ႏွစ္နာရီ ေလာက္ ၾကာျမင့္လာေသာအခါ တခ်ိဳ႕က အေညာင္းအညာ ဆန္႔ရင္း၊ ေလေကာင္း ေလသန္႔႐ႉ႐ႈိက္ရင္း ေလွပဲ့ပိုင္းသို႔ ေရာက္ ရွိသြားၾကသလိုတခ်ိဳ႕က ေလွဦးပိုင္းသို႔ ထြက္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ကၽြန္းမ်ား၊ ဒီေရ ေတာမ်ား၊ တံငါေလွေလးမ်ားကို ကင္မရာ ကိုယ္စီျဖင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္ မွတ္တမ္းတင္ ႐ိုက္ကူးၾကေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမ်ားတကာလို ေလေကာင္းေလသန္႔လည္းမ႐ႉ၊ အေညာင္း အညာလည္းမဆန္႔၊ ဓာတ္ပုံလည္း မ႐ိုက္ သူေလးဦး ရွိေလသည္။ သူတို႔ကား ယာယီပိုင္ရွင္မဲ့သြားေသာ ခုံတန္းရွည္ မ်ားေပၚတြင္ ေက်ာခင္းၾကေလသည္။ တခ်ိဳ႕က ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေခါင္းအုံးလုပ္ ၿပီး စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ အိပ္စက္ၾက ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ လူ ၁၂ ဦး ထိုင္ ဆန္႔ေသာ ခုံတန္းရွည္ ေလးတန္းမွာ သူတို႔ေလးဦးကိုသာ ေက်ာပိုး သယ္ ေဆာင္ ခြင့္ ရေလေတာ့သည္။ က်န္ရွစ္ဦး မွာ တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီးတည္း သြား သူခ်င္းမို႔ ေျပာရမွာအားနာသလို အလိုက္ တသိႏွင့္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ထထိုင္ေလ မလားဟု ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္လိုက္၊ သက္ျပင္းခ်လိုက္၊ ေလွဦးထြက္ရပ္လိုက္၊ ေလွပဲ့ပိုင္းမွာ လာ စကားေျပာလိုက္ႏွင့္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္လ်က္ ရွိၾကေလသည္။
ေလာကမွာ လူတိုင္းအတြက္ မိမိႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ ေနရာ တစ္ေနရာ ရွိစၿမဲ ပင္။ မိမိႀကိဳးစားမႈ အေလ်ာက္ ပိုင္ဆိုင္ ခြင့္ရေသာ ေနရာမွာ လမ္းေဘးတြင္ ျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္မည္။ အဲကြန္းအခန္းထဲမွာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚ မွာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ ဇိမ္ခံကား ႀကီး ေပၚမွာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ သို႔ ေသာ္ ေနရာတစ္ေနရာေတာ့ အခိုင္အမာ ရွိပါ သည္။ ထို႔အတူ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ ျဖစ္ေစ၊ ရထားေပၚမွာ ျဖစ္ေစ၊ ခရီးသည္ တင္ ကားတစ္စီးေပၚမွာျဖစ္ေစ၊ ေလယာဥ္ေပၚ မွာျဖစ္ေစ မိမိအတြက္ ေနရာတစ္ေနရာ (သို႔) ထိုင္ခုံတစ္ခုံေတာ့ အေသအခ်ာ ရွိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕ေသာ သူ တို႔သည္ မိမိ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိေသာ ေနရာ အျပင္ သူတစ္ပါးေနရာကိုပါ ေလာဘ တႀကီး ဝင္ေရာက္ ယူတတ္ၾကေလသည္။ တစ္ခါတရံစည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းအရ မိမိပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိေသာ ေနရာဟု တရားဝင္ သတ္မွတ္ေပးမထားေပမယ့္ အမ်ား ျပည္သူႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ေနရာမ်ား တြင္ ကိုယ့္အသိႏွင့္ကိုယ္ ေစာင့္စည္း အပ္ေသာ လူ႕က်င့္ဝတ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး တစ္ကိုယ္စာထက္ ပိုေနရာ ယူခ်င္တတ္ သူမ်ားကို ေတြ႕တိုင္းပုဂၢိဳလ္ထူး တခ်ိဳ႕ကို အလိုလို သတိရမိပါသည္။
အစၥေရးႏိုင္ငံစတင္ တည္ေထာင္ ေသာအခါ ေဒးဗစ္ဘင္ဂူရီယန္က ဂ်ဴးလူ မ်ိဳး တစ္ဦးျဖစ္သူ အိုင္းစတိုင္းအား အစၥ ေရးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ေပမယ့္အိုင္းစတိုင္းက မိမိ သည္ ႐ူပေဗဒသမားတစ္ဦးသာ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ မကၽြမ္း က်င္ဟုဆိုကာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးကို ျငင္းပယ္ခဲ့ေလသည္။ ေနရာေပးသူက ေပးေပမယ့္ ထိုေနရာသည္မိမိႏွင့္ မအပ္ စပ္မွန္း သိေသာေၾကာင့္ ျငင္းပယ္သူက ျငင္းပယ္ခဲ့ေလသည္။
ထို႔အျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ ရာဇဝင္၌လည္း မေမၽွာ္လင့္ဘဲမင္းအျဖစ္ ရရွိခဲ့ေပမယ့္ မိမိႏွင့္မအပ္စပ္မွန္း သိ ေသာေၾကာင့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျငင္း ပယ္ခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးေလးဦးရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္ေလးဦးစလုံးမွာ အင္း၀ေခတ္၌ ေပၚထြန္းခဲ့ေလသည္။
ရမည္းသင္းစား သီလ၀မွာ သတိုး မင္းဖ်ား၏ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ဦး ျဖစ္ေလ သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ သတိုးမင္းဖ်ား သည္ စကုစလင္းဘက္သို႔ စစ္တိုက္ ထြက္ရင္းလမ္းမွာ ေက်ာက္ေရာဂါျဖင့္ နတ္႐ြာစံခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါ မႉးမတ္ မ်ားက သီလ၀အားမင္းျပဳရန္ တိုက္တြန္း ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ရမည္းသင္းစား သီလ၀က မိမိသည္ စကားနည္းသူျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ မင္းလုပ္ရန္ အရည္အခ်င္း ႏွင့္ မျပည့္စုံဟု ျငင္းပယ္ကာ သတိုးမင္း ဖ်ား၏ ေယာက္ဖေတာ္ အျမင့္မင္း တရာ့ ဖ်ား(ေစာ္ကဲ)ကို မင္းအျဖစ္တင္ ေျမႇာက္ ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ” မ႐ြယ္ဘဲ ေစာ္ကဲမင္းျဖစ္” ဟူေသာ စကားပုံ ေပၚ ေပါက္လာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မင္းအျဖစ္ကို ရရွိခဲ့ေပမယ့္ ျငင္း ပယ္ခဲ့သူ ေနာက္တစ္ဦးမွာ သီဟပေတ့ ျဖစ္ပါသည္။ အဝတြင္ မင္းရဲေက်ာ္စြာ နတ္႐ြာစံခ်ိန္၌ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ထီးနန္း ဆက္ခံသူ မရွိေပ။ ထိုေၾကာင့္ မႉးမတ္မ်ား တိုင္ပင္ၾကၿပီး မင္းႀကီး၏ သားမက္ေတာ္ သီဟပေတ့ကိုမင္းျပဳရန္ ေလၽွာက္ထား ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ သီဟပေတ့က မိမိသည္ မင္းညီမင္းသားတစ္ပါး မဟုတ္ ေသာေၾကာင့္ မင္းျပဳရန္မသင့္။ တကယ္ တမ္း မင္းျဖစ္သင့္သူမွာ မင္းႀကီး၏ သား ေတာ္ျပည္မင္းသီဟသူသာျဖစ္ေၾကာင္း ၫႊန္ျပခဲ့ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ သီဟသူ သည္ အဝထီးနန္းကို ဆက္ခံခဲ့ရေလ သည္။
ေနာက္တစ္ဦးမွာ မင္းႀကီးရန္ေနာင္ ျဖစ္ပါသည္။ မင္းႀကီးရန္ေနာင္သည္ ရွမ္းမင္း သိုဟန္ဘြား လက္ေအာက္တြင္ အမႈထမ္းေနေသာ ဗမာမႉးမတ္တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ မင္းႀကီး သိုဟန္ဘြားသည္ သာသနာေတာ္ကို မၾကည္ၫိုသလို ဗုဒၶ ဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း မယုံၾကည္ေပ။ ထို႔အျပင္ ေစတီပုထိုး မ်ားကိုလည္း ျမန္မာတို႔ ပစၥည္းသိုေလွာင္ ရာေနရာဟုဆိုကာ ဌာပနာမ်ားကို ေဖာက္ ယူသလို ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ကိုလည္း သူ႕ကို ပုန္ကန္မည့္သူဟု သေဘာထားကာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ မင္းႀကီးရန္ေနာင္က မင္းဆိုး မင္းညစ္သိုဟန္ဘြားကိုလုပ္ႀကံ သတ္ ျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ မင္းကို လုပ္ႀကံသတ္ ျဖတ္ႏိုင္သူက မင္းျဖစ္ခြင့္ရေသာ ဘုရင္ စနစ္၏ ထုံးတမ္းအစဥ္အလာအတိုင္း မင္းႀကီးရန္ေနာင္ မင္းျဖစ္ခြင့္ ရရွိခဲ့ေပမယ့္ရွမ္းလူမ်ိဳးတစ္ဦးျဖစ္သူ အုန္းေပါင္ ခုန္မႈိင္းကို မင္းအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့ ေလသည္။
မင္းဧကရာဇ္အျဖစ္ ရရွိခဲ့ေပမယ့္ ျငင္းပယ္ခဲ့သူ ေနာက္တစ္ဦးမွာ လက္်ာ ဗိုလ္ျဖစ္ပါသည္။ လက္်ာဗိုလ္သည္ ဟံသာ၀တီမင္းဆင္က်ားရွင္ထံ အမႈထမ္း ေနေသာ ဗမာအမတ္တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္က်ားရွင္သည္ ဟံသာ၀တီ မႉးမတ္ မ်ားႏွင့္ အဆင္မေျပသျဖင့္ ဇင္းမယ္သို႔ ထြက္ခြာသြားရာ ဟံသာ၀တီတြင္ မင္း လစ္လပ္လ်က္ ရွိေလသည္။ ထိုအခါ မႉးမတ္မ်ားက လက္်ာဗိုလ္ကို မင္း ေျမႇာက္ေပမယ့္ လက္်ာဗိုလ္က မိမိ၌ မင္းျဖစ္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္း မရွိဘဲ ေနာက္လိုက္ အမႈထမ္း အတတ္သာ တတ္ေျမာက္ေသာေၾကာင့္ မင္းမျဖစ္ ထိုက္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုကာ မြန္လူမ်ိဳး ဗညားဒလကို မင္းအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ ခဲ့ေလသည္။
အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ တစ္ဖက္ သားက ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴ ေပးအပ္လာတာေတာင္ မိမိႏွင့္ မအပ္စပ္မွန္း သိေသာေၾကာင့္ ျငင္းပယ္ ရဲေသာ၊ႀကီးျမတ္ေသာ ႏွလုံးသား ပိုင္ရွင္ မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ တစ္နည္း ေျပာရ လၽွင္ မိမိ မရသင့္ မရထိုက္ေသာ “ေနရာ” ကို စြန္႔ရက္ရဲေသာ အာဂသတၱိခဲမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။
ထိုေန႔က နတ္သမီးေရတြင္းကၽြန္းသို႔ သြားေသာ ခရီးစဥ္တစ္ေလၽွာက္ ကၽြန္ ေတာ့္အေတြးထဲ ေမးခြန္းမ်ား အလု အယက္ တိုးေဝွ႔ဝင္ေရာက္လာပါသည္။
တခ်ိဳ႕ေသာ သူတို႔သည္ သူတစ္ပါး ပိုင္ဆိုင္ေသာ ေနရာကို အဘယ္သို႔ေသာ လိပ္ျပာျဖင့္ အဓမၼသိမ္းပိုက္ယူငင္ ခဲ့ၾက ပါသလဲ။ ဥပေဒျဖင့္တရားဝင္ ျပ႒ာန္း ထားျခင္း မရွိေသာ လူ႕က်င့္ဝတ္ ဆိုတာ ဘာလဲ။
ထို႔အျပင္ လူႀကီး လူေကာင္းတစ္ဦး ၏စိတ္ေနစိတ္ထားဆိုတာ ဘာကို ဆိုလို ပါသလဲ။
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးကိုတံခါးလာေခါက္ေနပါတယ္။
