ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ တဲ့သူဟာ အင္မတန္မွ တာဝန္ႀကီး ပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဆိုတာ ေက်ာက္ေသြးသူပါ။ စိန္အ႐ိုင္းတုံးေလး ေတြဟာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေက်ာက္ေသြး သမားနဲ႔ေတြ႕မွ အေရာင္ေတာက္လာ တာပါ။
ေက်ာင္းသားလူ ငယ္ေလးေတြ ဟာ အနာဂတ္မွာ ထြန္း ေတာက္လာမယ့္ ေက်ာက္အ႐ိုင္းတုံးေလးေတြပါ။ ေက်ာက္ ေသြးသူ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္ မႈနဲ႔ ေစတနာေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ ပိုမို ေတာက္ပလာမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ ေတြဟာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေက်ာက္ေသြး သမားေကာင္းျဖစ္ေအာင္ အၿမဲတမ္း ႀကိဳးစားေနရမွာပါ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆရာတစ္ ေယာက္ ဆိုတာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ထက္ ပိုၿပီး ေတာ့ သတိထားရမွာပါ။ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ေဆးမွားရင္ လူနာတစ္ ေယာက္ပဲ ေသမွာပါ။ ဆရာတစ္ေယာက္ က မွားယြင္းတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို မိမိရဲ႕ တပည့္ေတြကို ျပသေပးမိမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ တပည့္ေပါင္း မ်ားစြာရဲ႕ဘ၀ေတြ ေသသြားမွာပါ။
အရင္တုန္းကေတာ့ ဆရာဆိုတာ ေစတနာ၊ က႐ုဏာ၊ အနစ္နာဆိုတဲ့ နာသုံးနာနဲ႔ ျပည့္စုံရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျပည့္လည္းျပည့္စုံ ၾကပါတယ္။
မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ဆရာေတြ မွာေတာ့ နာသုံးနာတည္းနဲ႔ မလုံေလာက္ ေတာ့လို႔ ေနာက္ထပ္တစ္နာ ထပ္တိုး ထားရပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုရင္ စာဖတ္နာၾကရမွာပါ။ ဆရာဆရာမေတြ စာနာနာဖတ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္း လိုက္ ပါရေစ။ ဒါမွသာ စာသင္ရာမွာ တပည့္ ေတြကို စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ သင္ၾကား ေပးႏိုင္မွာပါ။ မိမိရဲ႕ တပည့္ေတြ ပိုထူး ခၽြန္လာေအာင္၊ ပိုၿပီးေတာ့ အသိဥာဏ္ တိုးပြားလာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မွာပါ။ ဆရာေတြဆိုတာ တပည့္ေတြကို စာသင္ ေပး႐ုံနဲ႔ေတာ့ တာဝန္မေက်ၾကပါဘူး။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ အေတြး အေခၚေတြပါ ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ပါမွ ဆရာ့တာဝန္ ေက်မွာပါ။ ေအာင္ျမင္ေနသူတိုင္း စာဖတ္ၾကသလို၊ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကပါ တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ တိုက္ေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ၾကပါတယ္။ ဆရာဆိုတာ ထာ၀ရေက်ာင္းေတာ္သား ႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေပကို အၿမဲမျပတ္ ေလ့လာဖတ္မွတ္ေနဖို႔ လိုအပ္မွာပါ။ ဒါမွ လည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တိုးတက္ေန မွာပါ။
ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း သင္ယူတတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ထားပါ။
ဒါမွလည္း ေခတ္ရဲ႕ အေျပာင္း အလဲေတြ ေနာက္ကို လိုက္ႏိုင္မွာျဖစ္သလို၊ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔မွ ေလ့လာလို႔ရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါ။
ၿပီးေတာ့ ေငြေနာက္ သိပ္မလိုက္ၾက ဖို႔ကိုလည္း တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ ေငြ ေနာက္လိုက္တာနဲ႔အမၽွ ကိုယ့္ရဲ႕သိကၡာ ေတြ တစ္စစ ပြန္းပဲ့လာမွာပါ။ သိကၡာကို ရိကၡာနဲ႔ မလဲမိဖို႔ ဆင္ျခင္ၾကရမွာပါ။ ပိုက္ဆံ မခ်မ္းသာေပမယ့္ သိကၡာခ်မ္းသာ ေအာင္၊ အက်င့္စာရိတၱခ်မ္းသာေအာင္၊ ပညာဂုဏ္တိုးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တပည့္ေတြက ေလးစား ဂုဏ္ယူရမယ့္ ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ မွာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တစ္သက္ လုံး ရွိေနမွာအမွန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘ၀မွာ ဆရာေပါင္း မ်ားစြာနဲ႔ ႀကဳံခဲ့ဖူးၾကေပမယ့္ ရင္ဘတ္ထဲ မွာေတာ့ သိပ္မက်န္ၾကပါဘူး။ အသျပာ ဆရာထက္ ေစတနာဆရာျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ တပည့္ေက်ာင္းသားေလး ေတြဆီက အျမတ္မထုတ္မိၾကပါေစနဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမႈအသိုင္း အဝိုင္းမွာ ဆရာဆိုတာကို ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္း ထားၾကတာပါ။ အနႏၲ ဂိုဏ္းဝင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကပါ တယ္။ အနႏၲဂိုဏ္းဝင္ ျဖစ္တာနဲ႔အမၽွ သီလသမာဓိနဲ႔ ျပည့္စုံေအာင္ က်င့္ႀကံ အားထုတ္ၾကရမွာပါ။ လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္ တစ္ခ်က္က အက်င့္စာရိတၱေကာင္းဖို႔ပါ။ အက်င့္စာရိတၱ မေကာင္းသူ၊ ကိုယ္က်င့္ သီလမေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ သူကမွ ႐ိုေသေလးစားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာဆိုတာ တပည့္ေတြအတြက္ စံျပ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာကိုယ္တိုင္က ကြမ္းစား၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္၊ အရက္ေသာက္လုပ္ေန ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုက်ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ လို႔ သြားေျပာလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ဂႏၵီအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာခ်င္ ပါတယ္။ တစ္ရက္မွာ ဂႏၵီဆီကို မိခင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႕သား ေလးကို လက္ဆြဲၿပီးေတာ့ ေရာက္လာ ပါတယ္။ သူ႕သားေလးဟာ အခ်ိဳႀကိဳက္ လြန္းလို႔ ဂႏၵီကို ဆုံးမခိုင္းဖို႔ လာတာပါ။
ဂႏၵီကေတာ့ တစ္လေလာက္ၾကာၿပီးမွ ျပန္လာဖို႔ ေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ တစ္လျပည့္လို႔ အဲဒီသားမိျပန္လာေတာ့ ဂႏၵီက သူကိုယ္တိုင္က အခ်ိဳႀကိဳက္လြန္း လို႔ အခ်ိဳ ျဖတ္ေနရေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ အခ်ိဳျပတ္ သြားၿပီျဖစ္လို႔ ဆုံးမေပး ႏိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ လိုက္နာသင့္တဲ့ သင္ခန္းစာေကာင္း တစ္ခုပါ။ ကိုယ္ကိုယ္ တိုင္ မလိုက္နာႏိုင္တဲ့ စည္းကမ္းကို သူမ်ားကို လိုက္နာခိုင္းလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ အရင္လိုက္နာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳး စား ၾကရမွာပါ။
ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ဆုံးမတဲ့ ေနရာမွာ သတိထားဆင္ျခင္စရာေတြ ရွိ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အားလုံး ဟာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ၾက တာပါ။ အစိုးရကလည္း ျပည္သူေတြကို ေၾကာက္ေအာင္ လုပ္တယ္။
မိဘကလည္း သားသမီးကို ေၾကာက္ေအာင္ လုပ္ထား တယ္။ ဆရာေတြကလည္း တပည့္ေတြကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ကေလးေတြမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက အ ေၾကာက္ေရာဂါစြဲလာေတာ့ ႀကီးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ ေစ ျပန္မေျပာရဲေတာ့ပါဘူး။ ေျပာသမၽွ ေခါင္းညိတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြ စြဲကုန္ ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြမွာ လည္း ဆရာေတြကို သိခ်င္တာကို မေမး ရဲေတာ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာ မေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို အ ျပစ္ေပး ရာမွာ ကိုးရီး ဇာတ္ကားေတြထဲကလို အတန္း ျပင္ထြက္ၿပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ လက္ ေျမႇာက္ ခိုင္းတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို အျပစ္ေပးတာဟာ ေက်ာင္းသားေလး ေတြကို ရွက္ေၾကာက္ ၿပီးေတာ့ သိမ္ငယ္ စိတ္ေတြ ဝင္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေသာ ဆရာဆရာမေတြက ကေလးေတြ အေပၚ က႐ုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ ဆုံးမရာမွာ လက္လြန္သြားတတ္ ၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ မိဘေတြက မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ တိုင္တန္း တာေတြ ျဖစ္လာရင္ ႏွစ္ဖက္မ်က္ႏွာပ်က္ရသလို ကိုယ့္အတြက္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ မိမိေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းေလးေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာထား သင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ သူတို႔ကို ဆုံးမရာမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ နားလည္ ေအာင္ ေျပာျပႏိုင္မွာပါ။ ေက်ာင္းသား ေတြကို ဆိုးလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ဥေပကၡာ မျပဳမိၾကပါေစနဲ႔။ စာေမးပြဲ မေအာင္သည့္တိုင္ အေတြးအေခၚနဲ႔ စည္းကမ္းေတြ တိုးတက္ေကာင္းမြန္သြားေအာင္ေလာက္ေတာ့ ဆုံးမ ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေက်ာင္းကထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ အရပ္ထဲ မွာ လူေကာင္းသူေကာင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ဘ၀ကိုရပ္တည္ႏိုင္မွာပါ။
အနာဂတ္ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံကို ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆိုရင္ လူသားအရင္းအျမစ္ကိုပဲ အားကိုးရေတာ့မွာပါ။ ဘာျဖစ္ လို႔လဲဆိုရင္ ႏိုင္ငံပိုင္ သဘာ၀သယံဇာတေတြဟာ ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေန ပါၿပီ။ စင္ကာပူႏိုင္ငံဟာ သဘာ၀သယံဇာတမရွိလို႔ လူသားအရင္း အျမစ္ကိုပဲ အားကိုးရပါတယ္။ လူသားအရင္းအျမစ္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ အရည္အခ်င္းျပည့္၀တဲ့ လူငယ္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးရမွာပါ။ အဲဒီတာဝန္ဟာ ဆရာ ဆရာမေတြအေပၚကို က်ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ အခုထက္ပိုမို ၿပီးေတာ့ အရည္အခ်င္း ေတြ တိုးတက္လာေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရေတာ့မွာပါ။ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ၿပီး၊ စိတ္ဓာတ္ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တဲ့ တပည့္ေလးေတြ ေမြးထုတ္ေပးၾကပါ။ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးမွာ စြမ္းစြမ္းတမံနဲ႔ ပါဝင္ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္မယ့္ တပည့္မ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားေမြး ထုတ္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ ေနာက္တက္လာမယ့္ အစိုးရ သစ္လက္ထက္ေရာက္ရင္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြေတာင္ အရင္တုန္း ကလို အိပ္ငိုက္ေနလို႔ ရမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာကအစ အေျခခံဥပေဒအဆုံး အားလုံးဖတ္မွတ္ေလ့လာၾကရေတာ့မွာပါ။ မိမိတို႔ရဲ႕အရည္အခ်င္း တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရေတာ့မွာပါ။ အနာဂတ္ကာလမွာ အရည္အခ်င္းရွိသူေတြပဲ ေနရာရၾကမွာပါ။
