အခန္းထဲေရာက္ေနတဲ့ ႂကြက္ ေပါက္စတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ေနရတဲ့ ရက္ပိုင္းမွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆိုသလို ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အႏိုင္ရ NLD အႏိုင္ရ အမတ္ေလာင္းမ်ား ေတြ႕ဆုံပြဲအၿပီး လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္သြားနဲ႔ အမႈိက္ ကိစၥကလည္း သတင္းစာမ်က္ႏွာ ေတြမွာ ေရာ လူမႈကြန္ရက္ေတြမွာပါ ဆက္တိုက္ ဆိုသလို ေတြ႕လာရပါတယ္။
အဲဒီေစ့ေဆာ္မႈေတြက ႂကြက္တစ္ ေကာင္အေၾကာင္း၊ အမႈိက္တစ္စ အေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေရးဖို႔ ဖန္လာ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားေနတဲ့ အခန္းမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ႂကြက္ ေပါက္စေလးေတြ ေရာက္လာတတ္ ပါတယ္။ အိမ္မွာ ႂကြက္ႏွိမ္ႏွင္းေရး မၾကာခဏ လုပ္ေလ့ရွိေပမယ့္ ဘယ္က ေရာက္လာမွန္းမသိ ေရာက္ေရာက္ လာတတ္ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ တိုက္တစ္ တိုက္တည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ခန္းကေန တစ္ခန္း ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနၾက တယ္ ထင္ရဲ႕။
ဒီလိုပဲ အခန္းထဲ ႂကြက္ေသးေသး ေလးေရာက္လာၿပီဆိုရင္ ႏွင္လိုက္၊ ေျခာက္ လိုက္နဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနေလ့ရွိပါ တယ္။ ေျခာက္လွန္႔လိုက္တဲ့အခါတိုင္း အဲဒီႂကြက္ေသးေသးေလးက ကုတင္အခင္း ေဘာင္ရဲ႕သံပိုက္ထဲမွာ ဝင္ပုန္းလိုက္ အဝတ္ဘီဒို အေနာက္ဘက္သြားၿပီး ပုန္း လိုက္နဲ႔ေပါ့။
အဲလိုပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေန လာတာ တစ္ေန႔ေတာ့ ညနက္သန္း ေခါင္ေက်ာ္ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ျခင္ေထာင္ထဲ ေရာက္လာၿပီး ပတ္ေျပးလိုက္ ဘယ္ေအာက္မွာမွန္း မသိပုန္းလိုက္၊ တစ္ခါ တစ္ေမ့ေလာက္ ၾကာ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ ခါနီးဆိုရင္ ထေျပး လိုက္နဲ႔ ခဏခဏ လန္႔ႏိုးလို႔ အိပ္မရ ေတာ့။
အဲဒီရက္ပိုင္းမွာပဲ အဝတ္ဗီဒိုထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား အနံ႔တစ္ခုရျပန္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထား အနံ႔ၾကည့္ ေတာ့ ႂကြက္ေသးနံ႔။
ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့ ဗီဒို အေနာက္ ဘက္ အေပၚပိုင္းေလးမွာ အထိန္းေဘာင္ လြတ္ၿပီး နည္းနည္းေလးဟေနတယ္။ ၾကည့္ရတာ အဲဒီအဟေသးေသးေလး ကေနဝင္ၿပီး ေမႊထားပုံပါပဲ။
ဒီအထိလည္း အလုပ္မ်ားတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ သား ႂကြက္ရွင္းလင္းေရး၊ ဗီဒိုျပန္စိေရး၊ သံပိုက္ေခါင္း ပိတ္ေရးကို ေန႔ေ႐ႊ႕ညေ႐ႊ႕။
သုံးပတ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ အဝတ္ဗီဒိုထဲက ပြဲတက္ လုံခ်ည္ေတြ၊ တိုက္ပုံေတြ သိမ္းထားတဲ့ ဗီဒိုအထပ္ကို ႂကြက္ေမႊထားတာကို ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ေပပြေန တဲ့ တိုက္ပုံေတြ၊ အက်ႌအျဖဴေတြ၊ ႂကြက္ကိုက္ထားတဲ့ အဝတ္စေတြကို ျမင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ခရီးသြားဖို႔ အခ်ိန္ကပ္ေန ေပမယ့္ လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ကုတင္ ေအာက္က သံေပါက္ကို ပိတ္တာက ၁ မိနစ္၊ ဗီဒို အဟကို ျပန္စိတာက မိနစ္ ၂၀ အခ်ိန္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ႀကိဳက္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ အက်ႌတစ္ထည္ေထာင့္စြန္းကို ႂကြက္ ကိုက္ထားၿပီးၿပီ။ ႂကြက္ဝင္ေဆာ့ထားတဲ့ အိပ္ခန္းေဆာင္ ပစၥည္းေတြထားတဲ့ အထပ္နဲ႔ပြဲေန အဝတ္ေတြထားတဲ့ အထပ္ က ေပက်ံေနတဲ့ အဝတ္ေတြကို အားလုံး ယူထုတ္ၿပီး ေလၽွာ္ဖြတ္လိုက္ရပါတယ္။
အျခားအဝတ္မ်ားကို မကိုက္၍ ေတာ္ေသးရဲ႕။ ကိုက္မ်ားကိုက္ရင္ ဆုံး႐ႈံး မႈက သိန္းဂဏန္းနား ကပ္မွာ။ မဂၤလာ ေဆာင္တုန္းက ဝတ္တဲ့ လုံခ်ည္ကို ကိုက္ ရင္ အဲဒီႂကြက္ သမိုင္းတရားခံ စစ္စစ္ ထပ္ျဖစ္မယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခြန္း ထုတ္စရာေတြ ေပၚလာပါတယ္။
အစကတည္းကသာ . . . . . .
၁) ႂကြက္ကိုသာ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အၿပီး ရွင္းလိုက္လၽွင္
၂) ႂကြက္ခိုတတ္သည့္ ကုတင္ ေအာက္က သံပိုက္ေခါင္းကို ပိတ္ဖို႔ ၁ မိနစ္ အခ်ိန္ေပးလိုက္လၽွင္
၃) ဟေနတဲ့ ဗီဒိုကို ေနသားတက် ျပန္စိဖို႔ မိနစ္ ၂၀ အခ်ိန္ေပးခဲ့လၽွင္
၄) အျခားခန္းကေန ႂကြက္ကူးလာ ေလာက္တဲ့ အခင္းအက်င္း (ပုံမွန္ စြန္႔ပစ္ ေနေသာ္လည္း မလုံၿခဳံတဲ့ စားႂကြင္းပုံး၊ အမႈိက္ပုံးေတြ)သာ မရွိရင္
ခ်က္ခ်င္းရွင္း၊ အခင္းအက်င္း၊ ၁ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ အဲဒီစကားလုံးေတြကို အထပ္ထပ္ ျပန္ၾကားၿပီး ဘ၀ရဲ႕ တခ်ိဳ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာ ေသးေသးေလးလို႔ ထင္ၿပီး သတိမမူလိုက္လို႔ ႀကီးႀကီးမားမား ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတာေတြ၊ အဲလို ႀကဳံခဲ့တဲ့ မိတ္ ေဆြေတြ အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ေရာက္ လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရခိုင္အေရးအပါ အဝင္ တိုင္းျပည္မွာ ႀကဳံရတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ အေရးအခင္းေတြ၊ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြရဲ႕အစ ျဖစ္ရပ္ ေသးေသးေလးေတြကိုလည္း ျမင္ ေယာင္လာပါတယ္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ ေျပာတဲ့ အမႈိက္ကိစၥကိုလည္း ေတြးေနမိျပန္ပါတယ္။ အမႈိက္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီဆိုရင္ စည္ပင္နဲ႔ ျပည္သူအျပန္အလွန္ သူ႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္ ေၾကာင့္ေျပာရင္း အေျဖက မထြက္။ ေရးသားေျပာဆို ေထာက္ျပသူေတြလည္း လက္ေညာင္းအသံျပာ။
ရန္ကုန္လို ႀကီးႀကီးမားမား မဟုတ္ ေပမယ့္ နယ္ၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြမွာလဲ မိုးရာသီဆိုရင္ ေရႀကီးေရလၽွံ ေျမာင္းပိတ္ တဲ့ ျပႆနာက တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ဆိုးလာပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ေျမာင္းကိုယ္ရွင္းတဲ့ ဓေလ့၊ စုေပါင္းလမ္းျပင္ ေျမာင္းတူးတဲ့ ဓေလ့ေတြ ပေပ်ာက္သြား တာကလည္း အေၾကာင္းအရင္းခံေတြ ထဲက တစ္ခုပါပဲ။
စည္ပင္သာယာရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ အပိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးအပ္ေၾကာင္း ထပ္ေနၿပီျဖစ္လို႔ မေဝဖန္လိုေတာ့။ ဒီေနရာမွာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ အေနနဲ႔ အမႈိက္ပစ္တဲ့ အမူအက်င့္နဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီးသာ ေဆြးေႏြးလိုပါတယ္။
ေျမာင္းေတြထဲမွာ ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ အမႈိက္ေတြရဲ႕ လာရာ အစကို ျပန္ေကာက္ ရင္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီဆီက လာတာပါ။ တစ္နည္းျပန္ ေတြးမယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ အႀကီးအေသးအလိုက္ ႏွစ္စဥ္ ေျမာင္းပိတ္ ေရလၽွံလို႔ ဆုံး႐ႈံးသြားတဲ့ က်ပ္သိန္းေပါင္း သန္းေပါင္း မ်ားစြာရဲ႕ လက္သည္ဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အမႈိက္တစ္စခ်င္းစီပါ။
အမႈိက္ကိစၥနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး လူက်င့္ ဝတ္ဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားကိုလည္း ခ်ိန္ထိုး ႏႈိင္းဆႏိုင္ပါတယ္။
လူတစ္ဦးခ်င္းစီက ကိုယ္ေနတဲ့ အခန္း ကိုယ္မရွင္း၊ ကိုယ္စားတဲ့ အမႈိက္ ကိုယ္မပစ္၊ ကိုယ့္တက္တဲ့ အိမ္သာကိုယ္ မေဆး၊ စသျဖင့္ တစ္ခုခုလုပ္ေလ့ ရွိေနၿပီ ဆိုရင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အဲဒီလူအဖြဲ႕ အစည္းဟာ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္မယူ၊ ကိုယ္ျပႆနာ ကိုယ္မရွင္း တတ္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ဖို႔ ေျမႀကီး လက္ခတ္ မလြဲပါပဲ။ တာဝန္ယူမႈ တာဝန္ခံမႈ ဆိုတာ ေတြဟာ လူက်င့္ဝတ္အေပၚ သက္ဝင္ ယုံၾကည္မႈ၊ ယုံၾကည္သည့္အတိုင္း က်င့္သုံးမႈနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနျပန္ပါ တယ္။
ဆိုေတာ့ အဆုံးထိေတြးရင္ တာဝန္ ယူမႈ တာဝန္ခံမႈ မရွိတဲ့ အစိုးရဆိုတာ တာဝန္ယူမႈ တာဝန္ခံမႈ မရွိတဲ့ လူအဖြဲ႕ အစည္းနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္ေနျပန္ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အမႈိက္တစ္စဟာ ေပါ့ ေသးေသးကိစၥမဟုတ္။ အမႈိက္တစ္စပစ္ လိုက္ျခင္းကလည္း ေပါ့ေသးေသးကိစၥ မဟုတ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳဖန္မ်ားတဲ့အခါ စ႐ိုက္၊ အမႈအက်င့္ေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီစ႐ိုက္ အမႈအက်င့္ ေတြကပဲ ကိုယ့္ဘ၀ကို ပဲ့ကိုင္သြားတတ္ ပါတယ္။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို ႏိုင္ငံနဲ႔ခ်ီၿပီးလည္း ဆက္စပ္မႈ ရွိပါတယ္။
ႂကြက္တစ္ေကာင္ အေၾကာင္းေရာ အမႈိက္တစ္စအေၾကာင္းေရာ ဖတ္ၿပီး ငါတစ္ေယာက္ စလုပ္လို႔ ဘာထူးမွာလဲလို႔ အေတြးေတြ ေခါင္းထဲ စေရာက္ေကာင္း ေရာက္ေနပါလိမ့္မယ္။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ ႏြားႏို႔ပုံျပင္နဲ႔ အဆုံး သတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးလိုက္တာ မွန္ သြားၿပီလို႔ ေျပာရပါမယ္။
သိပ္တိတိက်က် မမွတ္မိေတာ့ ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ စြဲသြားေစတဲ့ အႏွစ္ သာရပါတဲ့ ပုံျပင္တစ္ခုကို ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ပုံျပင္ေခါင္းစဥ္ ဘာလဲ မသိေတာ့။ ႏြားႏို႔ပုံျပင္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။
မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ႐ြာတစ္႐ြာ မွာ ႐ြာသူႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး ႏြားႏို႔ ေသာက္ပြဲ က်င္းပတယ္။ အစည္းအေဝး လုပ္တာလား ဘာလားေတာ့ မသိ။ အဲဒီ ပြဲကို လာတဲ့သူတိုင္း ႏြားႏို႔ တစ္ခြက္စီ ယူလာဖို႔ ေျပာတယ္။ အားလုံးစုၿပီး ေျပာ ဆိုေဆြးေႏြးၿပီးရင္ ႏြားႏို႔ေသာက္မယ္ ေပါ့။ အဲဒီညမွာ ႐ြာသားတစ္ေယာက္က ေတြးတယ္။
” မနက္ျဖန္ ငါတစ္ေယာက္ ႏြားႏို႔ တစ္ခြက္ယူမသြားလို႔ ဘာျဖစ္မွာ မို႔လို႔ လဲ။”
အဲဒီအေတြးနဲ႔ ေရတစ္ခြက္ထည့္ လာၿပီး အိုးထဲ ထည့္တယ္။ ေျပာဆိုေဆြး ေႏြးၿပီးလို႔ ႏြားႏို႔ေသာက္မယ္လို႔ အိုးကို ဖြင့္ေတာ့ အိုးထဲမွာ ႏို႔တစ္စက္မွ မရွိဘဲ ေရခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ဘာလို႔ဆို အဲဒီပြဲကို လာတက္တဲ့ သူအားလုံးက ” ငါတစ္ေယာက္ ႏို႔ယူ မသြားလို႔ ဘာမွ မျဖစ္ ” ဆိုတဲ့ အေတြးကို ညကေတြးၿပီး ေရေတြပဲ ယူလာၾကလို႔ပါပဲ။
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဆိုတာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္ကပဲ စရတာ စသင့္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေျမာင္းထဲမွာ ပိတ္ေနတဲ့ အမႈိက္ပုံ ႀကီးထဲက အမႈိက္တစ္စခ်င္းစီရဲ႕ လက္ သည္ေတြဟာ ” ငါ့အမႈိက္ေလးတစ္စ ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ႀကီး ေရႀကီးေရလၽွံ မျဖစ္ေလာက္ဘူး” ” ငါ့ရပ္ကြက္ေျမာင္း ေတြ မပိတ္ေလာက္ဘူး ” လို႔ ေတြးမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုနက ႏြားႏို႔ ပုံျပင္လိုပါပဲ အက်ိဳး ဆက္ ႀကီးႀကီးမားမားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ခံစားၾကရပါတယ္။
ႂကြက္တစ္ေကာင္က ျပဳျပင္စရာ ရွိတာ ေျပာင္းလဲစရာရွိတာကို ေသးေသး မႊားမႊားဆင့္မွာကတည္းက လ်င္လ်င္ ျမန္ျမန္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ျပဳျပင္ဖို႔ ေျပာေနပါတယ္။
အမႈိက္တစ္စက အေျပာင္းအလဲကို ကိုယ္ကစဖို႔ ေျပာေနပါတယ္။
ႏြားႏို႔ပုံျပင္ကလည္း ေကာင္းတဲ့ အေတြးျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတဲ့ အေတြးျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္းတဲ့အမူအက်င့္ျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတဲ့ အမူအက်င့္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုကို လုပ္ ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္လိုလူေတြ ရွိေနႏိုင္ တယ္ သတိေပးေနပါတယ္။
