လက္တစ္ဖက္မဲ့ ဝါလတ္သား

0
1027

ဆည္းဆာရီရီတြင္..၊ ေနဝန္းနီနီ ေနာက္ခံျပဳ..၊ ကၽြန္းေလးေတြဆီ ဦးတည္ ပ်ံသန္းသြားေလ့ရွိေသာ ေရေပ်ာ္ငွက္တို႔ ျမင္ကြင္းသည္ “ဝါလတ္ေလွသား” တို႔အတြက္ အိမ္အလြမ္းေဝဒနာကို တိုးဆြ ေစသည့္ ပင္လယ္႐ႈခင္းတစ္ခု ျဖစ္ ေလ၏။
ထိုင္းမွ ကူးစက္လာေသာ ဒ႐ြတ္ဆြဲ နည္းျဖင့္ ငါးဖမ္းသည့္ေလွကို တနသၤာရီ တိုင္းသားတို႔က ထိုင္းအေခၚအေဝၚ အတိုင္း ” ဝါလတ္” ဟုပင္ လြယ္လင့္တကူ ပုံတူကူး ေခၚေဝၚၾကေလသည္။

” ဝါလတ္” ဆိုသည့္ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ေရလုပ္သားအေတာ္မ်ား မ်ားက ” လန္႔” ၾက၏။
အလုပ္ၾကမ္းလြန္းသျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္ လၽွင္ လက္ေရွာင္ၾက၏။ ၄ နာရီျခား ၂၄ နာရီပတ္လုံး ေန႔ေန႔ညည အခါမလပ္ လုပ္ရ၏။ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုလုံး စက္ ယႏၲရားမ်ား အသုံးျပဳလုပ္ကိုင္ရသျဖင့္ အႏၲရာယ္မ်ား၏။ ေတြေဝတုန္႔ဆိုင္းကာ အခ်ိတ္အဆက္ အခ်ိန္အဆ တစ္ခ်က္ လြဲသည္ႏွင့္ အသက္ပါ သြားႏိုင္သည့္ အရင္းအႏွီးႀကီးလွေသာ ပင္လယ္ လုပ္ငန္းခြင္ ျဖစ္၏။

ယင္းသို႔ တုန္းတိုက္တိုက္ က်ား ကိုက္ကိုက္ လုပ္ကိုင္ေနရသည့္ ဝါလတ္ ေလွလုပ္သားမ်ားထဲတြင္ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ေနသူ တစ္ေယာက္ ပါဝင္ေန ပါသည္။ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ရွိ သီတာ ငါးဖမ္း ေလွအုပ္စုပိုင္ သီတာေအး ၂၅ ဝါလတ္ ေလွတြင္ သူ႕ကို ေတြ႕ႏိုင္၏။
ဘယ္လက္ တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ အျခားေလွသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူ လုပ္ကိုင္ေနသူအမည္က ေဇာ္မင္းထြန္း။
သူသည္ ဝါလတ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္ သက္သမၽွလက္တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ အကုန္လုပ္ႏိုင္၏။ ေလွေပၚရွိေလွဦးမွ ေလွပဲ့အထိ တပ္ဆင္ထားေသာ စက္ ယႏၲရားအားလုံးကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာ ကိုင္တြယ္ႏိုင္သည္။
war_lat_thar_1
” လက္တစ္ဖက္တည္းမို႔ မလုပ္ႏိုင္ တာပဲ ရွိမယ္၊ မလုပ္တတ္တာ မရွိသ ေလာက္ပဲ” ဟု သူ႕အလုပ္ကိုသူ စိန္ေခၚ ႏိုင္ေလ၏။
သူသည္ ပင္လယ္လုပ္ငန္းခြင္၌ မိုးသက္လႈိင္းေလ မည္မၽွ ၾကမ္းေစကာမူ ကၽြမ္းက်င္ဖ်တ္လတ္စြာ ေျပးလႊား လုပ္ကိုင္ႏိုင္၏။ ပိုက္တင္၊ ပိုက္ခ်၊ ငါးေ႐ြး၊ ငါးေဆး၊ ေရခဲ႐ိုက္၊ ငါးဖမ္း ပိုက္ရွင္း၊ ပိုက္ကြဲ ပိုက္ေပါက္ဖာ၊ ပိုက္ျပန္ပုံစသည္တို႔ကို အတူလုပ္ေသာ ေလွသားမ်ား နည္းတူ လုပ္ႏိုင္၏။ ငါး အျပည့္ထည့္ထားသည့္ ၁၅၀ လီတာဆန္႔ ႀကိဳးတပ္ေထာင္ပုံးကို သူ၏ ဘယ္လက္ ႀကီးျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း” မ” ႏိုင္ ” ေ႐ႊ႕” ႏိုင္၏။
” လက္ေမာင္း အားလွဲမယ္ဆို က်ဴပ္ကိုဘယ္သူမွ မယွဥ္ရဲၾကဘူး..၊ ဘယ္လက္ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးေပါ့ေလ.. အဟဲ”
ေျပာရင္း သူ႕ဘယ္လက္သီးျဖင့္ ပင္လယ္ေလထုကို ” ဝွီး ” ခနဲ ျမည္သည္ အထိ ထိုးခြဲျပသည္။
ညာလက္ျပတ္သြားသည္မွာ ၉ ႏွစ္ ခန္႔ရွိေလၿပီ။

သရက္ေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ စုံစင္႐ြာမွ ၁၉ ႏွစ္သားအ႐ြယ္ကတည္းက ၿမိတ္သို႔ ထြက္လာေသာ ေဇာ္မင္းထြန္းသည္ တစ္႐ြာတည္းသား ပဲ့နင္းႀကီး ဦးစန္း ေမာင္ဦးစီးသည့္ သီတာကုမၸဏီပိုင္ ငါးဆြဲစက္ေလွ သီတာေအး(၅)တြင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့၏။ သူတို႔ ဖမ္းမိထားေသာ ငါးမ်ားကို ထိုင္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ရန္ သီတာ (ငါးကဲ့)ေလွက တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ လာ ေရာက္ကဲ့ယူေလ့ရွိ၏။ ထိုကဲ့ေလွႀကီး ေပၚတြင္ပင္ သူ႕လက္တစ္ဖက္ကိုဆုံး႐ႈံး ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
“ဘယ္ေမ့လို႔ ရမလဲဗ်ာ..။ ခဏဆို ေပမယ့္ ကံၾကမၼာရဲ႕ ႐ိုက္ခ်က္ အျပင္းဆုံး ေန႔ကိုး..”

ဝါလတ္လုပ္သက္ ၁ ႏွစ္ ျပည့္ လုခ်ိန္ ပင္လယ္ထဲငါးကဲ့စဥ္ တစ္ေခါက္ တြင္..၊ သူတို႔ေလွမွ ငါးပုံးမ်ားကို သီတာ ငါးကဲ့ ေလွႀကီးေပၚသို႔ ခြမ္းစက္ျဖင့္ ကဲ့သယ္စဥ္..၊ သူကကဲ့ေလွေပၚမွ ခြမ္းဘီး ျဖင့္ ႀကိဳးရစ္သူ(ခြမ္းကိုင္) လုပ္ရ၏။ ထိုအခ်ိန္အတြင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ မေတာ္တဆမႈက သူ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲမွ လက္တစ္ဖက္ကို ႏႈတ္ယူသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕ညာလက္က ခြမ္းႀကိဳးႏွင့္ညိ၊ ခြမ္းဘီးၾကားထဲ ရစ္ေခြ ဝင္သြား၏။
“ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာတာ ေတြ႕ ၿပီး ေမ့ေမ်ာသြားလိုက္တာ၊ သတိရေတာ့ လက္တစ္ဖက္က မရွိေတာ့ဘူး..”
သူသတိျပန္လည္ခ်ိန္ဆိုလၽွင္ ၿမိတ္ေဆး႐ုံေပၚ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ကဲ့ေလွခြမ္းစက္ အျမန္ျပန္သတ္ၿပီး ေဆး႐ုံအခ်ိန္မီ ပို႔ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့၍သာ သူ ေသကံမေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ကုမၸဏီ၏ ေထာက္ပံ့မႈျဖင့္ ေဆးကုသခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။
သူ႕ညာလက္ကိုကား ပုခုံးရင္းမွ ျဖတ္လိုက္ရေလၿပီ..။ လူတစ္ကိုယ္လုံး ပါမသြားတာ ကံေကာင္းသည္ဟု သူခံ ယူခဲ့၏။ ထို႔ထက္ ကံေကာင္းသည္မွာ သူသတိရခ်ိန္မွစ သူ႕ကုတင္ေဘးမွ တစ္ဖဝါးမခြာ ေတာက္ေလၽွာက္ျပဳစု ေနေသာ တစ္႐ြာတည္းသား သူ႕ခ်စ္သူ မျမင့္ရီ၏ ခ်စ္ျခင္းသစၥာကို ျမင္ေတြ႕ ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

“သူ႕အိမ္ကေတာ့ ဘယ္သေဘာတူ မလဲဗ်ာ..၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆြးေႏြးၿပီးမွ ခိုးေျပးလိုက္ၾကတယ္ဗ်..”
အတန္းပညာႏုံခ်ာၿပီး လက္တစ္ ဖက္မဲ့သူအတြက္ သီတာကုမၸဏီမွ သင့္ ေတာ္ေသာ ကုန္းေပၚလုပ္ငန္း တစ္ေနရာ ရွာႀကံေပးမည္ ေျပာ၏။ သို႔ေသာ္..၊ ကုန္းေပၚတြင္ လုပ္ပါက ရလာမည့္ ဝင္ေငြက ႀကီးျမင့္လွေသာ ၿမိတ္ကုန္ ေဈးႏႈန္းကို မကာမိႏိုင္။
“လက္ျပတ္တာ ဘန္းျပၿပီး မတန္ မရာ အခြင့္အေရးလည္း မယူခ်င္ ဘူးေလ..”
ထားဝယ္သားတို႔၏ ခံယူခ်က္၊ မာနႏွင့္ သတၱိတို႔ ၿပိဳးျပက္လင္းလက္၏။

လက္တစ္ဖက္မဲ့ တံငါသည္ေလး အတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ အျခားလုပ္ငန္း မရွိ။ ပဲ့နင္းႀကီး ဦးစန္းေမာင္၏ က႐ုဏာ ႏွင့္ တာဝန္ သိ တတ္မႈေၾကာင့္ ဝါလတ္ ဆက္လိုက္ခြင့္ရေလ၏။ ဦးစန္းေမာင္ သီတာေအး(၂၅)သို႔ ေျပာင္းေသာအခါ သူပါလိုက္ေျပာင္း၍ ယခုထိ လုပ္ကိုင္ေန ေလသည္။ တစ္ပါတ္တစ္ႀကိမ္ သီတာ ငါးကဲ့ေလွႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ေလတိုင္း သူ႕ ရင္ထဲ ဆို႔ဆို႔တက္လာတတ္၏။

“]ေၾကာက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ က်ဳပ္စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးပဲ..” ယုန္သူငယ္ မ်က္လုံး..၊ မခ်ိၿပဳံးတို႔ ပြင့္ေႂကြ၏။
ယခုဆို သူ၏ ဝါလတ္သက္တမ္း ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ ရွိေလၿပီ..။ ဝါလတ္ေလာကသို႔ သူႏွင့္အတူ ေရာက္သူမ်ား၊ သူ႕ထက္ ေနာက္က်သူမ်ားက ဝါလတ္ရာထူး အဆင့္ဆင့္ တက္ကုန္၏။ ပဲ့နင္းႀကီး၊ ပဲ့နင္းငယ္ ၊ စက္ဆရာ ေရ႐ႈး(ကုန္းပတ္ ေလွသားေခါင္း) စသျဖင့္..။ သူ႕ထက္ ဝင္ေငြ ၂ ဆမွ ၁၀ ဆအထိရကုန္ ၾကေလၿပီ။ လက္တစ္ဖက္တည္း သာရွိ ေသာ သူ႕အတြက္ေတာ့ ေလွသားဘ၀မွ ေရွ႕တိုးရန္ လမ္းမျမင္။ ေတာင္ပံတစ္စုံ စီျဖင့္ ေလဆန္ေနဒဏ္အန္တုကာ အစာ ရွာေလ့ရွိသည့္ ဇင္ေရာ္ ငွက္တို႔ကို သူေငးေမာေနတတ္၏။

“တစ္ခါတစ္ေလ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အေျပာအဆိုအႏွိမ္ခံရရင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္ဗ်ာ..”
ဝါလတ္ထုံးစံအတိုင္း အိပ္ခ်ိန္ နားခ်ိန္ရရန္ အလ်င္အျမန္ လုပ္ကိုင္ၾက ခ်ိန္မ်ား..၊ ပင္လယ္ထဲတြင္ပင္ တစ္ပတ္ တစ္ခါငါးကဲ့၊ ပါေကး(အမႈန္႔ႀကိတ္မည့္ ပုပ္ပြေနေသာငါးေသးငါးႏုတ္)ကဲ့၊ေရခဲ ျပန္ကဲ့စသည္တို႔ကို (ငါးအျမန္ ျပန္ဖမ္း ႏိုင္ရန္) အခ်ိန္လု လုပ္ရေသာ အခါမ်ိဳး တြင္ သူနာက်င္ပင္ပန္းရေလသည္။
“တစ္ဖက္တည္း ေတာက္ေလၽွာက္ အားျပဳရေနရလို႔ျဖစ္မယ္၊ ကိုယ္တစ္ျခမ္း က အ႐ႈိက္ထိ ေအာင့္ေအာင့္လာ တယ္ဗ်..”
ပင္လယ္ထဲတြင္ကားေလွဝင္လၽွင္ ေဆးခန္းျပမည္ဟု အားခဲထားတတ္ ေသာ္လည္း ကမ္းေရာက္ေသာအခါ ျပျဖစ္သည္ မရွိ။ ပင္လယ္မထြက္ခင္ ႀကိဳထုတ္ေပးခဲ့ေသာ လစာက သူကမ္းျပန္ မေရာက္ခင္ ကုန္ေနတတ္ပါသည္။

“အေႂကြးရွင္ေတြကို အတိုးေလာက္ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ မနည္းေတာင္းပန္ ဆပ္ေနရတာေလ..”
သားသမီး ၃ေယာက္အား ေဆး႐ုံ တြင္ ေမြးဖြားေသာအခါ..၊ အတိုးႏႈန္းႀကီး ျမင့္လွေသာ အေႂကြးမ်ားက ကေလးတို႔၏ ဖြားဖက္ေတာ္မ်ားအျဖစ္ ငွားေနရသည့္ အိမ္ေပၚသို႔ ပါလာၾက၏။ သူပင္လယ္ ထြက္ခ်ိန္၌ ဇနီးသည္က မုန္႔၊ ကြမ္းယာ ေရာင္းဖူးေသာ္ လည္း သူတား၏။ ခ်စ္ ဇနီးအား လူမမယ္ေသးေသာ ကေလးေတြ ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္ ေစခဲ့ေလ သည္။

“လက္တစ္ဖက္ မရွိေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လို လူကို ခ်စ္လြန္းလို႔၊ ယုံ ၾကည္အားကိုးၿပီး ဘ၀ကို ပုံအပ္ခဲ့ တာနဲ႔တင္ သူတာဝန္ေက် ေနၿပီပဲဗ်ာ..”
သူသည္ အပိုေငြရရန္အတြက္ ဒ႐ြတ္ဆြဲပိုက္တြင္ ပါလာတတ္ေသာ ဆူး ၾကမ္းငါးပူတင္းမ်ား(ထိုင္းမွမဝယ္၍သာ ယူခြင့္ရ)ကို ေျချဖင့္ၫွပ္ကာ လက္တစ္ ဖက္တည္းျဖင့္ ပိုင္ႏိုင္စြာ သေရခြာ အေျခာက္လွန္း၏။ ပိုက္ႏွင့္ၿငိတြယ္ ပါလာတတ္ေသာ ေဖာ့သီး၊ ခဲသီးေဟာင္း ေလးမ်ားကို သန္႔စင္စုေဆာင္းကာ ကမ္းေရာက္လၽွင္ ျပန္ေရာင္း၏။
“ကေလးေတြအတြက္ ကစားစရာနဲ႔ မုန္႔ဖိုးေလးရတာေပါ့..၊ ကံေကာင္းတဲ့ အေခါက္ဆို အိမ္ငွားခ ကာမိတတ္ တယ္ေလ..”
ဘ၀တူေလွသားမ်ား အနားယူခ်ိန္ မွာ စိန္မၽွားေဆးေပါ့လိပ္ ဖြာကာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ တစုံတရာျဖင့္ ငါးမၽွား ေနတတ္ပါသည္။
သူတို႔ ငါးဆြဲေလွတစ္ေခါက္လၽွင္ ပင္လယ္ထဲတြင္ အနည္းဆုံး (၄၅)ရက္ ၾကာတတ္၏။ ကမ္းေရာက္ေသာအခါ (၃)ရက္ခန္႔သာ ေနရၿပီး ျပန္ထြက္ရ၏။ ထိုကမ္းေနရက္မ်ားအတြက္ လုပ္အားခမရ ေသာ္လည္း ေန႔လုံးျပည့္နားရသည္ မရွိ။ ေလွသားအလွည့္က် ညကင္းေစာင့္၊ ငါးကဲ့၊ ပါေကးမ်ားအမႈန္႔ႀကိတ္စက္႐ုံပို႔၊ ေရခဲခ်၊ စက္ဆီျဖည့္၊ ေလွေရၫွိတိုက္ စသျဖင့္ ေလွဝင္မွ ေလွျပန္ထြက္အထိ ဆက္တိုက္လုပ္ရ၏။ မိသားစုအတြက္ တစ္ရက္တင္းတင္းျပည့္ေအာင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေသာ ဝါလတ္လုပ္ငန္းကို သူမခ်စ္ေတာ့ေသာ္လည္း မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ေသး။

“မိဘေတြဆီလည္း မျပန္ျဖစ္တာ ၾကာေပါ့..၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဆိုကိုယ့္ကေလးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာ အားရပါးရ ၾကည့္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရ လိုက္ဘူးဗ်..”
မိသားစု ဓာတ္ပုံေလးကိုင္ထားေသာ လက္ၾကမ္းႀကီးက ကတုန္ ကယင္။
မိုးေဆာင္းေႏြဆက္ တစ္ခါမၽွပင္ မနားဖူးခဲ့ေသာသူ႕ထံတြင္ အမ်ားသူ ငါလိုပင္ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတစ္ခုေတာ့ ပိုင္ဆိုင္ထားပါသည္။ တင္ရွိေနေသာ အေႂကြးမ်ားေျပေအာင္ဆပ္..၊ ႐ြာေခ်ာင္း ႐ိုးတစ္ေလၽွာက္ လွည့္လည္ႏိုင္သည့္ ေလွငယ္တစ္စီးႏွင့္ ငါးဖမ္းပိုက္ေလး တစ္စုံ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေရးသည္ သူ၏ အိပ္မက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
” ႀကိဳးစားရမွာေပါ့ဗ်ာ..၊ တစ္ႏိုင္ တစ္ပိုင္ေလး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ရင္း မိသားစုနဲ႔ အိုးမကြာအိမ္မကြာ ေနခ်င္လြန္းေတာ့ေလ..”
ဆည္းဆာရီရီ..၊ ေနဝန္းနီနီ ေနာက္ခံျပဳ..၊ ကၽြန္းေလးေတြဆီ ဦးတည္..၊ အုပ္စုခ်ီ ပ်ံသန္းသြားေသာေရေပ်ာ္ငွက္တို႔ ျမင္ကြင္းသည္ ကား သူ၏ အိမ္လြမ္း ေဝဒနာကို ထိုးဆြတတ္ေသာ္လည္း ..၊ သူၾကည့္ မ၀ေသာ ပင္လယ္႐ႈခင္းတစ္ခုျဖစ္ေနေလစၿမဲ..။