ၿမိတ္ဓေလ့ ကြမ္းမာအုပ္ေစာင့္ မဂၤလာ

0
1396

တစ္ေလာက ဒီဗြီဘီ ဝိုင္းေတာ္သား (ကို)သန္းဝင္းထြဋ္တို႔အဖြဲ႕ ” ဒို႔ျပည္ ဒို႔ေျမ” အစီအစဥ္ ႐ိုက္ကူးရန္ ထားဝယ္ မွ ၿမိတ္ၿမိဳ႕သို႔ ကားႏွစ္စီးျဖင့္ ေရာက္ရွိ လာပါသည္။ ခရီးေရာက္ မဆိုက္ပင္ ၿမိတ္ေဒသ၏ ႐ိုးရာဓေလ့ တခ်ိဳ႕ကို ဒို႔ျပည္ ဒို႔ေျမတြင္ ထည့္သြင္း႐ိုက္ကူး ခ်င္ေသာေၾကာင့္ မည္သည့္အေၾကာင္း အရာကို ေဇာင္းေပး ႐ိုက္ကူးသင့္ေၾကာင္း အႀကံဥာဏ္ ေတာင္းေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကုလားက်ားအကႏွင့္ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲမ်ားတြင္ ႐ိုးရာမပ်က္ က်င္းပျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာ ကြမ္းမာ အုပ္ ေစာင့္ဓေလ့ကို ေ႐ြးခ်ယ္သင့္ေၾကာင္း အႀကံေပး လိုက္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ခက္ေနတာက ယေန႔ အိုင္တီေခတ္ႀကီး၏ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲမ်ား မွာ ေခတ္၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ မဂၤလာ ခန္းမမ်ားကို လြယ္လင့္တကူ ငွားရမ္း က်င္းပေနေသာေၾကာင့္ ကြမ္းမာအုပ္ ေစာင့္ ဓေလ့ကို မေတြ႕ရ သေလာက္ပင္။ ထိုဓေလ့ကို ယခုအခါ တနသၤာရီ နယ္ တစ္ဝိုက္မွာသာ ႐ိုးရာမပ်က္ ျပဳလုပ္ ေလ့ရွိသလို ဒီဗြီဘီ ဝိုင္းေတာ္သားမ်ား မွာလည္း အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္ရွိေသာ ေၾကာင့္ ထိုေဒသသို႔ သြားေရာက္ မ႐ိုက္ ကူးႏိုင္ေပ။ ထို႔အျပင္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ေပၚ၌ပင္ ကြမ္းမာ အုပ္ေစာင့္ဓေလ့ျဖင့္ က်င္းပ ေသာ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခု မျဖစ္မေန ဖန္တီးၿပီး႐ိုက္ကူးပါက ကုန္က်စရိတ္ မ်ားစြာရွိေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးထံတြင္ ႐ိုက္ကူး ၿပီးသား ဗီဒီယိုဖိုင္ အသင့္ရွိေနေသာ ကုလားက်ားအကကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ ရပါသည္။
soe_nge_article
ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္ေလးမ်ားသည္ ကြမ္းမာအုပ္ေစာင့္ ဓေလ့အေၾကာင္း ၾကားဖူးေကာင္း ၾကားဖူးႏိုင္ေပမယ့္ ႀကဳံဖူးသူ မရွိသေလာက္ ရွားပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အသက္က ငါးထိပ္စီး နား နီးေနသူမ်ားေတာင္ ထိုဓေလ့ကို ငယ္စဥ္က ႀကဳံခဲ့ဖူးျခင္းျဖစ္ၿပီး အသက္ အ႐ြယ္ေလး အေတာ္အတင့္ရလာေသာ အခါ မေတြ႕ႀကဳံရသေလာက္ပင္။ ထိုေၾကာင့္ ကိုယ့္မိဘ ဘိုးဘြားမ်ား လက္ထက္က ၿမိတ္ေဒသမွာ အစဥ္ အလာမပ်က္ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေသာ ႐ိုးရာဓေလ့တစ္ခုကို ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ ေလးမ်ား သိရွိႏိုင္ၾကေစရန္ ေရွ႕မီ ေနာက္မီ လူႀကီးသူမမ်ားကို လိုက္လံ ေမးျမန္းခဲ့သလို ထိုဓေလ့အေၾကာင္း ေရးသားထားေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ရွာေဖြဖတ္႐ႈ ေလ့လာၿပီး စုစည္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ေရွးဦးစြာ အသုံးအႏႈန္းႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး ဝိဝါဒ ကြဲျပားစရာ တစ္ခုေတြ႕ ရပါသည္။ ထိုအရာမွာ အစဥ္အဆက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိရွိခဲ့ၾကသည္မွာ “ကြမ္း မအုပ္ ေစာင့္ျခင္း” ျဖစ္ၿပီး ေဒၚရီရီသက္၏ ” ၿမိတ္ခ႐ိုင္ သမိုင္း” မွာ “ကြမ္းမာ အုပ္ ေစာင့္ျခင္း” ဟု ေရးသားထားပါသည္။ ျဖစ္တန္ရာ တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိတ္သားမ်ားသည္ ေလယာဥ္ပ်ံကို ေလပ်ံ၊ ငွက္ေပ်ာသီးကို ေပ်ာသီး စသည္ ျဖင့္ အတိုေကာက္ ေျပာဆိုတတ္ၾကေသာ ေၾကာင့္ ကြမ္းမာအုပ္ကို ဝိုက္ခ် (-m)အသံေဖ်ာက္ၿပီး ကြမ္းမအုပ္ဟု ေျပာ ဆိုျခင္းလား မသိ။ ထိုအသုံးအႏႈန္း ႏွစ္ခုအနက္ ဘယ္အရာက အမွန္ျဖစ္ ေၾကာင္း ေရွ႕မီေနာက္မီ လူႀကီးသူမမ်ား ကို လိုက္လံ ေမးျမန္းၾကည့္ဖူးေပမယ့္ ေရရာေသာ အေျဖတစ္ခု မရရွိခဲ့ေပ။ ထိုေၾကာင့္ ေဒၚရီရီသက္ သုံးႏႈန္းေရး သားခဲ့သလို ကြမ္းမာအုပ္ေစာင့္ဓေလ့ ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ သုံးႏႈန္းပါရေစ။

တကယ္ေတာ့ ကြမ္းမာအုပ္ ေစာင့္ ျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ သတို႔သမီး ျဖစ္သူသည္ အပ်ိဳစင္ ဟုတ္မဟုတ္၊ အပ်ိဳ စစ္မစစ္ ကြမ္း႐ြက္ေလးမ်ားျဖင့္ မွတ္ ေက်ာက္ အတင္ခံျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘဘိုးဘြားမ်ား ေခတ္ တုန္းက မဂၤလာဧည့္ခံပြဲမ်ားမွာ မပါ မျဖစ္ အရာသုံးခုမွာ မ်က္ႏွာၾကက္၊ ကြမ္း မာအုပ္ႏွင့္ အပ်ိဳေဆာင္ လူပ်ိဳေဆာင္ (အရန္သတို႔သား အရန္သတို႔သမီး)တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္က ယခုလို မဂၤလာခန္းမ ငွားရမ္းသူမ်ား မရွိေသာေၾကာင့္ အမ်ားအားျဖင့္ သတို႔ သမီး အိမ္၌သာ မဂၤလာအခမ္းအနား က်င္းပေလ့ ရွိပါသည္။ ထိုအခါ မဂၤလာ ခ်ိန္ခါ၌ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီး ထိုင္ရ မည့္ ေနရာ၏ ေနရာ၏အထက္တည့္ တည့္တြင္ မ်က္ႏွာၾကက္ ဆင္ရပါသည္။ အဆိုပါ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ဇာထိုး ပန္းထိုး မ်ားျဖင့္ အလွအပ ျခယ္မႈန္းထားၿပီး အၿမိတ္ တစ္ေပခန္႔ခ်၍ ခ်ိတ္ဆြဲထားရ ပါသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္က မ်က္ႏွာ ၾကက္ ငွားစားသူမ်ားရွိၿပီး ငွားရမ္းခမွာ မဂၤလာ တစ္ပြဲလၽွင္ က်ပ္ ၅၀၀မွ ၁၀၀၀ အထိ ေပးရပါသည္။

ဒုတိယ မရွိမျဖစ္ အရာမွာ ကြမ္း မာအုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ မဂၤလာ အခမ္း အနား တစ္ခုတြင္ ကြမ္းမာအုပ္ သုံးအုပ္ အသုံးျပဳရပါသည္။ ပထမအုပ္မွာ မိဘ အတြက္၊ ဒုတိယအုပ္မွာ ဘိသိက္ ဆရာ ႏွင့္ ကြမ္းမာအုပ္ ပြဲျပင္ဆရာအတြက္ ျဖစ္ၿပီး တတိယအုပ္မွာ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားအတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ ကြမ္းမာအုပ္မ်ားကို မဂၤလာ အခမ္းအနား က်င္းပမည့္ရက္ မတိုင္မီ တစ္ရက္ႀကိဳတင္၍ သတို႔သား မိဘမ်ား က သတို႔သမီး မိဘမ်ားအိမ္သို႔ သြား ေရာက္ ပို႔ေဆာင္ေပးရပါသည္။ ထိုအခါ ဘိသိက္ဆရာက သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္တြင္ ဂါထာမႏၲာန္မ်ား ႐ြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္၍ ကြမ္းထည့္ဆရာက ႏွစ္ဖက္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ လူအမ်ားေရွ႕တြင္ ကြမ္းမာအုပ္ အတြင္းသို႔ ကြမ္းသီး၊ ေဆး၊ ေျမဇာျမက္ႏွင့္ ေအာင္သေျပပန္း အသီး သီး ထည့္သြင္းရပါသည္။

သို႔ေသာ္ ေနရာ ေဒသကို လိုက္ၿပီး ကြမ္းမာအုပ္အတြင္း ထည့္သြင္းေသာ ပစၥည္းအမ်ိဳးအမည္ အနည္းငယ္ လြဲေကာင္း လြဲေပလိမ့္မည္။ ထိုအျပင္ ထည့္သြင္းေသာ အခ်ိန္သတ္ မွတ္ခ်က္လည္း တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာ တူညီခ်င္မွ တူညီေပလိမ့္မည္။ တကူမွ ဘိသိက္ဆရာတစ္ဦး၏ အဆိုအရ သူတို႔ ေဒသမွာ ေရတက္ခ်ိန္၌ ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။ ထိုသို႔ ဂါထာ မႏၲာန္မ်ား ႐ြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ၿပီး ထည့္သြင္းရာတြင္ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားအတိုင္း ပထမ ကြမ္းမာအုပ္တြင္ ကြမ္းသီး ခုနစ္ဆယ္၊ ကြမ္း႐ြက္ ခုနစ္စည္းႏွင့္ ကြမ္း႐ြက္ တစ္ စည္းတြင္ ကြမ္း႐ြက္ေရ အခ်ပ္ ငါးဆယ္ ပါရွိရပါသည္။ ဒုတိယ ကြမ္းမာအုပ္တြင္ ကြမ္းသီး ငါးဆယ္၊ ကြမ္း႐ြက္ ငါးစည္း ႏွင့္ ကြမ္း႐ြက္တစ္စည္းတြင္ ကြမ္း႐ြက္ ေရ အခ်ပ္ငါးဆယ္ ပါရွိရပါသည္။ ဆက္လက္ၿပီး တတိယ ကြမ္းမာအုပ္တြင္ ကြမ္းသီးသုံးဆယ္၊ ကြမ္း႐ြက္ သုံးစည္း ႏွင့္ ကြမ္း႐ြက္ တစ္စည္းတြင္ ကြမ္း႐ြက္ ေရ အခ်ပ္ ငါးဆယ္ ပါရွိရပါသည္။ အဆိုပါ ကြမ္းမာအုပ္ သုံးအုပ္စလုံးတြင္ ထုံး၊ ေဆးတစ္ထုပ္၊ ရွားေစးတစ္ထုပ္ႏွင့္ ပဒုမၼာ ၾကာ႐ြက္ကို ေအာက္မွခံ၍ ထည့္ ရၿပီး ကြမ္းသီးမ်ားအထက္တြင္ ေျမဇာ ျမက္ႏွင့္ ေအာင္သေျပတို႔ကို ထည့္သြင္း ၿပီးေသာအခါ ပဒုမၼာ ၾကာ႐ြက္ကို အေပၚမွ ဖုံးၿပီး လွလွပပ ျဖစ္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ရပါသည္။ ထိုေနာက္ အေပၚဆုံး တြင္ ဇာပဝါႏွင့္ ပိုးပဝါတို႔ကို ဖုံးအုပ္ၿပီး ကြမ္းမာအုပ္ပြဲ ျပင္ဆင္မႈကို အဆုံးသတ္ ရပါသည္။

ထိုကြမ္းမာအုပ္ သုံးအုပ္အျပင္ အုန္းႏွစ္ခိုင္၊ ငွက္ေပ်ာႏွစ္ခိုင္၊ ေမ်ာက္ဦး ေခါင္း အပင္ေပါက္ ႏွစ္ေခါင္း၊ ကြမ္းပင္ ေပါက္ႏွစ္ပင္၊ အုန္းပင္ေပါက္ ႏွစ္ပင္၊ လမုသီးႏွစ္လုံး၊ ဓနိသီးႏွစ္လုံး၊ ေျမခဲ ႏွစ္ခဲ၊ နာနတ္သီး ႏွစ္လုံး၊ ဒူးရင္း သီးႏွစ္ လုံး၊ ဖရဲသီး ႏွစ္လုံးႏွင့္ ကြမ္း႐ြက္ တစ္ရာ (သို႔)ေျခာက္ရာ ပါရွိရ ေသးသည္။ ထိုသို႔ အမ်ိဳးအမည္ စုံလင္သေလာက္ ကရိက ထ မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္လည္း ထို ဓေလ့ တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာ ပေပ်ာက္ ခဲ့ရတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ယခုလို ကြမ္းမာအုပ္ကို အၿပီးသတ္ ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ အဆိုပါ ကြမ္းမာ အုပ္မ်ားကို မဂၤလာအခ်ိန္ မတိုင္မီ မည္သူမၽွ လာေရာက္ဖြင့္ၾကည့္ျခင္း မရွိ ေစရန္ ကြမ္းထည့္ဆရာက တစ္ညလုံး ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္႐ႈရပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကြမ္းမာအုပ္ေစာင့္ ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္း ေပၚေပါက္လာရျခင္း ျဖစ္တန္ရာ၏။ ထိုေနာက္ ကြမ္းမာ အုပ္ကို ေနာက္ေန႔မွာ လူအမ်ားေရွ႕တြင္ ဘိသိက္ဆရာက ဂါထာမႏၲာန္မ်ား ႐ြတ္ဖတ္ေပးအၿပီး ကြမ္းထည့္ဆရာက ဖြင့္လွစ္ၿပီး အတြင္းမွ ကြမ္း႐ြက္မ်ားကို ပရိသတ္မ်ားက ၾကည့္ ကာ အသီးသီး မွတ္ခ်က္ခ် ၾကေလသည္။ အကယ္၍ ကြမ္း႐ြက္မ်ား မၫႈိးႏြမ္းဘဲ နဂိုအေနအတိုင္း ရွိေနပါက သတို႔သမီး မွာ အပ်ိဳစင္၊ ကြမ္း႐ြက္မ်ား ၫႈိးႏြမ္း ေနပါက အပ်ိဳစင္မဟုတ္ စသည္ျဖင့္။

ေရွ႕မီေနာက္မီ လူႀကီးသူမ တစ္ဦး အဆိုအရ တခ်ိဳ႕ မဂၤလာပြဲမ်ား၌ ကြမ္းမာ အုပ္အတြင္းမွ ကြမ္း႐ြက္မ်ား အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ ၫႈိးႏြမ္းေနတတ္ပါ သည္။ ထိုပြဲမ်ိဳး၌ ကြမ္းထည့္ ဆရာက အကင္းပါးပါးႏွင့္ ကြမ္းမာအုပ္ကို စတိ သေဘာေလာက္သာ ဖြင့္ျပၿပီး အလ်င္ အျမန္ ျပန္ပိတ္ရေသာ ဟူလို။ သို႔ေသာ္ အမ်ားအားျဖင့္ ၫႈိးႏြမ္းေလ့ မရွိေၾကာင္း သိရပါသည္။ အစဥ္အဆက္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လက္ခံက်င့္သုံးခဲ့ၾကေသာ ဓေလ့ ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ားမွာ သက္ဝင္ယုံၾကည္ မႈႏွင့္ အက်င့္သီလေပၚမူတည္ၿပီး သက္ ေရာက္မႈ အနည္းႏွင့္အမ်ားရွိေၾကာင္း ယုံမွား သံသယရွိစရာ မလိုပါ။

ထိုေနာက္ လက္ထပ္ ဘိသိက္သြန္း ၿပီး ေသာအခါ ကြမ္းမာအုပ္ သုံးအုပ္ အနက္ ပထမအုပ္ကို ဘိသိက္ဆရာက သတို႔သမီး မိဘမ်ားကို ေပးအပ္ရၿပီး ဒုတိယအုပ္ကို ဘိသိက္ဆရာႏွင့္ ကြမ္းပြဲ ျပင္သူ ႏွစ္ဦးက အညီအမၽွ ခြဲေဝယူၾကရ ပါသည္။ က်န္တစ္အုပ္ကိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ား ခြဲေဝယူၾကရပါသည္။
ထိုအျပင္ သတို႔သား သတို႔သမီး တို႔၏ လူပ်ိဳေဆာင္ အပ်ိဳေဆာင္ (အရန္ သတို႔သား အရန္သတို႔သမီး)ႏွစ္ဦးမွာ ကြမ္းမာအုပ္ေစာင့္ဓေလ့ျဖင့္ ထိမ္းျမား လက္ထပ္ထားသူ ျဖစ္ရမည့္အျပင္ သား ဦး ေမြးထားၿပီး သားသမီး အေလအလြင့္ အဆုံးအပါး မရွိသူမ်ား ျဖစ္ရမည္ (ဒီဘက္ ေခတ္မဂၤလာပြဲမ်ားမွာေတာ့ လူပ်ိဳေဆာင္ အပ်ိဳေဆာင္မ်ားမွာ လူပ်ိဳ အပ်ိဳမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္၊ ဤကား စကားခ်ပ္)။ လူပ်ိဳေဆာင္ အပ်ိဳေဆာင္ ႏွစ္ဦး၏ တာဝန္မွာ လက္ထပ္မဂၤလာ အခမ္းအနားႏွင့္ အကၽြမ္းတဝင္ မရွိေသာ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီးတို႔ကို ေရွ႕မွ ေခၚေဆာင္၍ ပြဲထုတ္ ေပးရျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။

ထိုသို႔ မထြက္ခြာမီ ဘိသိက္ဆရာ က သုံးႀကိမ္ သုံးခါတိတိ ေခၚယူရ ပါ သည္။ ယခုလို ေခၚယူၿပီးေသာအခါ လူပ်ိဳေဆာင္က သတို႔သား၊ အပ်ိဳေဆာင္ က သတို႔သမီးကို ေခၚယူၿပီး ဘိသိက္ ဆရာႏွင့္ ႏွစ္ဖက္ေသာ မိဘမ်ား ေရွ႕ ေမွာက္တြင္ သတို႔သားကို လက္ယာ ဘက္၊ သတို႔သမီးကို လက္ဝဲဘက္ အသီးသီး ေနရာခ်ေပးရပါသည္။ထိုေနာက္ အစီအစဥ္အတိုင္း လက္ထပ္ မဂၤလာပြဲကို ဆက္လက္ က်င္းပပါသည္။ထိုသို႔ လက္ထပ္မဂၤလာ ဆင္ယင္က်င္းပ ရာတြင္ ေရွးပေဝသဏီကတည္းက လိုက္နာ က်င့္သုံးခဲ့ၾကေသာ စုလ်ား ရစ္ပတ္ျခင္း၊ ဘိသိက္ ေရစင္သြန္း ေလာင္းျခင္းႏွင့္ ဦးေခါင္း ေဆးျခင္း တို႔ကိုပါ အစဥ္အလာမပ်က္ ထည့္သြင္း ျပဳလုပ္ ၾကပါသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္ က ယခုလို ဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာႏွင့္ အညီ စုလ်ားရစ္ပတ္ လက္ထပ္ခဲ့ၾကေသာ အၾကင္လင္မယားမ်ားမွာ ရပ္ထဲ႐ြာထဲ၌ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသ ျဖစ္ၾကကုန္ ဟူ၏။

သို႔ေသာ္ ယဥ္ေက်းမႈ အခ်င္းခ်င္း တိုးမိတိုက္မိေသာ ကမၻာျပား ေခတ္ႀကီး တြင္ ထိုဓေလ့ ထုံးတမ္းစဥ္လာမွာ တျဖည္း ျဖည္း ေမွးမွိန္တိမ္ေကာခဲ့ရာ ယခုဆို ၿမိတ္ၿမိဳ႕တြင္ ကြမ္းမာအုပ္ေစာင့္ေသာ မဂၤလာပြဲမ်ား မေတြ႕ရ သေလာက္ပင္။
ယခုဤေဆာင္းပါးမွာ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘဘိုးဘြားမ်ား လက္ခံ က်င့္သုံးခဲ့ၾကေသာ ခ်စ္စရာ ဓေလ့ထုံး တမ္း စဥ္လာ တစ္ခုကို ေခတ္လူငယ္မ်ား သိရွိ ႏိုင္ေစရန္ လက္လွမ္းမီသေလာက္ စုစည္း တင္ျပလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကိုးကား ။ ။ ေဒၚရီရီသက္၏ ” ၿမိတ္ခ႐ိုင္သမိုင္း” ။