ပညာေရးစနစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲေရး ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာကြန္ရက္(NNER) ဆရာ/ဆရာမေတြနဲ႔ အတူ စတင္ဘာလ ၁၉ရက္ေန႔ ညေနမွာ စတင္ထြက္ ခြာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ကထြက္ခြာၿပီး ဘန္ေကာက္ ေလဆိပ္သို႔ မဆင္းသက္ခင္မွာပဲ အေတြး ေတြနဲ႔အတူ ခံစားမႈေတြစတင္လာခဲ့ တယ္။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ညေမွာင္ရီရီ အလွကို ေလယာဥ္ေပၚက လွမ္းျမင္ လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တနသၤာရီ တိုင္းကထြက္တဲ့သဘာ၀ ဓာတ္ေငြ႕ ေတြကို ေျပးျမင္မိလိုက္တယ္။ တကယ္ ေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ညအလွကို တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ လၽွပ္စစ္မီး အေရာင္ စုံဟာ တနသၤာရီတိုင္းရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ အေမွာင္ညေတြနဲ႔ ေပးဆပ္ထားခဲ့ ရတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဟိုေတြး ဒီေတြးရင္း ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကေန ဆက္လက္ ထြက္ခြာလာခဲ့တာ ေတာင္ကိုရီးယား ႏိုင္ငံ အင္ခၽြန္းေလဆိပ္ကို မနက္ ၇ နာရီ ေလာက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ေတာင္ကိုးရီးယားမွ မြန္ဂိုလီးယား ႏိုင္ငံကို ထြက္ခြာမယ့္ ေလယာဥ္က ညေနပိုင္းမွ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ အင္ခၽြန္းၿမိဳ႕ ရဲ႕ အလွကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ေလ့လာခြင့္ရလိုက္ ေသးတယ္။
ေတာင္ကိုးရီးယားကေန ခရီး ဆက္ေတာ့ ညခ်င္းႀကီး မြန္ဂိုလီးယား ႏိုင္ငံ အူလန္ဘာတာ ေလဆိပ္သို႔ ေရာက္ ရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕က အူလန္ ဘာတာရဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲတစ္ေနရာျဖစ္တဲ့ ပလက္တီ နန္ဟိုတယ္ (Platinum Hotel) မွာ တည္းခိုခဲ့ၾကတယ္။ ေတာ္ ေတာ္ေလး ညနက္ေနၿပီးဆိုေတာ့ ခဏေလး အိပ္စက္နားယူၿပီး မနက္ျဖန္ အတြက္ အေလာတႀကီး ျပင္ဆင္လိုက္ ရတာေပါ့ဗ်ာ။
မနက္ ၈ နာရီေလာက္ေရာက္ တာနဲ႔ ပညာေရး စနစ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို ေလ့လာသင္ယူႏိုင္ဖို႔ ကူညီေပးခဲ့တဲ့ ‘D Tungtag’’ တို႔ရဲ႕ ဗူ All for Education (AFE) ႐ုံးခန္းကို သြား ေရာက္လည္ပတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ စၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေပါ့။ ဆရာဦးသိန္းလြင္ က NNER ရဲ႕ပညာေရးမူဝါဒေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တင္ျပေဆြးေႏြးသလို ‘D Tungtag’ ကလည္း သူ႕တို႔ရဲ႕ ဗူ All for Education(AFE) ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြကို တင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။ ေလ့လာ ေရးက စက္တင္ဘာလ ၂၁ ရက္ကေန ၂၆ ရက္ အထိဆိုေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အစိုးရ အရာရွိေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႏွံ႔စပ္ေအာင္ ေတြ႕ျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
အရင္ကဆို ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ ပညာေရးစနစ္ေတြ အေၾကာင္းကို စာအုပ္ေတြထဲမွာပဲ ဖတ္ၿပီး သိခဲ့ရတာပါ။ အခုခ်ိန္မွာ လက္ေတြ႕ က်က် မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕လိုက္ရ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရလိုက္တဲ့ အေတြ႕ အႀကဳံေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစရမွာေပါ့ေလ။
စက္တင္ဘာ ၂၂ ရက္ မနက္ ေရာက္ ေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက စစ္ေလ်ာ္ေၾကး အေနနဲ႔ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ Primary and Secondary School (ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း)ကို သြားေရာက္ ေလ့လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္ သြားေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္း သူ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ႐ိုးရာမပ်က္ ေႏြးေထြးတဲ့ ခရီးဦးႀကိဳဆိုမႈေတြက မေမ့ႏိုင္စရာတစ္ခုပါ။ ပထမဆုံး သိလိုက္ရတာက မြန္ဂိုလူမ်ိဳးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ စာေပယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ ႐ိုးရာေတြကို အရမ္းတန္ဖိုးထားတတ္ ၾကတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းသားေလး ေတြရဲ႕ သင္ၾကားသင္ယူမႈေတြကို ေလ့လာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကနဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီ မွာ ေတြ႕လိုက္ရတာက ဒုတိယတန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သင္ၾကား ေနတဲ့ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ေမတၱာေစတနာေတြ အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီသင္ခန္းစာအေပၚ သင္ၾကားသင္ယူမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အ က်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာပါရေစ။
ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ပုံျပင္ရဲ႕ Short Film ကို Projector နဲ႔ ျပလိုက္တယ္။ ပုံျပင္ရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းအရာက ဒီလိုပါ ” မြန္ဂို” ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ကားေမာင္းၿပီး ခရီး ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ လမ္းခရီးမွာ ကား ပ်က္သြားေတာ့ လမ္းေဘးအနီးတဝိုက္ မွာရွိတဲ့ ယို႐ြဲေနတဲ့ တဲအိုေလးထဲကို ဝင္သြားရွာတယ္။ အဲဒီတဲထဲကို ေရာက္ သြားေတာ့ အေမအိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ အေမအိုႀကီးက မ်က္လုံးေတြ မျမင္ရေတာ့ ” မြန္ဂို” ဝင္ လာတာကို သူ႕သားေလးလို႔ ထင္တာ ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အေမအိုႀကီးဟာ ” မြန္ဂို” ကို သူ႕ရဲ႕ တုန္ရီတြန္႔လိပ္ေနတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ အားပါးတရ ေပြ႕ဖက္ၿပီး ရွိက္ႀကီး တငင္ငိုေႂကြးရွာေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမအိုဟာ သူ႕ရဲ႕သားေလးလို႔ ထင္ေနရွာတဲ့ “မြန္ဂို” ကို စကားေျပာ ေလတယ္။
” သား.. အေမသိပါတယ္ သား ရယ္..၊ တစ္ေန႔ေန႔ အေမ့သားေလး အေမ့ဆီျပန္လာမယ္ဆိုတာ အေမ သိတာေပါ့လို႔ေျပာၿပီး” မြန္ဂို” ရဲ႕ ပါးျပင္ေလးကို ယုယညင္သာစြာ နမ္း႐ႈိက္ လိုက္တာေပါ့။ အဲဒီလို ေပြ႕ဖက္နမ္း ႐ႈိက္ရင္းနဲ႔ပဲ အေမအိုႀကီးဟာ အသက္ ဆုံး သြားရွာေလတယ္။ မြန္ဂိုလည္း အဲဒီအေမအိုႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး သူ႕အေမကို သတိရတဲ့စိတ္နဲ႔ အိမ္ျပန္ခ်င္လာတာေပါ့ ေလ။
သင္ၾကားတဲ့ ဆရာမဟာ အဲဒီ ပုံျပင္ေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ႏွလုံးအိမ္က ထြက္လာမယ့္ ခံစားခ်က္ စကားေတြကို နားေထာင္ဖို႔ စတင္လိုက္တယ္။ ဆရာမက ေက်ာင္း သားအားလုံးကို ေမးလိုက္တယ္ မင္းတို႔ေတြ” မြန္ဂို”ေနရာမွာ ဆိုရင္ ဘာေျပာမလဲ၊ ဘာလုပ္ၾကမလဲတဲ့ ၊ အဲဒီလို ေမးလိုက္တာနဲ႔ ေက်ာင္သား ေတြဟာ စတင္ေတြးေတာၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြ ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ ဖြင့္ဟၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ” ကၽြန္ေတာ္သာ ” မြန္ဂို” ေနရာမွာဆိုရင္ အေမ့ဆီျပန္မယ္” ၊ တခ်ိဳ႕ ကလည္း ” ကၽြန္ေတာ္သာ ” မြန္ဂို” ေနရာ မွာဆိုရင္ အေမ့အိမ္ကို ျပန္ၿပီး အေမ နဲ႔အတူ ေနလိုက္မယ္” စသျဖင့္ေပါ့။ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။
သင္ၾကားမႈရဲ႕ အဆုံးမွာေတာ့ ဆရာမက ေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးကို စာ႐ြက္ငယ္ေလးတစ္႐ြက္စီ ေဝတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမက “ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ မင္းတို႔ရဲ႕ အေမကို ဘာေျပာခ်င္သလဲ၊ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားကို အဲဒီစာ႐ြက္ ငယ္ေလး အေပၚမွာ ေရးခ်ၿပီး ေရွ႕က သင္ပုန္းႀကီးမွာ လာကပ္ၾကပါ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူ႕တို႔ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ေရးခ်ၿပီး ေရွ႕ထြက္ ႐ြတ္ျပၾကတာေပါ့။ ပိုၿပီး ထူးဆန္းတာက ဒုတိယတန္း ေက်ာင္း သားေလးေတြရဲ႕ သူတို႔အေမကို ေျပာ ခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြရဲ႕ နက္ ႐ႈိင္းမႈပါ။ တစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္ တယ္။
” ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို အရမ္း ခ်စ္ပါတယ္” တဲ့။ တစ္ေယာက္ကဆက္ ေျပာတယ္။ အေမဟာ သမီးကို ဒုကၡ ဆင္းရဲေတြ ခံၿပီး ေမြးထုတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးႀကီးမား လွေပတယ္၊ အဲဒါ ေၾကာင့္ သမီးအေမ့ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ပါရေစ။” ေနာက္တစ္ ေယာက္ကလည္း ဆက္ေျပာလိုက္ျပန္တယ္။ ” ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္၊ ကၽြန္ ေတာ္ဆိုးခဲ့တာေတြအတြက္ ခြင့္လႊတ္ ေပးပါ” တဲ့ဗ်ာ။ အဲလိုပါပဲ တစ္ေယာက္ ခ်င္းစီက သူ႕တို႔ ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ိဳး မ်ိဳး ေရးသား ေျပာဆိုခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္တစ္ခု အံ့ဩဖို႔ေကာင္းတာက အဲဒီသင္ခန္းစာကို သင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးဟာ တကယ့္ ခံစားမႈေတြနဲ႔အတူ အသက္ဝင္ေနတာ ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆို မ်က္ရည္ ေတာင္ က်ေနရွာတယ္။ အတန္းၿပီးလို႔ ငိုၿပီး ထြက္သြားရွာတဲ့ ေက်ာင္းသား ေလးေတြ အတြက္လည္း က႐ုဏာ သက္ ဖြယ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူတို႔ ေလးေတြရဲ႕ ခံစားမႈေတြ ေနာက္မွာ ေမ်ာပါၿပီး အေမ့အိမ္ကို သတိရသြား ၾကတယ္။
တစ္ခု အသိေပးခ်င္တာက ဒီသင္ ၾကားမႈေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ လက္ေတြ႕ေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ကေလးေတြဟာ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို သင္ၾကားတဲ့ေနရာမွာ ပုံျပင္ရဲ႕ အေၾကာင္းအရာ ေတြ သိ႐ုံေလး က လြဲၿပီး ဘာဆိုဘာမွ မရလိုက္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ သင္ၾကားမႈက ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္ရဲ႕အေၾကာင္းအရာကို နားလည္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ ပုံျပင္ကေန အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို ဆြဲထုတ္ႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ေသခ်ာတာက ကေလးေတြဟာ အဲဒီပုံျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာေစတနာကို လုံလုံေလာက္ ေလာက္ နားလည္သြားရွာမွာပဲ။
ေနာက္တစ္ခုသူ႕တို႔ဆီက ေက်ာင္း သားေလးေတြဟာ သူစိမ္းဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ကို ရင္းႏွီးပ်ဴငွာစြာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ တတ္တဲ့ အက်င့္ စ႐ိုက္ေတြ ရွိၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ၉ တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီခဏတာ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ သူတို႔နဲ႔ အတူ မပိုင္တႏိုင္ အဂၤလိပ္စကားေတြ ေျပာၿပီး စာသင္ခန္းေတြဆီ ေလၽွာက္ လည္ၾက၊ ဓာတ္ပုံေတြ႐ိုက္ၾက၊ ေဘာလုံး ကစားၾကနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ မေမ့ႏိုင္စရာ သံေယာဇဥ္ေလးတစ္မၽွင္ တြယ္ကပ္ လိုက္သလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိျပန္တယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ကေလး ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ကေလး ေတြလို လူကို ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေရာဂါ မ်ိဳး မရွိၾကဘူး။ လူႀကီးေတြ ေရွ႕မွာ ထြက္စကားေျပာဖို႔လည္း ဝန္မေလး ၾကဘူး။
အဲဒါေတြဟာ ပညာေရးစနစ္က သင္ေပးထားတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြပဲ ျဖစ္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်ာင္း သားေတြကေတာ့ မူလတန္းအ႐ြယ္ကေန တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ရတဲ့အထိေတာင္ ေရွ႕ထြက္စကား မေျပာရဲရွာၾကဘူး။ အဲဒါလည္း တကယ့္ ရင္နာစရာ တစ္ခု ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ၁၂ ေယာက္ထဲ မွာ ဗ.က.သ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္၊ တ.က.သ ေက်ာင္းသားက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ပါတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြနဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီး။ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ မြန္ဂိုလီးယားႏိုင္ငံ ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ႕ ဥကၠ႒ အပါအဝင္ ဗဟိုအလုပ္မႈေဆာင္ ေကာ္မတီဝင္ ေက်ာင္းသား ၃ ဦးနဲ႔ သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။
အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရး ေကာ္မတီတာဝန္ခံ ေက်ာင္းသူေလး က သူတို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တင္ျပေဆြးေႏြးေပးခဲ့ တယ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးဥပေဒမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြကို လြတ္လပ္စြာဖြဲ႕စည္း ခြင့္ျပဳထားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္စီမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားအေနျဖင့္ ၃ ဦးကေနၿပီး ၅ ဦးအထိ ပါဝင္ခြင့္ရွိတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္အလိုက္ ေက်ာင္းဝင္ေၾကးေတြထဲက ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ ဘ႑ာေငြအျဖစ္ ေပးေဆာင္ရတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢဟာ ကုလသမဂၢကေတာင္ အသိ မွတ္ျပဳထားေတာ့ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေထြေထြ ထူးထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။
သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ အခမဲ့ပညာေရးကို မူလတန္းအဆင့္ကေန အထက္ တန္း အဆင့္ထိ က်င့္သုံးတာေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာင္းဆိုေနဆဲျဖစ္တဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ ၁၁ နည္းတူ အခြင့္အေရးေတြဟာ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးဥပေဒေတြအရ ရရွိၿပီးသားျဖစ္တယ္။ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ အစိုးရတစ္ရပ္ရဲ႕ အျမင္သေဘာထားမွန္ကန္မႈနဲ႔ ေစတနာရွိမႈဟာ အေရးႀကီး ဆုံးျဖစ္တယ္။ မြန္ဂိုလီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈကို ေဖာ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ အစိုးရအပါအဝင္အရပ္အဖက္ အဖြဲ႕အစည္းအားလုံးဟာ အေတြးအေခၚ ယူဆပုံခ်င္းတူတာေတြ႕ရ တယ္။ သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။
“ပညာေရးဟာ အစိုးရစီးပြားေရး လည္ပတ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပညာသင္ေရးဟာ လူသားအက်ိဳးျပဳတဲ့ လူေတာ္ လူေကာင္းေတြကို ေမြးထုတ္ေပးဖို႔သာ ျဖစ္တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔လက္ခံထားတာက ပညာေရးကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ လူတစ္စုရဲ႕ စီးပြားေရးကို အေျခခံေနလို႔မရဘူး” ဆိုတာပါပဲ။
အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ပညာေရးစနစ္မွာ အခေၾကးေငြေပးၿပီး သင္ရတဲ့ က်ဴရွင္ေတြမရွိသလို စီးပြားေရးကို အေျခခံထားတဲ့ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းေတြကိုလည္း အားမေပးတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ကေတာ့ မြန္ဂိုလီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဟာ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္လို႔ ယူဆရတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕အစည္းေတြ ဆရာအဖြဲ႕ အစည္းေတြ အရပ္ဖက္လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ အႀကံျပဳမႈေတြကို အစိုးရတစ္ရပ္ေနနဲ႔ အေလးအနက္စဥ္းစားေပးၿပီး အတူတကြ ေဖာ္ ေဆာင္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီ လိုေဖာ္ေဆာင္မႈေတြဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ အေကာင္းဆုံး လက္နက္သာ ျဖစ္တယ္။
ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီက်င့္သုံးတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဟာ ညင္သာေခ်ာေမြ႕တတ္ေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အာဏာရွင္ အစိုးရ ပါးစပ္ဖ်ားမွာပဲရွိတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကေတာ့ ဘယ္မွာ ေခ်ာေမြ႕ႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။
