” မိုးတျပက္၊ ေနတျပက္၊ ငါး ထမင္း တက္ခ်ိန္၊ ပုစြန္တက္ခ်ိန္” ျဖစ္ေသာ ယခုလို ကန္ရာသီ (တနည္း အားျဖင့္) ေတာ္သလင္းလေရာက္သည့္ အခါ တိုင္းတြင္ – ” ဖူးပြင့္ထုံေတာ အထပ္ အလွရယ္ မွန္းပါလို႔၊ ထူးတင့္စုံ ေခါ သရပ္ညငယ္ကို လြမ္းလွ ခ်ည္ေလး..။” ဆိုသည့္ အတိုင္းပင္ တနသၤာရီနယ္ဖြား တနသၤာရီသားမွန္ရင္- ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနေန ေခါသရပ္ေန႔ ေလးကို မွန္းဆသတိရမိၾကသည္ ကေတာ့ ႐ိုးရာ ရာသီစာ အလြမ္း တစ္ခုလိုပင္ ျဖစ္သည္။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ- ႏွစ္စဥ္ ေတာ္သလင္း လျပည့္ေက်ာ္ ၄ရက္ေန႔ ေရာက္ရင္ေတာ့ ေခါသရပ္ပြဲကို တနသၤာရီ သားမွန္ရင္မလြမ္း ဘယ္သူရွိဦးမွာ လဲေလ။စာေရးသူ ျပည္ပမွာ ပညာေတာ္သင္ ရွိေနစဥ္က ေခါသရပ္ႏွင့္ တနသၤာရီ ဂ်ာနယ္ အတြဲ၁- အမွတ္ ၁၆တြင္ ပတ္သက္ၿပီး ေခါသရပ္ည ျဖစ္လာပုံ၊ ေခါသရပ္မုန္႔ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ ႐ိုးရာ ဓေလ့ အေၾကာင္းကို ယဥ္ေက်းမႈေဆာင္း ပါးတစ္ပုဒ္အေနျဖင့္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေရးခဲ့ ဖူးပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေဒသမွ မ်ိဳးဆက္ သစ္ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားႏွင့္ စာေရး သူ၏ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္႐ႈခဲ့ေသာ သူမ်ားက ေခါသရပ္ ဆိုေသာ စကား လုံးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို အဓိပၸာယ္ကို ေမးေလ့ ရွိၾကသည္။ ေခါသရပ္ဆိုတာ “ေတာ္သလင္းလမို႔ ေခြးေတြ သရမ္းတာကို ေျပာတာလား” ဆိုၿပီး တခ်ိဳ႕ေသာ ေဒသခံမ်ားထဲမွ အမွတ္မွားကာ တနသၤာရီ႐ိုးရာဓေလ့ကို တျခား အဓိပၸာယ္အယူလြဲသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသျဖင့္ စာေရးသူ အလြန္ စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္မိသည္။
ထိုသို႔အမွတ္ လြဲျခင္းသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး နားဝင္ဆိုး၊ ႐ုပ္ဆိုးလြန္းလွသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ ထိုင္းကိုအထင္ႀကီးတဲ့ သူေတြကလည္း ” အဲဒီဓေလ့က ငါတို႔ ႐ိုးရာမဟုတ္။ ထိုင္းေတြ ႐ိုးရာဟဲ့။ ေခါသရပ္ဆိုတာ ျမန္မာစကားလုံးမွ မဟုတ္တာ” ဆိုၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳး မဆက္စပ္၊ ဆိုလိုရင္း မသိ၊ အရင္းအျမစ္ မေလ့လာဘဲ မ်က္ ကြယ္ျပဳစကား ေျပာၾကသည္လည္း ေတြ႕ရသည္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ” တေစၧသရဲေတြကို အစာေကၽြးတဲ့ ဒီလို ပြဲမ်ိဳးကို ဆက္ မလုပ္တာပဲ ေကာင္းတယ္” ဆိုၿပီး ႏွစ္ ေပါင္း ေထာင္နီးပါး တည္ေနတဲ့ ဓေလ့ တစ္ခုကို ပယ္ဖ်က္ခ်င္ လာၾကသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေခါသရပ္႐ိုးရာဓေလ့ ႏွင့္ က်င္းပၾကသည့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္သည္ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္သျဖင့္ တနသၤာရီ နယ္ဖြား တနသၤာရီသားမွန္ရင္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရမည္မွာ တာဝန္တစ္ခု ပင္ျဖစ္သည္ကို စာေရးသူ ေျပာျပခ်င္မိ သည္။
“ေခါသရပ္” ဟူေသာ ေဝါဟာရ သည္ ျမန္မာ့ေဝါဟာရ ေဒသ စကားလုံး ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တနသၤာရီသား ကိုယ္ပိုင္႐ိုးရာဓေလ့ စင္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏႈိင္းယွဥ္ျပခ်င္သည္။ ေခါသရပ္ဆိုေသာ စကားလုံးသည္လည္း ျမန္မာစကားလုံး စင္စစ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ” ေခါ ” သည္ ေခါ ပစ္ျခင္း၊ ေခါစာေကၽြးျခင္း အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ၿပီး ေခါစာေကၽြးရန္အတြက္ အလႉ ရပ္ခံသည္။
” ေခါစာရပ္” သည္ဟူေသာ စကား လုံးမွ ဆင္းသက္လာျခင္းဟု မွတ္ယူ ႏိုင္သည္။ ေရွးအခါက ေခါသရပ္ေန႔ အဖိတ္ညမ်ားတြင္ ႐ြာစဥ္ အိမ္စဥ္ တစ္ေလၽွာက္ ေခါစာမုန္႔မ်ားကို အလႉ ရပ္ခံ၍ စုေပါင္းေခါပစ္ အလႉလုပ္ အမၽွ ေဝခဲ့ၾကသည့္ ဓေလ့ျဖစ္သည္။ စာမွ ” သ” အကၡရာ အစားဝင္လာၿပီး ” ေခါစာ ရပ္” မွ ကာလၾကာေသာ္ ” ေခါသရပ္” ျဖစ္လာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေဒသတြင္ ထိုစကားလုံး၊ ထို႐ိုးရာကို ထိုင္းမွ ဆင္း သက္လာသည္ဟူ၍ ေတြးထင္သူက မ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူႏွင့္ နီးစပ္ရာ ထိုင္းဘာသာစကား သိနား လည္သူေတြႏွင့္ ေတြ႕ဆုံၿပီး ” ေခါ ” ဆိုေသာ စကားလုံးသည္ ထိုင္းစကားလုံးမ်ားတြင္ ဆက္ႏြယ္မႈရွိမရွိကို သိခ်င္သျဖင့္ ေမးျမန္းၾကည့္ဖူးသည္။ ” ေခါ ” ဆိုေသာ စကားလုံးသည္ သူတို႔ ဘာသာစကားတြင္ ေခါခိုင္၊ ေခါခြပ္၊ ေခါခြိဳင္၊ ေခါခြန္၊ ေခါရခန္း စေသာ ” ခ” (Kha) အသံကို ကိုယ္စားျပဳေသာ အကၡရာမ်ား ရွိၿပီး ထိုစကားလုံးႏွင့္ အသံတူႏိုင္ေခ်ရွိေသာ ” ေခၚ(ခြန္)” စကားလုံးေတာ့ ရွိသည္..။ သီးသန္႔ တစ္လုံးတည္း သုံးေလ့မရွိပါ။
ဥပမာ -(၁) ေခါဘ္ ေခါ မားခ္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ (၂) ေခါ မီဖာခ်ဲဒ္နားမိုင္၊ ခင္ဗ်ားမွာ လက္ကိုင္ပဝါ ရွိပါ သလား။ (၃) ေခါ ဟိဝ္ မိုင္၊ ခင္ဗ်ား ဗိုက္ဆာေနၿပီလား။ (၄) ေခါ ေခါင့္ က်ိဳင္ ဖစ္ဒ္၊ ခင္ဗ်ား မွားေနၿပီ စသျဖင့္ ” ေခါ” ကို Personal Pronouns (သင္၊ မင္း၊ ခင္ဗ်ား၊ ဦး၊ ေဒၚႏွင့္ အမည္နာမကို မသိေသာ အခါမ်ား၌ နာမ္စား စကားလုံး တစ္ခုျဖင့္သာ သုံးသည္ဟု ေလ့လာ သိရွိရသည္။ ” ေခါ= ေခါစာ ပစ္ျခင္း” ဟူ၍ အဓိပၸာယ္တူ အသံထြက္ယူထား ျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ေၾကာင္း သိသာ ထင္ရွားလွေပသည္။ တနသၤာရီ လူမ်ိဳးတို႔ အသုံးျပဳေသာ ေခါသရပ္ (ေခါစာရပ္)ႏွင့္ ဆင္တူေသာ စကားလုံးကို ထိုင္း ဘာသာစကားတြင္ သီးသန္႔ မေတြ႕ရေပ။ ထိုေၾကာင့္ ကိုယ့္ေဒသ၊ ကိုယ့္႐ိုးရာကို သူ႕မ်ားဓေလ့၊ သူမ်ား အစားအစာ အျဖစ္ တလြဲ မမွတ္ယူသင့္ေၾကာင္း သိရေပမည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ထိုင္းေတြ တနသၤာရီကို နယ္ခ်ဲ႕စိုးမိုး မေရာက္ခင္ ကတည္းကပင္ ေရွးလူႀကီးသူမမ်ား ေျပာျပၾကေသာ ျပည္သစ္တည္ ၿမိဳ႕တည္ ရာဇဝင္အရ ၿမိဳ႕တည္ေအာင္ ျမင္ဖို႔ရာ ျခေသၤ့ဆီ ရွာေဖြရရွိေအာင္ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာမွ ကူညီေဖးမ ခဲ့ၾကသည့္ နတ္၊ နဂါး၊ နာနာဘာ၀၊ ဖုတ္၊ၿပိတၱာ၊ သရဲ၊ တေစၧမ်ားစေသာ မကၽြတ္မလြတ္ ေသးသည့္ သဂၤဟမ်ားသို႔ ၿမိဳ႕တည္ ဘုရင္မွ ဦးစီး၍ ေတာ္သလင္း လဆုတ္ (၄)ရက္ေန႔ကို ေခါသရပ္ေန႔ အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး စုေပါင္း ေခါစာပစ္ အလႉ အမၽွေဝေပးျခင္းကို အေၾကာင္း ျပဳ၍ ေပၚေပါက္လာေသာ တနသၤာရီသား ယဥ္ ေက်းမႈပြဲေလးျဖစ္ေၾကာင္း အက်ဥ္း အားျဖင့္ ေလ့လာ မွတ္သား ဖူးသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ” တေစၧမုန္႔ ေကၽြးေမြး ပြဲ” ဟုလည္း ေခၚဆိုႏိုင္သည္။
စာေရးသူတို႔ တနသၤာရီနယ္ တစ္ခြင္တြင္သာမက ျမန္မာျပည္ အျခားေဒသမ်ားမွာလည္း ပြဲေတာ္အသြင္ မေဆာင္ေသာ္လည္း ေခါပစ္ျခင္း၊ ေခါစာေကၽြးျခင္း၊ မကၽြတ္မလြတ္သူ မ်ားကို အစာေကၽြး အမၽွေဝျခင္း ဓေလ့ မွာ ပုံစံမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရွိေနသည္ကိုလည္း ေလ့လာႏိုင္သည္။ ယေန႔တိုင္ ေသသူ အေလာင္းေဘးတြင္ ဝိညာဥ္ေကာင္ စားသုံးႏိုင္ရန္ ကုမၻီးထမင္းဆက္သျခင္း ႏွင့္ မသာခ်ရာတြင္ ကုမၻီးထုပ္ထည့္ လိုက္ျခင္းတို႔ကို ျပဳမူေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ မႏၲေလးတြင္မူ ေခါင္းႏွင့္အတူ ကုမၻီးပြဲအျဖစ္ စေလာင္းဖုံးထဲတြင္ ထမင္းျဖဴႏွင့္ ထန္းလ်က္ ခုနစ္ခဲထည့္ကာ ပိတ္ျဖဴအုပ္၍ ထုပ္ထားေသာ အထုပ္ ငယ္ႏွင့္ ငွက္ေပ်ာတစ္ဖီးတို႔ကို ထည့္ ေနၾကသည္။ ေညာင္ရမ္းေခတ္ကမူ ကုမၻီးက်င္း ေၾကးလင္ပန္းေၾကးစေလာင္း ကို ေ႐ႊခ်သည္။ က်င္းရန္ ေကာက္ၫွင္းငါး ဆယ္က်ပ္၊ ငွက္ေပ်ာ တစ္၊ အုန္းသီးခြံသင္ တစ္၊ ထန္းလ်က္ ခုနစ္ခဲ အသင့္ထား ရသည္။ ယေန႔ ပုခန္း၊ ေရစႀကိဳနယ္တြင္မူ အေလာင္း ႏွင့္အတူ ေဆးတံ၊ ေဆးလိပ္၊ မီးျခစ္၊ အရက္ ပုလင္း၊ အဝတ္အစား၊ စိပ္ပုတီး စသည့္ အသုံးအေဆာင္မ်ား ထည့္ေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။
ေအဒီ ၁၅၅၅ခုႏွစ္ မတိုင္မီကမူ အသုဘ၌ ကုမၻီး ထမင္းေကၽြး႐ုံမၽွမက ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း သီတင္းကၽြတ္လ ေရာက္ လၽွင္ ကြယ္လြန္ၿပီး မိဘဘိုးဘြားမ်ား၏ လိပ္ျပာ ဝိညာဥ္မ်ား စားေသာက္ႏိုင္ၾက ေစရန္အလို႔ငွာ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ဝက္ ၊ ၾကက္ ျဖင့္ ” လက္ျပန္သြင္းလ်က္” စားပြဲေသာက္ပြဲ က်င္းပေသာ ဓေလ့ ထြန္းကားခဲ့သည္။
” ကုမၻီးသေျပသြင္းျခင္း” ဟု ေခၚ ေဝၚေသာ ထိုဓေလ့မွာ ဟံသာ၀တီ ဆင္ျဖဴရွင္ ဘုရင္ေနာင္မင္းက တားျမစ္ ေသာေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေၾကာင္း ေဝါဟာရသိနတၳဒီပနီက်မ္းအရ သိရွိရ သည္။ ထို႔အျပင္ အေလာင္းႏွင့္အတူ ဝိညာဥ္ သုံးေဆာင္ရန္ အသုံးေဆာင္ ပစၥည္းမ်ား ထည့္ေပးသကဲ့သို႔ အရွင္ သခင္ သူေကာင္းတစ္ေယာက္ေသလၽွင္ ယင္းသူေကာင္း ဝိညာဥ္၏ ေဝယ်ာဝစၥ ခိုင္းေစႏိုင္ရန္ ကၽြန္ေယာက္်ား၊ ကၽြန္ မိန္းမကို သတ္၍ ကၽြန္ဝိညာဥ္ ထည့္ေသာ ဓေလ့ထုံးစံကိုလည္း ဘုရင့္ေနာင္သည္ ၂ ဧၿပီလ ၁၅၅၇ ခုႏွစ္တြင္ အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္ျပန္ကာ တားျမစ္ခဲ့သည္။
ဗုဒၵဘာသာအလိုအရ ” အသက္ ဝိညာဥ္သည္ အေကာင္အျဖစ္ လိပ္ျပာ ျဖစ္သည္” ဟု ယုံၾကည္လၽွင္ ခံယူက်င့္ သုံးလၽွင္ အတၱဒိဌိျဖစ္၍ အျပစ္ႀကီးသည္။ သံသရာေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ေရး အတားအဆီးႀကီးျဖစ္သည္ မွန္ေသာ္ လည္း ျမန္မာဗုဒၵဘာသာ ဝင္ျဖစ္လာ ၾကသည့္တိုင္ မူလဘူတ ဝိညာဥ္လိပ္ ျပာေကာင္အစြဲမွာ အ႐ိုးထဲ အသည္းထဲ က်န္ေနေသးသည္။ ဗုဒၵဘာသာဓေလ့တြင္ ” ေကာင္းမႈကို ျပဳသူက အမၽွေဝလၽွင္ ဝမ္းသာအားရ မၽွေဝခံစားသူ အျခား ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကုသိုလ္အက်ိဳးကို ရရွိ ခံစားႏိုင္သည္” ဟူေသာ မူအရ ကြယ္ လြန္သူ ေကာင္းက်ိဳးရေအာင္ ကုသိုလ္ ျပဳကာ အမၽွေဝသည္မွာ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ ခါ ဘယ္ေနရာမွျပဳျပဳ လုပ္ေဆာင္၍ ရရွိသည္ မွန္ပါလ်က္ ေသဆုံးၿပီးေနာက္ ရက္လည္ဟု သတ္မွတ္ၾကေသာ (၇ ရက္၊ ၅ရက္၊ ၃ရက္) ေန႔ေရာက္မွ ဆြမ္းသြတ္ၾကသည္မွာလည္း မူလကနဦး အစ ျမန္မာမ်ား ဗုဒၵဘာသာဝင္ မျဖစ္ ခင္၊ နတ္စားဓေလ့မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့ ၾကစဥ္က ေသဆုံးသူ၏ လိပ္ျပာဝိညာဥ္ စားေသာက္ႏိုင္ရန္ ေခါစာပစ္ျခင္း က်င့္ထုံးမွ က်န္ရွိေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ဝက္၊ ၾကက္ တို႔ကို သတ္ျဖတ္ကာ ေသဆုံးသူအတြက္ ေခါစာပစ္ၿပီး ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးတို႔ကို ေခါင္ေရႏွင့္ အသားဟင္းလ်ာမ်ား ေကၽြး ေမြး ေပးကမ္းေပးရသည္။
ထို ဓေလ့ မ်ိဳးသည္ ယေန႔တိုင္” ၀” လူမ်ိဳး မ်ားတြင္ ရွိေနေသးေၾကာင္း အေတြးအျမင္ အမွတ္(၂၆၀)တြင္ ကံလူေငြ ေရးသား ေသာ ” ျမန္မာတို႔၏ ဝိညာဥ္-လိပ္ျပာ” ေဆာင္းပါးတြင္ ဖတ္႐ႈဖူးသည္။ ဦးခ်စ္သိန္း တည္းျဖတ္ေသာ မြန္ ေက်ာက္စာ ေပါင္းခ်ဳပ္တြင္ မြန္တို႔ ျပဳလုပ္ပုံကို ေဖာ္ျပရာ၌ (မြန္ခ်ဳပ္၊ ၂၉)တြင္ အျခားေသာ နတ္တို႔ကို ပသရန္ ဗလိနတ္စာ တစ္ႀကိမ္ေကၽြးျခင္း ေတြ႕ရ ၿပီး ဖုတ္၊ ၿပိတၱာ၊ တေစၧတို႔ကို ေခါခြက္ (မြန္ခ်ဳပ္၊ ၂၇၊ ၃၄၊ ၃၆၊ ၃၇၊ ၃၈)ျဖင့္ ေခါစာပစ္ျခင္းကို သုံးႀကိမ္ေတြ႕ရသည္။ နဂါး (မြန္ခ်ဳပ္၊ ၃၁၊ ၃၁)ကို ႏွစ္ႀကိမ္ ပူေဇာ္သည္။ တိုင္းရင္းသားဓေလ့ ျဖစ္ဟန္ရွိေသာ နဂါးရွိခိုးျခင္းကိုလည္း ျပဳလုပ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး တနသၤာရီသား ယဥ္ေက်းမႈ ေခါသရပ္ပြဲ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ကို ယွဥ္တြဲေလ့လာခ်က္ ေဆာင္းပါးမ်ားမွတဆင့္ ဖတ္မွတ္ရသည္။
ထို႔ေလ့လာခ်က္မ်ားမွ အဆင့္ ေခါစာပစ္ျခင္း ဓေလ့သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းမွ ေခတ္အဆက္ဆက္ သူ႕အရပ္ သူ႕ဟန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ျမန္မာတိုင္း ရင္းသား ဓေလ့သာျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္ေပမည္။ ထို႔အျပင္ တနသၤာရီ နယ္ တစ္ခြင္တြင္ က်င္းပၾကေသာ ေခါသရပ္ပြဲ သည္လည္း “ေခါစာ ရပ္ဆိုေသာ ျမန္မာ ေဝါဟာရ စစ္စစ္ျဖစ္သလို ျမန္မာ တိုင္းရင္းသား တနသၤာရီသားကိုယ္ပိုင္ဟန္ ယဥ္ေက်းမႈ စစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း” အတည္ျပဳ မွတ္ယူရေပမည္။
ယခုအခါတြင္ မကၽြတ္မလြတ္ ေခါစာေကၽြး အမၽွတန္းေဝပြဲမ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံေနရာအႏွံ႔တြင္ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ ျပဳလုပ္ လာၾကသည္ကို ၾကားသိရသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ “ေရွးထုံးကိုလည္း မပယ္နဲ႔။ ေဈးသုံးကိုလည္း မႂကြယ္နဲ႔။ ပယ္သင့္ ရင္ပယ္။ ႂကြယ္သင့္ရင္ ႂကြယ္” ဆိုသည့္ အတိုင္းပင္ တနသၤာရီၿမိဳ႕ တည္ေထာင္ ရာမွ အစျပဳ၍ (ထားဝယ္ေဒသဝန္းက်င္မွလြဲ၍) တနသၤာရီၿမိဳ႕ နယ္မွသည္..ၿမိတ္၊ ပုေလာ၊ ေကာ့ေသာင္းအထိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔က်င္းပ ၾကေသာ (ယေန႔တိုင္ တည္တံ့ ေနေသာ) ႐ိုးရာဓေလ့ ေခါသရပ္ ပြဲေတာ္သည္ ဘာသာေရးႏွင့္ဆက္ ႏႊယ္ၿပီး မကၽြတ္ မလြတ္ေသးေသာသူမ်ားကို ေခါစာပစ္ျခင္း အလႉ တစ္ခုလုပ္၍ စုေပါင္း အမၽွေဝ ေပးၾကသည္ျဖစ္သည္မို႔ ထိန္း သိမ္းသင့္ ေပသည္။ တနသၤာရီသား ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈပြဲေတာ္ အသြင္ေဆာင္ေသာ ေခါသရပ္ပြဲသည္ အသားသတ္ျဖတ္ ေခါပစ္ျခင္းဓေလ့မဟုတ္ဘဲ ေခါသရပ္ မုန္႔မ်ိဳးစုံလုပ္၍ အလႉလုပ္ အမၽွေဝျခင္း မ်ိဳးသာျဖစ္၍ ကုသိုလ္ျဖစ္မႈကိုသာ ဦးတည္သည့္ ကုသိုလ္ျပဳပြဲ ဓေလ့လည္း ျဖစ္ သည္။
ထို႔အျပင္ သူ႕သမိုင္း၊ သူ႕ရာဇဝင္ႏွင့္ ခ်စ္စရာဓေလ့ အေငြ႕ အသက္မ်ားပါေသာ တနသၤာရီ႐ိုးရာ ရာသီစာ ေခါသရပ္မုန္႔ကိုလည္း ေဒသသို႔ အလည္ေရာက္လာသူမ်ားသို႔ ထိေတြ႕စားသုံး အရသာ ထူးကဲပုံကို မိတ္ဆက္ေပးသည့္ အေနျဖင့္ ႐ိုးရာ ေဒသအစားအစာမ်ားကို ပြဲထုတ္ေပးဖို႔ႏွင့္ ေခါသရပ္ပြဲေတာ္ ကိုလည္း တနသၤာရီသားကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈပြဲအျဖစ္ သိရွိနားလည္လ်က္ ေနာက္ ထပ္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္သန္ေနေအာင္ ထပ္ဆင့္ေစာင့္ေရွာက္ ဆက္လက္က်င္းပသင့္ ေပသည္။
(၂၀၁၅ခုႏွစ္။ ေအာက္တိုဘာ ၂ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္မည့္ တနသၤာ ရီ႐ိုးရာ ေခါသရပ္ (ေခၚ) တေစၧမုန္႔ ေကၽြးပြဲသို႔ ဂုဏ္ျပဳသည္။)
