လက္ဆင့္ကမ္းအေမြ

0
644

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ဝမ္းကြဲအစ္မေတြက ေမြးတဲ့ တူေလးႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာ ကန္ေတာ့ ၾကပါတယ္။ လာကန္ေတာ့ ၾကတဲ့ တူေလးႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ၿပီး ကန္ ေတာ့ခံေနတဲ့ နံေဘးက ဆြမ္းအုပ္ႀကီး ဆီကို ခဏခဏ လွမ္းၾကည့္ေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ သူေတာ္ေတာ္ စိတ္ ဝင္စားေနပုံရပါတယ္ ။

ကန္ေတာ့ ၿပီးလို႔ ျပန္ခါနီးမွာ ဆြမ္းအုပ္ႀကီးကို လွမ္းလွမ္း ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ တူေတာ္ေမာင္က စိတ္ ဝင္တစားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးပါေတာ့ တယ္။
“ေလးေလး . . . အဲဒါ ဘာႀကီးလည္း ဟင္” တဲ့။
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ကၽြန္ေတာ့္တူေလးရဲ႕ ေမးျမန္းခ်က္ကို ၾကားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္သြားမိသလို ဝမ္းလည္းသာ မိပါတယ္။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတာက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ ပစၥည္း တစ္ခုျဖစ္ၿပီးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္း ဗုဒၶဘာသာဝင္ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳလာခဲ့တဲ့ ဆြမ္းအုပ္ကို အသက္ ၁၆ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ဘာပစၥည္းမွန္း မသိေတာ့တာကိုပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီကေလးဟာ ကၽြန္ ေတာ့္ဆီမွာရွိတဲ့ ဆြမ္းအုပ္ကို ပထ မဆုံး ျမင္ဖူးခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ ပါဘူး။ တျခား တစ္ေနရာရာေတြမွာလည္း ေတြ႕ဖူး ျမင္ဖူးခဲ့မွာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း စူးစမ္းခြင့္မရလို႔ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ လက္ရာစစ္စစ္ ယြန္းဆြမ္းအုပ္ႀကီးကို ဘယ္ေနရာမွာ သုံးတဲ့အရာလဲ၊ ဘယ္လို ေခၚသလဲဆိုတာကို မသိေတာ့တာ ျဖစ္ မယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ သူေမးျမန္း တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ကို ဒီဆြမ္းအုပ္အေၾကာင္းေျပာျပ ခြင့္ရေတာ့မွာမို႔ ဝမ္းသာမိတယ္လို႔ ေျပာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
hand_by_hand_
ဒီဆြမ္းအုပ္ေလးကို တနသၤာရီတိုင္း ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္ထဲက မင္းရပ္႐ြာမွာ ရရွိခဲ့တာပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ မင္းရပ္႐ြာ တလိုင္းေမာ္ပိုင္းမွာ ေနထိုင္တဲ့ ဦးေမာင္ႏွင္း ေဒၚၾကည္ပိုတို႔ အိမ္က ရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဆြမ္း အုပ္က ေဒၚၾကည္ပိုရဲ႕ အဖြားအသုံးျပဳခဲ့တဲ့ ဆြမ္းအုပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခု လက္ရွိ ေဒၚၾကည္ပိုဟာ အသက္ ၇၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ သူ႕ အဖြား ပစၥည္းျဖစ္တဲ့ ဒီဆြမ္းအုပ္ရဲ႕ သက္တမ္းကလည္း ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ ေက်ာ္ေနေလာက္ပါၿပီလို႔ ခန္႔မွန္းမိပါ တယ္။ ဆြမ္းအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္စေတြ႕ စဥ္တုန္းက အခုလို ပုံစံမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဆြမ္းအုပ္ရဲ႕ ကိုယ္ထည္နဲ႔ ေအာက္ေျခ အနားမွာ ႂကြက္ကိုက္ထားတဲ့ အေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ေတြ႕ရၿပီး ဆြမ္းအုပ္ကိုလည္း တစ္ေနရာမွာ ေခ်ာင္ထိုးထားခဲ့တာပါ။ အိမ္သားေတြ အေနနဲ႔ကလည္း ဒီဆြမ္း အုပ္ကို လက္ရွိေခတ္ေတြမွာ အသုံးမျပဳ ၾကေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္း အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့နဲ႔ထားရွိတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီဆြမ္းအုပ္ကို ေတြ႕ လိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ပိုင္ရွင္မိသားစု ဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၾကည့္ပါတယ္။ ပ်က္စီး လုလုျဖစ္ေနတဲ့ ဆြမ္းအုပ္ေလးကို ျပန္ လည္ျပဳျပင္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ အလွ ျပထားၿပီး ထိန္းသိမ္းခြင့္ျပဳဖို႔ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းပါတယ္။ ဆြမ္းအုပ္ေလးကို ျပဳျပင္ၿပီး ထိန္းသိမ္း ခြင့္ရခဲ့လို႔ပါ။ ေနာက္တစ္ခု ကံေကာင္း တာရွိပါေသးတယ္။ ဦးေမာင္ႏွင္း ေဒၚၾကည္ပိုတို႔ မိသားစုတို႔က သူတို႔ အဖိုးအဖြားပိုင္ ပစၥည္းျဖစ္တဲ့ ဒီဆြမ္း အုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရ ေအာင္အထိ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့လို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္အေတာ အတြင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္နယ္မွာ ဒီလို ဆြမ္းအုပ္လိုမ်ိဳး ဘိုးဘြားအစဥ္ဆက္ အသုံးျပဳလာခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈပစၥည္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနခဲ့ေသးတာပါ။ ပစၥည္းအေဟာင္းေတြ ဝယ္တဲ့လူတန္း စားတစ္ရပ္က ႐ြာခံတစ္ေယာက္ကို အပိုင္ ေမြးထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေစ့တန္း ေစ့ လိုက္လံ ေမႊေႏွာက္လို႔ မျဖစ္စေလာက္ ေငြေၾကးေပးၿပီး ဘိုးဘြားအစဥ္အဆက္ အသုံးျပဳလာခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေဟာင္းေတြကို လိုက္လံ ဝယ္ယူေန ၾကတာပဲတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္မွာ မိဘ ဘိုးဘြားပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ပစၥည္းမ်ား ထားဝယ္ေဒသမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွားပါးကုန္ၿပီလို႔ သိရပါတယ္ ။ ဒီကေန ဝယ္ယူသြားတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း တစ္ဘက္ႏိုင္ငံက ေရွးေဟာင္းပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ မူရင္းပစၥည္း ပိုင္ရွင္ေတြ မၾကားဖူးေလာက္တဲ့ ေဈးေတြ နဲ႔ ေရာင္းဝယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ေနၾကတယ္ လို႔ သိရပါတယ္။ ၾကားရတဲ့ သတင္း စကားေတြက တကယ္ကို စိတ္မေကာင္း စရာပါပဲ။

အခုဒီဆြမ္းအုပ္ေလးကိုလည္း အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာၿပီးေတာင္း ဝယ္ ဖူးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပိုင္ရွင္က အဖိုးအဖြား ပစၥည္းအျဖစ္ အမွတ္တရ အျဖစ္ထားရွိၿပီး မေရာင္းပစ္ခဲ့လို႔သာ အခုလို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခြင့္ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ေတာ့ ဒီေရွးေဟာင္း ယြန္းထည္ေလးကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း ခြင့္ရတာ အေတာ္ပဲ ဝမ္းသာမိသလို ေတာက္ေလၽွာက္ ထိန္းသိမ္းလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့တဲ့ ပိုင္ရွင္မိသားစုကိုလည္း အထူးပဲ ေက်းဇူး ေတြ တင္ေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မင္းရပ္႐ြာက ရလာ ခဲ့တဲ့ ဆြမ္းအုပ္ကို မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာ မႈ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လုပ္ေနတဲ့ မိတ္ ေဆြတစ္ေယာက္ဆီပို႔ၿပီး ျပဳျပင္မႈေတြ ျပဳလုပ္ေစခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရွး ေဟာင္း ပစၥည္းတန္းဝင္ေနတဲ့ ဒီဆြမ္း အုပ္ေလးကို သူ႕မူရင္းအေဟာင္း ပုံစံ အတိုင္း ထားသင့္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ လည္း ဆြမ္းအုပ္မွာေတြ႕ရတဲ့ အျပစ္အနာ ဆာေတြေလးေတြက အခုလိုျပဳျပင္မႈမ်ိဳး လုပ္မွ အဆင္ေျပႏိုင္မွာမို႔ အသစ္ ပုံစံအတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ လိုက္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပဳျပင္ၿပီး ဆြမ္းအုပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ နဂါးသုံး ေကာင္ ေဒါင့္ေထာက္ထားတဲ့ ကလပ္ ေပၚထင္တားလိုက္ပါတယ္။ ျမင္ရတာ တကယ္ကို က်က္သေရရွိတာပါ။ အဲဒါကို လာကန္ေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဝမ္းကြဲ တူေလးကျမင္ၿပီး အထူးအဆန္း အေနနဲ႔ ေမးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆြမ္းအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ဝင္ တစားနဲ႔ ေမးလာတဲ့ကေလးကို ဆြမ္း အုပ္နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အရင္က တို႔ျမန္မာ လူမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းကို ဆြမ္းပို႔တဲ့အခါ ဆြမ္းေတြ ထည့္ယူသြားရတဲ့ ဆြမ္းေတာ္အုပ္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေယာနယ္ဘက္မွာ အခုခ်ိန္ ထိ ဒီလိုဆြမ္းအုပ္ေတြ သုံးေနေသးတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ဒီေဒသမွာ ဆြမ္းအုပ္ကို မသုံးၾကေတာ့ေပမယ့္လည္း ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ပစၥည္း အျဖစ္နဲ႔ေရာ အိမ္က်က္သေရေဆာင္ အျဖစ္နဲ႔ပါ ထားရွိၾကတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီလို ဆြမ္းအုပ္ေတြကို ႏွီး၊ ဝါး၊ ႀကိမ္၊ သစ္သားစတဲ့ ကုန္ၾကမ္း ေတြနဲ႔ ပုံေဖာ္ထြင္းထု ရက္လုပ္ရတာ ျဖစ္ၿပီး သား႐ိုးကိုင္၊ သစ္ေစးသုတ္၊ ေ႐ႊခ် တာေတြလုပ္ၿပီး အေခ်ာသပ္ျပဳလုပ္ရတယ္ ဆိုတာကိုပါ အက်ဥ္း႐ုံးၿပီး ေျပာျပလိုက္ ရပါတယ္။

ေရွးေဟာင္းပစၥည္းတန္ဖိုးထားသူေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေမြႏွစ္ပစၥည္း ေတြကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသူ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္ ဆြမ္းအုပ္ ေလးကိုျမင္ၿပီး သေဘာက်ၾကေတာ့ အေတာ္သင့္မ်ားတဲ့ တန္ဖိုးေတြခ်မွတ္ၿပီး ေတာင္းဝယ္ၾက ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီဆြမ္းအုပ္ေလးရဲ႕တန္ဖိုးဟာ ဘယ္ ေလာက္ ဘယ္မၽွတန္တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ လည္း တန္ဖိုးေတြ လာျဖတ္ေနတတ္ၾက ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ တန္ဖိုးေတြအေပၚ စိတ္ဝင္ စားမႈ မျဖစ္သလို သာယာမႈ ေတြလည္း မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔ လည္းဆိုေတာ့ အရင္ႏွစ္ ေပါင္း တစ္ရာ ေက်ာ္ေလာက္က ကိုယ့္ ထားဝယ္ေဒသမွာ အသုံးျပဳခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ ပစၥည္းတစ္ခုကို ေရရွည္ တည္တန္႔ေနေစဖို႔ ကိုယ္နဲ႔မကြာ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္သြားရမွာမို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာဝန္ တစ္ခု က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဒီဆြမ္း အုပ္ပိုင္ရွင္ ဦးေမာင္ႏွင္းနဲ႔ ေဒၚၾကည္ပို တို႔ရဲ႕ ေျမးရင္းေခါက္ေခါက္ေတြလည္း ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မရင္းက ေမြးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တူနဲ႔ တူမ ႏွစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ လက္ရွိယူထားတဲ့ တာဝန္ေတြ လႊဲေျပာင္းေပးဖို႔ပါ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ အေမြႏွစ္ပစၥည္းေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္လာေအာင္ ေျပာျပၿပီး သူတို႔ ဘိုးဘြားပိုင္ ဒီဆြမ္းအုပ္ေလးကို လႊဲေျပာင္းေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ေလးေတြ ဘိုးဘြားအေမြကို ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားၾကမွာပါ။ ကၽြန္ ေတာ့္တူ တူမေတြလိုပဲ ေနာင္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္ သစ္ေလးေတြလည္း ဘိုးဘြားပိုင္ ပစၥည္း မ်ားကို တန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါေစ ေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။