စကားေျပာဆိုျခင္း အမႈကိစၥကို တခ်ိဳ႕က အတတ္ပညာဟု သေဘာ ထား ၾကေလသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အႏုပညာဟု ယူဆၾကေလသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ သာမန္ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ ပဋိသႏၶာရစကား ေျပာဆိုျခင္းထက္ ပိုၿပီး မိမိဘက္တိမ္းၫြတ္လာေအာင္၊ မိမိ အယူအဆကို တစ္ဖက္သား လက္ခံ လာေအာင္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ တစ္ဖက္ သားစိတ္မွာ ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာဆို စည္း႐ုံးႏိုင္စြမ္းကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထားလိုက္ပါေတာ့။ စကားေျပာဆိုျခင္း သည္ အတတ္ပညာ ျဖစ္ေစ၊ အႏုပညာျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ လူလူခ်င္း ဆက္သြယ္ရာ၌ မျဖစ္မေန အသုံးျပဳရေသာ ၾကားခံဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာတစ္ခု သက္သက္ျဖစ္ေစ သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ လူသားမ်ား သည္ ေန႔စဥ္ မိုးေသာက္ စကားေျပာ ဆိုျခင္း အမႈကိစၥကို မျဖစ္မေန ျပဳလုပ္ ၾကရစၿမဲပင္။
ေန႔စဥ္မိုးေသာက္ မနက္အိပ္ရာ ထခ်ိန္မွ ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လူသားမ်ားမွာ စကားေျပာဆိုျခင္းကို မျဖစ္မေန ျပဳလုပ္ၾကရပါသည္။ ရည္႐ြယ္ ခ်က္ရွိသည္ျဖစ္ေစ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္အား ထက္သန္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ဝတၱရားအရျဖစ္ေစ မလႊဲမေရွာင္သာ စကားေျပာဆိုျခင္း အမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပဳလုပ္ရ စၿမဲပင္။
အဘယ္ေၾကာင့္ ယခုလို ကၽြန္ေတာ္ တို႔ စကားေျပာဆိုၾကပါသနည္း။အေျဖက ရွင္းပါသည္။ မိမိ သေဘာထားကို တစ္ဖက္သား သိရွိႏိုင္ေစဖို႔၊ မိမိလိုအင္ ဆႏၵကို တစ္ဖက္သား နားလည္ႏိုင္ေစဖို႔ ဘာသာစကားကို မျဖစ္မေန အသုံးျပဳ ဆက္သြယ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ ေတာ့ ဘာသာစကားဟူသည္ လူ႕သမိုင္း တစ္ေလၽွာက္ လူလူခ်င္း ဆက္သြယ္ရာ၌ ေရွး အက်ဆုံးႏွင့္ အသုံးအဝင္ဆုံး ၾကားခံ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာတစ္ခု ျဖစ္ပါ သည္။ နည္းပညာေတြ မည္သို႔ပင္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္လာပါေစ လူလူခ်င္း ဆက္သြယ္ရာ၌ ဘာသာစကားထက္ ပို၍အသုံးတည့္ေသာ ၾကားခံ ဆက္သြယ္ ေရး ကိရိယာတစ္မ်ိဳးကို ပညာရွင္မ်ား တီထြင္ႏိုင္ လိမ့္မည္ မထင္ပါ။
ထိုသို႔ ေန႔စဥ္မိုးေသာက္ မျဖစ္ မေန စကားေျပာဆိုၾကရာ၌ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္ဖက္သားေျပာ သမၽွ ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ေပးဖို႔ထက္ ငါ့စကားႏြားရ ေျပာဆိုဖို႔သာ ပိုမိုစိတ္ အားထက္သန္ ေလ့ရွိပါသည္။
တစ္ခါ တရံ တစ္ဖက္သား စကားမဆုံးေသးခင္ မိမိေျပာမည့္ စကားကို အေတြးထဲမွာ စာစီထားၿပီး ပါးစပ္တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေန တတ္ေလသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ စကားဝိုင္း မ်ားမွာ နားေထာင္သူ တစ္ဦးတစ္ ေယာက္မၽွမရွိဘဲ မိမိေျပာဆိုမည့္ အေၾကာင္း အရာမွာ ပိုအေရးႀကီးသည္ဟု ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွ သေဘာထားလ်က္ သူတစ္ေပါက္ ငါတစ္ေပါက္ အလုအယက္ ဝိုင္းဝန္း ေျပာဆိုေနပုံမွာ လူလူခ်င္း ေျပာဆို ေနၾကေသာ စကားဝိုင္းႏွင့္ မတူဘဲ လက္ပံပင္ ဆက္ရက္က် ေနသလိုပင္။ထိုအျပင္ တခ်ိဳ႕ေသာ စကားဝိုင္းမ်ား၌ စကားေျပာဆိုခြင့္ ပါမစ္ကို တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း ရယူထားသလို သူ တစ္ပါးကို အလွည့္မေပးဘဲ ကရား ေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာဆိုတတ္ၾက သူမ်ားႏွင့္ ႀကဳံရတိုင္း နားမအီမလည္ ျဖစ္ကာ စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုကိုမ်ား ေရာက္ရွိေနၿပီလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ ေမးခြန္းထုတ္ရ မေလာက္ပင္။တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကမူ စကား ေျပာဆိုျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ယခုလို အႀကံေပးဖူးပါသည္။
” ငါတို႔ လူလူခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားေျပာတဲ့အခါ ဖုန္းေျပာသလို သေဘာထား သင့္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈအရ တစ္ဖက္သား ေျပာသမၽွ ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ၿပီးမွ ကိုယ့္သေဘာထားကို ျပန္ေျပာေပါ့” ဟူလို။ သေဘာတူျခင္း မတူျခင္းကို အပထားၿပီး အေလးအနက္ ထား စဥ္းစားသင့္ေသာ အဆိုျပဳခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ စကားဝိုင္း ေပါင္း မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသလို စကားေျပာေကာင္းသူ အေျမာက္အျမား ကိုလည္း ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ဖူးပါသည္။ အမ်ား အားျဖင့္ စကားေျပာေကာင္းသူတို႔၏ ၾကန္အင္လကၡဏာတစ္ရပ္မွာ ဂရိ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ႀကီး ဒိုင္အိုဂ်ီးနီး(စ္) ေျပာသလို နားေထာင္ေကာင္းျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ ထိုထိုေသာ စကားေျပာ ေကာင္း သူတို႔မွာ ပါးစပ္တစ္ေပါက္ထက္ နားႏွစ္ ဖက္ကို ပိုအလုပ္ေပးေလ့ ရွိၾကေလသည္။တစ္ဖက္သား ေျပာစကားကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ကာ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ ေသာ ႏႈတ္ထြက္စကားမ်ားကို ျပန္လည္ ေျပာဆို တတ္ေလသည္။
႐ုန္႔ရင္း ၾကမ္းတမ္းေသာ ဖ႐ုသဝါစာမ်ားကို ေရွာင္ရွားကာ ပီယဝါစာ စကားမ်ားျဖင့္ တုံ႔ျပန္ ေျပာဆိုတတ္ၾကသလို တစ္ဖက္ သား၏ နားလည္လက္ခံႏိုင္စြမ္းအေပၚ မူတည္ၿပီး စကားကို ေရခ်ိန္ၫွိ ေျပာဆို တတ္ၾကေလသည္။ ထို႔အျပင္ မိမိကၽြမ္း က်င္လိမၼာရာ နယ္ပယ္တစ္ခု အတြင္းသို႔ တစ္ဖက္သားကို ဇြတ္ အတင္းဆြဲေခၚၿပီး ကထိကႀကီးတစ္ဦးက ေက်ာင္းသား မ်ားကို စာသင္ခန္းထဲ လက္ခ်ာေပး ေနသလို အေပၚစီးမွ ေျပာဆိုဖို႔ထက္ စကားဝိုင္းကို အတိုင္ အေဖာက္ညီညီႏွင့္ လွလွပပ နိဂုံးခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔သာ စိတ္အား ထက္သန္ ၾကေလသည္။ ထိုထိုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ခဏတာ စကားေျပာဆို ရတိုင္း အခ်ိန္ကာလတည္းဟူေသာ ပညတ္ခ်က္တစ္ခုကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ စိတ္လက္ ၾကည္သာ ခ်မ္းေျမ႕ရစၿမဲပင္။
ယခုလို စကားအရာ၌ ေမွာ္ေအာင္ ေနသူမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ ဆက္ဆံဖူးသလို တစ္ခါစကားေျပာဖူး႐ုံႏွင့္ တစ္သက္တာ ေျပာဆိုဆက္ဆံရ ဝန္ေလးသြားရေလာက္ ေအာင္ စကားေျပာဆိုျခင္းအမႈ၌ ႏုံခ်ာလွ သူမ်ားႏွင့္လည္း ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရဖူးပါ သည္။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာ ထိုထိုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ စကားလက္ဆုံ ေျပာဆိုရေသာ မိနစ္တိုင္း စကၠန္တိုင္းမွာ ရွည္လ်ားလွေသာ ငရဲခန္းတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းေန ရသလိုပင္။ ထိုအခိုက္ အတန္႔မ်ိဳး၌ တစ္ဖက္သား ေျပာၾကား သမၽွကို စိတ္မပါလက္မပါ နားေထာင္ ရင္း ဗုဒၶဘုရားရွင္ ဆိုဆုံးမေတာ္မူခဲ့ေသာ စကားႀကီး ေျခာက္ခြန္းကို အလိုလို သတိရမိပါသည္။
၁။ မဟုတ္မမွန္။ အက်ိဳးစီးပြားမရွိ။သူတစ္ပါးတို႔လည္း မႏွစ္သက္။
၂။ ဟုတ္မွန္၏။ အက်ိဳးစီးပြားမရွိ။သူတစ္ပါးတို႔လည္း မႏွစ္သက္။
၃။ ဟုတ္မွန္၏။ အက်ိဳးစီးပြားရွိ၏။သူတစ္ပါးတို႔လည္း မႏွစ္သက္။
၄။ မဟုတ္မမွန္။ အက်ိဳးစီးပြားမရွိ။သူတစ္ပါးတို႔လည္း ႏွစ္သက္၏။
၅။ ဟုတ္မွန္၏။ အက်ိဳးစီးပြားမရွိ။သူတစ္ပါးတို႔ ႏွစ္သက္၏။
၆။ ဟုတ္မွန္၏။ အက်ိဳးစီးပြားရွိ၏။သူတစ္ပါးတို႔လည္း ႏွစ္သက္၏။
အဆိုပါ စကားႀကီး ေျခာက္ခြန္း အနက္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သူေတာ္ေကာင္း တို႔က တတိယႏွင့္ ဆ႒မစကားတို႔ကို သာ အခါခပ္သိမ္း ေျပာဆိုေလ့ရွိၿပီး သာမာန္ ပုထုဇဥ္မ်ားသာ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အဆိုပါ စကားႏွစ္ခြန္း မွအပ က်န္စကားႀကီး ေလးခြန္းကိုသာ အဖန္တလဲလဲ ေျပာဆိုလ်က္ ရွိၾက ေလသည္။
တစ္ခါက ေဆးကုမၸဏီဝန္ထမ္း ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ဦးႏွင့္ အမွတ္မထင္ သိကၽြမ္းခင္မင္ ခဲ့ဖူးပါသည္။ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္ေလးမွာ စကားေျပာဆိုတိုင္း သူ႕ဝါ က်ကို ” ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ရွင္းလား” ဟူေသာ သမားဂုဏ္ျပ အသုံး အႏႈန္းျဖင့္ ပုဒ္မ ခ်ေလ့ရွိပါသည္။ တစ္ခါတရံ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ေသာ အေၾကာင္းအရာ ေလးတစ္ခုကိုပင္ အိမ္သာက်င္း တူးေန သူတစ္ဦးကို အာကာသတြင္းနက္ႀကီး ေတြအေၾကာင္း နားလည္ သေဘာေပါက္ ေအာင္ ရွင္းျပေနရ သေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ” ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ရွင္းလား” ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကို ထပ္ခါတလဲလဲ သုံးႏႈန္း ေလ့ ရွိပါသည္။တစ္ေန႔ စကားဝိုင္း တစ္ခု တြင္ မသိသား ဆို႐ြားႏိုင္လွေသာ ကၽြန္ ေတာ္က သူ႕ကို ယခုလို ေမးျမန္းမိပါ သည္။
” ညီေလး…မင္းငါတို႔နဲ႔ စကား ေျပာတိုင္း ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ ရွင္းလားဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို ထပ္ခါ တလဲလဲ သုံးႏႈန္းရ တာလဲ၊ ဆိုလိုတာက မင္းေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာဟာ နက္နဲလြန္းေတာ့ ငါတို႔ သေဘာမေပါက္ မွာ စိုးလို႔လား”
ယခုလို ေမးျမန္းလိုက္ေသာအခါ ပုဂၢိဳလ္ေလးက သူအက်င့္ပါေနလို႔ ေျပာဆိုမိေၾကာင္း ျပာျပာသလဲ ျပန္လည္ ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ေလသည္။
ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က
” ကဲ….ေကာင္းၿပီ၊ ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ ကုမၸဏီမွာ ေဆးသစ္တစ္မ်ိဳး ဝင္လာ တိုင္း အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးေတြဆီ ပ႐ို မိုးရွင္း ဝင္တဲ့အခါ ဆရာႀကီး ဒီေဆးက ……ေရာဂါအတြက္သုံးတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ ရွင္းလား ဆရာႀကီးလို႔ မင္းေျပာ ပါ့မလား ”
” ဒီ…..ဒီလိုေျပာလို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ မလဲ အစ္ကို ”
” ဪ…..သူ႕အက်င့္ပါပုံက ဒီလို ကိုး” ဟူ၍သာ ေျဖေတြးေလး ေတြးေပးရ ေလေတာ့သည္။
ထိုအျပင္ စကားဝိုင္းမွာ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ ” ဟင့္အင္း” လိုက္ရမွ ေက် နပ္ေသာ” ကိုဟင့္အင္း” မ်ားႏွင့္လည္း ႀကဳံေတြ႕ဖူးပါသည္။ ယခုလို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာရွင္းလားဟု ေျပာဆိုလိုက္တိုင္း၊ ဟင့္အင္းလိုက္တိုင္း တစ္ဖက္သား၏ ခိုးခိုးခ်ေနေသာ သက္ျပင္းကို အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သတိမွထားမိပါေလစ။ မိမိႏႈတ္ဖ်ားမွ စီးဆင္းလာေသာ စကား လုံးတိုင္းသည္ တစ္ဖက္သား၏နား၀ကို အဆိပ္သင့္ေစမွန္း သိမွသိ ပါေလစ။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ရလၽွင္ ဤကမၻာ ေလာကႀကီး၌ ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း အသုံးခ်တတ္သူမွာ လူသားမ်ားသာ ျဖစ္ပါ သည္။ ဘာသာ စကားဟူသည္ အေျပာစကားေျပ ျဖစ္ၿပီး စာေပကား အေရးစကားေျပ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း အသုံးခ်တတ္ေသာေၾကာင့္လည္း လူသည္ သတၱ ေလာက၏ အရွင္သခင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။ေန႔စဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာဆိုေနၾကေသာ စကားလုံးမ်ားသည္ ဩဇာအထက္ ျမက္ဆုံး ေဆးတစ္ပါးဟု ႐ုဒ္ယတ္ ကက္ပလင္က ဆိုခဲ့ေလသည္။ ထိုသို႔ အစြမ္း ထက္လွေသာ ေဆးတစ္ပါးကို ကံအားေလ်ာ္စြာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္မိုးေသာက္ မွီဝဲ ေနၾကေသာ္လည္း အစြမ္းထက္မွန္း မသိသူေတြက အနမတၱဂၢပင္။ ထိုသူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ ကမၻာေက်ာ္ မိတၱဗလဆရာႀကီး ေဒးလ္ကာနက္ဂ်ီ၏ စကားေလးတစ္ခြန္း လက္ ေဆာင္ပါး လိုက္ခ်င္ပါသည္။
” ပ်ားရည္တစ္စက္သည္ မုတ္ခါး ရည္ တစ္ဂါလံထက္ ယင္ေကာင္ ပိုမိ ႏိုင္ပါသည္။”
