ဘုရင့္ ေနျပည္ေတာ္အနီးက ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံ

0
742

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ။ ထားဝယ္သားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုေၾကာင့္ မႏၲေလး ၿမိဳ႕မွာစတင္ေျခခ်ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ ေဒသနဲ႔ ေဝးကြာလွၿပီး အသိမိတ္ေဆြ ဆိုလို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေလမွကို မရွိတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ေျခခ် ေနထိုင္ ရေတာ့ အေတာ္ေလးကို အထီးက်န္ ဆန္လွပါတယ္။ အားလုံးက အသိ မိတ္ေဆြေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ အားငယ္ တဲ့ စိတ္ကေလးေတြလည္း တစ္ခါ တစ္ေလ မသိမသာကိန္းေအာင္းလို႔ပါပဲ။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်ဳံးေတာ္ႀကီး ကိုပတ္လို႔ မႏၲေလးေတာင္ေျခ သြားမယ္ ဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ထြက္လာရာမွာ မထင္မွတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ ရပါတယ္။ ဓမၼနိဗဒၶထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံႀကီး (ေဒသအေခၚ ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံ)ဆိုတာကို က်ဳံးေျမာက္ဖက္လမ္းျဖစ္တဲ့ ၁၂ လမ္းနဲ႔ ၇၇ လမ္းေထာင့္မွာ ထင္ထင္ရွားရွားနဲ႔ ခန္႔ထည္စြာ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ပါ။ အဲဒီ ဓမၼ႐ုံကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာေတာ့ စိတ္ ထဲမွာ သိပ္ကိုအံ့ဩၿပီး ဝမ္းသာသြားမိ ပါတယ္။
ထားဝယ္ေဒသကလူေတြ မရွိ သေလာက္ရွားပါးတဲ့ ဒီမႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ထားဝယ္ဓမၼ႐ုံတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေတြ႕လိုက္ရတာ ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို ဝမ္းသာမိမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့စိတ္ထဲမွာ အားကိုးအားထား တစ္ခု ရလိုက္သလိုလိုနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္း လုံၿခဳံသြားသလို ခံစားရပါတယ္။ ထားဝယ္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ အေဆာက္အအုံ တစ္ခုခု သို႔မဟုတ္ အသင္းအဖြဲ႕ တစ္ ခုခုကို တျခားေနရာေဒသမွာ ေတြ႕လိုက္ ရတာဟာ ထားဝယ္သားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္တာ့္ စိတ္ကို ေႏြးေထြး အားတက္ေစခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ေနာက္ပိုင္း မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ေနလာတဲ့တစ္ေလၽွာက္လုံး က်ဳံးေျမာက္ဖက္လမ္းကို ျဖတ္မိတဲ့ အခါတိုင္း ၁၂ လမ္းေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံကို မျဖစ္မေန ၾကည့္ျဖစ္ ေနေတာ့တာပါ။ ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ရတဲ့ အခိုက္ အတန္႔မွာလည္း စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ေဒသ၊ကိုယ့္ရပ္႐ြာကို ခဏတာ ေရာက္သြားမိသလိုပါပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးနဲ႔ နီးနီး ကပ္ကပ္ တစ္ေနရာမွာ ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံက ဘယ္လိုလုပ္လာၿပီး တည္ရွိေနရတာပါ လိမ့္.. ဆိုတဲ့ ပေဟဠိတစ္ခုက အၿမဲတမ္း ၫွိတြယ္လ်က္ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း မႏၲေလးၿမိဳ႕က ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံႀကီးနဲ႔ ပက္သက္လို႔ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဆရာနတ္ေမာက္ထြန္းရွိန္ရဲ႕ ဝင္း ေတြနဲ႔ တည္ခဲ့တဲ့ မင္းေနျပည္ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာေဖာ္ျပထားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း အရာေလးတစ္ခုကို ဖတ္မိခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဒီမႏၲေလးနန္းၿမိဳ႕အနီးမွာ ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံ တည္ရွိေနတာကို နား လည္ သေဘာေပါက္မိခဲ့တာပါ။ မင္း တုန္းမင္းႀကီးဟာ မႏၲေလးမွာ ၿမိဳ႕သစ္ နန္းသစ္တည္ေထာင္တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ေျမာက္ျပင္ေနရာမွာ ကြက္ခ်ၿပီး စစ္တန္းလ်ား ေျခာက္လိုင္း စာမၽွ ေနရာခ်ေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ စစ္တန္းလ်ားမွာ ေနထိုင္ၾကရတဲ့ စစ္သည္အမႈထမ္းအမ်ားစုဟာ ေရး၊ ထားဝယ္၊ ၿမိတ္၊ တနသၤာရီစတဲ့ေဒသ ေတြက လာေရာက္အမႈထမ္းၾကတဲ့ စစ္သည္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျမာက္ျပင္ အရပ္ကို ထားဝယ္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား ေနထိုင္တဲ့အရပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းအရပ္ သားမ်ား ဝင္ေရာက္ေနထိုင္လာတဲ့ အခ်ိန္ မွာလည္း ထားဝယ္ အရပ္အျဖစ္နဲ႔ပဲ လူသိမ်ားလာေတာ့တာပါ။
dawei-dahmma-yone
ထားဝယ္အရပ္ထဲကို ေနာက္ထပ္ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္လာၾကတဲ့ အရပ္သား မ်ားထဲမွာ ပန္းပဲအတတ္ပညာသည္၊ ပန္းထိမ္အတတ္ပညာသည္နဲ႔ တျခား လက္မႈ ပညာသည္မ်ားလည္း ပါဝင္ တယ္လို သိရပါတယ္။ အခုလက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ေနရတဲ့နန္းၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေျမာက္ျပင္ျဖစ္တဲ့ ၁၂ လမ္းနဲ႔ ၇၇ လမ္းေထာင့္က ထားဝယ္ ဓမၼာ႐ုံႀကီး (ဓမၼနိဗဒၶထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံႀကီး)ဟာ ေရွးယခင္က ေျမာက္ျပင္ထားဝယ္ အရပ္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ထားဝယ္အဆက္ အႏြယ္မ်ား စုေပါင္းအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အထင္ကရ ဓမၼာ႐ုံႀကီး တစ္ေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ထားဝယ္ ဓမၼာ႐ုံဟာ ေရွးအရင္ကတည္းကေန တကယ္ကို ထည္ထည္ဝါဝါနဲ႔ တည္ရွိ ေနခဲ့တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္ေဒသဟာ မင္းေနျပည္ေတာ္နဲ႔ လွမ္းကြာလွေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ေတြးရရင္ ဘုရင့္ နန္းေတာ္နဲ႔ ဆက္သြယ္ သိပ္မရွိဘူးလို႔ ထင္ခ်င္စရာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္ သားတို႔ရဲ႕ သတၱိဗ်တၱိနဲ႔ လက္႐ုံးရည္ အစြမ္းပကားတို႔ေၾကာင့္ ေရွးအစဥ္ အဆက္ မင္းေနျပည္ေတာ္မ်ားမွာ ထင္ထင္ရွားရွားနဲ႔ ေနရာရခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလိုထားဝယ္သားမ်ားကို နန္း တြင္းမွာ အေလးေပးခံခဲ့ရတာ ဘုရင့္ ေနာင္မင္းတရားႀကီး လက္ထက္ေတာ္ ကတည္းက ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ကတည္းကေန ေနာက္ပိုင္း ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘုရင့္ေနျပည္ ေတာ္ေတြမွာ ထားဝယ္သား မင္းမႈထမ္း မ်ားကို အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ခန္႔ထားလာခဲ့တာ ေနာက္ဆုံး မင္းတုန္း မင္းႀကီးနဲ႔ သီေပါမင္း လက္ထက္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ရတနာပုံေခတ္အထိပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ အခုေတြ႕ျမင္ေနရတဲ့ ဓမၼနိဗုဒၶ ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံႀကီးဟာ ရတနာပုံေခတ္ ဘုရင့္အမႈေတာ္ထမ္း ထားဝယ္သားတို႔ ေနထိုင္ရာ ထားဝယ္ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္ သားတို႔ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဓမၼာ႐ုံႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ဳံးေျမာက္ဖက္လမ္းကို ျဖတ္သြား မိေလတိုင္း လမ္းေပၚကေန ၾကည့္ၾကည့္ ၿပီးသာ သြားေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ခါမွလည္း အဲဒီဓမၼ႐ုံထဲဝင္ၿပီး ေလ့လာၾကည့္႐ႈ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီတစ္ခါမွ ေတာ့ တစ္ခုတ္တရကို သြားၿပီး ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံႀကီးကို ေလ့လာျဖစ္ပါ တယ္။ ဓမၼာ႐ုံႀကီးဟာ ၁၂ လမ္းေပၚမွာ ေျမာက္ဘက္က်ဳံးႀကီးနဲ႔ နန္းၿမိဳ႕႐ိုးႀကီးကို မ်က္ႏွာမူၿပီး တည္ရွိေနတာပါ။ အျပင္ ဘက္က ၾကည့္လိုက္ရင္ႏွစ္ထပ္ အေဆာက္အအုံလို ျမင္ေနရၿပီး ဓမၼာ႐ုံ ႀကီးရဲ႕ နံရံေအာက္ပိုင္း ပတ္ပတ္လည္က္ို မွန္စီေ႐ႊခ်ေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားပါတယ္။ ဓမၼ႐ုံႀကီးက ၁၂ လမ္းနဲ႔ ၇၇ လမ္း ေထာင့္မွာ တည္ရွိေနခဲ့တာျဖစ္လို႔ အဲဒီလမ္းေတြ ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး အဝင္မုခ္ဦးနဲ႔ အုတ္ေလွကားတစ္စုံစီ ခ်ထားပါတယ္။

အေပၚတက္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ မွာေတာ့ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိလွတဲ့ ဓမၼာ႐ုံအတြင္းပိုင္းဧရိယာနဲ႔ တဖ်က္ဖ်က္ လက္ေနေအာင္ မွန္စီေ႐ႊခ်ထားတဲ့ အတြင္းနံရံမ်ားကို ခန္႔ညားစြာနဲ႔ ေတြ႕ရ ေတာ့တာပါ။ ေခါင္းရင္းဘက္မွာ ေတာ့ မွန္စီေ႐ႊခ်ပုလႅင္တန္း အရွည္ႀကီး အေပၚ မွာ ကိန္းဝပ္ေနၾကတဲ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ကို ဖူးေတြ႕ ရပါတယ္။ ဆင္းတုေတာ္ေတြရဲ႕ လက္ရာ ေတြကေတာ့ ရတနာပုံေခတ္လက္ရာ ေတြပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီဆင္းတုေတာ္ေတြ ထဲမွာထူးျခားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ ႏွစ္ဆူကို ဖူးေတြ႕ရပါတယ္။ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္နဲ႔ မဟာမုနိပုံတူ ေက်ာက္ဆင္းတုတစ္ဆူပါ။ အဲဒီ ဆင္းတုေတာ္ႏွစ္ဆူကို နန္းတြင္း ကေန ပင့္ေဆာင္လာတာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူခါနီး ဆဲဆဲ နန္းတြင္းမွာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္ေနအခ်ိန္ ထားဝယ္ရပ္သား နန္း တြင္း အမႈထမ္းတစ္ေယာက္က အဲဒီ႐ုပ္ ပြားေတာ္ႏွစ္ဆူကို ေျမာက္ျပင္မွာရွိတဲ့ ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံအေရာက္ ပင့္ေဆာင္ လာခဲ့တာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဓမၼ႐ုံအတြင္းမွာ ၁၂၄၈ ခုႏွစ္ က ထားဝယ္ဓမၼ႐ုံပုံဆိုၿပီး ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီ ကားတစ္ခ်ပ္ကို ေတြ႕ရပါေသး တယ္။ ပုံထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ထားဝယ္ ဓမၼာ႐ုံပုံက အခုလက္ရွိပုံစံနဲ႔ မတူပါဘူး။ ပန္းခ်ီကားထဲက ဓမၼ႐ုံႀကီးမွာ နန္းၿမိဳ႕ ေတာ္ဘက္ မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ပိုင္းကို မုခ္ခုံးရွစ္ခုပါ အုတ္တိုက္ရွည္ႀကီး တစ္ခု နဲ႔ ထည့္သြင္းတည္ေဆာက္ ထားတာ ကိုေတြ႕ရၿပီး တစ္ဆက္တည္း ရွိေနတဲ့ အေဆာက္အုံကိုေတာ့ သစ္သား ေတြနဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္ထား ပုံရပါတယ္။ အခု လက္ရွိပုံစံက ပန္းခ်ီကားထဲမွာျမင္ရတဲ့ အေဆာက္အုံကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ အသစ္ျပန္လည္ျပဳျပင္ၿပီး တည္ေဆာက္ ထားခဲ့တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ေျမာက္ျပင္မွာ တည္ရွိေနတဲ့ ထားဝယ္ ဓမၼာ႐ုံကို ဘယ္ခုႏွစ္မွာ စတင္တည္ ေဆာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေလ့လာခြင့္မရ ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း သီေပါမင္း လက္ထက္မွာကတည္းက ထားဝယ္ ဓမၼာ ႐ုံႀကီး တည္ရွိေနၿပီလို႔ ယူဆခ်င္ပါ တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ပါ ေတာ္မူခါနီးဆဲဆဲ ဆင္းတုေတာ္ ႏွစ္ဆူကို နန္းတြင္းထဲကေန ဒီဓမၼာ႐ုံအေရာက္ ပင့္ေဆာင္လာႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာဟာ အဲဒီကတည္းက ဒီေနရာမွာ ထားဝယ္ ဓမၼာ႐ုံႀကီး တည္ရွိေနၿပီးျဖစ္မွာမို႔ပါ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထားဝယ္ေဒသနဲ႔ ေဝး ကြာလွတဲ့ ဘုရင့္နန္းၿမိဳ႕အနီးမွာ ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံႀကီးတစ္ခု ထည္ထည္ ဝါဝါနဲ႔ တည္ရွိေနတာကို အရမ္းပဲ ေက်နပ္အားရမိပါတယ္။

အစပထမတုန္းကေတာ့ မႏၲေလး ၿမိဳ႕မွာရွိေနတဲ့ ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံႀကီးေၾကာင့္ အေဝးေရာက္ ထားဝယ္သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ စိတ္လုံၿခဳံမႈရသလိုေလးပဲ ခံစား မိတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီထက္ပိုေလး နက္တဲ့ အဓိပၸါယ္တစ္ခုကို ေဖာ္ေဆာင္ လ်က္ရွိေနပါတယ္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ ဘုရင့္နန္းၿမိဳ႕ေတာ္အနီး ထားဝယ္ဓမၼာ႐ုံႀကီးတစ္ခု ေရွးအရင္ ကတည္းကေန အခုခ်ိန္ထိ တည္ရွိေန ခဲ့တာဟာ ရတနာပုံေခတ္ ထားဝယ္ေဒ သက မင္းမႈထမ္းတို႔ရဲ႕ ဘုရင့္နန္းေတာ္ အတြင္း အေရးပါအရာ ေရာက္မႈရွိခဲ့ သလိုမ်ိဳး နန္းၿမိဳ႕အျပင္ဘက္မွာလည္း ရပ္ကြက္တစ္ခုအေနနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းေနထိုင္ၿပီး စုေပါင္းဓမၼာ႐ုံတစ္ခု တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ တဲ့အေျခေနအထိ ထင္ထင္ရွားရွားနဲ႔ ဝင့္ဝင့္ထည္ထည္ ေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလ်က္ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိပါတယ္။