အၾကာႀကီး မေရးျဖစ္ဘဲ အဆက္ ျပတ္သြားတဲ့အတြက္ ေတာင္း ပန္ပါ၏။ ယခု အပိုင္းအစကို ဝယ္လင္တန္ ေက်ာင္းသားအဆက္ဟု ယူေသာ္က လည္းရ၏။ မယူရင္လည္း သေဘာပါ။ ကီဝီေျမမွာ ေျခာက္လၾကာၿပီးေနာက္ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ မိုင္ေသာင္းခ်ီ ပ်ံသန္းကာ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေလၿပီ။
လာရာလမ္းတစ္ေလၽွာက္ အင္ဒို နီးရွားႏွင့္ ပါပူဝါနယူးဂီနီ ႏိုင္ငံ နယ္စပ္ တြင္ ေလယာဥ္တစ္စီး ပ်က္က်ျခင္း၊ ဘန္ေကာက္ဗုံးႏွင့္ ႏွစ္လမ္းေလာက္သာ ျခားကာ လြတ္ေျမာက္သြားျခင္း၊ ယင္း ေနာက္ ထားဝယ္အျပန္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ တြင္ ၈ နာရီၾကာ ေသာင္တင္ျခင္း အသီး သီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေလၿပီ။ ထားဝယ္သား အိမ္အျပန္ကား သိပ္ မလြယ္လွပါ။ ဒါသည္ကပင္ ထားဝယ္ ဆိုေသာ အိမ္ကိုစြဲစြဲႏွစ္ႏွစ္ျဖစ္ရေလျခင္း ေလာဟု စိတ္ကူးမိသည္။
(က)
ရန္ကုန္မွ ထားဝယ္သို႔လာေသာ ေန႔တြင္ ထားဝယ္တြင္ မိုးသည္းေန သျဖင့္ ေလယာဥ္ဆင္းခြင့္မရ။ ယင္း ေၾကာင့္ပင္ ထားဝယ္ကြင္းသို႔ ဆင္းခြင့္ ရေသာ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ရင္း ညေန ၃ နာရီထိုးမွ ေလယာဥ္ ထြက္ျဖစ္သည္။ မနက္ ၇ နာရီ ကြင္းခ်ိန္း။ တကယ္ ထြက္ျဖစ္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီ။ ေလယာဥ္ ေနာက္ က်မည့္အေၾကာင္းကို ျမန္မာလို၊ အဂၤလိပ္လိုျဖင့္ ေလဆိပ္အတြင္း ေၾကညာ သည္။ ျမန္မာလိုျဖင့္ ေၾကညာသည့္ အခါ ေလယာဥ္ထြက္ခြာခ်ိန္ ေနာက္က် မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သာ ေျပာၿပီး အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ေၾကညာေသာအခါ ရာသီဥတုအေျခအေနေၾကာင့္ ေလယာဥ္ ေနာက္က်မည္ဟု” အေၾကာင္းအရင္း” ကိုပါထည့္ ေၾကညာသည္။
ဘိုစာတတ္သူတို႔ကို ပိုၿပီး အေလး ထားဆက္ဆံသျဖင့္ ထိုသို႔ ကြဲျပားရ ျခင္းေလာ၊ ဒါမွမဟုတ္ မေတာ္တဆေလာ ဟု ေတြးမိသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ခရီးကား ဆက္ခြင့္ရသြားသည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွ ခါတိုင္းျမင္ ေနက် သဲေသာင္ျဖင့္ အနားသတ္ ထားေသာ ကုန္းေျမႏွင့္ ပင္လယ္ျပာျပာကို ျမင္ဖို႔ေတာ့ သိပ္မလြယ္လွ။ ေကာင္းကင္ တစ္ခြင္လုံး တိမ္ထုတိမ္သားေတြသာ ကဲေနသည္။ ထုံးစံအတိုင္း တစ္နာရီ ခန္႔ႏွင္ ၿပီးေသာအခါ တိမ္သားေတြကို ေဖာက္ဆင္းၿပီးေနာက္ ထားဝယ္ျမစ္ေပၚ တြင္ စပ်ံေတာ့သည္။ မၾကာမီ ကြင္းကို ဆင္းသည္။
ေလဆိပ္တြင္ ရပ္ခါနီး ေလယာဥ္ မယ္၏ ခ်ိဳၿမိန္ေသာေၾကညာသံ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ထြက္ေပၚ လာျပန္သည္။
လာျပန္ၿပီဘိုလိုက တစ္မ်ိဳး၊ ျမန္မာလိုက တစ္မ်ိဳး။
ထုံးစံအတိုင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာၿပီး တဲ့ေနာက္ . . . ။ ေလယာဥ္ ေနာက္က် သည့္အတြက္ ေမတၱာရပ္ခံပါေၾကာင္း ျမန္မာလိုျဖင့္ ေၾကညာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘိုလိုျဖင့္ေတာ့ ‘ We apologize . . . . . . ’ ဟုေသာ စကားကို သုံးသြားသည္။ ျမန္ မာ ျပန္ရပါက ” ေလယာဥ္ေနာက္က်တဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါ၏ ” ေပါ့။
ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မေတာ္တဆ မဟုတ္ေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာသြားသည္။ အသစ္စက္စက္ ေအးပက္ေလေၾကာင္း လိုင္းမွာ ဘိုစာတတ္ေတြကိုသာ ေတာင္း ပန္ဖို႔လိုၿပီး က်န္ေသာ သေကာင့္သား ေတြကိုေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ရင္ ၿပီးၿပီဟုမွတ္ယူပါသလားဟု ေမးခြန္း ထုတ္ရမလို ျဖစ္ေန၏။
” ကၽြန္ေစာ္နံေနေသးေသာ အေတြး အေခၚေလာ” ဟု စိတ္ကူးမိသည္။ မည္သူ႕ကို အျပစ္တင္ရမည္နည္း။
(ခ)
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထားဝယ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ဆင္းသက္သြားသည့္ အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွ ေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ မိုးဖြဲဖြဲေလးက ႀကိဳေနသည္။ ေလာက တခြင္ကို အေရာင္ႏွစ္ေရာင္က ႀကီးစိုး ထားသည္။ ကုန္းေျမစိမ္းစိမ္းႏွင့္ ၫိုေမာင္းေနေသာ တိမ္သားတိမ္ထုေတြ။ ေျခာက္လတာ အခြဲအခြာသည္ မ်ားစြာမၾကာလွေသာ္လည္း ေလဆိပ္ ကေန ႐ြာအျပန္လမ္းက အတန္ငယ္ ေျပာင္းေနသည္။ ကေျမာကင္းလမ္းကို ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္း ခင္းထားသည္။ လမ္းလယ္မ်ဥ္းေတြ သာမကလမ္းေဘး အဝါေရာင္ အနားသတ္မ်ဥ္းပါ ပါေသး သည္။ မိုးစိုေနေသာ လမ္းက ပိုမို သပ္ရပ္ လွပေနသည္။
တစ္ခုသာ ေျပာစရာရွိသည္။ လမ္း ေပၚတေလၽွာက္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ဗြက္ေတြ ထေနသည္။ လမ္းႏႈတ္ခမ္း ေဘးတြင္ သဲပုံမ်ား၊ ေျမပုံမ်ား စနစ္မက် ပုံထားသျဖင့္ လွတပတ လမ္းေပၚ သဲ ေတြ ေျမသားနီနီေတြက က်ဴးေက်ာ္ ေနသည္။
အင္း . . . စက္ဘီးစီးသူေတြအတြက္ သီးသန္႔လမ္းေလးရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ စိတ္႐ူးထမိသည္။ သူတို႔ လုံၿခဳံစိတ္ခ်စြာ၊ ေနာက္ေက်ာလုံစြာ သြားလာႏိုင္ဖို႔ေပါ့။ သူတို႔လည္း ကားစီး သူေတြလို၊ ဆိုက္ကယ္စီးသူေတြလို အခြန္ထမ္း ျပည္သူေတြပဲေလ။ မဲသုံး ျပား ပိုင္ရွင္ေတြပဲေလ။
ဒါလည္း စိတ္ကူးေလးပါပဲေလ။
တံတားထိပ္က ထန္းပင္တန္း ကေတာ့ ေက်ာ့ရွင္းၿမဲ။ ေဘးမွာေတာ့ အိမ္ရာစီမံကိန္းတစ္ခု ေဆာက္ေနသည္။ တံတားထိပ္ ၾကက္လၽွာစြန္းတြင္ အမ်ား ျပည္သူအတြက္ ပန္းၿခံေလးတစ္ခု ေဆာက္၊ ပန္းၿခံေလးႏွင့္ ထန္းပင္တန္း ေလးဆိုပါက လွလိုက္မည့္ ျဖစ္ျခင္းဟု စိတ္ကူးယဥ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ရာ စီမံကိန္းက ယင္းစိတ္ကူးကို မယဥ္မီ ကပင္ လုပ္ႀကံလိုက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။
႐ြာထိပ္ကေန တစ္လမ္းလုံး ေစာင့္ ေနသည္က တယ္လီေနာႏွင့္ ေအာ္ရီဒူး ၿပိဳင္ပြဲ။ ၿခံစည္း႐ိုးတစ္ေလၽွာက္၊ ေဈးဆိုင္ တိုင္းနီးနီး၊ အခ်ိဳ႕ဆို အိမ္ေရွ႕တြင္ တယ္လီေနာ အျပာႏွင့္ ေအာ္ရီဒူး အနီတို႔ ကသာ စိုးမိုးထားသည္။ အင္း . . . ေၾကာ္ျငာေတြ လက္ခံထားေတာ့ ဝင္ေငြ ေတာ္ေတာ္ေျဖာင့္မွာပဲဟု ေတြးမိသည္။ ရန္ကုန္လို၊ မႏၲေလးလို ၿမိဳ႕ေတြမွာ ဒီလိုပဲ ေၾကာ္ျငာ ကပ္ခြင့္ျပဳရင္ ေငြစေၾကးစေလး ရသည္ကိုး။
တကယ္ေတာ့ ထိုအေတြးသည္ လည္း မွန္းဆအေတြး သက္သက္သာ။ ေနာက္ပိုင္းေမးၾကည့္ေတာ့မွ အခမဲ့ လာကပ္ထားတာ တဲ့ေလ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရ ေလ။ မည္သူ႕ကို အျပစ္တင္ရမည္နည္း။
(ဂ)
ေျခာက္လတာကာလသည္ ဝန္း က်င္ကို အနည္းငယ္ ေျပာင္းေစ႐ုံသာမက သတင္းဆိုးအခ်ိဳ႕ကိုပါ ႐ြာအတြင္း လက္ခံခြင့္ျပဳထားသည္။
႐ြာထဲမွာ ျမင္းေဆး (ရာဘ) ဝယ္ လို႔ ရေနၿပီတဲ့ေလ။ ဘုရား . . . ဘုရား။ ဟုတ္လို႔လားေပါ့။ ငယ္ေပါင္း ေဘာ္ဒါ ရင္းတစ္ဦးကို ေတာက္ၾကည့္သည္။
ဟုတ္တယ္။ အခုတစ္ျပား ေလး ေထာင္ေလာက္ရွိတယ္တဲ့။ ဘာမွ ဆက္မေမးခ်င္ေတာ့။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ ၿပီလဲ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းရွိသျဖင့္ အရင္ က႐ြာထဲမွာ အရက္ေတာင္ မေရာင္းရ။ အခုေတာ့ . . . ။ အခုေတာ့ . . . ။
လူငယ္ေတြအတြက္ ေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းလုပ္ရင္ ေကာင္းမလား စိတ္ကူးေလး တစ္ခု ေထြးပိုက္ျပန္လာ တုန္းရွိေသး။
မူးယစ္နတ္ဆိုးက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ႐ြာထဲေရာက္ေနသည္။ ေက်ာင္းက သင္တန္းေလးမွာ ပို႔ခ်မည့္ သင္ခန္းစာ မ်ားအေၾကာင္း၊ ေခၚမည့္ဆရာမ်ား အေၾကာင္း မွတ္စုေလးထုတ္ ေတးထား၊ အစီအစဥ္ေလးတစ္ခု ခ်ထားတုန္းရွိေသး။
႐ြာထိပ္မွာ ယမကာဆိုင္ေလးေတြ အစီအရီႏွင့္ တိုးေနသည္။
မည္သူ႕ကို အျပစ္တင္ရမည္နည္း။
(ဃ)
ထားဝယ္ၿမိဳ႕သစ္မွာ ေဆာက္လုပ္ ေရးလုပ္ငန္းေတြကေတာ့ မိုးထဲေရထဲ ႀကိဳးစားပမ္းစား။ ထားဝယ္စီမံကိန္း ႀကီးကလည္း ခပ္လႈပ္လႈပ္၊ ထိုင္းနယ္စပ္ လမ္းကလည္း ပြင့္ၿပီဆိုေတာ့ ထားဝယ္ သည္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းျဖင့္ လက္တံ ျဖန္႔မည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ပူစရာမ်ားလည္း အေတြးထဲ တိုးဝင္လာသည္။
သမိုင္းတန္ဖိုး၊ ဗိသုကာ တန္ဖိုး ႀကီးလွေသာ ကိုလိုနီေခတ္အေဆာက္ အအုံမ်ား ပိုင္ဆိုင္ထားရာ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ လယ္မွာ ေခတ္မီတိုက္တာမ်ားက ဝါး ၿမိဳသြားမွာ။ အခုေတာင္ အခ်ိဳ႕ေတာ္ေတာ္ ေနရာယူထားၿပီးၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ပါရီလို လုပ္ရင္ေကာင္းမည္ေတြးမိသည္။ ပါရီမွာ ေရွးအေဆာက္အအုံ ေတြရွိတဲ့ အပိုင္းမွာ အေဆာက္အအုံ အသစ္ေတြ လုံး၀ မေဆာက္ခိုင္းဘဲ တိုးခ်ဲ႕ၿမိဳ႕ ေနရာမွာပဲ ခြင့္ျပဳတာမ်ိဳး လုပ္ဖို႔ တာ ဝန္ရွိသူမ်ား စိတ္ကူးမိၾကပါ ေစဟု ဆုေတာင္းမိသည္။
ထားဝယ္ကိုလည္း လက္ရွိ ၿမိဳ႕ကို ဒီအတိုင္းထား။ အခုခ်ဲ႕ေနေသာ ၿမိဳ႕အေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာသာ တိုက္တာ အေဆာက္အဆုံအသစ္ေတြ ေဆာက္ခြင့္ ျပဳ။ ေခတ္မီျခင္းနဲ႔ သက္တမ္းရင့္ တည္ၿငိမ္ျခင္းတို႔ ဟန္ခ်က္ညီညီ ေပါင္း ထားတဲ့ ထားဝယ္။
ဘယ္ေလာက္မ်ား ပနံသင့္ လိုက္ မလဲေလ။
ထားဝယ္ကိုလာမယ့္ ဥေရာပသမဂၢ (EU) က ဧည့္သည္ေတြက မင္းတို႔ ဆီမွာ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အအုံေတြ ဘယ္နားရွိလဲ ေမးလို႔ ပူပူေႏြးေႏြးႂကြား လိုက္ေသးသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးနီးနီးပဲလို႔။ အဲသည္လို ဆက္ၿပီး ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကား ခ်င္သည္။
ေနာက္တစ္ခုက ဝယ္လင္တန္မွ သယ္လာေသာ စိတ္ကူးေလး တစ္ခု။
ထားဝယ္ကို သဘာ၀ေတာေတာင္ စိမ္းေတြ ဝိုင္းေနေသာ၊ ပန္းၿခံႏွင့္ လူေနရပ္ကြက္မ်ား အခ်ိဳးက်က် ေပါင္းစပ္ထားေသာ၊ ေလသန္႔သန္႔၊ ေရသန္႔သန္႔ကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ေသာ ေခတ္သစ္ၿမိဳ႕ တစ္ခုအျဖစ္ ျမင္လိုျခင္းျဖစ္သည္။
ထန္းပင္တန္းေတြေဘးမွာ လမ္းေလၽွာက္နားေနစရာ ပန္းၿခံ ေလးေတြ ဝိုင္းထားမယ္၊ ျမစ္ကမ္းေဘးဓနိေတာထဲမွာလည္း ဧည့္သည္ ေတြ အႀကိဳက္ ေလၽွာက္လမ္းေလးေတြရွိမယ္၊ စပါးေတာင္လိုမ်ိဳးေနရာကို သဘာ၀ သစ္ေတာေတြ အတိုင္းထားၿပီး ေတာင္တက္ အားကစား လုပ္ခ်င္သူေတြ၊ ေတာင္တက္ စက္ဘီးစီးခ်င္သူေတြ အခိုက္လုပ္ထား တာမ်ိဳးေလးေပါ့။
ဘာလို႔ဆို နယူးဇီလန္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဝယ္လင္တန္မွာလည္း ဒီလိုပဲကိုး။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္တည့္တည့္ႀကီးကို ျဖတ္ထားတဲ့ ထင္း႐ူးေတြ၊ သဘာ၀သစ္ေတာေတြကို ဥပေဒနဲ႔ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ေတာခါးပတ္ႀကီး ႏွစ္ခုရွိတာကိုး။ ေနာက္ၿပီး ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ပန္းၿခံေတြနဲ႔၊ အသက္႐ႈ ၾကပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ျပအမြန္းအၾကပ္ကလြတ္ေအာင္ လုပ္ထားသည္ကိုး၊ ေခြးနဲ႔ လမ္းေလၽွာက္ခ်င္သူေတြ အတြက္ေခြးလမ္းေလၽွာက္ဖို႔ ပန္းၿခံေတာင္ရွိ ေသး။ လူမေျပာနဲ႔။
ထားဝယ္ကို ရန္ကုန္လို အမႈိက္ပုံ ၿမိဳ႕ေတာ္မျဖစ္ေစခ်င္၊ ခပ္႐ိုင္း ႐ိုင္း တကၠစီဆရာေတြနဲ႔ လိုင္းကားဆရာေတြ ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕မျဖစ္ေစခ်င္၊ ဘန္ေကာက္လို အသက္႐ႈေပါက္မရွိတဲ့ၿမိဳ႕ မျဖစ္ေစခ်င္။ ဝယ္လင္တန္လို လွပေက်ာ့ရွင္း စနစ္က်ေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ေလး တစ္ခုအျဖစ္ အနာဂတ္မွာ ျမင္လိုလွသည္။
ဒါကိုေတာ့ စိတ္ကူးေလးပါပဲ ဆို တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ အနာဂတ္တြင္ ပ်က္စီးယိုယြင္းမြန္းၾကပ္ေနေသာ ၿမိဳ႕အျဖစ္ သက္ဆင္း သြားမွ မည္သူ႕ကိုအျပစ္တင္ရမွန္း မသိမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
(င)
ဒါသည္ပင္ ဝယ္လင္တန္ေက်ာင္း သားေဟာင္း တစ္ဦးစိမ္းတဲ့ေျမ သို႔ အျပန္တြင္ သယ္ေဆာင္လာေသာ စိတ္ကူးေလးမ်ား ျဖစ္သည္။
ေ႐ြးေကာက္ပြဲကားနီးၿပီ။ အဲသည္ လို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ စိတ္ကူးေလးရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားရွာဦးမည္။ အားရပါးရ မဲေပးဖို႔။
