ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ တကၠသိုလ္ ဆိုတာ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ေရွးအက်ဆုံး တကၠသိုလ္ ျဖစ္တယ္။ မၾကာမီမွာ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ က်င္းပေတာ့မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ ၁၉၉၅ ခုနစ္ေလာက္က အာရွဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ဘဏ္ ကေပးတဲ့ ပညာသင္ဆုအတြက္ ခ်ဴလာ မွာ တက္ခ်င္ေၾကာင္း ေလၽွာက္ ထားခဲ့ ေပမယ့္ ေ႐ြးခ်ယ္မခံခဲ့ရပါဘူး။ ႏွစ္ ေပါင္း ၂၀ ၾကာတဲ့အခါ ဒီတကၠသိုလ္ ႀကီးမွာ ေျခခ်ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
” ၄၀ ေက်ာ္မွ ကံေပၚတယ္” လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဘ၀မွာ ပညာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သင္ခ်င္ခ်င္ အခက္အခဲ မ်ားစြာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဒုကၡေတြ ၾကား ကေန အပင္ပန္းခံႏိုင္လြန္း၊ ႀကိဳးစား ႏိုင္လြန္းလို႔ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ဒီ အတြက္ ဆရာတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္းကိုသိလို႔ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ တကၠသိုလ္ကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခ်ဴလာရဲ႕ ၂၀၁၅ အာဆီယံႏိုင္ငံမ်ား သတင္းအခ်က္အလက္ ေပါင္းစည္းမႈ ဆိုင္ရာ လက္ေတြ႕ေဖာ္ေဆာင္ျခင္း ပညာ ေရး အစီအစဥ္ (AIMS – ASEAN Integrated Media Practice Scholarship ကို ဘာသာျပန္ၾကည့္ တာပါ) မွ ဖိတ္ၾကားခံရပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အာဆီယံ ႏိုင္ငံ ၁၀ ႏိုင္ငံလုံး ပါဝင္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံ အတြက္ လူ ၄ ဦး လ်ာထားပါတယ္။ ပထမပိုင္း သိရသေလာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ၂ ေယာက္၊ ထားဝယ္က ၂ ေယာက္ ျဖစ္ တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ေတာ့ မသိပါ ဘူး.. ေနာက္တာ့ မီဒီယာပိုင္း;( The Voice) က ဆရာမ တစ္ေယာက္ ဖိတ္ ၾကားျခင္း ခံရတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ က မပါေတာ့ဘူး။
ထားဝယ္ ၂ ေယာက္မွာ ကၽြန္ ေတာ္ရယ္၊ ခ်ဴလာရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ ထားဝယ္တကၠသိုလ္က ေနာက္ ၁ ေယာက္ ရပါတယ္။ ထားဝယ္သား၊ ေဒါက္တာ ဘြဲ႕ရ၊ သုေတသနေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ဖူး တဲ့သူ။ အခြင့္အေရးသမားမဟုတ္တဲ့ ပညာရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ေထာက္ခံတဲ့အခါ ခ်ဴလာက သေဘာတူ ပါတယ္။ ဖိတ္စာကို ၁ လေလာက္ ႀကိဳပို႔ေပးပါတယ္။ မည္သို႔ ပင္ဆိုေစကာ မူေပါ့ဗ်ာ.. ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ခြင့္ျပဳ ခ်က္မရလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲေဘာ္ႀကီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီအစီအစဥ္ကို ခ်ဴလာက လုပ္ေပ မယ့္ ထိုင္းအစိုးရရဲ႕ အာဆီယံ ေလ့လာ ေရးဌာနကေန ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့ပါ တယ္။ ပထမေန႔မွာ ၫႊန္ၾကားေရးမႉး ကိုယ္တိုင္တက္ၿပီး မိတ္ဆက္စကားေျပာ ပါတယ္။ အာဆီယံနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုတက္လာတဲ့ အဖြဲ႕ေတြကိုလည္း ဝိုင္းဝန္းေဆြးေႏြးၿပီး ပူးေပါင္း ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ အဖြဲ႕လိုက္ ေလ့လာရပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က Graphic Design ေခါင္းစဥ္နဲ႔။ အေရာင္ေတြ၊ ပုံေတြရဲ႕ အေရးပါမႈကို သင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္း ကိုယ္ပိုင္ဒီဇိုင္းလုပ္ရတယ္။ ထိုင္း၊ လာအိုအဖြဲ႕ေတြ သူတို႔ႏိုင္ငံ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
ဒုတိယေန႔မွာေတာ့ မေန႔ကလိုပဲ အဖြဲ႕ေတြခြဲၿပီး ေလ့လာရပါတယ္။ ဒီေန႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က Sound can change the picture ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေလ့လာပါတယ္။ ဂီတအေၾကာင္း အေသးစိတ္ သင္တယ္။ ေနာက္ခံ ေတး ဂီတရဲ႕ အေရးပါပုံကို ေဆြးေႏြးၾကပါ တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားတစ္ခုကို ျပၿပီး မူရင္း ေနာက္ခံေတး၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ခံ ဂီတ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းၿပီး ရွင္းျပတာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ ကို ဇာတ္ေကာင္ေတြအလိုက္ အသံနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အစီ အစဥ္အရ စကၤာပူ၊ ဘ႐ူႏိုင္း၊ မေလးရွား၊ ျမန္မာ၊ ကေမၻာဒီယားေတြ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံအလိုက္ ေဆြးေႏြးရၾကတယ္။
တတိယေန႔က်ေတာ့ တကၠသိုလ္ ထဲကေနထြက္ၿပီး ေလ့လာေရး သြားရ ပါတယ္။ မြန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဟိႏၵဴ ဘုရားေက်ာင္း၊ ဂ်ာဗားဗလီ၊ တ႐ုတ္ သခ်ႋဳင္း၊ ဘုရင့္နန္းေတာ္နားက ေလ်ာင္း ေတာ္မူဘုရားႀကီး၊ ယိုးဒယားျပတိုက္ ေတြကို ေလ့လာရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕၊ အထူးသျဖင့္ ထိုင္းမွာ ဘာသာမတူ သူေတြ၊ လူမ်ိဳးမတူသူေတြ၊ အတူယွဥ္ တြဲေနထိုင္ပုံကို ေလ့လာေစပါတယ္။
စတုတၳေန႔ မနက္ပိုင္းမွာ အာဆီ ယံအိမ္နီးခ်င္းမ်ား ဆိုၿပီးေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဘ႐ူႏိုင္းက ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ဦးရယ္၊ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္တစ္ဦးရယ္ ေဟာေျပာတယ္။ ေဟာေျပာသူနဲ႔ တက္ ေရာက္သူေတြၾကား အျပန္အလွန္ ေဆြး ေႏြးတာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ အာဆီ ယံႏိုင္ငံေတြၾကား တစ္ခုတစ္စည္းတည္း ဒါမွမဟုတ္ ASEAN – one family အာဆီယံ-မိသားစု ဘယ္ေတာ့ျဖစ္မလဲ လို႔ စကၤာပူက ေမးတဲ့အခါ may be in next life ေနာက္ဘ၀မွ ျဖစ္လိမ့္ မယ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္က ျပန္ေျဖတဲ့ အခါ အားလုံးဝိုင္းရယ္ ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အားက်မခံ ျမန္မာ ျပည္ႀကီး ဘယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီရမလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ အရင္အေျဖအတိုင္းပဲလို႔ ေျပာပါတယ္။
ပဥၥမေန႔ အစီအစဥ္အရ မနက္ ပိုင္းမွာ Body language ဆိုတဲ့ ကိုယ္၊ လက္၊ ေျခလႈပ္ရွားမႈေတြ သင္ရတယ္။ ထိုင္း႐ိုးရာ အကကိုလည္း သင္ရတယ္။ကိုယ္တိုင္ ျပန္ကျပရတယ္။ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုေ႐ြးၿပီး အဖြဲ႕လိုက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ရတယ္။ ထိုင္းေတြရဲ႕ ရာမယဏ ဇာတ္ကို အေျခခံၿပီး ရွင္းပါတယ္။ စကၤာပူ၊ ဗီယက္နမ္၊ အင္ဒိုနီးရွားက ႏိုင္ငံအလိုက္ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဗီယက္ နမ္ အဖြဲ႕က ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း တင္ျပေပးသြား တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
ဆဌမေန႔ေရာက္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၅ ရက္တာကို ျပန္သုံးသပ္ခိုင္းတယ္။ ဘာေတြရလဲ၊ ဘာေတြသိသြားလဲ။ အဖြဲ႕ လိုက္ လုပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွင္းျပေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း အာဆီယံႏိုင္ငံေတြၾကား ဘယ္လိုေတြ ပူးေပါင္းေဆာင္ ႐ြက္မလဲ၊ ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကိုလည္း ထပ္ေဆြး ေႏြး ရပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တဲ့အခါ ကၽြန္ ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ကOne for All : All for One ေခါင္းစဥ္တင္ပါတယ္။ ဒီ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး Docum -entary (မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္) လုပ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။
သတၱမေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ခ်င္တဲ့ မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ကို ဘယ္လို အေကာင္အထည္ေဖာ္မလဲ စတင္ေဆြး ေႏြးပါတယ္။ အခန္းေတြ ခြဲတယ္။ ဘယ္ သူေတြပါမလဲ။ ဘာေတြ ေျပာမလဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာေတြ ေဆြးေႏြး ၿပီး ညေနမွ အားလုံး ျပန္ဆုံၿပီး အဖြဲ႕လိုက္ လုပ္ခ်င္တာေတြကို ဆရာ^မ ေတြနဲ႔ပါ ျပန္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ လိုအပ္တာ ေတြျပင္၊ မလိုတာေတြ ဖ်က္လုပ္ခဲ့ရ တယ္။
အ႒မေန႔နဲ႔ န၀မေန႔ေတြမွာေတာ့ အဖြဲ႕လိုက္ ကိုယ့္အစီအစဥ္ကိုယ္ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ပါတယ္။ လိုအပ္တာ ေျပာ လိုက္ရင္ အားလုံး ထုတ္ေပးတယ္။ ႐ိုက္ ကူးေရးအတြက္ လိုအပ္တာေတြ၊ တည္း ျဖတ္ဖို႔ လိုအပ္တာေတြ အကုန္ေပးတယ္။ ႀကီးၾကပ္သူ ဆရာ^မ ေတြကလည္း ဝင္ကူၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ဆရာဝင္ မလုပ္ၾကဘူး။ အခက္ အခဲကို ဝင္ကူ႐ုံပဲ။ အဖြဲ႕ ၅ ခု အၿပိဳင္ အဆိုင္ေပါ့ ဗ်ာ။
ေနာက္ဆုံးေန႔မွာေတာ့ အဖြဲ႕ ၅ ခု လုပ္ထားတဲ့ မွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္ေတြ ျပပါတယ္။ အခမ္းအနားပိတ္ပြဲလည္း ျဖစ္လို႔အားလုံးသက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံဝတ္စုံ မ်ားနဲ႔ပါ။ မီဒီယာေတြလည္း တက္ပါ တယ္။ ေနာင္ဆက္လုပ္မယ့္ ႏိုဝင္ဘာလ အစီအစဥ္ကိုလည္း ေျပာပါတယ္။
ဒီအစီအစဥ္ကို ျပန္ေတြးၾကည့္တဲ့ အခါ ထိုင္းေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ ေရွ႕တန္း က်တာ ေတြ႕ရတယ္။ အာဆီယံ ႏိုင္ငံေတြ ထဲမွာ ထိုင္း၊ စကၤာပူ၊ မေလးရွားက အေတာ္ ေနရာယူထားတယ္။ အင္ဒိုနဲ႔ ဗီယက္နမ္က ေနာက္ကလိုက္တယ္။ ဘ႐ူႏိုင္း၊ ကေမၻာဒီယား၊ လာအိုနဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္က ေနာက္လိုက္ပဲ။ ျမန္မာ ကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ မင္းသားႀကီး ေလ။ လာတက္တဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား က ျမန္မာကို ၾကားဖူး႐ုံပဲ ရွိတယ္။ သတင္းအမွားေတြ အမ်ားႀကီးရထား ပုံရတယ္။ အေတာ္လည္း ရွင္းယူရတယ္။ ျပန္ခါနီးမွ အေတာ္နားလည္ သြားၾက တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြက တကၠသိုလ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ ေတြကို ဖိတ္ၿပီး ဒီအစီအစဥ္လို မ်ိဳးလုပ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္က မလုပ္ႏိုင္ရင္လည္း သူမ်ားတိုင္းျပည္ေတြ လုပ္တဲ့အခါ သြားႏိုင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးၿပီး ကူညီသင့္တယ္။ ဝါးလုံး ေခါင္းထဲ လမသာသင့္ေတာ့ပါဘူး။ နီးစပ္ရာ လက္တို႔တာလည္း မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။
ၿပီးေတာ့ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ တကၠသိုလ္ႀကီးဗ်ာ။ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ျပန္ငယ္သြားတယ္။ အေဆာင္ေက်ာင္း သားဘ၀ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အားလုံး တက္ႂကြေနတယ္။ မဟာဌာန ႀကီးေတြ အလိုက္ အနည္းဆုံး ၁၀ ထပ္ အေဆာက္အဦေတြ၊ သင္တန္း ခန္းမေတြ၊ လက္ေတြ႕ခန္းေတြ၊ ေဆြးေႏြးခန္းေတြ အျပည့္ဗ်ာ။ မဟာ ဌာနတိုင္းမွာ စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔။ ဘတ္၅၀ (ျမန္မာေငြ ၁၅၀၀ ေလာက္ ဆိုရင္) မနက္၊ ေန႔လည္ ေက်ာင္းတက္ေနလို႔ ရတယ္။ အင္တာနက္ ေကာင္းတာကေတာ့ ေျပာ မေနနဲ႔။ စိတ္ႀကိဳက္ရွာလို႔ ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ Faculty of Communication Arts ဆိုရင္ ၁၂ ထပ္ အေဆာက္အဦႀကီးပါ။ ၁၀ ထပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေဆြးေႏြးခန္း ေပးထားတယ္။ လက္ေတြ႕သင္ဖို႔ Studio ခန္းေတြရွိတဲ့ ၂ထပ္၊ ၃ထပ္ကို သြားရတယ္။ ကြန္ျပဴတာခန္းေတြ ဆိုရင္ Inter ေရာ၊ Intra ေရာ ႀကိဳက္သလို သုံးလို႔ရတယ္။ ႐ုံးခန္းတို႔၊ စာၾကည့္ တိုက္တို႔က ေအာက္ဆုံးထပ္မွာ၊ မီးပ်က္ ဖို႔ ေနေနသာသာ၊ အဲယား ကြန္းက ေအးလို႔ ပိတ္ထားရတယ္။
ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ တကၠသိုလ္က အက်ယ္ႀကီးမို႔ အစုံမေရာက္ ခဲ့ပါဘူး။ ေရာက္သမၽွေနရာေတြမွာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေတြ၊ ကုကၠိဳပင္ ႀကီးေတြ၊ ေညာင္မုတ္ ဆိတ္ပင္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ငွက္ဆိုတာ လည္း ဟိုပ်ံ ဒီပ်ံနဲ႔။ ညေနဆိုရင္ အတန္းလိုက္၊ အေဆာင္လိုက္ ဗုံေတြတီးၿပီး အဖြဲ႕လိုက္ကေနၾကတာလည္း ေန႔တိုင္းပါဘဲ။ ေဘာလုံး ကြင္း၊ ၆ ထပ္ အားကစား႐ုံ၊ အျခား အားကစားကြင္းေတြ၊ တူရိယာ ပစၥည္းေတြနဲ႔ တီးမႈတ္ေနတာ ေတြ၊ တကၠသိုလ္စာအုပ္ဆိုင္မွာ ေက်ာင္း သား/သူေတြစည္ကားေနတာေတြ၊ ေျပာစရာမ်ားလွပါတယ္။
အစားေကာင္းစားရင္ ခ်စ္တဲ့သူကို သတိရတယ္ဆိုသလိုဘဲ ခ်ဴ လာမွာ ေပ်ာ္ေနတုန္း7 July ကို ေတြးလိုက္ မိတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေက်ာင္းသား^သူေတြ လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းဆို ေနၾကတယ္။ အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေသတဲ့ သူလည္းေသ၊ ေၾကတဲ့သူလည္း ေၾက၊ ထမ္းတဲ့သူလည္း ထမ္းေနတုန္းပါဘဲ။ ထားဝယ္ကို လွမ္းၾကည့္ ေတာ့လည္း သမိုင္းေပးတာဝန္ ထမ္းေနၾကတုန္းပါဘဲ။ ထားဝယ္ ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ေတြ ဒဏ္ေငြနဲ႔ၿပီးဆုံးသြားတယ္လို႔ သိရလို႔ ဝမ္းသာမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က လူငယ္မ်ိဳးဆက္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွမ်ား ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ၊ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ပညာသင္ခြင့္ ရပါ့မလဲဗ်ာ။
