အခုတစ္ေလာ အဲဒီစကားကို ဟို နားဒီနား မၾကာခဏ ၾကားရတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ လူတစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္ကို ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ာနယ္ထဲ ပါသြားခ်င္လား။ ဂ်ာနယ္ထဲ ထည့္လိုက္ရမလား။ အင္တာနက္ေပၚ တင္လိုက္ရမလားဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာ သံ ၾကားရတာ ေန႔တိုင္းလိုလိုပါပဲ။
ပြင့္လင္းလာတဲ့ ေခတ္မွာ သတင္း မီဒီယာေတြ လြတ္လပ္စြာ ေရးခြင့္ရလာ တယ္။ အဲဒါနဲ႔အမၽွ သတင္းမီဒီယာ အေပၚမွာ လူထုရဲ႕ အားကိုးမႈက ျမင့္လာ တယ္။ အရင္က ေျပာခြင့္မရလို႔ မေျပာခဲ့ ဘူး။ အခု ေျပာခြင့္ရေတာ့ လာမလုပ္နဲ႔ ေျပာလိုက္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဒီစကား ကို ေျပာၾကတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။
ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ မီဒီယာ ဆိုၿပီး မ႑ိဳင္ေလးခုက တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ ေထာက္တိုင္ႀကီး ေလးခုအျဖစ္ ရွိပါတယ္။
အဲဒီ မ႑ိဳင္ႀကီး ၄ ခုဟာ တစ္ခုခု နဲ႔တစ္ခု ထိန္းေၾကာင္းေနတယ္ ဆိုတာ သိထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့ မ႑ိဳင္ေတြထက္ မီဒီယာဆိုတဲ့ မ႑ိဳင္ ကိုပဲ အားျပဳ အားကိုးလြန္းေနတာက ေတြးစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ က်န္တဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီး ေတြကို အားမကိုးဘဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီမီဒီ ယာဆိုတဲ့ မ႑ိဳင္ကိုပဲ အားကိုးေနတာလဲ။ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ က်န္တဲ့ မ႑ိဳင္ ၃ ခုက အခုခ်ိန္မွာ လူေတြအတြက္ အားကိုးေလာက္စရာ အေနအထား မရွိ ေသးလို႔ပါပဲ။
ဥပေဒျပဳေရးဆိုတဲ့ မ႑ိဳင္က အမတ္ မင္းေတြကလည္း ျပည္သူနဲ႔ တစ္သား တည္းျဖစ္တာ အားနည္းေသးတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဘက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ တစ္ခုခု ဆို ေတာ္႐ုံလွည့္မၾကည့္ဘူး။ တစ္ခုခု တိုင္ရင္ ေတာ္႐ုံနဲ႔ မကိုင္တြယ္ဘူး။
တခ်ိဳ႕ ျပႆနာေတြဆို တိုင္စာေတြ သာ တစ္ထပ္ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္ အေျဖ နားေတာင္ မကပ္ႏိုင္ဘူး။ လူေတြ အမ်ား ႀကီးနဲ႔ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း ဘာေတြ အလုပ္မ်ားေနမွန္းလည္း မသိဘူး။
ေဟာ ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ တရားစီရင္ေရး မ႑ိဳင္ကေရာ အခုထိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံေန ရဆဲ။ အခုထိ ျခေတာင္ဘို႔ႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ဆဲ။ ဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ဇာတ္ ေကာင္ေဟာင္းျဖစ္ေပမယ့္ ပုံစံအသစ္နဲ႔ ေပၚလာတဲ့ မီဒီယာကို လူေတြအာ႐ုံက ေျပးစုေတာ့တာ ပါပဲ။
သတင္းမီဒီယာ ေခတ္စားလာတာနဲ႔ မၽွ သတင္းမွာပါမွ သက္ဆိုင္ရာေတြ ကလည္း အာ႐ုံစိုက္ၿပီး လုပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ဘယ္ေလာက္ ေရးေရး ဘယ္ေလာက္ သတင္းမွာ ပါပါ မျပင္တာ ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေတာ့ သတင္းမွာ ပါရင္မပါတာထက္ ပိုၿပီး အာ႐ုံစိုက္ ေျဖရွင္းတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က စာေရးသူတို႔ ၿမိဳ႕က ဌာနတစ္ခုမွာဆို ျပႆနာတစ္ခုကို ေအာက္ ေျခမွာ ေျဖရွင္းေပးေပမယ့္ မေျပလို႔ ခ႐ိုင္ ေတြ တိုင္းေတြ ဆက္တက္ၿပီး ေျဖရွင္း တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေျပဘူး။ ဒါလိုနဲ႔ ကာယကံရွင္က သတင္းဌာနနဲ႔ ဆက္သြယ္ တယ္။ သတင္းထဲပါေတာ့ ေဟာအႀကီး ဆုံး ဆိုတဲ့သူ ကိုယ္တိုင္ဆင္းလာၿပီး ေျဖရွင္းသြားတယ္။
ဆိုေတာ့ စဥ္းစားစရာ ရွိလာတာက အစက အဲဒီ အႀကီးဆုံးဆိုတဲ့ ပုဂိုလ္ႀကီး ဘာလုပ္ေနလဲေပါ့။
အဲလိုမ်ိဳး ဌာနဆိုင္ရာေတြက လူထု ကို ဝန္ေဆာင္မႈမေပးတဲ့အခါ ဌာနဆိုင္ရာ ေတြရဲ႕ အလုပ္က ဘာလဲ။ ကိုယ့္သက္ဆိုင္ ရာဌာနနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အေရးအရာ ကိစၥ ေတြကို ေသးမႊားမႊားကေန ႀကီးႀကီးမားမား အထိ ေျဖရွင္းဖို႔ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲလို ဟာေတြကို ေျဖရွင္းလို႔ရေအာင္ ၫွိႏႈိင္းလို႔ ရေအာင္ ျပည္သူရဲ႕ အခြန္ဘ႑ာထဲကေန သူတို႔ အတြက္ လစာေတြ ခံစားခြင့္ေတြ ေပးထားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္ မွာ ေရးသလို သူတို႔ ရပ္ကြက္က အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမႉးက ေျပာသတဲ့။ လူေတြက ငါတို႔ ကို ခိုင္းဖက္လို႔ ထင္ေနတယ္လို႔ေလ။ အခုပုံဆို အားလုံးက အဲလိုပဲ ေတြးေနၾက လား မသိဘူး။
သတင္းမီဒီယာမွာကလည္း အား နည္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ အပတ္စဥ္ ဆို တစ္ပတ္ၾကာမွ သတင္းက လူထု ၾကား ထဲ ေရာက္တယ္။ ေန႔စဥ္ သတင္းစာဆို ရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒါေတြကလည္း ကိုယ့္ေဒသကို ေရာက္ဦးမွ။ ျပန္႔ျပန္႔ႏွံ႔ႏွံ႔ ရွိဦးမွ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ ျပႆနာကို သူတို႔ စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ျပဖို႔ စိတ္ဝင္စား ဦးမွ။
စိတ္ဝင္စားတယ္ထားဦး လက္လွမ္း မွီဦးမွ။
ဆိုေတာ့ သက္ဆိုင္ရာေတြရဲ႕ အဲလို ေတြးတာ လုပ္တာေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ က လူေတြ ျပႆနာေတြကို အခ်ိန္လြန္မွ ရွင္းရတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ မဆုံး ႐ႈံးသင့္ဘဲ ဆုံး႐ႈံးတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။
ဆိုေတာ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြ အေနနဲ႔ ဂ်ာနယ္မွာပါမွ ရွင္းတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ၊ တနည္းအားျဖင့္ ” ေျပာမွသိ ထိမွနာ ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ” တာဝန္သိသိနဲ႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပည္သူ႕အတြက္ ဝန္ေဆာင္ မႈ ေပးတာမ်ိဳးကို လုပ္ေစခ်င္လွပါတယ္။
ဒါမွ မ႑ိဳင္ေလးရပ္ဟာ အခ်ိဳးညီ စြာ သြားေနၿပီး ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံ အျဖစ္ ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ လမ္းကို ျမန္ျမန္ေတြ႕ ျမန္ျမန္ေရာက္မွာ ျဖစ္ပါ တယ္။
ဒါမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသားကြ ဆိုၿပီး ယုံၾကည္မႈ ရွိရွိ ဂုဏ္ရွိရွိနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ၿပီး ဘယ္သူမွလည္း ပါးယက္နားယက္ လုပ္ မွာ မဟုတ္ေတာ့လို႔ေတြ႕မိရင္ ဂ်ာနယ္မွာ မပါလဲ လူထုရဲ႕အခက္အခဲကို ေျဖရွင္း ေပးခ်င္စိတ္ ျမန္ျမန္ ကိန္းၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
ဒါမွလည္း လူထုေမတၱာကို ရမွာ ပါ။ လူထုကို ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးရာေရာက္ မွာပါ။
