ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ေျပာဆိုေန ၾကတဲ့ အသုံးအႏႈန္းေတြအနက္ တခ်ိဳ႕ ေသာ အသုံးအႏႈန္းေတြမွာ ဂယက္အနက္ ရွိၾကပါတယ္။ သာဓကအားျဖင့္ အေနာက္ တိုင္းသား တစ္ဦးကို “Snake…..Snake” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ဒီအေနာက္ တိုင္းသားဟာ ထခုန္မိလုမတတ္ ထိတ္ လန္႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ သြားႏိုင္သလို ျမန္မာ လူမ်ိဳးတစ္ဦးကို “ေႁမြဗ်ိဳ႕….ေႁမြ” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အေနာက္တိုင္းသားနည္း တူ ေၾကာက္႐ြံ႕သြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
အခုလို ေႁမြတစ္ေကာင္လုံးကို မျမင္ ေတြ႕ရေသးခင္ ေႁမြဆိုတဲ့အသုံးအႏႈန္း ကို ၾကားရ႐ုံနဲ႔ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ရတာ ကေတာ့ စကားလုံးနဲ႔ တြဲဖက္ဆက္စပ္ၿပီး စိတ္ခံစားမႈ ျဖစ္ေပၚေစတတ္တဲ့ ဂယက္ အနက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေႁမြဆိုတဲ့ သတၱဝါဟာ အဆိပ္ရွိမွန္း၊ အကိုက္ခံရ ရင္ ေသဆုံးတတ္မွန္း လူတိုင္းသိရွိ နား လည္ၾကတာမို႔ သက္ရွိေႁမြကိုသာမက ဒီသတၱဝါကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ေႁမြဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကိုပါ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္႐ြံ႕ ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႁခြင္းခ်က္ အေနနဲ႔ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံနဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္ အတိမ္ အနက္ေပၚမူတည္ၿပီး ဂယက္အနက္ အႀကီးအေသး ကြဲျပားျခားနားတတ္ၾကပါ တယ္။
သာဓကအားျဖင့္ ေႁမြကို အိမ္ေမြး ေခြးေလး၊ ေၾကာင္ေလးေလာက္သာ သေဘာထားတဲ့ စတိဗ္အာဝင္လို ပုဂၢိဳလ္ အတြက္ေတာ့ ဘာမွသိပ္မထူးဆန္းတဲ့ အတြက္ ဂယက္အနက္ သိပ္မႀကီးမား ႏိုင္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မတူ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ တိုင္းရင္းသား ညီေနာင္ေတြ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ ေၾကာက္လန္႔ရေလာက္ေအာင္ ဂယက္အနက္ ႀကီးမားခဲ့တဲ့ အသုံးအႏႈန္း တစ္ခုရွိပါတယ္။
ဒီအသုံးအႏႈန္းကေတာ့” ႏိုင္ငံေရး” ပါပဲ။
ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းကို တေစ့တေစာင္း ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ကာလအရွည္ၾကာဆုံး ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ အႂကြင္းမဲ့ ဘုရင္စနစ္(absolute monarchy) ပါပဲ။ အေနာ္ရထာမင္း နန္းတက္တဲ့ သကၠရာဇ္ ၁၀၄၄က သီေပါ မင္း ပါေတာ္မူခဲ့တဲ့ ၁၈၈၅ထိ အစဥ္ အဆက္ ႏွစ္ေပါင္းရွစ္ရာေက်ာ္ အႂကြင္းမဲ့ ဘုရင္စနစ္ကို က်င့္သုံးခဲ့ၾကပါတယ္။ အႂကြင္းမဲ့ ဘုရင္စနစ္မည္သည္ အကန္႔ အသတ္မဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာဟာ ရွင္ဘုရင္ တစ္ဦးတည္း လက္ထဲမွာရွိၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ တရား ဥပေဒျပဳေရး …စတဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီးသုံးရပ္နဲ႔ အာဏာခြဲေဝ က်င့္သုံးမႈ မရွိပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ မႉးမတ္၊ ဝန္ႀကီးနဲ႔ ၿမိဳ႕စားနယ္ စားေတြဟာ ဘုရင့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ၊ ဘုရင့္ စိတ္တိုင္းက် ေ႐ြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ ထားသူေတြမို႔ ရွင္ဘုရင္ကို ပုန္စား ပုန္ ကန္ျပဳလုပ္မယ့္ အင္အားစုဆိုတာ မရွိ သေလာက္ပါပဲ။
အလားတူပဲ ဒီအခ်ိန္က အေနာက္ တိုင္း ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ပေဒသရာဇ္ စနစ္ကို က်င့္သုံးခဲ့ၾကေပမယ့္ ျမန္မာ အပါအဝင္ အာရွႏိုင္ငံေတြ လက္ခံက်င့္ သုံးခဲ့ၾကတဲ့ ပေဒသရာဇ္စနစ္နဲ႔ ကြာျခား လွပါတယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အေနာက္ တိုင္းပေဒသရာဇ္ စနစ္မွာ ဘုရင္ (King)၊ ေဒသခံ ပေဒသရာဇ္ (Local Feudal Landlord ) နဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ (Church)ဆိုတဲ့ အာဏာ ဗဟိုခ်က္မသုံးခုရွိပါ တယ္။ ေဒသခံ ပေဒသရာဇ္နဲ႔ ေက်ာင္း ေတာ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ အပိုင္စားနယ္ေျမ၊ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္လက္ နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕ေတြ ကိုယ္စီရွိၾကၿပီး ဘုရင္ကိုအခ်ိန္မေ႐ြး အံတုၿခိမ္းေျခာက္ ႏိုင္တဲ့အေနအထားမွာ ရွိၾကပါတယ္။ အခုလို အာဏာခြဲေဝ က်င့္သုံးမႈေၾကာင့္ အေနာက္တိုင္း ပေဒသရာဇ္စနစ္မွာ ဘုရင္ဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ေရေျမ႕ သနင္း ျပည့္ရွင္မင္းေတြ ျဖစ္ခြင့္မရသေလာက္ ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ ဟန္ ပေဒသရာဇ္စနစ္မွာေတာ့ အာဏာခြဲေဝ က်င့္သုံးက်င့္သုံးမႈ မရွိတဲ့အျပင္ သာမန္ ျပည္သူတစ္ဦးဟာ ဘုရင္မင္းျမတ္ သနား သျဖင့္ ခ်ီးေျမႇာက္လို႔ တိုင္းေရးျပည္ေရး မွာ ဝင္ေရာက္ ပါဝင္ပတ္သက္ခြင့္ ရရွိ တာကလြဲလို႔ တျခားနည္းလမ္းနဲ႔ႏိုင္ငံေရး လုပ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပါပဲ။
ဒါအျပင္ ျမန္မာမင္းဧကရာဇ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အာဏာနဲ႔ပတ္သက္ လာရင္ အကဲဆတ္ၾကပါတယ္။ ထီးနန္း စည္းစိမ္အတြက္ ညီအစ္ကိုခ်င္းေတာင္ သတ္ျဖတ္ၾကဖို႔ ဝန္မေလးသလို နန္းတြင္း ပုေရာဟိတ္ႀကီးေတြက မင္းေလာင္း ေပၚမယ္လို႔ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့ရင္ ကိုယ္ ဝန္ေဆာင္ေတြသာမက ပုခက္တြင္း ေမြးကင္းစကေလးေတြေတာင္ သတ္ ျဖတ္ဖို႔ လက္မတြန္႔ခဲ့ၾကပါဘူး။ ျမန္မာ့ သမိုင္းမွာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တစ္ပါး အျဖစ္ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့တဲ့ အေနာ္ရထာ (အနိ႐ုဒၶ)ဟာ ေနာင္ေတာ္ စုကၠေတးမင္း နဲ႔ စီးခ်င္းထိုးသတ္ၿပီး ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ရယူခဲ့သလို ထိလိုင္ရွင္(က်န္စစ္သား)ပဋိသေႏၶတည္တဲ့အခါ ေျမငလ်င္လႈပ္ ခဲ့ၿပီး နန္းတြင္းပေရာဟိတ္ေတြက ေျမာက္ အရပ္မွာ မင္းေလာင္း ပဋိသေႏၶေနေသာ ေၾကာင့္လို႔ နိမိတ္ဖတ္ေပးခဲ့လို႔ ကိုယ္ဝန္ သည္ ၇၀၀၀ ေက်ာ္ကို အေၾကာင္းမဲ့ သတ္ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါအျပင္ မင္း ေလာင္းဟာ ေဘးမသီရန္မခ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ လို႔ နိမိတ္ဖတ္ေပးခဲ့လို႔ ႏို႔စို႔ ပုခက္တြင္း ကေလးငယ္ ၆၀၀၀ ေက်ာ္ ထပ္မံ အသတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ဖန္ ၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ ၆ ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ငလ်င္ ထပ္လႈပ္ၿပီး ပုေရာဟိတ္ေတြက မင္း ေလာင္းဟာ ႏြားေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ေရာက္ေနၿပီလို႔ နိမိတ္ဖတ္ေပးခဲ့လို႔ ကေလး ၅၀၀၀ေက်ာ္ ထပ္မံအသတ္ ခံရျပန္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ မင္းဆိုးမင္းညစ္ အေနာ္ရ ထာဟာ ေထရဝါဒီ ရဟန္းေတာ္ ရွင္ အရဟံနဲ႔ ေတြ႕ဆုံၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဗုဒၶဘာသာကို ခ်ီးျမႇင့္ ေျမာက္စားေသာ၊ မင္းက်င့္တရား ဆယ္ပါးနဲ႔အညီ က်င့္ႀကံ ေသာ မင္းတစ္ပါးအျဖစ္ တိုင္းသူျပည္ သားေတြရဲ႕ ႐ိုေသေလးစား ခ်စ္ခင္မႈရရွိ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကလည္း ျမန္မာရာဇဝင္ မွာ အလြန္တရာမွ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး မင္းဧကရာဇ္ အမ်ား စုဟာ သူတို႔အာဏာကို ထိပါးလာရင္ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ခ်မ္းသာ ေပး႐ိုးထုံးစံ မရွိသလို က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴ ငုတ္ပါ မက်န္ေအာင္ သုတ္သင္ရွင္းလင္း ပစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေနာက္ခံအခင္း အက်င္းေတြေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ အစဥ္အဆက္ မင္းဧကရာဇ္နဲ႔ ပတ္သက္ ရမွာ ဝန္ေလးခဲ့ၾကသလို တိုင္းေရးျပည္ရာ ကိစၥရပ္ေတြမွာလည္း ရွင္ဘုရင္အေပၚ လုံး၀ယုံမွတ္လို႔ ပုံအပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အခုလို အႂကြင္းမဲ့ ဘုရင္စနစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ရွစ္ရာေက်ာ္ ေနသားက်လာ ခဲ့ၿပီး ၁၈၈၅ ခုႏွစ္မွာ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူျခင္းနဲ႔အတူ ျမန္မာ တစ္ႏိုင္ငံ လုံး သူ႕ကၽြန္ဘ၀ က်ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္းတစ္ပါး ကၽြန္အျဖစ္ ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ ျမန္မာ တစ္မ်ိဳးသားလုံး ဝံသာႏုစိတ္ ဓာတ္ေတြ ႏိုးၾကားလာၿပီး အဂၤလိပ္ေတြ ကို ရရာလက္နက္ကိုင္စြဲ ေတာ္လွန္ခဲ့ ၾကေပမယ့္ လက္နက္အင္အားခ်င္း မမၽွ သလို ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံး ပါဝင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္လို႔ ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့ရပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၂၀ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ေပၚေပါက္လာၿပီး ၁၉၃၅-၄၀ ဝန္းက်င္မွာ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုေအာင္ ေက်ာ္၊ ကိုဗဟိန္း အစရွိတဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေျချပဳႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ သခင္လူငယ္ေတြရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြ ေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံး ႏိုင္ငံ ေရးနား၊ မ်က္စိေတြ ပြင့္ခဲ့ရပါတယ္။ အဆိုပါ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလး ေတြအနက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားသမဂၢဥကၠ႒ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ ကိုေအာင္ဆန္း ဟာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဖဆပလ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ဆန္းအျဖစ္ အသီးသီး တာဝန္ ထမ္း႐ြက္ခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္ေရးကို အရယူ ေပးခဲ့ပါတယ္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပါတီစုံ ဒီမိုက ေရစီစနစ္ က်င့္သုံးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုဟာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္နဲ႔ ကိုလိုနီေခတ္တုန္းကထက္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈနယ္ပယ္ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ခဲ့ရပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္း မလွစြာ ဖလပလအဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ အကြဲအၿပဲနဲ႔ ျပည္တြင္း ေရာင္စုံသူပုန္ေတြရဲ႕ ပေယာဂ ေၾကာင့္ ၁၉၆၂ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ တပ္မေတာ္ဟာ တိုင္းျပည္အာဏာကို ဒုတိယအႀကိမ္ သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိန္ ကစလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အၿပီးတိုင္ ဖ်က္သိမ္း ၿပီး အတိုက္အခံမရွိ၊ ၿပိဳင္ဘက္မရွိတဲ့ တစ္ပါတီစနစ္ က်င့္သုံးခဲ့ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဘ၀က မဆလပါတီ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးေနဝင္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံယူခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွးက ဘုရင္ေတြထုံး ႏွလုံးမူၿပီး သူ႕လက္ ရင္းတပည့္ သားေျမးေတြနဲ႔ သူ႕ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းေတြကို သူေကာင္းျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ေနရာဌာနေတြ မွာ ခန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြအျပင္တစ္သက္လုံး စစ္သား ဘ၀နဲ႔ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္းဟာ စစ္ေရးအျမင္မရွိတဲ့ အရပ္သား ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ တိုင္းျပည္ကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း မအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္လို႔ တစ္ထစ္ ခ်မွတ္ယူၿပီး အရပ္သားေတြကို ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခြင့္မရေအာင္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ တားဆီး ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ အကယ္၍ မဆလ ေခတ္မွာ အရပ္သားေတြ ႏိုင္ငံေရး လုပ္မိရင္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ ပုန္ကန္မႈလို ႀကီးေလးတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေတြခ်မွတ္ၿပီး ကိုကိုးကၽြန္းလို ေဝးလံေခါင္ဖ်ားလွတဲ့ အရပ္ေဒသေတြပို႔ၿပီး ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဆလေခတ္ တစ္ေလၽွာက္လုံး ႏိုင္ငံေရးမွာ သာမန္ အရပ္သားေတြပါဝင္ ပတ္သက္ခြင့္ မရဘဲ ႏိုင္ငံေရး ခါးဆက္ျပတ္မႈနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရပါ တယ္။
