ေမလထဲေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္း သားရွိတဲ့ မိဘေတြအေနနဲ႔ အရင္လေတြ (မတ္၊ဧၿပီ)မွာလိုမ်ိဳး ေအးေအးေဆးေဆး မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ သူတို႔လည္း မတ္၊ ဧၿပီမွာ ခဏ နားေနရာက ျပန္လည္ လႈပ္ရွားလာရ ပါၿပီ။
အရင္ဆုံး ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ တစ္ လႀကိဳၿပီး ကေလးေတြကို က်ဴရွင္ဆို တာႀကီးကို အရင္ဆုံး စုံစမ္းရတာနဲ႔ ဘယ္ဆရာမက ေကာင္းသလဲ အခ်င္း ခ်င္းေမးရတာနဲ႔ အရင္လုပ္ေနရေတာ့ တယ္။
ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေၾကာင့္လား၊ ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေၾကာင့္လား ဆိုတာ ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ေသးေပမဲ့ မိဘ တိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ တစ္သားတည္းခံယူ ထားတာကေတာ့ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ က်ဴရွင္ အရင္ထားရမယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ ပါပဲ။ မထားရင္ ကိုယ့္သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာငယ္မွာ စိုးလို႔ဆိုတာကလဲ ဘာ ေတြကိုႀကဳံေတြ႕ၿပီး သိလာၾကသလဲေတာ့ မသိဘူး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသား မိခင္တစ္ ေယာက္က တိုင္ပင္လာတယ္။ သူ႕က ေလးက ေက်ာင္းကျပန္ရင္ငိုၿပီးစာအုပ္ ထဲမွာလဲ စာေတြ မေတြ႕ရဘူးတဲ့။ ဥာဏ္ ရည္မမီဘူး ထင္တယ္တဲ့။ က်ဴရွင္ထား လာေမးေတာ့ ဘယ္အခန္းမွာက်မယ္ မွန္း မသိလို႔ ေက်ာင္းဖြင့္မွ အပ္မယ္ဆိုၿပီး မအပ္ရေသးဘူးဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ တျခားကေလးေတြကို ေလ့လာျဖစ္လား ေမးေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြမွာ စာရွိ တဲ့ကေလးရွိတယ္လို႔ ဆိုလာျပန္ေရာ။
ဒီေတာ့ အေျဖကို ရွာမွျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ရွာၾကည့္ေတာ့ ျပႆနာက က်ဴရွင္ျဖစ္ ေနတယ္။ ဒါကေကာ့ေသာင္းက သူငယ္ တန္း ေက်ာင္းသားမိခင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္ပုံပါ။ အျခားေနရာေတြမွာ ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္ေတြ ရွိေနမယ္ဆိုတာကလည္း ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပါပဲ။
ေယဘုယ်အားျဖင့္ တတ္ႏိုင္တဲ့ နားလည္တဲ့မိဘအမ်ားစုက သူတို႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ တစ္လ မွာ က်ဴရွင္ႀကိဳထားၾကတယ္။ အဲလို က်ဴရွင္ ႀကိဳတက္ထားတဲ့ ကေလးေတြက ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႔မွာ အခက္အခဲ သိပ္ မရွိသလို သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ရေနၾက ပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ က်ဴရွင္လုံး၀မထားတဲ့ ကေလးေတြက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ျဖစ္ၿပီး ဘာ လုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ ပါ။ ဘာေၾကာင့္အဲလိုျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ ဆရာ ဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ဴရွင္ႀကိဳဖြင့္ၿပီး ကိုယ့္အခန္းမွာ အပ္ မယ့္ကေလးေတြကို စာႀကိဳသင္ထား လို႔ပါ။ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ စာသင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ က်ဴရွင္ကေလးေတြ အားလုံးက ေက်ာင္း စာသင္ခန္းထဲမွာဆိုေတာ ဆရာနဲ႔ကေလး အဆင္ကို ေခ်ာလို႔ေပါ့။ အဲဒီမွာ က်ဴရွင္ ႀကိဳမအပ္ထားတဲ့ကေလးက စာကိုနား မလည္၊ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့၊ စိတ္မဝင္စားတဲ့ အေနအထားကို အလိုလိုေရာက္ကုန္ပါ တယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ဴရွင္ႀကိဳထားတာ မထားတာက ပညာေရးမွာ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္မႈမရွိပါဘူး။ လိုအပ္ေနတာက စနစ္တက် ေစတနာပါပါ သင္ၾကားဖို႔ပါ။ သူငယ္တန္းဆိုရင္ ေက်ာင္းဖြင့္တာနဲ႔ ၀လုံးကို စသင္မယ္။ က်ဴရွင္မွာ သင္ထား ၿပီး ျဖစ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႔မွာ ကေလးေတြကို ၀လုံး ေရးသားနည္းေတြ စသင္ရပါမယ္။ ၀လုံးကို ဘယ္လိုဆြဲ တယ္။ ကႀကီးကို ဘယ္လိုစဆြဲသလဲဆို တာေတြ သင္ရမွာပါ။
စာေရးသူတို႔ ငယ္ငယ္ကဆို ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တံကို ကိုင္ တြယ္နည္း၊ ၀လုံးကို စဆြဲနည္းေတြကို တစ္လေလာက္ ေလ့က်င့္ေပးပါတယ္။ က်ဴရွင္မရွိပါဘူး။ မၾကားဖူးဘူးဆို ပိုမွန္ ပါမယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ဆရာမက ကိုယ္ဖိရင္ဖိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ေပး တာပါ။ ေက်ာင္းျပန္ရင္ လြယ္အိတ္ခ်၊ ကစား၊ ညေရာက္လို႔ အေမကစာက်က္ဆို တာနဲ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ေန႔လည္က ဆရာမ ေရးျပထားတာေတြ ျပန္ေရးၿပီး အိပ္၊ ဒါပါပဲ။
အခုက အဲလိုမ်ိဳးကို ေက်ာင္းေတြမွာ မသင္ေတာ့ပါဘူး။ လူနည္းတဲ့ က်ဴရွင္ ေတြမွာေလာက္ပဲ သင္ၾကပါေတာ့တယ္။ လက္ရွိ ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ေနတာက ဆရာမက၀လုံးေရးျပ၊ ေအာက္က ကေလးေတြက အဆင္ေျပသလို ေရးခ်၊ ပုံစံတူရင္ရၿပီ။ ေရးႏိုင္တဲ့ကေလး အမွန္ ေပး။ မေရးႏိုင္တဲ့ကေလး အမွားေပး။ ဒီလိုနည္းေတြနဲ႔ သင္တာမ်ားလာပါ တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ဴရွင္မေနတဲ့ကေလး ေတြက ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ၀လုံးကို ဘယ္ က စေရးရမွန္းမသိဆိုတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတာပါပဲ။
ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စဥ္း စားရင္ တကယ့္ျပႆနာ အႀကီးႀကီးပါ။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ဘာလို႔ငါ့ကို မသိ ၾကပဲ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းက သိေနတာလဲ။ ဘာလို႔ ငါ့အတြက္ ၀လုံးေရးဖို႔က အရမ္း ခက္ခဲေနတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ တို႔အတြက္ အရမ္းလြယ္ေနတာလဲ စသျဖင့္ေတြးၿပီး အၾကပ္႐ိုက္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ စိတ္အားငယ္မွာ စိတ္႐ႈပ္ေထြးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ ဆရာမက ပုံႏွိပ္စာအုပ္ ထုတ္ၿပီး က၊ ခ၊ ဂ ဆိုခိုင္းေတာ့လည္း ဘာမွလည္း မဆိုတတ္နဲ႔ ၾကာေတာ့ ကေလးက စိတ္ညစ္လာတယ္။ ေက်ာင္း တက္ရမွာ ေၾကာက္လာတယ္။ သူမ်ား ေတြ အျဖဴအစိမ္း ဝတ္စုံေလး ဝတ္တာ ျမင္ ျပန္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းကသြား ခ်င္လာ ျပန္တယ္။
အဲလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေက်ာင္း သာ သြားေနၿပီး ကေလးက စာမလိုက္ ႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတြကို ဆရာ ဆရာ မေတြ၊မိဘေတြကသတိမျပဳမိဘဲ ကေလး က ဥာဏ္ရည္နိမ့္တယ္ဆိုၿပီး ေကာက္ ခ်က္ခ်ၾကတာ မ်ားပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲလို မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေက်ာ္၊ ခြ၊ သင္ စနစ္ကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရေတာ့ စာကို မလိုက္ႏိုင္သလိုျဖစ္သြားတာပါ။ ကေလး ငိုၿပီး ျပန္လာတာ စာေၾကာက္လို႔မဟုတ္၊ သူနားမလည္တာေတြကို စတင္ရင္ဆိုင္ ရလို႔ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြကို သူမ်ားေတြက ေကာင္းေကာင္းနားလည္ လုပ္ႏိုင္ေနလို႔ ဆိုတာ ဆရာနဲ႔ မိဘေတြ သတိမထားမိ ၾကပါဘူး။
ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနက စာေရး ဆြဲနည္း စာအုပ္ေတြ၊ သင္ၾကားနည္းေတြ ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိထားေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းလွတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ဴရွင္နဲ႔ ေက်ာင္းကို တစ္ထပ္တည္းလိုျမင္လာၿပီး က်ဴရွင္မွာ သင္ထားတာပဲ၊ ေက်ာင္းမွာ ေလ်ာ့သင္လိုက္လဲရတယ္ ဆိုတဲ့အေတြး မ်ား ဝင္ေနေရာ့သလား မသိပါဘူး။ တကယ္ဆို က်ဴရွင္မွာဘယ္ေလာက္ သင္ထားထား ေက်ာင္းမွာ အစကေန ျပန္သင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါက ဆရာေတြရဲ႕ တာဝန္တစ္ရပ္ လည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာစရာမလို ေအာင္ သိၿပီးက်င့္ရမွာပါ။
ကေလး မိဘတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ ေယာက္ အေျခခံဘ၀ရပ္တည္မႈ အေျခ အေနမတူၾကတဲ့အတြက္ မိဘတိုင္းက က်ဴရွင္ မထားႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကေလးကို ပညာတတ္ေစခ်င္လို႔ ေက်ာင္းကို ယုံယုံ ၾကည္ၾကည္နဲ႔ လာအပ္ႏွံထားတာပါ။ က်ဴရွင္ထားမွျဖစ္မယ့္ အေျခအေနဆိုတာ သိလ်က္နဲ႔ မထားႏိုင္တဲ့ မိဘေတြအမ်ား ႀကီး ရွိပါတယ္။
လက္ရွိ လူမႈေရးဝန္ႀကီးကလည္း က်ဴရွင္ေတြကို နားလည္မႈနဲ႔ ခြင့္ျပဳထား တယ္။ အတိုင္မခံရေအာင္ေတာ့ သင္ၾက၊ တိုင္ရင္ေတာ့ အေရးယူမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ ရွိေတာ့ အျမစ္ျဖတ္ အေရးယူမယ့္ပုံ လည္း မရွိပါဘူး။
ဆိုေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ သာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာေနထိုင္မယ္။ ကေလးေတြ အေပၚမွာ ေစတနာအျပည့္ ထားမယ္။ က်ဴရွင္သင္တဲ့ကေလး မသင္တဲ့ကေလး မခြဲျခားဘူး။ က်ဴရွင္မွာ အာ႐ုံစိုက္သလို ေက်ာင္းမွာ အာ႐ုံစိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိမ့္မလဲ။
တကယ္ေတာ့ က်ဴရွင္ဆိုတာ လို အပ္ခ်က္ရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ သင္ေထာက္ကူသင္တန္းတစ္ ခုပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ က်ဴရွင္ကို အဓိ ကထား ဦးစားေပးရတဲ့အဆင့္ မေရာက္ သင့္ပါဘူး။ အဲလို မေရာက္ေအာင္ သတိ ထားရမွာပါ။
အခုက က်ဴရွင္က ေက်ာင္းလား၊ ေက်ာင္းကက်ဴရွင္လား မကြဲေတာ့။
ႏုနယ္တဲ့ ကေလးေတြအေနနဲ႔ ေက်ာင္းဆိုတဲ့ ေလာကႀကီးထဲ စေရာက္ ခ်ိန္မွာ သူနားမလည္တာကို သူမ်ားေတြ နားလည္ေနတယ္။ သူမသိတဲ့သူေတြက အခ်င္းခ်င္း သိေနတယ္။ သူမဆိုႏိုင္တာ ေတြကို သူမ်ားေတြက ဆိုေနႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အေျခအေနက စာသင္ခန္းထဲ ေနေပ်ာ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခက္ခဲ လိမ့္မလဲ။
စာသင္ခန္းဆိုတဲ့ ေလာကႀကီးက သူ႕အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား သူစိမ္း ဆန္လိမ့္မလဲ။
ဘယ္ေလာက္မ်ား ခက္ခဲလိမ့္မလဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရက္စက္ရာ က်မလဲ၊ အဲလို ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနမလဲ မသိပါဘူး။
အဲလို အေတြးစမ်ား ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္မ်ားကို ကေလးေတြကို ေပါ့ေပါ့ ဆဆ စာသင္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြမွာ ရွိဖို႔ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
