ကုန္းေပၚမွာ အစိုးရက ေျမ သိမ္း တာ၊ အခ်င္းခ်င္း ေျမလုၾက တာေတြက အလြယ္တကူ သိတယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အႀကီးဆုံး ျပႆနာ ေပါ့ဗ်ာ..။ လယ္သမားေတြ လယ္ျပန္ရဖို႔ ထြန္တုံးတိုက္ပြဲ လုပ္ၾကတယ္။ ဆႏၵျပၾက တယ္။ အစိုးရ က အင္အားသုံး ေျဖရွင္း တယ္။ တရားစြဲၿပီး ေထာင္ခ်တယ္။ မီဒီယာေတြ ကလည္း အၿမဲတမ္းေရးၾက ေတာ့ လူသိမ်ားတယ္။
ပင္လယ္ထဲမွာ ေရပိုင္နက္ သိမ္းလိုက္တာ..ခ႐ိုနီႀကီးေတြ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္သြားတာ.. ဘယ္သူမွ မသိ ၾကဘူး။ ေဒသခံ ေရလုပ္သားေတြက ဆႏၵလည္း မျပရဲဘူး။ ေျပာလည္း မေျပာ ရဲေတာ့၊ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ဘယ္ မီဒီယာမွ ေလွစီးၿပီး မလာႏိုင္ ၾကဘူး ေလလို႔ ကိုစိုးတစ္ေယာက္ ပင္လယ္ျပင္ ႀကီးကို သေဘာ့ဆိပ္ကမ္းေျခ ကေန ထိုင္ၾကည့္ရင္း ဆိုပါတယ္။
စိတ္ညစ္လို႔ ကမ္းနား သြားထိုင္မွ သပြတ္အူေမ်ာ လာတယ္ ဆိုသလိုဘဲ ထားဝယ္ၿမိဳ႕မွာ ပူလြန္းလို႔ ေအးခ်မ္း မလား ဆိုၿပီး သေဘာ့ဆိပ္ဘက္ထြက္ လာကာမွ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ ေအာက္မွာ အျပာေရာင္ ပင္လယ္ ႀကီးဟာ ညီးညီးေတာက္ေနပါတယ္။ မနက္၁၀နာရီေက်ာ္ ေနပူပူေအာက္မွာ ေလွထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ေရလုပ္သား ေတြဟာ ပ႐ြက္အုံကို တုတ္နဲ႔ဆြလိုက္ သလို ပစၥည္းတင္တဲ့သူတင္၊ ေရခဲတင္တဲ့ ေလွတင္၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ ေနၾကပါတယ္။
“ေလွေတြ ပိတ္ထားတယ္မလား” လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကမ္းနီးေတြ မပါဘူး။ ကမ္းေဝးေတြလည္း တစ္ဝက္ ျပန္ထြက္ ခြင့္ေပးလိုက္တယ္လို ၾကားတယ္လို႔ ေလွပိုင္ရွင္ ကိုေလးက ျပန္ေျဖတယ္။ ေရေႏြးပူပူ တစ္ငုံကို မႈတ္ေသာက္ လိုက္ၿပီး တကယ္ေတာ့ဗ်ာ မိုးရာသီေလွပိတ္တာ ႐ိုးရာဓေလ့ဗ်၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ဘယ္ေလွမွ မိုးတြင္း မထြက္ၾကဘူး။ မရွိ ရွိတာစားၿပီးေန တာဘဲ၊ ေနာက္ပိုင္းၾကမွ အားလုံးေျပာင္း လဲကုန္တာ၊ အခုေတာ့ ထိန္းရ သိမ္းရ ခက္ ကုန္ၿပီေလ၊ အစိုးရကလည္း အာဏာ သုံးၿပီး တားဖို႔ဘဲလုပ္တယ္။ ဘယ္လို ကူၿပီး ေျဖရွင္းမယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ သူေ႒း ဆိုတာကလည္း ရသမၽွ ယူခ်င္တာဘဲ၊ ဒီျပႆနာက ေျဖရွင္းဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ေနၿပီလို႔ ေရေႏြးပူပူရဲ႕ အေငြ႕ေတြ ၾကားက ကိုေလးက ဆက္ေျပာ ပါတယ္။
သပိတ္ေရာင္ထေနတဲ့ အသားရယ္၊ ေရလုပ္သားပီပီ ႀကံ႕ခိုင္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ၊ ကြမ္းစားလြန္းလို႔ ရဲရဲနီေနတဲ့ ႏႈတ္ ခမ္းနဲ႔ ခပ္ေထြေထြ ထိုင္ေနတဲ့ ေနာင္ ထြန္းက ေလွပိတ္စရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။ ႐ိုးရာဓေလ့ အတိုင္းသာ ဖမ္းစမ္းပါ၊ ဘယ္ရာသီမဆို ဖမ္းလို႔ ရတယ္။ အခုေတာ့ဗ်ာ.. မုဆိုး စည္း..တံငါစည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ နည္းပညာ ေတြသုံးၿပီး ဖမ္းေတာ့ ငါးမ်ိဳး မတုံးဘဲ ခံႏိုင္မလားလို႔ တစ္လုံးခ်င္းဝင္ ေျပာပါတယ္။
နည္းနည္း ရွင္းပါအုံးလို႔ ေမးၾကည့္ ေတာ့.. တံငါစည္းဆိုတာ ႐ိုးရာဓေလ့အရ ပင္လယ္ထဲကို သြားမယ္။ အသုံးျပဳ ေနက် ပိုက္ကိုသုံးၿပီး ပင္လယ္ထဲခ်မယ္၊ ငါးဝင္တိုးရင္ယူမယ္၊ ဝင္မတိုးရင္ မယူ ဘူး၊ ဘယ္တံငါမွ မေကာက္က်စ္ဘူး။ အခုေတာ့ ဆိုနာေတြ သုံးတယ္။ ငါးအုပ္ ကို လိုက္တယ္။ ပိုက္ကလည္း ဂတ္မီးျခစ္ ေလွေနာက္ပစ္ ခ်လိုက္ရင္ ေတာင္ ျပန္ပါလာတယ္။ အခုေနာက္ဆုံး မီးထြန္းေလွေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ညဘက္ မွာ ေလွတစ္စင္းက အဏုျမဴ မီးလုံးေတြ ထြန္းၿပီး ငါးကို ျမဴတယ္။ တက္လာတဲ့ ငါးကို မလြတ္တမ္း က်န္ေလွေတြက ဖမ္းတယ္၊ အရင္က ေက်ာက္ပုံေတြမွာ ငါးေအာင္းႏိုင္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေက်ာက္ပုံေတြနားမွာ မီးထြန္းၿပီးပိုက္ ဝိုင္းလို႔ ဘာငါးမွမရွိ သေလာက္ျဖစ္ ေနၿပီ။ ဒီနည္းအတိုင္း ၁ ႏွစ္ ဖမ္းရင္ ၁၀ ႏွစ္စာ ငါးကုန္မယ္။ ၁၀ ႏွစ္ ဖမ္းခဲ့ရင္ ႏွစ္ ၁၀၀ ငါးေပ်ာက္မယ္။ ရွမ္း (ထိုင္း)လို ျဖစ္သြားမယ္။ ေလွပိတ္ စရာမ လိုပါဘူးဗ်ာ။ ငါးမ်ိဳးတုံးမယ့္ နည္းေတြနဲ႔ ငါးဖမ္းေနတာကိုဘဲ အရင္ ပိတ္ စမ္းပါလို႔ ေျပာၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚက ဆင္း ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို တစ္ခ်က္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး မီးထြန္းေလွ ဘယ္ေလာက္ေပါတယ္ဆိုတာ ညအိပ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္သြားပါလား။ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ ေပၚက ပြဲေတြ ထက္ေတာင္ စည္ေသး တယ္လို႔ေျပာရင္း သူ႕ေလွ ရွိရာကို ေနပူပူထဲ တိုးဝင္သြားပါတယ္။
သူေျပာတာကို ထပ္ျဖည့္ေျပာ ခ်င္ေသးတယ္ကြ။ အခု ေနာက္ပိုင္း ေလွေတြမွာ အသုံးမ်ားတဲ့ အဏုျမဴပိုက္ ဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ ဒီပိုက္ကလည္း ငါးမ်ိဳး တုန္းေစတာပဲ၊ ပိုက္ကြက္ေတြက လည္း စိပ္ကုန္ၿပီ။ ပိုက္ကြက္ ဘယ္ ေလာက္ စိပ္လဲ သိခ်င္ရင္ ၿမိတ္မွာရွိတဲ့ ပါကင္ ငါးလုပ္ငန္းကို သြားၾကည့္ကြာ၊ အခုဆိုရင္ ေရၾကည္ငါးေတာင္ အထိအမိ အရမ္းနည္းသြားၿပီလို႔ အရီးေအးက ဝင္ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္လို႔ပါဗ်ာ။ တစ္ခုေလာက္ ေမးခ်င္ပါတယ္လို႔ ဝင္ေျပာတာက သားကန္းငယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးပါ။ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ဘဲ ရွိ ေသးေပမယ့္ ၉ တန္းနဲ႔ ေက်ာင္း ထြက္ၿပီး ေရလုပ္သားအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ ေနသူပါ။ ဘာလို႔ ငါးမန္းတို႔၊ ေရဝက္တို႔ေလာက္ဘဲ ထိန္းသိမ္းေရးေတြ၊ ကာကြယ္ေရးေတြ လုပ္ေနတာလဲ.. လူေတြ အဓိက စားေနတဲ့ ငါးမဲလုံးတို႔၊ ငါးသေလာက္တို႔၊ ပလာတူး တို႔လို ငါးေတြ၊ ပုဇြန္ေတြကိုေကာ မထိန္းသိမ္း ေတာ့ဘူးလားတဲ့။
သူ႕ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျဖ ႏိုင္ပါဘူး။
ဒါနဲ႔ ဘာလို႔ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ေလွလိုက္ေနလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပညာေရး ကို စိတ္မဝင္စားဘူးတဲ့။ ေလွလိုက္ရင္ အနည္းဆုံး စားဖို႔ေတာ့ ရတယ္။ ငါးမိတဲ့ အေခါက္ဆိုရင္ အပို ရတယ္။ ေငြရေနလို႔ အိမ္လည္း ေထာက္ပံ့ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ သုံးခ်င္ ရာလည္း သုံးလို႔ရတယ္လို႔ ေျဖပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာ တဲ့ ေလဟာ ပူစပ္ပူေလာင္ႏိုင္လွပါတယ္။
Daily Eleven သတင္းစာ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေမလ၂၂ရက္ (ေဇာ္မိုးဦး- ၿမိတ္)ရဲ႕ သတင္းမွာ ကမ္းေဝးငါးဖမ္း ေရယာဥ္ ၇၆၁ စင္း၊ ေဒသခံ ကမ္းေဝး ၄၇၇ စင္း၊ ကမ္းနီး ၈၇၀၇ စင္းဟာ တနသၤာရီ ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသမွာ ေရလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေနရတယ္လို႔ေတြ႕ ရပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ဒီစာရင္းက တရားဝင္စာရင္းျဖစ္ပါ လိမ္မယ္။ သေဘာ့ဆိပ္-ပန္းတင္အင္းေဒသမွာ ကမ္းနီးေလွ အစင္း ၅၀၀ ေလာက္ရွိတယ္ လို႔ သိရတယ္။ ေဒသခံေတြ ပါသလို မြန္ျပည္နယ္ေရးဘက္ေရာ၊ ပုေလာဘက္ က ေလွေတြေရာ ပါတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
သက္ျပင္းခ်ရင္း မနည္းပါလားလို႔ ညည္းမိေတာ့ ေရလုပ္ငန္းဆိုတာ သိပ္ႀကီး က်ယ္တယ္။ ငါ့တူရဲ႕လို႔ ပိုက္ဖာတာကို ရပ္ၿပီး ပင္လယ္ျပင္ကို ေငးကာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေရလုပ္ငန္း ဆိုတာ လုပ္ငန္းတစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္ သက္ေနတာေတြက အမ်ားႀကီး။ မွီခိုေနၾကတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ား ႀကီးပါ။ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ လို႔ ေျပာရင္း သဲျပင္ေပၚထိုင္ကာ ပိုက္ဖာ ေနရင္းက ကြပ္ပ်စ္ေပၚတက္လာပါတယ္။
ဟိုးေလွတစ္စင္းကိုၾကည့္.. ထား ဝယ္႐ိုးရာ ဘုတ္မေလွေလးပါ။ အထင္ မေသးနဲ႔ အိႏၵိယအထိ ေရာက္တယ္။ အရင္ကဆိုရင္ သံတစ္ခ်က္ မ႐ိုက္ဘူး၊ ႐ြက္တိုင္ေတြရွိတုန္း၊ အခုခ်ိန္ေျပာရရင္ အငယ္ဆုံး ေလွေပါ့ေလ။ ဒီေလွတစ္စီးကို စေတာ္မယ္ (ေလွစေဆာက္မယ္) ဆိုရင္ ပထမဆုံး သစ္လိုၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သစ္ လုပ္ငန္းနဲ႔ စတယ္။ သစ္ရရင္ လက္ သမားလုပ္ငန္း စတယ္။ ဒီဘုတ္မ ေလွတစ္စီးအတြက္ သစ္ဖိုးနဲ႔ လက္ခ အနည္းဆုံး ၁၀ သိန္းလိုတယ္။ ဒါ ေတာင္အခု သစ္ေကာင္းရဖို႔ ခက္ေနၿပီ.. ေလွတစ္စီး ၃ ႏွစ္ေလာက္ဘဲ ေကာင္း ေကာင္း ရေတာ့တယ္။
ေလွေဆာက္ၿပီးရင္ စက္နဲ႔ပိုက္ဖိုး ၁၀ သိန္းေလာက္ လိုတယ္။ ေလွသမား ၃ ေယာက္ကေန ၅ ေလာက္အထိရွိ တယ္။ ေလွအသစ္ဆိုရင္ ပရိတ္႐ြတ္ ရတယ္။ မဲရွင္မတင္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈ၊ ဘာသာေရးနဲ႔ လည္း ဆိုင္တယ္။ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္၊ ေပါင္းျဖဴ၊ ေပါင္းနီေရာင္း သူေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။ ခဲသီး၊ ေဖာ့၊ အလံနီ အလံျဖဴ၊ ငါးပုံး၊ ေရခဲ၊ ႀကိဳး စတာေတြနဲ႔ လည္း ဆိုင္တယ္။ စြမ္းအင္အတြက္ ဒီဇယ္၊ ဓါတ္ဆီ လိုတယ္။
ေနပူပူ၊ မိုး႐ြာ႐ြာ ပင္လယ္ထဲမွာ အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး ေရလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။ ဖမ္းလို႔ရတဲ့ ငါး၊ ပုဇြန္၊ ကင္းမြန္ကို ဒိုင္မွာ ေရာင္းတယ္။ ေဒသခံ ဒိုင္ကေန ရန္ကုန္၊ ရွမ္း(ထိုင္း)ကိုဆက္ၿပီး ေရာင္းတယ္။ ေဒသမွာ စားဖို႔ ထားဝယ္နဲ႔ အျခား ေနရာေတြကို လက္လီ ေရာင္းတယ္။ ရန္ကုန္တို႔၊ ဘိတ္တို႔၊ ရွမ္းတို႔မွာဆိုရင္ အေအးခန္း စက္႐ုံ ႀကီးေတြ လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခား ဆက္ပို႔တယ္။ ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ ေနတဲ့ လုပ္ငန္းက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီလုပ္ ငန္းႀကီး ပ်က္စီးသြားခဲ့ရင္ ျဖစ္လာမယ့္ ျပႆနာက အေတာ္ႀကီး တယ္ကြာလို႔ ရွည္ရွည္ေဝးေဝ ;ရွင္းျပပါတယ္။
ေဒသခံ လူမႈေရး အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုက တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ လူငယ္ ေလး တစ္ဦးကလည္း ငါးမိုင္းခြဲတာေတြ၊ ကမ္းနီးက ကမ္းေဝး ဝင္ၿပီး ငါးဖမ္းတာ ေတြ၊ တ႐ြတ္ဆြဲ ငါးဖမ္းနည္းေတြ၊ က်န္ေက်ာင္း-ဘုံေက်ာင္း ငါးဖမ္းေလွ ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က ႏိုင္ငံျခားက ပညာရွင္ေတြ သုေတသနလုပ္ေတာ့ ၁၉၈၀ ေက်ာ္ တုန္းက ဖမ္းႏိုင္တဲ့ ငါးပမာဏရဲ႕ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္း မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါ တယ္။
ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း အခု ပင္ လယ္မွာ ေရနံနဲ႔ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕လုပ္ ကြက္ေတြ ခ်ေပးေနတယ္။ ဒီလုပ္ကြက္ ေတြေၾကာင့္ ငါးဖမ္း နယ္ေျမက်ဥ္း သြားျပန္တယ္။ ထားဝယ္မွာ အဓိက ျပႆနာက ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းရွိ တယ္။ ေျမေလ်ာ္ေၾကးအတြက္ ေဆာင္ ႐ြက္တာေတြ ရွိေပမယ့္ ေရလုပ္သားေတြ အတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးမယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေျပာဘူး။ ဘဝါ၊ ေက်ာက္ထရံ၊ ပန္းတင္အင္း၊ စမ္းလွမ္း၊ တီဇစ္၊ ပညစ္၊ ေညာဗ်င္က ကမ္းနီး ေလွေတြ အဓိက ေတြ႕ႀကဳံရမယ္။ သေဘၤာႀကီးေတြ ဝင္ထြက္ၾကမွာမို႔ ကန္႔သတ္နယ္ေျမ လုပ္မွာဘဲ၊ ငါး လည္းေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္ေရ လုပ္သားမွလည္း ႀကိဳမေတြးဘူး။အစိုး ရနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ဌာနေတြကလည္း ဘာမွႀကိဳမေျပာဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။
အရွိန္ဟုန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ အစြမ္းျပ ခဲ့တဲ့ ေနမင္းဟာ အေနာက္ဘက္ ပင္ လယ္ထဲကို ငုပ္ဆင္းဖို႔ ျပင္ေနပါၿပီ။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေနဝင္ခ်ိန္ သိပ္လွတယ္လို႔ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ မွတ္တမ္းတင္ၾက၊ အလွအပခံ စား တာေတြလုပ္ ၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေနရတဲ့ ေနမင္းႀကီး ကေတာ့ ပင္လယ္ထဲ ခုန္ဆင္းၿပီး က်ိဳက္က်ိဳက္ ဆူေအာင္ ေလာင္ၿမိဳက္ေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေနမိ တယ္။
အရီးအေဖက ေျပာဖူးတယ္။ ပင္လယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမအိုဘူးတဲ့၊ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ရွာစားလို႔ရတယ္။
အခု ေတာ့ ပင္လယ္အိုေနၿပီကြာလို႔.. အသက္ ၇၀ေက်ာ္ ပင္လယ္လုပ္သားႀကီး အရီး ေအးက ေဆြးေျမ႕စြာ ေျပာလိုက္ ပါတယ္။
