တံခါးေပါက္မ်ားႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္

0
938

ယိုးဒယားႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းကို ထိုင္း အႏုပညာ ( The arts of Thailand)ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာက ဒီလိုသတ္မွတ္ပါ တယ္။ အႀကိဳသမိုင္းကာလ ( သမိုင္းဦး မွ ခရစ္ ၁ရာစုထိ)၊ ဟိႏၵဴလြမ္းမိုးတဲ့ေခတ္ (ခရစ္ ၁ရာစုမွ ၆ရာစုထိ)၊ ဒြါရ၀တီ-မြန္(ခရစ္ ၆ရာစုမွ ၁၁ရာစုထိ)၊ သီရိဝိ ဇယ(ခရစ္ ၈ရာစုမွ ၁၃ရာစုထိ)၊ ေလာ့ဘူရီ (ခရစ္ ၁၀ရာစုမွ ၁၄ရာစုထိ)၊ ဆူကိုထိုင္း  (ခရစ္ ၁၃ရာစုမွ ၁၅ရာစုထိ)၊ လန္န-ခ်ိဳင္ ဆီရမ္ (ခရစ္ ၁၃ရာစုမွ- ၁၆ရာစုထိ)၊ အယုဒၶယ (ခရစ္ ၁၃၅၀မွ ၁၇၆၇ထိ)၊ သြန္းဘူရီ (ခရစ္ ၁၇၆၇မွ ၁၇၈၂ထိ)၊ ဘန္ေကာက္ (ခရစ္ ၁၇၈၂မွ ယေန႔ထိ)လို႔ ေတြ႕ရ တယ္။


ထားဝယ္က သာဂရၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ခရစ္ ၇၅၁ ခု (၈ရာစု)လို႔ ေတြ႕ရတဲ့ အတြက္ ယိုးဒယား သမိုင္းေတြအရ ဒြါရ၀တီ-မြန္ (ခရစ္ ၆ရာစုမွ ၁၁ရာစု)ႀကီးက်ယ္ ထြန္းကားခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ ေနတယ္။ ဒြါရ၀တီနဲ႔ ထားဝယ္ ဘယ္လိုပတ္သက္ တယ္ဆိုတာ ေလ့လာ ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ပညာရွင္ေတြက ေျပာဆို ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ယိုးဒယားအဖြဲ႕ေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို ဒြါရ၀တီအေၾကာင္းကို အၾကမ္း ေလ့လာ ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးလို႔ ပထမအႀကိမ္ ၁၀ရက္ေလာက္အတြင္း ၿမိဳ႕ေဟာင္း ၆ခုေလာက္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေဒါက္တာ အဲလီဇဘက္မိုး လႉထားတဲ့ ထားဝယ္ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္က အခ်က္အလက္ေတြ၊ အင္တာနက္က ရထားတဲ့ အခ်က္ အလက္ေတြ အေျခခံၿပီး ေလ့လာ မိတာေတြကို ယိုးဒယားပညာရွင္ေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ ဒီပညာရွင္ေတြကလည္း ထားဝယ္နဲ႔ ဒြါရ၀တီၾကားမွာ အနည္းဆုံး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀၀ ေလာက္ ကတည္းက အဆက္အသြယ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ပညာရပ္ ေတြးဆခ်က္ေတြအရ ဟိႏၵဴ ဓေလ့ဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္ မမူခင္ကတည္းက ေရာက္တယ္လို႔ သိ ထားၾကတယ္။ ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူခ်ိန္မွာ လည္း တရားေတာ္ေတြက အိႏၵိယကုန္ သည္ေတြနဲ႔အတူ ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။

 
ဒြါရ၀တီဆိုတာ တူးေဖာ္မႈေတြ မလုပ္ခင္တုန္းက ဒ႑ာရီဆန္ ပါတယ္။ တူးေဖာ္မႈေတြနဲ႔ သုေတသနေတြေၾကာင့္ ဒီေန႔မွာေတာ့ ယိုးဒယားႏိုင္ငံအတြင္း ဒြါရ၀တီဆိုတာကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ဒြါ ရ၀တီ ယဥ္ေက်းမႈကို ယေန႔ ယိုးဒယား ႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းမွာ အေျခတည္ပါတယ္။ သုေတသနေတြအရ ဒြါရ၀တီေခတ္ ေရွးယဥ္ေက်းမႈ ေနရာေပါင္း ၂၀ေက်ာ္ ကို သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။
ဒြါရ၀တီရဲ႕ အဓိက ၿမိဳ႕ေတာ္ ကေတာ့ ဥေထာင္ၿမိဳ႕ေဟာင္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေလာ့ဘူရီနဲ႔နခုံပထုံ (ပရ ပထုံ) ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရတယ္။ ဒြါရ၀တီနယ္ေျမေတြအျဖစ္ ေခ်ာင္ဖရား ျမစ္ဝွမ္းေဒသေတြ၊ မီက ေလာင္ျမစ္ဝွမ္း ေဒသေတြ အပါအဝင္ ေျမာက္ဘက္ဆိုရင္ ဟရီပုဥၹန၊ အေရွ႕ ေျမာက္ဆိုရင္ ဖါဒတ္ၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ ေတာင္ဘက္ဆိုရင္ ကူဘြာ၊ အေနာက္ ဆိုရင္ တနသၤာရီ႐ိုးမ၊ အေရွ႕ ဆိုရင္ ထိုင္းပင္လယ္ေကြ႕ေတြ ျဖစ္တယ္။
ယိုးဒယားႏိုင္ငံ ဆူဖန္းဘူရီခ႐ိုင္ အတြင္းရွိ ဥေထာင္ၿမိဳ႕ေဟာင္းဟာ ေခ်ာင္ဖရား ျမစ္ဝွမ္းေဒသမွာ ရွိတယ္။ ဥေထာင္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းဟာ ဘဲဥ ပုံသ႑ာန္ ပုံစံရွိၿပီး ေတာင္-ေျမာက္ ၅၅၅၀ ေပရွိၿပီး အနံ ၂၇၆၀ ေပရွိတယ္။ သကၠ တ ဘာသာနဲ႔ ေရးထားၿပီး စာေၾကာင္း (၆)ေၾကာင္းပါ အလ်ား ၁၆ လက္မ၊ အနံ ၁၂ လက္မရွိ ေၾကးျပားေတြရဖူးတယ္။
ဥေထာင္ျပတိုက္မွာဆိုရင္ ဟိႏၵဴ ဓေလ့ ဖို-မအဂၤါ လကၡဏာ ေက်ာက္ျပား ေတြ ေတြ႕ရတယ္။ နားကြင္းႀကီးေတြနဲ႔ လူ႐ုပ္ေတြဟာ လက္ရာ ေျမာက္လွတယ္။ ဗုဒၶ ႐ုပ္ပြားေတာ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႕ရၿပီး ဒြါရ၀တီဟန္ဆိုၿပီး သီးသန္႔ သတ္မွတ္ ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဓမၼစႀကၤာအမွတ္ အသားျဖစ္တဲ့ တရားဘီး ( Wheel of the Law) ကိုလည္း သမင္႐ုပ္နဲ႔တကြ ေလ့လာေတြ႕ ရွိရတယ္။ ဒီတရားဘီးကို နခုံ ပခုံမွာေတြ႕တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေခတ္ကာလက ခရစ္ ၇ ရာစုလို႔ သတ္မွတ္တယ္။ ဥေထာင္ေဒသမွာ ေရာမေခတ္ ဒဂၤါးေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္မွာ ႏြန္ဟင္းေက်း႐ြာရွိ ေစတီပ်က္ကေန ဒဂၤါးျပား (၂)ျပား ရရွိခဲ့တယ္။ ဒဂၤါးျပား (၁)ျပားမွာ ႏြားမႀကီးက ႏြားေလးကို ႏို႔တိုက္ေနပုံ ပါတယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာ စာပါတယ္။ ဒီဒဂၤါးကို ဘယ္သူမွ သတိမျပဳခဲ့မိဘူး။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ေရာက္မွ ေဂ်ာ့ေဆးဒီးက ဘာသာ ျပန္ေပးတယ္။ ခရစ္ ၇ရာစု ေနာက္ပိုင္း ဒါမွမဟုတ္ ၈ရာစုအေစာပိုင္း မြန္ အကၡရာနဲ႔ ရွရွီဒြါရ၀တီက ဝါသပုည ျဖစ္ၿပီး က်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ဒြါရ၀တီျပည့္ရွင္၏ အလႉ လို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။
ကန္ခ်နဘူရီ ခ႐ိုင္အတြင္းက မီကေလာင္ ျမစ္အေနာက္ဘက္ ကမ္းမွာ ရွိတဲ့ ေပါင္တုတ္ဆိုတဲ့ ေက်း႐ြာရွိ ငွက္ေပ်ာ ေတာအတြင္းကေန ေရာမေခတ္ လက္ရာ ေၾကးမီးခြက္ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေၾကးမီးခြက္က ငွက္႐ုပ္ပုံစံရွိၿပီး အၿမီးက ထန္း႐ြက္လို ဝိုင္းေနတယ္။ တ႐ုတ္မွတ္တမ္းေတြအရ ခရစ္ ၂ရာစု ေလာက္မွာ ေရာမသံအဖြဲ႕ေတြ ကုန္းလမ္း အတိုင္း ေရာက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေပါင္တုတ္ေရာမ မီးခြက္၊ ဥေထာင္ေရာမ ဒဂၤါးေတြဆိုရင္ ဒီသံအဖြဲ႕ပိုင္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။
တ႐ုတ္ မွတ္တမ္းေတြအရ ခရစ္ ၆ရာစုမွ ၉ရာစုအတြင္း ပ်ဴႏိုင္ငံ သို႔မဟုတ္ ပ်ဴေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေရွ႕ ဘက္အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံက က်ဲ(န္)လာ့ သို႔မဟုတ္ ခမာႏိုင္ငံ (ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံ) ျဖစ္တယ္။ ဒီႏွစ္ ႏိုင္ငံၾကားမွာ ဒြါရ၀တီ ရွိတယ္။ ပ်ဴႏိုင္ငံရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ နယ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ရွိတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ တ႐ုတ္ မွတ္တမ္းေတြအရ ဒြါရ၀တီကို တိုလိုပိုတီ ဒါမွမဟုတ္ ေတာ္ေဟာ္ ေလာ္ဆိုၿပီး ေတြ႕ရတယ္။
တ႐ုတ္မွတ္တမ္း တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ထန္မင္းဆက္ သမိုင္းသစ္ (ခရစ္ ၆၈၁ – ၉၀၇) တြင္ ပ်ဴႏိုင္ငံသည္ ယုန္ခ်န္ ေတာင္ဘက္ လီေပါင္း ၂၀၀၀ (မိုင္ေပါင္း ၇၀၀နီး ပါးခန္႔)တြင္ တည္ရွိ၏။ (ထန္မင္းဆက္) ၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ လီေပါင္း ၁၄၀၀၀ (မိုင္ေပါင္း ၄၇၀၀ နီးပါးခန္႔) ကြာေဝးသည္။ အေရွ႕ဘက္ တြင္ က်(န္)လာ့ ကုန္းျမင့္ပိုင္းရွိ၏။ အေနာက္ဘက္ တြင္ အေရွ႕အိႏၵိယ ရွိသည္။ အေနာက္ ေတာင္ဘက္တြင္ ဒြါရ၀တီရွိ၏။ ေတာင္ဘက္ တြင္ ပင္လယ္ရွိ၍ ေျမာက္ဘက္တြင္ နန္ေစာ ရွိ၏ လို႔ ဆိုတယ္။ ဒီေဖာ္ျပခ်က္ တြင္ ဆရာႀကီး ဦးရည္စိန္အလိုအရ အေနာက္ ေတာင္ဘက္အစား အေရွ႕ေတာင္လို႔ အမွားျပင္ပါတယ္။ ယင္း ထန္မင္းဆက္ သမိုင္းသစ္မွာပဲ ဒြါရ၀တီ အေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္ရွိတယ္။ ဒြါရ၀တီမွာ လက္ေအာက္ခံ နယ္ ၂ နယ္ရွိ၏။ တစ္ခု မွာ ထန္လင္ျဖစ္၍ အျခားတစ္ခုက ေထာ္ဟြမ္ျဖစ္၏။ ထန္လင္သည္ ပင္ လယ္ကၽြန္းတြင္ တည္ရွိ၏။ ေထာ္ဟြမ္ကို ႏို႔ေထာ္ဝမ္လို႔လည္း ေခၚ၏။ ဟြမ္ဝမ္ (စမၸါ) ၏ အေနာက္ဘက္ ပင္လယ္ တြင္ ရွိ၏။ ဒြါရ၀တီႏွင့္ နယ္ေျမ ဆက္ စပ္၏လို႔ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ခမာသည္ စမၸါ၊ ေထာ္ဝမ္တို႔ႏွင့္ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ စစ္ဆင္ခဲ့သည္လို႔လည္း ပါတယ္။
ထန္လင္ဆိုတာ ပဲခူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိတဲ့ တန္လိုင္၊ တလိုင္း ဆိုတာပါဘဲ၊ ထားဝယ္မွာ တလိုင္းေတာင္ ၊တလိုင္းမ၊ တလိုင္းေရွာင္၊ တလိုင္းယာ ေတြဆိုတာ ရွိေနတယ္။ ဒီတလိုင္းဆိုတဲ့ စကားက ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီ ရွိေနခဲ့ပါ တယ္။ ဥႆ ပဲခူးလို႔လည္း ေခၚတယ္။ ဒီနံမည္က ေတလိဂၤ။ ကလိဂၤက ဆင္း သက္ ေၾကာင္းေတြ႕ရတယ္။ ထားဝယ္ ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ကလိန္ေအာင္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းက စဥ္းစားစရာပါ။
ေထာ္ဝမ္ရဲ႕ ေရွးေဟာင္း အသံထြက္ က Da-Van နဲ႔ နီးစပ္တယ္။ ဒီေနရာက ဒြါရ၀တီနဲ႔ နယ္ေျမဆက္စပ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဦးရည္ စိန္က ေထာ္ဝမ္ဆိုတာ ဒဝယ္ ( ထား ဝယ္)ျဖစ္ရင္ သင့္မယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေစြမင္းဆက္သမိုင္း (ခရစ္ ၅၈၁-၆၁၈ခု)မွာလည္း ခ်ီ-ယယ္(န္) ေထာ္ဝမ္ ဆိုၿပီး ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ပုဂံျပတိုက္ ရွိ ေက်ာက္စာတိုင္အမွတ္ ၉၅ျဖစ္တဲ့ ယိုးဒယား(တိုင္) ေက်ာက္စာမွာ ဒဝယ္ၿမိဳ႕ ( Maun Davayah )လို႔ ေရးေၾကာင္း သိရတယ္။
ဒါရ၀တီကို ျပန္စဥ္းစားရင္ မြန္ ေတြရဲ႕တိုင္းျပည္အျဖစ္ လက္ခံထား တယ္။ ေအဒီ ၈ရာစု လက္ရာလို႔ သတ္ မွတ္ထားတဲ့ ေလာ့ဘူရီ ေက်ာက္စာဟာ ရွစ္ေျမႇာင့္ပုံစံရွိၿပီး ထင္ရွားတယ္။ ေရွးေဟာင္း မြန္စာ ျဖစ္တယ္။ ေအဒီ ၇ရာစု လို႔ သတ္မွတ္တဲ့ မြန္ေက်ာက္စာ အပိုင္း ၂ခုကို ပရပထုံမွာ ေတြ႕တယ္။ သကၠတ ဘာသာနဲ႔ ေရးသားထားတဲ့ ေၾကးနီျပားေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ စာပါတဲ့ ဒဂၤါျပားေတြလည္းရွိတယ္။
ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ မ်ားစြာေတြ႕ရသလို ဂဝံေက်ာက္ေပၚက စႀကၤာတံဆိပ္ပါတဲ့ ဗုဒၶေျခေတာ္ရာ တစ္စုံလည္း ရွိတယ္။ ဂဝံ ေက်ာက္တုံးေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ ထားတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးေတြ မ်ားစြာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒြါရ၀တီေခတ္ ၿမိဳ႕ေဟာင္း အမ်ားစုက ဘဲဥပုံ (အဝိုင္းပုံ) ရွိၿပီး ၿမိဳ႕႐ိုး ၁ထပ္ ဒါမွမဟုတ္ ၂ ထပ္ ရွိတယ္။ အလွဆင္ ပုတီးေတြေတြ႕ရွိ ရသလို အုတ္ခြက္ဘုရားေတြ ရွိတယ္။ ဟိႏၵဴ နတ္႐ုပ္ေတြလည္း ရွိသလို လူ႐ုပ္ေတြ လည္း ရွိတယ္။
ေပါင္တုတ္မွာတြ႕ရတဲ့ ေရာမမီး ခြက္နဲ႔ ဥေထာင္မွာ ေတြ႕ရတဲ့ ေရာမဒဂၤါး ေတြက အေရွ႕-အေနာက္ ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔ ကူးလူး ဆက္ဆံမႈကို ျပတယ္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသ၊ ယိုးဒယား ေတာင္ပိုင္းေဒသနဲ႔ ကေမၻာဒီးယားတို႔ မွာ ေတြ႕ရတဲ့ ခ႐ုသင္းပုံပါ ဒဂၤါးေတြလည္း ရွိတယ္။ ထိုင္း ပင္လယ္ေကြ႕ ကမ္း႐ိုး တန္းရွိ ဒီေရေတာေတြထဲမွာ ခရစ္ႏွစ္ဦး ကာလေတြက အသုံးျပဳခဲ့တဲ့ အာရပ္ သေဘၤာေဟာင္းေတြ တူးေဖာ္ေတြ႕ ရွိရတယ္။
ဒြါရ၀တီေခတ္မွာ အေရးပါတဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြဟာ မီကေလာင္ျမစ္နဲ႔ ေခ်ာင္ဖရားျမစ္ဝွမ္းေတြမွာ တည္ရွိတယ္။ မီကေလာင္ျမစ္က ဘုရားသုံးဆူေတာင္ ၾကားလမ္းအနီး တနသၤာရီ႐ိုးမမွာ ေခ်ာင္းဖ်ားခံၿပီး ထိုင္းပင္လယ္ေကြ႕ အတြင္း စီးဝင္တယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေတြက တနသၤာရီ႐ိုးမနဲ႔ ကမ္း႐ိုးတန္းအၾကားမွာ တည္ရွိတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြကို စီမံၿပီး ကုန္သြယ္ေရး၊ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးစတဲ့ အရာေတြကို အသုံးခ်ခဲ့တယ္။ တနသၤာရီ ႐ိုးမနဲ႔ ပင္လယ္ၾကားရွိ ထားဝယ္ ျမစ္ဝွမ္းေဒသ၊ တနသၤာရီျမစ္ဝွမ္း ေဒသေတြကို မွာေကာ ဘယ္လိုအသုံး ခ်ခဲ့လဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေပၚလာတယ္။
ပထဝီ အေနအထားအရ မေလးကၽြန္းဆြယ္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းနဲ႔ ယိုးဒယား ပင္လယ္ေကြ႕ (ယိုးဒယားအလယ္ပိုင္း) မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀၀ေလာက္က ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းျမင့္ၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈႀကီး ထြန္းကားခဲ့တယ္။ မေလးကၽြန္းဆြယ္အေနာက္ ဘက္ျခမ္း (တနသၤာရီတိုင္းေဒသႀကီး)မွာေကာ ဘယ္လိုထြန္းကားခဲ့လဲ။ ဒီဒြါရ၀တီကို ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈ၊ ဗုဒၶယဥ္ေက်း မႈ ဘယ္လိုေရာက္လဲ။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေလ့လာစရာ အမ်ားႀကီးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ယိုးဒယားသြား ေတာလား ေဆာင္းပါးဖတ္ၿပီး အယ္ဒီတာနဲ႔ ဦးေလးတစ္ေယာက္က ေမးပါတယ္။ ေဆာင္းပါး ဆုံးခါနည္းမွာ ခင္ဗ်ား ငိုင္သြားတယ္လို႔ ပါတယ္။ ဘာလို႔ ငိုင္သြားတာလည္းလို႔ ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုင္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ အဓိကအခ်က္က ယိုးဒယား သမိုင္းကို စာေတြ႕ပဲ ဖတ္ဖူး႐ုံ ကေန လက္ေတြ႕ေလ့ လာတဲ့အခါ အံ့ဩသြားတယ္။ ပုဂံ၊ အန္ေကာဝတ္ေတြ သာမက ရခိုင္၊ မြန္ ေဒသေတြရွိ ေရွးလက္ရာ အေဆာက္အဦေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မိတယ္။
တနသၤာရီတိုင္းအတြင္းမွာ ဂဝံ လက္ရာ အေဆာက္အဦႀကီးအျဖစ္ ဂုဏ္ယူစရာက တနသၤာရီၿမိဳ႕ေဟာင္း န၀ထပ္ ဘုရားေတာင္ တစ္ေနရာဘဲေတြ႕ ဖူးပါတယ္။ ဒြါရ၀တီနဲ႔ ယွဥ္ေျပာဖို႔ ခက္ခဲတယ္။ ရွာမေတြ႕တာလား၊ မရွိ တာလား၊ ရွိရင္လည္း အသစ္ျပင္ လိုက္လို႔ ေျပာင္းသြားၿပီးလား။ ဂဝံ အေဆာက္အဦ ႀကီးေတြ၊ ေက်ာက္ အေဆာက္အဦႀကီး ေတြ ဘယ္ေရာက္ ေနလဲ။ စစ္ပြဲေတြ သိပ္မ်ားလို႔ ပ်က္သြားလား၊ သစ္ဝါးေပါ လြန္းလို႔ ဂဝံနဲ႔ေက်ာက္ မသုံးတာလား။ ယိုးဒယားေတြလို ႂကြားခ်င္တယ္။
ၿပီးေတာ့ေနာက္တစ္ခ်က္က ယိုးဒယားေတြရဲ႕ သမိုင္းကို ထိန္းသိမ္း တန္ဖိုးထားပုံပါ။ လူေနရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ေရွးလက္ရာေတြကို ၿခံစည္း႐ိုးေခတ္၊ သက္ဆိုင္ရာအေၾကာင္းအရာကို ဆိုင္း ဘုတ္ေထာင္၊ တူးေဖာ္ရွင္းလင္းၿပီး ေလ့လာႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ျပတိုက္ေတြ၊ ေလ့လာေရး ဌာနေတြ ဖြင့္ေပးထားတယ္။ စာအုပ္စာ တန္းေတြ၊ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ၊ လမ္းၫႊန္ေတြ အလြယ္တကူရတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ သာမက ျပည္သူေတြနဲ႔ စည္ေနတယ္။
အမ်ားႀကီးပါ။ လုပ္စရာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ငိုင္သြားတာပါ။